Ένα φεγγάρι θα μπορούσε να συγκριθεί στα ίσια με τη Μοσχολιού.....

[Imperium]

Θεός χωρές την, ήταν η πιο σαγηνευτική γυναικεία φωνή του χώρου.

Συμφωνώ με τον τίτλο του νήματος. Καλή η Μοσχολιού την ακούω ευχαρίστως anytime, αλλά η φωνή της Κουμιώτη είχε κάτι πιο αληθηνό.
Κρίμα για το μικρό ρεπερτόριο.

[georgebi]

Το περίμενα το κείμενο του Φώντα Τρούσα .....και δεν με απογοήτευσε

https://www.lifo.gr/culture/music/rena- ... oydistrias

σταχυολογώ

Ο Κουμιώτη ουσιαστικά βγαίνει με μιας, και για πάντα, από τα όρια της καλλιτεχνικής «ανωνυμίας» με τον «Δρόμο», των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, την επόμενη χρονιά.

Ο δίσκος κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1969 από την Lyra και αμέσως εντυπωσιάζει.

Ο Μίμης Πλέσσας είναι σε μεγάλα κέφια, ο Στέλιος Ζαφειρίου με το μπουζούκι του σκεπάζει ακόμη και τον δάσκαλό του, τον τρανό Γιώργο Ζαμπέτα, ενώ ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γράφει σφόδρα λιγωτικούς στίχους, μα και κάπως... διεγερτικούς συνάμα, hardcore σχεδόν («ο πυρετός σου μέσα μου φωτιά που σπαρταράει»), ταιριάζοντας μαεστρικά τις ομοιοκαταληξίες του.

Η Κουμιώτη μπορεί να λέει δύο μόλις τραγούδια στον «Δρόμο», το «Πρώτη φορά» (Τα μάτια μου στα μάτια σου / και τ’ άστρο πάνωθέ μου – και όχι... πάνω θεέ μου ή πάνω θε μου) και το «Δώσε μου το στόμα σου» (Σα χελιδονάκι στο μπαλκόνι μου / γύρεψες την πρώτη σου φωλιά), όμως αυτά τα δύο κομμάτια ήταν ικανά από μόνα τους, για να την εκτοξεύσουν από το πουθενά στο άπειρο. Και όχι άδικα, φυσικά.

Το πρώτο ήταν ένα κάπως... αρχοντικό ζεϊμπέκικο, το οποίο απογειώνει η δωρική φωνή τής Κουμιώτη, ενώ το δεύτερο ήταν χασάπικο, με την φωνή τής τραγουδίστριας να το τονίζει μ’ έναν πιο λυρικό τρόπο.

Η Ρένα Κουμιώτη είναι πλέον ένα όνομα που παίζει πολύ μπροστά. Η φωνή της ναι μεν είναι λαϊκή, αλλά διαθέτει ταυτοχρόνως και «έντεχνα» δραματικά στοιχεία, κάπως crooner θα τα λέγαμε (ίσως γιατί πολύ αγαπημένοι της τραγουδιστές ήταν ο μέγας Frank Sinatra, μα κι ένα ποπ-είδωλο της εποχής, επίσης με χαρακτηριστικά crooner στη φωνή, ο Barry Ryan).

Φυσικά, καμία νεότερη λαϊκή τραγουδίστρια εκείνων των χρόνων δεν θα μπορούσε να μην ήταν επηρεασμένη και από την Βίκυ Μοσχολιού – τραγούδια της οποίας έλεγε και η Κουμιώτη, πριν φτιάξει το δικό της ρεπερτόριο.


Δεν είναι όλα τα τραγούδια, που λέει τότε η Κουμιώτη, πρώτης κλάσης (αν και όλα έχουν ένα άλφα επίπεδο), όμως ανάμεσα σ’ αυτά είναι και τα πολύ δυνατά «Ένα καράβι», «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες», «Αλλοίμονο σε μένα», «Το γλυκό τ’ αηδόνι» (όλα των Πλέσσα-Παπαδόπουλου), και ακόμη «Το καινούργιο μου φεγγάρι» (Πλέσσας-Δασκαλόπουλος), το «Φωτιά στα τραίνα» (Βαγγέλης Πιτσιλαδής-Δημήτρης Ιατρόπουλος), το «Αγαπιόμασταν» (Γιώργος Κριμιζάκης-Σώτια Τσώτου)

Είναι τα τραγούδια από το άλμπουμ των Πλέσσα-Παπαδόπουλου «Μίλα μου για τη Λευτεριά» .....που έμελλε να ακουστούν, σε δίσκο, στην μεταπολίτευση – γιατί επί δικτατορίας θα έτρωγαν πόρτα.

Αν ακούσεις την Κουμιώτη σ’ αυτά τα τραγούδια θα διαπιστώσεις τις αληθινά μεγάλες ερμηνευτικές δυνατότητές της, που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν άνετα και προς ένα άλλο είδος τραγουδιού, πιο επικό και πολιτικό, σαν εκείνο που έλεγαν την ίδια εποχή, στο εξωτερικό, η Μαρία Φαραντούρη και η Μαρία Δημητριάδη.

Εννοούμε πως επί μεταπολίτευσης θα μπορούσε να διαπρέψει ως πολιτική τραγουδίστρια η Κουμιώτη, αλλά εκείνη είχε αποφασίσει, για τον εαυτό της, διαφορετικά.

Εκεί ......δημιουργείται ο μύθος της Ρένας Κουμιώτη, μιας τραγουδίστριας, που όλως περιέργως πατάει νωρίς φρένο στην καριέρα της, αφήνοντας τα παλιά τραγούδια της –σχεδόν όλα ηχογραφημένα επί «επταετίας»– να μιλάνε αντί για ’κείνην.

Και να «μιλάνε» τρανταχτά.

[Imperium]

Άσε που η Κουμιώτη μού βγάζει και κάτι το "ανδρικά" ρωμαλέο -σα να "εκφωνεί" τον εκατέρωθεν καημό και των δύο φύλων...

Ακριβώς, έχει αυτήν τη δωρικότητα (δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη) σε συνδυασμό με το συναίσθημα, που κάνει πιο στέρεη και βαριά την αίσθηση που προκαλεί η ερμηνεία της.

Και εμένα αυτή η έννοια μου ήρθε στο νου.
- Κατι το δωρικό -

Επισης δεν είπα τίποτα μπας και παρερμηνευτεί.
Τουλάχιστον κάποιοι έχουμε καταλάβει τι εννούμε...

[ΓΑΛΗ]

Άσε που η Κουμιώτη μού βγάζει και κάτι το "ανδρικά" ρωμαλέο -σα να "εκφωνεί" τον εκατέρωθεν καημό και των δύο φύλων...

Ακριβώς, έχει αυτήν τη δωρικότητα (δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη) σε συνδυασμό με το συναίσθημα, που κάνει πιο στέρεη και βαριά την αίσθηση που προκαλεί η ερμηνεία της.

Και εμένα αυτή η έννοια μου ήρθε στο νου.
- Κατι το δωρικό -

Επισης δεν είπα τίποτα μπας και παρερμηνευτεί.
Τουλάχιστον κάποιοι έχουμε καταλάβει τι εννούμε...

Για μένα πάντως, είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα η άποψη των νεώτερων γενιών γιατί στους παλιότερους μπορεί να αποδοθεί και μία κριτική που έχει ως βάση τη νοσταλγία.

Αν και προσωπικώς δεν το βλέπω έτσι, πραγματικά αναρωτιέμαι για το αν γίνεται αντιληπτό ή όχι το κενό για κάποιους ερμηνευτές όπως η Μοσχολιού, η Κουμιώτη, ο Κόκκοτας, ο Πουλόπουλος κλπ

[Imperium]

Για μένα πάντως, είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα η άποψη των νεώτερων γενιών γιατί στους παλιότερους μπορεί να αποδοθεί και μία κριτική που έχει ως βάση τη νοσταλγία.

Αν και προσωπικώς δεν το βλέπω έτσι, πραγματικά αναρωτιέμαι για το αν γίνεται αντιληπτό ή όχι το κενό για κάποιους ερμηνευτές όπως η Μοσχολιού, η Κουμιώτη, ο Κόκκοτας, ο Πουλόπουλος κλπ

Φοβάμαι οτι η εποχή αυτών των ερμηνειών έχει περάσει, ανεπιστρεπτί. Ποιοί μένουν ακόμα; Η Μαρνέλλα βέβαια, κανας Μητσιάς καμιά Γαλάνη, αλλά κι αυτοί οι δυό τελευταίοι κοντεύουν τα 80... Μετα τον Πάριο, τον Νταλάρα και την Χαρούλα, 70άρηδες πλέον, πάει, κλείνει το μαγαζί.

Αν το κενό γίνεται αντιληπτό ή όχι από την νεολαία, δεν μπορώ να πω, αλλά οτι θα αποθανατιστούν σαν μια θρυλική εποχή δεν υπάρχει αμφιβολία, όπως η όπερα ή η κλασσική ροκ late 60s - mid 70s.