The Lord of the Rings Amazon series

[Bazoomba]

Γιατί να μην είναι ο Σάουρον; Μπορεί έτσι να αναγεννιέται και να επιστρέφει η δύναμή του. Καταλαβαίνετε έτσι; Γιατί να είναι ο Γκάνταλφ; Επειδή έχει μούσι; Μπορεί κι ο Σαουρόν κάποτε να είχε μούσι; Υποψιάζομαι ότι ο Σαουρόν όπως θα μας εξηγήσει αργότερα η σειρά είχε πολύ κακή παιδική ηλικία. Τον κακοποιούσαν στο σπίτι η μαμά φαντασία κι ο μπαμπάς τρόμος. Για να είμαστε για λίγο ξεκάθαροι αυτό δεν είναι επική φαντασία για αποδέκτες ανθρώπους πάνω από τα 12 έτη. Θυμάμαι στο λοτρ του Τζάκσον κομμένα κεφάλια και μάχες ρεαλιστικές. Κανείς από τους ήρωες δεν ήταν υπεράνθρωπος. Οι δυνάμεις ήταν μοιρασμένες. Στο χόμπιτ που φυσικά δεν ήταν λοτρ τα ίδια.

το κυριότερο όμως. Οι νίκες ήταν αποτέλεσμα συνργασίας. Εδώ φαίνεται πως η γκαλάντριελ μόνη της κάνει ότι δεν μπορούσε να κάνει όλο το φέλοουσιπ. Κοινώς μαλακίες. Για μια ακόμα φορά θα επιβεβαιώσω έχοντας δει 10 λεπτά από το 2ο επεισόδιο ότι είναι εντυπωσιακό. Η δουλειά είναι επαγγελματική και παρά τα προβληματάκια της φαντάζομαι θα βρει τον ρυθμό της μέχρι το τρίτο τέταρτο επεισόδιο. Σε αυτό είναι έτη φωτός από τα τελευταία της ντίσνευ ή το πουτσότριχες του δράκου, μα αν δεν κάνουν κάτι με τους αξιολύπητους χαρακτήρες την επανάληψη και με τα με το στανιό μηνύματα ε τότε θα πάρει κι αυτή η σειρά τον δρόμο για τα αζήτητα. Για μένα να προσθέσω ότι δεν έχει να κάνει με πιστότητα στο αρχικό υλικό αφού βλέποντας τη σειρά καταλαβαίνει κανείς πως τέτοιο δεν υπάρχει, μα με την κακοφορμισμένη συνταγή ενός προγράμματος που δεν θέλει να στεναχωρήσει κανένα, δεν θέλει να λοξοδρομίσει ούτε εκατοστό από την πολιτική ορθότητα των καιρών.

Ελπίζω να διαψευστώ και η σειρά να βρει έναν έντιμο τρόπο να προχωρήσει επειδή πραγματικά λυπάμαι πάντα τα εκατομμύρια που ρίχνονται σε κάτι άψυχο. Κλαίω για τις χαμένες ευκαιρίες. Ο χρόνος θα δείξει μα είμαι απαισιόδοξος φίλοι μου.

Eσύ δηλαδή βλέποντας την σειρά αυτό κατάλαβες; Οτι πάνε να βγάλουν τον Σαουρον γκεη;
Η Γκαλάντριελ είναι ουσιωδώς αυτό που περιγράφεται στην σειρά, απλώς όχι με τον τρόπο που απεικονίζεται. Ο Τολκίν ο ίδιος αναφέρει πως ήταν το δεύτερο ισχυρότερο ξωτικό, μόνο πίσω από τον Φέανορ. Στην Βάλινορ ως αμαζόνα την περιγράφει. Γενικά καλό θα είναι να διαβάσεις τα βιβλία, ώστε τουλάχιστον η κριτική (που σαφέστατα θα κάνει οποιοσδήποτε γνωρίζει το lore) να έχει και κάποια βαρύτητα.

Την τριλογία του PJ την αναφέρεις ως παράδειγμα βάθους; Που αναπαρέστησε την κοινωνία των Χόμπιτ πιο επίπεδη και από μπάρες γραφένιου;
Και λες το ίδιο και για το fan fiction parody του '13 ; Ήμαρτον!

Η απόσταση από τα κείμενα του Τολκίν εδώ εδράζεται όχι μονο σε επιλογές αλλά κυριως σε περιορισμούς δικαιωμάτων. Δεν χρεώνω (ακόμα ) τίποτα στην παραγωγή διότι έδειξε ότι όπου είχε υλικό έφτιαξε πράγματα καλύτερα από σημεία της τριλογίας. Αναφέρομαι φυσικά στους νάνους, στους οποίου δυστυχώς διατήρησε το comic relief που εγκαινίασε ο PJ αλλά το έκανε απείρως αρτιότερα από την καρικατούρα του Γκίμλι.

Μια στιγμή Μπαζούμπα γιατί ούτε καν αναφέρθηκες στο κύριο επιχείρημά μου.
Σε παρακαλώ λοιπόν για τη συνέπεια της συζήτησης να μιλάμε πάνω σε αποδεκτές βάσεις με συνοχή. Η Γκαλάντριελ εδώ εμφανίζεται σαν μεσσίας. Στα πρώτα δέκα λεπτά εξουδετερώνει σχεδόν μόνη της ένα τρολ, τη στιγμή που, εικάζω, οι ιδιαίτερα ικανοί μα και αβοήθητοι σύντροφοί της διαλύονται ένας προς έναν. Αυτό το κάνει ακολουθώντας παρά την επιμονή της ομάδας της ένα μαγικό τέρας που θα σημάνει την καταστροφή των πάντων με κυριολεκτικά μόνο τη δική της θέληση. Η υπεροχή της μας παρουσιάζεται με ωραία μεν γραφικά μα με τον πιο άκομψο δυνατό τρόπο. Εντελώς δηλαδή μη ρεαλιστικά. Ο χαρακτήρας είναι κενός από οτιδήποτε άλλο εκτός από μια εμμονή να κυνηγήσει κάτι που μόνο αυτή αισθάνεται ως απειλή. Γιατί εσύ ή εγώ, ακόμα κι αν δεν έχουμε διαβάσει τόλκιν (που σα συγγραφέας έτσι κι αλλιώς δεν έχει ενδιαφέρον μα έχει κάποιες παραδοσιακές ηθικές συναινετικές αξίες μαζί με μια απέχθεια για την εκβιομηχάνιση και καταστροφή της φύσης. Οι ιδέες του είναι απλές και συνοψίζονται στο εξής: Είναι η θέση του βασιλιά στον θρόνο. Ενός βασιλιά όμως δίκαιου και έτοιμου να κάνει υποχωρήσεις. Θυμίζω τη θαυμάσια (ότι και να πεις για το Χόμπιτ) σκηνή του νάνου βασιλιά στην χρυσή καρδιά του βουνού και πως από κι και μετά ο νάνος βασιλιάς μεταμορφώθηκε) να ταυτιστούμε ποτέ με ένα τέτοιο πλάσμα.
Στην γκάλαντριελ βλέπουμε σχεδόν μια υπερδύναμη που αποφασίζει ακόμα και να αρνηθεί το ταξίδι στο νησί των μακάρων. Καταρχάς, φαίνεται πολύ εύκολο να αποφύγεις την αθανασία (φαντάζομαι ο Τόλκιν άντλησε ετούτη την αιώνια ουτοπία από κάποια ηλύσια πεδία, όχι από κάποια εδέμ) απλά βουτάς στη θάλασσα. Και πάλι τέτοια κακόγουστη σκηνή σπάνια θα βρεις σε μεγάλες παλιές παραγωγές. Ποια είναι αυτή η υπερδύναμη που δρα μόνη της, είναι ένα πολύ γενναίο, πολύ δυνατό, πολύ επίμονο κοριτσάκι. Μα μετά από 1,5 επεισόδιο που είδα, δε διατηρεί άλλα χαρακτηριστικά ενώ αυτό που διατηρεί την κάνει το λιγότερο ανθρώπινη. Ένα ρομποτικό κατασκεύασμα. Τι όμως αντιπροσωπεύει ο άφαντος ακόμα σάουρον ως εκεί που είδα Μπαζούμπα; Τίποτα άλλο από ένα κενό δοχείο που οι παραγωγοί θα γεμίσουν με ότι ασυνέπεια και ασάφεια υπάρχει στον κόσμο.
Πρόσεξε τώρα, η γκάλαντριελ δεν είναι η μόνη που διαθέτει μια μονοδιάστατη προσωπικότητα. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που η σειρά διάλεξε να χώσει βιαστικά και χωρίς ειρμό από το 1ο επεισόδιο. Κανείς δεν διατηρεί κανένα βάρος. Όλοι ασχολούνται συνεχώς με ένα πράγμα. Το μικρό μαύρο χόμπιτ που πιστεύει πως κάτι συμβαίνει, το κατσαρό φροντοχόμπιτ που θέλει να δει τον κόσμο. Η θεραπεύτρια, το μαύρο ελφ που δε χάνει ευκαιρία να ποζάρει λες και βγαίνει από κατάλογο του Βογκ. Όλα αυτά συντελούν στην μη ταύτιση με τον χαρακτήρα. Ταύτιση που ακόμα και στο χόμπιτ ήταν απτή.
Η πρωταγωνίστρια είναι καλή ηθοποιός. Γιατί η ερμηνεία της είναι τόσο άσχημη; Λόγω του μονοδιάστατου του χαρακτήρα της. Πως μπορώ εγώ να βυθιστώ σε ένα χαρακτήρα όταν αυτός δεν κάνει τίποτα άλλο μέσα σε μια ώρα απ’ το να τραγουδά ένα μάντρα. Και το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους.
Μιλάς για τα χόμπιτ. Δε ξέρω αν η εισαγωγή στα χόμπιτ αντιπροσωπεύει τα γραπτά του τόλκιν, μα ήταν εντελώς ηλίθια. Πέρα από τη σπιλπεργκική της συνέχεια, που είναι κάτι που απολαμβάνεις στη σειρά, στερείται αληθοφάνειας. Είναι δύσκολο να μιλάς για ένα φάντασυ με τέτοιους όρους μα όχι άτοπο. Ο ρεαλισμός πρέπει να κατοικεί στην καρδιά κάθε έργου. Μια κοινωνία που κρύβεται όταν περνούν δυο κυνηγοί δεν είναι κοινωνία που μπορούμε να υιοθετήσουμε λογικά σαν κοινωνία ανθρώπων (ίσως σαν κοινωνία τρωκτικών) αφού και τα χόμπιτ και οι άνθρωποι και ο σάουρον όλοι είμαστε από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι. Ενώ τα χόμπιτ έχουν μια επιπλέον (εκεί είναι το πραγματικά υπεράνθρωπο) αφύσικη ανοχή στην διαφθορά της εξουσίας. Φυσικά κι αυτά έχουν στιγμές αδυναμίας. Εκεί είναι η τραγικότητα που φαντάζομαι απαντάται και στο έργο του τόλκιν που έχεις αναμφίβολα διαβάσει. Εδώ δε βλέπουμε όντα με αδυναμίες. Όλοι οι πρωταγωνιστές μέχρι τώρα έχουν μόνο αρετές.

Ας ξεκινησουμε απο το εξης απλο: Δεν ενισταμαι στις κριτικες που αφορουν την αποδοση του χαρακτηρα της . Ημουν ο πρωτος που εγραψε εδω μετα την πρεμιερα και τονισα ο ιδιος οτι τα πρωτα λεπτα (συγκεκριμενα οι σκηνες στο Φοροντουεθ) ειναι το πιο αδυναμο σημειο της σειρας. Και το λεω αυτο οχι γιατι υπαρχει lore deviation (που υπαρχει δεν το συζητω) αλλα γιατι ομοιαζει με τις fem-centered ταινιες και σειρες του σορου και κατανταει αντιαισθητικο. Αντιστροφως, η τελευταια σκηνη του 1ου επεισοδιου για την Γκαλαντριελ καταστρατηγει τελειως το σορς μετηριαλ αλλα ειναι αισθητικα ευχαριστο. Το ενδιαμεσο του πρωτου επεισοδιου (για αυτη ) ειναι απο μετριο εως σε καποια σημεια καλο. Το δευτερο επεισοδιο, δειχνει παλι την ιδια Νολντοριανη δηθενια αλλα την γειωνει με ανθρωπινους χαρακτηρες στο ιδιο σετ και ετσι δημιουργειται μια ωραια δυναμικη που κολακευει τοσο την Μορφυδ (αρα και τον χαρακτηρα που υποδυεται ) οσο και τον Χαλμπραντ. Δεν ξερω καν αν εχεις δει το δευτερο επεισοδιο βεβαια, ωστε να μιλαμε απο κοινη βαση.

Τωρα στα πρακτικα, Η Γκαλαντριελ δεν ειναι το μονο ξωτικο που ειχε απωλειες στην πρωτη εποχη. Η συγκεκριμενη ομως εχασε ολο.της το σοι. Αν με ρωτας προτιμω αυτου του ειδους την συνδεση (της) με την Μεση Γη, παρα την οριτζιναλ εκδοχη του Τολκιν. Η ιστορια της Γκαλαντριελ και ο χαρακτηρας της ειναι απο τα πιο.αγαρμπα δημιουργηματα του συγγραφεα. Για να σου δωσω να καταλαβεις, στα βιβλια το κινητρο της για να απομακρυνθει απο την Βαλινορ ειναι οτι θελει να κυβερνησει ενα δικο της βασιλειο. Ε λοιπον, βρισκω πιο δημιουργικο το κινητρο της να ειναι βαθυτερο και ο εγωισμος/αλαζονεια που χαρακτηριζε τα Νολντορ να αποτελουσε μια επιφανειακη πτυχη για την ολοκληρωση του Character Arc στην σκηνη με τον Φροντο και την απορριψη του δακτυλιδιου. Διοτι τοτε αποκταει μεγαλυτερη σημασια η τελικη εξιλεωση και δεν ειναι μια ακομα σοφη επιλογη αναμεσα στις σοφες επιλογες μιας αγαρμπης και πανσοφης φιγουρας.

Θεωρω την κριτικη για τα Χαρφουτς περι μη ρεαλιστικοτητας γιατι κρυβονται οταν πλησιαζουν δυο κυνηγοι (sic) ατοπη εως χαζη. Ελπιζω οταν ξαναδιαβασεις το κειμενο σου να αντιληφθεις ποσο ατυχες ηταν το σχολιο. Η συγκεκριμενη κοινοτητα ενσαρκωνει ακριβως το πνευμα του συγγραφεα, που.κι.εσυ ο ιδιος ανεφερες: ειναι η συμβιωτικη σχεση με τον περιγυρο σε εναν κοσμο που αλλαζει εις βαρος τους. Ο φοβος των κυνηγων ειναι ο φοβος του αλαζονα προς το.διαφορετικο. Ο φοβος των Χαρφουτς ειναι υπαρξιακη αναγκη. Οι κυνηγοι συμβολιζουν την αμετροεπη επεκταση. Κουβαλουν πανω τους κουφαρια νεκρων ζωων και περνουν απο την περιοχη της κοινοτητας καθοδηγουμενοι απο την λαγνα επιθυμια τους και οχι συλλογικες παραδοσεις . Ο μαυρουλης ομως ανοιγει το βιβλιο του και παρατηρει οτι εχουν ερθει σε λαθος εποχη. Δεν συμμεριζεται τα κινητρα των κυνηγων, γιατι για αυτον ο κοσμος κυβερναται απο νομους υπερανω των ιδιων. Το.βιβλιο δεν ειναι απλως σελιδες γεμισμενες μελανι. Ειναι οι νομοι της φυσης. Εντολες απαραβατες. Συνεπως...μετρο.
Που τα ειδες αυτα φιλε μου; Στην σειρα. Ουτε στην τριλογια ουτε στα υπολοιπα εκτρωματα. Διοτι εκει συναντας εναν κατσουφη αντικοινωνικο λονδρεζο κλεισμενο στο.διαμερισμα του αποκομμενο απο την κοινοτητα. Και.τοτε...ναι φιλε μου. Τοτε δικαιολογειται η απορια σου: Γιατι αυτος παραμενει αδιαφθορος; Αφου εγω μπορω να ταυτιστω μαζι του.
Ομως τα Χαρφουτς φιλε μου.ειναι ενα ιδανικο. Μια δυναμικη προς εκπληρωση. Και η δυνατοτητα να παραμεινουν αδιαφθοροι: η ανταμοιβη που.δινει το συγκεκριμενο.μονοπατι.

Εδω λοιπον, για να κλεισω, δεν βλεπουμε ακομα τιποτα καταληκτικα. Γιατι εχουμε (για εσενα δεν ξερω) δει μοναχα το 4% της σειρας. Ενα 4% που σκοπο ειχε να σε γνωρισει με αυτους.

Θα ηθελα να κανω κι ενα σχολιο για τον ρεαλισμο (κυριως γιατι αγαπας τον Ομηρο) και.συγχρονες αποτυπωσεις του στο Fantasy (Martin ) αλλα νομιζω οτι ηδη το πηγαμε πολυ μακρια

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Eσύ δηλαδή βλέποντας την σειρά αυτό κατάλαβες; Οτι πάνε να βγάλουν τον Σαουρον γκεη;
Η Γκαλάντριελ είναι ουσιωδώς αυτό που περιγράφεται στην σειρά, απλώς όχι με τον τρόπο που απεικονίζεται. Ο Τολκίν ο ίδιος αναφέρει πως ήταν το δεύτερο ισχυρότερο ξωτικό, μόνο πίσω από τον Φέανορ. Στην Βάλινορ ως αμαζόνα την περιγράφει. Γενικά καλό θα είναι να διαβάσεις τα βιβλία, ώστε τουλάχιστον η κριτική (που σαφέστατα θα κάνει οποιοσδήποτε γνωρίζει το lore) να έχει και κάποια βαρύτητα.

Την τριλογία του PJ την αναφέρεις ως παράδειγμα βάθους; Που αναπαρέστησε την κοινωνία των Χόμπιτ πιο επίπεδη και από μπάρες γραφένιου;
Και λες το ίδιο και για το fan fiction parody του '13 ; Ήμαρτον!

Η απόσταση από τα κείμενα του Τολκίν εδώ εδράζεται όχι μονο σε επιλογές αλλά κυριως σε περιορισμούς δικαιωμάτων. Δεν χρεώνω (ακόμα ) τίποτα στην παραγωγή διότι έδειξε ότι όπου είχε υλικό έφτιαξε πράγματα καλύτερα από σημεία της τριλογίας. Αναφέρομαι φυσικά στους νάνους, στους οποίου δυστυχώς διατήρησε το comic relief που εγκαινίασε ο PJ αλλά το έκανε απείρως αρτιότερα από την καρικατούρα του Γκίμλι.

Μια στιγμή Μπαζούμπα γιατί ούτε καν αναφέρθηκες στο κύριο επιχείρημά μου.
Σε παρακαλώ λοιπόν για τη συνέπεια της συζήτησης να μιλάμε πάνω σε αποδεκτές βάσεις με συνοχή. Η Γκαλάντριελ εδώ εμφανίζεται σαν μεσσίας. Στα πρώτα δέκα λεπτά εξουδετερώνει σχεδόν μόνη της ένα τρολ, τη στιγμή που, εικάζω, οι ιδιαίτερα ικανοί μα και αβοήθητοι σύντροφοί της διαλύονται ένας προς έναν. Αυτό το κάνει ακολουθώντας παρά την επιμονή της ομάδας της ένα μαγικό τέρας που θα σημάνει την καταστροφή των πάντων με κυριολεκτικά μόνο τη δική της θέληση. Η υπεροχή της μας παρουσιάζεται με ωραία μεν γραφικά μα με τον πιο άκομψο δυνατό τρόπο. Εντελώς δηλαδή μη ρεαλιστικά. Ο χαρακτήρας είναι κενός από οτιδήποτε άλλο εκτός από μια εμμονή να κυνηγήσει κάτι που μόνο αυτή αισθάνεται ως απειλή. Γιατί εσύ ή εγώ, ακόμα κι αν δεν έχουμε διαβάσει τόλκιν (που σα συγγραφέας έτσι κι αλλιώς δεν έχει ενδιαφέρον μα έχει κάποιες παραδοσιακές ηθικές συναινετικές αξίες μαζί με μια απέχθεια για την εκβιομηχάνιση και καταστροφή της φύσης. Οι ιδέες του είναι απλές και συνοψίζονται στο εξής: Είναι η θέση του βασιλιά στον θρόνο. Ενός βασιλιά όμως δίκαιου και έτοιμου να κάνει υποχωρήσεις. Θυμίζω τη θαυμάσια (ότι και να πεις για το Χόμπιτ) σκηνή του νάνου βασιλιά στην χρυσή καρδιά του βουνού και πως από κι και μετά ο νάνος βασιλιάς μεταμορφώθηκε) να ταυτιστούμε ποτέ με ένα τέτοιο πλάσμα.
Στην γκάλαντριελ βλέπουμε σχεδόν μια υπερδύναμη που αποφασίζει ακόμα και να αρνηθεί το ταξίδι στο νησί των μακάρων. Καταρχάς, φαίνεται πολύ εύκολο να αποφύγεις την αθανασία (φαντάζομαι ο Τόλκιν άντλησε ετούτη την αιώνια ουτοπία από κάποια ηλύσια πεδία, όχι από κάποια εδέμ) απλά βουτάς στη θάλασσα. Και πάλι τέτοια κακόγουστη σκηνή σπάνια θα βρεις σε μεγάλες παλιές παραγωγές. Ποια είναι αυτή η υπερδύναμη που δρα μόνη της, είναι ένα πολύ γενναίο, πολύ δυνατό, πολύ επίμονο κοριτσάκι. Μα μετά από 1,5 επεισόδιο που είδα, δε διατηρεί άλλα χαρακτηριστικά ενώ αυτό που διατηρεί την κάνει το λιγότερο ανθρώπινη. Ένα ρομποτικό κατασκεύασμα. Τι όμως αντιπροσωπεύει ο άφαντος ακόμα σάουρον ως εκεί που είδα Μπαζούμπα; Τίποτα άλλο από ένα κενό δοχείο που οι παραγωγοί θα γεμίσουν με ότι ασυνέπεια και ασάφεια υπάρχει στον κόσμο.
Πρόσεξε τώρα, η γκάλαντριελ δεν είναι η μόνη που διαθέτει μια μονοδιάστατη προσωπικότητα. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που η σειρά διάλεξε να χώσει βιαστικά και χωρίς ειρμό από το 1ο επεισόδιο. Κανείς δεν διατηρεί κανένα βάρος. Όλοι ασχολούνται συνεχώς με ένα πράγμα. Το μικρό μαύρο χόμπιτ που πιστεύει πως κάτι συμβαίνει, το κατσαρό φροντοχόμπιτ που θέλει να δει τον κόσμο. Η θεραπεύτρια, το μαύρο ελφ που δε χάνει ευκαιρία να ποζάρει λες και βγαίνει από κατάλογο του Βογκ. Όλα αυτά συντελούν στην μη ταύτιση με τον χαρακτήρα. Ταύτιση που ακόμα και στο χόμπιτ ήταν απτή.
Η πρωταγωνίστρια είναι καλή ηθοποιός. Γιατί η ερμηνεία της είναι τόσο άσχημη; Λόγω του μονοδιάστατου του χαρακτήρα της. Πως μπορώ εγώ να βυθιστώ σε ένα χαρακτήρα όταν αυτός δεν κάνει τίποτα άλλο μέσα σε μια ώρα απ’ το να τραγουδά ένα μάντρα. Και το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους.
Μιλάς για τα χόμπιτ. Δε ξέρω αν η εισαγωγή στα χόμπιτ αντιπροσωπεύει τα γραπτά του τόλκιν, μα ήταν εντελώς ηλίθια. Πέρα από τη σπιλπεργκική της συνέχεια, που είναι κάτι που απολαμβάνεις στη σειρά, στερείται αληθοφάνειας. Είναι δύσκολο να μιλάς για ένα φάντασυ με τέτοιους όρους μα όχι άτοπο. Ο ρεαλισμός πρέπει να κατοικεί στην καρδιά κάθε έργου. Μια κοινωνία που κρύβεται όταν περνούν δυο κυνηγοί δεν είναι κοινωνία που μπορούμε να υιοθετήσουμε λογικά σαν κοινωνία ανθρώπων (ίσως σαν κοινωνία τρωκτικών) αφού και τα χόμπιτ και οι άνθρωποι και ο σάουρον όλοι είμαστε από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι. Ενώ τα χόμπιτ έχουν μια επιπλέον (εκεί είναι το πραγματικά υπεράνθρωπο) αφύσικη ανοχή στην διαφθορά της εξουσίας. Φυσικά κι αυτά έχουν στιγμές αδυναμίας. Εκεί είναι η τραγικότητα που φαντάζομαι απαντάται και στο έργο του τόλκιν που έχεις αναμφίβολα διαβάσει. Εδώ δε βλέπουμε όντα με αδυναμίες. Όλοι οι πρωταγωνιστές μέχρι τώρα έχουν μόνο αρετές.

Ας ξεκινησουμε απο το εξης απλο: Δεν ενισταμαι στις κριτικες που αφορουν την αποδοση του χαρακτηρα της . Ημουν ο πρωτος που εγραψε εδω μετα την πρεμιερα και τονισα ο ιδιος οτι τα πρωτα λεπτα (συγκεκριμενα οι σκηνες στο Φοροντουεθ) ειναι το πιο αδυναμο σημειο της σειρας. Και το λεω αυτο οχι γιατι υπαρχει lore deviation (που υπαρχει δεν το συζητω) αλλα γιατι ομοιαζει με τις fem-centered ταινιες και σειρες του σορου και κατανταει αντιαισθητικο. Αντιστροφως, η τελευταια σκηνη του 1ου επεισοδιου για την Γκαλαντριελ καταστρατηγει τελειως το σορς μετηριαλ αλλα ειναι αισθητικα ευχαριστο. Το ενδιαμεσο του πρωτου επεισοδιου (για αυτη ) ειναι απο μετριο εως σε καποια σημεια καλο. Το δευτερο επεισοδιο, δειχνει παλι την ιδια Νολντοριανη δηθενια αλλα την γειωνει με ανθρωπινους χαρακτηρες στο ιδιο σετ και ετσι δημιουργειται μια ωραια δυναμικη που κολακευει τοσο την Μορφυδ (αρα και τον χαρακτηρα που υποδυεται ) οσο και τον Χαλμπραντ. Δεν ξερω καν αν εχεις δει το δευτερο επεισοδιο βεβαια, ωστε να μιλαμε απο κοινη βαση.

Τωρα στα πρακτικα, Η Γκαλαντριελ δεν ειναι το μονο ξωτικο που ειχε απωλειες στην πρωτη εποχη. Η συγκεκριμενη ομως εχασε ολο.της το σοι. Αν με ρωτας προτιμω αυτου του ειδους την συνδεση (της) με την Μεση Γη, παρα την οριτζιναλ εκδοχη του Τολκιν. Η ιστορια της Γκαλαντριελ και ο χαρακτηρας της ειναι απο τα πιο.αγαρμπα δημιουργηματα του συγγραφεα. Για να σου δωσω να καταλαβεις, στα βιβλια το κινητρο της για να απομακρυνθει απο την Βαλινορ ειναι οτι θελει να κυβερνησει ενα δικο της βασιλειο. Ε λοιπον, βρισκω πιο δημιουργικο το κινητρο της να ειναι βαθυτερο και ο εγωισμος/αλαζονεια που χαρακτηριζε τα Νολντορ να αποτελουσε μια επιφανειακη πτυχη για την ολοκληρωση του Character Arc στην σκηνη με τον Φροντο και την απορριψη του δακτυλιδιου. Διοτι τοτε αποκταει μεγαλυτερη σημασια η τελικη εξιλεωση και δεν ειναι μια ακομα σοφη επιλογη αναμεσα στις σοφες επιλογες μιας αγαρμπης και πανσοφης φιγουρας.

Θεωρω την κριτικη για τα Χαρφουτς περι μη ρεαλιστικοτητας γιατι κρυβονται οταν πλησιαζουν δυο κυνηγοι (sic) ατοπη εως χαζη. Ελπιζω οταν ξαναδιαβασεις το κειμενο σου να αντιληφθεις ποσο ατυχες ηταν το σχολιο. Η συγκεκριμενη κοινοτητα ενσαρκωνει ακριβως το πνευμα του συγγραφεα, που.κι.εσυ ο ιδιος ανεφερες: ειναι η συμβιωτικη σχεση με τον περιγυρο σε εναν κοσμο που αλλαζει εις βαρος τους. Ο φοβος των κυνηγων ειναι ο φοβος του αλαζονα προς το.διαφορετικο. Ο φοβος των Χαρφουτς ειναι υπαρξιακη αναγκη. Οι κυνηγοι συμβολιζουν την αμετροεπη επεκταση. Κουβαλουν πανω τους κουφαρια νεκρων ζωων και περνουν απο την περιοχη της κοινοτητας καθοδηγουμενοι απο την λαγνα επιθυμια τους και οχι συλλογικες παραδοσεις . Ο μαυρουλης ομως ανοιγει το βιβλιο του και παρατηρει οτι εχουν ερθει σε λαθος εποχη. Δεν συμμεριζεται τα κινητρα των κυνηγων, γιατι για αυτον ο κοσμος κυβερναται απο νομους υπερανω των ιδιων. Το.βιβλιο δεν ειναι απλως σελιδες γεμισμενες μελανι. Ειναι οι νομοι της φυσης. Εντολες απαραβατες. Συνεπως...μετρο.
Που τα ειδες αυτα φιλε μου; Στην σειρα. Ουτε στην τριλογια ουτε στα υπολοιπα εκτρωματα. Διοτι εκει συναντας εναν κατσουφη αντικοινωνικο λονδρεζο κλεισμενο στο.διαμερισμα του αποκομμενο απο την κοινοτητα. Και.τοτε...ναι φιλε μου. Τοτε δικαιολογειται η απορια σου: Γιατι αυτος παραμενει αδιαφθορος; Αφου εγω μπορω να ταυτιστω μαζι του.
Ομως τα Χαρφουτς φιλε μου.ειναι ενα ιδανικο. Μια δυναμικη προς εκπληρωση. Και η δυνατοτητα να παραμεινουν αδιαφθοροι: η ανταμοιβη που.δινει το συγκεκριμενο.μονοπατι.

Εδω λοιπον, για να κλεισω, δεν βλεπουμε ακομα τιποτα καταληκτικα. Γιατι εχουμε (για εσενα δεν ξερω) δει μοναχα το 4% της σειρας. Ενα 4% που σκοπο ειχε να σε γνωρισει με αυτους.

Θα ηθελα να κανω κι ενα σχολιο για τον ρεαλισμο (κυριως γιατι αγαπας τον Ομηρο) και.συγχρονες αποτυπωσεις του στο Fantasy (Martin ) αλλα νομιζω οτι ηδη το πηγαμε πολυ μακρια

Πρακτικά μιλώντας ο φόβος για κάτι που αλλάζει προς το χειρότερο δεν δικαιολογείται ούτε στην κοινότητα των χόμπιτ αφού αυτός που διαβάζει τα σημάδια, φαντάζομαι ένας μαθητευόμενος χόμπιτ μάγος, δεν φαίνεται τα έχει μοιραστεί με κανένα. Η δε κατάσταση του κρυφτούλι που παίζουν τα χόμπιτ φαίνεται να έχει διάρκεια και παρουσιάζεται σαν τρόπος ζωής. Ενώ αυτή η επιφυλακτικότητα τους μετά δεν φαίνεται να τρομάζει σχεδόν κανένα. Η επιμελής όσο και γελοία διοργάνωσή του παραπέμπει σε στρουμφάκια κι όχι σε χόμπιτ όπως θα τα είχε φανταστεί ο Τόλκιν μα ακόμα κι αν τα είχε φανταστεί έτσι, φίλε μου, ας παραδεχτούμε ότι δεν ήταν και από τους καλύτερους συγγραφείς. Ανέφερες τον Όμηρο και θα συνεχίσω μετά για αυτόν.
Η απόκρυψη δεν είναι προσαρμογή με τον έξω κόσμο. Είναι άρνησή του. Οι κυνηγοί δεν συμβολίζουν τίποτα άλλο από μια εντυπωσιακή εισαγωγή στα Χόμπιτς. Που εδώ που τα λέμε και πάλι, κανένας διάλογος επί καμίας ουσίας δε λαμβάνει χώρα και τίποτα το αξιόλογο δε γίνεται παρά μόνο στο πνεύμα της φάντασυ σαπουνόπερας. Μια μητέρα ανησυχεί για την κόρη της ένας τύπος προσπαθεί να διαβάσει τα σημάδια με κωμικές εκφράσεις στη φάτσα του. Με τον ίδιο τρόπο δε γίνεται τίποτα και στο χωριό των ανθρώπων πέρα από ένα αμόρε που αναπτύσσεται μεταξύ ενός φωτομοντέλου έλφ που πολύ αργά κατεβάζει τη σκούφια του και είναι κατευναστικός και νηφάλιος και μιας άδολης κορασίδας. Ένας νεαρός που φαίνεται να βγήκε από το 4ο ράιχ, κατακαημένος απειλεί τον μαύρο κι αυτός ω με τόση ευγένεια αποτρέπει την τιμωρία του. Καταλαβαίνεις τι σου λέω φαντάζομαι. Όλοι είναι τόσο γαμημένα υπερβολικά βολικοί.
Για το 4% της σειράς θα πρέπει να σε απελπίζει που δίνεται τόσος πολύς χρόνος να ειπωθεί μια ιστορία. Να είσαι σίγουρος πως το 90% θα καταναλωθεί σεναριακά σε ακατανόητες αρλούμπες σαν αυτή που ανέφερα πιο πάνω ή την ιστορία με το φως και το σκοτάδι στην αρχή του 1ου επεισοδίου που ω της έκπληξης επαναλαμβάνεται εμπλουτισμένη και πάλι ασυνάρτητα με τη λύση που φυσικά βρίσκει η Γκαλάντριελ στο τέλος πάλι του 1ου επεισοδίου. Αυτό θα είναι μια σταθερά στη σειρά και θα πληθαίνει όσο η σειρά θα τεντώνει να πιάσει τις ώρες της. Πεποιθήσεις θα επαναλαμβάνονται μα η δράση θα είναι μικρή. Οι σκηνές μάχης θα είναι pg και τύπου καρτ ποστάλ όπως και στο «πουτσότριχες του δράκου». Οι ήρωες θα παραμείνουν άνευ ουσίας.
Η λυρική σε σημεία γλώσσα της σειράς είναι γραμμένη από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τη λογοτεχνία και καταλήγει πάντα παραφουσκωμένη και γελοία. Τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Όλες οι ερμηνείες είναι για τον μπούτσο καβάλα αλλά θα δω και το 2ο για να επιβεβαιώσω πως δεν μπορεί ένα κακό 1ο επεισόδιο να συνεχιστεί με ένα καλύτερο όπως και κάποιες μου υποψίες για το τι είναι πραγματικά η Γκαλάντριελ.

Οι χαρακτήρες του Ομήρου είναι άνθρωποι με πάθη. Ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Αγαμέμνων. Οι προθέσεις τους σήμερα θα ήταν το λιγότερο αποδεκτές, μα ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Οι σειρές όπως αυτή μας παρουσιάζουν έναν κόσμο χωρίς βάθος γιατί οι χαρακτήρες δεν είναι ανθρώπινοι. Δεν είναι αντιφατικοί. Δεν αντιμετωπίζουν κανένα δίλλημα. Δεν είναι με λίγα λόγια παρά σκετς ανθρώπων που υιοθετούν μόνο κάποιες ανθρώπινες αξίες. Αν συγκρίναμε την Γκαλάντριελ με τον Αχιλλέα θα ανακαλύπταμε πως ο Αχιλλέας διακατεχόταν από μια θεία και ατελείωτη μάνητα μα παράλληλα αμφιταλαντευόταν (όπως ο Άμλετ) μεταξύ εγγενούς οργής, εκδικητικότητας, φυσικής μανίας και βαθιάς εμπάθειας. Η Ιλιάδα κλείνει με μία τέτοια σκηνή. Η οργή της γκαλάντριελ όπως λες είναι δικαιολογημένη από χίλιες δυο πλευρές. Με φλάσμπακ, υποπτεύομαι σε όνειρα, στο δάσος, όλα συμμετέχουν στην ώθηση της προς τον, και για εμάς πια, δικαιολογημένο σκοπό της αφού γνωρίζουμε ότι ο Σαουρόν αποτελεί απειλή. Στον Αχιλλέα δε συμβαίνει ούτε κατά διάνοια κάτι ανάλογο. Αυτός πασχίζει για την υστεροφημία του ενώ γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Δεν μισεί τον αντίπαλο. Καταλαβαίνεις λοιπόν τον κινητήριο μοχλό κάθε χαρακτήρα και πόσο ο ένας απέχει από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον Όμηρο για ώρες μα δυστυχώς δεν είναι εδώ ο τόπος. Να γνωρίζεις όμως αυτό. Η Ιλιάδα είναι απόδειξη αντικειμενισμού. Δεν κρύβει τα ελαττώματα των ηρώων της. Είτε αυτοί είναι θεοί είτε θνητοί ενώ τα όρια μεταξύ των δύο στην συμπεριφορά είναι δυσδιάκριτα.

[Δημοκράτης]

Εν τω μεταξύ έτσι όπως τους απορρόφησε το φως είχε κάτι το ζοφερό και ανησυχητικό σαν σκηνή. Σαν να τους απορροφούσε το μάτι του Σάουρον.

Επίσης μπήκαν στα πλοία φοροντας full plate armor να πάνε στον πάτο τη ςθαλασσας με την μια
Δεν έβγαζε νόημα όλη η σκηνή

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Το τελευταίο λοιπόν τελείωσε με την Γκαλάντριελ στη θάλασσα. Στο 2ο ανακαλύπτουμε πως η γκάλαντριελ αποφασίζει να κολυμπήσει την μάλλον πολύ μεγάλη απόσταση ως το σπίτι της των έλφ. Ανακαλύπτουμε πως η θάλασσα εγκυμονεί κινδύνους και τέρατα. Εκτός δηλαδή ότι πιθανότατα να φαγωθούν όλα τα ελφ σε ένα πιθανό βύθισμα του πλοίου τους κανείς πίσω στο σπίτι δεν θα ήξερε για αυτή τους την τύχη και θα νόμιζαν ότι ζούνε για πάντα μακάριοι. Φυσικά δεν τρώγεται η Γκαλάντριελ και συναντά έναν ωραίο νέο. Αυτός την πληροφορεί για κάτι όρκ. Αυτή συνεχίζει να λέει πόσο ξερω γω της κόστισαν όλα αυτά. Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και 15 φορές στο προηγούμενο επεισόδιο. Με έκπληξη όμως ανακαλύπτει από τον ωραίο νέο την ύπαρξη και την τοποθεσία κάποιων ορκ. πως γίνεται να πέρασαν κάτι πολλά πολλά χρόνια η Γκάλαντ να κυνηγά τα ορκ και μόνο τώρα κατά λάθος μαθαίνει και που είναι. Μάλλον είναι το χέρι της μοίρας. Αυτή είναι όλη η ιστορία της γκάλαντ στο 2ο επεισόδιο. Προχωράμε στο ικανό κοριτσάκι χόμπιτ νούμερο 2. Περιθάλπει έναν μυστηριώδη γίγαντα που στους φίλους της σειράς άρεσε η είσοδός του, για να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για ένα ψιλοκαθυστερημένο πράγμα σαν τον ταρζαν και αρκετές κωμικές ντίσνευ σκηνές ακολουθούν. Και αυτή πιστεύει πως είναι ξεχωριστή, το άγγιγμα της μοίρας κ.τ.λ. Το τρίτο δυνατό θηλυκό κάνει την εμφάνισή του που ξερωγω και αυτή είναι γεννημένη ηγέτης ή κάπως έτσι. Όλα αυτά επικοινωνούνται με την αφέλεια ενός παιδιού που ονειροπολεί. Όλα συντελούν στην μεγάλη, τεράστια καθυστέρηση που επιχειρείται αφού η σειρά πέρα από ωραία τοπία απλά ροκανίζει τον χρόνο. Οι εξελίξεις είναι τόσο μηδαμινές που στο βασίλειο των νάνων ο νάνος λέει έχει θυμώσει με το ελφ επειδή δεν πήγε ξερωγω στα βαπτίσια και στον γάμο του. Όλο αυτό παίρνει κάνα μισάωρο για να γίνει γιατί πρέπει πρώτα ο νάνος να κερδίσει σε αγώνα το ελφ.
Τι έχει γίνει μέσα σε μια ακόμα ώρα ρωτάει ο κόσμος. Τίποτα. Μια ακόμα παρέλαση ωραίων εικόνων.

[Scouser]

[Σενέκας]

Το τελευταίο λοιπόν τελείωσε με την Γκαλάντριελ στη θάλασσα. Στο 2ο ανακαλύπτουμε πως η γκάλαντριελ αποφασίζει να κολυμπήσει την μάλλον πολύ μεγάλη απόσταση ως το σπίτι της των έλφ. Ανακαλύπτουμε πως η θάλασσα εγκυμονεί κινδύνους και τέρατα. Εκτός δηλαδή ότι πιθανότατα να φαγωθούν όλα τα ελφ σε ένα πιθανό βύθισμα του πλοίου τους κανείς πίσω στο σπίτι δεν θα ήξερε για αυτή τους την τύχη και θα νόμιζαν ότι ζούνε για πάντα μακάριοι. Φυσικά δεν τρώγεται η Γκαλάντριελ και συναντά έναν ωραίο νέο. Αυτός την πληροφορεί για κάτι όρκ. Αυτή συνεχίζει να λέει πόσο ξερω γω της κόστισαν όλα αυτά. Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και 15 φορές στο προηγούμενο επεισόδιο. Με έκπληξη όμως ανακαλύπτει από τον ωραίο νέο την ύπαρξη και την τοποθεσία κάποιων ορκ. πως γίνεται να πέρασαν κάτι πολλά πολλά χρόνια η Γκάλαντ να κυνηγά τα ορκ και μόνο τώρα κατά λάθος μαθαίνει και που είναι. Μάλλον είναι το χέρι της μοίρας. Αυτή είναι όλη η ιστορία της γκάλαντ στο 2ο επεισόδιο. Προχωράμε στο ικανό κοριτσάκι χόμπιτ νούμερο 2. Περιθάλπει έναν μυστηριώδη γίγαντα που στους φίλους της σειράς άρεσε η είσοδός του, για να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για ένα ψιλοκαθυστερημένο πράγμα σαν τον ταρζαν και αρκετές κωμικές ντίσνευ σκηνές ακολουθούν. Το τρίτο δυνατό θηλυκό κάνει την εμφάνισή του που ξερωγω και αυτή είναι γεννημένη ηγέτης ή κάπως έτσι. Όλα αυτά επικοινωνούνται με την αφέλεια ενός παιδιού που ονειροπολεί. Όλα συντελούν στην μεγάλη, τεράστια καθυστέρηση που επιχειρείται αφού η σειρά πέρα από ωραία τοπία απλά ροκανίζει τον χρόνο. Οι εξελίξεις είναι τόσο μηδαμινές που στο βασίλειο των νάνων ο νάνος λέει έχει θυμώσει με το ελφ επειδή δεν πήγε ξερωγω στα βαπτίσια και στον γάμο του. Όλο αυτό παίρνει κάνα μισάωρο για να γίνει γιατί πρέπει πρώτα ο νάνος να κερδίσει σε αγώνα το ελφ.
Τι έχει γίνει μέσα σε μια ακόμα ώρα ρωτάει ο κόσμος. Τίποτα. Μια ακόμα παρέλαση ωραίων εικόνων.

σεντόνι στο λάθος νήμα

[Μαδουραίος]

Το τελευταίο λοιπόν τελείωσε με την Γκαλάντριελ στη θάλασσα. Στο 2ο ανακαλύπτουμε πως η γκάλαντριελ αποφασίζει να κολυμπήσει την μάλλον πολύ μεγάλη απόσταση ως το σπίτι της των έλφ. Ανακαλύπτουμε πως η θάλασσα εγκυμονεί κινδύνους και τέρατα. Εκτός δηλαδή ότι πιθανότατα να φαγωθούν όλα τα ελφ σε ένα πιθανό βύθισμα του πλοίου τους κανείς πίσω στο σπίτι δεν θα ήξερε για αυτή τους την τύχη και θα νόμιζαν ότι ζούνε για πάντα μακάριοι. Φυσικά δεν τρώγεται η Γκαλάντριελ και συναντά έναν ωραίο νέο. Αυτός την πληροφορεί για κάτι όρκ. Αυτή συνεχίζει να λέει πόσο ξερω γω της κόστισαν όλα αυτά. Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και 15 φορές στο προηγούμενο επεισόδιο. Με έκπληξη όμως ανακαλύπτει από τον ωραίο νέο την ύπαρξη και την τοποθεσία κάποιων ορκ. πως γίνεται να πέρασαν κάτι πολλά πολλά χρόνια η Γκάλαντ να κυνηγά τα ορκ και μόνο τώρα κατά λάθος μαθαίνει και που είναι. Μάλλον είναι το χέρι της μοίρας. Αυτή είναι όλη η ιστορία της γκάλαντ στο 2ο επεισόδιο. Προχωράμε στο ικανό κοριτσάκι χόμπιτ νούμερο 2. Περιθάλπει έναν μυστηριώδη γίγαντα που στους φίλους της σειράς άρεσε η είσοδός του, για να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για ένα ψιλοκαθυστερημένο πράγμα σαν τον ταρζαν και αρκετές κωμικές ντίσνευ σκηνές ακολουθούν. Και αυτή πιστεύει πως είναι ξεχωριστή, το άγγιγμα της μοίρας κ.τ.λ. Το τρίτο δυνατό θηλυκό κάνει την εμφάνισή του που ξερωγω και αυτή είναι γεννημένη ηγέτης ή κάπως έτσι. Όλα αυτά επικοινωνούνται με την αφέλεια ενός παιδιού που ονειροπολεί. Όλα συντελούν στην μεγάλη, τεράστια καθυστέρηση που επιχειρείται αφού η σειρά πέρα από ωραία τοπία απλά ροκανίζει τον χρόνο. Οι εξελίξεις είναι τόσο μηδαμινές που στο βασίλειο των νάνων ο νάνος λέει έχει θυμώσει με το ελφ επειδή δεν πήγε ξερωγω στα βαπτίσια και στον γάμο του. Όλο αυτό παίρνει κάνα μισάωρο για να γίνει γιατί πρέπει πρώτα ο νάνος να κερδίσει σε αγώνα το ελφ.
Τι έχει γίνει μέσα σε μια ακόμα ώρα ρωτάει ο κόσμος. Τίποτα. Μια ακόμα παρέλαση ωραίων εικόνων.

Σε λάθος νήμα είσαι

[Yochanan]

Το τελευταίο λοιπόν τελείωσε με την Γκαλάντριελ στη θάλασσα. Στο 2ο ανακαλύπτουμε πως η γκάλαντριελ αποφασίζει να κολυμπήσει την μάλλον πολύ μεγάλη απόσταση ως το σπίτι της των έλφ. Ανακαλύπτουμε πως η θάλασσα εγκυμονεί κινδύνους και τέρατα. Εκτός δηλαδή ότι πιθανότατα να φαγωθούν όλα τα ελφ σε ένα πιθανό βύθισμα του πλοίου τους κανείς πίσω στο σπίτι δεν θα ήξερε για αυτή τους την τύχη και θα νόμιζαν ότι ζούνε για πάντα μακάριοι. Φυσικά δεν τρώγεται η Γκαλάντριελ και συναντά έναν ωραίο νέο. Αυτός την πληροφορεί για κάτι όρκ. Αυτή συνεχίζει να λέει πόσο ξερω γω της κόστισαν όλα αυτά. Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και 15 φορές στο προηγούμενο επεισόδιο. Με έκπληξη όμως ανακαλύπτει από τον ωραίο νέο την ύπαρξη και την τοποθεσία κάποιων ορκ. πως γίνεται να πέρασαν κάτι πολλά πολλά χρόνια η Γκάλαντ να κυνηγά τα ορκ και μόνο τώρα κατά λάθος μαθαίνει και που είναι. Μάλλον είναι το χέρι της μοίρας. Αυτή είναι όλη η ιστορία της γκάλαντ στο 2ο επεισόδιο. Προχωράμε στο ικανό κοριτσάκι χόμπιτ νούμερο 2. Περιθάλπει έναν μυστηριώδη γίγαντα που στους φίλους της σειράς άρεσε η είσοδός του, για να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για ένα ψιλοκαθυστερημένο πράγμα σαν τον ταρζαν και αρκετές κωμικές ντίσνευ σκηνές ακολουθούν. Το τρίτο δυνατό θηλυκό κάνει την εμφάνισή του που ξερωγω και αυτή είναι γεννημένη ηγέτης ή κάπως έτσι. Όλα αυτά επικοινωνούνται με την αφέλεια ενός παιδιού που ονειροπολεί. Όλα συντελούν στην μεγάλη, τεράστια καθυστέρηση που επιχειρείται αφού η σειρά πέρα από ωραία τοπία απλά ροκανίζει τον χρόνο. Οι εξελίξεις είναι τόσο μηδαμινές που στο βασίλειο των νάνων ο νάνος λέει έχει θυμώσει με το ελφ επειδή δεν πήγε ξερωγω στα βαπτίσια και στον γάμο του. Όλο αυτό παίρνει κάνα μισάωρο για να γίνει γιατί πρέπει πρώτα ο νάνος να κερδίσει σε αγώνα το ελφ.
Τι έχει γίνει μέσα σε μια ακόμα ώρα ρωτάει ο κόσμος. Τίποτα. Μια ακόμα παρέλαση ωραίων εικόνων.

σεντόνι στο λάθος νήμα

ΠΛΗΡΗΣ δικαίωση ΓΓ (Σπανακιας)

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

λάθος έκανα. Ήθελα να τα γράψω στο άλλο νημα αλλά χάζευα κι αυτό και μπερδεύτηκα. Ζητώ συγγνώμη που ήμουν εκτός θέματος.

[Σπανακιας]

Ναι γιατι οι αλλοι εναι εντος θεματος

[Bazoomba]

Πως σου φανηκε;

[Yochanan]

μπαινει και στο Μουσείο αυτό

[Bazoomba]

Το τελευταίο λοιπόν τελείωσε με την Γκαλάντριελ στη θάλασσα. Στο 2ο ανακαλύπτουμε πως η γκάλαντριελ αποφασίζει να κολυμπήσει την μάλλον πολύ μεγάλη απόσταση ως το σπίτι της των έλφ. Ανακαλύπτουμε πως η θάλασσα εγκυμονεί κινδύνους και τέρατα. Εκτός δηλαδή ότι πιθανότατα να φαγωθούν όλα τα ελφ σε ένα πιθανό βύθισμα του πλοίου τους κανείς πίσω στο σπίτι δεν θα ήξερε για αυτή τους την τύχη και θα νόμιζαν ότι ζούνε για πάντα μακάριοι. Φυσικά δεν τρώγεται η Γκαλάντριελ και συναντά έναν ωραίο νέο. Αυτός την πληροφορεί για κάτι όρκ. Αυτή συνεχίζει να λέει πόσο ξερω γω της κόστισαν όλα αυτά. Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και 15 φορές στο προηγούμενο επεισόδιο. Με έκπληξη όμως ανακαλύπτει από τον ωραίο νέο την ύπαρξη και την τοποθεσία κάποιων ορκ. πως γίνεται να πέρασαν κάτι πολλά πολλά χρόνια η Γκάλαντ να κυνηγά τα ορκ και μόνο τώρα κατά λάθος μαθαίνει και που είναι. Μάλλον είναι το χέρι της μοίρας. Αυτή είναι όλη η ιστορία της γκάλαντ στο 2ο επεισόδιο. Προχωράμε στο ικανό κοριτσάκι χόμπιτ νούμερο 2. Περιθάλπει έναν μυστηριώδη γίγαντα που στους φίλους της σειράς άρεσε η είσοδός του, για να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται για ένα ψιλοκαθυστερημένο πράγμα σαν τον ταρζαν και αρκετές κωμικές ντίσνευ σκηνές ακολουθούν. Και αυτή πιστεύει πως είναι ξεχωριστή, το άγγιγμα της μοίρας κ.τ.λ. Το τρίτο δυνατό θηλυκό κάνει την εμφάνισή του που ξερωγω και αυτή είναι γεννημένη ηγέτης ή κάπως έτσι. Όλα αυτά επικοινωνούνται με την αφέλεια ενός παιδιού που ονειροπολεί. Όλα συντελούν στην μεγάλη, τεράστια καθυστέρηση που επιχειρείται αφού η σειρά πέρα από ωραία τοπία απλά ροκανίζει τον χρόνο. Οι εξελίξεις είναι τόσο μηδαμινές που στο βασίλειο των νάνων ο νάνος λέει έχει θυμώσει με το ελφ επειδή δεν πήγε ξερωγω στα βαπτίσια και στον γάμο του. Όλο αυτό παίρνει κάνα μισάωρο για να γίνει γιατί πρέπει πρώτα ο νάνος να κερδίσει σε αγώνα το ελφ.
Τι έχει γίνει μέσα σε μια ακόμα ώρα ρωτάει ο κόσμος. Τίποτα. Μια ακόμα παρέλαση ωραίων εικόνων.

Εν αντιθεσει με το Θωρ το Ραγκναρογκ που βριθει νοηματος...

[kongrosian]

νερντουλίασις

[Gherschaagk]

Εν αντιθεσει με το Θωρ το Ραγκναρογκ που βριθει νοηματος...

Εγώ πάλι θέλω να του πω κάποια πράγματα σχετικά με το δεύτερο επεισόδιο αλλά δεν γίνεται, γιατί είμαστε σε λάθος νήμα.