"Δροσουλίτες", ένα μάλλον ξεχασμένο διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας

[Maspoli]

Έτος 1975
Σύνθεση: Χριστόδουλος Χάλαρης
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Χρύσανθος, Δήμητρα Γαλάνη

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

[Maspoli]

Εδώ το "Δροσουλίτης" σε μια λίγο μεταγενέστερη εκτέλεση από την Τσανακλίδου



ομοίως το "Του Μαυραϊλή"

[Beria]

Είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους

Είχε υποστεί μεγάλη κριτική, τότε, ο Χάλαρης από τους θεσμικούς μουσικοκριτικούς.
Μέχρι και το 'ένας μαθηματικός είναι ' είχαν χρησιμοποιήσει ως απαξιωτική κριτική

Δεν έκανε τίποτε άλλο έκτοτε, πάντως


υγ. Τι στίχους έγραψε ο Γκάτσος εκεί, ρε φίλε!

[Maspoli]

υγ. Τι στίχους έγραψε ο Γκάτσος εκεί, ρε φίλε!

Πραγματικά. Μάλλον η καλύτερη στιγμή του.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Συγχαρητήρια για την ανάρτηση.

Εξαιρετικός δίσκος και πριν πολλά πολλά χρόνια ήταν δυσεύρετος.

Ο Χρύσανθος αποτελούσε σπάνιο φωνητικό φαινόμενο, η δε ερμηνεία του στο "Μάνα μου μάνα" ανατριχιαστικά αξεπέραστη (χρόνια ολόκληρα τίποτε άλλο δεν με έβαζε τόσο πολύ στο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας όσο αυτό το τραγούδι)

ΥΓ. Στα υπόψη και τα "Παιδικά" πάλι του Χάλαρη:

[Sid Vicious]

Είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους

Είχε υποστεί μεγάλη κριτική, τότε, ο Χάλαρης από τους θεσμικούς μουσικοκριτικούς.
Μέχρι και το 'ένας μαθηματικός είναι ' είχαν χρησιμοποιήσει ως απαξιωτική κριτική

Δεν έκανε τίποτε άλλο έκτοτε, πάντως


υγ. Τι στίχους έγραψε ο Γκάτσος εκεί, ρε φίλε!

Ban!
Πως δεν έκανε, μετά τους αριστουργηματικούς Δροσουλίτες έκανε τον τεράστιο Ερωτόκριτο με τον Ξυλούρη. Είναι και οι μετέπειτα αριστουργηματικές δουλειές του με τα Ακριτικά.
Θεωρώ τον Χάλαρη ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες μουσουργούς, έχει αφήσει μοναδικά πολιτισμικά κεφάλαια.