Να μην μάθουμε πως είναι ο Ταλιμπαν μας; μπορεί να έχει χαμηλό οξυγόνο και να θέλει να γράψει σε κάποια το σπίτι με το τζάκι. Μην δεις άνθρωπο να προκόψει εσύ
Εγώ στη θέση σου δεν θα ρωτούσα να μάθω αν ο Ταλιμπαν έχει χαμηλό οξυγόνο, αλλά αν μοιάζει έστω και λίγο με τον τύπο στο άβαταρ (ειδικά όταν ο δικός σου ξυπνάει με νεύρα όπως είπες, ευκαιρία να πιάσει τόπο πραγματικά το Σανέλ κραγιόν, για το οποίο και θέλω λινκ παρακαλώ πολύ).
Και στο άβαταρ να μοιάζει άμα έχει χαμηλό οξυγόνο τι να τον κάμω;
Το κραγιόν που φοράω συνήθως με τις επιτυχίες είναι αυτό.
Εγώ στη θέση σου δεν θα ρωτούσα να μάθω αν ο Ταλιμπαν έχει χαμηλό οξυγόνο, αλλά αν μοιάζει έστω και λίγο με τον τύπο στο άβαταρ (ειδικά όταν ο δικός σου ξυπνάει με νεύρα όπως είπες, ευκαιρία να πιάσει τόπο πραγματικά το Σανέλ κραγιόν, για το οποίο και θέλω λινκ παρακαλώ πολύ).
Και στο άβαταρ να μοιάζει άμα έχει χαμηλό οξυγόνο τι να τον κάμω;
Το κραγιόν που φοράω συνήθως με τις επιτυχίες είναι αυτό.
Όχι καλέ. Οι σουρλουλουδες είναι οι χαριτωμένες γυριστρουλες που σε ξεμυαλιζουν.
γυριστρουλες ;
για δωσε εξηγηση
Που είναι συνεχώς έξω βόλτες ρε παιδί.
δλδ οι πραγματικα ελευθερες γυναικες οι ανεξαρτητες κ δυναμικες που απολαμβανουν την ζωη τους κ χαλανε την σουπα στα συντηρητικα νοικοκυρικοριτσα ξεμυαλιζοντας τους αντρες
οκ - καταλαβα
δλδ οι πραγματικα ελευθερες γυναικες οι ανεξαρτητες κ δυναμικες που απολαμβανουν την ζωη τους κ χαλανε την σουπα στα συντηρητικα νοικοκυρικοριτσα ξεμυαλιζοντας τους αντρες
οκ - καταλαβα
Νιωθω παρα πολυ μπερδεμενη αλλα ταυτοχρονα, πώς να το πω; Ανακουφισμενη; Δεν ξερω πώς να το εξηγησω. Απογοητευτηκα στο σημειο που ο ερωτας εχει καπως καλμαρει; Που δεν ειμαι πια φουντωμενη; Ξεμυαλισμενη; Πως το λεμε; Σκεφτομαι παλι τα χθεσινα και θελω να χωρισω. Τον λατρευω, τον καταλαβαινω (προσπαθω τουλαχιστον!) αλλα θελω να χωρισω. Και απο την αλλη μπερδευομαι ξανα και δεν θελω να χωρισω ταυτοχρονα, επειδη τον νοιαζομαι και ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Ομως ειδα τα σημαδια, ηταν μπροστα μου, και ηταν μαζεμενα και τα ξανασκεφτομαι ολα μαζι και δεν μπορω να βρω δικαιολογια. Θελω να βρω, και σαν ερωτευμενος ανθρωπος που ειμαι, με ενσυναισθηση και κατανοηση, θα την βρω, αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα μου κανει καλο, κατα ποσο ειναι υγιες να εθελοτυφλω. Και να αφηνω να περναει ο χρονος ετσι; Ηδη εχουμε δεθει. Αν δεν το τελειωσω τωρα, δεν θα το κανω συντομα, και οπως μας βλεπω, αυτο που εχουμε δεν ειναι αστειο και θα κρατησει. Και εγω θα αγνοω τα red flags, θα νευριαζω και θα τα κραταω μεσα μου και δεν πρεπει γιατι θα τρωγομαι. Και καπως ετσι σε καποια φαση στο μελλον το ξερω πως θα κανω το μπαμ και θα ειναι χειροτερα μετα επειδη θα μας δενουν ακομα παραπανω πραγματα… Δεν θελω να χωρισω ομως, τον θελω και ξερω πως θα μου λειπει τρελα. Δεν εχω ξαναβιωσει γμτ τετοια κατασταση και δεν ξερω τι να κανω. Ποσο σκατα ειναι να πρεπει να χωρισεις εναν ανθρωπο που εισαι ερωτευμενη; Και ποιοι τελος παντων ειναι σοβαροι λογοι χωρισμου; Ομως ναι, παντα το ελεγα, πως αυτο που διαπιστωσα τελικα, που κατα 80% ισχυει, ηταν παντοτε για μενα λογος χωρισμου. Το τονιζα πως δεν θα ημουν και δεν θα αντεχα να ειμαι με εναν τετοιον ανθρωπο.
Ανακουφισμενη που σταματησα να σκεφτομαι μονο το οτι μου λειπει και οτι θελω να ειμαστε συνεχως μαζι, και επειδη επανηλθε για τα καλα η λογικη, και απο την αλλη απογοητευμενη και θλιμμενη επειδη με το που με φιλαει ή μου στελνει ενα μηνυμα, η καρδια μου συνεχιζει να χτυπα με γρηγορο ρυθμο και δεν διανοουμαι καν πως θα ξυπνησω αυριο μεθαυριο και δεν θα λεμε καλημερα, καληνυχτα, και πως δεν προκειται να τον ξαναφιλησω ποτε. Μα πως να το κανω αυτο; Πως να σταματησω να ειμαι ερωτευμενη;
Νιωθω πως μπηκα στο χορο και πρεπει να χορεψω…
Αν μοιάζει με την αίσθηση του "είμαι σπίτι" τότε να μείνεις. Όλοι έχουν ένα σπίτι, μωρό μου. Και αυτά τα σπίτια, αξίζουν πάντα τον κόπο ακόμη και αν κάποια στιγμή γκρεμιστούν.
Casp έγραψε: 05 Μαρ 2023, 18:58
Νιωθω παρα πολυ μπερδεμενη αλλα ταυτοχρονα, πώς να το πω; Ανακουφισμενη; Δεν ξερω πώς να το εξηγησω. Απογοητευτηκα στο σημειο που ο ερωτας εχει καπως καλμαρει; Που δεν ειμαι πια φουντωμενη; Ξεμυαλισμενη; Πως το λεμε; Σκεφτομαι παλι τα χθεσινα και θελω να χωρισω. Και απο την αλλη μπερδευομαι ξανα και δεν θελω να χωρισω ταυτοχρονα, επειδη τον νοιαζομαι και ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Ομως ειδα τα σημαδια, ηταν μπροστα μου, και ηταν μαζεμενα και τα ξανασκεφτομαι ολα μαζι και δεν μπορω να βρω δικαιολογια. Θελω να βρω, και σαν ερωτευμενος ανθρωπος που ειμαι, με ενσυναισθηση και κατανοηση, θα την βρω, αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα μου κανει καλο, κατα ποσο ειναι υγιες να εθελοτυφλω. Και να αφηνω να περναει ο χρονος ετσι; Ηδη εχουμε δεθει. Αν δεν το τελειωσω τωρα, δεν θα το κανω συντομα, και οπως μας βλεπω, αυτο που εχουμε δεν ειναι αστειο και θα κρατησει. Και εγω θα αγνοω τα red flags, θα νευριαζω και θα τα κραταω μεσα μου και δεν πρεπει γιατι θα τρωγομαι. Και καπως ετσι σε καποια φαση στο μελλον το ξερω πως θα κανω το μπαμ και θα ειναι χειροτερα μετα επειδη θα μας δενουν ακομα παραπανω πραγματα… Δεν θελω να χωρισω ομως, τον θελω και ξερω πως θα μου λειπει τρελα. Δεν εχω ξαναβιωσει γμτ τετοια κατασταση και δεν ξερω τι να κανω. Ποσο σκατα ειναι να πρεπει να χωρισεις εναν ανθρωπο που εισαι ερωτευμενη; Και ποιοι τελος παντων ειναι σοβαροι λογοι χωρισμου; Ομως ναι, παντα το ελεγα, πως αυτο που διαπιστωσα τελικα, που κατα 80% ισχυει, ηταν παντοτε για μενα λογος χωρισμου. Το τονιζα πως δεν θα ημουν και δεν θα αντεχα να ειμαι με εναν τετοιον ανθρωπο.
Ανακουφισμενη που σταματησα να σκεφτομαι μονο το οτι μου λειπει και οτι θελω να ειμαστε συνεχως μαζι, και επειδη επανηλθε για τα καλα η λογικη, και απο την αλλη απογοητευμενη και θλιμμενη επειδη με το που με φιλαει ή μου στελνει ενα μηνυμα, η καρδια μου συνεχιζει να χτυπα με γρηγορο ρυθμο και δεν διανοουμαι καν πως θα ξυπνησω αυριο μεθαυριο και δεν θα λεμε καλημερα, καληνυχτα, και πως δεν προκειται να τον ξαναφιλησω ποτε. Μα πως να το κανω αυτο; Πως να σταματησω να ειμαι ερωτευμενη;
Νιωθω πως μπηκα στο χορο και πρεπει να χορεψω…
Θέλομε κοντεξτ κυρία μ. Έτσι στον αέρα πως θα σε κατευθύνουμε υπέυθυνα;
ΓΑΛΗ έγραψε: 09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.
Δεν θελω να τον εκθεσω ουτε να ξαναπω λεπτομερειες.
Αν μοιάζει με την αίσθηση του "είμαι σπίτι" τότε να μείνεις. Όλοι έχουν ένα σπίτι, μωρό μου. Και αυτά τα σπίτια, αξίζουν πάντα τον κόπο ακόμη και αν κάποια στιγμή γκρεμιστούν.