Ηλιογάβαλος- ο τραβεστί αυτοκράτορας

[Ζαποτέκος]

Όλοι οι αλτ Ράιτ προσπαθούν να αποδομησουν την LGBTQ προπαγάνδα που προσπαθεί να συκοφαντήσει την ρωμαλέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπου οι άνδρες ήταν άνδρες, όχι φλωροπουστρακια, γι'αυτό αναφέρουν πως όλες οι ιστορίκες πηγές με τις κινκι αφηγήσεις ήταν συκοφαντίες χυδαίες.

Για τους Ρωμαίους η ομοφυλοφιλία ήταν ένα περίπλοκο θέμα.

Είχε να κάνει κυρίως με το power if domination.

Και για αυτό οι ενεργητικοί την γλιτωναν τις περισσότερες φορές καθώς βρίσκονταν σε θέση ισχύος με το να είναι ενεργητικοί.

Οι παθητικοί όμως καταδικαζονταν σε θάνατο δια πυρας όχι γιατί ήταν ομοφυλόφιλοι αλλά γιατί βρέθηκαν σε θέση κατώτερη χάνοντας τρόπον τινά την 'ρωμαικοτητα" τους και υποβαθμιζοντας το φύλο τους.

Και για τον ίδιο λόγο η γυναικεία ομοφυλοφιλία ήταν σχεδόν νομικά αδιάφορη λόγω της υποβάθμισης του φύλου τους. Όταν νομικά μια γυναίκα είναι υποβαθισμενη και κατώτερη από τον άντρα το τι κάνει είναι νομικά αδιάφορο.

Μόνο σε περιπτώσεις απιστίας κλπ. είναι νομικά υπεύθυνη αλλά ακόμα και εκεί τα κρατικά δικαστήρια είναι αναρμοδια να τη δικασουν και δικάζεται μόνο από οικογενειακό δικαστήριο στο οποίο προεδρεύει αρχηγός της οικογένειας.

Και στην αρχαία Αθήνα τον παθητικό τον είχαν για φτου ... viewtopic.php?f=11&t=23264&p=1381090&hi ... F#p1381090

[Ζαποτέκος]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

[Σενέκας]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

Η γυναικεία ομοφυλοφιλία δεν ήταν αποδεκτή ή ανεκτή. Δεν υπάρχουν στοιχεία γιατί δεν ήταν είχαν καν υπόψη σε γενικές γραμμές Πρώτα απ'ολα οι αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες δεν επέτρεπαν εύκολα σε δυο γυναίκες να έρχονται συχνά σε επαφή σε βαθμό που να συνάψουν σχέσεις και απο την άλλη είναι αμφίβολο αν υπήρχε καν η αντίληψη περι γυναικείας σεξουαλικότητας ως κάτι ανεξάρτητο Τις λίγες φορές που εμφανίζονταν μπροστά τους η γυναικεία ομοφυλοφιλία, την απέδιδαν σε εντελώς εξωπραγματικούς παράγοντες, όπως δαιμονισμό ή κοινή τρέλα και την αντιμετώπιζαν κατα περίσταση. Δεν υπήρχε στην αντίληψή τους ως συνεχές φαινόμενο δηλαδή

[Ζαποτέκος]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

Η γυναικεία ομοφυλοφιλία δεν ήταν αποδεκτή ή ανεκτή. Δεν υπάρχουν στοιχεία γιατί δεν ήταν είχαν καν υπόψη σε γενικές γραμμές Πρώτα απ'ολα οι αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες δεν επέτρεπαν εύκολα σε δυο γυναίκες να έρχονται συχνά σε επαφή σε βαθμό που να συνάψουν σχέσεις και απο την άλλη είναι αμφίβολο αν υπήρχε καν η αντίληψη περι γυναικείας σεξουαλικότητας ως κάτι ανεξάρτητο Τις λίγες φορές που εμφανίζονταν μπροστά τους η γυναικεία ομοφυλοφιλία, την απέδιδαν σε εντελώς εξωπραγματικούς παράγοντες, όπως δαιμονισμό ή κοινή τρέλα και την αντιμετώπιζαν κατα περίσταση. Δεν υπήρχε στην αντίληψή τους ως συνεχές φαινόμενο δηλαδή

Δεν νομίζω πως δεν την ήξεραν. Για να απαγορεύει ρητά η Εκκλησία τον ομοφυλοφιλικό έρωτα και στα δύο φύλα , σημαίνει πως το γνώριζαν. Ας πούμε το πολιτειακό δίκαιο δεν προέβλεπε ποινή για τον αυνανισμό - σε αντίθεση με το εκκλησιαστικό. Αυτό δεν σημαίνει πως η Πολιτεία δεν γνώριζε πόσο μαλάκες ήταν οι πολίτες της .

Γενικά γνώριζαν περισσότερα από όσα πιστεύουμε :

Εκκλησιαστικό δίκαιο και στοματικός έρωτας
Αποδοκιμαζόταν , αλλά δεν είχε προβλεφθεί συγκεκριμένη ποινή. Αν ο δράστης ήταν ιερέας προτεινόταν πρόσκαιρος αφορισμός, αλλά όχι καθαίρεση. Ίσχυε φυσικά και για τις γυναίκες η απαγόρευση παρόλο που αποδέκτες της απαγόρευσης φαίνεται να είναι μόνο οι άνδρες.
Μέγας Βασίλειος : "Αλλοι εϊπον, ώς τίνες τω άφροδισίω πυρί διακαώς έκκαιόμενοι, ώς κύλικι χρώνται τώ γυναικείω αίδοίω, καί δι' αύτοϋ (ώ του μύσους!) κατάπτυστον πώμα πίνονσι , καί τά χείλη καταμιαίνονσιν. "Ετεροι λέγονσιν, ώς τίνες έρωτομανοϋντες την γυναικείαν καταφιλοϋσιν αίσχύνην, καί ουκ αίσχύνονται, αλλά λέγονσι, τά χείλη ημών παρ' ήμϊν εστι, τίς ημών εσται κύριος;

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

Και επί Στάλιν όπου η ανδρική ομοφυλοφιλία ποινικοποιήθηκε, για την αντίστοιχη γυναικεία δεν υπήρχε καμία αναφορά. Επίσης από ότι θυμάμαι για τις γυναίκες δεν υπήρχε θανατική ποινή όπως και ισόβια για ποινικά αδικήματα.

[George_V]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

Το Βυζάντιο κληρονόμησε το Ρωμαϊκό κώδικα και η γυναικεία ομοφυλοφιλία ήταν νομικά αδιάφορη.

1 μόνο περίπτωση γυναικείας ομοφυλοφιλία τιμωρούσε το Βυζαντινό δίκαιο και αυτή ήταν μόνο εάν συλλαμβανονταν μοναχές με την κατηγορία της ομοφυλοφιλία.

Αλλά δεν τις τιμωρούσε ένεκα της ομοφυλοφιλία αλλά για βεβηλωση πράγματος που είναι αφιερωμένο στο Θεό.

[Ζαποτέκος]

Γενικα η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικά πιο αποδεκτή

Και στο κοσμικό Βυζαντινό Κράτος το τζιβιτζιλίκιον μοιάζει να μην επισύρει τόσο πολύ την κατακραυγή.

Spoiler

Οί ερωτικές σχέσεις ανάμεσα σέ πρόσωπα αρσενικού φύλου δέν ήταν ηθικά αδιάφορες για τους Ρωμαίους, γι' αυτό και οί σχετικές πράξεις διώκονταν σύμφωνα μέ τήν έκτακτη διαδικασία. Εντονότερη μορφή πήρε όμως ή δίωξη γύρω στα μέσα τοϋ 4ου αιώνα, όταν μέ νόμο τοϋ αυτοκράτορα Κωνσταντίου προβλέφθηκε ή ποινή της θανατώσεως μέ ξίφος. Σέ αυτή τήν απότομη σκλήρυνση της έννομης τάξης δέν είναι ίσως αμέτοχη καί ή Εκκλησία. Ή διάταξη αυτή διατήρησε τήν ισχύ της έπί πολλούς αιώνες, τουλάχιστον τυπικά, γιατί στην πράξη, κατά τίς Ιστορικές μαρτυρίες, οί ένοχοι παιδεραστίας δέν θανατώνονταν πάντοτε , συχνά τους επιβαλλόταν ή ποινή της «καυλοτομής», της αποκοπής δηλαδή τοϋ πέους, πιθανότατα κάτω από τήν επίδραση μιας ιδέας ειδικής προλήψεως. Στή νομοθεσία τών Ίσαύρων διατηρείται ή θανατική ποινή, συγχρόνως όμως λαμβάνεται πρόνοια για τά ανήλικα θύματα τών παιδεραστών, πού χωρίς τήν ειδική ρύθμιση θά έπρεπε νά υποστούν κι αυτά τήν ίδια ποινή. "Ετσι κάτω από τά 12 χρόνια εισάγει ή νομοθεσία αμάχητο τεκμήριο για έλλειψη διακρίσεως. Ή ειδική αυτή μεταχείριση διατηρήθηκε (μέ μικρές διαφοροποιήσεις ως προς τήν ηλικία) καί στίς επόμενες δεκαετίες, ακόμη καί στή νομοθεσία τών Μακεδόνων. Το πολιτειακό ποινικό δίκαιο δέν προσδιορίζει από ποιο σημείο τών ερωτικών επαφών αρχίζει ή ποινική ευθύνη τών υπαιτίων. Τά σχετικά κείμενα εκφράζονται μέ γενικό τρόπο, χρησιμοποιώντας όρους, όπως «ό ποιών» καί «ο πάσχων» ή «ό υπομένων», πού μάλλον δικαιολογούν τήν υπόθεση, οτι ό νομοθέτης προϋποθέτει πλήρη διενέργεια της γενετήσιας πράξης. Είναι επίσης ενδιαφέρον νά παρατηρηθεί, οτι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες δέν θεωρήθηκαν από τον πολιτειακό νομοθέτη ως ποινικώς αξιόλογες, έτσι ώστε δέν βρίσκουμε διατάξεις αφιερωμένες στην πρόβλεψη αυτών τών πράξεων.

ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΡΩΙΑΝΟΣ , ΤΥΠΟΙ ΕΡΩΤΙΚΗΣ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" ΣΤΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ .

Το ίδιο ίσχυε και για τον λεσβιακό έρωτα στην αναγεννησιακή Βενετία.

Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία .
Ν.Γ. Μοσχονάς , ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ , στο συλλογικό έργο Ανοχή και Καταστολή στους Μέσους Χρόνους
( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ).

Σε αντίθεση με το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο, το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο * καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

Spoiler

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, η γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

* Σε αντίθεση με το βυζαντινό κρατικό δίκαιο όμως , το βυζαντινό εκκλησιαστικό δίκαιο δεν προέβλεπε για κανένα αδίκημα την θανατική ποινή.

Το Βυζάντιο κληρονόμησε το Ρωμαϊκό κώδικα και η γυναικεία ομοφυλοφιλία ήταν νομικά αδιάφορη.

1 μόνο περίπτωση γυναικείας ομοφυλοφιλία τιμωρούσε το Βυζαντινό δίκαιο και αυτή ήταν μόνο εάν συλλαμβανονταν μοναχές με την κατηγορία της ομοφυλοφιλία.

Αλλά δεν τις τιμωρούσε ένεκα της ομοφυλοφιλία αλλά για βεβηλωση πράγματος που είναι αφιερωμένο στο Θεό.

Για τις μοναχές σύμφωνα με τον Τρωιανό το βυζαντινό πολιτειακό δίκαιο προέβλεπε τα εξής.

Πρόσωπα καί τών δύο φύλων αφιερωμένα στο Θεό καί δεσμευόμενα μέ τήν επαγγελία τής γενετήσιας εγκράτειας.
Μολονότι βεβαίως ό νόμος αξιώνει τόσο από τους άνδρες οσο καί από τις γυναίκες αυτής τής κατηγορίας τήν τήρηση τής ύποσχέσεως, μόνον ως προς τις γυναίκες έχει «ποινικοποιηθεϊ» ή παράβαση. Σχετικές διατάξεις υπήρξαν και πριν άπο τον 'Ιουστινιανό, άλλα οι πρώτες ρητές ρυθμίσεις πού έχουν περισωθεί ανάγονται σ' αυτόν τον αυτοκράτορα. Σέ περίπτωση λοιπόν συνάψεως ερωτικών σχέσεων μέ μοναχές ή άλλες γυναίκες αφιερωμένες στη θεία λατρεία προβλεπόταν αρχικά και για τους δύο συνενόχους θανατική ποινή. Μέ μεταγενέστερη τροποποίηση περιορίστηκε ή ποινή αυτή στον άνδρα, μέ περιέλευση της περιουσίας του στή μονή της συναυτουργοϋ [ Να πως έγιναν οι μοναστηριακές περιουσίες ] , ενώ γιά τήν Ιδια επιβλήθηκε ή εγκλεισή της σέ άλλο μοναστήρι - ποινή πολύ επιεικέστερη από τήν προηγούμενη. 'Αργότερα, επί τών Ίσαύρων, τό έγκλημα αυτό επέσυρε τήν ποινή της μοιχείας, δηλαδή ακρωτηριασμό της μύτης. Τό είδος της ποινής είναι επακόλουθο της αντιλήψεως, ότι οι μοναχές είναι «νύμφαι Χριστού» και ότι, επομένως, σέ περίπτωση συνάψεως ερωτικών σχέσεων παραβιάζουν τήν πίστη τους προς Αυτόν. Ή Ιδια ποινή διατηρήθηκε και από τους Μακεδόνες στή νομοθεσία τους.

Για τους μονάζοντας το εκκλησιαστικό δίκαιο προέβλεπε τα εξής :

Μέ μοιχεία, τόσο από πλευράς ουσίας όσο καί συνεπειών, εξομοιώνει ό Μ. Βασίλειος τις σαρκικές σχέσεις τών γυναικών πού έχουν δώσει επαγγελία παρθενίας (ασκητριών, μοναστριών, διακονισσών, παρθένων). Λόγω της άνισης στον τομέα αυτό μεταχειρίσεως ανδρών καί γυναικών ( στο κοσμικό δίκαιο, καί αρχικά καί στο κανονικό, μόνον ή άπό μέρους τών γυναικών παραβίαση της συζυγικής πίστης αποτελούσε μοιχεία), ή μή τήρηση της επαγγελίας της παρθενίας από μοναχούς iσοδυναμεί με πορνεία. Στην έννοια αυτή ανήκουν κατά το κοσμικό δίκαιο οι κάθε μορφής γενετήσιες σχέσεις μεταξύ (ετερόφυλων) προσώπων, πού δέν έχουν συνάψει γάμο ή δέν διατηρούν σχέση παλλακείας. Τό τελευταίο αυτό δέν ισχύει όμως και στο κανονικό δίκαιο, γιατί ή Εκκλησία θεωρεί και τίς μεταξύ των παλλακών σχέσεις πορνικές. Ή ποινή τής πορνείας είναι 7 χρόνια αφορισμού κατά τό Μ. Βασίλειο και 9 κατά τό Γρηγόριο Νύσσης. Συντέμνοντας τίς ποινές αυτές τό «Κανονικόν» τοϋ (Ψευδο-)Νηστευτή , προβλέπει δύο χρόνια αφορισμού. Παρεκκλίσεις άπό τίς ποινές αυτές εισάγονται μέ συλλογές έπιτιμίων πού προορίζονται ειδικά γιά τους μοναχούς. . Βλ. π.χ. μία συλλογή αυτής της μορφής αποδιδόμενη στον Θεόδωρο Στουδίτη: Κεφ. μζ '. 'Εάν μοναχός μεγαλόσχημος πέση εις πάθος, έστω άκοινώνητος ετη ε ' · ει δέ μικρόσχημος, έτη δύο- ό αυτός όρος κρατείτω καί έπί μοναστριών. Κεφ. ξγ '. Μοναχός μοναστρία συμφθαρείς, μετά τό παύσασθαι αυτούς τής αμαρτίας, εχέτωσαν επιτίμιον άκοινωνησίας ετη γ ' (PG 99, στήλ. 1753 κ.έ.). Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφ. μη' τής ϊδιας συλλογής, πού εξομοιώνει μέ πορνεία τή μέθη τοΰ μοναχού: 'Εάν μοναχός μεθυση, έπόρνευσεν, καί έστω άκοινώνητος ετη δύο (δ.π.).
Ή εξώγαμη σαρκική επαφή τών κληρικών και ή οποιαδήποτε τών μοναχών και τών δύο φύλων δέν προκαλεί ωστόσο «βεβήλωση» τών σωμάτων τους, μέ αποτέλεσμα νά μήν είναι επιτρεπτή ή συνέχιση τής σχέσης μέ τή μορφή γάμου, ακόμα κι άν επακολούθησε καθαίρεση ή αποβολή τού μοναχικού σχήματος. Αυτό ορίζουν οί κανόνες 6 και 44 τού Μ. Βασιλείου.
Είναι χαρακτηριστικό τό σχόλιο τού Βαλσαμώνος στον δεύτερο από τους κανόνες αυτούς, πού αναφέρεται ειδικά στις διακόνισσες: (...) τήν άπαξ καθιερωθεισαν τω Θεω, καν καθαιρεθή, ου παραχωρεί οπωσδήποτε τινι συνάπτεσθαι, δια το είναι το σώμα αυτής καθιερωμένον, και όφείλειν συντηρεΐσθαί πάσης κοινής και σαρκικής χρήσεως ανώτερον, κατά τον καθόλου κανόνα τον λέγοντα, Το ιερόν μιαρόν ου γίνεται. Ανάλογες σκέψεις εκφράζονται και στις νεαρές 7, 8 καί 79 Λέοντος τοΰ Σοφού) . Είναι δέ πολύ πιθανό, ότι στους παραπάνω κανόνες τοΰ Μ. Βασιλείου, δηλαδή στους καν. 6 καί 44, πρέπει να αναζητηθεί ή πηγή τών νεαρών τοΰ Λέοντος.