Μαραδονα, Πελέ, Μέσι κλπ, μια "αντικειμενική" αποψη

[jason0]

Γιατί την μπάλα την βλέπουν τετράγωνη
Άσε που αυτοί που τα λένε αυτά δεν πρόλαβαν τον Πλατινί

Οι περισσότεροι πενηντάρηδες και άνω που ξέρω αναφέρουν Ζιντάν με μεγάλη διαφορά.

Εμείς οι 50+, έχουμε μάθει να κρίνουμε τους παίκτες από τις διοργανώσεις με τις εθνικές, δηλαδή τα γιουρο και τα Μουντιάλ,μιας και τα κοπα Αμέρικα δυστυχώς δεν τα έδειχναν τότε
Αυτά που έκανε ο Πλατινί στο γιουρο του 84 ούτε τα έκανε κανείς και θεωρώ αδύνατο να τα κάνει κάποιος στο μέλλον
Μιλάμε για τον ορισμό του μαέστρου με τρομερή ουσία

Να υποθέσω ότι θεωρείς τον Χαριστέα ανώτερο του Ιμπραΐμοβιτς

[Κόκκορας]

ας πηγαινε στο κορυφαίο πρωτάθλημα της εποχής του(πρεμιερ δηλαδη) ο μεσι σε μια μεσαια ομαδα και ας την εβγαζε πρωταθλητρια
για να σταθει σε συγκριση με εκεινο το καλοπαιδο

μια χρονια πριν ερθει η ναπολι επεφτε κατηγορια,γλυτωσε για εναν βαθμο just saying

[Ερμής]

Θα είχε ένα ενδιαφέρον να μαθαίναμε από παλαιότερους πως έπαιζε η διαιτησία την Τότε Νάπολη.
Τους δικούς μου και να τους ρωτήσω δε θα πάρω απάντηση αντικειμενική. Ο θείος είναι πιο φανατικός στενομυαλος Νάπολη από όσο είναι ο Κοκκορας με τον ΠΑΟΚ, όταν πέθανε ο Μαραντόνα τον έκλαψε πιο πολύ και από τον πατέρα του.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές. Επίσης, το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα στο οποίο
οι παίκτες αγωνίζονται σε διαφορετικές θέσεις. Γιατί να θεωρήσουμε πως ο καλύτερος ποδοσαφαιριστής είναι ντε και καλά
ένας μεσοεπιθετικός ή ένας φορ και όχι ένας πλάγιος ή ένας σέντερ μπακ? Η συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή
εκτρέπεται απλώς στο ποιος είναι ο αγαπημένος ποδοσφαιριστής της παιδικής ή της εφηβικής μας ηλικίας. Κάτι σαν τις
συζητήσεις για τη μουσική ένα πράγμα όπου βλέπεις τον 70αρη να παρουσιάζει τον Μικ Τζάγκερ σαν ανώτερο όλων και καπάκι
να έρχεται ο 20αρης δίπλα του και να λέει "Ποιος Μικ Τζάγκερ ρε γέρο? Σαν τον Ντρέικ ή τον Τράβις Σκοτ κανείς."

[zteo]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές. Επίσης, το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα στο οποίο
οι παίκτες αγωνίζονται σε διαφορετικές θέσεις. Γιατί να θεωρήσουμε πως ο καλύτερος ποδοσαφαιριστής είναι ντε και καλά
ένας μεσοεπιθετικός ή ένας φορ και όχι ένας πλάγιος ή ένας σέντερ μπακ? Η συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή
εκτρέπεται απλώς στο ποιος είναι ο αγαπημένος ποδοσφαιριστής της παιδικής ή της εφηβικής μας ηλικίας. Κάτι σαν τις
συζητήσεις για τη μουσική ένα πράγμα όπου βλέπεις τον 70αρη να παρουσιάζει τον Μικ Τζάγκερ σαν ανώτερο όλων και καπάκι
να έρχεται ο 20αρης δίπλα του και να λέει "Ποιος Μικ Τζάγκερ ρε γέρο? Σαν τον Ντρέικ ή τον Τράβις Σκοτ κανείς."

[Ερμής]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

[Lestat]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

Πανω κατω αυτα λεω και στο άλλο σχετικο νημα που ειχε ανοιξει...

O Μαραντονα συνδυαζει καποια στοιχεια που ο Μεσσι δεν εχει.

Πρωτα απο ολα, αρχηγικη παρουσια μεσα στο γηπεδο.

Ανθρωπος του λαου, ειδικα στη Ναπολη, λογω του χαρακτηρα του και των συνηθειων του δεν τον ξεχωριζες απο τον μεσο ναπολετανο.
Ηταν ενας απο αυτους.

Εκει πηρε πρωταθλημα με τη Σταχτοπουτα του ιταλικου ποδοσφαιρου και οχι με μια απο τις πιο δυνατες στον πλανητη, οπως εκανε ο Μεσσι.

Κατεκτησε Μουντιαλ.

Πειτε μου, σε ποια άλλη μεταδοση ποδοσφαιρικου αγωνα θα ουρλιαζει ο σπικερ:''Genio, genio, genio, ta-ta-ta-ta-ta-ta''

Και το σημαντικοτερο, εγινε θρυλος με το Χερι του Θεου.

και επισης, οτι δεν εχουν τοση σημασια τα τεχνικα χαρακτηριστικα, αλλά το χτισιμο του θρυλου που εγινε γιατι ετυχε να παιζει στη Ναπολη, μαζι με τα προαναφερθεντα (χερι του θεου, γκολ του αιωνα).

Δεν αναφερομαι στις κοκες κλπ. Μιλαω για την καθημερινοτητα του στη Ναπολη.
Επισης, θεωρω οτι μια συγκριση Μαραντονα-Μεσσι δεν εχει νοημα να παει στο ποιος ειναι (ηταν) καλυτερος ντριμπλαδορος, εβαλε περισσοτερα γκολ κλπ τεχνικα χαρακτηριστικα. Ενας θρυλος γεννιεται και απο μια στιγμη που καποιος άλλος δεν θα εχει ποτέ τη δυνατοτητα να επαναλαβει ετσι οπως ακριβως εγινε, οπως ηταν το Χερι του Θεου. Ακομη και η περιγραφη του σπικερ οταν περασε ολη την Αγγλια εμεινε στην ιστορια και συνδεθηκε με το γκολ του αιωνα. Ετσι φτιαχνονται οι θρυλοι. Εννοειται να συντρεχουν και οι υπολοιποι λογοι, οπως σπανιο ταλεντο.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

Καλά και εγώ για τον μύθο του ποδοσφαίρου γράφω εξάλλου αν αφαιρέσει κάποιος αυτόν τον μύθο βλέπει 11 καλοπληρωμένους τύπους στη μία πλευρά και άλλους 11 στην άλλη που κυνηγάνε ένα τόπι σαν τα παιδιά και χιλιάδες αγύμναστους χαμηλόμισθους με απωθημένα στην κερκίδα που ουρλιάζουν

[stavmanr]

Οι περισσότεροι πενηντάρηδες και άνω που ξέρω αναφέρουν Ζιντάν με μεγάλη διαφορά.

Εμείς οι 50+, έχουμε μάθει να κρίνουμε τους παίκτες από τις διοργανώσεις με τις εθνικές, δηλαδή τα γιουρο και τα Μουντιάλ,μιας και τα κοπα Αμέρικα δυστυχώς δεν τα έδειχναν τότε
Αυτά που έκανε ο Πλατινί στο γιουρο του 84 ούτε τα έκανε κανείς και θεωρώ αδύνατο να τα κάνει κάποιος στο μέλλον
Μιλάμε για τον ορισμό του μαέστρου με τρομερή ουσία

Να υποθέσω ότι θεωρείς τον Χαριστέα ανώτερο του Ιμπραΐμοβιτς

Κλάσεις!
Βρες μου εσύ ποδοσφαιριστή που ανδρώθηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης και πήρε Γιούρο ως βασικός επιθετικός της ομάδας.

[Exodus]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

Δεν σου κρύβω πως το άρθρο σου με έβαλε να δω ρετρό ματς. Να δω αν με καυλώνει το ποδόσφαιρο. Ως επιστήμη, η μπάλα έχει φτάσει σε διαστημικά επίπεδα, ένας τελικός του 70, 74, φαίνεται σαν Νίκος Πιας εναντίον Παραφέστα. Τηρώ τη γραφικότητα του λόγου για λόγους χιούμορ, ε; Όσο και να αγαπάς μια Alfa του 1967, δεν κάνει αυτά που κάνει ένα VW του 2020. Εντάξει. Εσύ το προσέγγισες κοινωνικά στη συνείδησή μας, και αυτό είναι το θέμα.

[Exodus]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές. Επίσης, το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα στο οποίο
οι παίκτες αγωνίζονται σε διαφορετικές θέσεις. Γιατί να θεωρήσουμε πως ο καλύτερος ποδοσαφαιριστής είναι ντε και καλά
ένας μεσοεπιθετικός ή ένας φορ και όχι ένας πλάγιος ή ένας σέντερ μπακ? Η συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή
εκτρέπεται απλώς στο ποιος είναι ο αγαπημένος ποδοσφαιριστής της παιδικής ή της εφηβικής μας ηλικίας. Κάτι σαν τις
συζητήσεις για τη μουσική ένα πράγμα όπου βλέπεις τον 70αρη να παρουσιάζει τον Μικ Τζάγκερ σαν ανώτερο όλων και καπάκι
να έρχεται ο 20αρης δίπλα του και να λέει "Ποιος Μικ Τζάγκερ ρε γέρο? Σαν τον Ντρέικ ή τον Τράβις Σκοτ κανείς."

Είπε ο Maspoli τον Beckenbauer. Libero.

[Ερμής]

Συγκρίνονται παίκτες που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

Δεν σου κρύβω πως το άρθρο σου με έβαλε να δω ρετρό ματς. Να δω αν με καυλώνει το ποδόσφαιρο. Ως επιστήμη, η μπάλα έχει φτάσει σε διαστημικά επίπεδα, ένας τελικός του 70, 74, φαίνεται σαν Νίκος Πιας εναντίον Παραφέστα. Τηρώ τη γραφικότητα του λόγου για λόγους χιούμορ, ε; Όσο και να αγαπάς μια Alfa του 1967, δεν κάνει αυτά που κάνει ένα VW του 2020. Εντάξει. Εσύ το προσέγγισες κοινωνικά στη συνείδησή μας, και αυτό είναι το θέμα.

Μα το θέμα τελικά είναι πρωτίστως κοινωνικό και όχι αγωνιστικό. Σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια, το Φαινόμενο στο peak του, ξεπέρασε κατα πολύ τον μαραδονα. Σε συνολική παρουσία αγωνιστικού και κοινωνικού ο Μαραδόνα δε ξεπερνιέται, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο.

Και μιας και ανέφερες τα αυτοκίνητα.
Το άλλο κοινωνικοαγωνιστικό φαινόμενο ήταν αυτό του Αϋρτον Σέννα Ντα Σίλβα ντο Μπραζιλ.
Η φρενίτιδα για το πρόσωπο του ήταν και είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη. Βέβαια αυτό μπορεί να εξηγηθεί σε ένα πολύ μικρό ποσοστό απο τη μία λόγω του ότι ο ένας πέθανε στα 60 του και ο άλλος στα 34 και μάλιστα πάνω στον αγώνα.
Αυτό που δε μπορώ να εξηγήσω με τίποτα είναι πως ο μέγιστος Αϋρτον κατάφερε να τον λατρεύουν με τέτοια μανία όλοι. Δε μεγάλωσε φτωχός, δηλώσεις επαναστατικές δεν έκανε, ανοιχτός στον κόσμο δεν ήταν, με κανένα "κατεστημένο" δε τα έβαλε, το άθλημα του δεν ήταν κοντά στον πολύ κόσμο όπως το ποδόσφαιρο. Και όμως αυτό που έγινε κατα το θάνατο του δεν έγινε ούτε στον Ντιέγκο. Σπάω το κεφάλι μου πως υπήρχε αυτή η επιρροή και τίποτα δε κολλάει. Η υποκειμενική μου άποψη λέει πως σαν επιρροή ξεπέρασε τον Αργεντινό. Σα προσωπικότητες δε χωράει καν συγκριση.
Για αυτό έχεις κάποια εξήγηση;

Επίσης δεν υπάρχει διπολο εδώ όπως το Πελέ Μαραδόνα. Ένας είναι ο Άυρτον και μετά οι άλλοι. Και πάλι ουτε αυτό πολυκολάει.
Στην εποχή του ο Πρόστ τον ξεπέρασε σε τίτλους και αριθμούς και όμως κανείς δε βάζει το Γάλλο δίπλα στον μέγα Σέννα. Δε θα ακούσεις ΚΑΝΕΝΑΝ μα κανέναν να σου πει περι υπερτιμημένου, όπως ακους για τον Αργεντινό.
Θυμάμαι ακομη εκείνο το Πάσχα του 94 να λέει ο πατέρας μου "Σκοτώθηκε ο Σέννα" και να επικρατεί στο τραπέζι σιγή για λίγα δευτερόλεπτα.
Πραγματικά ανεξήγητο.

[Σκαρταδος 4]

Οι περισσότεροι πενηντάρηδες και άνω που ξέρω αναφέρουν Ζιντάν με μεγάλη διαφορά.

Εμείς οι 50+, έχουμε μάθει να κρίνουμε τους παίκτες από τις διοργανώσεις με τις εθνικές, δηλαδή τα γιουρο και τα Μουντιάλ,μιας και τα κοπα Αμέρικα δυστυχώς δεν τα έδειχναν τότε
Αυτά που έκανε ο Πλατινί στο γιουρο του 84 ούτε τα έκανε κανείς και θεωρώ αδύνατο να τα κάνει κάποιος στο μέλλον
Μιλάμε για τον ορισμό του μαέστρου με τρομερή ουσία

Να υποθέσω ότι θεωρείς τον Χαριστέα ανώτερο του Ιμπραΐμοβιτς

Και λίγο ντροπή δεν βλάπτει
Το να θεωρείς τον Πλατινί περίπτωση Χαριστέα είναι ιεροσυλία

[jason0]

Νομίζω πως μόνο ο Karambabas καταλαβε το νόημα του νήματος. Δε γίνεται σύγκριση, δείχνουμε με μια άλλη σκοπιά πως έκτισε ο καθένας το δικό του μύθο και αν σε αυτό το μύθο τελικά υπερτερεί το αγωνιστικό από το εξωαγωνιστικο κομματι

Δεν σου κρύβω πως το άρθρο σου με έβαλε να δω ρετρό ματς. Να δω αν με καυλώνει το ποδόσφαιρο. Ως επιστήμη, η μπάλα έχει φτάσει σε διαστημικά επίπεδα, ένας τελικός του 70, 74, φαίνεται σαν Νίκος Πιας εναντίον Παραφέστα. Τηρώ τη γραφικότητα του λόγου για λόγους χιούμορ, ε; Όσο και να αγαπάς μια Alfa του 1967, δεν κάνει αυτά που κάνει ένα VW του 2020. Εντάξει. Εσύ το προσέγγισες κοινωνικά στη συνείδησή μας, και αυτό είναι το θέμα.

Μα το θέμα τελικά είναι πρωτίστως κοινωνικό και όχι αγωνιστικό. Σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια, το Φαινόμενο στο peak του, ξεπέρασε κατα πολύ τον μαραδονα. Σε συνολική παρουσία αγωνιστικού και κοινωνικού ο Μαραδόνα δε ξεπερνιέται, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο.

Και μιας και ανέφερες τα αυτοκίνητα.
Το άλλο κοινωνικοαγωνιστικό φαινόμενο ήταν αυτό του Αϋρτον Σέννα Ντα Σίλβα ντο Μπραζιλ.
Η φρενίτιδα για το πρόσωπο του ήταν και είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη. Βέβαια αυτό μπορεί να εξηγηθεί σε ένα πολύ μικρό ποσοστό απο τη μία λόγω του ότι ο ένας πέθανε στα 60 του και ο άλλος στα 34 και μάλιστα πάνω στον αγώνα.
Αυτό που δε μπορώ να εξηγήσω με τίποτα είναι πως ο μέγιστος Αϋρτον κατάφερε να τον λατρεύουν με τέτοια μανία όλοι. Δε μεγάλωσε φτωχός, δηλώσεις επαναστατικές δεν έκανε, ανοιχτός στον κόσμο δεν ήταν, με κανένα "κατεστημένο" δε τα έβαλε, το άθλημα του δεν ήταν κοντά στον πολύ κόσμο όπως το ποδόσφαιρο. Και όμως αυτό που έγινε κατα το θάνατο του δεν έγινε ούτε στον Ντιέγκο. Σπάω το κεφάλι μου πως υπήρχε αυτή η επιρροή και τίποτα δε κολλάει. Η υποκειμενική μου άποψη λέει πως σαν επιρροή ξεπέρασε τον Αργεντινό. Σα προσωπικότητες δε χωράει καν συγκριση.
Για αυτό έχεις κάποια εξήγηση;

Επίσης δεν υπάρχει διπολο εδώ όπως το Πελέ Μαραδόνα. Ένας είναι ο Άυρτον και μετά οι άλλοι. Και πάλι ουτε αυτό πολυκολάει.
Στην εποχή του ο Πρόστ τον ξεπέρασε σε τίτλους και αριθμούς και όμως κανείς δε βάζει το Γάλλο δίπλα στον μέγα Σέννα. Δε θα ακούσεις ΚΑΝΕΝΑΝ μα κανέναν να σου πει περι υπερτιμημένου, όπως ακους για τον Αργεντινό.
Θυμάμαι ακομη εκείνο το Πάσχα του 94 να λέει ο πατέρας μου "Σκοτώθηκε ο Σέννα" και να επικρατεί στο τραπέζι σιγή για λίγα δευτερόλεπτα.
Πραγματικά ανεξήγητο.

Όταν βλέπεις έναν επί χρόνια να είναι στους τοπ και σχεδόν κάθε βδομάδα να κερδίζει με το κίτρινο κράνος και τη σημαία της Βραζιλίας και μετά το τέλος του αγώνα να ακουνε όλοι τον υμνο της, γίνεσαι θρυλος της χώρας
Σκέψου πχ ο Γιάννης να έπαιζε με τη σημαία της Ελλάδας πάνω στη φανέλα των Μπακς

[Ερμής]

Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τον Προστ. Δεν έχει καμια σχεση η δημοφιλια του ενός με του άλλου ακόμη και πριν το θάνατο του.