Σου δίνω μασημένες τις απαντήσεις για να μην ψάχνεις και εσύ συνεχίζεις το βιολί σου. Δεν είναι 7 τα χρόνια αλλά 3. Στα τρία χρόνια πραγματική υπηρεσία έχουν το δικαίωμα παραίτησης χωρίς κόστος. Μπες στην προκήρυξη να δεις. Μην το παίζεις ξύπνιος. Νομίζεις το ένα, νομίζεις το άλλο αλλά τα νομίσματα σου δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.Ναύτης έγραψε: 22 Ιαν 2024, 12:27Κατ' αρχάς, αντιπαρέρχομαι το ειρωνικό υφάκι και σ' ευχαριστώ για την απάντηση.Εμπεδοκλής έγραψε: 22 Ιαν 2024, 12:05Εγώ προτείνω αλυσίδες. Να απαγορεύεται η παραίτηση σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Δουλεύεις σε ξενοδοχείο και θέλεις να παραιτηθείς όπως και άλλοι συνάδελφοί σου; Φυλάκιση που θα την εκτίσεις εργαζόμενος στο ξενοδοχείο...Ναύτης έγραψε: 22 Ιαν 2024, 10:29 Δεν υπάρχει ένα μίνιμουμ χρονικό διάστημα που είναι υποχρεωμένοι οι ΕΠΟΠ να υπηρετήσουν;
Επίσης, τέτοιου είδους ομαδικές παραιτήσεις δεν θεωρούνται στάση κατά το στρατιωτικό δίκαιο;
Btw, για να λύσετε τις απορίες σας δε χρειάζεται να έχετε τίποτε άκρες. Αρκεί να ψάξετε στην πηγή. Και η πηγή είναι το Διαύγεια ως προς τις παραιτήσεις και οι αντίστοιχες προκηρύξεις ως προς το δικαίωμα στην παραίτηση...
Για να σε βοηθήσω. Η τελευταία προκήρυξη για 430 ΕΠΟΠ στο ναυτικό, μπορούσε κάποιος να παραιτηθεί χωρίς πρόστιμο έπειτα από 3 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας. Επίσης, στο Διαύγεια υπάρχει κόσμος που παραιτήθηκε και πλήρωσε το πέναλτι.
Δεύτερον, πρέπει να δούμε τους λόγους των παραιτήσεων. Αν δεν κάνω λάθος, οι ΕΠΟΠ υποχρεούνται σε 7ετή θητεία (και αυτό το γνωρίζουν όταν υποβάλλουν την αίτηση, αλλά και όταν ορκίζονται και αναλαμβάνουν υπηρεσία), διαφορετικά πληρώνουν κάποιο πρόστιμο. Αν κάποιοι παραιτήθηκαν για λόγους υγείας (π.χ. ψυχιατρικές παθήσεις) νομίζω είναι διαφορετικό πράγμα από κάποιους που παραιτούνται για συνειδησιακούς λόγους (π.χ. δεν γουστάρω να πάω σε αποστολή του νάτο).
Τρίτον, νομίζω ότι οι ομαδικές παραιτήσεις αντιμετωπίζονται (από το στρατιωτικό δίκαιο) διαφορετικά απ' ότι οι ατομικές.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι δύσκολες συνθήκες εργασίας που συνεχώς δυσκολεύουν και οι χαμηλοί μισθοί οδηγούν κυρίως νέους ανθρώπους στο να παραιτούνται. Όταν ένα πλοίο έχει οργανόγραμμα για 120 άτομα πλήρωμα και αυτό επανδρώνεται (ή επιγυναικώνεται;;;) με 70, δηλαδή όλοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους και αυτού που λείπει. Και επιπλέον, έχεις και παλιά μυαλά να διοικούν που βγάζουν το άχτι τους στους νέους προκαλώντας επιπλέον δουλειά και κούραση γιατί έτσι. Όταν δε σκέφτεσαι την καταπόνηση του πληρώματος, ο νέος, ή νέα, θα πει άντε γεια και φιλάκια ρουφιχτά.
Το ίδιο ισχύει και για τον ιδιωτικό τομέα. Αν αύριο στην επιχείρηση που δουλεύεις παραιτηθούν 3 και εσύ με τα ίδια λεφτά θα πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και να μπαλώσεις και τα κενά που άφησαν οι άλλοι, και έχεις και έναν καυλωμένο leader που αντί να σε πάρει με το καλό για τη δική του προσωπική ατζέντα σου βάζει στο πρόγραμμα σου και ένα σωρό άλλες μαλακίες και δε σκέφτεται ότι με τα βίας βγάζεις τα άλλα, εσύ τι θα κάνεις; Δε θα φύγεις όπως οι αλλοι τρεις; Έτσι αυτό που εσύ θεωρείς ως τάχα στάση και συντονισμένη ενέργεια είναι αποτέλεσμα αλυσιδωτών γεγονότων που οδηγούν στο να δημιουργείται μια συνεχής ροή αποχωρήσεων. Και αυτό δε φτιάχνεται εύκολα ούτε σε ιδιωτικό, ούτε σε δημόσιο, ούτε καν στο στρατό...
Αυτά. Τα κατάλαβες;