Γιατί έπαψα να είμαι "οπαδός".

[AlienWay]

Μέχρι πριν το τέλος των 80s τα πράγματα ήταν κάπως αθώα.

Στις αθλητικές συζητήσεις λέγαμε ας πούμε "κερδίσαμε γιατί ήμασταν καλύτεροι", ή "χάσαμε γιατί ήμασταν χειρότεροι", "ωραία έπαιξε ο τάδε" και άλλα τέτοια.

Από αρχές 90s, το οπαδιλίκι απαιτούσε πλήρη αφοσίωση και μελέτη, ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει ή να συμμετέχει κάποιος στις αθλητικές συζητήσεις.

Αρχισαν να απαιτούνται γνώσεις μαθηματικών, οικονομολογίας (π.χ. στις μεταγραφές), στατιστικής, lifestyle (για τον κάθε παίχτη μεμονωμένα), ιστορία (το πώς ξεκίνησε η κάθε ομάδα, πότε κατέκτησε τον τάδε τίτλο), ποίησης (δείτε πώς μιλάνε οι εκφωνητές ώρες-ώρες), να ξέρεις όλους τους παίχτες ακόμη κι αυτούς που κάθονται στον πάγκο, να ξέρεις την κάθε επένδυση που κάνει ο πρόεδρος, πολεμικές τέχνες, ρητορική δεινότητα, ατέλειωτες ώρες ακρόασης στο αθλητικό ραδιόφωνο, γκανταρόμπα στα χρώματα της ομάδας, ταξίδια εκτός έδρας μαζί με την ομάδα, γνώσεις φιλοσοφίας, στρατηγικής, γεωπολιτικής, να προνοείς πότε οι αντίπαλοι θα πέσουν κατηγορία, πότε θα ανέβουν κατηγορία, πότε θα ανέβουν, ΠΩΣ να ανέβουν (πρέπει να ξέρεις κάτι να τους προτείνεις), συνωμοσιολογία, πολιτική, θεωρία του χάους (γιατί στη διαμόρφωση του σκορ μπορεί να επιδράσει ακόμη και το φτάρνισμα μιας πεταλούδας), επενδύσεις (στο στοίχημα) κλπ.

[Daje]

Εγω δεν επαψα ποτε να ειμαι οπαδος, ωστοσο, μια περιοδο της ζωης μου αποστασιοποιηθηκα απο το συγχρονο ποδοσφαιρο, μπασκετ μεχρι που καταλαβα οτι τελικα αυτος ειναι ο λιγοτερο βρωμικος τομεας της ζωης οποτε επανηλθα δριμυτερος.
Πλεον ασχολουμαι μονο με ΜΟΥΝΑΡΕΣ + ΦΑΓΗΤΟ + ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.
Μονο γι'αυτα τα 3 θεματα θελω να μιλαω απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Για ΣΤΗΤΑ, ΣΤΡΟΓΓΥΛΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ και για το ποιος βαρεσε περισσοτεα κορνερ, ποιος εκλεψε ποιον κλπ.
Δεν ειναι τυχαιο οτι οι πιο επιτυχημενοι ανθρωποι σ'αυτον τον πλανητη στο τελος πανε και αγοραζουν ολοκληρες ομαδες.

[GoBack]

Μέχρι πριν το τέλος των 80s τα πράγματα ήταν κάπως αθώα.

Στις αθλητικές συζητήσεις λέγαμε ας πούμε "κερδίσαμε γιατί ήμασταν καλύτεροι", ή "χάσαμε γιατί ήμασταν χειρότεροι", "ωραία έπαιξε ο τάδε" και άλλα τέτοια.

Από αρχές 90s, το οπαδιλίκι απαιτούσε πλήρη αφοσίωση και μελέτη, ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει ή να συμμετέχει κάποιος στις αθλητικές συζητήσεις.

Αρχισαν να απαιτούνται γνώσεις μαθηματικών, οικονομολογίας (π.χ. στις μεταγραφές), στατιστικής, lifestyle (για τον κάθε παίχτη μεμονωμένα), ιστορία (το πώς ξεκίνησε η κάθε ομάδα, πότε κατέκτησε τον τάδε τίτλο), ποίησης (δείτε πώς μιλάνε οι εκφωνητές ώρες-ώρες), να ξέρεις όλους τους παίχτες ακόμη κι αυτούς που κάθονται στον πάγκο, να ξέρεις την κάθε επένδυση που κάνει ο πρόεδρος, πολεμικές τέχνες, ρητορική δεινότητα, ατέλειωτες ώρες ακρόασης στο αθλητικό ραδιόφωνο, γκανταρόμπα στα χρώματα της ομάδας, ταξίδια εκτός έδρας μαζί με την ομάδα, γνώσεις φιλοσοφίας, στρατηγικής, γεωπολιτικής, να προνοείς πότε οι αντίπαλοι θα πέσουν κατηγορία, πότε θα ανέβουν κατηγορία, πότε θα ανέβουν, ΠΩΣ να ανέβουν (πρέπει να ξέρεις κάτι να τους προτείνεις), συνωμοσιολογία, πολιτική, θεωρία του χάους (γιατί στη διαμόρφωση του σκορ μπορεί να επιδράσει ακόμη και το φτάρνισμα μιας πεταλούδας), επενδύσεις (στο στοίχημα) κλπ.

Τυπε αρχες 90 ουτε οι ομαδες δεν ασχολουνταν με στατιστικη σιγα μην ηθελε και πτυχιο για να συζητησεις για μπαλα στην Ελλαδα