Scouser έγραψε: 15 Οκτ 2023, 18:12
Υπάρχουν λαοί οι οποίοι ότι είναι ''κατασκευασμένοι'' για πόλεμο, αν και εφόσον απαιτηθεί. Ας πάρουμε το παράδειγμα των Εβραίων, που είναι επίκαιρο: Δεν υπάρχει εθνική κρίση στην οποία να μη συσπειρώθηκαν γύρω από τη σημαία και να μην αντέδρασαν καίρια και αποτελεσματικά, χωρίς να λογαριάσουν τις απώλειες. Δεν πιστεύω ότι η πολεμική ετοιμότητα είναι χαρακτηριστικό που βρίσκεται στο DNA, οι λαοί ''σφυρηλατούνται'' έτσι και η κατάσταση μπορεί και να αντιστραφεί σε βάθος 1-2 γενεών (κλασσικό παράδειγμα, η Γερμανία). Τι ισχύει στην περίπτωση των -σύγχρονων- Ελλήνων; Παραθέτω μερικά ενδεικτικά χαρακτηριστικά τους, που νομίζω ότι σχετίζονται με το αν είναι ''φταγμένοι'' ή όχι για πόλεμο:
Υπέρ
-Αφοσίωση στους ''βωμούς και τις εστίες''.
-Εφευρετικότητα.
-Μπορούν να ζήσουν λιτοδίαιτα, αν απαιτηθεί.
-Έχουν σχετικά ισχυρό το θρησκευτικό αίσθημα και τις παραδοσιακές αξίες.
-Ισχυρή εθνική αυτοσυνειδησία.
Κατά
-Είναι απείθαρχοι.
-Δεν αντέχουν τις ανθρώπινες απώλειες.
-Δεν είναι βίαιος λαός.
-Έλλειψη ''ηρωϊκής'' κουλτούρας.
-Είναι φύσει δύσπιστοι προς την ηγεσία τους και το κράτος γενικότερα.
-Αδυνατούν να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα.
Εσείς τι λέτε;
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα ενός πολέμου.
Κι αυτό γιατί
έχουν κάτι να χάσουν.
Το οικονομικό και βιοτικό επίπεδο έχουν ανέβει (παρά το πισωγυρισμα επί μνημονίων) Το 1912 ή το 1940 οι άνθρωποι έκαναν 7 παιδιά και τους ζούσαν τα 5- όχι ένα και πολύτιμο. Η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν διαφορετική.
Το μορφωτικό επίπεδο επίσης έχει ανέβει. Πριν 100 χρονια οι απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν ελάχιστοι. Ο πληθυσμός ήταν μεγαλωμένοι σε κακουχίες αγρότες, που δεν είχαν την πολυτέλεια για προβληματισμούς. Απλά πήγαινες εκεί που σου έδειχνε ο βασιλιάς (η ο Βενιζέλος).
Επίσης η ελληνική κοινωνία έχει 70 χρόνια να ζήσει τη φρίκη του πολέμου. Έχει ξεσυνηθισει και ένας θάνατος της φαίνεται τραγωδία (που μπορει και να είναι)
Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλες τις αντίστοιχες κοινωνίες που έχουν περάσει μια σχετική ευμάρεια, όπως οι δυτικές.
Good times create weak men που λένε και τα memes.
Το ίδιο βλέπουμε και μέσα σε κοινωνίες που μπορεί να θεωρηθουν πιο "φιλοπόλεμες", όπως σε αυτές του Ισραήλ ή της Τουρκίας. Τα μέλη της μεσαίας ας πούμε τάξης , που έχουν κάποια μόρφωση και ένα σχετικά καλό επίπεδο ζωής, είναι και τα λιγότερο πρόθυμα να μπουν σε περιπέτειες.
Αντίθετα οι μάζες των αμόρφωτων αγροτών της Ανατολίας ή οι έποικοι με τα κοτσιδακια και τα 12 παιδιά με το χαμόγελο στα χείλη θα μπουν στα τρένα για το μέτωπο.
Τέλος, έχει σημασία και για το ποιόν πόλεμο μιλάμε. Ένας πόλεμος με έναν υποδεέστερο αντίπαλο μπορεί να ενθουσιάσει μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου , καθώς νιώθει μικρότερο το ρίσκο -δεν το πιάνει κρύος ιδρώτας πως πιθανότατα θα τα χάσει όλα. Το Ισραήλ πάει σε πόλεμο με την Χαμας και τους πεινασμένους της Γάζας. Στην γλυκιά μας Πατρίδα η ανακοίνωση πολέμου με την Τουρκία δε θα ήταν το ίδιο με την ανακοίνωση πολέμου με τη Βόρεια Μακεδονία. Στη δεύτερη περίπτωση, θα υπήρχε μεγαλύτερος ενθουσιασμός και λιγότερο σκατό στην καλτσα από το εθνικια. Αντίστοιχα, είδαμε τον ενθουσιασμό όταν δεν είχαν τίποτε να χάσουν ,όταν στα γεγονότα του Έβρου "ήμασταν σε πόλεμο" και αντιμέτωποι με ασύμμετρη απειλη από πεινασμένους μετανάστες.
