Τα τελευταία χρόνια, μια θεωρία έχει τρυπώσει στο αυτί και στο στόμα πολλών δημοσιογράφων και πολιτικών, που στο δημόσιο λόγο τους υποστηρίζουν πως πρέπει να προωθηθούν ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας, αν θέλουμε να φάμε με χρυσά κουτάλια.
Η γενική ιδέα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι πως οι ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχαν να διαχειριστούν σωστά την κρατική περιουσία, οπότε πρέπει τώρα να διαχειριστούν το ξεπούλημά τους, το οποίο θα το κάνουν σωστά και θα αποφέρει κέρδη. Φυσικά αν αυτή η επιχείρηση χρεοκοπήσει, τις ζημιές θα τις αναλάβει το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, αλλά όσο είναι κερδοφόρα, τα κέρδη θα πηγαίνουν στον ιδιώτη για να τα διαχειρίζεται αυτός όπως θέλει.
Μία στρατηγική που φαίνεται ιδιαίτερα υποσχόμενη αν είσαι ένας από τους ιδιώτες που θα αγοράσουν μπιρ παρά κομμάτι της κρατικής περιουσίας, αλλά σχετικά καταστροφική αν είσαι οποιοσδήποτε άλλος. Για καλή μας τύχη όμως, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανήκουν στους κυρίους της πρώτης κατηγορίας και γι’ αυτό η συγκεκριμένη θεωρία αναμασάται ασυλλόγιστα όλο το 24ωρο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Ένας από τους κύριους διεθνείς μηχανισμούς για την προώθηση της συγκεκριμένης στρατηγικής, ήταν μέχρι πολύ πρόσφατα το ΔΝΤ. Στην κυριολεξία, το συγκεκριμένο ταμείο, ήταν αυτό που περίμενε χώρες που φλέρταραν με τη χρεοκοπία να του ζητήσουν χρηματοδότηση, για να επιβάλει το ξεπούλημα της κρατικής τους περιουσίας σε ιδιωτικές εταιρείες. Ίσως το μεγαλύτερο σε οργάνωση δίκτυο μίζας, στην ανθρώπινη ιστορία.
Τα χρόνια πέρασαν, οι περισσότερες χώρες ιδιωτικοποίησαν την κρατική τους περιουσία και εκεί που ήλπιζαν ότι θα φάνε με χρυσά κουτάλια, τελικά δεν τρώνε καν. Η οικονομική κρίση συνεχίζει να υφίσταται σε διεθνές επίπεδο, ενώ αναλυτές επισημαίνουν πως είμαστε κοντά στο να δούμε μια δεύτερη οικονομική κρίση.
Όπως ήταν φυσικό, πολλοί στράφηκαν προς το ΔΝΤ για απαντήσεις.
Τι πάει στραβά και οι οικονομίες μας είναι ακόμα έρμαια των κερδοσκόπων των αγορών;
Πριν μια εβδομάδα το ΔΝΤ έδωσε μια μισοαπάντηση, αφήνοντας να εννοηθεί πως πλέον οι ιδιωτικοποιήσεις αποδυναμώνουν την οικονομία μιας χώρας. Αυτό που είπε σε έκθεσή του το Ταμείο, είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια “δημοσιονομική ψευδαίσθηση” που “αυξάνει τα έσοδα και μειώνει τα ελλείμματα, αλλά μειώνει και τα έσοδα από κρατικά περιουσιακά στοιχεία”. Όπως διαβάζουμε στο thepressproject.gr, το ΔΝΤ άλλαξε τη μεθοδολογία του για τις προβλέψεις των κρατικών οικονομιών και λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο τις οφειλές των κρατών, αλλά και τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Η δικαιολογία για αυτή την αλλαγή είναι ότι:
Η συγκεκριμένη έκθεση δεν τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, όχι τουλάχιστον όσο θα τα τραβούσε αν γινόταν αναφορά στην επιτακτική ανάγκη ιδιωτικοποίησης των πάντων. Εξαίρεση αποτελεί ένα άρθρο στον Guardian, με έναν τύπο που κυριολεκτικά βγήκε από τα ρούχα του, περιγράφοντας τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων στη Βρετανία, ως ένα κόλπο του νεοφιλελευθερισμού στο οποίο έπεσαν οι βρετανικές κυβερνήσεις, που έχουν ιδιωτικοποιήσει σχεδόν τα πάντα.υπάρχουν μερικά εμπειρικά στοιχεία ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές προσέχουν ολοένα και περισσότερο ολόκληρο τον ισολογισμό μιας κυβέρνησης και οι ισχυροί ισολογισμοί ενισχύουν την οικονομική ανθεκτικότητα
Ενδιαφέρουσα είναι μάλιστα και η αναφορά στις ιδιωτικοποιήσεις του νερού στην Αγγλία, αφού σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Greenwich, οι εταιρείες που έχουν αναλάβει τη διαχείριση του νερού, θα μπορούσαν να καλύψουν τη λειτουργία τους και τα επενδυτικά τους προγράμματα μόνο από τους λογαριασμούς που πληρώνουν οι πελάτες τους. Αντίθετα, οι περισσότερες, αφού βρήκαν μια καλή επιχείρηση που μπορούσε να έχει πρόσβαση σε δανεισμό, αποφάσισαν να δανειστούν όσα περισσότερα λεφτά μπορούσαν, τακτική που αύξησε πολύ το κόστος του νερού για τον τελικό πελάτη, ενώ φόρτωσε με δάνεια 51 δισεκατομμυρίων τις εταιρείες. Δάνεια που σε περίπτωση χρεοκοπίας θα τα μετακυλήσουν στους φορολογούμενους προκειμένου να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, ή σε περίπτωση κερδοφορίας θα τα μετακυλήσουν στους φορολογούμενους μέσω των αυξημένων λογαριασμών νερού.
Φυσικά το ΔΝΤ, δεν έπαθε κάποιο ξαφνικό αντινεοφιλελευθερισμό, ούτε θα αρχίσει να στηρίζει την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Η συγκεκριμένη έκθεση, είναι ακόμα μία έκθεση ενός οργανισμού, που λίγη σημασία δίνει στο πώς λειτουργεί η οικονομία και ελάχιστη σημασία δίνει στο τι πρέπει να κάνει μια χώρα για να ορθοποδήσει οικονομικά, δεδομένου πως ο κύριος ρόλος του πλέον, είναι αυτός του μεσίτη ανάμεσα σε μια κυβέρνηση και έναν επιχειρηματία που θέλει να “επενδύσει”. Παρόλα αυτά η συγκεκριμένη έκθεση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αιτιολόγηση, όταν κάποιος αναρωτιέται “γιατί μια χώρα που έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, δεν έχει ακμάζουσα οικονομία;”
