pylothess έγραψε: 15 Φεβ 2023, 21:10 Ας το δούμε και με βάση αυτά που έχουμε στα πανεπιστήμια. Στα πανεπιστήμια διδαχθήκαμε ότι υπάρχει μια διαπραγμάτευση. Νομίζω όμως πως οι εργαζόμενοι μπορούν να διαπραγματευτούν καλύτερα αν είναι όλοι μαζί, συλλογικά παρά ο καθένας μόνος του. Εξάλλου και οι επιχειρηματίες ,βιομήχανοι κ.τ.λ. έχουν τους δικούς τους συλλόγους. Βέβαια ο συνδικαλισμός έχει πολλά προβλήματα και είμαι ανοιχτός να τα συζητήσουμε.
Δεν διαφωνώ. Πολύ χονδρικά μιλώντας, ο συνδικαλισμός, ως συνένωση και αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος, έχει νόημα ιδιαίτερα σε δύσκολους κλάδους με πολλούς ανειδίκευτους ή χειρώνακτες και γενικά σε καταστάσεις όπου ο εργαζόμενος δεν έχει πολλές επιλογές ούτε έχει διάθεση να είναι απεριόριστα "κινητικός" ούτε έχει τη δυνατότητα τηλεργασίας. Εργαζόμενοι σε κλάδους και θέσεις εντάσεως κεφαλαίου ή εξειδικευμένης εργασίας, όπου μπορεί να έχουν αυξημένη ατομική διαπραγματευτική ισχύ λόγω τεχνογνωσίας, καθώς κι εργαζόμενοι πρόθυμοι να αλλάξουν πόλη, χώρα ή και ήπειρο δεν βρίσκουν ιδιαίτερο κίνητρο στον συνδικαλισμό.
Όπως το βλέπω, τα προβλήματα του συνδικαλισμού είναι τρία.
Το ένα είναι ο χειρισμός του ως προνόμιο από το παρόν καθεστώς, με αποτέλεσμα να είναι είτε ανύπαρκτος είτε εύκολα ενσωματωμένος καθώς όσοι ανεβαίνουν στην ιεραρχία των συνδικάτων έχουν στρεβλά κίνητρα και ολοένα και μικρότερη άμεση επαφή με τον χώρο εργασίας.
Το δεύτερο είναι αυτό που είπα πιο πάνω: ο συνδικαλισμός ανθεί σε καταστάσεις όπου ο εργαζόμενος αισθάνεται αδικία, αντιμετωπίζει οικονομική δυσκολία και δεν βλέπει προφανή ή και ατομική λύση στον ορίζοντα. Όμως, αυτές οι καταστάσεις συχνά συμπίπτουν με οικονομική δυσπραγία της επιχείρησης. Στην πράξη, μιας και μιλάμε πάντα για απρόσωπες σχέσεις χωρίς χαρακτηριστικά κοινότητας, ποιος είναι διατεθειμένος να πιστέψει την κλάψα του εργοδότη του ότι "δεν βγαίνει" ή έστω να "βάλει για λίγο πλάτη" για μια επιχείρηση που τον βλέπει σαν αναλώσιμο πόρο ενώ τα λεφτά ήδη του φτάνουν με το ζόρι; Το αποτέλεσμα είναι ότι ο σκορπιός βουλιάζει παρέα με τον βάτραχο. Αυτό το πρόβλημα σε μεγέθυνση αντιμετωπίζουν και όσες επιχειρήσεις βρίσκονται υπό "εργατικό έλεγχο". Τα κέρδη μπορούν κάπως να μοιραστούν, δίκαια ή άδικα. Η ζημία, όσο και αν χαρακτηρίζεται ως "αρνητικό κέρδος" από τους οικονομολόγους, δεν μοιράζεται αλλά φορτώνεται.
Το τρίτο είναι ότι ο συνδικαλισμός από τη φύση του απευθύνεται σε εργαζομένους συγκεκριμένου κλάδου και τόπου. Οι άνεργοι και οι μετανάστες, δηλαδή ο εφεδρικός στρατός και οι απεργοσπάστες που έλεγε και μια ψυχή με λευκή αφάνα, τον αποδυναμώνουν σε μεγάλο βαθμό ως κατά κανόνα ανειδίκευτοι και χωρίς δικτύωση και διαθέσιμες ατομικές λύσεις, χαρακτηριστικά που έχουν και οι εργαζόμενους για τους οποίους υπάρχει κίνητρο συνδικαλισμού. Για τους ανέργους και τους μετανάστες, ο συνδικαλισμός είναι εμπόδιο για είσοδο σε μια "εχθρική" αγορά εργασίας γιατί τους εμποδίζει να παίξουν το μόνο τους διαπραγματευτικό χαρτί, τον μικρό μισθό που είναι αναγκασμένοι να ανεχτούν αρχικά, ενώ η ύπαρξή τους καθαυτή μειώνει τη διαπραγματευτική ισχύ του συνδικάτου. Εκεί βέβαια υπεισέρχεται η υποκειμενικότητα του κομματικού - ιδεολογικού κριτηρίου. Η ανεργία δημιουργεί διάφορα προβλήματα και πάθη στον άνεργο και γενικά αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα προς επίλυση - εξαφάνιση αν είναι δυνατόν, ενώ η απεριόριστη κινητικότητα των ανθρώπων και ο πολυπολιτισμός υμνούνται από παντού και ας κατακερματίζουν τις κοινωνίες και μαζί τη διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων.
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.
