21η Απριλίου 1967

[Lord Brum]

Μπορεί δημοκρατική κυβέρνηση να βάλει τάξη στο μπουρδέλο χωρίς να την γκρεμοτσακίσουν οι ψηφοφόροι μόλις τους βγάλει καμιά τρίχα;

Με έχει κουράσει το χάος, πραγματικά.

Οπότε να παραιτηθούμε από την ιδιότητα και την κατάκτηση του πολίτη και να μας διαφεντεύουν οι καραβανάδες με τον βούρδουλα. Και γιατί να μην πάμε ακόμα πιο πίσω, στη φεουδαρχία ας πούμε;

Ποσώς με ενδιαφέρει, αν ο Μήτσος είναι ανίκανος να κάνει την δουλειά ας φέρουμε τον Κώστα. Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, ποντίκια να πιάνει.

Αυτό. Η "δημοκρατια" ειναι το αντίδωρο των ανίκανων στους ηλίθιους που τους ψηφίζουν. Είστε ελεύθεροι να επιλέξτε ποιος θα σας κλέψει. Αιώνια η μνήμη του εθναρχη Γεωργιου Παπαδόπουλου

[Maspoli]

Η πιο ηλίθια χούντα όλων των εποχών, που την πλησιάζει μόνο η παρωδία του Μεταξά. 7 ολόκληρα χρόνια με τη χώρα στο γύψο με την ανοχή μεγάλου μέρους πληθυσμού, τα οποία στέρησαν απο τη χώρα πολύτιμο χρόνο για να αλλάξει το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα απο αγροτικό σε σύγχρονο καπιταλιστικό, την ίδια ώρα που όλη η Ευρώπη εκσυγχρονίζονταν και εγκατέλειπε τα κατάλοιπα του μεσοπολέμου και του πολέμου. Για ποιο λόγο? Για να ικανοποιήσουν τις φαντασιώσεις εξουσίας τους 5 χαμηλόβαθμοι βλαχο-αξιωματικοί και να έρθει μετά ο Καραμανλής και ο Αντρέας να παίζουν τους ήρωες γιατί έκαναν τα αυτονόητα με 10 χρόνια διαφορά και να τους πούμε "εθνάρχες"

Θα προσπεράσω το "βλάχο" ως συνθετικό σε οτιδήποτε που το θεωρώ αστείο να το χρησιμοποιεί μειωτικά ο οποιοσδήποτε και θα μείνω στο υπογραμμισμένο.
Η ιδέα της επέμβασης του στρατού υπήρχε σε διάφορα μυαλά και οχι μόνο στους πραξικοπηματίες. Και υπήρχε οχι μόνο μέσα στη λεγόμενη Δεξιά αλλά και μέσα σε κύκλους του λεγόμενου Κέντρου (και ασφαλώς στο Παλάτι). Υπήρχε ακομα και στο νουκάποιων "υπεράνω υποψίας". Είναι πάντως πολύ πιο κοντά στην αλήθεια το να πει κάποιος πως οι μεσαίοι αξιωματικοί πρόλαβαν τους ανώτερους παρά να πει πως η ιδέα μιας τέτοιας δράσης γεννήθηκε μόνο στο νου του Παπαδόπουλου και λοιπών συνωμοτών.

[ΓΑΛΗ]

Eπειδη οι περισσότεροι συγγενείς μου ήταν δάσκαλοι ή καθηγητές εκείνη την περίοδο, όχι απλά είναι αλήθεια, αλλά ελάχιστα αναφέρει το άρθρο. Βέβαια το άρθρο τονίζει πως είναι απλά ένα μικρό δείγμα.

Εγώ αναφέρομαι σε κάποια πράγματα που έζησα, όπως έχω αναφερθεί και σε ανθρώπους που γνώρισα.

Από εκεί και πέρα, από αφηγήσεις παλαιών, ασ' το καλύτερα. Όλοι αντιστασιακοί υπήρξαν.

Επ' ευκαιρία, πόσοι από τους συγγενείς σου απολύθηκαν τότε ή τους έστειλαν στη Γυάρο;

Συγγενείς μου όχι γιατί είχαν το στόμα τους κλειστό αλλά αρκετοί γνωστοί των συγγενών μου.

Οκ, κατάλαβα. Περίεργο πράγμα ρε συ, σε ποσοστιαία κλίμακα ένα πολύ μικρό ποσοστό από τους διωγμένους αναφέρει κάτι συγκεκριμένο. Κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μου 'πε να σας πω.

Και τελικώς, αυτοί που πραγματικά βασανίστηκαν, έχασαν δικούς τους ανθρώπους κλπ ήταν αυτοί που αποχώρησαν οικειοθελώς από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας.



Το περιγράφει εύστοχα και ο Αναγνωστάκης.

“Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο”.

Μανώλης Αναγνωστάκης

1983

[sharp]

Κοιμόμασταν με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, μην το ξεχνάμε...

Αυτό δεν ήταν κατόρθωμα της χούντας, υπηρχε και πριν και συνεχίστηκε και μετά. Τελείωσε όταν τα φιλελεύθερα παράσιτα άνοιξαν τα σύνορα στους κατσαπλιάδες.

Τέλος της ιστορίας, you know.

Ειρωνικά το έγραψα.

Πρώτον δεν ισχύει και δεύτερον σιγά το κατόρθωμα. Και στους δρόμους δεν είχε τόσα πολλά αυτοκίνητα τότε και όλα ήταν πιο ανθρώπινα. Λες νά 'χε να κάνει με τη Χούντα αυτό;

[nemo]

Δεν είναι δραματικές αλλαγές. Απλά θυμίζουν Ιράν σε όλο του το μεγαλείο

δεν εισαι αντικειμενικος ! και για αυτο θα λες μκλς και συ και οι υπολοιποι
πεσμου μια χωρα της δυσης εκεινη την εποχη να ηταν διαφορετικη

[Scouser]

Στη χούντα οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό δύο πράγματα: πρωτον, την κυριαρχία του καρκινωματος της Αριστεράς από το 1974 και μετά. Δεύτερον, το σύνδρομο ηττοπάθειας με την Τουρκία. Έκαναν τεράστια ζημιά μακροπρόθεσμα οι χουντικοί.

[Libre arbitre]

Εγώ αναφέρομαι σε κάποια πράγματα που έζησα, όπως έχω αναφερθεί και σε ανθρώπους που γνώρισα.

Από εκεί και πέρα, από αφηγήσεις παλαιών, ασ' το καλύτερα. Όλοι αντιστασιακοί υπήρξαν.

Επ' ευκαιρία, πόσοι από τους συγγενείς σου απολύθηκαν τότε ή τους έστειλαν στη Γυάρο;

Συγγενείς μου όχι γιατί είχαν το στόμα τους κλειστό αλλά αρκετοί γνωστοί των συγγενών μου.

Οκ, κατάλαβα. Περίεργο πράγμα ρε συ, σε ποσοστιαία κλίμακα ένα πολύ μικρό ποσοστό από τους διωγμένους αναφέρει κάτι συγκεκριμένο. Κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μου 'πε να σας πω.

Και τελικώς, αυτοί που πραγματικά βασανίστηκαν, έχασαν δικούς τους ανθρώπους κλπ ήταν αυτοί που αποχώρησαν οικειοθελώς από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας.



Το περιγράφει εύστοχα και ο Αναγνωστάκης.

“Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο”.

Μανώλης Αναγνωστάκης

1983

Έτσι λένε και οι Αγιατολάχ για το Ιράν. Ότι δεν αγγίζει όλους τους πολίτες αλλά ελάχιστους. Αυτούς που έχουν το θάρρος να υψώνουν την φωνή τους απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς.

[Libre arbitre]

Στη χούντα οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό δύο πράγματα: πρωτον, την κυριαρχία του καρκινωματος της Αριστεράς από το 1974 και μετά. Δεύτερον, το σύνδρομο ηττοπάθειας με την Τουρκία. Έκαναν τεράστια ζημιά μακροπρόθεσμα οι χουντικοί.

Αυτα από μόνα τους καταδεικνύουν περίτρανα πόσο μεγάλο καρκίνωμα ήταν η χούντα.

[ΓΑΛΗ]

Συγγενείς μου όχι γιατί είχαν το στόμα τους κλειστό αλλά αρκετοί γνωστοί των συγγενών μου.

Οκ, κατάλαβα. Περίεργο πράγμα ρε συ, σε ποσοστιαία κλίμακα ένα πολύ μικρό ποσοστό από τους διωγμένους αναφέρει κάτι συγκεκριμένο. Κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μου 'πε να σας πω.

Και τελικώς, αυτοί που πραγματικά βασανίστηκαν, έχασαν δικούς τους ανθρώπους κλπ ήταν αυτοί που αποχώρησαν οικειοθελώς από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας.



Το περιγράφει εύστοχα και ο Αναγνωστάκης.

“Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο”.

Μανώλης Αναγνωστάκης

1983

Έτσι λένε και οι Αγιατολάχ για το Ιράν. Ότι δεν αγγίζει όλους τους πολίτες αλλά ελάχιστους. Αυτούς που έχουν το θάρρος να υψώνουν την φωνή τους απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς.

Ο Αναγνωστάκης περιγράφει αυτούς που άρχισαν να υψώνουν τη φωνή όταν έπεσε το αυταρχικό καθεστώς.

Αλλά μάλλον δεν τον ξέρεις καν, έτσι;

Συνέχισε να ενημερώνεσαι από τον Δημοκίδη.

[Communio Sancta]

Πολύ ωραία τα λέει ο Αναγνωστάκης.

[Libre arbitre]

Οκ, κατάλαβα. Περίεργο πράγμα ρε συ, σε ποσοστιαία κλίμακα ένα πολύ μικρό ποσοστό από τους διωγμένους αναφέρει κάτι συγκεκριμένο. Κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μου 'πε να σας πω.

Και τελικώς, αυτοί που πραγματικά βασανίστηκαν, έχασαν δικούς τους ανθρώπους κλπ ήταν αυτοί που αποχώρησαν οικειοθελώς από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας.



Το περιγράφει εύστοχα και ο Αναγνωστάκης.

“Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο”.

Μανώλης Αναγνωστάκης

1983

Έτσι λένε και οι Αγιατολάχ για το Ιράν. Ότι δεν αγγίζει όλους τους πολίτες αλλά ελάχιστους. Αυτούς που έχουν το θάρρος να υψώνουν την φωνή τους απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς.

Ο Αναγνωστάκης περιγράφει αυτούς που άρχισαν να υψώνουν τη φωνή όταν έπεσε το αυταρχικό καθεστώς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είχε αρνητική γνώμη για αυτούς που στήριζαν το αυταρχικό καθεστώς. Πίστεψέ με, είχε πολύ χειρότερη. Πάρα πολύ χειρότερη.
Επίσης είχε την δυνατότητα να εκφράζει την γνώμη του, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει όταν υπήρχε το αυταρχικό καθεστώς των στρατιωτικών.

[Βίνγκιλοτ]

Και όταν απελευθερωνόταν το Παρίσι από τους ναζί υπήρξαν συνεργάτες και άλλοι που το έπαιζαν αντιστασιακοί. Το ίδιο και στην ελληνική επαρχία. Ο οπορτουνισμός κάποιων δε σημαίνει κάτι για την αυταρχικότητα ενός καθεστώτος.

[πατησιωτης]

.

Το Δημόσιο Χρέος από 32 δις δρχ εκτοξεύτηκε στα 114 δις δρχ μέσα σε 7 χρόνια.

Πως έγινε αυτό αφού οι δικτάτορες δεν δανείζονταν;

Λαχειοφόρα ομόλογα οικονομικής αναπτύξεως με επιτόκιο 6,5%.Και στα σχολεία προπαγανδιζόταν η αγορά των ομολόγων.

[nemo]

λενε πως οταν δεν υπαρχει τιποτα αξιολογο δικο σου τοτε αυτο που απομενει ειναι
να λοιδωρησεις τον αντιπαλο που καταφερε να εκσυγχρονησει την χωρα εστω και με χουντα
δεν τους αρεσε η χουντα γιατι ηταν εθνολαικη
αν ηταν να ειχαμε μια κοκκινωπη χουντα θα τους αρεσε γιατι ειναι τα πλεον χειραγωγησιμα
ατομα

[Οργισμένος]

Και όταν απελευθερωνόταν το Παρίσι από τους ναζί υπήρξαν συνεργάτες και άλλοι που το έπαιζαν αντιστασιακοί. Το ίδιο και στην ελληνική επαρχία. Ο οπορτουνισμός κάποιων δε σημαίνει κάτι για την αυταρχικότητα ενός καθεστώτος.

ευτυχως στα αστικα κεντρα ηταν ολοι αγωνιστες.