Ορθός λόγος

[stavmanr]

Θα μπορούσες να διαπιστώσεις εξαιρετική βελτίωση σε πολλά προφίλς, μέσα από τη δραστηριότητα του φόρουμ. Αντίστοιχα, θα μπορούσες να βρεις και βελτίωση στους ειδήμονες του φόρουμ, σε ό,τι αφορά συμπεριφορές και νοοτροπίες απέναντι στους λιγότερο εκπαιδευμένους.

Αισιόδοξο σε βρίσκω.

Καθόλου.
Μπορείς να παρατηρήσεις και στον εαυτό σου ότι έμαθες πολλά μέσα από τη διαδικασία των συζητήσεων στα φόρα. Και δεν εννοώ απαραίτητα εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις.

[Bazoomba]

Θα μπορούσες να διαπιστώσεις εξαιρετική βελτίωση σε πολλά προφίλς, μέσα από τη δραστηριότητα του φόρουμ. Αντίστοιχα, θα μπορούσες να βρεις και βελτίωση στους ειδήμονες του φόρουμ, σε ό,τι αφορά συμπεριφορές και νοοτροπίες απέναντι στους λιγότερο εκπαιδευμένους.

Αισιόδοξο σε βρίσκω.

Καθόλου.
Μπορείς να παρατηρήσεις και στον εαυτό σου ότι έμαθες πολλά μέσα από τη διαδικασία των συζητήσεων στα φόρα. Και δεν εννοώ απαραίτητα εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις.

Λεμε κι ενα ευχαριστω στον hellegennes ομως, ε...

[AlienWay]

Θα μπορούσες να διαπιστώσεις εξαιρετική βελτίωση σε πολλά προφίλς, μέσα από τη δραστηριότητα του φόρουμ. Αντίστοιχα, θα μπορούσες να βρεις και βελτίωση στους ειδήμονες του φόρουμ, σε ό,τι αφορά συμπεριφορές και νοοτροπίες απέναντι στους λιγότερο εκπαιδευμένους.

Αισιόδοξο σε βρίσκω.

Καθόλου.
Μπορείς να παρατηρήσεις και στον εαυτό σου ότι έμαθες πολλά μέσα από τη διαδικασία των συζητήσεων στα φόρα. Και δεν εννοώ απαραίτητα εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις.

Ισχύει. Αλλά όχι εδώ. Εδώ δεν μπορώ να πω ότι αποκόμισα κάτι μέχρι στιγμής.

[stavmanr]

Αισιόδοξο σε βρίσκω.

Καθόλου.
Μπορείς να παρατηρήσεις και στον εαυτό σου ότι έμαθες πολλά μέσα από τη διαδικασία των συζητήσεων στα φόρα. Και δεν εννοώ απαραίτητα εγκυκλοπαιδικού τύπου γνώσεις.

Λεμε κι ενα ευχαριστω στον hellegennes ομως, ε...

Γιατί συγκεκριμένα σε αυτόν;

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Ανάλογα με τη διάθεση που βρίσκεσαι εσύ, τί άλλο;
Όταν έχεις κέφι για πραγματικό διάλογο, θα πρέπει άπαντες να προσαρμόζονται για να μη σου χαλάσουν τη ροή του ορθού λόγου.
Όταν έχεις κέφι για ακτιβιστικές επιθετικές δράσεις για τον χ ή ψ λόγο, θα πρέπει οι άλλοι να τις αποδέχονται ως σημειολογία στην αυθεντικότητα/καλλιτεχνική προσέγγιση των πραγμάτων και να τις αντιμετωπίζουν με τον δέοντα σεβασμό.
Με λίγα λόγια μελίρρυτε μου Χάο, όταν μπαίνεις στο παιχνιδάκι των ισοπεδώσεων, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδέχεσαι κι εσύ τις ισοπεδώσεις, χωρίς παραπονάκια.Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Την ίδια αίσθηση έχω συναποκομίσει κι εγώ για τον Χαοτικό, οπότε συνυπογράφω.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Εδώ αποσπάσματα από ένα παλιό (2008) αλλά πάντα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Λαμπρόπουλου, καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στις ΗΠΑ:


Η κριτική ως τσαμπουκάς

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν
Μ. Αναγνωστάκης

[…]

1. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν καταδέχεται να επιχειρηματολογήσει: τα επιχειρήματα είναι για τους αδύνατους. Ούτε βεβαίως καταδέχεται να φιλοσοφήσει – η φιλοσοφία είναι για τους ανέραστους. Ο τόνος που δίνει στη συζήτηση είναι ένας, με έμφαση στην τελευταία λέξη: “Εμένα θα μου πεις ρε;” Η οπτική που υπερασπίζεται εξίσου αποκλειστική – το προσωπικό βίωμα. Ο τσαμπουκάς κριτικός θα σου πει από πού κατάγεται, πώς σπούδασε, ποιούς γνώρισε και προπάντων τι πέρασε. Η επιδειξιομανία της αυτοβιογραφίας του είναι αποπνικτική και τελικά καταφέρνει να εκμηδενίσει πλήρως τον συνομιλητή διότι τον εξαναγκάζει ή να καυχηθεί με τη σειρά του για τις στερήσεις που υπέστη ή να το βουλώσει και να καθίσει στη γωνιά σαν ντροπιασμένο παιδί της προνομιούχου τάξεως. Ο τσαμπουκάς δεν χαρίζεται σε κανένα – ηγιέται.

2. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν έχει καιρό για τις πολυτέλειες ενός διαλόγου. Σπεύδει να μετατρέψει κάθε άτυχο συνομιλητή του σε αντίπαλο υποψήφιο για κατατρόπωση. Δεν πιστεύει σε αστικές συνήθειες, όπως η ανταλλαγή ιδεών, ούτε σε υποκριτικές αξίες, όπως η ευπρέπεια. Ο τσαμπουκάς καρπαζώνει όποιον βρει μπροστά του για να επιβραβευθεί με το χάχανο των τζαμπατζήδων. Είναι άκρατα επιθετικός και τον ενδιαφέρει να βγαίνει πάντα κερδισμένος. Έχει ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως δεν έχει να μάθει τίποτε από κανένα επειδή είναι αυτοδίδακτος στο νταηλίκι.

3. Η κριτική ως τσαμπουκάς αποπειράται να πνίξει τον αντίπαλό της σε ένα γλωσσικό οχετό. Δεν αρκείται να βρίσει απλώς με τρόπο χυδαίο και ανάρμοστο προς τις αρχές του δημοσίου διαλόγου. Πάει πολύ πιο πέρα. Προσβάλλει, ταπεινώνει, εξευτελίζει, λέγοντας ανά πάσα στιγμή: “Αν νομίζετε πως έχω κυλιστεί στο χειρότερο βόρβορο, περιμένετε να δείτε πόσο εσμό είμαι ακόμη έτοιμος να επιστρατεύσω. Κι αν με θεωρείτε αήθη, θα σας δείξω πως είμαι ουτιδανός”. Ο τσαμπουκάς υπερθεματίζει σε ποταπότητα, αποστομώνοντας κάθε αντίπαλο με το βόθρο της αυτάρεσκης [χυδαιότητάς] του. Εκεί που νομίζουμε πως έχει εξαντλήσει κάθε προστυχιά, θα βρει μια καινούργια, ακόμη χειρότερη, για να μας διαψεύσει.

4. Η κριτική ως τσαμπουκάς ζέχνει επιδεικτικά βαρβατίλα. Ανεξαρτήτως του φύλου της, περιφέρει τη μαγκιά της ως βαρύ και ασήκωτο ανδρισμό που δε σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Ο μαινόμενος αυτός ανδρισμός αντλεί την επιβεβαίωσή του όχι από τις δικές του επιδόσεις αλλά από τη διακωμώδηση του φύλου των άλλων. Έτσι όσοι επισύρουν την μήνι του, εκτός από αμόρφωτοι κα πράκτορες, είναι διαφορετικοί, αλλιώτικοι, ιδιόρρυθμοι, περίεργοι και γενικά άξιοι καχυποψίας. Ο τσαμπουκάς έχει ανάγκη την ετερότητα για να θωρακίσει την ταυτότητά του, κι έτσι στο χώρο του φύλου επιζητεί διακαώς κάθε “ανωμαλία” για να ικανοποιήσει τις ονειρώξεις της βαρβατίλας του.

[Χαοτικός]

Το νήμα όμως δεν το άνοιξα για ξέρω τι να κάνω. Το άνοιξα για να δείξω το πως γίνεται ένας διάλογος και πως κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνεται.

Ανάλογα με τη διάθεση που βρίσκεσαι εσύ, τί άλλο;

Όταν έχεις κέφι για πραγματικό διάλογο, θα πρέπει άπαντες να προσαρμόζονται για να μη σου χαλάσουν τη ροή του ορθού λόγου.

Όταν έχεις κέφι για ακτιβιστικές επιθετικές δράσεις για τον χ ή ψ λόγο, θα πρέπει οι άλλοι να τις αποδέχονται ως σημειολογία στην αυθεντικότητα/καλλιτεχνική προσέγγιση των πραγμάτων και να τις αντιμετωπίζουν με τον δέοντα σεβασμό.


Με λίγα λόγια μελίρρυτε μου Χάο, όταν μπαίνεις στο παιχνιδάκι των ισοπεδώσεων, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδέχεσαι κι εσύ τις ισοπεδώσεις, χωρίς παραπονάκια.

Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Να, αυτό είναι ποστ που δικαιώνει το νήμα!
Είναι ορθός λόγος, είναι αλήθεια (έτσι κάνω), περιγράφει αυτό που θες να εννοήσεις και δείχνεις και τη στάση σου (διάθεση προς εμένα) αλλά χωρίς να επιχειρείς με ψέμα.
Αν το πόιντ σου είναι ότι είμαι άκυρος λόγω αυτού, διαφωνώ.

Μία μικρή επισήμανση στο όταν έχω διάθεση για ακτιβιστικές επιθέσεις. Δεν είναι ότι περιμένω ή απαιτώ οι άλλοι να τις δεχτούν. Δεν γίνεται να δέχεσαι έκθεση και να το λαμβάνεις θετικά. Το κάνω γιατί πιθανώς η κατάσταση είναι τέτοια. Εκεί πας απλά να κάνεις τον άλλον να μετανιώσει. Το μόνο συ όπλο είναι η πικρία που προκαλέσεις. Τι άλλο; ´

Το θέμα όμως είναι και άλλο. Όταν πχ σε έλεγα φασίστρια σε ένα νήμα, μπήκε ένας απίθανος να λέει "Η ΓΑΛΗ δεν είναι φασίστρια. Όταν δεν δέχεται ο άλλος την άποψη μας τον βγάζουμε φασίστα και μπλα μπλα". Μιλάμε για γλείψιμο και περιφρούρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάποιους τους έχεις πείσει ότι έχεις περιεχόμενο. Νομίζω κι ο απίθανος ο Λαχουρένιος σου έπλεκε το εγκώμιο στο άλλο "Μπορεί να διαφωνούμε.... αλλά ... σεβασμοί ... και σέβομαι και εκτιμώ... και παπαράκια ξέρεις.
Στο νήμα εκείνο λοιπόν του τα έχωνα κι αυτουνού που είχα εκτιμήσει ότι είναι άτομο γλείφτης αυτού που σου έγραψα. Επειδή δεν είναι εύπεπτο (όχι για τις λέξεις που είναι πιο έξω από τις συνήθεις (καθεστηκυία τάξη) αλλά επειδή απαιτεί λίγο παραπάνω προσοχή, γι αυτό και δεν δίνει σημασία ο άλλος, ενώ είναι πολυ σοβαρό. Δεν μπορείς να βασιστείς σε τέτοιους ανθρώπους. Το κριτήριό του ήταν ´τι εσύ δεν τρως μπαν ενώ εγώ ξέρεις. Δεν θέλει και πολλά πολλά μαζί μου. Το αληθινό φοβίζει ρε.
Ταυτόχρονα ´ένας καραγκιόζης με έβριζε. Αντικανονικά κιόλας όχι όπως εσύ. (Πόσο πούστικο όμως ε;. κάθεστε και υπολογίζετε πως θα βγάλετε την κακία σας - αυτό είναι η ύβρης - με λογάκια που τα σπίρτα στο συντονισμό τα βλέπουν κουλ. και σε αυτό είμαι πιο αληθινός και το ξέρεις )
Φυσικά τον έβριζα κι εγώ. Πάλι ξέρεις. Όλα καλά. Λέει λοιπόν ο δικός σου "Ανέφερα τις βρισιές του χαοτικού". Εσύ επίσης έκανες την Κινέζα. Το κάνεις πάντα κι όχι γιατί βαριέσαι ή κάτι που έχεις ξαναπει ψευτολόγια "δεν ασχολούμαι... γιατί ο καθένας... των πράξεών του" κάτι πραγματικά κενό,
αλλά γιατί την βέπεις ότι αποτελείς μέρος του μηχανισμού. Χαίρεσαι που αφήνει τα σκουπίδια του ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ο Άντερ, ο Lord Brun κι έρχεσαι να μου την πεις εμένα.
Σου έχει θέσει πιεστικά το θεμα αν αποδέχεσαι και συμφωνείς με αυτούς και ότι να πάρεις θέση όταν γαμάνε τη συζήτηση κι απαντούσες τρία πουλάκια κάθονται πάλι με το στόλισμα σοφιστικέ-ψαγμενέ ύφους.
Η άλλη έλεγε έβρισα χρήστρια, βρίζω γενικά και ρε πούστη μου τα ποστ των άλλων εκεί κι αυτά. Αν δεν υποπτευθείς θέμα αντίληψης τι άλλο είναι;

"Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλουδάκι σου", "μπορεί στη φαντασία σου, αλλά δεν με αφορά". κι ένας μαλακισμένος τρόπος να εκφράζονται κάποιες (ναι γυναίκες κυρίως σε αυτό το στυλ. Οι άντρες έχουν κι άλλα χαρακτηριστικά). ότι να, κοίτα! Έχω μαγκιά.
Αυτό εγώ το είπα "υφάκι". Κι έρχεσαι και μου λες "Πάντως χαοτικέ δεν είναι αυτή που έχει υφάκι... και φιοριτούρες κλπ". Δηλαδή αυτός ο τρόπος που μιλάνε και περιμένουν συναισθηματικά να βαρέσει κουδουνάκι μέσα τους ότι εντάξει τάϊσαν το ΕΓΩ τους, δεν είναι υφάκι. Είναι υφάκι... να.. το ότι τώρα γράφω πολλά.



Τέλος, ξαναλέω ότι ήταν σωστό το ποστ σου.

[Χαοτικός]

Εδώ αποσπάσματα από ένα παλιό (2008) αλλά πάντα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Λαμπρόπουλου, καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στις ΗΠΑ:


Η κριτική ως τσαμπουκάς

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν
Μ. Αναγνωστάκης

[…]

1. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν καταδέχεται να επιχειρηματολογήσει: τα επιχειρήματα είναι για τους αδύνατους. Ούτε βεβαίως καταδέχεται να φιλοσοφήσει – η φιλοσοφία είναι για τους ανέραστους. Ο τόνος που δίνει στη συζήτηση είναι ένας, με έμφαση στην τελευταία λέξη: “Εμένα θα μου πεις ρε;” Η οπτική που υπερασπίζεται εξίσου αποκλειστική – το προσωπικό βίωμα. Ο τσαμπουκάς κριτικός θα σου πει από πού κατάγεται, πώς σπούδασε, ποιούς γνώρισε και προπάντων τι πέρασε. Η επιδειξιομανία της αυτοβιογραφίας του είναι αποπνικτική και τελικά καταφέρνει να εκμηδενίσει πλήρως τον συνομιλητή διότι τον εξαναγκάζει ή να καυχηθεί με τη σειρά του για τις στερήσεις που υπέστη ή να το βουλώσει και να καθίσει στη γωνιά σαν ντροπιασμένο παιδί της προνομιούχου τάξεως. Ο τσαμπουκάς δεν χαρίζεται σε κανένα – ηγιέται.

Κάναμε ονματοδοσία; Το βγάλαμε επιδειξιομανία. Μόνο εκεί δηλαδή οδηγεί αποκλειστικά, το "θα σου πει από πού κατάγεται, πώς σπούδασε, ποιούς γνώρισε και προπάντων τι πέρασε";

Να τι είναι λογικό άλμα. Είναι υπόθεση αυτό που λέει και δεν το τεκμηριώνει ότι πράγματι έτσι είναι. Επιδεικτικότητα παθολογική!


(Πόσταρα αμέσως γιατί θα το έχανα μετά. Πάω να το συνεχίσω από αυτό το σημείο)

[Χαοτικός]

Εδώ αποσπάσματα από ένα παλιό (2008) αλλά πάντα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Λαμπρόπουλου, καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στις ΗΠΑ:


Η κριτική ως τσαμπουκάς

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν
Μ. Αναγνωστάκης

[…]

1. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν καταδέχεται να επιχειρηματολογήσει: τα επιχειρήματα είναι για τους αδύνατους. Ούτε βεβαίως καταδέχεται να φιλοσοφήσει – η φιλοσοφία είναι για τους ανέραστους. Ο τόνος που δίνει στη συζήτηση είναι ένας, με έμφαση στην τελευταία λέξη: “Εμένα θα μου πεις ρε;” Η οπτική που υπερασπίζεται εξίσου αποκλειστική – το προσωπικό βίωμα. Ο τσαμπουκάς κριτικός θα σου πει από πού κατάγεται, πώς σπούδασε, ποιούς γνώρισε και προπάντων τι πέρασε. Η επιδειξιομανία της αυτοβιογραφίας του είναι αποπνικτική και τελικά καταφέρνει να εκμηδενίσει πλήρως τον συνομιλητή διότι τον εξαναγκάζει ή να καυχηθεί με τη σειρά του για τις στερήσεις που υπέστη ή να το βουλώσει και να καθίσει στη γωνιά σαν ντροπιασμένο παιδί της προνομιούχου τάξεως. Ο τσαμπουκάς δεν χαρίζεται σε κανένα – ηγιέται.

2. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν έχει καιρό για τις πολυτέλειες ενός διαλόγου. Σπεύδει να μετατρέψει κάθε άτυχο συνομιλητή του σε αντίπαλο υποψήφιο για κατατρόπωση. Δεν πιστεύει σε αστικές συνήθειες, όπως η ανταλλαγή ιδεών, ούτε σε υποκριτικές αξίες, όπως η ευπρέπεια. Ο τσαμπουκάς καρπαζώνει όποιον βρει μπροστά του για να επιβραβευθεί με το χάχανο των τζαμπατζήδων. Είναι άκρατα επιθετικός και τον ενδιαφέρει να βγαίνει πάντα κερδισμένος. Έχει ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως δεν έχει να μάθει τίποτε από κανένα επειδή είναι αυτοδίδακτος στο νταηλίκι.

3. Η κριτική ως τσαμπουκάς αποπειράται να πνίξει τον αντίπαλό της σε ένα γλωσσικό οχετό. Δεν αρκείται να βρίσει απλώς με τρόπο χυδαίο και ανάρμοστο προς τις αρχές του δημοσίου διαλόγου. Πάει πολύ πιο πέρα. Προσβάλλει, ταπεινώνει, εξευτελίζει, λέγοντας ανά πάσα στιγμή: “Αν νομίζετε πως έχω κυλιστεί στο χειρότερο βόρβορο, περιμένετε να δείτε πόσο εσμό είμαι ακόμη έτοιμος να επιστρατεύσω. Κι αν με θεωρείτε αήθη, θα σας δείξω πως είμαι ουτιδανός”. Ο τσαμπουκάς υπερθεματίζει σε ποταπότητα, αποστομώνοντας κάθε αντίπαλο με το βόθρο της αυτάρεσκης [χυδαιότητάς] του. Εκεί που νομίζουμε πως έχει εξαντλήσει κάθε προστυχιά, θα βρει μια καινούργια, ακόμη χειρότερη, για να μας διαψεύσει.

4. Η κριτική ως τσαμπουκάς ζέχνει επιδεικτικά βαρβατίλα. Ανεξαρτήτως του φύλου της, περιφέρει τη μαγκιά της ως βαρύ και ασήκωτο ανδρισμό που δε σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Ο μαινόμενος αυτός ανδρισμός αντλεί την επιβεβαίωσή του όχι από τις δικές του επιδόσεις αλλά από τη διακωμώδηση του φύλου των άλλων. Έτσι όσοι επισύρουν την μήνι του, εκτός από αμόρφωτοι κα πράκτορες, είναι διαφορετικοί, αλλιώτικοι, ιδιόρρυθμοι, περίεργοι και γενικά άξιοι καχυποψίας. Ο τσαμπουκάς έχει ανάγκη την ετερότητα για να θωρακίσει την ταυτότητά του, κι έτσι στο χώρο του φύλου επιζητεί διακαώς κάθε “ανωμαλία” για να ικανοποιήσει τις ονειρώξεις της βαρβατίλας του.

Πολύ καλό ήτανε

Ταιριάζει και με αυτό που είπα στη ΓΑΛΗ πριν.

[AlienWay]

Το νήμα όμως δεν το άνοιξα για ξέρω τι να κάνω. Το άνοιξα για να δείξω το πως γίνεται ένας διάλογος και πως κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνεται.

Ανάλογα με τη διάθεση που βρίσκεσαι εσύ, τί άλλο;

Όταν έχεις κέφι για πραγματικό διάλογο, θα πρέπει άπαντες να προσαρμόζονται για να μη σου χαλάσουν τη ροή του ορθού λόγου.

Όταν έχεις κέφι για ακτιβιστικές επιθετικές δράσεις για τον χ ή ψ λόγο, θα πρέπει οι άλλοι να τις αποδέχονται ως σημειολογία στην αυθεντικότητα/καλλιτεχνική προσέγγιση των πραγμάτων και να τις αντιμετωπίζουν με τον δέοντα σεβασμό.


Με λίγα λόγια μελίρρυτε μου Χάο, όταν μπαίνεις στο παιχνιδάκι των ισοπεδώσεων, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδέχεσαι κι εσύ τις ισοπεδώσεις, χωρίς παραπονάκια.

Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Να, αυτό είναι ποστ που δικαιώνει το νήμα!
Είναι ορθός λόγος, είναι αλήθεια (έτσι κάνω), περιγράφει αυτό που θες να εννοήσεις και δείχνεις και τη στάση σου (διάθεση προς εμένα) αλλά χωρίς να επιχειρείς με ψέμα.
Αν το πόιντ σου είναι ότι είμαι άκυρος λόγω αυτού, διαφωνώ.

Μία μικρή επισήμανση στο όταν έχω διάθεση για ακτιβιστικές επιθέσεις. Δεν είναι ότι περιμένω ή απαιτώ οι άλλοι να τις δεχτούν. Δεν γίνεται να δέχεσαι έκθεση και να το λαμβάνεις θετικά. Το κάνω γιατί πιθανώς η κατάσταση είναι τέτοια. Εκεί πας απλά να κάνεις τον άλλον να μετανιώσει. Το μόνο συ όπλο είναι η πικρία που προκαλέσεις. Τι άλλο; ´

Το θέμα όμως είναι και άλλο. Όταν πχ σε έλεγα φασίστρια σε ένα νήμα, μπήκε ένας απίθανος να λέει "Η ΓΑΛΗ δεν είναι φασίστρια. Όταν δεν δέχεται ο άλλος την άποψη μας τον βγάζουμε φασίστα και μπλα μπλα". Μιλάμε για γλείψιμο και περιφρούρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάποιους τους έχεις πείσει ότι έχεις περιεχόμενο. Νομίζω κι ο απίθανος ο Λαχουρένιος σου έπλεκε το εγκώμιο στο άλλο "Μπορεί να διαφωνούμε.... αλλά ... σεβασμοί ... και σέβομαι και εκτιμώ... και παπαράκια ξέρεις.
Στο νήμα εκείνο λοιπόν του τα έχωνα κι αυτουνού που είχα εκτιμήσει ότι είναι άτομο γλείφτης αυτού που σου έγραψα. Επειδή δεν είναι εύπεπτο (όχι για τις λέξεις που είναι πιο έξω από τις συνήθεις (καθεστηκυία τάξη) αλλά επειδή απαιτεί λίγο παραπάνω προσοχή, γι αυτό και δεν δίνει σημασία ο άλλος, ενώ είναι πολυ σοβαρό. Δεν μπορείς να βασιστείς σε τέτοιους ανθρώπους. Το κριτήριό του ήταν ´τι εσύ δεν τρως μπαν ενώ εγώ ξέρεις. Δεν θέλει και πολλά πολλά μαζί μου. Το αληθινό φοβίζει ρε.
Ταυτόχρονα ´ένας καραγκιόζης με έβριζε. Αντικανονικά κιόλας όχι όπως εσύ. (Πόσο πούστικο όμως ε;. κάθεστε και υπολογίζετε πως θα βγάλετε την κακία σας - αυτό είναι η ύβρης - με λογάκια που τα σπίρτα στο συντονισμό τα βλέπουν κουλ. και σε αυτό είμαι πιο αληθινός και το ξέρεις )
Φυσικά τον έβριζα κι εγώ. Πάλι ξέρεις. Όλα καλά. Λέει λοιπόν ο δικός σου "Ανέφερα τις βρισιές του χαοτικού". Εσύ επίσης έκανες την Κινέζα. Το κάνεις πάντα κι όχι γιατί βαριέσαι ή κάτι που έχεις ξαναπει ψευτολόγια "δεν ασχολούμαι... γιατί ο καθένας... των πράξεών του" κάτι πραγματικά κενό,
αλλά γιατί την βέπεις ότι αποτελείς μέρος του μηχανισμού. Χαίρεσαι που αφήνει τα σκουπίδια του ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ο Άντερ, ο Lord Brun κι έρχεσαι να μου την πεις εμένα.
Σου έχει θέσει πιεστικά το θεμα αν αποδέχεσαι και συμφωνείς με αυτούς και ότι να πάρεις θέση όταν γαμάνε τη συζήτηση κι απαντούσες τρία πουλάκια κάθονται πάλι με το στόλισμα σοφιστικέ-ψαγμενέ ύφους.
Η άλλη έλεγε έβρισα χρήστρια, βρίζω γενικά και ρε πούστη μου τα ποστ των άλλων εκεί κι αυτά. Αν δεν υποπτευθείς θέμα αντίληψης τι άλλο είναι;

"Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλουδάκι σου", "μπορεί στη φαντασία σου, αλλά δεν με αφορά". κι ένας μαλακισμένος τρόπος να εκφράζονται κάποιες (ναι γυναίκες κυρίως σε αυτό το στυλ. Οι άντρες έχουν κι άλλα χαρακτηριστικά). ότι να, κοίτα! Έχω μαγκιά.
Αυτό εγώ το είπα "υφάκι". Κι έρχεσαι και μου λες "Πάντως χαοτικέ δεν είναι αυτή που έχει υφάκι... και φιοριτούρες κλπ". Δηλαδή αυτός ο τρόπος που μιλάνε και περιμένουν συναισθηματικά να βαρέσει κουδουνάκι μέσα τους ότι εντάξει τάϊσαν το ΕΓΩ τους, δεν είναι υφάκι. Είναι υφάκι... να.. το ότι τώρα γράφω πολλά.



Τέλος, ξαναλέω ότι ήταν σωστό το ποστ σου.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, αποκόμισα ένα γενικό νόημα, ένα σκεπτικό που υποβόσκει ως ανταπάντηση σε αθέμιτες πρακτικές διαλόγου.

Εχω όμως έναν προβληματισμό και θέλω να στον θέσω:

Υπέθεσε για λίγο ότι μπαίνεις ως καινούργιο μέλος σε ένα φόρουμ Χ. Δεν γνωρίζεις τίποτα σχετικά με αυτό (και δεν οφείλεις να γνωρίζεις κιόλα).

Βλέπεις λοιπόν κάποια μέλη, να επιχειρηματολογούν τόσο ανόητα και τόσο ακραία, που μοιάζουν να παρωδούν τις θέσεις τις οποίες εκφράζουν. Λες "ρε, πστη μου, δεν είναι δυνατόν να τα πιστεύει αυτά που λέει (με τον συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης). Δεν έχει συναίσθηση ότι αυτογελειοποιείται;"

Λίγο αργότερα συνειδητοποιείς (ή σου σφυρίζει κάποιος) πως αυτές οι τεχνικές αυτο-εξεφτελισμού έχουν προκύψει ως ανταπάντηση σε αντίστοιχες τεχνικές, ισόποσης γελοιότητας, που είχαν υιοθετήσει "οι αντίπαλοι" πριν 8-10 χρόνια.

Και έρχομαι εγώ και σε ρωτάω: Αν πριν 8-10 χρόνια κάποιος γελοίος αποφάσισε να επιδείξει το πόσο γελοίος είναι, η σωστή αντιμετώπιση του αντιπάλου, δεν είναι να τον αφήσει να εκτίθεται; Αφού κακό στον εαυτό του κάνει και δυσφημίζει τις ιδέες που υποτίθεται υπερασπίζεται. Άρα όλοι βγαίνουν κερδισμένοι: Αυτός γιατί ικανοποιείται που εκτίθεται και εμείς, που τον αφήνουμε να γελοιοποιείται.

Αντίθετα επιλέγουμε τώρα, 10 ολόκληρα χρόνια μετά, να παρουσιάσουμε μια πανομοιότυπη περσόνα, μόνο και μόνο γιατί "του κρατάμε μανιάτικο" και για να δείξουμε "πόσο λάθος είναι αυτή η τεχνική διαλόγου".

Ερχόμαστε τώρα στον τρόπο που τεκμηριώνεις όσα λες. Το σκεπτικό είναι ορθό διότι έχεις αποδείξει ότι έχεις πολλά δράμια μυαλού και αυτό φαίνεται στα ποστς σου (άλλο αν μερικές φορές υιοθετείς εναλλακτικές τεχνικές στα πλαισια ακτιβισμού). Η τεκμηρίωση που προτείνεις, είναι ίδια με αυτή που θα επικαλεστεί αυτός που αναφέρω στο παραπάνω παράδειγμα. Μπορεί μεν να διαφέρει ριζικά από αυτό που κάνεις εσύ στο διάλογο, αλλά και αυτός, περίπου αυτά θα υποστηρίξει.

Αυτός όμως είναι λάθος. Και το ξέρεις ότι είναι λάθος.

[Χαοτικός]

Πες και την εντύπωσή σου για τη ΓΑΛΗ λοιπόν.

Πάει στον προηγούμενο Άλλιεν. Δεν σε διάβασα ακόμη.

[ΓΑΛΗ]

Το νήμα όμως δεν το άνοιξα για ξέρω τι να κάνω. Το άνοιξα για να δείξω το πως γίνεται ένας διάλογος και πως κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνεται.

Ανάλογα με τη διάθεση που βρίσκεσαι εσύ, τί άλλο;

Όταν έχεις κέφι για πραγματικό διάλογο, θα πρέπει άπαντες να προσαρμόζονται για να μη σου χαλάσουν τη ροή του ορθού λόγου.

Όταν έχεις κέφι για ακτιβιστικές επιθετικές δράσεις για τον χ ή ψ λόγο, θα πρέπει οι άλλοι να τις αποδέχονται ως σημειολογία στην αυθεντικότητα/καλλιτεχνική προσέγγιση των πραγμάτων και να τις αντιμετωπίζουν με τον δέοντα σεβασμό.


Με λίγα λόγια μελίρρυτε μου Χάο, όταν μπαίνεις στο παιχνιδάκι των ισοπεδώσεων, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδέχεσαι κι εσύ τις ισοπεδώσεις, χωρίς παραπονάκια.

Κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Να, αυτό είναι ποστ που δικαιώνει το νήμα!
Είναι ορθός λόγος, είναι αλήθεια (έτσι κάνω), περιγράφει αυτό που θες να εννοήσεις και δείχνεις και τη στάση σου (διάθεση προς εμένα) αλλά χωρίς να επιχειρείς με ψέμα.
Αν το πόιντ σου είναι ότι είμαι άκυρος λόγω αυτού, διαφωνώ.

Μία μικρή επισήμανση στο όταν έχω διάθεση για ακτιβιστικές επιθέσεις. Δεν είναι ότι περιμένω ή απαιτώ οι άλλοι να τις δεχτούν. Δεν γίνεται να δέχεσαι έκθεση και να το λαμβάνεις θετικά. Το κάνω γιατί πιθανώς η κατάσταση είναι τέτοια. Εκεί πας απλά να κάνεις τον άλλον να μετανιώσει. Το μόνο συ όπλο είναι η πικρία που προκαλέσεις. Τι άλλο; ´

Το θέμα όμως είναι και άλλο. Όταν πχ σε έλεγα φασίστρια σε ένα νήμα, μπήκε ένας απίθανος να λέει "Η ΓΑΛΗ δεν είναι φασίστρια. Όταν δεν δέχεται ο άλλος την άποψη μας τον βγάζουμε φασίστα και μπλα μπλα". Μιλάμε για γλείψιμο και περιφρούρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάποιους τους έχεις πείσει ότι έχεις περιεχόμενο. Νομίζω κι ο απίθανος ο Λαχουρένιος σου έπλεκε το εγκώμιο στο άλλο "Μπορεί να διαφωνούμε.... αλλά ... σεβασμοί ... και σέβομαι και εκτιμώ... και παπαράκια ξέρεις.
Στο νήμα εκείνο λοιπόν του τα έχωνα κι αυτουνού που είχα εκτιμήσει ότι είναι άτομο γλείφτης αυτού που σου έγραψα. Επειδή δεν είναι εύπεπτο (όχι για τις λέξεις που είναι πιο έξω από τις συνήθεις (καθεστηκυία τάξη) αλλά επειδή απαιτεί λίγο παραπάνω προσοχή, γι αυτό και δεν δίνει σημασία ο άλλος, ενώ είναι πολυ σοβαρό. Δεν μπορείς να βασιστείς σε τέτοιους ανθρώπους. Το κριτήριό του ήταν ´τι εσύ δεν τρως μπαν ενώ εγώ ξέρεις. Δεν θέλει και πολλά πολλά μαζί μου. Το αληθινό φοβίζει ρε.
Ταυτόχρονα ´ένας καραγκιόζης με έβριζε. Αντικανονικά κιόλας όχι όπως εσύ. (Πόσο πούστικο όμως ε;. κάθεστε και υπολογίζετε πως θα βγάλετε την κακία σας - αυτό είναι η ύβρης - με λογάκια που τα σπίρτα στο συντονισμό τα βλέπουν κουλ. και σε αυτό είμαι πιο αληθινός και το ξέρεις )
Φυσικά τον έβριζα κι εγώ. Πάλι ξέρεις. Όλα καλά. Λέει λοιπόν ο δικός σου "Ανέφερα τις βρισιές του χαοτικού". Εσύ επίσης έκανες την Κινέζα. Το κάνεις πάντα κι όχι γιατί βαριέσαι ή κάτι που έχεις ξαναπει ψευτολόγια "δεν ασχολούμαι... γιατί ο καθένας... των πράξεών του" κάτι πραγματικά κενό,
αλλά γιατί την βέπεις ότι αποτελείς μέρος του μηχανισμού. Χαίρεσαι που αφήνει τα σκουπίδια του ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ο Άντερ, ο Lord Brun κι έρχεσαι να μου την πεις εμένα.
Σου έχει θέσει πιεστικά το θεμα αν αποδέχεσαι και συμφωνείς με αυτούς και ότι να πάρεις θέση όταν γαμάνε τη συζήτηση κι απαντούσες τρία πουλάκια κάθονται πάλι με το στόλισμα σοφιστικέ-ψαγμενέ ύφους.
Η άλλη έλεγε έβρισα χρήστρια, βρίζω γενικά και ρε πούστη μου τα ποστ των άλλων εκεί κι αυτά. Αν δεν υποπτευθείς θέμα αντίληψης τι άλλο είναι;

"Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλουδάκι σου", "μπορεί στη φαντασία σου, αλλά δεν με αφορά". κι ένας μαλακισμένος τρόπος να εκφράζονται κάποιες (ναι γυναίκες κυρίως σε αυτό το στυλ. Οι άντρες έχουν κι άλλα χαρακτηριστικά). ότι να, κοίτα! Έχω μαγκιά.
Αυτό εγώ το είπα "υφάκι". Κι έρχεσαι και μου λες "Πάντως χαοτικέ δεν είναι αυτή που έχει υφάκι... και φιοριτούρες κλπ". Δηλαδή αυτός ο τρόπος που μιλάνε και περιμένουν συναισθηματικά να βαρέσει κουδουνάκι μέσα τους ότι εντάξει τάϊσαν το ΕΓΩ τους, δεν είναι υφάκι. Είναι υφάκι... να.. το ότι τώρα γράφω πολλά.



Τέλος, ξαναλέω ότι ήταν σωστό το ποστ σου.

Το πόιντ μου είναι ότι εσύ αδικείς τον εαυτό σου, όχι εγώ.

Όταν γράφεις ως παιδί ή ενήλικος, είσαι πολύ καλός και ενδιαφέρων συνομιλητής.

Στο πλαίσιο της ημιανηλικότητας όμως, γίνεσαι κουραστικός.



Μπορείς να εκλάβεις τους όρους "παιδί", "ενήλικος", "ημιανήλικος", όπως γουστάρεις.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

(Ας βάλω και κάποιους θεωρούμενους ως τηρητέους κανόνες σε μια συζήτηση)


Οι δέκα κανόνες για την κριτική συζήτηση

1. Τα διαβουλευόμενα μέρη δεν πρέπει να αποτρέπουν ο ένας τον άλλο στην έκφραση των θέσεών τους ή των αμφιβολιών τους για τις θέσεις.

2. Ο συμμετέχων που εκφράζει μία θέση είναι υποχρεωμένος να την προασπίσει εάν του ζητηθεί

3. Η εναντίωση ενός συμμετέχοντος σε μία θέση πρέπει να σχετίζεται με τη θέση που έχει διατυπωθεί από τον άλλο συμμετέχοντα

4. Ένας συμμετέχων μπορεί να προασπίσει τη θέση του μόνο διατυπώνοντας επιχειρήματα που σχετίζονται με αυτή τη θέση.

5. Ένας συμμετέχων δεν πρέπει να παρουσιάζει εσφαλμένα μία πρόταση που έμεινε ανέκφραστη από το άλλο μέλος ή να αρνηθεί μία πρόταση που υπονόησε

6. Κανένα μέλος δεν πρέπει να παρουσιάσει λανθασμένα μία πρόταση ως αποδεκτό εναρκτήριο σημείο ή να αρνηθεί μία πρόταση παρουσιάζοντας ένα εναρκτήριο σημείο

7. Καμία θέση δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αναμφισβήτητη εάν ο υποστηρικτής της δεν επιχειρηματολογήσει εύλογα για αυτή

8. Η λογική στην επιχειρηματολογία πρέπει να είναι ευλόγως έγκυρη ή να είναι ικανή να καταστεί έγκυρη εκφράζοντας ρητά μία ή περισσότερες προτάσεις.

9. Μια ανεπαρκής προάσπιση μιας θέσης οφείλει να οδηγεί στην απόσυρση της πρότασης, ενώ η εύλογη και επαρκής προάσπιση μία θέσης οφείλει να οδηγεί στην απόσυρση των αμφιβολιών προς αυτή.

10. Τα διαβουλευόμενα μέρη δεν πρέπει να χρησιμοποιούν ασαφή αναπτύγματα ή διφορούμενα, και πρέπει να ερμηνεύουν τα αναπτύγματα του άλλου μέρους προσεκτικά και με σαφήνεια.

[Χαοτικός]

Διαβάζοντας τα παραπάνω, αποκόμισα ένα γενικό νόημα, ένα σκεπτικό που υποβόσκει ως ανταπάντηση σε αθέμιτες πρακτικές διαλόγου.

Εχω όμως έναν προβληματισμό και θέλω να στον θέσω:

Υπέθεσε για λίγο ότι μπαίνεις ως καινούργιο μέλος σε ένα φόρουμ Χ. Δεν γνωρίζεις τίποτα σχετικά με αυτό (και δεν οφείλεις να γνωρίζεις κιόλα).

Βλέπεις λοιπόν κάποια μέλη, να επιχειρηματολογούν τόσο ανόητα και τόσο ακραία, που μοιάζουν να παρωδούν τις θέσεις τις οποίες εκφράζουν. Λες "ρε, πστη μου, δεν είναι δυνατόν να τα πιστεύει αυτά που λέει (με τον συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης). Δεν έχει συναίσθηση ότι αυτογελειοποιείται;"

Λίγο αργότερα συνειδητοποιείς (ή σου σφυρίζει κάποιος) πως αυτές οι τεχνικές αυτο-εξεφτελισμού έχουν προκύψει ως ανταπάντηση σε αντίστοιχες τεχνικές, ισόποσης γελοιότητας, που είχαν υιοθετήσει "οι αντίπαλοι" πριν 8-10 χρόνια.

Και έρχομαι εγώ και σε ρωτάω: Αν πριν 8-10 χρόνια κάποιος γελοίος αποφάσισε να επιδείξει το πόσο γελοίος είναι, η σωστή αντιμετώπιση του αντιπάλου, δεν είναι να τον αφήσει να εκτίθεται; Αφού κακό στον εαυτό του κάνει και δυσφημίζει τις ιδέες που υποτίθεται υπερασπίζεται. Άρα όλοι βγαίνουν κερδισμένοι: Αυτός γιατί ικανοποιείται που εκτίθεται και εμείς, που τον αφήνουμε να γελοιοποιείται.

Αντίθετα επιλέγουμε τώρα, 10 ολόκληρα χρόνια μετά, να παρουσιάσουμε μια πανομοιότυπη περσόνα, μόνο και μόνο γιατί "του κρατάμε μανιάτικο" και για να δείξουμε "πόσο λάθος είναι αυτή η τεχνική διαλόγου".

Ερχόμαστε τώρα στον τρόπο που τεκμηριώνεις όσα λες. Το σκεπτικό είναι ορθό διότι έχεις αποδείξει ότι έχεις πολλά δράμια μυαλού και αυτό φαίνεται στα ποστς σου (άλλο αν μερικές φορές υιοθετείς εναλλακτικές τεχνικές στα πλαισια ακτιβισμού). Η τεκμηρίωση που προτείνεις, είναι ίδια με αυτή που θα επικαλεστεί αυτός που αναφέρω στο παραπάνω παράδειγμα. Μπορεί μεν να διαφέρει ριζικά από αυτό που κάνεις εσύ στο διάλογο, αλλά και αυτός, περίπου αυτά θα υποστηρίξει.

Αυτός όμως είναι λάθος. Και το ξέρεις ότι είναι λάθος.

Συμφωνώ με όλο το ποστ. Το έντονο που σημείωσα νομίζω εκφράζει και τον προσανατολισμο σου. Ναι έτσι είναι.

ΑΝΤΙΦΑΣΚΩ, μάλιστα αντιφάσκω.
Είναι ένα άρθρο του Εκο. Να το διαβάσεις. Θα το φέρω κιόλας για να μην ψάχνεις αν βαριέσαι.

Δεν είμαι πάντα ο´διος. δες το νικ μου ρε.
Λοιπον δεν θα σου τεκμηριώσω το γιατί κάνω ό,τι κάνω και έχω δίκιο που το κάνω. Αυτό που θα σου πω είναι περιγραφή του τι κάνω όχι δικαιολογία.

Όταν κάνω αυτά τα αίσχη που λες, που παρασύρθηκα σε κάτι φαύλο κλπ κλπ το κάνω από ένα σύστημα δράσεων όχι από μία εντολή για δράση σε ένα ερέθισμα. Να σου γράψω δηλαδή ότι το κάνω γιατί το συναίσθημά μου εκείνη τη στιγμή έτσι είναι. Κι ότι είναι θέμα ξεσπάσματος και ότι πράγματι κι ο άλλος αυτό ακριβώς θα κάνει και δν υπάρχει διαφορά. Ναι έτσι είναι.
Μόνο που για μένα δεν είναι μόνο αυτό.

Εδώ είναι που θέλω να εξηγήσω ότι τα συμπεράσματα βγαίνουν συχνά αβιάστα και βολικά και μη ενεργοβόρα. όταν ακούς "Τον σκότωσε για 500 ευρώ, για μια θέση πάρκινγκ" κλπ, (Τίτλος είδησης μοιάζει) πρέπει να ξέρεις ότι η φράση είναι ψευδής. και πάντα θα είναι ψευδής.
Τώρα σκέφτομαι ότι η ψηφιακή κουλτούρα μπορεί να βοηθήσει σε αυτό που λέω
Το σωστό θα ήταν #Τον σκότωσε,#για #τα λεφτά. #Πάρκινγ#τσακώθηκαν.
Νομίζω με πιάνεις. Δεν μπορεί τρεις λέξεις να περικλείουν ολόκληρα συστήματα και καταστάσεις. Τον σκότωσε γιατί φοβήθηκε αλλά δεν ήτν και κάνας ευαίσθητος με ενσυναίσθηση, με τη μια τον σκότωσε. όχι δίστασε. Έριξε στα πόδια για να μην σκοτώσει.Είχαν μίσος από πιο παλιά. ήταν τύπος που ´λο δημιουργούσε προβλήματα, ήταν πρεζάκι, ήταν διευθυντής.
Τον έβρισε ο άλλος, τον είπε μαλάκα εκεί που τσακόνονταν για το πάρκινγ


Δηλαδή είναι καμιά δεκαπενταριά λόγοι και μάλιστα όχι ανεξάρτητοι. Η μίξη τους είναι που θα σου βγάλει τελικά το πως θα κινηθείς.

Βλέπω δηλαδή ότι εκτός από το ότι λέει κάποιο ψέμα ο άλλος "Ο Μητστάκης προστατεύει τους Παιδεραστές", "Ο Τσίπρας οπλιζει τα χέρια των εγκληματιών), εκτός από το γεγονός ότι είναι λάθος τ επιχείρημα του άλλου, βλέπω και το κίνητρο. κι άλλος θα θέλει απλά να χειριστεί την παθολογία του. να την εκφράσει και να μετρήσει τον παλμό. να δει τις συνέπειες κλπ. Το έχει ενδιαφέρον στη ζωή του ίσως και αναγκαίο. Ο άλλος θέλει να πάει την κουβέντα αλλού γιατί δεν τον βολεύει, άλλος σε θυμάται από πριν χρόνια ότι δεν σε χωνεύει για κάποια διένεξη μεταξύ σας ή και όχι μεταξύ σας και καιροφυλακτεί για να σου επιτεθεί.

Έναν από όλους, δεν τον ανέχεσαι με τίποτα. Όχι τον ίδιον. Το στιγμιότυπο του. Το τι σου προκαλεί εκείνη τη στιγμή. Τον κάνεις και εικόνα στο μυαλό σου. Είναι γλοιώδης σαν κι αυτόν που δεν χώνευες τότε, κάποτε. Θέλεις να τον κοπανήσεις θέλεις πολλά να του κάνεις. Αλλά η εμπειρία σου σου έχει πει ότι τελικά δεν ικανοποιηθείς. Σου βγάζει τότε ο εαυτός ου κι άλλη απαίτηση. να τον κάνεις να μην το ξανακάνει. μία μέθοδος είναι να τον σοκάρεις τόσο πολύ που να μη θέλει να σου ξαναμιλήσει αλλά να μην μπορεί και να μιλήσει γενικά. Να μείνει μουδιασμένος να ξεροκαταπίνει.

Είναι πρόταση αυτό για να το κάνουν και οι άλλοι; Σε καμία περίπτωση βέβαια. Το καταδικάζω. Αν δω κάποιον να το κάνει ξέρω πως νιώθει.Με τίποτα δεν θα του την πέσω με την πεπατημένη και την κοινή αισθητική. Είτε να τον βρίσω (πάνω στα νεύρα του και που ήδη τον βρίζουν κι άλλοι, αλλά ούτε και να τον λογικέψω. Ακόμα πιο σκατένιο αυτό ρε κι εσύ ειδικά είσαι επιρρεπής να το κάνεις. "Μπλα μπλα και, κοίτα φίλε.... Φάουλ, μην αυτώνεις τον εαυτό σου και μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ...." Τι μαλακία! Σοβαρά τώρα, εσένα περίμενε; Δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Αν βρίζω κάποιον και περιμένω μπαν και καάοιος τρίτος αρχίσει τα δικά του και καλά για την αντίδραση μου, τον παίρνει διπλά ο διάλος. Γιατί είναι μουνοπανιά ρε. Πάει και στριμώχνεται σαν θρασύδειλος στο πλήθος να πετάξει κι αυτός πέτρα. όχι ρε μαλάκα.πάτημα κάτω.

Ένα άλλο πάλι που είχε θίξει και η ΓΑΛΗ με μαλακισμένο υφάκι "Οι προχοκάγκουρες που θα ''έσφαζαν για το παιδί τους αλλά απαιτούν πολιτισμό από την κενωνία" (έτσι με τέτοιο στυλ. Επιτηδευμένα οι λέξεις κάπως κλπ. Αλλά τελος παντων...) μμαζί με τη λίμπιντ που ικανοποιούσε πάλι με τις γνωστές μαλακίες ήθελε να θέσει το πόιντ, ότι αφού κι εσύ μπορεί να σκοτωνες τον κακοποιό που θα βλάψει γιατί κράζεις αυτούς δημόσια το εκφραζουν τρόπους τιμωρίας;
μα αυτό θέλω να περάσω. ότι τα σκατά που είμαστε, τα κρατάμε μέσα μας. Δεν τα δείχνουμε ως επιθυμητή πραγματικότητα.
πάει ο άλλοςκαι σκοτώνει τα παιδιά του άλλου γιατί του ανέβηκε τόσο το αίμα στο κεφάλι, είναι τόσο ανεύθυνος και αμάθητος στο να αντέχει το φυσικό π´νο, τα συναισθήματά του, τις φυσικές μεταβολές, ασθενής, και τέλος πάντων ότι αρνητικό και κακό είναι..
Εγώ έχω φαντασιώσει μακαβριότητες έτσι για ξέσπασμα. Επειδή μου καλύψανε 10 λεπτά συναισθηματικής αστάθειας, να βγω να ποστάρω "Μπράβο"; "Καλά του έκανε"; και να σου βάλω και μια παράμετρο "γιατί" το έκανε γιατί ο άλλος του είχε βιάσει το παιδί και το σκότωσε μετά.

Τι θα δεις εδώ; ό,τι γουστάρει ο καθένας να ξεκαυλώσει το απωθημένο του και το κόμπλεξ. Άλλος θα πει τι μαλάκας είναι, τα παιδάκια τι έφταιγαν κι ο άλλος θα πει τα θελε ο κώλος του άλλου. Το καθίκι που βίασε και σκότωσε, να τώρα!
Τι προτείνω εγώ σε τέτοια; ΜΟΥΓΚΑ ρε μαλάκα. κανείς δεν χρειάζεται το βρωμοθυμικό σου. ποιος είσαι; Έχουν το δικό τους βρωμοθυμικό όλοι.

Κάτσε, σοκαρίσου, ξεροκατάπιε το στεγνό στόμα σου και διαχειρίσου μόνος σου το σοκ σου. Τι διαφορά έχεις από το μαλακισμένο το παιδί που έχει μάθει να ψευτοκλαίει γκαρίζοντας;

(Μέρος της δουλειάς μου είναι να μάθω τους γονείς να μη λένε τη λέξη "Κλαίει" όταν κάνει έτσι το παιδί. Δεν είναι κλάμα. Είναι κακή και αυταρχική συμπεριφορά. Επειδή δεν το έχει με το να βρίσει και να τα σπάσει κάνει αυτό το πράγμα για επιβληθεί τσαμπουκαλίστικα.)

Δεν έχει καμία διαφορά. Τώρα εγώ σοκαρίστηκα, τώρα θα σας πετάξω τα σκατά μυ στα μούτρα.

Αυτά

[Καραμελίτσα]

Εδώ αποσπάσματα από ένα παλιό (2008) αλλά πάντα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Λαμπρόπουλου, καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στις ΗΠΑ:


Η κριτική ως τσαμπουκάς

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν
Μ. Αναγνωστάκης

[…]

1. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν καταδέχεται να επιχειρηματολογήσει: τα επιχειρήματα είναι για τους αδύνατους. Ούτε βεβαίως καταδέχεται να φιλοσοφήσει – η φιλοσοφία είναι για τους ανέραστους. Ο τόνος που δίνει στη συζήτηση είναι ένας, με έμφαση στην τελευταία λέξη: “Εμένα θα μου πεις ρε;” Η οπτική που υπερασπίζεται εξίσου αποκλειστική – το προσωπικό βίωμα. Ο τσαμπουκάς κριτικός θα σου πει από πού κατάγεται, πώς σπούδασε, ποιούς γνώρισε και προπάντων τι πέρασε. Η επιδειξιομανία της αυτοβιογραφίας του είναι αποπνικτική και τελικά καταφέρνει να εκμηδενίσει πλήρως τον συνομιλητή διότι τον εξαναγκάζει ή να καυχηθεί με τη σειρά του για τις στερήσεις που υπέστη ή να το βουλώσει και να καθίσει στη γωνιά σαν ντροπιασμένο παιδί της προνομιούχου τάξεως. Ο τσαμπουκάς δεν χαρίζεται σε κανένα – ηγιέται.

2. Η κριτική ως τσαμπουκάς δεν έχει καιρό για τις πολυτέλειες ενός διαλόγου. Σπεύδει να μετατρέψει κάθε άτυχο συνομιλητή του σε αντίπαλο υποψήφιο για κατατρόπωση. Δεν πιστεύει σε αστικές συνήθειες, όπως η ανταλλαγή ιδεών, ούτε σε υποκριτικές αξίες, όπως η ευπρέπεια. Ο τσαμπουκάς καρπαζώνει όποιον βρει μπροστά του για να επιβραβευθεί με το χάχανο των τζαμπατζήδων. Είναι άκρατα επιθετικός και τον ενδιαφέρει να βγαίνει πάντα κερδισμένος. Έχει ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως δεν έχει να μάθει τίποτε από κανένα επειδή είναι αυτοδίδακτος στο νταηλίκι.

3. Η κριτική ως τσαμπουκάς αποπειράται να πνίξει τον αντίπαλό της σε ένα γλωσσικό οχετό. Δεν αρκείται να βρίσει απλώς με τρόπο χυδαίο και ανάρμοστο προς τις αρχές του δημοσίου διαλόγου. Πάει πολύ πιο πέρα. Προσβάλλει, ταπεινώνει, εξευτελίζει, λέγοντας ανά πάσα στιγμή: “Αν νομίζετε πως έχω κυλιστεί στο χειρότερο βόρβορο, περιμένετε να δείτε πόσο εσμό είμαι ακόμη έτοιμος να επιστρατεύσω. Κι αν με θεωρείτε αήθη, θα σας δείξω πως είμαι ουτιδανός”. Ο τσαμπουκάς υπερθεματίζει σε ποταπότητα, αποστομώνοντας κάθε αντίπαλο με το βόθρο της αυτάρεσκης [χυδαιότητάς] του. Εκεί που νομίζουμε πως έχει εξαντλήσει κάθε προστυχιά, θα βρει μια καινούργια, ακόμη χειρότερη, για να μας διαψεύσει.

4. Η κριτική ως τσαμπουκάς ζέχνει επιδεικτικά βαρβατίλα. Ανεξαρτήτως του φύλου της, περιφέρει τη μαγκιά της ως βαρύ και ασήκωτο ανδρισμό που δε σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Ο μαινόμενος αυτός ανδρισμός αντλεί την επιβεβαίωσή του όχι από τις δικές του επιδόσεις αλλά από τη διακωμώδηση του φύλου των άλλων. Έτσι όσοι επισύρουν την μήνι του, εκτός από αμόρφωτοι κα πράκτορες, είναι διαφορετικοί, αλλιώτικοι, ιδιόρρυθμοι, περίεργοι και γενικά άξιοι καχυποψίας. Ο τσαμπουκάς έχει ανάγκη την ετερότητα για να θωρακίσει την ταυτότητά του, κι έτσι στο χώρο του φύλου επιζητεί διακαώς κάθε “ανωμαλία” για να ικανοποιήσει τις ονειρώξεις της βαρβατίλας του.

Βασικά αυτό το κείμενο (εννοώ όλο, όχι το απόσπασμα) είναι ενδοσυντεχνιακό μαλλιοτράβηγμα, την πέφτει σε μία συγκεκριμένη κατηγορία συμπεριφοράς που αφορά τον δικό του μικρόκοσμο.

Και είναι καταγγελτικός λόγος, όχι ακριβώς επιχειρηματολογία. Τσαμπουκά πουλάει κι αυτός, (ενδεχομένως) με πιο κομψές φιοριτούρες.