Γκρίνια των γυναικών

[ΟΥΤΙΣ]

Ααα και επειδή μιλάμε για Αθήνα και επαρχία, στην επαρχία επειδή είναι άλλοι οι ρυθμοί οι άνθρωποι ψάχνονται διαφορετικά. Φυσικά υπάρχουν παντού και οι γκρίνιες και τα μούτρα και τα ψαξίματα... Αλλά δεν ξέρω, έχω εξιδανικεύσει πες; Έναν κόσμο με πιο αργούς ρυθμούς, που και μόνο το γεγονός ότι μπορείς αν θες να βλέπεις τους φίλους σου κάθε μέρα και να πηγαίνεις το καλοκαίρι στη θάλασσα σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Πιο θετικά, μάλλον. Αν δεν έχεις κάποια ουσιαστικά θέματα επαγγελματικά ή άλλα που σε απασχολούν.

Η ρουτίνα εντός γάμου είναι συνήθως αυτή που καταστρέφει ένα ζευγάρι. Και είναι αυτή που διογκώνει την γκρίνια.

[Naida]

Πω πω κλισεδιάρικες απόψεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γκρινιάρη άνθρωπο. Και οι άνδρες έχουν φοβερό ταλέντο στη γκρίνια και στα μούτρα.

[ΟΥΤΙΣ]

Πω πω κλισεδιάρικες απόψεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γκρινιάρη άνθρωπο. Και οι άνδρες έχουν φοβερό ταλέντο στη γκρίνια και στα μούτρα.

Δεν υπάρχει τίποτε κλισέ. Όχι από μέρους μου τουλάχιστον. Ο καθείς λέει τον πόνο του μάλλον σε αυτό το νήμα.

[Γραφικός]

Πω πω κλισεδιάρικες απόψεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γκρινιάρη άνθρωπο. Και οι άνδρες έχουν φοβερό ταλέντο στη γκρίνια και στα μούτρα.

Δηλαδή θες να πεις ότι οι γυναίκες δεν καταπιέζονται περισσότερο από τους άνδρες ή ότι η καταπίεση αυτή δεν επηρεάζει τα επίπεδα γκρίνιας τους;

[Naida]

Πω πω κλισεδιάρικες απόψεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γκρινιάρη άνθρωπο. Και οι άνδρες έχουν φοβερό ταλέντο στη γκρίνια και στα μούτρα.

Δεν υπάρχει τίποτε κλισέ. Όχι από μέρους μου τουλάχιστον. Ο καθείς λέει τον πόνο του μάλλον σε αυτό το νήμα.

Δε διαφωνώ ότι από εμπειρία μιλάμε όλοι. Γι'αυτό αυτό λέω ότι είτε είναι γκρινιάρης ο άνθρωπος είτε όχι. Ασχέτως φύλου.

[ΟΥΤΙΣ]

Πω πω κλισεδιάρικες απόψεις. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γκρινιάρη άνθρωπο. Και οι άνδρες έχουν φοβερό ταλέντο στη γκρίνια και στα μούτρα.

Δηλαδή θες να πεις ότι οι γυναίκες δεν καταπιέζονται περισσότερο από τους άνδρες ή ότι η καταπίεση αυτή δεν επηρεάζει τα επίπεδα γκρίνιας τους;

Τι εννοείς πως καταπιέζονται;

[Naida]

Δηλαδή θες να πεις ότι οι γυναίκες δεν καταπιέζονται περισσότερο από τους άνδρες ή ότι η καταπίεση αυτή δεν επηρεάζει τα επίπεδα γκρίνιας τους;

Φυσικά καταπιεζόμαστε περισσότερο. Αλλά δεν έχει να κάνει με το θέμα γκρίνιας.

[Athina__P]

Ααα και επειδή μιλάμε για Αθήνα και επαρχία, στην επαρχία επειδή είναι άλλοι οι ρυθμοί οι άνθρωποι ψάχνονται διαφορετικά. Φυσικά υπάρχουν παντού και οι γκρίνιες και τα μούτρα και τα ψαξίματα... Αλλά δεν ξέρω, έχω εξιδανικεύσει πες; Έναν κόσμο με πιο αργούς ρυθμούς, που και μόνο το γεγονός ότι μπορείς αν θες να βλέπεις τους φίλους σου κάθε μέρα και να πηγαίνεις το καλοκαίρι στη θάλασσα σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Πιο θετικά, μάλλον. Αν δεν έχεις κάποια ουσιαστικά θέματα επαγγελματικά ή άλλα που σε απασχολούν.

Η ρουτίνα εντός γάμου είναι συνήθως αυτή που καταστρέφει ένα ζευγάρι. Και είναι αυτή που διογκώνει την γκρίνια.

Να προσπαθήσω να το αναλύσω αυτό, με το οποίο κατά βάση συμφωνώ.

Δεν είναι ο γάμος από μόνος του, το ότι πήγες στην εκκλησία ή στο δημαρχείο. Πολλά ζευγάρια εξάλλου συζούν, μετά σταδιακά γνωρίζουν τους φίλους του άλλου, τους γονείς κτλ. Οπότε το χαρτί θεωρητικά δεν αλλάζει πολλά πράγματα.

Η λέξη ρουτίνα περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Τη σημερινή εποχή οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν ως ζευγάρι χρειάζεται να έχουν κάποιο εισόδημα, άρα να δουλεύουν, άρα να βάζουν προτεραιότητες στο χρόνο τους, εκεί που θέλουν πχ να χουζουρέψουν ή να ζευγαρώσουν να πρέπει να πατήσουν ρούχα με το σίδερο για να τα βάλουν και να πάνε στο γραφείο. Ε, είναι διάφορα τέτοια πράγματα ξενερωτικά που τα κάνεις χωρίς το σύντροφο που σταδιακά σε βάζουν στη διαδικασία στην καθημερινότητα της ζωής να βάλεις το σύντροφο λίγο πιο κάτω, ενώ δεν είναι. Αυτό το λίγο πιο κάτω, σταδιακά γίνεται δεύτερη φύση. Και όμως ο καθένας μπήκε σε αυτή την περιπέτεια γιατί θεωρούσε τον άλλον εντάξει, ότι είχαν τέλος πάντων καλές πιθανότητες να περάσουν μαζί τα βαρετά της ζωής. Και κάπου εκεί έρχεται ο ωραίος ή ο κάπως συνεργάτης, που δείχνει σέκσι, γιατί δεν τον έχεις συνδυάσει με βαρετά πράγματα....

[Γραφικός]

Φυσικά καταπιεζόμαστε περισσότερο. Αλλά δεν έχει να κάνει με το θέμα γκρίνιας.

Μα δεν γίνεται ένας άνθρωπος που μεγαλώνει με περισσότερη καταπίεση να είναι το ίδιο ορθολογικός με αυτόν που μεγαλώνει με λιγότερη. Αργότερα θα επανέλθω με Φρόιντ, τώρα βαριέμαι να ψάχνω.

[Αγις]

[ΟΥΤΙΣ]

Φυσικά καταπιεζόμαστε περισσότερο. Αλλά δεν έχει να κάνει με το θέμα γκρίνιας.

Μα δεν γίνεται ένας άνθρωπος που μεγαλώνει με περισσότερη καταπίεση να είναι το ίδιο ορθολογικός με αυτόν που μεγαλώνει με λιγότερη. Αργότερα θα επανέλθω με Φρόιντ, τώρα βαριέμαι να ψάχνω.

Δεν θέλω να τρομάξεις, αλλά δεν έχουμε 1950.

[Naida]

Φυσικά καταπιεζόμαστε περισσότερο. Αλλά δεν έχει να κάνει με το θέμα γκρίνιας.

Μα δεν γίνεται ένας άνθρωπος που μεγαλώνει με περισσότερη καταπίεση να είναι το ίδιο ορθολογικός με αυτόν που μεγαλώνει με λιγότερη. Αργότερα θα επανέλθω με Φρόιντ, τώρα βαριέμαι να ψάχνω.

Δεν είναι ακριβώς έτσι με το θέμα καταπίεσης. Μπορεί να λειτουργήσει με διάφορους τρόπους.

[Αγις]

Οταν ελθει η πατριαρχία πείτε της οτι μου τυχε μια δουλειά και θα λειψω για λιγες ωρες

[Γραφικός]

Δεν είναι ακριβώς έτσι με το θέμα καταπίεσης. Μπορεί να λειτουργήσει με διάφορους τρόπους.

Δεν βρήκα φρόιντ, βρήκα αυτή την έρευνα από το New York University

Shame, anxiety, and depression. According to objectification theory, the internalization of sexual objectification leads to constant self-monitoring, creating a state of self-consciousness that breeds feelings of shame and anxiety (Fredrickson & Roberts, 1997). Newer studies support this assertion, finding that self-objectification is in fact correlated with higher rates of body shame and appearance anxiety (Augustus-Horvath & Tylka, 2009; Miles-McLean et al., 2015; Szymanski & Henning, 2007). Furthermore, recent research also shows that sexual objectification in the form of stranger harassment can be a source of anxiety if it inflames underlying fears of victimization and rape (Culbertson, Vik, & Kooiman, 2001; Fairchild & Rudman, 2008; MacMillan et al., 2000). The feelings of shame and anxiety resulting from self-objectification have been found to subsequently lead to depression (Szymanski & Henning, 2007). Prolonged exposure to sexual objectification may also contribute to insidious trauma which is marked by psychological trauma symptoms that occur due to lifelong exposure to microaggressions (Miles-McLean et al., 2015; Nadal & Haynes, 2012), as opposed to one large trauma. Some of the psychological symptoms found to be associated with the trauma of sexual objectification include anxiety and depression (Harned, 2000; Miles-McLean et al., 2015). Unfortunately, depression may not be the end of the correlational chain in the context of sexual objectification, as it has also been found to be related to disordered eating among women (Harned, 2000; Szymanski & Henning, 2007).

https://steinhardt.nyu.edu/appsych/opus ... ing/rooney

Αν γκουγκλάρεις behavioral impact of women's oppression θα βρεις πολύ πράμα.

Κάποιος που πάσχει από μόνιμο άγχος κι έχει τάση προς κατάθλιψη δεν είναι πιο γκρινιάρης από κάποιον που δεν έχει;

[Naida]

Δεν είναι ακριβώς έτσι με το θέμα καταπίεσης. Μπορεί να λειτουργήσει με διάφορους τρόπους.

Δεν βρήκα φρόιντ, βρήκα αυτή την έρευνα από το New York University

Shame, anxiety, and depression. According to objectification theory, the internalization of sexual objectification leads to constant self-monitoring, creating a state of self-consciousness that breeds feelings of shame and anxiety (Fredrickson & Roberts, 1997). Newer studies support this assertion, finding that self-objectification is in fact correlated with higher rates of body shame and appearance anxiety (Augustus-Horvath & Tylka, 2009; Miles-McLean et al., 2015; Szymanski & Henning, 2007). Furthermore, recent research also shows that sexual objectification in the form of stranger harassment can be a source of anxiety if it inflames underlying fears of victimization and rape (Culbertson, Vik, & Kooiman, 2001; Fairchild & Rudman, 2008; MacMillan et al., 2000). The feelings of shame and anxiety resulting from self-objectification have been found to subsequently lead to depression (Szymanski & Henning, 2007). Prolonged exposure to sexual objectification may also contribute to insidious trauma which is marked by psychological trauma symptoms that occur due to lifelong exposure to microaggressions (Miles-McLean et al., 2015; Nadal & Haynes, 2012), as opposed to one large trauma. Some of the psychological symptoms found to be associated with the trauma of sexual objectification include anxiety and depression (Harned, 2000; Miles-McLean et al., 2015). Unfortunately, depression may not be the end of the correlational chain in the context of sexual objectification, as it has also been found to be related to disordered eating among women (Harned, 2000; Szymanski & Henning, 2007).

https://steinhardt.nyu.edu/appsych/opus ... ing/rooney

Αν γκουγκλάρεις behavioral impact of women's oppression θα βρεις πολύ πράμα.

Κάποιος που πάσχει από μόνιμο άγχος κι έχει τάση προς κατάθλιψη δεν είναι πιο γκρινιάρης από κάποιον που δεν έχει;

Γιατί οι άντρες δεν πάσχουν από κατάθλιψη και μόνιμο άγχος; Αυτό είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Η καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες ως προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις αποτέλεσμα έχει να κινούνται προς αυτές τις κατευθύνσεις σαν πρόβατα.


* Δε το διάβασα το κείμενο στ' αγγλικά, είμαι κουρασμένη και νυσταγμένη