Αυταπάτες ελληνικού εθνικισμού (19ος-αρχές 20ου αιώνα)

[Leporello]

Είναι πολλές οι περιπτώσεις : τα Επτάνησα,η Κρήτη,τα Δωδεκάνησα και η αποτυχημένη της Κύπρου.Ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν θέμα ιδεολογίας - θέμα συμμαχιών και στρατιωτικής δυνάμεως ήταν.

ναι αλλά η διαφορά στη Μακεδονία είναι ότι όντως υπήρξε ιδεολογικός αγώνας: παπάδες, δάσκαλοι, συμμορίτες, αρχαιολόγοι, ιστορικοί να προσπαθούν να επιβάλλουν την εθνικά συμφέρουσα αλήθεια. Και πράγματι διδάσκεται και είναι καταγεγραμμένο στο συλλογικό φαντασιακό ως το "21 της Μακεδονίας" κατά κάποιον τρόπο.

Στο μυαλό του Έλληνα τη Θεσσαλονίκη τη χρωστάμε στον Παύλο Μελά και στο Γερμανό Καραβαγγέλη, όχι στον Βενιζέλο και στο στράτευμα.

Περιέργως δέκα χρόνια μετά την καταστροφή τη χρωστάμε στο στράτευμα και όχι στον Γερμανό Καραβαγγέλη που έκανε τα ίδια ακριβώς πράγματα στον Πόντο με αυτά που έκανε στην Καστοριά.

Στην Μακεδονία υπήρχε χώρος για ιδεολογικό αγώνα γιατί υπήρχε μια μάζα αγραμμάτων σλαβόφωνων χωρίς ισχυρή εθνική συνείδηση.
Στην Μικρά Ασία και τον Πόντο δεν ήταν ιδεολογικός στόχος οι Μουσουλμάνοι της περιοχής.

Τώρα για το αν τελικά οντως είχε νόημα ο μακεδονικός αγώνας ως πόλεμος συνειδήσεων στην προσάρτηση της Μακεδονίας...τελικά μάλλον όχι ιδιαίτερα. Αυτό όμως δεν το γνώριζαν το 1904.
Η γενική αίσθηση με την μετάπτωση της Οθωμανιας ως Μεγάλου Ασθενή, ήταν πως οι Δυνάμεις θα ρυθμίσουν το "πρόβλημα" . Το Ανατολικό Ζήτημα δηλαδή ήταν το πώς θα αποφασίσουν αι Δυνάμεις να μοιράσουν την πίτα.
Αυτό γινόταν από το Ναβαρίνο και μετά. Με διάφορες αφορμές, μαζεύονταν και κοβαν κομμάτια της αυτοκρατορίας. Με άλλα λόγια οι μικροί Βαλκάνιοι ήλπιζαν να έχουν κάτι να προβάλλουν ως έξτρα επιχείρημα (πληθυσμιακό) πέραν της υποταγής τους στη μία η την άλλη Δύναμη ώστε να τους δωθεί μεγαλύτερο κομμάτι όταν γίνει η Μοιρασιά.
Τα γεγονότα βέβαια τους πρόλαβαν, οι Νεότουρκοι επιτάχυναν τη διαδικασία που οδήγησε στο να αναλάβουν με συνεννόηση δράση μόνοι τους και να φτάσουμε στον α Βαλκανικό.

Ασφαλώς υπήρχε χώρος γιά ιδεολογικό αγώνα, βασικά στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, γιατί το Βουλγαρικό εθνικό αφήγημα δεν ήταν ελκυστικό. Οι δε σλαβόφωνοι κάτοικοι εκεί είχαν να διαλέξουν όχι μόνο μεταξύ Ελληνικής και Βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας, αλλά και Σερβικής και Μακεδονικής (σε εμβρυακή κατάσταση). Τον δε ιδεολογικό αγώνα τον ξεκίνησαν οι Βούλγαροι και όχι οι Ελληνες. Αλλωστε, οι λεγόμενος Μακεδονικός Αγώνας έλαβε χώρα εκεί όπου υπήρχαν σημαντικοί ελληνόφρωνες πληθυσμοί, όχι εκεί όπου οι Σλάβοι υπερτερούσαν συντριπτικά. Με άλλα λόγια, κανένας αγώνας δεν συνέβη στο Βέλες και την Στρούμιτσα (παρ'ό,τι υπήρχαν εκεί βλάχοι ελληνόφωνοι) ενώ και στην Ανατολική Μακεδονία, οι συγκρούσεις ήταν περιορισμένες.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας, όπου η συντριπτική πλειοψηφία όσων θεώρησαν εαυτόν Βούλγαρο και έφυγαν γιά την Βουλγαρία προέρχονταν από την Ανατολική Μακεδονία και όχι από την Δυτική, δείγμα ότι στις περιοχές τής Α.Μακεδονίας το Βουλγαρικό εθνικό αφήγημα είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Στην Δ.Μακεδονία, αν δεν είχε μεσολαβήσει ο Εμφύλιος, οι σλαβόφωνοι θα ήταν ακόμη εκεί (στην Φλώρινα ειδικά είναι, όλοι μιλούν και Σλαβομακεδόνικα)

Τελικώς βεβαίως κάθε χώρα κράτησε τις περιοχές που κατέλαβε ο στρατός της. Ομως εάν δεν υπήρχαν οι Μακεδονομάχοι, η αφομοίωση του πληθυσμού θα ήταν λιγότερο επιτυχής.

Φυσικά, στην Μ.Ασία δεν υπήρχαν πληθυσμοί με αμφίβολη εθνική συνείδηση. Μάλλον δεν μπερδεύονταν οι Ελληνες με τους μη Ελληνες, γιατί το Τουρκικό εθνικό αφήγημα δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί και υπήρχαν μουσουλμάνοι που δεν θεωρούσαν εαυτόν Τούρκο. Αλλά και πάλι αυτοί δεν μπορούσαν να γίνουν Ελληνες. Εκ των υστέρων κρίνοντας, έπρεπε να καταληφθεί η Ανατολική Θράκη και να γίνει ανταλλαγή πληθυσμών σε εκείνο το σημείο.

[Ζαποτέκος]

Τούρκοι τις Ιωνίας που λογαριάζονταν για μη Τούρκοι.

Ταβαλήδες : εξισλαμισθέντες Έλληνες της Ιωνίας . Εξισλαμίστηκαν κατά τα αντίποινα του 1821.
Γιουρούκοι : απόγονοι χριστιανών αιρετικών.
Ζεϊμπέκηδες : εξισλαμισμένοι απόγονοι Θρακών που ίδρυσαν τις Τράλλεις.

[Ζαποτέκος]

Οι ελληνικές στατιστικές ( Σκαλιέρης κ.λπ. ) προσπαθούσαν να διασπούν τους Τούρκους της Μικράς Ασίας σε διάφορες ομάδες προκειμένου να τους βγάλουν μειοψηφία.

Έτσι οι Τούρκοι του βιλαετίου της Προύσας διακρίνονταν σε Τούρκους , Γιουρούκους , Πομάκους , Βόσνιους και Τάταρους.

Οι Τούρκοι του βιλαετίου της Άγκυρας διακρίνονταν σε Τούρκους , Αφσάρους , Γιουρούκους , Τροκμηνούς , Ερυθίνους/Κιζιμπασήδες , Γαλλογραικούς και Δερβίδηδες.
Όλοι ξέρετε πως οι Δερβίδηδες δεν είναι εθνοτική ομάδα και ότι οι Γιουρούκοι και οι Τουρκομάνοι είναι κανονικοί Τούρκοι κτηνοτρόφοι σαν τους δικούς μας Σαρακατσάνους . Πάμε στους άλλους.
Οι Ερυθίνοι/Κιζιλμπασήδες είναι Τούρκοι αιρετικοί.
Oι Αφσάροι έλεγαν πως και καλά ήταν απόγονοι των Ισαύρων και των Καππαδοκών. Στην πραγματικότητα είναι Τούρκοι που ζουν σε Τουρκία , Ιράν , Συρία και Αφγανιστάν και είναι στενοί γλωσσικοί συγγενείς των Τούρκων , των Αζέρων , των Τουρκμένιων και των Γκαγκαούζων.
Οι Γαλλογραικοί υποτίθεται πως ήταν εξισλαμισμένοι απόγονοι Γαλατών και Ελλήνων.
Με το "Τροκμηνοί" εννοούν το γαλατικό φύλο των Τρόκμων στην Μ.Ασία. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF ... E%BF%CE%B9 Εξισλαμίστηκαν και το Τροκμηνοί έγινε Τορκμηνοί , Τουρκμέν και Τουρκομάνοι.

Στο βιλαέτι της Σεβάστειας διέκριναν επίσης τους Τούρκους μεταξύ άλλων σε Αφσάρους , Ερυθίνους , Γιουρούκους , Τουρκομάνους , Οθωμανούς Τούρκους και Τατάρους. Αλλά και σε ακόμη μια ομάδα τους "Κόλχους".
Με τον όρο "Κόλχους" εννοούν τους μουσουλμάνους Λαζούς.

Στο βιλαέτι της Κασταμονής ( Παφλαγονία ) εμφανίζονται οι Κόλχοι , Βιθυνοί , Γιουρούκοι και Σάννοι/Τσάννοι.
Οι Γιουρούκοι υποτίθεται εδώ πως είναι εξισλαμισμένοι Παφλαγόνες.
Οι "Βιθυνοί" υποτίθεται πως είναι εξισλαμισμένοι Βιθυνοί.
Οι "Κόλχοι" εδώ θεωρούνται Μιγκρέλιοι ( καυκασιανός λαός συγγενικός των Λαζών και των Γεωργιανών ) . Ομοίως οι Σάννοι/Τσάννοι είναι οι γνωστοί μας Λαζοί.

Στο βιλαέτι των Αδάνων οι Ανσαρίτες να ξέρετε πως είναι Άραβες.

Και στο βιλαέτι του Ικονίου ο ελληνικός εθνικισμός διέκρινε Τούρκους , "Κρήτες" , Αφσάρους , Δερβίσηδες , "Κρυπτοχριστιανούς" , Γιουρούκους , Ερυθίνους κ.λπ.

Στο βιλαέτι Νικομηδείας οι Τούρκοι διακρίνονταν σε Τούρκους , Βιθυνούς , Γιουρούκους , Πομάκους , Λαζούς και Τατάρους .

[Λόρδος Ταντρίδης]

Οι ελληνικές στατιστικές ( Σκαλιέρης κ.λπ. ) προσπαθούσαν να διασπούν τους Τούρκους της Μικράς Ασίας σε διάφορες ομάδες προκειμένου να τους βγάλουν μειοψηφία.

Έτσι οι Τούρκοι του βιλαετίου της Προύσας διακρίνονταν σε Τούρκους , Γιουρούκους , Πομάκους , Βόσνιους και Τάταρους.

Οι Τούρκοι του βιλαετίου της Άγκυρας διακρίνονταν σε Τούρκους , Αφσάρους , Γιουρούκους , Τροκμηνούς , Ερυθίνους/Κιζιμπασήδες , Γαλλογραικούς και Δερβίδηδες.
Όλοι ξέρετε πως οι Δερβίδηδες δεν είναι εθνοτική ομάδα και ότι οι Γιουρούκοι και οι Τουρκομάνοι είναι κανονικοί Τούρκοι κτηνοτρόφοι σαν τους δικούς μας Σαρακατσάνους . Πάμε στους άλλους.
Οι Ερυθίνοι/Κιζιλμπασήδες είναι Τούρκοι αιρετικοί.
Oι Αφσάροι έλεγαν πως και καλά ήταν απόγονοι των Ισαύρων και των Καππαδοκών. Στην πραγματικότητα είναι Τούρκοι που ζουν σε Τουρκία , Ιράν , Συρία και Αφγανιστάν και είναι στενοί γλωσσικοί συγγενείς των Τούρκων , των Αζέρων , των Τουρκμένιων και των Γκαγκαούζων.
Οι Γαλλογραικοί υποτίθεται πως ήταν εξισλαμισμένοι απόγονοι Γαλατών και Ελλήνων.
Με το "Τροκμηνοί" εννοούν το γαλατικό φύλο των Τρόκμων στην Μ.Ασία. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF ... E%BF%CE%B9 Εξισλαμίστηκαν και το Τροκμηνοί έγινε Τορκμηνοί , Τουρκμέν και Τουρκομάνοι.

Στο βιλαέτι της Σεβάστειας διέκριναν επίσης τους Τούρκους μεταξύ άλλων σε Αφσάρους , Ερυθίνους , Γιουρούκους , Τουρκομάνους , Οθωμανούς Τούρκους και Τατάρους. Αλλά και σε ακόμη μια ομάδα τους "Κόλχους".
Με τον όρο "Κόλχους" εννοούν τους μουσουλμάνους Λαζούς.

Στο βιλαέτι της Κασταμονής ( Παφλαγονία ) εμφανίζονται οι Κόλχοι , Βιθυνοί , Γιουρούκοι και Σάννοι/Τσάννοι.
Οι Γιουρούκοι υποτίθεται εδώ πως είναι εξισλαμισμένοι Παφλαγόνες.
Οι "Βιθυνοί" υποτίθεται πως είναι εξισλαμισμένοι Βιθυνοί.
Οι "Κόλχοι" εδώ θεωρούνται Μιγκρέλιοι ( καυκασιανός λαός συγγενικός των Λαζών και των Γεωργιανών ) . Ομοίως οι Σάννοι/Τσάννοι είναι οι γνωστοί μας Λαζοί.

Στο βιλαέτι των Αδάνων οι Ανσαρίτες να ξέρετε πως είναι Άραβες.

Και στο βιλαέτι του Ικονίου ο ελληνικός εθνικισμός διέκρινε Τούρκους , "Κρήτες" , Αφσάρους , Δερβίσηδες , "Κρυπτοχριστιανούς" , Γιουρούκους , Ερυθίνους κ.λπ.

Στο βιλαέτι Νικομηδείας οι Τούρκοι διακρίνονταν σε Τούρκους , Βιθυνούς , Γιουρούκους , Πομάκους , Λαζούς και Τατάρους .

Αν νικούσε ο Ελληνικός Στρατός θα μπορούσαν να επανεκχριστιανισθούν .

[Vini Vici]

Οι περισσότεροι κρυπτοχριστιανοί λογικά θα βρίσκονταν στον Πόντο, οπού ακόμα και σήμερα μιλιέται η διάλεκτος άλλωστε, εξάλλου είναι η μόνη περιοχή της Μικράς Ασίας που εξισλαμίστηκε μετά την Άλωση.

[Ζαποτέκος]

Αν νικούσε ο Ελληνικός Στρατός θα μπορούσαν να επανεκχριστιανισθούν .

Αν νικούσε ο ελληνικός στρατός δεν θα καταλαμβάναμε όλες αυτές τις περιοχές.
Όχι. Όπως δεν έγιναν ξανά χριστιανοί οι μουσουλμάνοι της Θράκης , της Κω και της Ρόδου.

Βλ. εδώ αν σε ενδιαφέρει το θέμα :

Spoiler

Διαδικασίες (επαν)εκχριστιανισμού

Η προώθηση των χριστιανικών δυνάμεων σε οθωμανικά εδάφη από την εποχή του πολέμου με τον Ιερό Συνασπισμό (1684-99) και μετά συνοδεύτηκε από τον εκχριστιανισμό των μουσουλμάνων κατοίκων που παρέμειναν στους τόπους τους. Έτσι στην Πελοπόννησο, μετά την κατάληψη της από τους Βενετούς το 1687, περίπου 4.000 μουσουλμάνοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Σχεδόν οι μισοί κατάγονταν από την περιοχή της Γαστούνης, όπου είχαν σημειωθεί ομαδικοί εξισλαμισμοί τις προηγούμενες δεκαετίες, εκχριστιανίστηκαν όμως και πολλοί εκ γενετής μουσουλμάνοι. Είτε επρόκειτο για επανεκχριστιανισμούς είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί και τα παιδιά τους βαπτίστηκαν κι έζησαν ως ορθόδοξοι ή καθολικοί για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Με την επάνοδο των Οθωμανών το 1715, οι εκχριστιανισμένοι μουσουλμάνοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον νόμο: θα κριθούν αποστάτες και θα εξανδραποδιστούν. Θα απελευθερωθούν, ωστόσο, και θα τους επιτραπεί να παραμείνουν στα χωριά τους «για να μην ερημωθεί η επαρχία», όπως αναφέρει η σχετική σουλτανική διαταγή, αφού όμως πρώτα επανέλθουν στο ισλάμ και εξαγοράσουν από το οθωμανικό δημόσιο τις γυναίκες και τα παιδιά τους .

Φαινόμενα εκχριστιανισμού μουσουλμάνων παρατηρούνται και στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Κατά κανόνα επρόκειτο για γυναίκες και παιδιά που είχαν αιχμαλωτιστεί στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων και ζούσαν υπηρετώντας στα σπίτια ή δουλεύοντας στα χωράφια των κυρίων τους. Υπήρχαν όμως και άνδρες που είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό στα πεδία των μαχών για να σώσουν τη ζωή τους ή για να γλιτώσουν τη σκλαβιά . Ορισμένοι προέρχονταν από οικογένειες εξισλαμισμένων χριστιανών, ειδικά στην περιοχή της Λακωνίας . Επί Καποδίστρια, αλλά και αργότερα επί Όθωνα, οι νεοφώτιστοι χριστιανοί που παρέμειναν στην ελληνική επικράτεια θα απογραφούν και θα ενσωματωθούν ως πολίτες του νεοσύστατου κράτους.

Το κίνητρό τους ήταν η βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής τους θέσης στα νέα πλέον δεδομένα της εποχής, όπως αυτά εκφράζονταν σε τοπικό επίπεδο. Εκείνο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή τους ήταν οι ριζικές αλλαγές που είχαν επιφέρει στους όρους ζωής τους οι μεταρρυθμιστικές αλλαγές. Μια απ’ αυτές τις αλλαγές ήταν η καθιέρωση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για τους μουσουλμάνους υπηκόους κατά τη δεκαετία του 1840 . Προσπαθώντας να αποφύγουν τις συνέπειες μιας υποχρέωσης που έθιγε τη ροή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, ιδιαίτερα στην επαρχία, οι κάτοικοι της περιοχής της Σπαθίας στην Αλβανία δήλωσαν το 1832, και εκ νέου το 1846-47, πως δεν ήταν μουσουλμάνοι αλλά ορθόδοξοι χριστιανοί . Αντιστοίχως, κάποιοι μουσουλμάνοι της περιοχής του Κοσόβου μεταστράφηκαν την ίδια εποχή στον καθολικισμό, έχοντας την υποστήριξη (και υφιστάμενοι την πίεση) της καθολικής Εκκλησίας, που με τη σειρά της επιχειρούσε να εκμεταλλευτεί τις μεταρρυθμίσεις για να ξανακερδίσει το ποίμνιο που είχε χάσει με τους αθρόους εξισλαμισμούς του 18ου αιώνα. Η κίνησή τους ήταν επίσης, τουλάχιστον εν μέρει, «μια τοπική αντίδραση ενάντια στην εφαρμογή του συστήματος υποχρεωτικής στράτευσης», το οποίο είχε προκαλέσει και εξεγέρσεις.

Δέκα χρόνια αργότερα ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο οι Κρωμλήδες του Πόντου, που ήταν παραδοσιακά συνδεδεμένοι με την εξόρυξη και κατεργασία των μεταλλευμάτων μολυβδούχου αργύρου στην περιοχή της Κρώμνης, στα νότια της Τραπεζούντας. Η πρόσφατη παρακμή των ορυχείων, σε συνδυασμό με την απώλεια του προνομιακού καθεστώτος των κατοίκων ως μεταλλωρύχων, τους επιβάρυνε φορολογικά και τους κατέστησε υπόχρεους στρατιωτικής θητείας . Έτσι το 1857 οι αντιπρόσωποι των Κρωμλήδων κατέθεσαν στους πρόξενους των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Τραπεζούντα μια αίτηση που προσδιόριζε την κοινή απόφασή τους να αποκαλύψουν την έως τότε κρυμμένη από τους Οθωμανούς ορθόδοξη χριστιανική τους ταυτότητα και να επιζητήσουν να αναγνωριστούν επίσημα ως χριστιανοί. Στις προσπάθειες αυτές έπαιξε σημαντικό ρόλο, βέβαια, η δέσμευση της οθωμανικής κυβέρνησης από το 1844 να σταματήσει τις εκτελέσεις των αποστατών από το ισλάμ, η οποία όντως υλοποιήθηκε.

Τέτοιες περιπτώσεις συλλογικών μεταστροφών προς τον χριστιανισμό παρατηρούνται σποραδικά σε ολόκληρη τη διάρκεια του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Αρκετοί μουσουλμάνοι Κρητικοί, όπως το γένος των Κουρμούληδων, διακήρυξαν τη χριστιανική τους ταυτότητα στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 και δημιούργησαν ένα προηγούμενο μεταστροφών στον χριστιανισμό που συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του αιώνα . Οι Σταυριώτες, μια ακόμα ομάδα Ποντίων, συγγενής πολιτισμικά με τους Κρωμλήδες. που καταγόταν από την περιοχή του οικισμού Σταυρί και είχε μεταναστεύσει στα μεταλλεία του Ακντάγ (Akdağ) της κεντρικής Μικράς Ασίας, διεκδίκησε τη χριστιανική ιδιότητα μετά τη διακήρυξη του οθωμανικού συντάγματος το 1876, που επιβεβαίωνε τη θρησκευτική ελευθερία στην αυτοκρατορία . Σε ένα άλλο μεσογειακό νησί, εκείνο της Κύπρου, κάποια μέλη της κοινωνικής ομάδας των λινοβάμβακων, ενός πολιτισμικά υβριδικού πληθυσμού που προερχόταν από εξισλαμισμό και συνδύαζε τη μουσουλμανική ταυτότητα με την άσκηση ισλαμικών και χριστιανικών λατρευτικών πρακτικών (ο όρος δηλώνει ακριβώς το δισυπόστατο της κατάστασής τους), προσχώρησαν στην ορθοδοξία μετά την εγκαθίδρυση της αγγλικής κυριαρχίας το 1878. Μάλιστα, η μεταστροφή των λινοβάμβακων στην ορθοδοξία έγινε σε κλίμα ανταγωνισμού ανάμεσα στον ορθόδοξο κλήρο και τους μαρωνίτες, οι οποίοι τους ωθούσαν να μεταστραφούν στον καθολικισμό .

Οι περισσότερες από αυτές τις κινήσεις εκχριστιανισμού είναι επίσης δηλωτικές για το πώς επηρέαζαν τους οθωμανούς υπηκόους οι αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της χριστιανικής Ευρώπης, η οποία είχε γείρει προς την πλευρά της δεύτερης. Ως χριστιανοί, οι Κρωμλήδες και οι Σπαθιώτες θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το γεγονός πως οι πρόξενοι, οι αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών δυνάμεων στις οθωμανικές επαρχίες, ασκούσαν πίεση για το σεβασμό της ισότητας μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων της αυτοκρατορίας και συχνά, ιδίως οι Ρώσοι, που ήθελαν να παρουσιάζονται ως οι κατεξοχήν προστάτες των χριστιανών, δεν δίσταζαν να παρεμβαίνουν υπέρ των τελευταίων. Επιπλέον, ήταν ορατό το ενδεχόμενο επέκτασης της Ρωσίας στον οθωμανικό Πόντο και της Ελλάδας στην Κρήτη, καθώς από τα μέσα του αιώνα κέρδιζε έδαφος η Μεγάλη Ιδέα. Δεν εννοούμε εδώ, βέβαια, πως οι προσδοκίες των πληθυσμών, που με το επιχείρημα του κρυπτοχριστιανισμού αξίωναν να αναγνωριστούν επίσημα ως χριστιανοί, βασίζονταν στον ψυχρό υπολογισμό. Επισημαίνουμε απλώς ότι οι άνθρωποι αυτοί, που είχαν ζήσει για πάνω από έναν αιώνα σε συνθήκες «διπλής ταυτότητας», έλαβαν αποφάσεις κι έκαναν επιλογές σε συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες. Όμως οι μεταστροφές στον χριστιανισμό, παρά τον σάλο που ξεσήκωσαν και τη δημοσιότητα που έλαβαν, παρέμειναν περιορισμένες. Ο φόβος των Οθωμανών πως θα πυροδοτούνταν μαζικά κύματα αποστασίας από το ισλάμ, με στόχο την αποφυγή της στρατιωτικής θητείας, έμεινε απραγματοποίητος . Το γεγονός πως οι εκχριστιανισμοί συνέβησαν μόνο σε περιοχές με ιδιαίτερη πολιτισμική φυσιογνωμία και υπό την επίδραση «μικροτοπικών» παραγόντων δείχνει πως οι μουσουλμάνοι της αυτοκρατορίας δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να απαρνηθούν την εθνοθρησκευτική τους ταυτότητα. Ακόμα και πολιτισμικά υβριδικοί πληθυσμοί, όπως οι ελληνόφωνοι Βαλλαάδες της Μακεδονίας ή η μεγάλη πλειονότητα των επίσης ελληνόφωνων Τουρκοκρητικών και Τουρκοκυπρίων, παρέμειναν μουσουλμάνοι.
viewtopic.php?f=11&t=27537&p=1685505&hi ... 2#p1685505

Και επίσης είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει σήμερα κρίσιμη μάζα κρυπτοχριστιανών , παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα.

Βλ. εδώ :

Spoiler

Οι κρυπτοχριστιανοί φαί­νε­ται να έ­χουν ε­κλεί­ψει α­πό το δη­μο­γρα­φι­κό χάρτη της Τουρ­κί­ας. Ο κρυ­πτο­χρι­στια­νι­σμός α­πο­τέ­λε­σε φαι­νό­με­νο που α­να­πτύ­χθη­κε σε πε­ριό­δους διωγμών και κα­τα­να­γκα­στι­κών ε­ξι­σλα­μι­σμών του χρι­στια­νι­κού πλη­θυ­σμού της ο­θω­μα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα εί­ναι ά­φθο­να και κοι­νό ιστο­ρι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­λων των κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κών ο­μά­δων (Κλω­στοί, Γυ­ρι­στοί, Σταυ­ριώ­τες, και Κρωμ­λήδες του Πό­ντου, Λινο­πά­μπα­κοι της Κύ­πρου, Κε­ρί­μη­δες και Κουρ­μού­λη­δες της Κρή­της κ.τ.λ.) εί­ναι ό­τι στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα των πε­ρι­πτώ­σε­ων ο ε­ξι­σλα­μι­σμός γι­νό­ταν πλή­ρης με­τά τη δεύ­τε­ρη γε­νιά ε­νερ­γού κρυ­πτο­χρι­στια­νι­σμού. Μό­νο οι κοι­νό­τη­τες που επέ­στρε­φαν στην προ­γο­νι­κή πί­στη μέ­σα σε σύ­ντο­μο σχε­τι­κά διά­στη­μα α­πό την ει­κο­νι­κή τους ε­ξω­μο­σί­α πα­ρέ­μει­ναν τε­λι­κά χρι­στια­νικές. Έ­να ε­πι­πλέ­ον στοιχεί­ο που συ­νη­γο­ρεί στην ε­ξα­φά­νι­ση του φαι­νο­μέ­νου α­πό τη ση­με­ρι­νή Τουρ­κί­α εί­ναι το γε­γο­νός ό­τι μί­α α­πό τις αι­τί­ες ε­πι­βί­ω­σης αυ­τών των πλη­θυ­σμών στο οθω­μα­νι­κό κρά­τος ή­ταν η συμ­βί­ω­σή τους με α­μι­γείς κοι­νό­τη­τες που δια­τη­ρού­σαν τη χρι­στια­νι­κή τους πί­στη και προ­σέ­φε­ραν έ­τσι έ­να ση­μα­ντι­κό στή­ριγ­μα στις η­θι­κές α­ντο­χές των κρυ­πτο­χρι­στιανών. Με την υ­πο­χρε­ω­τι­κή με­τακί­νη­ση των χρι­στια­νι­κών πλη­θυ­σμών α­πό το τουρ­κι­κό κρά­τος, ό­ποιοι τυ­χόν κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί ε­πι­βί­ω­σαν α­πό τη λαί­λα­πα της γε­νο­κτο­νί­ας και του πο­λέ­μου θα βρέ­θη­καν α­πο­κομ­μέ­νοι α­πό τους ομοδόξους τους και α­πό το μο­να­δι­κό ί­σως πα­ρά­γο­ντα που υ­πο­βο­η­θού­σε τη δι­πλή αυ­τή θρησκευ­τι­κή τους στά­ση. Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, εί­ναι μάλ­λον α­πί­θα­νο να ε­ξα­κο­λου­θούν να υ­πάρ­χουν α­κό­μα υ­πο­λο­γί­σι­μες κρυ­πτο­χρι­στια­νι­κές ο­μά­δες στο σύγ­χρο­νο τουρ­κι­κό κρά­τος.
viewtopic.php?f=30&t=15326&p=1455680&hi ... F#p1455680

[Ζαποτέκος]

Σύμφωνα με το υπόμνημα του μηtrοπολίτη Τραπεζούντας Χρυσάνθου ως Αντιπροσώπου των Αλυτρώτων Ελλήνων προς τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων ( 2-5- 1919 ) οι Έλληνες του Πόντου ήταν 850.000 ( απ' τους οποίους οι 250.000 διωκόμενοι στη Νότια Ρωσία και στον Καύκασο που θέλουν να επιστρέψουν ), ενώ οι Τούρκοι του Πόντου ήταν 836.000.
Ο Χρύσανθος διέκρινε στο υπόμνημά του τους 836.000 Τούρκους σε :
1. 340.000 γνησίους Τούρκους
2. 50.000 Κιρκασίους ( οι γνωστοί Τσερκέζοι - καυκασιανής καταγωγής λαός, συγγενικός των Λαζών , Γεωργιανών , Τσετσένων κ.λπ. ]
3. 200.000 Σουρμενίται
4. 200.000 Οφίται
5. 50.000 Σταυριώται.
Κατά τον Χρύσανθο οι Σταυριώτες είναι χριστιανοί , αλλά οι τουρκικές αρχές τους αναγκάζουν να μείνουν προσαρτημένοι στον ισλαμισμό.
Οι Οφίτες και οι Τονγιαλήδες εξισλαμίστηκαν πριν από 180 χρόνια. Είναι ελληνικής καταγωγής , με ελληνικά ήθη , φυλάττουν τα ευαγγέλια ως πολύτιμα κειμήλια και οι Οφίτισσες μιλούν μόνο ελληνικά. Επί ρωσοκρατίας του Πόντου ( Α΄ΠΠ ) ζήτησαν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία , αλλά οι Ρώσοι δεν το επέτρεψαν για να μην θεωρηθεί πως ο προστάτης τους Χρύσανθος προχωρούσε σε προσηλυτισμούς .
Κατά τον Χρύσανθο οι Αρμένιοι του Πόντου ήταν μόνο 78.000.
Επί ρωσοκρατίας οι Έλληνες του Πόντου απέδειξαν πόσο άξιοι ήταν , αφού δεν δημιούργησαν κανένα επεισόδιο εις βάρος των μουσουλμάνων συμπολιτών τους. Το αναγνώρισε και ο Βεχήπ πασάς , διοικητής του Γ΄ Στρατιωτικού Σώματος.
Για όλα τα παραπάνω η χώρα του Πόντου θα πρέπει να αποτελέσει αυτόνομο ελληνικό κράτος. Δεν υπάρχει πρόβλημα να υπάρξει στενή συνεργασία με το γειτονικό αρμενικό κράτος , αλλά τα δύο κράτη θα πρέπει να είναι εντελώς αυτόνομα και ανεξάρτητα.

[Ζαποτέκος]

( Αν και είναι πιο σύγχρονη αυταπάτη ).

Η Τουρκία αποτελείται από 72 ή 66 ( ή άλλος αριθμός ) θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες .

1) Αμπντάλ Αλεβίτες ( περσόφωνοι )
2) Ταχτατσήδες Αλεβίτες
3) Τσιγγάνοι Σουνίτες
4) Έλληνες
5) Αρμένιοι
6)Εβραίοι
7) Κούρδοι Σουνίτες
8) Τούρκοι Σουνίτες
9) Τουρκμένιοι ( μετανάστες της εποχής του αφγανο-σοβιετικού πολέμου )
10) Γιουρούκοι Σουνίτες
11) Κιζιλμπασήδες
12) Αζέροι
13) Κιργίζιοι ( μετανάστες της εποχής του αφγανο-σοβιετικού πολέμου )
14) Καζάκοι (μετανάστες της εποχής του αφγανο-σοβιετικού πολέμου )
15) Ουζμπέκοι ( μετανάστες της εποχής του αφγανο-σοβιετικού πολέμου )
16) Τάταροι της Κριμαίας
17) Καρατσάυ-Μπαλκάρ
18) Kουμύκ
19) ελληνόφωνοι Τούρκοι ( Βαλαάδες , Τουρκοκρητικοί , Τουρκοκύπριοι, Πόντιοι κ.α. )
20) βουλγαρόφωνοι Τούρκοι ( Πομάκοι κ.α. )
21) Γκαγκαούζοι
22) Νταγκεστανοί ( Λέζγκιοι και Άβαροι )
23) Αφρικανοί - "Αράπηδες" ( Σουδανοί κ.α. απ' την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας )
24) Ζαζά Σουνίτες
25) Οσσετοί
26) Αλβανοί
27) Ρώσοι ( οικονομικοί μετανάστες )
28) Μολοκανοί ( αιρετικοί Ρώσοι χριστιανοί )
29) Πολωνοί ( 4.000 μετανάστες του 19ου αι. )
30) Εσθονοί ( προτεστάνες Εσθονοί μετανάστες πριν τον Α΄ΠΠ )
31) Βόσνιοι
32) Γιακούτοι ( οικονομικοί μετανάστες )
33) Τσουβάσιοι ( οικονομικοί μετανάστες )
34) Μπασκίροι ( οικονομικοί μετανάστες )
35) Γερμανοί ( Γερμανοί μετανάστες απ' τον 18ο και 19ο αι. απ' τον Καύκασο και αλλού )
36) Άραβες Σουνίτες
37) Αραμαίοι ( Ασσύριοι )
38) Κιρκάσιοι
39) Τσετσένοι
40) Ινγκουσέτιοι
41) Γεωργιανοί Σουνίτες
42) Λαζοί
43) Τουρκομάνοι Σουνίτες
44) βλαχόφωνοι Τούρκοι
45) Ουιγούροι ( μετανάστες )
46) Ιρανοί ( Πέρσες )
48) Λεβαντίνοι ( Ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί )
49) αρμενόφωνοι Τούρκοι ( Χεμσίν κ.α. )
50) Τούρκοι Αλεβίτες
51) Τουρκομάνοι Αλεβίτες
52) Αλαουίτες ( = Άραβες Αλεβίτες, Ανσαρίτες )
53) Μπεκτατσήδες
54) Νογκάι Τάταροι
55) Κοζάκοι του Κουμπάν ( ρωσόφωνοι )
56) Κούρδοι Αλεβίτες
58) Ζαζά Αλεβίτες
59) Γιαζίντ ( κουρδόφωνοι )
60) Άραβες Νουσαϊρί Αλεβίτες
61) Άραβες χριστιανοί Nasrani
62) Αμπχάζιοι
63) Αμπάζιοι
64) Ουμπύκ
65) Αφσάροι
66) Μιγκρέλιοι
67) Γιουρούκοι Αλεβίτες
κ.α.