Το θέμα των
μαζικών σφαγών κατά τη βάρβαρη αυτή παράδοση της Ανάστασης είχα την ατυχία να το γνωρίσω πολύ μικρή, ένα Πάσχα στο χωριό, στις αρχές του '80, όταν ξύπνησα ένα πρωί για να βρω το κατσικάκι με το οποίο έπαιζα για μέρες στην αυλή του παππού
κατασφαγμένο, να στραγγίζει στον ήλιο.
Δεν νομίζω ότι πέρασε ξανά από το μυαλό μου το δίλημμα κρέας ή όχι. Είναι τεράστιο σοκ, ειδικά για ένα παιδί, να δένεσαι με ένα αθώο πλάσμα και να
το βλέπεις κατακρεουργημένο.
Έκτοτε δεν ξαναπέρασα ποτέ έξω από κρεοπωλείο, ειδικά ημέρες γιορτών, και ούτε καθόμουν σε οικογενειακό τραπέζι όπου θα υπήρχε
ένα ολόκληρο πτώμα τοποθετημένο σε μια πιατέλα στο κέντρο του.
Εύχομαι στα χρόνια που ακολουθούν να το αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι ως ένα ακόμα
βάρβαρο φεστιβάλ.
Διά του λόγου το ασφαλές, αναρωτηθείτε ποιος από εσάς τρώει κοκορέτσι περισσότερες από δυο φορές τον χρόνο; ΑΚΡΙΒΩΣ.
Όμως πέρα από τη μνημειώδη γεύση της κρίσπι πετσούλας με εσάνς τζατζικιού, ένας άλλος λόγος που συμμετέχω στο καθιερωμένο τζέρτζελο είναι η μεταφυσική αίσθηση της οικογενειακής συνέχειας.
https://www.lifo.gr/now/greece/9-neoi-e ... sfagi-zoon
κρυφτείτε 
