https://www.liberal.gr/politiki/i-eya
Έχοντας πολλές φορές παρακολουθήσει λιντσαρίσματα επώνυμων προσώπων, ειδικά πρώην δημοφιλών διασημοτήτων, από στίφη διαμορφωτών της κοινής γνώμης, εστιάζω πάντα στο τεκμήριο της αθωότητας, ακόμη και κόντρα σε εμφανώς αποχρώσες ενδείξεις… Ως εκ τούτου λοιπόν χρησιμοποιώ, καθόλου υποκριτικά ή προσχηματικά, λόγο υποθετικό…
Αν, λοιπόν, η Εύα…
Χρηματιζόταν πράγματι από το Κατάρ και, τούτου συμβαίνοντος, υποστήριζε τους «εργοδότες» της με τέτοιο κραυγαλέο και κραυγαλέα άκομψο έως παρεξηγήσιμο τρόπο, τότε αποδεικνύεται πως ο Θεός είναι πράγματι δίκαιος: Δεν δίνει σε κανένα τα πάντα. Πάντως, κατά κανόνα τουλάχιστον, δεν δίνει ταυτόχρονα καλή εμφάνιση και καλό μυαλό… (Εκτός βέβαια αν γίνει δεκτή η άποψη του Σταντάλ, σύμφωνα προς την οποία «μόνη δικαιολογία του Θεού είναι πως δεν υπάρχει»…)
Αν η Εύα…
Ακολούθησε πράγματι τη διαδρομή του Άκη-«ωραίου Μπρούμελ», φαίνεται πως ίσως σε κάποιους εξαιρετικά ευνοημένους από τη φύση -ως προς την εμφάνισή τους- ανθρώπους δημιουργείται ψυχολογία ατόμου ειδικών δικαιωμάτων: θεωρούν πως, ως αποδέκτες της θείας εύνοιας, μπορούν τα πάντα να κάνουν και πως όλα τους είναι επιτρεπόμενα. Πρόχειρα σκέπτομαι, άλλωστε, πως και κάποια εμπλακέντα σε σκάνδαλα πολιτικά πρόσωπα της Γαλλίας -από τον πρωθυπουργό Βιλπέν μέχρι τον ΥΠΕΞ και πρόεδρο του Συνταγματικού Συμβουλίου Ρολάν Ντυμάς- εξαιρετικά ευειδή ήσαν… (Υπάρχει βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και το αντιπαράδειγμα του Σαρκοζί…)
Αν η Εύα, η μακεδονομάχος και μακεδονολάγνος Εύα…
Χρηματιζόταν πράγματι από το Κατάρ… Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων… Όπως η ηθικολογία είναι το καταφύγιο των ανήθικων…
Αν η Εύα…
Συνδεόμενη με έναν Ιταλό Άδωνι, έναν σύντροφο εξίσου εύμορφο προς την ίδια, ταυτόχρονα δε πολύ νεότερό της, πράγματι «παρασύρθηκε» από αυτόν, τότε αντιστρέφεται ο κεντρικός στις θρησκευτικές δοξασίες μύθος των πρωτοπλάστων: Η Εύα δεν είναι αυτή που παρέσυρε, δεν είναι αυτή που πάντα παρασύρει…
Αν ο οργανισμός «fight impunity»…
Είναι πράγματι τόσο μπλεγμένος στη ρεμούλα και στη διαφθορά όσο τώρα παρουσιάζεται, τότε οι εμπνευσθέντες τη συγκεκριμένη ονομασία του εν λόγω οργανισμού κάνουν να ωχριούν μπροστά τους, ως προς τη φαντασία και την ικανότητα παραγωγής ευφημισμών, εκείνους που δημιούργησαν την ονομασία «Εύξεινος Πόντος» για τη Μαύρη Θάλασσα…
Αν κάθε πολιτικός αρχηγός, κομματικό στέλεχος του οποίου αποδεικνύεται -ή καταγγέλλεται ως- διεφθαρμένο, το εμφανίζει και το «χρεώνει» ως προσκείμενο σε άλλο πολιτικό χώρο, τότε έχει ήδη δημιουργηθεί πολιτική αστυνομία ελέγχου φρονημάτων, προθέσεων και ενδιάθετων διαθέσεων. Έστω και αν το στέλεχος που αντιμετωπίζεται σαν «μουτζούρης» έχει κάνει πολιτικές κινήσεις που επιτρέπουν κάποιες εύλογες σκέψεις…
ΥΓ. Και ένα όχι ολοσχερώς άσχετο υστερόγραφο: Και η υπόθεση Καϊλή δείχνει και αναδεικνύει πως είναι έωλος ο ισχυρισμός ότι δημόσια πρόσωπα με θεσμική υπόσταση και ρόλο δεν είναι θεμιτό να τίθενται υπό παρακολούθηση, σχεδόν υπό οιεσδήποτε περιστάσεις και προϋποθέσεις. (Άλλωστε η ΜΙ6 παρακολουθούσε μέχρι και τον βασιλιά του ΗΒ Εδουάρδο, λόγω της πιθανολογούμενης σχέσης του με τους Ναζί).
Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι αναμφίβολα επιλήψιμο, έως θεσμικά ανεπίτρεπτο, στην όλη περί το θέμα στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι πως δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα οι λόγοι που καθιστούσαν εθνικά επιβεβλημένη την παρακολούθηση ενός προβεβλημένου δημόσιου προσώπου, τη στιγμή μάλιστα που αυτό διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματός του. Κατά τα λοιπά -ως εξειδικευμένη εφαρμογή του αφορισμού του λόρδου Άκτον «power corrupts, absolute power corrupts absolutely»- είναι γνωστό πως οι εξουσιαστές σχεδόν πάντα χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς του κράτους για να παρακολουθούν πολιτικούς συνοδοιπόρους και αντιπάλους: για προστασία εθνικού συμφέροντος, δημοσίου χρήματος, αλλά και της θέσης των εκάστοτε κρατούντων από τους εσωκομματικούς ανταγωνιστές τους.
Και το «ατού» των κρατούντων συνίσταται στο ότι είναι εύκολο να γίνει σύγχυση αυτών των κινήτρων της παρακολούθησης… (Έως πρόσφατα πίστευα πως η πιο παλιά διαπιστωμένη παρακολούθηση τέτοιου είδους ήταν στις αρχές του 1964, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως υπουργός Προεδρίας και πολιτικός προϊστάμενος τότε της ΚΥΠ, παρακολουθούσε τον συνυπουργό του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, καταγράφοντας τις τηλεφωνικές συνομιλίες του.
Στην υποστήριξη της διδακτορικής διατριβής του Γιάννη Δασκαρόλη για τον αντιβενιζελισμό του Μεσοπολέμου, στην οποία πρόσφατα παραβρέθηκα, είδα ιστορικά ντοκουμέντα αποδεικνύοντα πως το 1928 ο Ελευθέριος Βενιζέλος -«αστός λενινιστής» κατά τον Ευάγγελο Βενιζέλο- χρησιμοποιούσε τις ειδικές υπηρεσίες ασφαλείας του κράτους για να παρακολουθεί τους πολιτικούς αντιπάλους του…).
