Κείμενο του Ηλία Αναγνωστάκη.
Εξαιρετικοί ιππείς και τοξοτες, ολιγαρκεις και ανθεκτικοι πολεμιστες, μπορούσαν να ιππευουν επι πολλές ωρες, να ζουν «με τη γη» και να χρησιμοποιουν πληθωρα οπλων, οπως μακρές λόγχες, ξιφη, μαχαιρια, μικρα τσεκουρια, κεφαλοθραυστες, κινεζικα λογχοδρεπανα και φυσικα το επιφοβο συνθετο κεντροασιατικο τόξο. Με αναχορηγια δυο τοξων, 3-4 χορδών και 100 βελων, καθώς και με τουλάχιστον τρια απο τα προαναφερόμεναοπλα ηταν «ταχυκινητες» φονικες μηχανες και πολεμιστες πολλαπλων ρολων, ιδανικοί για επιδρομές μακρας εμβέλειας και μεγαλης κλίμακας.
Φονικοι και ψυχικα «φορτισμενοι», πολλοί απο αυτους ακομα παγανιστες και ανιμιστες τον υστερο 11ο αιωνα, ηταν η ραχοκοκκαλια ΌΛΩΝ των Τουρκικών στρατών απο το 1020 μεχρι και το 1330. Η σταδιακη προσελευση στο Ισλαμ τους εδωσε απλα την ηθική επικάλυψη για σφαγες, λεηλασίες και κατακτησεις απιστευτα μεγαλης κλίμακας προς ολα τα σημεια του ορίζοντα.
Οργανωμένοι σε πανω απο πενηντα(!) φυλες και καμια διακοσαρια υποφυλες, (Kinik, Doger, Cepni, Yavgiyya κ.ο.κ) κινούνταν συνήθως ς σε ομάδες των 2-5.000 ανδρών, πολλες φορες σε 10-15.000, περιστασιακά σε 20-25.000 και σπάνια σε 50.000 ( οπως την παραμονή της μάχης του Μυριοκεφαλου το 1176) ενω 30.000 αντιμετώπισαν τους Γερμανους του Φρειδερίκου Μπαρμπαροσσα το 1189, ενω οι εγκαταστασεις τους στη πεδιαδα του Δορυλαιου (Eski- Sehir) ηταν τοσο πυκνές, ωστε ΜΟΝΟΙ τους υπο τον εμιρη Balak σταματησαν τους 20.000 Γερμανους της Β' Σταυροφοριας (1147).
Οι αριθμοί ομως αυτοι δεν μπορούν να δώσουν την μαζικοτητα των Τουρκικών επιδρομων, γιατι ναι μεν καποιες ομαδες μπορει να ηταν σχετικα μικρες (5.000 ανδρες) δρούσαν ομως ταυτόχρονα ΠΟΛΛΕΣ τέτοιες ομάδες.
Δρουσαν ως προφυλακες, προπομποι των Σουλτανικων στρατων, καμια φορα παραλληλα αλλα και πολλες φορες τελειως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ απο αυτους. ( Κατα την διαρκεια της υποχωρησης της στρατιας του Μανουηλ Κομνηνου απο τα στενα του Μυριοκεφαλου το 1176, ο Σουλτανικος στρατος τηρησε την συμφωνια ειρηνης που ειχε υπογραφει, αφηνοντας ανεγγιχτο τον Αυτοκρατορικο στρατο, οι «ασυγκρατητοι» Τουρκομανοι ακολουθησαν τους Αυτοκρατορικους, σφαζοντας τραυματιες και βραδυπορουντες μεχρι τις...Χωνες, 100 χλμ μακρια- Η κατακτηση του Διδυμοτειχου και πιθανοτατα Αδριανουπολης το 1369 εγινε απο Τουρκομανους, και ΟΧΙ απο Οθωμανους).
Αν και η συντριπτικη τους πλειοψηφια ηταν ελαφρα οπλισμενοι ιπποτοξοτες, διεθεταν βαρυ ιππικο σε ποσοστο 10--15% αποτελουμενο απο τους Φυλαρχους τους και τους βαρια θωρακισμενους ακολουθους τους.
Γενικως απεφευγαν μαχες εκ παραταξεως με αποφασισμενο αντιπαλο, και προτιμουσαν να τον «λουζουν» με καταιγισμο απο βελη, αν ομως οι περιστασεις το επετρεπαν, εμπλεκονταν εκ του συνεγγυς με καταστρεπτικα αποτελεσματα ( Anger Sanguinus 1119, οταν κατεκοψαν 3.000 σταυροφορους και 7.000 Αρμενιους πεζους).
Τα ανθρωπολογικα τους χαρακτηριστικα ηταν εντονα ημιμογγολοειδη, αλλα αλλαξαν σταδιακα λογω της επιμιξιας με Ελληνιδες, Αρμενισσες Γεωργιανες και Ιρανες αιχμαλωτες αλλα αυτο δεν ηταν γενικο φαινόμενο και ποικιλε απο περιοχή σε περιοχή και ανάλογα με ποσο πυκνες ηταν οι εκάστοτε φυλετικες δομες, ενω καθε τοσο, νεες αφιξεις Τουρκομανων νομάδων «ανανεωναν» τον κεντροασιατικο ανθρωπολογικο χαρακτηρα. Υπηρχαν δε περιπτώσεις, ιδιαίτερα στα πρωτα χρονια του 12ου αιωνα και επιμιξιων με Δυτικοευρωπαιες ( Γερμανιδες, Ιταλιδες και Γαλλιδες) αιχμαλωτες που επεσαν στα χερια των Τουρκων μετα την τραγικη σταυροφορια του 1101, ενω «3.000 νεοι Γαλλοι» αιχμαλωτιστηκαν απο τους Τουρκους μετα την συντριβη των Γαλλων στο Ορος Καδμος, στη Λυδια, την πρωτοχρονια του 1148- το 1160 αναφερονται «Ξανθοί Τουρκοι» στη Συρια. Ολες αυτες οι περιπτωσεις δεν ηταν γενικης φυσεως αλλα εντονες εξαιρεσεις.
Η απάνθρωπη, φονική και κτηνώδης συμπεριφορά τους, τους εκανε μισητους σε ολους τους Χριστιανικους πληθυσμους της Ανατολης, ειδικα οι Ελληνες τους ελεγαν «κυνοκεφαλους» ενω την δεκαετια του 1040, οταν ο κυριος ογκος τους ηταν στο Ιρακ, έκαναν τοσες λεηλασίες ωστε οι Μουσουλμανοι κατοικοι της Μεσοποταμίας να παρακαλουν τον Αββασιδη Χαλιφη «να τους στειλει στο Διαβολο» , ενω ακομα και Τουρκοι αστοι των μικρασιατικων πολεων τον 13ο αιωνα τους ελεγαν «αλητες».
Υβριζομενοι και μισητοι απο ΟΛΟΥΣ, οι Τουρκομανοι ηταν αυτο που ηταν: Γνησιοι, αρχέγονοι Τούρκοι, λιτοδιαιτοι και ανθεκτικοι, και πανω απο ολα ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ καθε Τουρκικης επιθετικης κινησης, απο το Dandanakan το 1040 μεχρι και την Βιεννη το 1683, ενω οι μακρινοι τους απογονοι, οι Τσετες, εκαναν σμπαραλια τις εσωτερικες γραμμες του Ελληνικου στρατου το 1919-22
Σε καθε περιπτωση οι 300.000 (Σαρρης 1989, Foss 2004) Τουρκομανοι βρισκοταν "παντου" στα τελη του 11ου αιωνα, απο την Προποντιδα μεχρι και το ..Sind στην Ινδια.
Ειναι οι Τουρκομανοι (Turkmenler).
https://www.facebook.com/aiolouaskos/ph ... 546285652/
