ΟΥΤΙΣ έγραψε: 31 Οκτ 2018, 11:29
Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η έννοια Ινδουισμός δημιουργήθηκε από τους αποικιοκράτες. Θρησκεία Ινδουισμός, δεν υπάρχει. Ινδουιστικες θρησκείες, ναι.
Αλλά, όπως σου είπε και ο Σιδεράς, είναι ιστορική προχειρότητα και τσαπατσουλιά να λέγεται ότι ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με τα όπλα ή ότι ηταν θρησκεία των κατακτητών.
Ο χριστιανισμός επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου.
.
Έχεις κάτι να μας πει για τον Ιουλιανό, ο οποίος αναρριχήθηκε στον θρόνο λίγα χρόνια μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον των Χριστιανών και του Χριστιανισμού;
Επαναλαμβάνω, ο Ιουλιανός προηγείται και του Θεοδοσίου και πόσο μάλλον του Ιουστινιανού!
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
αμφισβητεις την δηλωση Καραμανλη ή τον κατατασσεις στους περιεργους;
Μα ο ίδιος ο Καραμανλής είχε παραδεχθεί ότι ήταν ένας επαρχιώτης με πολύ στενό πλαίσιο παραστάσεων.
Μπορεί να ήταν ένας στιβαρός πολιτικός αλλά δεν ήταν και ο πιο κατάλληλος για αξιολογητής κουλτούρας.
Κατά τα άλλα, τί έγινε ρε παιδιά; Μετά τον ξαφνικό έρωτα για τον ανηψιό, χρησιμοποιείτε ως θετικό παράδειγμα και τον θείο;
η κουλτουρα δεν αξιολογειται με το υποδεκαμετρο γατακι, αυτου του ειδους οι μετρησεις γινονται μονο απτο σιναφι σου
τολμας να μιλας εσυ για ερωτες στο αντιπαλο δεος;
Μα εσύ ανέφερες τον Καραμανλή, όχι εγώ. Αυτόν σε ποιο σινάφι τον κατατάσσεις;
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 31 Οκτ 2018, 11:29
Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η έννοια Ινδουισμός δημιουργήθηκε από τους αποικιοκράτες. Θρησκεία Ινδουισμός, δεν υπάρχει. Ινδουιστικες θρησκείες, ναι.
Αλλά, όπως σου είπε και ο Σιδεράς, είναι ιστορική προχειρότητα και τσαπατσουλιά να λέγεται ότι ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με τα όπλα ή ότι ηταν θρησκεία των κατακτητών.
Ο χριστιανισμός επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου.
Έχεις κάτι να μας πει για τον Ιουλιανό, ο οποίος αναρριχήθηκε στον θρόνο λίγα χρόνια μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον των Χριστιανών και του Χριστιανισμού;
Επαναλαμβάνω, ο Ιουλιανός προηγείται και του Θεοδοσίου και πόσο μάλλον του Ιουστινιανού!
Η αναζήτηση βρήκε 3 εγγραφές: Ιουλιανό / ΟΥΤΙΣ
Σοβαρά τώρα; Αφού το βλέπεις πως όλοι σε έγραψαν, δεν καταλαβαίνεις πως γράφεις παπαρολογίες;
Χαρακτηριστικό σημείο του νομοθετικού του έργου είναι η απαγόρευση στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν τα έργα της κλασικής Παιδείας, καθώς γι' αυτόν αυτή η ίδια η έννοια «Παιδεία» ταυτίζεται με την Ελληνορωμαϊκή Παράδοση σε όλες της τις εκφάνσεις και η τελευταία αποτελεί ένα θεόθεν δώρο που ποτέ δεν έπαψε να εποπτεύεται στην ιστορική του εξέλιξη από τον «Ελλάδος κοινόν ηγεμόνα και νομοθέτη και βασιλέα» Θεό Απόλλωνα – Ήλιο.[47]. Έτσι, στις 13 Μαρτίου του 362 μ.Χ., εξέδωσε, μεταξύ άλλων, διάταγμα με το οποίο απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν και να ερμηνεύουν τα έργα των Ελλήνων κλασικών. Το μέτρο αυτό, η ερμηνεία του και οι σκοπιμότητες που το υπαγόρευσαν αποτέλεσαν αντικείμενο διαμάχης ήδη από την εποχή του Ιουλιανού.
Σώζεται πάντως (στο μεγαλύτερο μέρος της) επιστολή του τελευταίου (επιστολή #42) με την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει το μέτρο που πήρε. Στην επιστολή αυτή, ο Ιουλιανός εξηγεί ότι θεωρεί ασύμβατη τη διδασκαλία και ερμηνεία των κλασικών με τις χριστιανικές αντιλήψεις περί της Εθνικής Ελληνικής Θρησκείας:
«Παιδείαν ὀρθὴν εἶναι νομίζομεν οὐ τὴν ἐν τοῖς ῥήμασιν καὶ τῇ γλώττῃ πολυτελῆ εὐρυθμίαν, ἀλλὰ διάθεσιν ὑγιῆ νοῦν ἐχούσης διανοίας, καὶ ἀληθεῖς δόξας ὑπέρ τε ἀγαθῶν καὶ κακῶν, καλῶν τε καὶ αἰσχρῶν· ὅστις οὖν ἕτερα μὲν φρονεῖ, διδάσκει δὲ ἕτερα τοὺς πλησιάζοντας, αὐτὸς ἀπολελεῖφθαι δοκεῖ τοσούτῳ παιδείας, ὅσῳ καὶ τοῦ χρηστὸς ἀνὴρ εἶναι.» (Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.)
Ο Ιουλιανός θεωρεί πως η άρνηση των εθνικών θεών από τους Χριστιανούς αποτελεί ασέβεια προς τους κλασικούς που τους τίμησαν:
«Τὶ οὖν; Ὁμήρῳ μέντοι καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Δημοσθένει καὶ Ἠροδότῳ καὶ Θουκυδίδῃ καὶ Ἰσοκράτει καὶ Λυσίᾳ θεοὶ πάσης ἡγοῦνται παιδείας· οὐχ οἱ μὲν Ἑρμοῦ σφᾶς ἱερούς, οἱ δὲ Μουσῶν ἐνόμιζον; Ἄτοπον μὲν οἶμαι τοὺς ἐξηγουμένους τὰ τούτων ἀτιμάζειν τοὺς ὑπ' αὐτῶν τιμηθέντας θεούς· οὐ μὴν ἐπειδὴ τοῦτο ἄτοπον οἶμαι, φημὶ δεῖν αὐτοὺς μεταθεμένους τοῖς νέοις συνεῖναι· δίδωμι δὲ αἵρεσιν μὴ διδάσκειν ἃ μὴ νομίζουσι σπουδαῖα, βουλομένους δέ, διδάσκειν ἔργῳ πρῶτον, καὶ πείθειν τοὺς μαθητὰς ὡς οὔτε Ὅμηρος οὔτε Ἡσίοδος οὔτε τούτων οὓς ἐξήγηνται [***] καὶ κατεγνωκότες ἀσέβειαν ἄνοιάν τε καὶ πλάνην εἰς τοὺς θεούς.» (Τι λέτε, λοιπόν; Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, το Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και το Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν. Και παρ' όλο που το θεωρώ παράδοξο αυτό, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να αλλάξουν ιδέες οι δάσκαλοι της νεολαίας. Τους αφήνω να επιλέξουν ανάμεσα στο να μη διδάσκουν αυτά που δεν θεωρούν αξιόλογα και σημαντικά ή, αν επιθυμούν να συνεχίσουν τη διδασκαλία, πρώτα απ' όλα να κηρύξουν στους μαθητές ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς από όσους ερμηνεύουν [λείπουν λέξεις] αφού μέχρι και για ασέβεια τους έχουν κατηγορήσει και για ανοησία και θεολογικές πλάνες.)
Με δεδομένες τις απόψεις του Ιουλιανού, πολλοί Χριστιανοί θεώρησαν ότι το μέτρο τους απαγόρευε και να σπουδάζουν τα κλασικά γράμματα, ότι αποτελούσε δηλαδή αποκλεισμό των νεαρών χριστιανών σπουδαστών από την Παιδεία[εκκρεμεί παραπομπή]. Ωστόσο, στο τέλος της επιστολής ο Ιουλιανός διευκρινίζει:
«Τους μὲν καθηγεμόσι καὶ διδασκάλοις οὐτωσὶ κοινὸς κεῖται νόμος· ὁ βουλόμενος δὲ τῶν νέων φοιτᾶν οὐκ ἀποκέκλεισται. Οὐδὲ γὰρ εἰκὸς οὐδὲ εὔλογον ἀγνοοῦντας ἔτι τοὺς παῖδας ἐφ' ὅ,τι τρέπωνται, τῆς βελτίστης ἀποκλείειν ὁδοῦ, φόβῳ τοῦ καὶ ἄκοντας ἄξειν ἐπὶ τὰ πάτρια·[...]» (Ιδού λοιπόν ο νέος νόμος που ισχύει για τους καθηγητές και διδασκάλους. Κανένας νέος που θέλει να φοιτήσει δεν αποκλείεται. Δεν θα ήταν ούτε λογικό ούτε δίκαιο, να κλείσω το δρόμο σε παιδιά που ακόμα δεν ξέρουν τι κατεύθυνση να ακολουθήσουν - από φόβο μήπως τα σπρώξω προς τα πατροπαράδοτα χωρίς να το θέλουν.)
Παρά την όποια ερμηνεία του διατάγματος, γεγονός είναι πως το μέτρο αυτό, μαζί με μια σειρά άλλων μέτρων που εξέδωσε ο Ιουλιανός προς το τέλος της βασιλείας του, σηματοδοτούν μια υποχώρηση της ανεκτικότητας και μια σκλήρυνση της στάσης του προς τους χριστιανούς υπηκόους του. Μολονότι ο Ιουλιανός πιθανότατα θεωρούσε ειλικρινά ως υποκριτική στάση την ερμηνεία των Ελλήνων κλασικών από τους Χριστιανούς, εντούτοις στο μέτρο αυτό διαφαίνεται η πρόθεσή του να ελαττώσει την επιρροή των χριστιανών δασκάλων στους νέους και να αφαιρέσει από τους πρώτους το κύρος και την αίγλη που τους προσέδιδε το επάγγελμα του ρητοροδιδασκάλου και κατ' επέκταση τα μέσα βιοπορισμού τους.
Δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί που αποδοκίμαζαν τη στάση αυτή του Ιουλιανού. Ο εθνικός ιστορικός συγγραφέας Αμμιανός Μαρκελλίνος, μολονότι γενικά ευνοϊκός απέναντί του, τον κατακρίνει για το μέτρο αυτό στην Ιστορία του, σχολιάζοντας ότι "ήταν σκληρός ο νόμος που απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν, εκτός αν συναινούσαν στη λατρεία των θεών."
Πολύ σκληρά μέτρα πήρε ρε τύπε! Ακριβώς δια πυρός και σιδήρου!
Και έτσι δικαιολογούνται οι πράξεις των χριστιανοταλίμπανων της εποχής επί δικαίων και αδίκων!
.
ΚΚΕ 6η Ολομέλεια: Κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον (εννοεί τον Συμμοριτοπόλεμο)
ΧΑ: Είμαστε η σπορά των ηττημένων του '45. Οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!
Nandros έγραψε: 31 Οκτ 2018, 18:18
Ο χριστιανισμός επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου.
Έχεις κάτι να μας πει για τον Ιουλιανό, ο οποίος αναρριχήθηκε στον θρόνο λίγα χρόνια μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον των Χριστιανών και του Χριστιανισμού;
Επαναλαμβάνω, ο Ιουλιανός προηγείται και του Θεοδοσίου και πόσο μάλλον του Ιουστινιανού!
Η αναζήτηση βρήκε 3 εγγραφές: Ιουλιανό / ΟΥΤΙΣ
Σοβαρά τώρα; Αφού το βλέπεις πως όλοι σε έγραψαν, δεν καταλαβαίνεις πως γράφεις παπαρολογίες;
Χαρακτηριστικό σημείο του νομοθετικού του έργου είναι η απαγόρευση στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν τα έργα της κλασικής Παιδείας, καθώς γι' αυτόν αυτή η ίδια η έννοια «Παιδεία» ταυτίζεται με την Ελληνορωμαϊκή Παράδοση σε όλες της τις εκφάνσεις και η τελευταία αποτελεί ένα θεόθεν δώρο που ποτέ δεν έπαψε να εποπτεύεται στην ιστορική του εξέλιξη από τον «Ελλάδος κοινόν ηγεμόνα και νομοθέτη και βασιλέα» Θεό Απόλλωνα – Ήλιο.[47]. Έτσι, στις 13 Μαρτίου του 362 μ.Χ., εξέδωσε, μεταξύ άλλων, διάταγμα με το οποίο απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν και να ερμηνεύουν τα έργα των Ελλήνων κλασικών. Το μέτρο αυτό, η ερμηνεία του και οι σκοπιμότητες που το υπαγόρευσαν αποτέλεσαν αντικείμενο διαμάχης ήδη από την εποχή του Ιουλιανού.
Σώζεται πάντως (στο μεγαλύτερο μέρος της) επιστολή του τελευταίου (επιστολή #42) με την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει το μέτρο που πήρε. Στην επιστολή αυτή, ο Ιουλιανός εξηγεί ότι θεωρεί ασύμβατη τη διδασκαλία και ερμηνεία των κλασικών με τις χριστιανικές αντιλήψεις περί της Εθνικής Ελληνικής Θρησκείας:
«Παιδείαν ὀρθὴν εἶναι νομίζομεν οὐ τὴν ἐν τοῖς ῥήμασιν καὶ τῇ γλώττῃ πολυτελῆ εὐρυθμίαν, ἀλλὰ διάθεσιν ὑγιῆ νοῦν ἐχούσης διανοίας, καὶ ἀληθεῖς δόξας ὑπέρ τε ἀγαθῶν καὶ κακῶν, καλῶν τε καὶ αἰσχρῶν· ὅστις οὖν ἕτερα μὲν φρονεῖ, διδάσκει δὲ ἕτερα τοὺς πλησιάζοντας, αὐτὸς ἀπολελεῖφθαι δοκεῖ τοσούτῳ παιδείας, ὅσῳ καὶ τοῦ χρηστὸς ἀνὴρ εἶναι.» (Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.)
Ο Ιουλιανός θεωρεί πως η άρνηση των εθνικών θεών από τους Χριστιανούς αποτελεί ασέβεια προς τους κλασικούς που τους τίμησαν:
«Τὶ οὖν; Ὁμήρῳ μέντοι καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Δημοσθένει καὶ Ἠροδότῳ καὶ Θουκυδίδῃ καὶ Ἰσοκράτει καὶ Λυσίᾳ θεοὶ πάσης ἡγοῦνται παιδείας· οὐχ οἱ μὲν Ἑρμοῦ σφᾶς ἱερούς, οἱ δὲ Μουσῶν ἐνόμιζον; Ἄτοπον μὲν οἶμαι τοὺς ἐξηγουμένους τὰ τούτων ἀτιμάζειν τοὺς ὑπ' αὐτῶν τιμηθέντας θεούς· οὐ μὴν ἐπειδὴ τοῦτο ἄτοπον οἶμαι, φημὶ δεῖν αὐτοὺς μεταθεμένους τοῖς νέοις συνεῖναι· δίδωμι δὲ αἵρεσιν μὴ διδάσκειν ἃ μὴ νομίζουσι σπουδαῖα, βουλομένους δέ, διδάσκειν ἔργῳ πρῶτον, καὶ πείθειν τοὺς μαθητὰς ὡς οὔτε Ὅμηρος οὔτε Ἡσίοδος οὔτε τούτων οὓς ἐξήγηνται [***] καὶ κατεγνωκότες ἀσέβειαν ἄνοιάν τε καὶ πλάνην εἰς τοὺς θεούς.» (Τι λέτε, λοιπόν; Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, το Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και το Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν. Και παρ' όλο που το θεωρώ παράδοξο αυτό, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να αλλάξουν ιδέες οι δάσκαλοι της νεολαίας. Τους αφήνω να επιλέξουν ανάμεσα στο να μη διδάσκουν αυτά που δεν θεωρούν αξιόλογα και σημαντικά ή, αν επιθυμούν να συνεχίσουν τη διδασκαλία, πρώτα απ' όλα να κηρύξουν στους μαθητές ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς από όσους ερμηνεύουν [λείπουν λέξεις] αφού μέχρι και για ασέβεια τους έχουν κατηγορήσει και για ανοησία και θεολογικές πλάνες.)
Με δεδομένες τις απόψεις του Ιουλιανού, πολλοί Χριστιανοί θεώρησαν ότι το μέτρο τους απαγόρευε και να σπουδάζουν τα κλασικά γράμματα, ότι αποτελούσε δηλαδή αποκλεισμό των νεαρών χριστιανών σπουδαστών από την Παιδεία[εκκρεμεί παραπομπή]. Ωστόσο, στο τέλος της επιστολής ο Ιουλιανός διευκρινίζει:
«Τους μὲν καθηγεμόσι καὶ διδασκάλοις οὐτωσὶ κοινὸς κεῖται νόμος· ὁ βουλόμενος δὲ τῶν νέων φοιτᾶν οὐκ ἀποκέκλεισται. Οὐδὲ γὰρ εἰκὸς οὐδὲ εὔλογον ἀγνοοῦντας ἔτι τοὺς παῖδας ἐφ' ὅ,τι τρέπωνται, τῆς βελτίστης ἀποκλείειν ὁδοῦ, φόβῳ τοῦ καὶ ἄκοντας ἄξειν ἐπὶ τὰ πάτρια·[...]» (Ιδού λοιπόν ο νέος νόμος που ισχύει για τους καθηγητές και διδασκάλους. Κανένας νέος που θέλει να φοιτήσει δεν αποκλείεται. Δεν θα ήταν ούτε λογικό ούτε δίκαιο, να κλείσω το δρόμο σε παιδιά που ακόμα δεν ξέρουν τι κατεύθυνση να ακολουθήσουν - από φόβο μήπως τα σπρώξω προς τα πατροπαράδοτα χωρίς να το θέλουν.)
Παρά την όποια ερμηνεία του διατάγματος, γεγονός είναι πως το μέτρο αυτό, μαζί με μια σειρά άλλων μέτρων που εξέδωσε ο Ιουλιανός προς το τέλος της βασιλείας του, σηματοδοτούν μια υποχώρηση της ανεκτικότητας και μια σκλήρυνση της στάσης του προς τους χριστιανούς υπηκόους του. Μολονότι ο Ιουλιανός πιθανότατα θεωρούσε ειλικρινά ως υποκριτική στάση την ερμηνεία των Ελλήνων κλασικών από τους Χριστιανούς, εντούτοις στο μέτρο αυτό διαφαίνεται η πρόθεσή του να ελαττώσει την επιρροή των χριστιανών δασκάλων στους νέους και να αφαιρέσει από τους πρώτους το κύρος και την αίγλη που τους προσέδιδε το επάγγελμα του ρητοροδιδασκάλου και κατ' επέκταση τα μέσα βιοπορισμού τους.
Δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί που αποδοκίμαζαν τη στάση αυτή του Ιουλιανού. Ο εθνικός ιστορικός συγγραφέας Αμμιανός Μαρκελλίνος, μολονότι γενικά ευνοϊκός απέναντί του, τον κατακρίνει για το μέτρο αυτό στην Ιστορία του, σχολιάζοντας ότι "ήταν σκληρός ο νόμος που απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν, εκτός αν συναινούσαν στη λατρεία των θεών."
Πολύ σκληρά μέτρα πήρε ρε τύπε! Ακριβώς δια πυρός και σιδήρου!
Και έτσι δικαιολογούνται οι πράξεις των χριστιανοταλίμπανων της εποχής επί δικαίων και αδίκων!
.
Οι μόνοι που διαφώνησαν για τον χριστιανισμό ήσουν εσύ-σιγά την έκπληξη- και ένας ή δυο ακόμη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν πάνω κάτω.
Οπότε καταλαβαίνεις ποιος γράφει παπαρολογίες και ποιος όχι.
Τώρα, το ότι προσπαθείς να υποβαθμίσεις την σημασία της νομοθεσίας του Ιουλιανού, καθώς και τις συνέπειες της, είναι μάλλον φαιδρό και αξιολύπητο, καθώς κανείς σοβαρός ιστορικός, της εποχής του ή μεταγενέστερος, δεν τόλμησε να το κάνει. Αλλά μάλλον είναι το μοναδικό που μπορείς να κάνεις, διότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την νομοθεσία αυτή, αλλά και για όλη του την στάση απέναντι στον Χριστιανισμό, παρά μονάχα ο τυφλός φανατισμός του και η μισαλλοδοξία του!
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 31 Οκτ 2018, 22:51
Έχεις κάτι να μας πει για τον Ιουλιανό, ο οποίος αναρριχήθηκε στον θρόνο λίγα χρόνια μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον των Χριστιανών και του Χριστιανισμού;
Επαναλαμβάνω, ο Ιουλιανός προηγείται και του Θεοδοσίου και πόσο μάλλον του Ιουστινιανού!
Η αναζήτηση βρήκε 3 εγγραφές: Ιουλιανό / ΟΥΤΙΣ
Σοβαρά τώρα; Αφού το βλέπεις πως όλοι σε έγραψαν, δεν καταλαβαίνεις πως γράφεις παπαρολογίες;
Χαρακτηριστικό σημείο του νομοθετικού του έργου είναι η απαγόρευση στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν τα έργα της κλασικής Παιδείας, καθώς γι' αυτόν αυτή η ίδια η έννοια «Παιδεία» ταυτίζεται με την Ελληνορωμαϊκή Παράδοση σε όλες της τις εκφάνσεις και η τελευταία αποτελεί ένα θεόθεν δώρο που ποτέ δεν έπαψε να εποπτεύεται στην ιστορική του εξέλιξη από τον «Ελλάδος κοινόν ηγεμόνα και νομοθέτη και βασιλέα» Θεό Απόλλωνα – Ήλιο.[47]. Έτσι, στις 13 Μαρτίου του 362 μ.Χ., εξέδωσε, μεταξύ άλλων, διάταγμα με το οποίο απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν και να ερμηνεύουν τα έργα των Ελλήνων κλασικών. Το μέτρο αυτό, η ερμηνεία του και οι σκοπιμότητες που το υπαγόρευσαν αποτέλεσαν αντικείμενο διαμάχης ήδη από την εποχή του Ιουλιανού.
Σώζεται πάντως (στο μεγαλύτερο μέρος της) επιστολή του τελευταίου (επιστολή #42) με την οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει το μέτρο που πήρε. Στην επιστολή αυτή, ο Ιουλιανός εξηγεί ότι θεωρεί ασύμβατη τη διδασκαλία και ερμηνεία των κλασικών με τις χριστιανικές αντιλήψεις περί της Εθνικής Ελληνικής Θρησκείας:
«Παιδείαν ὀρθὴν εἶναι νομίζομεν οὐ τὴν ἐν τοῖς ῥήμασιν καὶ τῇ γλώττῃ πολυτελῆ εὐρυθμίαν, ἀλλὰ διάθεσιν ὑγιῆ νοῦν ἐχούσης διανοίας, καὶ ἀληθεῖς δόξας ὑπέρ τε ἀγαθῶν καὶ κακῶν, καλῶν τε καὶ αἰσχρῶν· ὅστις οὖν ἕτερα μὲν φρονεῖ, διδάσκει δὲ ἕτερα τοὺς πλησιάζοντας, αὐτὸς ἀπολελεῖφθαι δοκεῖ τοσούτῳ παιδείας, ὅσῳ καὶ τοῦ χρηστὸς ἀνὴρ εἶναι.» (Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.)
Ο Ιουλιανός θεωρεί πως η άρνηση των εθνικών θεών από τους Χριστιανούς αποτελεί ασέβεια προς τους κλασικούς που τους τίμησαν:
«Τὶ οὖν; Ὁμήρῳ μέντοι καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Δημοσθένει καὶ Ἠροδότῳ καὶ Θουκυδίδῃ καὶ Ἰσοκράτει καὶ Λυσίᾳ θεοὶ πάσης ἡγοῦνται παιδείας· οὐχ οἱ μὲν Ἑρμοῦ σφᾶς ἱερούς, οἱ δὲ Μουσῶν ἐνόμιζον; Ἄτοπον μὲν οἶμαι τοὺς ἐξηγουμένους τὰ τούτων ἀτιμάζειν τοὺς ὑπ' αὐτῶν τιμηθέντας θεούς· οὐ μὴν ἐπειδὴ τοῦτο ἄτοπον οἶμαι, φημὶ δεῖν αὐτοὺς μεταθεμένους τοῖς νέοις συνεῖναι· δίδωμι δὲ αἵρεσιν μὴ διδάσκειν ἃ μὴ νομίζουσι σπουδαῖα, βουλομένους δέ, διδάσκειν ἔργῳ πρῶτον, καὶ πείθειν τοὺς μαθητὰς ὡς οὔτε Ὅμηρος οὔτε Ἡσίοδος οὔτε τούτων οὓς ἐξήγηνται [***] καὶ κατεγνωκότες ἀσέβειαν ἄνοιάν τε καὶ πλάνην εἰς τοὺς θεούς.» (Τι λέτε, λοιπόν; Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, το Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, το Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και το Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν. Και παρ' όλο που το θεωρώ παράδοξο αυτό, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να αλλάξουν ιδέες οι δάσκαλοι της νεολαίας. Τους αφήνω να επιλέξουν ανάμεσα στο να μη διδάσκουν αυτά που δεν θεωρούν αξιόλογα και σημαντικά ή, αν επιθυμούν να συνεχίσουν τη διδασκαλία, πρώτα απ' όλα να κηρύξουν στους μαθητές ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς από όσους ερμηνεύουν [λείπουν λέξεις] αφού μέχρι και για ασέβεια τους έχουν κατηγορήσει και για ανοησία και θεολογικές πλάνες.)
Με δεδομένες τις απόψεις του Ιουλιανού, πολλοί Χριστιανοί θεώρησαν ότι το μέτρο τους απαγόρευε και να σπουδάζουν τα κλασικά γράμματα, ότι αποτελούσε δηλαδή αποκλεισμό των νεαρών χριστιανών σπουδαστών από την Παιδεία[εκκρεμεί παραπομπή]. Ωστόσο, στο τέλος της επιστολής ο Ιουλιανός διευκρινίζει:
«Τους μὲν καθηγεμόσι καὶ διδασκάλοις οὐτωσὶ κοινὸς κεῖται νόμος· ὁ βουλόμενος δὲ τῶν νέων φοιτᾶν οὐκ ἀποκέκλεισται. Οὐδὲ γὰρ εἰκὸς οὐδὲ εὔλογον ἀγνοοῦντας ἔτι τοὺς παῖδας ἐφ' ὅ,τι τρέπωνται, τῆς βελτίστης ἀποκλείειν ὁδοῦ, φόβῳ τοῦ καὶ ἄκοντας ἄξειν ἐπὶ τὰ πάτρια·[...]» (Ιδού λοιπόν ο νέος νόμος που ισχύει για τους καθηγητές και διδασκάλους. Κανένας νέος που θέλει να φοιτήσει δεν αποκλείεται. Δεν θα ήταν ούτε λογικό ούτε δίκαιο, να κλείσω το δρόμο σε παιδιά που ακόμα δεν ξέρουν τι κατεύθυνση να ακολουθήσουν - από φόβο μήπως τα σπρώξω προς τα πατροπαράδοτα χωρίς να το θέλουν.)
Παρά την όποια ερμηνεία του διατάγματος, γεγονός είναι πως το μέτρο αυτό, μαζί με μια σειρά άλλων μέτρων που εξέδωσε ο Ιουλιανός προς το τέλος της βασιλείας του, σηματοδοτούν μια υποχώρηση της ανεκτικότητας και μια σκλήρυνση της στάσης του προς τους χριστιανούς υπηκόους του. Μολονότι ο Ιουλιανός πιθανότατα θεωρούσε ειλικρινά ως υποκριτική στάση την ερμηνεία των Ελλήνων κλασικών από τους Χριστιανούς, εντούτοις στο μέτρο αυτό διαφαίνεται η πρόθεσή του να ελαττώσει την επιρροή των χριστιανών δασκάλων στους νέους και να αφαιρέσει από τους πρώτους το κύρος και την αίγλη που τους προσέδιδε το επάγγελμα του ρητοροδιδασκάλου και κατ' επέκταση τα μέσα βιοπορισμού τους.
Δεν ήταν μόνο οι Χριστιανοί που αποδοκίμαζαν τη στάση αυτή του Ιουλιανού. Ο εθνικός ιστορικός συγγραφέας Αμμιανός Μαρκελλίνος, μολονότι γενικά ευνοϊκός απέναντί του, τον κατακρίνει για το μέτρο αυτό στην Ιστορία του, σχολιάζοντας ότι "ήταν σκληρός ο νόμος που απαγόρευε στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν, εκτός αν συναινούσαν στη λατρεία των θεών."
Πολύ σκληρά μέτρα πήρε ρε τύπε! Ακριβώς δια πυρός και σιδήρου!
Και έτσι δικαιολογούνται οι πράξεις των χριστιανοταλίμπανων της εποχής επί δικαίων και αδίκων!
Οι μόνοι που διαφώνησαν για τον χριστιανισμό ήσουν εσύ-σιγά την έκπληξη- και ένας ή δυο ακόμη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν πάνω κάτω.
Οπότε καταλαβαίνεις ποιος γράφει παπαρολογίες και ποιος όχι.
Τώρα, το ότι προσπαθείς να υποβαθμίσεις την σημασία της νομοθεσίας του Ιουλιανού, καθώς και τις συνέπειες της, είναι μάλλον φαιδρό και αξιολύπητο, καθώς κανείς σοβαρός ιστορικός, της εποχής του ή μεταγενέστερος, δεν τόλμησε να το κάνει. Αλλά μάλλον είναι το μοναδικό που μπορείς να κάνεις, διότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την νομοθεσία αυτή, αλλά και για όλη του την στάση απέναντι στον Χριστιανισμό, παρά μονάχα ο τυφλός φανατισμός του και η μισαλλοδοξία του!
Ο Ιουλιανός κυβέρνησε μεταξύ Φεβ/360 - Ιουν/363 = 3 χρόνια!(τρία)! Μα πόση επίδραση είχαν επιτέλους αυτά τα τρία χρόνια;
Οι μετά από αυτόν χριστιανολάγνοι αυτοκράτορες κυβέρνησαν κάτι εκατονταετίες!
Και μου έρχεται τώρα ο άλλος με φαιδρές και αξιολύπητες δικαιολογίες, με τον τυφλό φανατισμό και την μισαλλοδοξία του, να δικαιώσει την δια πυρός και σιδήρου επιβολή της θρησκείας του! Χα!
.
ΚΚΕ 6η Ολομέλεια: Κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον (εννοεί τον Συμμοριτοπόλεμο)
ΧΑ: Είμαστε η σπορά των ηττημένων του '45. Οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!
Ακόμη περιμένουμε να μας δώσεις μια πειστική εξήγηση για την Νομοθεσία του Ιουλιανού.
Τώρα οσο για την επίδραση της φάνηκε από τις αντιδράσεις και τις επικρίσεις ακόμη και σύγχρονων ομοϊδεατών του. Ουσιαστικά ο Ιουλιανός επεδίωκε να μετατρέψει τους Χριστιανούς σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ενα ιδιότυπο απαρτχάιντ. Προφανώς, για τους νομοταγείς και πιστούς στην Ρωμαϊκή εξουσία χριστιανούς κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, μιας και η αυτοκρατορία ήταν εξίσου δική τους.
Τα τρία χρόνια λοιπόν ήταν υπεραρκετά για να μείνει το στίγμα του στην ιστορία.
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
οπου πηγαινε γραφει αποδοκιμαζοταν,ειχε αλλαξει προ πολλου το κλιμα,ολοενα περισσοτεροι πιστευαν στον Χριστο
ο ιουλιανος ηταν το κυκνειο ασμα μιας εποχης που αλλαζε αρδην(ειχει ηδη αλλαξει) και ο ιδιος δεν το κατανοουσε αυτο.
εδω με αγριους διωγμους εκεινων των πρωτων κρισιμων αιωνων(κανονικους,αληθινοτατους) και ως αστραπη διαδιδοταν ο χριστιανισμος!εφτασε στο σημειο μεχρι και αυτοκρατορες να γινουν χριστιανοι
ειναι το ρευμα αυτο που αλαλξε την αυτοκρατορια και οχι το αντιστροφο!ολα ηρθαν ως φυσικη συνεπεια
και πειτε μου τωρα πως γινεται να δεχονται τοσους διωγμους και να φουντωνει μεσα στι κατακομβες ο χριστιανισμος !να εχουμε ενα big bang!
διαβαζουμε και τις πραξεις τι συνεβαινε εκεινα τα χρονια...μα το πραγμα μιλα μονο του.
και απο την αλλη αλλες θρησκειες γιναν γνωστες στα πρωτα τους χρονια για ιερουςπολεμους κ.λπ
ΜπλεΜπουμπυς έγραψε: 31 Οκτ 2018, 22:44
Έλληνας είναι αυτός που θα πάει στο Παρίσι και κάθε φορά που θα βλέπει ανοίκιαστο κατάστημα θα σκέφτεται "Αν ανοίξει εδώ ένα σουβλατζιδικο θα γαμήσει" να πούμε......
Μπορεί. Ο Αμερικάνος ομως σκανάρει το Γουγκλ Ερθ και καθαρίζει κατι εκατομμύρια Ιρακινους για να ανοίξει Μακντόναλντς και Τεξακο που γαμάνε λαϊκ, ναουμ. Ολα σχετικά είναι. Civilisation, man.
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 01 Νοέμ 2018, 01:25
Ακόμη περιμένουμε να μας δώσεις μια πειστική εξήγηση για την Νομοθεσία του Ιουλιανού.
Τώρα οσο για την επίδραση της φάνηκε από τις αντιδράσεις και τις επικρίσεις ακόμη και σύγχρονων ομοϊδεατών του. Ουσιαστικά ο Ιουλιανός επεδίωκε να μετατρέψει τους Χριστιανούς σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ενα ιδιότυπο απαρτχάιντ. Προφανώς, για τους νομοταγείς και πιστούς στην Ρωμαϊκή εξουσία χριστιανούς κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, μιας και η αυτοκρατορία ήταν εξίσου δική τους.
Τα τρία χρόνια λοιπόν ήταν υπεραρκετά για να μείνει το στίγμα του στην ιστορία.
Υπερβολές. Ηταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που πίστευε πολύ σε μια εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος την οποία πίστευε ότι χάλασαν οι χριστιανοί όπως πολλοί παγανιστές τις εποχής. Ούτε σε βαμβακοφυτίες ήθελε να βάλει τους χριστιανούς ούτε τους είχε καμιά προσωπική έχθρα,αλλά ήταν ρομαντικός τύπος και ελπίζει ότι θα καταφέρει να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Δεν ήταν καν ο τυπικός αυτοκράτορας μανιακός αυτοκράτορας που μπορείς να πεις ότι έβγαζε τα βίτσια του πάνω στους χριστιανούς...να φανταστείς οι συγκλητικοί δεν τον γούσταραν αντί να δείχνει τη συνηθισμένη αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια ήταν υπερβολικά απλός άνθρωπος και καθόταν και έπιανε κουβέντα με όλους και άκουγε τα παράπονα του κάθε τυχάρπαστου χωρικού.
Γιωργης έγραψε: 31 Οκτ 2018, 13:01
Οσο καιρο διαφευντευσαν τα Γερμανικα φυλλα την Ελλαδα, μεγαλουργησε. Απο τοτε που ανελαβε την εξουσια η καστα των σκλαβων και επειτα που αναμειχθηκε με τουρκους και αραβες, η ελλαδα ειναι ενα κρατος δορυφορος οπου παει οπου φυαηξει ο ανεμος.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ο σπουδαιότερος αρχαίος Γερμανός για σένα για ο Αριστοτέλης;
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 01 Νοέμ 2018, 01:25
Ακόμη περιμένουμε να μας δώσεις μια πειστική εξήγηση για την Νομοθεσία του Ιουλιανού.
Τώρα οσο για την επίδραση της φάνηκε από τις αντιδράσεις και τις επικρίσεις ακόμη και σύγχρονων ομοϊδεατών του. Ουσιαστικά ο Ιουλιανός επεδίωκε να μετατρέψει τους Χριστιανούς σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ενα ιδιότυπο απαρτχάιντ. Προφανώς, για τους νομοταγείς και πιστούς στην Ρωμαϊκή εξουσία χριστιανούς κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό, μιας και η αυτοκρατορία ήταν εξίσου δική τους.
Τα τρία χρόνια λοιπόν ήταν υπεραρκετά για να μείνει το στίγμα του στην ιστορία.
Υπερβολές. Ηταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που πίστευε πολύ σε μια εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος την οποία πίστευε ότι χάλασαν οι χριστιανοί όπως πολλοί παγανιστές τις εποχής. Ούτε σε βαμβακοφυτίες ήθελε να βάλει τους χριστιανούς ούτε τους είχε καμιά προσωπική έχθρα,αλλά ήταν ρομαντικός τύπος και ελπίζει ότι θα καταφέρει να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Δεν ήταν καν ο τυπικός αυτοκράτορας μανιακός αυτοκράτορας που μπορείς να πεις ότι έβγαζε τα βίτσια του πάνω στους χριστιανούς...να φανταστείς οι συγκλητικοί δεν τον γούσταραν αντί να δείχνει τη συνηθισμένη αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια ήταν υπερβολικά απλός άνθρωπος και καθόταν και έπιανε κουβέντα με όλους και άκουγε τα παράπονα του κάθε τυχάρπαστου χωρικού.
ενας μικρος αρκος αυρηλιος. γοναμπι τελος πάντων.
Αλληλεγγύη στην κα. Σταυράκη-Πατούλη.
Αλληλεγγύη στην αδελφότητα Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Αλληλεγγύη στον κ. Καιρίδη.
Αλληλεγγύη στην κα. Συγγενιώτου.
