Χρωστάνε τα παιδιά στους γονείς τους;

[ΓΑΛΗ]

υπαρχει και η αγαπη τοσο δυνατη σαν τον ερωτα

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει διαφορά στον τρόπο που διαχειρίζεται κάποιος τις οικογενειακές και ερωτικές του σχέσεις. Όπως λειτουργεί ως σύντροφος θα λειτουργήσει και ως γονιός.

Με την ίδια κατανόηση, τον ίδιο βαθμό ναρκισσισμού (συνειδητού ή μη), την ίδια ανάγκη επιβεβαίωσης και τις ίδιες αντιδράσεις αν δεχτεί απαξίωση ή απόρριψη από το αντικείμενο της αγάπης.

Αλλά ευτυχώς η αγάπη κρατάει περισσότερο από τον έρωτα. Αν δεν διαρκέσει, ποτέ δεν ήταν αγάπη.

[nemo]

ειπε την λεξη φιλοτιμο -που δεν την εδωσες προσοχη

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

[ΓΑΛΗ]

ειπε την λεξη φιλοτιμο -που δεν την εδωσες προσοχη

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Σ' αυτό συμφωνώ. Το ζητούμενο είναι η ευθύνη, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η αγάπη είναι το πρόσχημα.

Μπορείς να αγαπάς κάποιον χωρίς να νοιώθεις υπεύθυνος γι' αυτόν.
Και μπορείς να αναλαμβάνεις μια ευθύνη χωρίς να συνεπάγεται ότι το κάνεις από αγάπη.

Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Εγώ είμαι Έλληνας παλαιών αρχών . Σπουδές σπίτι και αυτοκίνητο . Μην πω και επιχείρηση αν δεν θέλει να είναι υπάλληλος . Αλλά ξεχνάμε τα γηροκομεία κλπ , μετά τον αναλαμβάνει μέχρι τα εκατό .

Εδώ είναι το λάθος μας. Από τη μία η παράλογη απαίτηση των Ελλήνων γονιών να τους προσέχουν μέχρι τελικής πτώσης τα παιδιά τους και από την άλλη η πολλές φορές καταστροφική για τους ίδιους απόφαση των παιδιών να το κάνουν. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν χρωστάμε στους γονείς μας και τίποτα δεν πρέπει να περιμένουμε από τα παιδιά μας. Αν πραγματικά τα αγαπάμε δεν θα τους γίνουμε βάρος κι όταν έρθει η ώρα θα βρούμε ένα ήσυχο μέρος να πεθάνουμε.

[nemo]

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Σ' αυτό συμφωνώ.

γιατι στο αλλο που διαφωνεις ...στην διαρκη θυσια της μανας;

[Naida]

ειπε την λεξη φιλοτιμο -που δεν την εδωσες προσοχη

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Όταν λες πολλά; αν εννοείς συναισθήματα μιλάμε για αγάπη. Αν μιλάς για υλικά τότε βάζεις στην εξίσωση και φιλοτιμο και υποχρέωση και ανταπόδωση κτλ
Άποψη μου είναι πως ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί με όλη του την αγάπη και αφοσίωση και ταυτόχρονα να μην περιμένει τίποτα από το παιδί. Για να δημιουργεί έναν δυνατό, γεμάτο και ελεύθερο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα το παιδί έχοντας λάβει την αγάπη,από αγάπη θα κινηθεί με φρόντισα προς τους γονείς του.

[SUV]

Διαβάζω όσα γράφονται και σκέπτομαι, πόσο σε αναγκάζει ο Κόσμος να φεύγεις όλο και πιο μακρυά, μερικές φορές, λίγες, πολλές

[ΓΑΛΗ]

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Σ' αυτό συμφωνώ.

γιατι στο αλλο που διαφωνεις ...στην διαρκη θυσια της μανας;

Ήμουν συνειδητά κλασσική μάνα αλλά αυτές οι κλισεδιές από τότε που το παιδί μου μεγάλωσε, δεν μ' επηρεάζουν.

[ΓΑΛΗ]

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Όταν λες πολλά; αν εννοείς συναισθήματα μιλάμε για αγάπη. Αν μιλάς για υλικά τότε βάζεις στην εξίσωση και φιλοτιμο και υποχρέωση και ανταπόδωση κτλ
Άποψη μου είναι πως ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί με όλη του την αγάπη και αφοσίωση και ταυτόχρονα να μην περιμένει τίποτα από το παιδί. Για να δημιουργεί έναν δυνατό, γεμάτο και ελεύθερο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα το παιδί έχοντας λάβει την αγάπη,από αγάπη θα κινηθεί με φρόντισα προς τους γονείς του.

Ρε συ σοβαρά τώρα; Η αγάπη και η φροντίδα μέχρι κάποια ηλικία πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τραπεζικό δάνειο;

Με τη λογική "σου πρόσφερα αυτά, πρέπει να μου ανταποδώσεις τους τόκους;"

[Blackdog]

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν χρωστάμε στους γονείς μας και τίποτα δεν πρέπει να περιμένουμε από τα παιδιά μας. Αν πραγματικά τα αγαπάμε δεν θα τους γίνουμε βάρος κι όταν έρθει η ώρα θα βρούμε ένα ήσυχο μέρος να πεθάνουμε.

Δεν μπορω παρα να συμφωνησω

[Naida]

μπορει ναι μπορει και οχι ..αν το παιδι εχει παρει πολλα απο τους γονεις θα το ανταποδωσει απο φιλοτιμο ή προς το καθηκον
δηλαδη δεν εχει να κανει με αγαπες κλπ

Όταν λες πολλά; αν εννοείς συναισθήματα μιλάμε για αγάπη. Αν μιλάς για υλικά τότε βάζεις στην εξίσωση και φιλοτιμο και υποχρέωση και ανταπόδωση κτλ
Άποψη μου είναι πως ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί με όλη του την αγάπη και αφοσίωση και ταυτόχρονα να μην περιμένει τίποτα από το παιδί. Για να δημιουργεί έναν δυνατό, γεμάτο και ελεύθερο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα το παιδί έχοντας λάβει την αγάπη,από αγάπη θα κινηθεί με φρόντισα προς τους γονείς του.

Ρε συ σοβαρά τώρα; Η αγάπη και η φροντίδα μέχρι κάποια ηλικία πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τραπεζικό δάνειο;

Με τη λογική "σου πρόσφερα αυτά, πρέπει να μου ανταποδώσεις τους τόκους;"

Το ακριβώς αντίθετο λέω.Το γράφω κιόλας. Στην αγάπη δεν υπάρχει η έννοια της ανταπόδωσης. Το κάνεις από αγάπη.

[Dorian]

Με αφορμή κάποια ποστ σε ένα άλλο θρεντ, ήθελα να γράψω κι εγώ κάποιες απόψεις μου και να ακούσω τις δικές σας.
Πιστεύω ότι όταν κάποιος αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί θα πρέπει να το κάνει συνειδητά και με επίγνωση της ευθύνης.
Ο γονιός έχει την ευθύνη να παρέξει στο παιδί τα απαραίτητα για τη βιολογική και πνευματική του ανάπτυξη καθώς και να το προετοιμάσει κατάλληλα ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να ανταπεξέλθει μόνο του στις απαιτήσεις της ζωής.

Οι πράξεις που απορρέουν από την ευθύνη αυτή δεν χρήζουν ανταμοιβής από το παιδί. Και τι εννοώ με αυτό: Το παιδί δεν «χρωστάει» στους γονείς του επειδή του παρέχουν φαγητό και ρούχα ή επειδή το πηγαίνουν σχολείο. Αυτά, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, είναι υποχρέωσή τους. Και μαζί με την αγάπη και στοργή που του δείχνουν αποτελούν το ελάχιστο που πρέπει να προσφέρουν στο παιδί τους.
Από τη στιγμή όμως που το παιδί ενηλικιώνεται και έχει τα εφόδια να σταθεί μόνο του, παύουν και οι «υποχρεώσεις» των γονιών. Οτιδήποτε του παρέξουν από εκεί και μετά είναι έξτρα (above and beyond που λένε και οι Άγγλοι). Δεν είναι πχ υποχρεωμένοι να του αγοράσουν αυτοκίνητο ή να κρατάνε τα εγγόνια τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ ότι τέτοιες ενέργειες από την πλευρά των γονιών και θεμιτές είναι και συνήθεις μέχρι τώρα στις Ελληνικές οικογένειες αλλά δεν αποτελούν υποχρέωσή τους. Αν το κάνουν θα πρέπει και τα παιδιά να το εκτιμήσουν δεόντως και να το ανταποδώσουν με κάποιο τρόλπο. Αν δεν το κάνουν, τότε και τα παιδιά είναι απαλλαγμένα ως προς την ευγνωμοσύνη που πρέπει να δείχνουν στους γονείς τους.

Και για να προλάβω μερικούς, αυτά τα έχω ήδη πει σαν γονιός στις κόρες μου...

στην εποχή μας τα πράγματα αλλάζουν από γενιά σε γενιά ή και πιο σύντομα. Οπότε δεν υπάρχει διαμορφωμενος κανονας, ούτε οι από εξω φήμες του τύπου τα πετάς στα 18 εξω από το σπίτι εχουν βάση.Όμως επι χιλιετίες αγροτικού πολιτισμού ξέρουμε και οριακά προλάβαμε άτομα που ζούσαν με βάση στρατηγικές χιλιετιών. Ποιες ήταν αυτές. Ήταν υποχρέωση του μέσου ελεύθερου αγρότη να εργαστεί να αυξήσει το δυνατόν και να παραδώσει στους απογόνους τους τα απαραίτητα μέσα για την επιβίωσή τους, που το βασικό ήταν η ιδιοκτησία αγροτικής-κτηνοτροφικής γης. ολα αυτά σε κανονικές συνθήκες , δεν λέμε για πολέμους υποδουλώσεις κλπ. άρα δεν ισχυει ότι τα έκαναν τα παιδιά και πετούσαν χαρταετό. υπήρχαν σαφώς και άκληροι, συνήθως γίνονταν κάτι σε ζητιάνοι, γυρολόγοι, μισθοφόροι, άποικοι, ναυτικοί, και ένα ήταν σίγουρο όλοι αυτόι δεν ασχολούνταν με το να φροντίσουν τους γονείς τους, έριχναν μαύρη πέτρα.
Τώρα ο μεσος γονέας εειδικά με τις παροχές του κράτους , δωρεάν υγεία, εκπαίδευση(για όσο ακόμα) , συνήθως τα έχει ριξει στον κόκκορα και απλως θεωρεί ότι αρκεί να σπουδάσει το παιδί και δεν πολυασχολείται. Δηλαδή ουσιαστικά με δική του προσπαθεια το παιδί να θεωρηθεί αξιο της κοινωνίας. Φυσικά υπάρχουν και οι νουδούληδες με τα έτοιμα γραφεία, μαγαζιά και νοίκια που πουλάνε φιλελευθερισμό και αριστεία. οι υπόλοιποι τα κορόιδα που τα πιστεύουν ας πρόσεχαν

[Airman68]

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

Θα συμφωνήσω με τη memberlist.php?mode=viewprofile&u=156 ότι το παιδί το ανεβάζουμε στο θρόνο ως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει δυνάστης.
Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ ότι είναι λάθος να το βλέπουμε ως μια προέκταση του ιδεατού εαυτού μας και όχι ως μια εντελώς ανεξάρτητη οντότητα.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω (δε νομίζω ότι το πετυχαίνω πάντα) είναι να δίνω στα παιδιά ερεθίσματα ώστε να δοκιμάζουν διάφορα μέχρι να βρουν αυτό που τους κάνει.
Είναι εύκολο να μην τα σπρώχνεις προς αυτά που αρέσουν σε σένα; Όχι
Είναι εύκολο να δεχτείς επιλογές τους που δεν αρέσουν σε σένα; Όχι
Δεν είπε όμως κανείς ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά...
Όπως δεν είναι και εύκολο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου όταν λες πως κάνεις τα πάντα για το (ενήλικο πλέον) παιδί σου χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα...

[ΓΑΛΗ]

Όταν λες πολλά; αν εννοείς συναισθήματα μιλάμε για αγάπη. Αν μιλάς για υλικά τότε βάζεις στην εξίσωση και φιλοτιμο και υποχρέωση και ανταπόδωση κτλ
Άποψη μου είναι πως ο γονιός πρέπει να μεγαλώνει το παιδί με όλη του την αγάπη και αφοσίωση και ταυτόχρονα να μην περιμένει τίποτα από το παιδί. Για να δημιουργεί έναν δυνατό, γεμάτο και ελεύθερο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα το παιδί έχοντας λάβει την αγάπη,από αγάπη θα κινηθεί με φρόντισα προς τους γονείς του.

Ρε συ σοβαρά τώρα; Η αγάπη και η φροντίδα μέχρι κάποια ηλικία πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τραπεζικό δάνειο;

Με τη λογική "σου πρόσφερα αυτά, πρέπει να μου ανταποδώσεις τους τόκους;"

Το ακριβώς αντίθετο λέω.Το γράφω κιόλας. Στην αγάπη δεν υπάρχει η έννοια της ανταπόδωσης. Το κάνεις από αγάπη.

Ποια αγάπη ρε σύ;

Εμένα μόνον και μόνον η ιδέα ότι αν πάθαινα κάτι και δεν είχα δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, θα έπρεπε να φορτωθώ στο γιο μου και πολύ περισσότερο στην οικογένεια του, με τρελλαίνει.

Σαφώς και δεν θα γούσταρα να του είμαι βάρος, ούτε θα το θεωρούσα υποχρέωση του, είτε του είχα προσφέρει είτε όχι.

[EKPLIKTIKOS]

Οι γονείς χρωστάνε στα παιδιά τους να τους δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους μέχρι ένα σημείο (ενηλικιωση αντε λίγο παραπάνω μεχρι να σπουδασουν, σε εύλογο χρονικό διαστημα παντως όχι να γινουν ημιπιτσιρικαδες). Μετά δε χρωστάνε τίποτα, ουτε σπιτι, ουτε αυτοκίνητο, ουτε βοήθεια σε οτιδηποτε. Ούτε τα παιδιά χρωστάνε φυσικά. Η σχέση μεταξύ ενηλίκων καθορίζεται από αγάπη, επιλογές, συμβιβασμούς. Τώρα το πώς και γιατί ο καθένας σαδομαζοχιζεται σε οικογενειακές καταστασεις είναι δικό του βίτσιο.