38χρονος μπάτσος σκότωσε με καραμπίνα την πρώην γυναίκα του

[Χαοτικός]

Άμα όντωστ το κάνει κάποιος αυτό για σένα να ξες ότι είναι παγίδα.

Ωραίο αυτό που είπε.

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Καλά άσε την οποιαδήποτ3ε εμμονή όποιος και να την έχει αν την έχει. Όλο το υπόλοιπο γενικά είναι κάτι που υπάρχει. Όχι στους ΔΥ. Παντού.

[sys3x]

Ωραίο αυτό που είπε.

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Καλά άσε την οποιαδήποτ3ε εμμονή όποιος και να την έχει αν την έχει. Όλο το υπόλοιπο γενικά είναι κάτι που υπάρχει. Όχι στους ΔΥ. Παντού.

Πάνε πες το αυτό στον γιατρό που κάνει εφημερία και στις νοσηλεύτριες.
Τέσπα, για να μην τα πολυλογούμε, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις το ίδιο - δεν είναι όλοι οι δυ το ίδιο, αυτό, κατά τα άλλα, ναι, δυ και γαμώτ.

[Σέλευκας]

Άμα όντωστ το κάνει κάποιος αυτό για σένα να ξες ότι είναι παγίδα.

Ωραίο αυτό που είπε.

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Παθολογική εμμονή για κάτι που δεν φταίει για τίποτα σαυτη τη χώρα. Η πρώτη χώρα στον κόσμο που δεν έφυγε κανένας από αυτούς. Η πρώτη χώρα που ο αστυφύλακας έχει ψηλότερη βάση στις εξετάσεις από τον πολιτικό μηχανικό. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου βάζει μέσο να τον πάρουν οδοκαθαριστή. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου κάθεται να κοιτάζει τα παιδιά στο σπίτι για να δουλεύει η γυναίκα του στο δήμο να κουβαλάει χαρτιά. Γιατί τέτοιοι ήμαστε.

[Χαοτικός]

Ωραίο αυτό που είπε.

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Παθολογική εμμονή για κάτι που δεν φταίει για τίποτα σαυτη τη χώρα. Η πρώτη χώρα στον κόσμο που δεν έφυγε κανένας από αυτούς. Η πρώτη χώρα που ο αστυφύλακας έχει ψηλότερη βάση στις εξετάσεις από τον πολιτικό μηχανικό. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου βάζει μέσο να τον πάρουν οδοκαθαριστή. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου κάθεται να κοιτάζει τα παιδιά στο σπίτι για να δουλεύει η γυναίκα του στο δήμο να κουβαλάει χαρτιά. Γιατί τέτοιοι ήμαστε.

Τέτοιοι γίναμε ρε συ. Φταίνε πολλά.

[sys3x]

Ωραίο αυτό που είπε.

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Παθολογική εμμονή για κάτι που δεν φταίει για τίποτα σαυτη τη χώρα. Η πρώτη χώρα στον κόσμο που δεν έφυγε κανένας από αυτούς. Η πρώτη χώρα που ο αστυφύλακας έχει ψηλότερη βάση στις εξετάσεις από τον πολιτικό μηχανικό. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου βάζει μέσο να τον πάρουν οδοκαθαριστή. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου κάθεται να κοιτάζει τα παιδιά στο σπίτι για να δουλεύει η γυναίκα του στο δήμο να κουβαλάει χαρτιά. Γιατί τέτοιοι ήμαστε.

Έτσι και χειρότερα είναι αλλά αυτό δεν γίνεται μόνο του, υπάρχουν αθρώποι που είτε το στηρίζουν και επωφελούνται από αυτό είτε απλά το στηρίζουν είτε στην πράξη δείχνουν ανοχή. Που εμπίπτεις εσύ Σελ;

[Χαοτικός]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Πολύ βαρύ να το σκεφτούμε δεν είναι; Άμα όμως το καταφέρουμε και το σκεφτούμε; Για πέντε λεπτά λέω εγώ.
(Όχι κλάσμα του δευτερολέπτου και αμέσως να αποδράσουμε και να πούμε κάτι ενάντια στον δράστη να ξεδώσουμε και νομίζουμε μετά ότι είμαστε καλά. Δεν είμαστε. Υπάρχουν στον κόσμο μας και στη σκέψη μας τα παιδάκια που περνάνε αυτό τώρα, αυτήν την στιγμή).

Το πόιντ μου για να το ξεκαθαρίσω κιόλας, είναι ότι αν αφήσεις την φαντασία σου να σε πονέσει στην αρχή, με αυτά που θα σου έρχονται στο μυαλό ως πιθανές καταστάσεις για τα παιδάκια τώρα και αυτές τις μέρες, η ίδια η φαντασία σου θα αρχίσει να σου απαλύνει τον πόνο. Με πιθανό περιεχόμενο ότι έχεις κάποια δύναμη και ότι κάνεις κάτι. Ότι κάνεις όσο πιο πολύ γίνεται να φέρεις τα παιδιά ένα δύο ή τρία βήματα προς την ευτυχία. Να αφεθείς να φανταστείς κάτι τέλος πάντων θετικό.

Βέβαια ο καθένας έχει δικό του πακέτο σκέψης και δικό του τρόπο κλπ. Υπάρχει και η θέση ότι ... ρε φίλε, και τι θα βγει με τη φαντασία; Δεν πρόκειται να βοηθηθεί κανένας με τη φαντασία μου. Και να απορρίψει την πρότασή μου.

Τι λέτε;

[Σέλευκας]

Ωραίο και χωρίς να είναι προϊόν εμμονής προς τους δυ κυρίως.

Παθολογική εμμονή για κάτι που δεν φταίει για τίποτα σαυτη τη χώρα. Η πρώτη χώρα στον κόσμο που δεν έφυγε κανένας από αυτούς. Η πρώτη χώρα που ο αστυφύλακας έχει ψηλότερη βάση στις εξετάσεις από τον πολιτικό μηχανικό. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου βάζει μέσο να τον πάρουν οδοκαθαριστή. Η πρώτη χώρα που πτυχιούχος πανεπιστημίου κάθεται να κοιτάζει τα παιδιά στο σπίτι για να δουλεύει η γυναίκα του στο δήμο να κουβαλάει χαρτιά. Γιατί τέτοιοι ήμαστε.

Έτσι και χειρότερα είναι αλλά αυτό δεν γίνεται μόνο του, υπάρχουν αθρώποι που είτε το στηρίζουν και επωφελούνται από αυτό είτε απλά το στηρίζουν είτε στην πράξη δείχνουν ανοχή. Που εμπίπτεις εσύ Σελ;

Πουθενά σίγουρα, πως γίνεται να εμπιπτω με αυτά που λέω;

[Σέλευκας]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Πολύ βαρύ να το σκεφτούμε δεν είναι; Άμα όμως το καταφέρουμε και το σκεφτούμε; Για πέντε λεπτά λέω εγώ.
(Όχι κλάσμα του δευτερολέπτου και αμέσως να αποδράσουμε και να πούμε κάτι ενάντια στον δράστη να ξεδώσουμε και νομίζουμε μετά ότι είμαστε καλά. Δεν είμαστε. Υπάρχουν στον κόσμο μας και στη σκέψη μας τα παιδάκια που περνάνε αυτό τώρα, αυτήν την στιγμή).

Το πόιντ μου για να το ξεκαθαρίσω κιόλας, είναι ότι αν αφήσεις την φαντασία σου να σε πονέσει στην αρχή, με αυτά που θα σου έρχονται στο μυαλό ως πιθανές καταστάσεις για τα παιδάκια τώρα και αυτές τις μέρες, η ίδια η φαντασία σου θα αρχίσει να σου απαλύνει τον πόνο. Με πιθανό περιεχόμενο ότι έχεις κάποια δύναμη και ότι κάνεις κάτι. Ότι κάνεις όσο πιο πολύ γίνεται να φέρεις τα παιδιά ένα δύο ή τρία βήματα προς την ευτυχία. Να αφεθείς να φανταστείς κάτι τέλος πάντων θετικό.

Βέβαια ο καθένας έχει δικό του πακέτο σκέψης και δικό του τρόπο κλπ. Υπάρχει και η θέση ότι ... ρε φίλε, και τι θα βγει με τη φαντασία; Δεν πρόκειται να βοηθηθεί κανένας με τη φαντασία μου. Και να απορρίψει την πρότασή μου.

Τι λέτε;

Τώρα που θα τα δώσουν στις δομές και θα αφήνουν τους παππούδες να τα μιλάνε μια φορά το μήνα με έναν εκπρόσωπο από πάνω τους, τα ξεχάσουν και τους γονείς και τα βάσανα.

[Χαοτικός]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Πολύ βαρύ να το σκεφτούμε δεν είναι; Άμα όμως το καταφέρουμε και το σκεφτούμε; Για πέντε λεπτά λέω εγώ.
(Όχι κλάσμα του δευτερολέπτου και αμέσως να αποδράσουμε και να πούμε κάτι ενάντια στον δράστη να ξεδώσουμε και νομίζουμε μετά ότι είμαστε καλά. Δεν είμαστε. Υπάρχουν στον κόσμο μας και στη σκέψη μας τα παιδάκια που περνάνε αυτό τώρα, αυτήν την στιγμή).

Το πόιντ μου για να το ξεκαθαρίσω κιόλας, είναι ότι αν αφήσεις την φαντασία σου να σε πονέσει στην αρχή, με αυτά που θα σου έρχονται στο μυαλό ως πιθανές καταστάσεις για τα παιδάκια τώρα και αυτές τις μέρες, η ίδια η φαντασία σου θα αρχίσει να σου απαλύνει τον πόνο. Με πιθανό περιεχόμενο ότι έχεις κάποια δύναμη και ότι κάνεις κάτι. Ότι κάνεις όσο πιο πολύ γίνεται να φέρεις τα παιδιά ένα δύο ή τρία βήματα προς την ευτυχία. Να αφεθείς να φανταστείς κάτι τέλος πάντων θετικό.

Βέβαια ο καθένας έχει δικό του πακέτο σκέψης και δικό του τρόπο κλπ. Υπάρχει και η θέση ότι ... ρε φίλε, και τι θα βγει με τη φαντασία; Δεν πρόκειται να βοηθηθεί κανένας με τη φαντασία μου. Και να απορρίψει την πρότασή μου.

Τι λέτε;

Τώρα που θα τα δώσουν στις δομές και θα αφήνουν τους παππούδες να τα μιλάνε μια φορά το μήνα με έναν εκπρόσωπο από πάνω τους, τα ξεχάσουν και τους γονείς και τα βάσανα.

Μπα! Θα σκέφτονται πράγματα στο μυαλό τους.

[Σέλευκας]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Πολύ βαρύ να το σκεφτούμε δεν είναι; Άμα όμως το καταφέρουμε και το σκεφτούμε; Για πέντε λεπτά λέω εγώ.
(Όχι κλάσμα του δευτερολέπτου και αμέσως να αποδράσουμε και να πούμε κάτι ενάντια στον δράστη να ξεδώσουμε και νομίζουμε μετά ότι είμαστε καλά. Δεν είμαστε. Υπάρχουν στον κόσμο μας και στη σκέψη μας τα παιδάκια που περνάνε αυτό τώρα, αυτήν την στιγμή).

Το πόιντ μου για να το ξεκαθαρίσω κιόλας, είναι ότι αν αφήσεις την φαντασία σου να σε πονέσει στην αρχή, με αυτά που θα σου έρχονται στο μυαλό ως πιθανές καταστάσεις για τα παιδάκια τώρα και αυτές τις μέρες, η ίδια η φαντασία σου θα αρχίσει να σου απαλύνει τον πόνο. Με πιθανό περιεχόμενο ότι έχεις κάποια δύναμη και ότι κάνεις κάτι. Ότι κάνεις όσο πιο πολύ γίνεται να φέρεις τα παιδιά ένα δύο ή τρία βήματα προς την ευτυχία. Να αφεθείς να φανταστείς κάτι τέλος πάντων θετικό.

Βέβαια ο καθένας έχει δικό του πακέτο σκέψης και δικό του τρόπο κλπ. Υπάρχει και η θέση ότι ... ρε φίλε, και τι θα βγει με τη φαντασία; Δεν πρόκειται να βοηθηθεί κανένας με τη φαντασία μου. Και να απορρίψει την πρότασή μου.

Τι λέτε;

Τώρα που θα τα δώσουν στις δομές και θα αφήνουν τους παππούδες να τα μιλάνε μια φορά το μήνα με έναν εκπρόσωπο από πάνω τους, τα ξεχάσουν και τους γονείς και τα βάσανα.

Μπα! Θα σκέφτονται πράγματα στο μυαλό τους.

Θα σκέφτονται τι θα φάνε και πως θα φύγουν

[masterridley]

Λέγαμε με τον άλλον περιπτώσεις που μπορεί να παίζουν μέσα του. όχι για το πόσο σωστό ήταν αυτό που έκανε. ότι δηλαδή αν έχουν συμβεί πράγματα όπως και αυτά που συμπληρώνεις, έχει ένα κάποιο ελαφρυντικό.

Καθόλου δηλαδή δεν πιάνω το κομμάτι του τι έκανε και πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ψάχνω απλά τη πορεία των πραγμάτων όπως έγινε μέσα του.
Εϊναι άλλη συζήτηση δηλαδή.

Ε, ντάξει τι να συμβαίνει μέσα του; Νιώθει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει, οπότε θα τα τινάξει όλα στον αέρα, θα βάλει ένα τέλος κοκ.

Δηλαδή ανθρώπινη ψυχολογία 101. Γι'αυτό θα έχουμε τέτοιες δολοφονίες ακόμα και όταν η κοινωνία μας γίνει star-trek.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, επειδή το έχω σκεφτεί αρκετά, ποιο το νόημα να πάρεις μαζί σου κάποιον φεύγοντας; Αφού δεν θα είσαι εδώ, γιατί να καταστρέψεις τρίτους; Δεν σου αρέσει η ζωή; Οκ φύγε μόνος σου.

Εκτός αν, όπως υποπτεύομαι, δεν σχεδίαζε να αυτοκτονήσει αρχικά, αλλά πήρε την απόφαση μόνο όταν είδε τι έκανε.

[nemo]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Τι λέτε;

υπαρχουν πιο πολλες περιπτωσεις που τα παιδια μενουν ορφανα απο λογους υγειας
θα σου πω μια ιστορια καρκινο η μητερα πολλα χρονια ο πατερας αν και ειχε επιχειρηση
με διωροφο σπιτι δεν πηγαινε και τοσο καλα με την θεραπεια της γυναικας πεθαινει η γυναικα
και μετα απο δυο τρια χρονια πεθαινει και ο πατερας παλι απο καρκινο αφηνοντας δυο αγορια
στην εφηβεια με χρεωμενη την επιχειρηση ακομη και το σπιτι λοιπον σε ηλικια 17 μενουν στο δρομο
αφου η τραπεζα τους πηρε και το σπιτι και το ξυλουργειο που ειχαν
δεν ειχαν ουτε γιαγιαδες ουτε παππουδες -μη σου πω την τυχη τους σημερα
οποτε το θεμα δεν ειναι μονο η ψυχολογια ειναι κατι βαθυτερο

[nemo]

Λέγαμε με τον άλλον περιπτώσεις που μπορεί να παίζουν μέσα του. όχι για το πόσο σωστό ήταν αυτό που έκανε. ότι δηλαδή αν έχουν συμβεί πράγματα όπως και αυτά που συμπληρώνεις, έχει ένα κάποιο ελαφρυντικό.

Καθόλου δηλαδή δεν πιάνω το κομμάτι του τι έκανε και πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ψάχνω απλά τη πορεία των πραγμάτων όπως έγινε μέσα του.
Εϊναι άλλη συζήτηση δηλαδή.

Ε, ντάξει τι να συμβαίνει μέσα του; Νιώθει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει, οπότε θα τα τινάξει όλα στον αέρα, θα βάλει ένα τέλος κοκ.

Δηλαδή ανθρώπινη ψυχολογία 101. Γι'αυτό θα έχουμε τέτοιες δολοφονίες ακόμα και όταν η κοινωνία μας γίνει star-trek.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, επειδή το έχω σκεφτεί αρκετά, ποιο το νόημα να πάρεις μαζί σου κάποιον φεύγοντας; Αφού δεν θα είσαι εδώ, γιατί να καταστρέψεις τρίτους; Δεν σου αρέσει η ζωή; Οκ φύγε μόνος σου.

Εκτός αν, όπως υποπτεύομαι, δεν σχεδίαζε να αυτοκτονήσει αρχικά, αλλά πήρε την απόφαση μόνο όταν είδε τι έκανε.

αιτια και υπαιτιος για την φαση καθολου περιεργο

[ΓΑΛΗ]

Λέγαμε με τον άλλον περιπτώσεις που μπορεί να παίζουν μέσα του. όχι για το πόσο σωστό ήταν αυτό που έκανε. ότι δηλαδή αν έχουν συμβεί πράγματα όπως και αυτά που συμπληρώνεις, έχει ένα κάποιο ελαφρυντικό.

Καθόλου δηλαδή δεν πιάνω το κομμάτι του τι έκανε και πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ψάχνω απλά τη πορεία των πραγμάτων όπως έγινε μέσα του.
Εϊναι άλλη συζήτηση δηλαδή.

Ε, ντάξει τι να συμβαίνει μέσα του; Νιώθει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει, οπότε θα τα τινάξει όλα στον αέρα, θα βάλει ένα τέλος κοκ.

Δηλαδή ανθρώπινη ψυχολογία 101. Γι'αυτό θα έχουμε τέτοιες δολοφονίες ακόμα και όταν η κοινωνία μας γίνει star-trek.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, επειδή το έχω σκεφτεί αρκετά, ποιο το νόημα να πάρεις μαζί σου κάποιον φεύγοντας; Αφού δεν θα είσαι εδώ, γιατί να καταστρέψεις τρίτους; Δεν σου αρέσει η ζωή; Οκ φύγε μόνος σου.

Εκτός αν, όπως υποπτεύομαι, δεν σχεδίαζε να αυτοκτονήσει αρχικά, αλλά πήρε την απόφαση μόνο όταν είδε τι έκανε.

Νομίζω ότι σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, είναι προαποφασισμένη η αυτοκτονία. Και αυτό κάνει ακόμη μεγαλύτερο το κίνητρο της εκδίκησης. "Χωρίς εσένα δεν έχει νόημα η ζωή μου αλλά θα σε πάρω στον τάφο γιατί δεν αντέχω την ιδέα της δικής σου ευτυχίας χωρίς εμένα." Κάτι τέτοιο.

[ΓΑΛΗ]

Θα ήθελα να σας καλέσω σε ομαδική στεναχώρια για τα παιδάκια. Πως θα νιώθουν τώρα; Θα κλαίνε. Μετά κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κλαίνε και θα κάθονται αμίλητα με απλανές βλέμμα. Τι θα σκέφτονται. Τι περιμένουν για την επόμενη στιγμή; Θα ελπίζουν ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν; Τα όνειρά τους θα αλλάξουν;

Τι λέτε;

υπαρχουν πιο πολλες περιπτωσεις που τα παιδια μενουν ορφανα απο λογους υγειας
θα σου πω μια ιστορια καρκινο η μητερα πολλα χρονια ο πατερας αν και ειχε επιχειρηση
με διωροφο σπιτι δεν πηγαινε και τοσο καλα με την θεραπεια της γυναικας πεθαινει η γυναικα
και μετα απο δυο τρια χρονια πεθαινει και ο πατερας παλι απο καρκινο αφηνοντας δυο αγορια
στην εφηβεια με χρεωμενη την επιχειρηση ακομη και το σπιτι λοιπον σε ηλικια 17 μενουν στο δρομο
αφου η τραπεζα τους πηρε και το σπιτι και το ξυλουργειο που ειχαν
δεν ειχαν ουτε γιαγιαδες ουτε παππουδες -μη σου πω την τυχη τους σημερα
οποτε το θεμα δεν ειναι μονο η ψυχολογια ειναι κατι βαθυτερο

Είναι τελείως διαφορετικό να χάνουν τα παιδιά τους γονείς από ασθένεια ή δυστύχημα από το να έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα επιβίωσης που αλλάζουν τον τρόπο της ζωής τους αλλά ΚΑΙ το ότι ο πατέρας τους σκότωσε τη μάνα τους.

Αυτό είναι πολύ βαρύ για να το αντέξει και κάποιος ενήλικας.