Λοιπόν, ξεκινήσαμε πάλι πρωί με τον καφέ στο χέρι (καλά, εγώ χυμό αυτή την φορά γιατί ξαναέκοψα τον καφέ

) και πήγαμε στο εξοχικό του παππού μου. Δεν έπαθα αυτό που έπαθα την προηγούμενη βδομάδα που πήγα μόνη μου και έκλαιγα συνεχώς, επειδή είχα παρέα, μιλούσαμε, γελούσαμε κτλ. Περπατήσαμε, κάναμε τον γύρω όλου του χωραφιού για να του δείξω όλη την θέα από όλες τις μεριές (είναι μεγάλο) και δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας. Όταν πήγα εγώ είχε αρκετά σύννεφα ΑΛΛΑ ο ουρανός ήταν καθαρός και φαινόταν και η θάλασσα στο βάθος. Ε σήμερα ήταν απλά παντού γκρίζος και δεν φαινόταν τίποτα καθαρά γμτ. Οκ είχε ωραία θέα, φαίνονταν τα βουνά και το πράσινο, αλλά δεν μπορούσα να του δείξω καθαρά τα χωριά από κάτω και την θάλασσα. Τέλος πάντων, καθώς περπατούσαμε μου ήρθαν πάλι διάφορες αναμνήσεις με τον παππού μου και απλά του τις έλεγα και μετά πετάξαμε το drone (αυτή την φορά δεν το άγγιξα εγώ επειδή ακόμα και αυτός, επειδή ήταν το σπίτι και τα δέντρα γύρω γύρω ψηλό φοβόταν μην το χτυπήσει) και οι φωτογραφίες του εξοχικού μαζί με την θέα του βουνού ήταν λες και βγήκαν από παραμύθι. Σαν να ΕΙΝΑΙ παραμύθι αυτό το μέρος. Χάζευα τα χρώματα από τα σπίτια (επειδή ο παππούς μου δεν έχτισε μόνο ένα) και την θέα με το πράσινο και τα βουνά και του έλεγα «Πλάκα κάνεις. Δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να έδειχνα αυτές τις φωτογραφίες από ψηλά στον παππού μου. Θα ήταν πολύ χαρούμενος και περήφανος». Και το ξέρω, το νιώθω ότι μας βλέπει και χαίρεται. Και γι’ αυτό ένιωθα και χαρούμενη σήμερα μαζί του, στο συγκεκριμένο μέρος. (Θα έβαζα και φωτος αλλά τελικά δεν θα το κάνω, ειδικά με τα σπίτι και την θέα από ψηλά, είναι κάπως αναγνωρίσιμη η φάση και δεν θέλω, και επίσης θέλω να τα κρατήσω για μένα, έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία που δεν θέλω να μοιραστώ).
Μετά μπήκαμε μέσα, μετέφερε τις φωτος και το video που τράβηξε, μου τα έστειλε και καθήσαμε λίγο αγκαλιά. Την Κυριακή που ξαναβρεθήκαμε, όταν γυρίσαμε σπίτι με ρώτησε αν νιώθω ακόμα αμηχανία μαζί του και εγώ του απάντησα εννοείται πως όχι και πώς του ήρθε. Και όντως το εννοούσα γιατί αμήχανη ήμουν τις πρώτες 2 βδομάδες μόνο, μετά συνήθισα. Και μου είπε οκ, απλά μου φάνηκε πως απόφευγες λίγο το φιλί στο στόμα. Και θυμήθηκα απλά πως τον αγκάλιασα και πήγε να φύγει και μετά ξαναγύρισε για να με φιλήσει (πάντα με φιλάει/τον φιλάω πριν αποχαιρετιστούμε, απλά την Κυριακή νύσταζα και ήμουν λίγο στον κόσμο μου και νόμιζα πως το «παρεξήγησε» αυτό). Και τέλος πάντων, όπως είμασταν αγκαλιά γυρνάω και του λέω «Τι μου έλεγες προχθές για την αμηχανία; Νομίζεις ότι είμαι ακόμα αμήχανη μαζί σου;» και μου λέει «απλά προχθές πήγα να σε φιλήσω πριν φύγω και γύρισες λίγο απ’ την άλλη και αναγκάστηκα να σε φιλήσω στο μάγουλο, γι’ αυτό το είπα» και εγώ ήμουν σε φάση «Πότε έγινε αυτό; Πραγματικά δεν θυμάμαι, και αν έγινε, έγινε ασυναίσθητα. Και δεν νιώθω καθόλου αμηχανία μαζί σου», και τον φίλησα αμέσως και του πέρασε :Ρ
Φύγαμε μετά για να πάμε να φάμε και είμασταν (ήταν βασικά) διχασμένοι αν θα πάμε πίσω στην πόλη μας ή να πάμε πάλι Λεμεσό και του λέω «εννοείται Λεμεσό, θα νιώθω πιο άνετα, για σκέψου να μας δουν συνάδελφοι ή η μάνα μου κάπου να τρώμε!» και συμφώνησε και τελικά πήγαμε στο mall αυτή την φορά (είναι η 2η φορά μόνο που πηγαίνω) και κάναμε και βόλτα. Κρατούσαμε χέρια και ένιωθα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, δεν ένιωθα μάτια καρφωμένα πάνω μας και ούτε ένιωθα πως ακόμη κι’ αν μας δει κάποιος it’s a big deal γιατί είμασταν σε άλλη πόλη, ποιός να μας δει; Μετά πήγε να χαιρετήσει κάτι φίλους (γνωστούς βασικά) από κατάστημα που συνεργάζονται με την δουλειά του και ένιωσα λίγο κάπως που ήμουνα εκεί μαζί τους γιατί καθώς τους μιλούσε με άγγιζε κιόλας και οι άνθρωποι σίγουρα θα κατάλαβαν πως είμαι η κοπέλα του.. και μετά το φαγητό πήγαμε να πάρει κάτι που ήθελε σε μορφή παιχνιδιού/καρτών για να παίζουμε και μαζί όταν πηγαίνουμε στο εξοχικό, και ένα mystery box που είχε μέσα και ένα κιουτ φλυτζάνι καφέ με σκυλάκι που μου το έδωσε

καθώς τα ανοίγαμε για να τα δούμε έξω από το κατάστημα με αγκάλιαζε και σε μια φάση με φίλησε και γυρνάω και του λέω «όχι στον κόσμοοο» και απλά μου απαντάει «γιατί, θα μας δουν και αύριο;», το σκέφτομαι 3 seconds, του κάνω «χμμ.. τσου!» και απλα γυρνάω και εγώ και τον φιλάω

(όμως αυτή την ελευθερία με τον κόσμο όταν είμαστε μαζί δυστυχώς την νιώθω μόνο όταν βγαίνουμε εκτός Λάρνακας).
Γυρνάμε πίσω κατά τις 5 το απόγευμα και εγώ κατά τις 6 πήγα για τρέξιμο. Η κολλητή μου είχε παραγγείλει κάτι κινέζικα bluetooth 5 ευρώ, λειτουργούν άψογα και πήρα και εγώ τα ίδια για να ακούω μουσική στο τρέξιμο (το νέο κινητό δεν έχει υποδοχή για καλώδιο γμτ). Και τα δοκίμασα σήμερα και στο μισάωρο τελείωσε η μπαταρία, ενώ τα φόρτιζα όλο το βράδυ χθες. Του στέλνω και του λέω «όοοοοχι, δεν είμαι κάχτος (κακότυχη στα κυπριακά), απλά μετά το μισάωρο τελείωσε η μπαταρία και τώρα τα βάζω να φορτίσουν και δεν φορτίζουν, δεν ανάβει το λαμπάκι!

» και μετά του λέω «οκ, μέτρα 3 2 1 και τα πετάω

». Ε γελούσε αυτός και ΜΟΛΙΣ άκουσε ότι δεν δουλεύουν και ότι θα τα πετάξω μου λέει «ευκαιρία για preseeent!

» και του λέω «μα να μου κάνεις δώρο δώρο bluetooth? Και τόσο κάχτος που είμαι να μην δουλεύουν;» και επίσης ΣΥΝΕΧΙΖΩ, βρίσκοντας την τέλεια αφορμή και του λέω «εγώ τι δώρο θα σου κάνωωωω;

» και απλά μου απαντάει «δεν ξέρω αγάπη μου, to be honest

» και απλά το δώρο του έχει μείνει στο ντουλάπι ακόμα και ήλπιζα να μου πει τι θέλει για να πάω να το αλλάξω
Επίσης είπαμε καληνύχτα πριν λίγο και μου λέει ότι με λατρεύει και πόσο πολύ ανυπομονεί να με αγκαλιάσει πάλι , ενώ είμασταν μαζί πριν λίγες ώρες. Και είναι η 2η φορά που μου το λέει από την ώρα που χωριστήκαμε. Ή με δουλεύει, ή είναι όντως φουλ ερωτευμένος.