Πώς αισθάνεσαι τώρα;

[ΓΑΛΗ]

Ένας από τους μύθους είναι αυτός και λογικά όχι ο επίσημος, αφού έχει επικρατήσει ο άλλος με τους 2 πρωτόπλαστους που δεν γίνεται αναφορά σε πρώην γκόμενα. Και ο λόγος που την σούταρε ο Μεγάλος ήταν επειδή δεν την άντεχε ο Αδάμ επειδή ήταν ίση, την είχε λέει δημιουργήσει όπως κι αυτόν (νερό, χώμα, φου κι έγινε) και του βγήκε λίγο φεμινίστρια για την εποχή. Ο δε μύθος ήταν κι αυτός κλεμμένος, όπως και τόσοι άλλοι, από Σουμέριους, Ασσύριους κλπ. Αλλού αναφέρεται ως η σύζυγος του ίδιου του Εωσφόρου.

Το ότι υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη ομοιότητα σε όλες τις κοσμογονίες/μύθους όλων των θρησκειών, είναι δεδομένο. Το ότι στο δυτικό περιβάλλον (και αναφέρομαι σε γεωγραφικό κυρίως επίπεδο) υπάρχει πιο έντονη η θεϊκή "φιγούρα" της Μεγάλης Μητέρας, που έχει διαχυθεί και στον χριστιανισμό (καθολικό και ορθοδοξο) είναι επίσης δεδομένο.

Οπότε, αυτό που εκλαμβάνεται ως "κλοπή" είναι μια απολύτως φυσική συνέπεια του χ ή ψ συμβολισμού, σε συγκεκριμένο πεδίο. Τα "δόγματα" είναι απλώς το πλαίσιο που προσπαθεί να συγκρατήσει τη διάχυση της εικόνας σε συγκεκριμένο χώρο.

Α ναι, σαφώς. Το κλοπή όντως θέλει εισαγωγικά, κακώς δεν τα έβαλα κι εγώ. Πολλές φορές μάλιστα ίσως δεν είναι καν "κλοπή" (ή αντιγραφή) από τον "γείτονα", αλλά ένας λίγο διαφορετικός τρόπος να περάσουν στο πόπολο ήθη, αξίες, συμβολισμοί κλπ που έχουν κοινές ρίζες για όλους τους "γείτονες" και που προέρχονται από κάποιον κοινό παππού πολιτισμό (γιαγιά, εν προκειμένω ).

Ε, ακριβώς γι' αυτό προτιμώ την ορθόδοξη καμπύλη από το καθολικό γοτθικό δέος, που είναι πιο πιασάρικο για ευνόητους (λέμε τώρα) λόγους.

[Sid Vicious]

οπότε ο Μεγάλος έστειλε τρεις αγγέλους - και τον Γαβρίλη μαζί, αν δεν λαθεύω- να τηνέ φέρουνε πίσω.

Δεν ήταν ο Γαβριήλ. Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελαφ ειναι οι τρεις άγγελοι.

[ΓΑΛΗ]

οπότε ο Μεγάλος έστειλε τρεις αγγέλους - και τον Γαβρίλη μαζί, αν δεν λαθεύω- να τηνέ φέρουνε πίσω.

Δεν ήταν ο Γαβριήλ. Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελαφ ειναι οι τρεις άγγελοι.

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

[enterprise-psi]

Έβγαλα τα ράμματα

[Sid Vicious]

Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!

- Χαράξτε παντού στην πόλη τα τρία αυτά ονόματα, είπε ο Πάστορας Ιεζεκιήλ στους κατοίκους που είχαν μαζευτεί στην εκκλησία της μικρής φιλήσυχης πόλης, Μονάχα αυτοί οι τρείς αγγέλοι μπορούν να μας σώσουν από το κακό αυτό που βρήκε την πόλη μας, ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά πια και ας μας βοηθήσει ο Θεός.

Είχε κάποιο καιρό τώρα που ένα δαιμονικό ον, μια πανάρχαια σπορά, μόλυνε την πόλη μας. Μονάχα που αργήσαμε να το αντιληφθούμε. Είναι και αυτή η ρουτίνα της ζωής που σε υπνωτίζει καμιά φορά και αδυνατείς να δεις εγκαίρως το κακό που αναπτύσσεται δίπλα σου. Ως που μια μέρα το κακό έχει γιγαντωθεί και τότε συνέρχεσαι απότομα. Όμως είσαι ακόμη μουδιασμένος λόγω της μακράς σου ύπνωσης και σαστισμένος διότι δεν το είχες δει. Και ας θέριευε δίπλα σου το δαιμονικό μίασμα μέρα με την μέρα.

Ο Χάρυ ο επιπλοποιός ήταν ένας ήσυχο παιδί και αγαπούσε την Πώλα. Την Πώλα που στα αλήθεια δεν τη γνώριζε πραγματικά τόσο καλά όσο νόμιζε. Φρόντιζε να είναι πάντα ευχαριστημένη (ή έτσι θεωρούσε) η Πώλα και να απολαμβάνει μια όμορφη ζωή, η Πώλα ήταν η μοναδική του σκέψη. Και ετοιμαζόταν να την παντρευτεί. Ευτυχία; Χα χα ναι όντως έτσι ονομάζουν οι άνθρωποι κάποιες φορές την άγνοια και την αφέλεια. Δύστυχε Χάρυ.

Από την άλλη όμως έφταιγε και ο Χάρυ. Πάντοτε φταίνε δύο. Τον είχε καταπιεί σα το κήτος του Ιωνά η καθημερινότητα και είχε εγλωβιστεί μέσα στην κοιλιά του θηρίου αυτού κατά τρόπο τέτοιο που αδυνατούσε να δει την μοναξιά, την θλίψη και τον πόνο της Πώλα. Δεν αντιλήφθηκε τις παύσεις ανάμεσα στις ανάσές της, δεν καταλάβαινε ότι η Πώλα βίωνε έναν θάνατο μέρα με τη μέρα, το δικό της θάνατο. Που μπορεί να μην ήταν σωματικός θάνατος όμως ήταν μαρτυρικός. Δύστυχη Πώλα.

Και μια μέρα στην πόλη εμφανίστηκε ένας ξένος που ήταν δαιμονολάτρης και η Πώλα άρχισε να απουσιάζει ολοένα και συχνότερα από το καινούργιο σπίτι τους που μόλις είχαν ετοιμάσει μαζί με τον Χάρυ. Εξαφανιζόταν με το τύπο αυτό ολοένα και συχνότερα. Ώσπου κάποια στιγμή λίγο αργότερα είπε στον Χάρυ,
-Χάρυ φεύγω
-Φεύγεις; Που πας; Τι εννοείς Πώλα φεύγεις;
-Τελειώσαμε Χάρυ, φεύγω!
- Τελειώσαμε; Μα σε αγαπώ Πώλα, τι θα κάνω; Και εσύ νόμιζα με αγαπούσες.
- Όχι Χαρυ δεν θέλω να είμαι μαζί σου πια, θέλω να τελειώσουμε, να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ, να βρω τον εαυτό μου, φεύγω.
-Μα Πώλα, δεν μπορεί να με αφήνεις έτσι, στα ξαφνικά να λες τελειώσαμε και να φεύγεις, σε αγαπώ Πώλα
- Τώρα τι καταλαβαίνεις Χάρυ με αυτό που κάνεις, μην με πιέζεις Χάρυ, με πνίγεις τώρα, σε αρέσει αυτό; Μα τι άνθρωπος είσαι εσύ Χάρυ!
- Μα Πώλα... μην φεύγεις...
- Αει παράτα μας ρε Χάρυ!!!!!

Και η πόρτα έκλεισε. Ο Χαρυ έμεινε μονάχος και η Πώλα είχε φύγει.
Όμως δεν έφυγε από τις σκέψεις του Χάρυ που έμενε μόνος του πλέον σε αυτό που κάποτε ήταν το σπίτι τους. Μόνος του με τη σκέψη του για την Πώλα που τόσο αγαπούσε και μάταια περίμενε να επιστρέψει.

Ένα βράδυ καθώς βρισκόμασταν στο σαλούν και απολαμβάναμε το ουίσκυ που είχε φτιάξει ο γερο-Εσάγιας μπήκε μέσα ένα γκροτέσκο πραγματικά ζευγάρι. Ήταν η Πώλα μαζί με τον αχρείο ξένο δαιμονολάτρη. Έπρεπε να τον είχαμε διώξει από την πόλη μας όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ή να τον είχαμε σκοτώσει όμως η φιλευσπλαχνία μας καμιά φορά κάνει λάθη.
Και επιτακτικά ζητήσαν από τον πιανίστα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας να παίξει μια σατανική κακοδαιμονία. Και ξεκίνησαν να ασχημαίνουν με τις δυσαρμονικές κινήσεις τους το θείο αυτό δώρο που ονομάζεται χορός. Και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ανεκτά ούτε αυτή η βλασφημία ούτε και το αηδιαστικό αυτό θέαμα, είμαστε απλοί άνθρωποι εδώ, ανοχή τέλος. Και τους σταματήσαμε. Ο δαιμονολάτρης προσπάθησε να αντιδράσει και τόλμησε να σηκώσει το χέρι του στον Πάστορα Ιεζεκιήλ. Τεράστιο λάθος καθώς ο Πάστορας Ιεζεκιήλ ξεθηκάρωσε το ξίφος που βρισκόταν καμουφλαρισμένο στο μπαστούνι του και διαχώρισε το χέρι αυτό από τον ώμο. Πάντα φιλεύσπλαχνος ο Πάστορας δεν μπορούσε να βλέπει ακόμη και έναν δαιμονολάτρη να υποφέρει και πήρε έπειτα μια καραμπίνα, τον λύτρωσε από το μαρτύριο του και έστειλε την ψυχή του στην κόλαση.

Την Πώλα την μεταφέραμε σε ένα κελί και εκεί μέσα στο κελί της συνέβη κάτι φοβερό. Γίναμε μάρτυρες ενός αποτρόπαιου θεάματος. Της φύσης αυτής που τόσα χρόνια διογκωνόταν μέρα με τη μέρα στην ψυχή της Πώλας. Ένα δηλητηριώδες σκοτάδι που είχε κυριαρχήσει ολότελα πάνω της. Η Πώλα πια δεν ήταν άνθρωπος, όχι δεν θα μπορούσε να είναι άνθρωπος αυτό το εμετικό πλάσμα με τα καχεκτικά μαύρα φτερά, το φολιδωτό σώμα, την πυώδη καμπούρα και τα μικρά κίτρινα μάτια. Μα πώς μεταμορφώθηκε έτσι η κάποτε πανέμορφη Πώλα αναρωτιόμασταν όλοι όσοι ήμασταν εκεί αλλά η αλήθεια είναι πως η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος μπορούν να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Έπειτα όταν το σκοτάδι απλωθεί και κυριαρχήσει απλά αποκαλύπτεται το αποτέλεσμα. Και η μεταμόρφωση αυτή δεν είναι καθόλου όμορφη. Μας ήρθε να ξεράσουμε από την μπόχα που ανέδυε και όσες σφαίρες από τις καραμπίνες μας και αν αδειάσαμε πάνω του αυτό το πλάσμα ήταν ακόμη ζωντανό. Όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα πλάσμα που ανήκει στην κόλαση.
Και άρχισε να ουρλιάζει σπαρακτικά
-Χάρυ Χάρυ, Βοήθεια!! Με σκοτώνουν Χάρυ, Βοήθεια! Χάρυ έλα!

Και ο Χάρυ, ο δυστυχής Χάρυ που όλο αυτό τον καιρό περίμενε την Πώλα να επιστρέψει την άκουσε και έτρεξε προς αυτήν. Όταν εμφανίστηκε λαχανιασμένος και αναψοκοκκινισμένος μέσα στην φυλακή, η Πώλα του μίλησε γλυκά.
- Χαρυ... ήρθες, το ήξερα ότι θα έρθεις. Βοήθησε με σε παρακαλώ, ελευθέρωσε με, δεν θέλω να πεθάνω, διώξε τους όλους, με πονάνε, θέλουν να με σκοτώσουν... Χάρυ σε παρακαλώ… Χάρη μη τους αφήσεις… πονάω…
Ο Χαρυ μας έσπρωξε και κατάφερε να πάρει τα κλειδιά και έτρεξε αμέσως για να ξεκλειδώσει την Πώλα. Ευτυχώς προλάβαμε να τον σταματήσουμε πριν ελευθερώσει τον δαίμονα. Τον ακινητοποιήσαμε όμως δεν σταμάτησε να μας φωνάζει ότι τρελαθήκαμε όλοι και πρέπει να ελευθερώσουμε την Πώλα. Αυτή όσο ο Χάρυ ήταν παρών είχε ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή της και συνέχεια έκλαιγε και τον εκλιπαρούσε να την βοηθήσει.
Ο Πάστορας Ιεζεκιήλ χάραξε κάτι έξω από το κελί της Πώλα και στράφηκε προς εμάς:
- Θα ανοίξω την εκκλησία, θα μαζευτούμε εκεί , ειδοποιήστε και όλους τους κατοίκους να έρθουν όσο πιο γρήγορα μπορούν, δεν πρέπει να χάσουμε καθόλου χρόνο, καμπάνες θανάτου πρέπει να ηχήσουν την αυγή.
- Ακούστε πολίτες και ευσεβείς άνθρωποι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ σοβαρή κατάσταση. Δεν έχουμε πολύ χρόνο αλλά θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω σύντομα τι στα αλήθεια αντιμετωπίζουμε.
Στην ανθρωπότητα υπάρχει ένα σκοτεινό σημάδι, το σημάδι της Λίλιθ. Αυτού του πανάρχαιου βρωμερού πλάσματος που κάποτε ήταν άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος μαζί με τον Αδάμ. Και όλοι γνωρίζουμε πως ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της ελεύθερης θέλησης και επιλογής και η Λιλιθ επέλεξε να γίνει ένα πλάσμα άσχημο και δαιμονικό, μια ψυχή της οποίας η δυσωδία είναι απερίγραπτη. Και εκδιώχτηκε από τον Παράδεισο και συνενώθηκε με τον Σατανά. Όμως ο Αδάμ καθόταν μονάχος του στον Παράδεισο και τη νοσταλγούσε και την αναζητούσε. Όποτε ο Θεός τον λυπήθηκε και έστειλε τους τρεις αυτούς Αγγέλους, τον Σανβί, τον Σανσαβί και τον Σαμεγκελάφ να την βρουν και να την φέρουν πίσω. Και όταν τελικά την βρήκαν αυτή είχε πια μεταμορφωθεί σε ένα σιχαμερό πλάσμα και είχε κάνει πολλά παιδιά με τον Σατανά. Παρ όλα αυτά οι Άγγελοι της διαμήνυσαν πως ο Θεός τη συγχωρεί και ότι ο Αδάμ την αγαπά και την αποζητά και να επιστρέψει. Όμως η Λίλιθ αρνήθηκε και έβρισε τους Αγγέλους αυτούς. Οι Άγγελοι πια απαίτησαν από τη Λίλιθ να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει αλλιώς θα σκότωναν όλα τα δαιμονικά πλάσματα που είχε γεννήσει με τον Σατανά. Και πάλι όμως η Λίλιθ συνέχισε να βρίζει και αρνήθηκε ρίχνοντας κατάρες. Και ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ, Οργή Κυρίου, εξολόθρευσαν όλα της τα σατανικά γεννήματα.
Η Λιλιθ ξαναγέννησε δαιμονικά πλάσματα αργότερα όμως αυτό που πάντα τρέμουν η Λίλιθ και τα παιδιά της είναι ο Κύριος μας και αυτούς τους τρεις Αγγέλους του. Και αυτό που κάποτε ήταν η Πώλα είναι πια ένα παιδί της Λίλιθ, ένας βρωμερός δαίμονας. Χαράξτε λοιπόν παντού αυτά τα τρία ονόματα. Τους καλούμε.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...

Ο Χάρυ με τα χέρια του δεμένα και με δάκρυα στα μάτια του άκουγε τον Πάστορα Ιεζεκιήλ και έβλεπε τους συμπολίτες του έτοιμους να σκοτώσουν την Πωλα που αγαπούσε. Δεν άντεξε, ξέσπασε:
- Είστε όλοι τρελοί! Έχετε τρελαθεί, μην πειράξετε την Πώλα, δεν ειναι δαιμονας, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σκέπτεστε έτσι για αυτήν. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν σας να πειράξει την Πώλα μου!
- 'Οχι Χάρυ δεν είμαστε τρελοί, του απάντησε ο Πάστορας, ούτε και εσύ είσαι τρελός παρόλο που είσαι τόσο ταραγμένος. Σε κατανοώ Χαρυ, να ξυπνήσεις χρειάζεται. Πρέπει να ξυπνήσεις Χαρυ, αυτός ο ύπνος στον οποίο βρίσκεσαι είναι δηλητηριώδης, θανατηφόρα δηλητηριώδης.
Σύσσωμοι οι πολίτες κινήσαμε προς την φυλακή καλώντας τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Μπήκαμε στη φυλακή και φτάσαμε μπροστά από το κελί της Πώλα. Αυτη έντρομη από τα ονόματα των Αγγέλων ούρλιαζε και βλασφημούσε με μανία και είχε ξαναπάρει την δαιμονική μορφή. Ο Χαρυ που τον είχαμε ακινητοποιήσει μακριά της ώστε να μην κάνει καμιά κουταμάρα είχε χάσει το χρώμα του και ήταν έτοιμος να καταρρεύσει μέσα στους λυγμούς του. Και το πλάσμα που ήταν κάποτε η Πώλα γύρισε προς τον Χάρυ:
- Χάρυ... βοήθεια... ελευθέρωσε με... θα με σκοτώσουν... με αγαπάς Χαρυ, έτσι δεν είναι; Πες με ότι με αγαπάς, εγώ σε αγαπώ Χάρυ, μην τους αφήσεις... Χάρυ...
- Πώλα...
- Μην τους επιτρέψεις Χάρυ... με σκοτώνουν...
- Πώλα σε αγαπώ... δεν θα τους επτρέψω... Πώλα....
Και ο Χάρυ μάζεψε όλη του την αγάπη και όλη του τη δύναμη και όχι μόνο κατάφερε να λύσει τα δεσμά του αλλά ξέφυγε και από τους άντρες που τον κρατούσαν και σαν αστραπη έτρεξε προς τον μπιγκ Τζωνυ που κρατούσε τα κλειδιά του κελιού, τον χτύπησε και τα άρπαξε. Ο θηριώδης Γκίντεον μπήκε απειλητικά μπροστά του να τον σταματήσει και ο Χάρυ που δεν ήταν δα και κανένα πρώτο μπόι και δεν θα είχε καμία απολύτως πιθανότητα απέναντι του υπό κανονικές συνθήκες τον ξάπλωσε κάτω με μια γροθιά προς μεγάλη έκπληξη όλων μας.
- Πώλα έρχομαι... δεν θα τους το επιτρέψω... Πώλα...
Και πράγματι η αγάπη του Χαρυ για την Πώλα τον γέμισε δύναμη και αποφασιστικότητα
Όμως οι πολίτες δεν είχαν σταματήσει να καλούν τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!
Και τρεις μεγάλες πανίσχυρες φλόγες, πύρινες ρομφαίες έπεσαν με ορμή από τον ουρανό και έσκισαν την οροφή του κελιού σαν χαρτί και έκαιγαν και έκοβαν σε κομμάτια την Πώλα, το αποτρόπαιο πλάσμα αυτό που έφερε το δαιμονικό σημάδι της Λίλιθ.
-Χάρυ βοήθεια...πονάω…ποναώ…Χαρυυυυ… βοηθ…
-Πώλα!!! Πώλα μου… εγώ φταίω.. μόνο έγω.. ακούτε όλοι; Να αφήσετε την Πώλα ήσυχη, μόνο εγώ φταίω, δεν είχα καταλάβει, δεν την αγάπησα όπως έπρεπε, δε την πρόσεξα όσο έπρεπε, ήμουν τυφλός, μόνο εγώ φταίω, ακούτε;
Και με τα δάκρυα του να τρέχουν ασταμάτητα ο Χάρυ ξεκλείδωσε την πόρτα του κελιού αλλά όση αποφασιστικότητα και αν είχε δεν μπορούσε να τα βάλει με τους τρεις Αγγέλους. Μπήκε στο κελί και έπιασε σφιχτά τη φλεγόμενη της παλάμη και την χάιδεψε καθώς οι φλόγες είχαν αρχίσει να μεταφέρονται στα ρούχα του και στη σάρκα του.
-Πώλα σε αγαπώ, συγγνώμη για όλα, ποτέ δεν θα σε αφήσω.
Και κινήθηκε μέσα στην φωτιά που κατέτρωγε την Πωλα που ήταν πια με την κανονική της μορφή και όχι την μορφή του πλάσματος στο οποίο είχε μεταμορφωθεί...
Είχαν απομείνει μοναχά στάχτες, της Πώλα και του Χάρυ ανακατεμένες, ένας γκρίζος σωρός μέσα στο καμένο και κατεστραμμένο κελί. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος, λες και όλοι πια ήταν μουγγοί.

Sid 2010

[Isildur]

οπότε ο Μεγάλος έστειλε τρεις αγγέλους - και τον Γαβρίλη μαζί, αν δεν λαθεύω- να τηνέ φέρουνε πίσω.

Δεν ήταν ο Γαβριήλ. Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελαφ ειναι οι τρεις άγγελοι.

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

Δεν είναι άφυλα όντα; Λάθος το θυμάμαι; Τώρα, το γιατί αναφέρονται με αρσενικό άρθρο, αυτό φαντάζομαι πως είναι θέμα πατριαρχίας στην θρησκεία. Δεν ξέρω και τι παίζει στο ορίτζιναλ κείμενο βέβαια, προ μετάφρασης δηλαδή.

Παρ' όλα αυτά, υπάρχει τουλάχιστον ένας θηλυκός άγγελος. Η Τίλντα Σουίντον.

Κι όπως είπε και ο άγγελος του Αρκά, "αν ήθελα κάποιο όργανο ανάμεσα στα πόδια μου, θα μάθαινα τσέλο".

[Sid Vicious]

οπότε ο Μεγάλος έστειλε τρεις αγγέλους - και τον Γαβρίλη μαζί, αν δεν λαθεύω- να τηνέ φέρουνε πίσω.

Δεν ήταν ο Γαβριήλ. Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελαφ ειναι οι τρεις άγγελοι.

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

Ναι ειναι χαρακτηριστικο αυτο. Ναι μεν αναφερονται ως αφυλοι αλλα παντοτε με αρσενικα ονοματα

[Isildur]

Spoiler

Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!

- Χαράξτε παντού στην πόλη τα τρία αυτά ονόματα, είπε ο Πάστορας Ιεζεκιήλ στους κατοίκους που είχαν μαζευτεί στην εκκλησία της μικρής φιλήσυχης πόλης, Μονάχα αυτοί οι τρείς αγγέλοι μπορούν να μας σώσουν από το κακό αυτό που βρήκε την πόλη μας, ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά πια και ας μας βοηθήσει ο Θεός.

Είχε κάποιο καιρό τώρα που ένα δαιμονικό ον, μια πανάρχαια σπορά, μόλυνε την πόλη μας. Μονάχα που αργήσαμε να το αντιληφθούμε. Είναι και αυτή η ρουτίνα της ζωής που σε υπνωτίζει καμιά φορά και αδυνατείς να δεις εγκαίρως το κακό που αναπτύσσεται δίπλα σου. Ως που μια μέρα το κακό έχει γιγαντωθεί και τότε συνέρχεσαι απότομα. Όμως είσαι ακόμη μουδιασμένος λόγω της μακράς σου ύπνωσης και σαστισμένος διότι δεν το είχες δει. Και ας θέριευε δίπλα σου το δαιμονικό μίασμα μέρα με την μέρα.

Ο Χάρυ ο επιπλοποιός ήταν ένας ήσυχο παιδί και αγαπούσε την Πώλα. Την Πώλα που στα αλήθεια δεν τη γνώριζε πραγματικά τόσο καλά όσο νόμιζε. Φρόντιζε να είναι πάντα ευχαριστημένη (ή έτσι θεωρούσε) η Πώλα και να απολαμβάνει μια όμορφη ζωή, η Πώλα ήταν η μοναδική του σκέψη. Και ετοιμαζόταν να την παντρευτεί. Ευτυχία; Χα χα ναι όντως έτσι ονομάζουν οι άνθρωποι κάποιες φορές την άγνοια και την αφέλεια. Δύστυχε Χάρυ.

Από την άλλη όμως έφταιγε και ο Χάρυ. Πάντοτε φταίνε δύο. Τον είχε καταπιεί σα το κήτος του Ιωνά η καθημερινότητα και είχε εγλωβιστεί μέσα στην κοιλιά του θηρίου αυτού κατά τρόπο τέτοιο που αδυνατούσε να δει την μοναξιά, την θλίψη και τον πόνο της Πώλα. Δεν αντιλήφθηκε τις παύσεις ανάμεσα στις ανάσές της, δεν καταλάβαινε ότι η Πώλα βίωνε έναν θάνατο μέρα με τη μέρα, το δικό της θάνατο. Που μπορεί να μην ήταν σωματικός θάνατος όμως ήταν μαρτυρικός. Δύστυχη Πώλα.

Και μια μέρα στην πόλη εμφανίστηκε ένας ξένος που ήταν δαιμονολάτρης και η Πώλα άρχισε να απουσιάζει ολοένα και συχνότερα από το καινούργιο σπίτι τους που μόλις είχαν ετοιμάσει μαζί με τον Χάρυ. Εξαφανιζόταν με το τύπο αυτό ολοένα και συχνότερα. Ώσπου κάποια στιγμή λίγο αργότερα είπε στον Χάρυ,
-Χάρυ φεύγω
-Φεύγεις; Που πας; Τι εννοείς Πώλα φεύγεις;
-Τελειώσαμε Χάρυ, φεύγω!
- Τελειώσαμε; Μα σε αγαπώ Πώλα, τι θα κάνω; Και εσύ νόμιζα με αγαπούσες.
- Όχι Χαρυ δεν θέλω να είμαι μαζί σου πια, θέλω να τελειώσουμε, να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ, να βρω τον εαυτό μου, φεύγω.
-Μα Πώλα, δεν μπορεί να με αφήνεις έτσι, στα ξαφνικά να λες τελειώσαμε και να φεύγεις, σε αγαπώ Πώλα
- Τώρα τι καταλαβαίνεις Χάρυ με αυτό που κάνεις, μην με πιέζεις Χάρυ, με πνίγεις τώρα, σε αρέσει αυτό; Μα τι άνθρωπος είσαι εσύ Χάρυ!
- Μα Πώλα... μην φεύγεις...
- Αει παράτα μας ρε Χάρυ!!!!!

Και η πόρτα έκλεισε. Ο Χαρυ έμεινε μονάχος και η Πώλα είχε φύγει.
Όμως δεν έφυγε από τις σκέψεις του Χάρυ που έμενε μόνος του πλέον σε αυτό που κάποτε ήταν το σπίτι τους. Μόνος του με τη σκέψη του για την Πώλα που τόσο αγαπούσε και μάταια περίμενε να επιστρέψει.

Ένα βράδυ καθώς βρισκόμασταν στο σαλούν και απολαμβάναμε το ουίσκυ που είχε φτιάξει ο γερο-Εσάγιας μπήκε μέσα ένα γκροτέσκο πραγματικά ζευγάρι. Ήταν η Πώλα μαζί με τον αχρείο ξένο δαιμονολάτρη. Έπρεπε να τον είχαμε διώξει από την πόλη μας όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ή να τον είχαμε σκοτώσει όμως η φιλευσπλαχνία μας καμιά φορά κάνει λάθη.
Και επιτακτικά ζητήσαν από τον πιανίστα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας να παίξει μια σατανική κακοδαιμονία. Και ξεκίνησαν να ασχημαίνουν με τις δυσαρμονικές κινήσεις τους το θείο αυτό δώρο που ονομάζεται χορός. Και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ανεκτά ούτε αυτή η βλασφημία ούτε και το αηδιαστικό αυτό θέαμα, είμαστε απλοί άνθρωποι εδώ, ανοχή τέλος. Και τους σταματήσαμε. Ο δαιμονολάτρης προσπάθησε να αντιδράσει και τόλμησε να σηκώσει το χέρι του στον Πάστορα Ιεζεκιήλ. Τεράστιο λάθος καθώς ο Πάστορας Ιεζεκιήλ ξεθηκάρωσε το ξίφος που βρισκόταν καμουφλαρισμένο στο μπαστούνι του και διαχώρισε το χέρι αυτό από τον ώμο. Πάντα φιλεύσπλαχνος ο Πάστορας δεν μπορούσε να βλέπει ακόμη και έναν δαιμονολάτρη να υποφέρει και πήρε έπειτα μια καραμπίνα, τον λύτρωσε από το μαρτύριο του και έστειλε την ψυχή του στην κόλαση.

Την Πώλα την μεταφέραμε σε ένα κελί και εκεί μέσα στο κελί της συνέβη κάτι φοβερό. Γίναμε μάρτυρες ενός αποτρόπαιου θεάματος. Της φύσης αυτής που τόσα χρόνια διογκωνόταν μέρα με τη μέρα στην ψυχή της Πώλας. Ένα δηλητηριώδες σκοτάδι που είχε κυριαρχήσει ολότελα πάνω της. Η Πώλα πια δεν ήταν άνθρωπος, όχι δεν θα μπορούσε να είναι άνθρωπος αυτό το εμετικό πλάσμα με τα καχεκτικά μαύρα φτερά, το φολιδωτό σώμα, την πυώδη καμπούρα και τα μικρά κίτρινα μάτια. Μα πώς μεταμορφώθηκε έτσι η κάποτε πανέμορφη Πώλα αναρωτιόμασταν όλοι όσοι ήμασταν εκεί αλλά η αλήθεια είναι πως η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος μπορούν να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Έπειτα όταν το σκοτάδι απλωθεί και κυριαρχήσει απλά αποκαλύπτεται το αποτέλεσμα. Και η μεταμόρφωση αυτή δεν είναι καθόλου όμορφη. Μας ήρθε να ξεράσουμε από την μπόχα που ανέδυε και όσες σφαίρες από τις καραμπίνες μας και αν αδειάσαμε πάνω του αυτό το πλάσμα ήταν ακόμη ζωντανό. Όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα πλάσμα που ανήκει στην κόλαση.
Και άρχισε να ουρλιάζει σπαρακτικά
-Χάρυ Χάρυ, Βοήθεια!! Με σκοτώνουν Χάρυ, Βοήθεια! Χάρυ έλα!

Και ο Χάρυ, ο δυστυχής Χάρυ που όλο αυτό τον καιρό περίμενε την Πώλα να επιστρέψει την άκουσε και έτρεξε προς αυτήν. Όταν εμφανίστηκε λαχανιασμένος και αναψοκοκκινισμένος μέσα στην φυλακή, η Πώλα του μίλησε γλυκά.
- Χαρυ... ήρθες, το ήξερα ότι θα έρθεις. Βοήθησε με σε παρακαλώ, ελευθέρωσε με, δεν θέλω να πεθάνω, διώξε τους όλους, με πονάνε, θέλουν να με σκοτώσουν... Χάρυ σε παρακαλώ… Χάρη μη τους αφήσεις… πονάω…
Ο Χαρυ μας έσπρωξε και κατάφερε να πάρει τα κλειδιά και έτρεξε αμέσως για να ξεκλειδώσει την Πώλα. Ευτυχώς προλάβαμε να τον σταματήσουμε πριν ελευθερώσει τον δαίμονα. Τον ακινητοποιήσαμε όμως δεν σταμάτησε να μας φωνάζει ότι τρελαθήκαμε όλοι και πρέπει να ελευθερώσουμε την Πώλα. Αυτή όσο ο Χάρυ ήταν παρών είχε ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή της και συνέχεια έκλαιγε και τον εκλιπαρούσε να την βοηθήσει.
Ο Πάστορας Ιεζεκιήλ χάραξε κάτι έξω από το κελί της Πώλα και στράφηκε προς εμάς:
- Θα ανοίξω την εκκλησία, θα μαζευτούμε εκεί , ειδοποιήστε και όλους τους κατοίκους να έρθουν όσο πιο γρήγορα μπορούν, δεν πρέπει να χάσουμε καθόλου χρόνο, καμπάνες θανάτου πρέπει να ηχήσουν την αυγή.
- Ακούστε πολίτες και ευσεβείς άνθρωποι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ σοβαρή κατάσταση. Δεν έχουμε πολύ χρόνο αλλά θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω σύντομα τι στα αλήθεια αντιμετωπίζουμε.
Στην ανθρωπότητα υπάρχει ένα σκοτεινό σημάδι, το σημάδι της Λίλιθ. Αυτού του πανάρχαιου βρωμερού πλάσματος που κάποτε ήταν άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος μαζί με τον Αδάμ. Και όλοι γνωρίζουμε πως ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της ελεύθερης θέλησης και επιλογής και η Λιλιθ επέλεξε να γίνει ένα πλάσμα άσχημο και δαιμονικό, μια ψυχή της οποίας η δυσωδία είναι απερίγραπτη. Και εκδιώχτηκε από τον Παράδεισο και συνενώθηκε με τον Σατανά. Όμως ο Αδάμ καθόταν μονάχος του στον Παράδεισο και τη νοσταλγούσε και την αναζητούσε. Όποτε ο Θεός τον λυπήθηκε και έστειλε τους τρεις αυτούς Αγγέλους, τον Σανβί, τον Σανσαβί και τον Σαμεγκελάφ να την βρουν και να την φέρουν πίσω. Και όταν τελικά την βρήκαν αυτή είχε πια μεταμορφωθεί σε ένα σιχαμερό πλάσμα και είχε κάνει πολλά παιδιά με τον Σατανά. Παρ όλα αυτά οι Άγγελοι της διαμήνυσαν πως ο Θεός τη συγχωρεί και ότι ο Αδάμ την αγαπά και την αποζητά και να επιστρέψει. Όμως η Λίλιθ αρνήθηκε και έβρισε τους Αγγέλους αυτούς. Οι Άγγελοι πια απαίτησαν από τη Λίλιθ να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει αλλιώς θα σκότωναν όλα τα δαιμονικά πλάσματα που είχε γεννήσει με τον Σατανά. Και πάλι όμως η Λίλιθ συνέχισε να βρίζει και αρνήθηκε ρίχνοντας κατάρες. Και ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ, Οργή Κυρίου, εξολόθρευσαν όλα της τα σατανικά γεννήματα.
Η Λιλιθ ξαναγέννησε δαιμονικά πλάσματα αργότερα όμως αυτό που πάντα τρέμουν η Λίλιθ και τα παιδιά της είναι ο Κύριος μας και αυτούς τους τρεις Αγγέλους του. Και αυτό που κάποτε ήταν η Πώλα είναι πια ένα παιδί της Λίλιθ, ένας βρωμερός δαίμονας. Χαράξτε λοιπόν παντού αυτά τα τρία ονόματα. Τους καλούμε.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...

Ο Χάρυ με τα χέρια του δεμένα και με δάκρυα στα μάτια του άκουγε τον Πάστορα Ιεζεκιήλ και έβλεπε τους συμπολίτες του έτοιμους να σκοτώσουν την Πωλα που αγαπούσε. Δεν άντεξε, ξέσπασε:
- Είστε όλοι τρελοί! Έχετε τρελαθεί, μην πειράξετε την Πώλα, δεν ειναι δαιμονας, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σκέπτεστε έτσι για αυτήν. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν σας να πειράξει την Πώλα μου!
- 'Οχι Χάρυ δεν είμαστε τρελοί, του απάντησε ο Πάστορας, ούτε και εσύ είσαι τρελός παρόλο που είσαι τόσο ταραγμένος. Σε κατανοώ Χαρυ, να ξυπνήσεις χρειάζεται. Πρέπει να ξυπνήσεις Χαρυ, αυτός ο ύπνος στον οποίο βρίσκεσαι είναι δηλητηριώδης, θανατηφόρα δηλητηριώδης.
Σύσσωμοι οι πολίτες κινήσαμε προς την φυλακή καλώντας τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Μπήκαμε στη φυλακή και φτάσαμε μπροστά από το κελί της Πώλα. Αυτη έντρομη από τα ονόματα των Αγγέλων ούρλιαζε και βλασφημούσε με μανία και είχε ξαναπάρει την δαιμονική μορφή. Ο Χαρυ που τον είχαμε ακινητοποιήσει μακριά της ώστε να μην κάνει καμιά κουταμάρα είχε χάσει το χρώμα του και ήταν έτοιμος να καταρρεύσει μέσα στους λυγμούς του. Και το πλάσμα που ήταν κάποτε η Πώλα γύρισε προς τον Χάρυ:
- Χάρυ... βοήθεια... ελευθέρωσε με... θα με σκοτώσουν... με αγαπάς Χαρυ, έτσι δεν είναι; Πες με ότι με αγαπάς, εγώ σε αγαπώ Χάρυ, μην τους αφήσεις... Χάρυ...
- Πώλα...
- Μην τους επιτρέψεις Χάρυ... με σκοτώνουν...
- Πώλα σε αγαπώ... δεν θα τους επτρέψω... Πώλα....
Και ο Χάρυ μάζεψε όλη του την αγάπη και όλη του τη δύναμη και όχι μόνο κατάφερε να λύσει τα δεσμά του αλλά ξέφυγε και από τους άντρες που τον κρατούσαν και σαν αστραπη έτρεξε προς τον μπιγκ Τζωνυ που κρατούσε τα κλειδιά του κελιού, τον χτύπησε και τα άρπαξε. Ο θηριώδης Γκίντεον μπήκε απειλητικά μπροστά του να τον σταματήσει και ο Χάρυ που δεν ήταν δα και κανένα πρώτο μπόι και δεν θα είχε καμία απολύτως πιθανότητα απέναντι του υπό κανονικές συνθήκες τον ξάπλωσε κάτω με μια γροθιά προς μεγάλη έκπληξη όλων μας.
- Πώλα έρχομαι... δεν θα τους το επιτρέψω... Πώλα...
Και πράγματι η αγάπη του Χαρυ για την Πώλα τον γέμισε δύναμη και αποφασιστικότητα
Όμως οι πολίτες δεν είχαν σταματήσει να καλούν τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!
Και τρεις μεγάλες πανίσχυρες φλόγες, πύρινες ρομφαίες έπεσαν με ορμή από τον ουρανό και έσκισαν την οροφή του κελιού σαν χαρτί και έκαιγαν και έκοβαν σε κομμάτια την Πώλα, το αποτρόπαιο πλάσμα αυτό που έφερε το δαιμονικό σημάδι της Λίλιθ.
-Χάρυ βοήθεια...πονάω…ποναώ…Χαρυυυυ… βοηθ…
-Πώλα!!! Πώλα μου… εγώ φταίω.. μόνο έγω.. ακούτε όλοι; Να αφήσετε την Πώλα ήσυχη, μόνο εγώ φταίω, δεν είχα καταλάβει, δεν την αγάπησα όπως έπρεπε, δε την πρόσεξα όσο έπρεπε, ήμουν τυφλός, μόνο εγώ φταίω, ακούτε;
Και με τα δάκρυα του να τρέχουν ασταμάτητα ο Χάρυ ξεκλείδωσε την πόρτα του κελιού αλλά όση αποφασιστικότητα και αν είχε δεν μπορούσε να τα βάλει με τους τρεις Αγγέλους. Μπήκε στο κελί και έπιασε σφιχτά τη φλεγόμενη της παλάμη και την χάιδεψε καθώς οι φλόγες είχαν αρχίσει να μεταφέρονται στα ρούχα του και στη σάρκα του.
-Πώλα σε αγαπώ, συγγνώμη για όλα, ποτέ δεν θα σε αφήσω.
Και κινήθηκε μέσα στην φωτιά που κατέτρωγε την Πωλα που ήταν πια με την κανονική της μορφή και όχι την μορφή του πλάσματος στο οποίο είχε μεταμορφωθεί...
Είχαν απομείνει μοναχά στάχτες, της Πώλα και του Χάρυ ανακατεμένες, ένας γκρίζος σωρός μέσα στο καμένο και κατεστραμμένο κελί. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος, λες και όλοι πια ήταν μουγγοί.

Sid 2010

Δεν το διάβασα (δεν πρόλαβα, είμαι και στη δουλειά), δικό σου Σιντ; Αν ναι, δεν το βάζεις σε καμμιά λογοτεχνία; Θα χαθεί εδώ...

[Sid Vicious]

Spoiler

Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!

- Χαράξτε παντού στην πόλη τα τρία αυτά ονόματα, είπε ο Πάστορας Ιεζεκιήλ στους κατοίκους που είχαν μαζευτεί στην εκκλησία της μικρής φιλήσυχης πόλης, Μονάχα αυτοί οι τρείς αγγέλοι μπορούν να μας σώσουν από το κακό αυτό που βρήκε την πόλη μας, ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά πια και ας μας βοηθήσει ο Θεός.

Είχε κάποιο καιρό τώρα που ένα δαιμονικό ον, μια πανάρχαια σπορά, μόλυνε την πόλη μας. Μονάχα που αργήσαμε να το αντιληφθούμε. Είναι και αυτή η ρουτίνα της ζωής που σε υπνωτίζει καμιά φορά και αδυνατείς να δεις εγκαίρως το κακό που αναπτύσσεται δίπλα σου. Ως που μια μέρα το κακό έχει γιγαντωθεί και τότε συνέρχεσαι απότομα. Όμως είσαι ακόμη μουδιασμένος λόγω της μακράς σου ύπνωσης και σαστισμένος διότι δεν το είχες δει. Και ας θέριευε δίπλα σου το δαιμονικό μίασμα μέρα με την μέρα.

Ο Χάρυ ο επιπλοποιός ήταν ένας ήσυχο παιδί και αγαπούσε την Πώλα. Την Πώλα που στα αλήθεια δεν τη γνώριζε πραγματικά τόσο καλά όσο νόμιζε. Φρόντιζε να είναι πάντα ευχαριστημένη (ή έτσι θεωρούσε) η Πώλα και να απολαμβάνει μια όμορφη ζωή, η Πώλα ήταν η μοναδική του σκέψη. Και ετοιμαζόταν να την παντρευτεί. Ευτυχία; Χα χα ναι όντως έτσι ονομάζουν οι άνθρωποι κάποιες φορές την άγνοια και την αφέλεια. Δύστυχε Χάρυ.

Από την άλλη όμως έφταιγε και ο Χάρυ. Πάντοτε φταίνε δύο. Τον είχε καταπιεί σα το κήτος του Ιωνά η καθημερινότητα και είχε εγλωβιστεί μέσα στην κοιλιά του θηρίου αυτού κατά τρόπο τέτοιο που αδυνατούσε να δει την μοναξιά, την θλίψη και τον πόνο της Πώλα. Δεν αντιλήφθηκε τις παύσεις ανάμεσα στις ανάσές της, δεν καταλάβαινε ότι η Πώλα βίωνε έναν θάνατο μέρα με τη μέρα, το δικό της θάνατο. Που μπορεί να μην ήταν σωματικός θάνατος όμως ήταν μαρτυρικός. Δύστυχη Πώλα.

Και μια μέρα στην πόλη εμφανίστηκε ένας ξένος που ήταν δαιμονολάτρης και η Πώλα άρχισε να απουσιάζει ολοένα και συχνότερα από το καινούργιο σπίτι τους που μόλις είχαν ετοιμάσει μαζί με τον Χάρυ. Εξαφανιζόταν με το τύπο αυτό ολοένα και συχνότερα. Ώσπου κάποια στιγμή λίγο αργότερα είπε στον Χάρυ,
-Χάρυ φεύγω
-Φεύγεις; Που πας; Τι εννοείς Πώλα φεύγεις;
-Τελειώσαμε Χάρυ, φεύγω!
- Τελειώσαμε; Μα σε αγαπώ Πώλα, τι θα κάνω; Και εσύ νόμιζα με αγαπούσες.
- Όχι Χαρυ δεν θέλω να είμαι μαζί σου πια, θέλω να τελειώσουμε, να μείνω λίγο μόνη να σκεφτώ, να βρω τον εαυτό μου, φεύγω.
-Μα Πώλα, δεν μπορεί να με αφήνεις έτσι, στα ξαφνικά να λες τελειώσαμε και να φεύγεις, σε αγαπώ Πώλα
- Τώρα τι καταλαβαίνεις Χάρυ με αυτό που κάνεις, μην με πιέζεις Χάρυ, με πνίγεις τώρα, σε αρέσει αυτό; Μα τι άνθρωπος είσαι εσύ Χάρυ!
- Μα Πώλα... μην φεύγεις...
- Αει παράτα μας ρε Χάρυ!!!!!

Και η πόρτα έκλεισε. Ο Χαρυ έμεινε μονάχος και η Πώλα είχε φύγει.
Όμως δεν έφυγε από τις σκέψεις του Χάρυ που έμενε μόνος του πλέον σε αυτό που κάποτε ήταν το σπίτι τους. Μόνος του με τη σκέψη του για την Πώλα που τόσο αγαπούσε και μάταια περίμενε να επιστρέψει.

Ένα βράδυ καθώς βρισκόμασταν στο σαλούν και απολαμβάναμε το ουίσκυ που είχε φτιάξει ο γερο-Εσάγιας μπήκε μέσα ένα γκροτέσκο πραγματικά ζευγάρι. Ήταν η Πώλα μαζί με τον αχρείο ξένο δαιμονολάτρη. Έπρεπε να τον είχαμε διώξει από την πόλη μας όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ή να τον είχαμε σκοτώσει όμως η φιλευσπλαχνία μας καμιά φορά κάνει λάθη.
Και επιτακτικά ζητήσαν από τον πιανίστα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας να παίξει μια σατανική κακοδαιμονία. Και ξεκίνησαν να ασχημαίνουν με τις δυσαρμονικές κινήσεις τους το θείο αυτό δώρο που ονομάζεται χορός. Και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν ανεκτά ούτε αυτή η βλασφημία ούτε και το αηδιαστικό αυτό θέαμα, είμαστε απλοί άνθρωποι εδώ, ανοχή τέλος. Και τους σταματήσαμε. Ο δαιμονολάτρης προσπάθησε να αντιδράσει και τόλμησε να σηκώσει το χέρι του στον Πάστορα Ιεζεκιήλ. Τεράστιο λάθος καθώς ο Πάστορας Ιεζεκιήλ ξεθηκάρωσε το ξίφος που βρισκόταν καμουφλαρισμένο στο μπαστούνι του και διαχώρισε το χέρι αυτό από τον ώμο. Πάντα φιλεύσπλαχνος ο Πάστορας δεν μπορούσε να βλέπει ακόμη και έναν δαιμονολάτρη να υποφέρει και πήρε έπειτα μια καραμπίνα, τον λύτρωσε από το μαρτύριο του και έστειλε την ψυχή του στην κόλαση.

Την Πώλα την μεταφέραμε σε ένα κελί και εκεί μέσα στο κελί της συνέβη κάτι φοβερό. Γίναμε μάρτυρες ενός αποτρόπαιου θεάματος. Της φύσης αυτής που τόσα χρόνια διογκωνόταν μέρα με τη μέρα στην ψυχή της Πώλας. Ένα δηλητηριώδες σκοτάδι που είχε κυριαρχήσει ολότελα πάνω της. Η Πώλα πια δεν ήταν άνθρωπος, όχι δεν θα μπορούσε να είναι άνθρωπος αυτό το εμετικό πλάσμα με τα καχεκτικά μαύρα φτερά, το φολιδωτό σώμα, την πυώδη καμπούρα και τα μικρά κίτρινα μάτια. Μα πώς μεταμορφώθηκε έτσι η κάποτε πανέμορφη Πώλα αναρωτιόμασταν όλοι όσοι ήμασταν εκεί αλλά η αλήθεια είναι πως η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος μπορούν να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο. Έπειτα όταν το σκοτάδι απλωθεί και κυριαρχήσει απλά αποκαλύπτεται το αποτέλεσμα. Και η μεταμόρφωση αυτή δεν είναι καθόλου όμορφη. Μας ήρθε να ξεράσουμε από την μπόχα που ανέδυε και όσες σφαίρες από τις καραμπίνες μας και αν αδειάσαμε πάνω του αυτό το πλάσμα ήταν ακόμη ζωντανό. Όσο ζωντανό μπορεί να είναι ένα πλάσμα που ανήκει στην κόλαση.
Και άρχισε να ουρλιάζει σπαρακτικά
-Χάρυ Χάρυ, Βοήθεια!! Με σκοτώνουν Χάρυ, Βοήθεια! Χάρυ έλα!

Και ο Χάρυ, ο δυστυχής Χάρυ που όλο αυτό τον καιρό περίμενε την Πώλα να επιστρέψει την άκουσε και έτρεξε προς αυτήν. Όταν εμφανίστηκε λαχανιασμένος και αναψοκοκκινισμένος μέσα στην φυλακή, η Πώλα του μίλησε γλυκά.
- Χαρυ... ήρθες, το ήξερα ότι θα έρθεις. Βοήθησε με σε παρακαλώ, ελευθέρωσε με, δεν θέλω να πεθάνω, διώξε τους όλους, με πονάνε, θέλουν να με σκοτώσουν... Χάρυ σε παρακαλώ… Χάρη μη τους αφήσεις… πονάω…
Ο Χαρυ μας έσπρωξε και κατάφερε να πάρει τα κλειδιά και έτρεξε αμέσως για να ξεκλειδώσει την Πώλα. Ευτυχώς προλάβαμε να τον σταματήσουμε πριν ελευθερώσει τον δαίμονα. Τον ακινητοποιήσαμε όμως δεν σταμάτησε να μας φωνάζει ότι τρελαθήκαμε όλοι και πρέπει να ελευθερώσουμε την Πώλα. Αυτή όσο ο Χάρυ ήταν παρών είχε ξαναπάρει την ανθρώπινη μορφή της και συνέχεια έκλαιγε και τον εκλιπαρούσε να την βοηθήσει.
Ο Πάστορας Ιεζεκιήλ χάραξε κάτι έξω από το κελί της Πώλα και στράφηκε προς εμάς:
- Θα ανοίξω την εκκλησία, θα μαζευτούμε εκεί , ειδοποιήστε και όλους τους κατοίκους να έρθουν όσο πιο γρήγορα μπορούν, δεν πρέπει να χάσουμε καθόλου χρόνο, καμπάνες θανάτου πρέπει να ηχήσουν την αυγή.
- Ακούστε πολίτες και ευσεβείς άνθρωποι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ σοβαρή κατάσταση. Δεν έχουμε πολύ χρόνο αλλά θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω σύντομα τι στα αλήθεια αντιμετωπίζουμε.
Στην ανθρωπότητα υπάρχει ένα σκοτεινό σημάδι, το σημάδι της Λίλιθ. Αυτού του πανάρχαιου βρωμερού πλάσματος που κάποτε ήταν άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος μαζί με τον Αδάμ. Και όλοι γνωρίζουμε πως ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της ελεύθερης θέλησης και επιλογής και η Λιλιθ επέλεξε να γίνει ένα πλάσμα άσχημο και δαιμονικό, μια ψυχή της οποίας η δυσωδία είναι απερίγραπτη. Και εκδιώχτηκε από τον Παράδεισο και συνενώθηκε με τον Σατανά. Όμως ο Αδάμ καθόταν μονάχος του στον Παράδεισο και τη νοσταλγούσε και την αναζητούσε. Όποτε ο Θεός τον λυπήθηκε και έστειλε τους τρεις αυτούς Αγγέλους, τον Σανβί, τον Σανσαβί και τον Σαμεγκελάφ να την βρουν και να την φέρουν πίσω. Και όταν τελικά την βρήκαν αυτή είχε πια μεταμορφωθεί σε ένα σιχαμερό πλάσμα και είχε κάνει πολλά παιδιά με τον Σατανά. Παρ όλα αυτά οι Άγγελοι της διαμήνυσαν πως ο Θεός τη συγχωρεί και ότι ο Αδάμ την αγαπά και την αποζητά και να επιστρέψει. Όμως η Λίλιθ αρνήθηκε και έβρισε τους Αγγέλους αυτούς. Οι Άγγελοι πια απαίτησαν από τη Λίλιθ να αλλάξει γνώμη και να επιστρέψει αλλιώς θα σκότωναν όλα τα δαιμονικά πλάσματα που είχε γεννήσει με τον Σατανά. Και πάλι όμως η Λίλιθ συνέχισε να βρίζει και αρνήθηκε ρίχνοντας κατάρες. Και ο Σανβί, ο Σανσαβί και ο Σαμεγκελάφ, Οργή Κυρίου, εξολόθρευσαν όλα της τα σατανικά γεννήματα.
Η Λιλιθ ξαναγέννησε δαιμονικά πλάσματα αργότερα όμως αυτό που πάντα τρέμουν η Λίλιθ και τα παιδιά της είναι ο Κύριος μας και αυτούς τους τρεις Αγγέλους του. Και αυτό που κάποτε ήταν η Πώλα είναι πια ένα παιδί της Λίλιθ, ένας βρωμερός δαίμονας. Χαράξτε λοιπόν παντού αυτά τα τρία ονόματα. Τους καλούμε.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...

Ο Χάρυ με τα χέρια του δεμένα και με δάκρυα στα μάτια του άκουγε τον Πάστορα Ιεζεκιήλ και έβλεπε τους συμπολίτες του έτοιμους να σκοτώσουν την Πωλα που αγαπούσε. Δεν άντεξε, ξέσπασε:
- Είστε όλοι τρελοί! Έχετε τρελαθεί, μην πειράξετε την Πώλα, δεν ειναι δαιμονας, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σκέπτεστε έτσι για αυτήν. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν σας να πειράξει την Πώλα μου!
- 'Οχι Χάρυ δεν είμαστε τρελοί, του απάντησε ο Πάστορας, ούτε και εσύ είσαι τρελός παρόλο που είσαι τόσο ταραγμένος. Σε κατανοώ Χαρυ, να ξυπνήσεις χρειάζεται. Πρέπει να ξυπνήσεις Χαρυ, αυτός ο ύπνος στον οποίο βρίσκεσαι είναι δηλητηριώδης, θανατηφόρα δηλητηριώδης.
Σύσσωμοι οι πολίτες κινήσαμε προς την φυλακή καλώντας τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Μπήκαμε στη φυλακή και φτάσαμε μπροστά από το κελί της Πώλα. Αυτη έντρομη από τα ονόματα των Αγγέλων ούρλιαζε και βλασφημούσε με μανία και είχε ξαναπάρει την δαιμονική μορφή. Ο Χαρυ που τον είχαμε ακινητοποιήσει μακριά της ώστε να μην κάνει καμιά κουταμάρα είχε χάσει το χρώμα του και ήταν έτοιμος να καταρρεύσει μέσα στους λυγμούς του. Και το πλάσμα που ήταν κάποτε η Πώλα γύρισε προς τον Χάρυ:
- Χάρυ... βοήθεια... ελευθέρωσε με... θα με σκοτώσουν... με αγαπάς Χαρυ, έτσι δεν είναι; Πες με ότι με αγαπάς, εγώ σε αγαπώ Χάρυ, μην τους αφήσεις... Χάρυ...
- Πώλα...
- Μην τους επιτρέψεις Χάρυ... με σκοτώνουν...
- Πώλα σε αγαπώ... δεν θα τους επτρέψω... Πώλα....
Και ο Χάρυ μάζεψε όλη του την αγάπη και όλη του τη δύναμη και όχι μόνο κατάφερε να λύσει τα δεσμά του αλλά ξέφυγε και από τους άντρες που τον κρατούσαν και σαν αστραπη έτρεξε προς τον μπιγκ Τζωνυ που κρατούσε τα κλειδιά του κελιού, τον χτύπησε και τα άρπαξε. Ο θηριώδης Γκίντεον μπήκε απειλητικά μπροστά του να τον σταματήσει και ο Χάρυ που δεν ήταν δα και κανένα πρώτο μπόι και δεν θα είχε καμία απολύτως πιθανότητα απέναντι του υπό κανονικές συνθήκες τον ξάπλωσε κάτω με μια γροθιά προς μεγάλη έκπληξη όλων μας.
- Πώλα έρχομαι... δεν θα τους το επιτρέψω... Πώλα...
Και πράγματι η αγάπη του Χαρυ για την Πώλα τον γέμισε δύναμη και αποφασιστικότητα
Όμως οι πολίτες δεν είχαν σταματήσει να καλούν τους τρεις Αγγέλους.
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ...
Σανβί, Σανσαβί, Σαμεγκελάφ!
Και τρεις μεγάλες πανίσχυρες φλόγες, πύρινες ρομφαίες έπεσαν με ορμή από τον ουρανό και έσκισαν την οροφή του κελιού σαν χαρτί και έκαιγαν και έκοβαν σε κομμάτια την Πώλα, το αποτρόπαιο πλάσμα αυτό που έφερε το δαιμονικό σημάδι της Λίλιθ.
-Χάρυ βοήθεια...πονάω…ποναώ…Χαρυυυυ… βοηθ…
-Πώλα!!! Πώλα μου… εγώ φταίω.. μόνο έγω.. ακούτε όλοι; Να αφήσετε την Πώλα ήσυχη, μόνο εγώ φταίω, δεν είχα καταλάβει, δεν την αγάπησα όπως έπρεπε, δε την πρόσεξα όσο έπρεπε, ήμουν τυφλός, μόνο εγώ φταίω, ακούτε;
Και με τα δάκρυα του να τρέχουν ασταμάτητα ο Χάρυ ξεκλείδωσε την πόρτα του κελιού αλλά όση αποφασιστικότητα και αν είχε δεν μπορούσε να τα βάλει με τους τρεις Αγγέλους. Μπήκε στο κελί και έπιασε σφιχτά τη φλεγόμενη της παλάμη και την χάιδεψε καθώς οι φλόγες είχαν αρχίσει να μεταφέρονται στα ρούχα του και στη σάρκα του.
-Πώλα σε αγαπώ, συγγνώμη για όλα, ποτέ δεν θα σε αφήσω.
Και κινήθηκε μέσα στην φωτιά που κατέτρωγε την Πωλα που ήταν πια με την κανονική της μορφή και όχι την μορφή του πλάσματος στο οποίο είχε μεταμορφωθεί...
Είχαν απομείνει μοναχά στάχτες, της Πώλα και του Χάρυ ανακατεμένες, ένας γκρίζος σωρός μέσα στο καμένο και κατεστραμμένο κελί. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος, λες και όλοι πια ήταν μουγγοί.

Sid 2010

Δεν το διάβασα (δεν πρόλαβα, είμαι και στη δουλειά), δικό σου Σιντ; Αν ναι, δεν το βάζεις σε καμμιά λογοτεχνία; Θα χαθεί εδώ...

Ναι δικο μου παλιο ειναι, αναμνησεις

[ΓΑΛΗ]

Δεν ήταν ο Γαβριήλ. Σανβί, Σανσαβί και Σαμεγκελαφ ειναι οι τρεις άγγελοι.

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

Ναι ειναι χαρακτηριστικο αυτο. Ναι μεν αναφερονται ως αφυλοι αλλα παντοτε με αρσενικα ονοματα

Και όχι μόνον ονόματα αλλά και συμβολικές/εικονικές αποτυπώσεις των πολέμαρχων.

Οκ, παίζουν και κάτι στρουμπουλά χαριτωμένα αγγελάκια αραχτά σε συννεφάκια ή καρδιοφόροι τοξότες αλλά μέχρι εκεί.

[ΓΑΛΗ]

Ρε Sid, έλεος.



Μόλις διάβασα το σπόιλερ. Αυτό αξίζει ξεχωριστό νήμα με τις αναμνήσεις των παλαιών.

[Isildur]

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

Ναι ειναι χαρακτηριστικο αυτο. Ναι μεν αναφερονται ως αφυλοι αλλα παντοτε με αρσενικα ονοματα

Και όχι μόνον ονόματα αλλά και συμβολικές/εικονικές αποτυπώσεις των πολέμαρχων.

Οκ, παίζουν και κάτι στρουμπουλά χαριτωμένα αγγελάκια αραχτά σε συννεφάκια ή καρδιοφόροι τοξότες αλλά μέχρι εκεί.

Όχι, δε νομίζω Γαλή. Οι περισσότερες αγιογραφίες τους παρουσιάζουν με αρκετά "γλυκά" χαρακτηριστικά και αμούστακους (κανόνισε τι θα πεις για το bic και το μουστάκι μου, ε;) και σε κάποιες απ' αυτές, ακόμα και σε λίγες βυζαντινές, είναι σχεδόν κοριτσίστικα τα πρόσωπά τους.

[ΓΑΛΗ]

Ναι ειναι χαρακτηριστικο αυτο. Ναι μεν αναφερονται ως αφυλοι αλλα παντοτε με αρσενικα ονοματα

Και όχι μόνον ονόματα αλλά και συμβολικές/εικονικές αποτυπώσεις των πολέμαρχων.

Οκ, παίζουν και κάτι στρουμπουλά χαριτωμένα αγγελάκια αραχτά σε συννεφάκια ή καρδιοφόροι τοξότες αλλά μέχρι εκεί.

Όχι, δε νομίζω Γαλή. Οι περισσότερες αγιογραφίες τους παρουσιάζουν με αρκετά "γλυκά" χαρακτηριστικά και αμούστακους (κανόνισε τι θα πεις για το bic και το μουστάκι μου, ε;) και σε κάποιες απ' αυτές, ακόμα και σε λίγες βυζαντινές, είναι σχεδόν κοριτσίστικα τα πρόσωπά τους.

Δεν αναφέρομαι σε αγιογραφίες (που είναι τελείως άλλο πράγμα) αλλά στις πιο σύγχρονες απεικονίσεις και συμβολισμούς τους.

[Sid Vicious]

Τυχαίο ότι αυτη η συζήτηση γίνεται στη σελίδα 666 του νηματος;

[Sid Vicious]

Επ' ευκαιρία, δεν είναι ενδιαφέρον το ότι δεν υπάρχουν θηλυκοί άγγελοι;

Ναι ειναι χαρακτηριστικο αυτο. Ναι μεν αναφερονται ως αφυλοι αλλα παντοτε με αρσενικα ονοματα

Και όχι μόνον ονόματα αλλά και συμβολικές/εικονικές αποτυπώσεις των πολέμαρχων.

Οκ, παίζουν και κάτι στρουμπουλά χαριτωμένα αγγελάκια αραχτά σε συννεφάκια ή καρδιοφόροι τοξότες αλλά μέχρι εκεί.

Δες και αυτό το ενδιαφέρον, ο Τάλως, ο φύλακας της Κρήτης, σε νόμισμα του 300 πχ