Νικνειμ

[Tarkovsky]

δεν ήτο μπηχτή για την ηλικία σου, η οποία άλλωστε θεωρώ ότι δεν είναι παρά πχωρουμικός θρύλος...

Spoiler

... που χάνεται στα βάθη των αιώνων

όντως μου βγάζεις κάτι σε υψηλή διανόηση

[Saliveros]

όντως μου βγάζεις κάτι σε υψηλή διανόηση

[Spiros252]

Είσαι ανηψιός του γνωστού ιατρού Σαλιβέρου του Εφεσίου, μαθητού του Ιπποκράτη;;

[Σταύρακας]

Εκ του ζωογόνου και τιμίου Σταυρού που ταπεινώνει την αυθάδη έπαρση των δαιμόνων.

[Saliveros]

Είσαι ανηψιός του γνωστού ιατρού Σαλιβέρου του Εφεσίου, μαθητού του Ιπποκράτη;;

Του εκ μητρός μπατζανάκη του.

[Dasein]

Dasein Borovic, Λευκορώσος πεζογράφος του 19ου αιώνα, πολέμησε στον Κριμαϊκό Πόλεμο και έγραψε τη νουβέλα "Αποχαιρετώντας το Πεδεμόντιο", οπού εκεί περιγράφει και την σχέση με την μάνα του, όπου θεωρείται ως η πρώτη φροϋδική περιγραφή πρίν από τον Φρόϋντ.

Σκοτώθηκε στο λιμάνι της Μπαλακλάβα και- σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες- υπήρξε ο πρώτος νεκρός πολέμου που φωτογραφήθηκε το πτώμα του.

[Leporello]

Παλιότερα είχα τον Πήγασο, γιατί μου άρεσε η ιστορία του Βελλεροφόντη.

Σοβαρά; Είσαι ο Πήγασος με άβαταρ εκείνο το χαζό αλογάκι που μετείχε στο μεγάλο νήμα περί ρατσισμού στο πλευρό του Greg; Δεν το πιστεύω, εσύ μιά χαρά άνθρωπος φαίνεσαι. Δεν θυμάμαι καλά και κάνω λάθος, ή απλώς μεγάλωσες;

[Rakomelofronas]

Εκείνος που λες ήταν Πήγασος με ελληνικά ( πού τον θυμήθηκες..; ). Εγώ ήμουν Pegasus, μάλιστα είχα φάει και κράξιμο από τον Πρωτέα που... εκγερμάνιζα το όνομα ενός ελληνικού μυθολογικού όντος . Είχα κάνει συντονιστής δύο φεγγάρια. Μια ανακοίνωση που είχα γράψει κάποια στιγμή (νήματα που ξεκινάνε με είδηση που δεν αναφέρεται σε επίσημη πηγή θα διαγράφονται) έμεινε καρφιτσωμένη στην Πολιτική μέχρι το τέλος.

[enterprise-psi]

Από τους μεγάλους παλαιούς

[casper quantum]

Το πρώτο μου username (guwes) ήτανε εντελώς τυχαίο. Ήθελα απλά να βάλω κάτι, έβλεπα το πληκτρολόγιο και διάλεξα στη σειρά κάποια γραμματάκια που μου άρεσαν. :p

Αυτό εδώ τώρα είναι επειδή γενικά στη ζωή μου είμαι πολύ ήπιων τόνων και θέλω να περνάω παντού απαρατήρητη και να μην ασχολείται κανείς μαζί μου αλλά και επειδή τις πλείστες φορές γινόμουνα παρατηρητής των άλλων. Ακούγεται creepy και δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω καλύτερα αλλά εννοώ να βρίσκεσαι σε έναν χώρο και να είναι σαν να είσαι εσύ σε όνειρο, να μην υπάρχεις και απλά να παρακολουθείς ταινία - την εξέλιξη των γεγονότων, κινήσεις ανθρώπων, γενικά την ζωή. Με πιάνουν τότε σκέψεις περίεργες. Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, κοίτα πώς κουνάει το χέρι του αυτός κλπ κλπ. Σε εκείνες τις φάσεις αν μου μιλήσει κανείς, για λίγα δευτερόλεπτα δεν θα ακούσω λέξη. Θα πρέπει να με "σπρώξει" κάπως για να με επαναφέρει. Χάνομαι. Και γουστάρω εκεί που είμαι. Πολλές φορές είναι σαν να μην θέλω να ζήσω γιατί δεν το βρίσκω ενδιαφέρον. Από την άλλη, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ζωή των άλλων. Και δεν μιλάω για συγκεκριμένο πρόσωπο. Γενικά. Το πώς κινούνται οι άνθρωποι, πώς συμπεριφέρονται, τι συμβαίνει γύρω μου. Αν είχα μόνο μια ευχή αυτό θα ήθελα. Να μπορούσα να κινηθώ αόρατη παντού και να "παρακολουθώ" τους άλλους. Η μεγαλύτερή μου φοβία αυτή είναι, και έχει εξελιχθεί και σε διαταραχή. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Είναι σαν να υπάρχει Θεός που είναι συνεχώς από πάνω σου και ελέγχει κάθε σου κίνηση και αυτό το πράγμα σε τρελαίνει. Δεν το βίωνα καθόλου θετικά, αλλά ο λόγος που ξεκίνησε να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήτανε επειδή στην παιδική μου ηλικία ένιωθα πάρα πολύ μοναξιά, επίκριση και βία και ήθελα ντε και καλά στο μυαλό μου, από μόνη μου, έστω υποσυνείδητα, να υπάρχει μια ανώτερη παρουσία που θα με κάνει να αντέχω, να μου δίνει δύναμη, κουράγιο. Και αυτό έμεινε με τα χρόνια και δυστυχώς σε βαθμό που με έπνιγε και που φοβόμουν την κάθε μου κίνηση (ο εσωτερικός κριτής, ο χειρότερος απ' όλους). Ίσως γι' αυτό υποσυνείδητα κιόλας να θέλω να βρίσκομαι κι' εγώ σε αυτή την θέση. Να είμαι φάντασμα, δηλαδή να πάψω να "φαίνομαι", αλλά να μπορώ να παρατηρώ γύρω μου, να κρίνω, να μην ζω εγώ αλλά να μπορώ να απολαύσω πάλι την ζωή...

Τώρα για το κβαντικό... Σπουδές φυσικής, σεμινάρια, αγάπη..

Στη δουλειά με φωνάζουν μπλου. Και κάθε φορά θυμάμαι την μπλου μας (σαν να της "έκλεψα" άθελά μου το νικ ένα πράγμα :p).
Ενώ φοράμε στολή, είμαι πάντα συνδυασμένη. Π.χ αν βάλω μαύρο μολύβι, θα βάλω και μαύρα σκουλαρίκια με μαύρα αξεσουάρ. Αλλά 9 στις 10 φορές θα βάλω μπλε ηλεκτρικ μολύβι (είναι χαρακτηριστικό, όλοι με ρωτάνε από πού το πήρα και το σχολιάζουν, ακόμα και άντρες), μαζί με μπλε ηλεκτρικ σκουλαρίκια και βραχιόλι. Μια συνάδελφος μου έφερε προχθές ένα μπλε βραχιόλι στο ίδιο χρώμα γιατί με το που το είδε με θυμήθηκε λέει η γλυκούλα μου...

[Spiros252]

Δηλαδή casper όταν σε παρατηρούν καταρρέεις;;

[casper quantum]

χαχαχαχαχαχα

Κλαίω Σπύρο. Καλό, πολύυυ καλό!

Ε μα ναι! Τιμάω το νικ μου! Ακριβώς έτσι

[Spiros252]

Χωρίς πλάκα τώρα, μου είχε συμβεί κι εμένα μικρός να «καταρρέω» από την «αυτοπαρατήρηση»! Εννοώ κάπως αυτό που λες κι εσύ για το ψυχολογικό μέρος αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς.

Κάποια στιγμή διάβασα τον 26ο νόμο του Μέρφυ: «Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς».

[casper quantum]

Χωρίς πλάκα τώρα, μου είχε συμβεί κι εμένα μικρός να «καταρρέω» από την «αυτοπαρατήρηση»! Εννοώ κάπως αυτό που λες κι εσύ για το ψυχολογικό μέρος αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς.

Κάποια στιγμή διάβασα τον 26ο νόμο του Μέρφυ: «Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς».

Ναι, νομίζω πως κατάλαβα τι εννοείς.

Δίκιο έχει ο Μέρφυ. Περισσότερο τα έβαζα με τον εαυτό μου, τι σκέφτομαι εγώ για μένα, γιατί κάνω λάθη συνεχώς, γιατί το ένα γιατί το άλλο. Γιατί οι άλλοι να υποφέρουν τόσο, γιατί να συμβαίνει αυτό σε εκείνους και όχι σε μένα που μου αξίζει να υποφέρω και που δεν αντέχω να βλέπω έτσι τους άλλους και άλλα τέτοια ωραία. Ε και λόγω αυτού σκέφτεσαι πως αν είναι να κρίνω εγώ τόσο αυστήρα τον εαυτό μου, που υποτίθεται θα έπρεπε να είμαι η πιο επιεικής απ' όλους με τον εαυτό μου, οι άλλοι τι θα σκέφτονται; Καταλαβαίνεις. Ενώ ισχύει το ότι ο χειρότερος μας εχθρός, αλλά και ΦΙΛΟΣ, εμείς είμαστε. Και πάνω κάτω, όσο περνάει ο καιρός, επειδή το δουλεύω κιόλας και ωριμάζω με αυτά που ζω και σκέφτομαι, συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου. Απλά είναι που κάποια χαρακτηριστικά δεν μπορούν να αλλάξουν. Και δεν είναι πάντα κακό αυτό. Σε όλα τα αρνητικά υπάρχουν και θετικά.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Το πρώτο μου username (guwes) ήτανε εντελώς τυχαίο. Ήθελα απλά να βάλω κάτι, έβλεπα το πληκτρολόγιο και διάλεξα στη σειρά κάποια γραμματάκια που μου άρεσαν. :p

Αυτό εδώ τώρα είναι επειδή γενικά στη ζωή μου είμαι πολύ ήπιων τόνων και θέλω να περνάω παντού απαρατήρητη και να μην ασχολείται κανείς μαζί μου αλλά και επειδή τις πλείστες φορές γινόμουνα παρατηρητής των άλλων. Ακούγεται creepy και δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω καλύτερα αλλά εννοώ να βρίσκεσαι σε έναν χώρο και να είναι σαν να είσαι εσύ σε όνειρο, να μην υπάρχεις και απλά να παρακολουθείς ταινία - την εξέλιξη των γεγονότων, κινήσεις ανθρώπων, γενικά την ζωή. Με πιάνουν τότε σκέψεις περίεργες. Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, κοίτα πώς κουνάει το χέρι του αυτός κλπ κλπ. Σε εκείνες τις φάσεις αν μου μιλήσει κανείς, για λίγα δευτερόλεπτα δεν θα ακούσω λέξη. Θα πρέπει να με "σπρώξει" κάπως για να με επαναφέρει. Χάνομαι. Και γουστάρω εκεί που είμαι. Πολλές φορές είναι σαν να μην θέλω να ζήσω γιατί δεν το βρίσκω ενδιαφέρον. Από την άλλη, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ζωή των άλλων. Και δεν μιλάω για συγκεκριμένο πρόσωπο. Γενικά. Το πώς κινούνται οι άνθρωποι, πώς συμπεριφέρονται, τι συμβαίνει γύρω μου. Αν είχα μόνο μια ευχή αυτό θα ήθελα. Να μπορούσα να κινηθώ αόρατη παντού και να "παρακολουθώ" τους άλλους. Η μεγαλύτερή μου φοβία αυτή είναι, και έχει εξελιχθεί και σε διαταραχή. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Είναι σαν να υπάρχει Θεός που είναι συνεχώς από πάνω σου και ελέγχει κάθε σου κίνηση και αυτό το πράγμα σε τρελαίνει. Δεν το βίωνα καθόλου θετικά, αλλά ο λόγος που ξεκίνησε να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήτανε επειδή στην παιδική μου ηλικία ένιωθα πάρα πολύ μοναξιά, επίκριση και βία και ήθελα ντε και καλά στο μυαλό μου, από μόνη μου, έστω υποσυνείδητα, να υπάρχει μια ανώτερη παρουσία που θα με κάνει να αντέχω, να μου δίνει δύναμη, κουράγιο. Και αυτό έμεινε με τα χρόνια και δυστυχώς σε βαθμό που με έπνιγε και που φοβόμουν την κάθε μου κίνηση (ο εσωτερικός κριτής, ο χειρότερος απ' όλους). Ίσως γι' αυτό υποσυνείδητα κιόλας να θέλω να βρίσκομαι κι' εγώ σε αυτή την θέση. Να είμαι φάντασμα, δηλαδή να πάψω να "φαίνομαι", αλλά να μπορώ να παρατηρώ γύρω μου, να κρίνω, να μην ζω εγώ αλλά να μπορώ να απολαύσω πάλι την ζωή...

Τώρα για το κβαντικό... Σπουδές φυσικής, σεμινάρια, αγάπη..

Στη δουλειά με φωνάζουν μπλου. Και κάθε φορά θυμάμαι την μπλου μας (σαν να της "έκλεψα" άθελά μου το νικ ένα πράγμα :p).
Ενώ φοράμε στολή, είμαι πάντα συνδυασμένη. Π.χ αν βάλω μαύρο μολύβι, θα βάλω και μαύρα σκουλαρίκια με μαύρα αξεσουάρ. Αλλά 9 στις 10 φορές θα βάλω μπλε ηλεκτρικ μολύβι (είναι χαρακτηριστικό, όλοι με ρωτάνε από πού το πήρα και το σχολιάζουν, ακόμα και άντρες), μαζί με μπλε ηλεκτρικ σκουλαρίκια και βραχιόλι. Μια συνάδελφος μου έφερε προχθές ένα μπλε βραχιόλι στο ίδιο χρώμα γιατί με το που το είδε με θυμήθηκε λέει η γλυκούλα μου...

το οποίο πρώτο νικ σου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση σε πάρα πολλούς.
κατα τ'άλλα ταυτίζομαι σε πολλά από αυτά που λές.
ενιωθα αμήχανα όταν βρισκόμουν στο επίκεντρο.