Χρωστάνε τα παιδιά στους γονείς τους;

[ΓΑΛΗ]

Οι γονείς χρωστάνε στα παιδιά τους να τους δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους μέχρι ένα σημείο (ενηλικιωση αντε λίγο παραπάνω μεχρι να σπουδασουν, σε εύλογο χρονικό διαστημα παντως όχι να γινουν ημιπιτσιρικαδες). Μετά δε χρωστάνε τίποτα, ουτε σπιτι, ουτε αυτοκίνητο, ουτε βοήθεια σε οτιδηποτε. Ούτε τα παιδιά χρωστάνε φυσικά. Η σχέση μεταξύ ενηλίκων καθορίζεται από αγάπη, επιλογές, συμβιβασμούς. Τώρα το πώς και γιατί ο καθένας σαδομαζοχιζεται σε οικογενειακές καταστασεις είναι δικό του βίτσιο.

[Naida]

Ποια αγάπη ρε σύ;

Εμένα μόνον και μόνον η ιδέα ότι αν πάθαινα κάτι και δεν είχα δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, θα έπρεπε να φορτωθώ στο γιο μου και πολύ περισσότερο στην οικογένεια του, με τρελλαίνει.

Σαφώς και δεν θα γούσταρα να του είμαι βάρος, ούτε θα το θεωρούσα υποχρέωση του, είτε του είχα προσφέρει είτε όχι.

Τι ποια αγάπη βρε συ ΓΑΛΗ μου; αυτή που έχει το παιδί σου προς εσένα. Εσύ μπορεί να μην θες να του γίνεις βάρος αν σου συμβεί κάτι αλλά πέρα από το δικό σου θέλω είναι η αγάπη του παιδιού σου προς εσένα στο να σε φροντίσει όπως εκείνο μπορεί. Για αυτό έγραψα ότι ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί του με όλη του την αφοσίωση αλλά χωρίς να περιμένει τίποτα. Να μην δεσμεύεται το παιδί. Το παιδί από την αγάπη του προς τον γονιό θα του σταθεί όταν εκείνος είναι πλέον ανήμπορος.

[Antares]

Δεν έχω παιδιά, αν είχα και δεν είχα αρκετούς πόρους στην Ελλάδα, θα μετανάστευα σίγουρα, γι' αυτήν την δωρεάν παιδεία, υγεία κλπ. που σε άλλα κράτη είναι σοβαρότερη.
Αν βρεθεί σε ανάγκη ο γονέας, σίγουρα θα βοηθούσα.

[ethereal]

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

Θα συμφωνήσω με τη memberlist.php?mode=viewprofile&u=156 ότι το παιδί το ανεβάζουμε στο θρόνο ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει δυνάστης.
Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ ότι είναι λάθος να το βλέπουμε ως μια προέκταση του ιδεατού εαυτού μας και όχι ως μια εντελώς ανεξάρτητη οντότητα.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω (δε νομίζω ότι το πετυχαίνω πάντα) είναι να δίνω στα παιδιά ερεθίσματα ώστε να δοκιμάζουν διάφορα μέχρι να βρουν αυτό που τους κάνει.
Είναι εύκολο να μην τα σπρώχνεις προς αυτά που αρέσουν σε σένα; Όχι
Είναι εύκολο να δεχτείς επιλογές τους που δεν αρέσουν σε σένα; Όχι
Δεν είπε όμως κανείς ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά...
Όπως δεν είναι και εύκολο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου όταν λες πως κάνεις τα πάντα για το (ενήλικο πλέον) παιδί σου χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα...

Τουλάχιστον, είσαι ειλικρινής. Και βάζεις στην εξίσωση τις γονεϊκές επιθυμίες και όνειρα (για να το πω πιο εύσχημα).
Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύθραυστη είναι η γραμμή μεταξύ αυτών και της "αναμενόμενης" συμπεριφοράς. Κι αν το θεωρείς μικρό ως πρόβλημα, σου υπενθυμίζω πως είμαστε από τις χώρες που ευδοκιμούν τα εγκλήματα για λόγους τιμής ή κτηματικές διαφορές.

'Οταν η άποψη είναι πως οφείλει να υπάρχει "θρόνος" (άντε και κανα εισαγωγικό μπας και συνεννοηθούμε) και πως το παιδί είναι το α και το ω της ύπαρξής μας, καταλαβαίνεις για πόσο μισερούς ανθρώπους συζητάμε. Που αντί να δουλέψουν με τον εαυτό τους, όχι μόνο κάνουν απερίσκεπτα παιδιά, αλλά και τα μεγαλώνουν σύμφωνα με τα "ειωθότα".
Και είναι ένας ανατροφοδοτούμενος κύκλος που ναι μεν θα φέρει τη γιαγιά π.χ. στο σημείο να ακούσει το "Δεν κατάλαβες!", αλλά θα το ακούσει από το στόμα που η ίδια διαμόρφωσε και που το όλο σκηνικό, ακόμα και στη γελοιότητά του, προσφέρει αυταρέσκεια στα συμπράττοντα μέρη καθώς ακολουθούν ένα πατροπαράδοτο "τυπικό".

Οποιοσδήποτε έχει μια ουσιαστική εμπειρία από σχήματα οικογενειακά εκτός ελληνικής πραγματικότητας, μπορεί ν' αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι η αγάπη δεν είναι ενδημικό φρούτο και πως οι σχέσεις των ατόμων μπορεί να είναι ζεστές, ειλικρινείς και ισχυρές χωρίς δούναι και λαβείν.

[Naida]

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

Θα συμφωνήσω με τη memberlist.php?mode=viewprofile&u=156 ότι το παιδί το ανεβάζουμε στο θρόνο ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει δυνάστης.
Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ ότι είναι λάθος να το βλέπουμε ως μια προέκταση του ιδεατού εαυτού μας και όχι ως μια εντελώς ανεξάρτητη οντότητα.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω (δε νομίζω ότι το πετυχαίνω πάντα) είναι να δίνω στα παιδιά ερεθίσματα ώστε να δοκιμάζουν διάφορα μέχρι να βρουν αυτό που τους κάνει.
Είναι εύκολο να μην τα σπρώχνεις προς αυτά που αρέσουν σε σένα; Όχι
Είναι εύκολο να δεχτείς επιλογές τους που δεν αρέσουν σε σένα; Όχι
Δεν είπε όμως κανείς ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά...
Όπως δεν είναι και εύκολο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου όταν λες πως κάνεις τα πάντα για το (ενήλικο πλέον) παιδί σου χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα...

Τουλάχιστον, είσαι ειλικρινής. Και βάζεις στην εξίσωση τις γονεϊκές επιθυμίες και όνειρα (για να το πω πιο εύσχημα).
Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύθραυστη είναι η γραμμή μεταξύ αυτών και της "αναμενόμενης" συμπεριφοράς. Κι αν το θεωρείς μικρό ως πρόβλημα, σου υπενθυμίζω πως είμαστε από τις χώρες που ευδοκιμούν τα εγκλήματα για λόγους τιμής ή κτηματικές διαφορές.

'Οταν η άποψη είναι πως οφείλει να υπάρχει "θρόνος" (άντε και κανα εισαγωγικό μπας και συνεννοηθούμε) και πως το παιδί είναι το α και το ω της ύπαρξής μας, καταλαβαίνεις για πόσο μισερούς ανθρώπους συζητάμε. Που αντί να δουλέψουν με τον εαυτό τους, όχι μόνο κάνουν απερίσκεπτα παιδιά, αλλά και τα μεγαλώνουν σύμφωνα με τα "ειωθότα".
Και είναι ένας ανατροφοδοτούμενος κύκλος που ναι μεν θα φέρει τη γιαγιά π.χ. στο σημείο να ακούσει το "Δεν κατάλαβες!", αλλά θα το ακούσει από το στόμα που η ίδια διαμόρφωσε και που το όλο σκηνικό, ακόμα και στη γελοιότητά του, προσφέρει αυταρέσκεια στα συμπράττοντα μέρη καθώς ακολουθούν ένα πατροπαράδοτο "τυπικό".

Οποιοσδήποτε έχει μια ουσιαστική εμπειρία από σχήματα οικογενειακά εκτός ελληνικής πραγματικότητας, μπορεί ν' αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι η αγάπη δεν είναι ενδημικό φρούτο και πως οι σχέσεις των ατόμων μπορεί να είναι ζεστές, ειλικρινείς και ισχυρές χωρίς δούναι και λαβείν.

Συγνώμη αλλά αυτό ακριβώς είναι να είσαι γονιός. Να έχεις το παιδί σου πάνω από τον εαυτό σου. Διαφορετικά απλά μην κάνεις παιδί.

[ΓΑΛΗ]

Ποια αγάπη ρε σύ;

Εμένα μόνον και μόνον η ιδέα ότι αν πάθαινα κάτι και δεν είχα δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, θα έπρεπε να φορτωθώ στο γιο μου και πολύ περισσότερο στην οικογένεια του, με τρελλαίνει.

Σαφώς και δεν θα γούσταρα να του είμαι βάρος, ούτε θα το θεωρούσα υποχρέωση του, είτε του είχα προσφέρει είτε όχι.

Τι ποια αγάπη βρε συ ΓΑΛΗ μου; αυτή που έχει το παιδί σου προς εσένα. Εσύ μπορεί να μην θες να του γίνεις βάρος αν σου συμβεί κάτι αλλά πέρα από το δικό σου θέλω είναι η αγάπη του παιδιού σου προς εσένα στο να σε φροντίσει όπως εκείνο μπορεί. Για αυτό έγραψα ότι ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί του με όλη του την αφοσίωση αλλά χωρίς να περιμένει τίποτα. Να μην δεσμεύεται το παιδί. Το παιδί από την αγάπη του προς τον γονιό θα του σταθεί όταν εκείνος είναι πλέον ανήμπορος.

Μα εγώ ΔΕΝ θέλω να του γίνω βάρος όταν είμαι ανήμπορη.

Το έκανα για τη μάνα μου, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη και πληρώνοντας μεγάλο κόστος, αλλά ακριβώς γι' αυτό, δεν θέλω να φορτώσω κάτι αντίστοιχο στο γιο μου. Και του το έχω ξεκαθαρίσει από τώρα, που είμαι υγιής για να μη νοιώθει ενοχές αν μου συμβεί κάτι. Όπως του έχω ξεκαθαρίσει και το ότι αν θέλει να κάνει ένα ή τέσσερα παιδιά είναι υπόθεση δική του και της γυναίκας του και όχι δική μου.

[ethereal]

Το τι ορίζει καθένας ως γονιό είναι σεβαστό.
Εκεί που νομίζω τα χαλάμε λίγο όλοι είναι στο τι ορίζει ως παιδί.

[Naida]

Ποια αγάπη ρε σύ;

Εμένα μόνον και μόνον η ιδέα ότι αν πάθαινα κάτι και δεν είχα δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, θα έπρεπε να φορτωθώ στο γιο μου και πολύ περισσότερο στην οικογένεια του, με τρελλαίνει.

Σαφώς και δεν θα γούσταρα να του είμαι βάρος, ούτε θα το θεωρούσα υποχρέωση του, είτε του είχα προσφέρει είτε όχι.

Τι ποια αγάπη βρε συ ΓΑΛΗ μου; αυτή που έχει το παιδί σου προς εσένα. Εσύ μπορεί να μην θες να του γίνεις βάρος αν σου συμβεί κάτι αλλά πέρα από το δικό σου θέλω είναι η αγάπη του παιδιού σου προς εσένα στο να σε φροντίσει όπως εκείνο μπορεί. Για αυτό έγραψα ότι ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί του με όλη του την αφοσίωση αλλά χωρίς να περιμένει τίποτα. Να μην δεσμεύεται το παιδί. Το παιδί από την αγάπη του προς τον γονιό θα του σταθεί όταν εκείνος είναι πλέον ανήμπορος.

Μα εγώ ΔΕΝ θέλω να του γίνω βάρος όταν είμαι ανήμπορη.

Το έκανα για τη μάνα μου, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη και πληρώνοντας μεγάλο κόστος, αλλά ακριβώς γι' αυτό, δεν θέλω να φορτώσω κάτι αντίστοιχο στο γιο μου. Και του το έχω ξεκαθαρίσει από τώρα, που είμαι υγιής για να μη νοιώθει ενοχές αν μου συμβεί κάτι. Όπως του έχω ξεκαθαρίσει και το ότι αν θέλει να κάνει ένα ή τέσσερα παιδιά είναι υπόθεση δική του και της γυναίκας του και όχι δική μου.

Άσχετο το ένα με το άλλο. Το ότι εσύ δεν θες να του φορτωθείς(λογικό) δεν σημαίνει πως το παιδί θα σε αφήσει στην ανημπορία που μπορεί να πέσεις (εύχομαι να μην σε βρει ποτέ). Και θα το κάνει από αγάπη και όχι ως αποπληρωμή χρεών
Πρόσφατα ήμουν στηνα παραλία με τον δικό μου. Έρχεται ένα ζευγάρι στις ηλικίες μας περίπου. Ίσως λίγο μεγαλύτερη από μένα να ήταν η κοπέλα. Η κοπέλα κρατούσε τον άντρα και πήγαιναν σιγά σιγά, έσερνε το πόδι του και το χέρι του ήταν λυγισμένο και ακίνητο. Φαινόταν σαν η δεξιά πλευρά του να μην λειτουργούσε. Τον βοήθησε να καθίσει, να βγάλει τα παπούτσια του, να στρώσει το μαγιό του. Όταν ήθελαν να βουτήξουν τον βοήθησε να σηκωθεί, όταν γύρισαν τα ίδια. Του μιλούσε τρυφερά και του φιλούσε το χέρι. Πήγε κάθισε δίπλα του στην ξαπλώστρα και ξάπλωσε στο στερνο του και αυτός της χαϊδεύει τα μαλλιά με το άλλο χέρι. Δεν ξέρω τι βάρος κουβαλούσαν και οι δυο αλλά δεν φαίνονταν, έλαμπαν από αγάπη. Δυο τρυφερά πλάσματα.
Όταν του είπα του δικού μου ότι και εγώ θα σε φρόντιζα αν παθαινες κάτι, μου απάντησε δεν θα χρειαζόταν θα τινάζε τα μυαλά του στον αέρα.
Βέβαια και εγώ μεγάλη κουβέντα είπα εκείνη την στιγμή χωρίς να το σκεφτώ αλλά η δική του με σόκαρε. Με πόση ελαφρότητα το είπε. Πόσο υποτίμησε την γλυκα της ζωής και την αγάπη των ανθρώπων του. Μπορεί να μην ήμουν εγώ να ήταν κάποια άλλη.
Πως πραγματικά κάποιος μπορεί να πει ότι δεν θα γινόμουν βάρος σε κανέναν;

[ΓΑΛΗ]

Τι ποια αγάπη βρε συ ΓΑΛΗ μου; αυτή που έχει το παιδί σου προς εσένα. Εσύ μπορεί να μην θες να του γίνεις βάρος αν σου συμβεί κάτι αλλά πέρα από το δικό σου θέλω είναι η αγάπη του παιδιού σου προς εσένα στο να σε φροντίσει όπως εκείνο μπορεί. Για αυτό έγραψα ότι ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί του με όλη του την αφοσίωση αλλά χωρίς να περιμένει τίποτα. Να μην δεσμεύεται το παιδί. Το παιδί από την αγάπη του προς τον γονιό θα του σταθεί όταν εκείνος είναι πλέον ανήμπορος.

Μα εγώ ΔΕΝ θέλω να του γίνω βάρος όταν είμαι ανήμπορη.

Το έκανα για τη μάνα μου, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη και πληρώνοντας μεγάλο κόστος, αλλά ακριβώς γι' αυτό, δεν θέλω να φορτώσω κάτι αντίστοιχο στο γιο μου. Και του το έχω ξεκαθαρίσει από τώρα, που είμαι υγιής για να μη νοιώθει ενοχές αν μου συμβεί κάτι. Όπως του έχω ξεκαθαρίσει και το ότι αν θέλει να κάνει ένα ή τέσσερα παιδιά είναι υπόθεση δική του και της γυναίκας του και όχι δική μου.

Άσχετο το ένα με το άλλο. Το ότι εσύ δεν θες να του φορτωθείς(λογικό) δεν σημαίνει πως το παιδί θα σε αφήσει στην ανημπορία που μπορεί να πέσεις (εύχομαι να μην σε βρει ποτέ). Και θα το κάνει από αγάπη και όχι ως αποπληρωμή χρεών
Πρόσφατα ήμουν στηνα παραλία με τον δικό μου. Έρχεται ένα ζευγάρι στις ηλικίες μας περίπου. Ίσως λίγο μεγαλύτερη από μένα να ήταν η κοπέλα. Η κοπέλα κρατούσε τον άντρα και πήγαιναν σιγά σιγά, έσερνε το πόδι του και το χέρι του ήταν λυγισμένο και ακίνητο. Φαινόταν σαν η δεξιά πλευρά του να μην λειτουργούσε. Τον βοήθησε να καθίσει, να βγάλει τα παπούτσια του, να στρώσει το μαγιό του. Όταν ήθελαν να βουτήξουν τον βοήθησε να σηκωθεί, όταν γύρισαν τα ίδια. Του μιλούσε τρυφερά και του φιλούσε το χέρι. Πήγε κάθισε δίπλα του στην ξαπλώστρα και ξάπλωσε στο στερνο του και αυτός της χαϊδεύει τα μαλλιά με το άλλο χέρι. Δεν ξέρω τι βάρος κουβαλούσαν και οι δυο αλλά δεν φαίνονταν, έλαμπαν από αγάπη. Δυο τρυφερά πλάσματα.
Όταν του είπα του δικού μου ότι και εγώ θα σε φρόντιζα αν παθαινες κάτι, μου απάντησε δεν θα χρειαζόταν θα τινάζε τα μυαλά του στον αέρα.
Βέβαια και εγώ μεγάλη κουβέντα είπα εκείνη την στιγμή χωρίς να το σκεφτώ αλλά η δική του με σόκαρε. Με πόση ελαφρότητα το είπε. Πόσο υποτίμησε την γλυκα της ζωής και την αγάπη των ανθρώπων του. Μπορεί να μην ήμουν εγώ να ήταν κάποια άλλη.
Πως πραγματικά κάποιος μπορεί να πει ότι δεν θα γινόμουν βάρος σε κανέναν;

Το ζευγάρι είναι άλλο πράγμα ρε Νάιδα. Συγχέεις ανόμοιες καταστάσεις.

[Λόρδος Ταντρίδης]

Εγώ είμαι Έλληνας παλαιών αρχών . Σπουδές σπίτι και αυτοκίνητο . Μην πω και επιχείρηση αν δεν θέλει να είναι υπάλληλος . Αλλά ξεχνάμε τα γηροκομεία κλπ , μετά τον αναλαμβάνει μέχρι τα εκατό .

Δηλαδή αν δεν προσφέρει λεφτά στο παιδί, πάει γηροκομείο.

Όχι . Το γηροκομείο το ανέφερα για να δείξω ότι δε μου αρέσει σαν ιδέα .

[Naida]

Το ζευγάρι είναι άλλο πράγμα ρε Νάιδα. Συγχέεις ανόμοιες καταστάσεις.

Ναι δεν αντιλέγω, δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι δεσμοί. Και μιλάμε για ζευγάρια όχι παιδιά που οι δεσμοί είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Πως θα σε αφήσει το παιδί σου να ζήσεις ξέροντας ότι είσαι ανήμπορη όταν μέσα του είναι γεμάτο αγάπη για σένα; δεν γίνεται.

[Airman68]

Το ζευγάρι είναι άλλο πράγμα ρε Νάιδα. Συγχέεις ανόμοιες καταστάσεις.

Ναι δεν αντιλέγω, δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι δεσμοί. Και μιλάμε για ζευγάρια όχι παιδιά που οι δεσμοί είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Πως θα σε αφήσει το παιδί σου να ζήσεις ξέροντας ότι είσαι ανήμπορη όταν μέσα του είναι γεμάτο αγάπη για σένα; δεν γίνεται.

Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει το παιδί να γίνει ο νοσοκόμος.
Μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχεις την καλύτερη φροντίδα...

[SUV]

Το ζευγάρι είναι άλλο πράγμα ρε Νάιδα. Συγχέεις ανόμοιες καταστάσεις.

Ναι δεν αντιλέγω, δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι δεσμοί. Και μιλάμε για ζευγάρια όχι παιδιά που οι δεσμοί είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Πως θα σε αφήσει το παιδί σου να ζήσεις ξέροντας ότι είσαι ανήμπορη όταν μέσα του είναι γεμάτο αγάπη για σένα; δεν γίνεται.

Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει το παιδί να γίνει ο νοσοκόμος.
Μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχεις την καλύτερη φροντίδα...

σε γελάσανε...

[Naida]

Το ζευγάρι είναι άλλο πράγμα ρε Νάιδα. Συγχέεις ανόμοιες καταστάσεις.

Ναι δεν αντιλέγω, δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι δεσμοί. Και μιλάμε για ζευγάρια όχι παιδιά που οι δεσμοί είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Πως θα σε αφήσει το παιδί σου να ζήσεις ξέροντας ότι είσαι ανήμπορη όταν μέσα του είναι γεμάτο αγάπη για σένα; δεν γίνεται.

Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει το παιδί να γίνει ο νοσοκόμος.
Μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχεις την καλύτερη φροντίδα...

Εννοείται ρε παιδιά. Το να βάλεις έναν άνθρωπο είναι κάτι που σου απελευθερρώνει χρόνο. Ακόμα καλύτερα αν οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να έχουμε αυτή την δυνατότητα σαν γονείς. Αλλά και πάλι το παιδί σου θα είναι εκεί. Από αγάπη. Όπως ξαπλώνεις και εσύ δίπλα του όταν έχει πυρετό και ας μην χρειάζεται. Από αγάπη, φροντίδα,ζεστασιά.

[Airman68]

Ναι δεν αντιλέγω, δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι δεσμοί. Και μιλάμε για ζευγάρια όχι παιδιά που οι δεσμοί είναι ακόμα πιο ισχυροί.
Πως θα σε αφήσει το παιδί σου να ζήσεις ξέροντας ότι είσαι ανήμπορη όταν μέσα του είναι γεμάτο αγάπη για σένα; δεν γίνεται.

Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει το παιδί να γίνει ο νοσοκόμος.
Μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχεις την καλύτερη φροντίδα...

σε γελάσανε...

Μιλάς με γρίφους γερόντισσα...