Χρωστάνε τα παιδιά στους γονείς τους;

[Airman68]

Εγώ είμαι Έλληνας παλαιών αρχών . Σπουδές σπίτι και αυτοκίνητο . Μην πω και επιχείρηση αν δεν θέλει να είναι υπάλληλος . Αλλά ξεχνάμε τα γηροκομεία κλπ , μετά τον αναλαμβάνει μέχρι τα εκατό .

Αμ αυτό πού το βάζεις;
Σε αυτό που λες συμφωνώ ότι τα παιδιά θα πρέπει να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα για τους γονείς τους (γιατί "τους χρωστάνε" σύμφωνα με το αρχικό μου ποστ).
Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα "πρέπει" να γίνουν οι ίδιοι νοσοκόμοι.
Έχω παράδειγμα γυναίκας που φρόντιζε τους γονείς της όταν κατέπεσαν.
Τους είχε στον πάνω όροφο από το δικό της διαμέρισμα.
Όλη η γειτονιά και το σόι λέγανε τι καλή κόρη που είναι και πώς τους φροντίζει, μπράβο της.
Η οικογένειά της όμως δεν πήγαινε ποτέ διακοπές για να μην αφήσουν τους παππούδες σε ξένα χέρια για κάποιες μέρες.
Το τίμημα της δικής της αγάπης προς τους γονείς της το πλήρωσαν τα δικά της παιδιά.
Και φυσικά έχει την ίδια απαίτηση και από τα δικά της παιδιά.

Κάπου πρέπει να αλλάξει λίγο η οπτική επί του θέματος...

[Airman68]

...
Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ ότι τέτοιες ενέργειες από την πλευρά των γονιών και θεμιτές είναι και συνήθεις μέχρι τώρα στις Ελληνικές οικογένειες αλλά δεν αποτελούν υποχρέωσή τους. Αν το κάνουν θα πρέπει και τα παιδιά να το εκτιμήσουν δεόντως και να το ανταποδώσουν με κάποιο τρόλπο.

Θεμιτές και συνήθεις, ναι ως διαπίστωση.
Και; Μόνον;
Το "συνήθεις" π.χ. έχουμε άποψη από το πού εκπορεύεται; Με τι κόστος πραγματοποιείται;
Η "ανταπόδοση" (που εντυπωσιακά θεωρείς δέουσα) έχει κάποιο μετρήσιμο τέλος;

Ελάχιστα από τα ερωτήματα που ξεφυτρώνουν και για να σε προλάβω δηλώνω ξανά πως θεωρώ τη "θεοποίηση" του παιδιού μια από τις μεγαλύτερες κακοδαιμονίες της φυλής. Αιτιολογημένη μεν, αποκρουστική δε.

Τι εννοείς "θεοποίηση" του παιδιού;

[Naida]

Εγώ είμαι Έλληνας παλαιών αρχών . Σπουδές σπίτι και αυτοκίνητο . Μην πω και επιχείρηση αν δεν θέλει να είναι υπάλληλος . Αλλά ξεχνάμε τα γηροκομεία κλπ , μετά τον αναλαμβάνει μέχρι τα εκατό .

Δηλαδή αν δεν προσφέρει λεφτά στο παιδί, πάει γηροκομείο.

[SUV]

Το χρωστάω είναι μπακαλίστικη. λογική.

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το ΑΓΑΠΑΩ

Σαφώς.
Έχω δει όμως και το ακόλουθο:
Η γιαγιά που κρατάει το εγγονάκι της για να μπορεί η κόρη με τον άντρα της να πηγαίνει στη δουλειά, κάποια στιγμή λέει "θα κανονίσω να πάω κι εγώ καμιά βδομάδα διακοπές".
Και η κόρη γυρνάει με ύφος: "Δεν κατάλαβες!"
Μπροστά μου έγινε αυτό.
Η γιαγιά σαφώς το κάνει από αγάπη αλλά γιατί η κόρη το θεωρεί ως υποχρέωσή της και όχι ως κάτι για το οποίο η ίδια (η κόρη) θα έπρεπε να νοιώθει υποχρεωμένη;

Τί άκυρη ερώτηση είναι αυτή? Αυτή ταιριάζει σε νήμα, αν "χρωστάνε οι γονείς στα παιδιά"

Όσον αφορά αυτό που λέμε αγάπη, εγώ εαν πέθαινα αύριο, θα σου έλεγα πως ΕΝΑ πράγμα έμαθα στην ζωή μου
Οτι για να γνωρίσεις αν αγαπάς και τί είναι αγάπη, όλο αυτό πρέπει να περάσει από καμίνι
Τα υπόλοιπα πια τα αισθάνομαι ως υπαρξιακές φλυαρίες

[ethereal]

...
Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ ότι τέτοιες ενέργειες από την πλευρά των γονιών και θεμιτές είναι και συνήθεις μέχρι τώρα στις Ελληνικές οικογένειες αλλά δεν αποτελούν υποχρέωσή τους. Αν το κάνουν θα πρέπει και τα παιδιά να το εκτιμήσουν δεόντως και να το ανταποδώσουν με κάποιο τρόλπο.

Θεμιτές και συνήθεις, ναι ως διαπίστωση.
Και; Μόνον;
Το "συνήθεις" π.χ. έχουμε άποψη από το πού εκπορεύεται; Με τι κόστος πραγματοποιείται;
Η "ανταπόδοση" (που εντυπωσιακά θεωρείς δέουσα) έχει κάποιο μετρήσιμο τέλος;

Ελάχιστα από τα ερωτήματα που ξεφυτρώνουν και για να σε προλάβω δηλώνω ξανά πως θεωρώ τη "θεοποίηση" του παιδιού μια από τις μεγαλύτερες κακοδαιμονίες της φυλής. Αιτιολογημένη μεν, αποκρουστική δε.

Τι εννοείς "θεοποίηση" του παιδιού;

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

[ΓΑΛΗ]

Το χρωστάω είναι μπακαλίστικη. λογική.

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το ΑΓΑΠΑΩ

Σαφώς.
Έχω δει όμως και το ακόλουθο:
Η γιαγιά που κρατάει το εγγονάκι της για να μπορεί η κόρη με τον άντρα της να πηγαίνει στη δουλειά, κάποια στιγμή λέει "θα κανονίσω να πάω κι εγώ καμιά βδομάδα διακοπές".
Και η κόρη γυρνάει με ύφος: "Δεν κατάλαβες!"
Μπροστά μου έγινε αυτό.
Η γιαγιά σαφώς το κάνει από αγάπη αλλά γιατί η κόρη το θεωρεί ως υποχρέωσή της και όχι ως κάτι για το οποίο η ίδια (η κόρη) θα έπρεπε να νοιώθει υποχρεωμένη;

Κάτι είχα γράψει προηγουμένως.

Ένα παιδί που έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι οι γονείς του είναι κάτι σαν οικιακές άμισθες βοηθοί, που η μόνη τους υποχρέωση είναι να παρέχουν δια βίου οικονομικές και πρακτικές υπηρεσίες στη μεγαλειότητα του, σαφώς και δεν είναι το μόνο υπεύθυνο για τη συγκεκριμένη νοοτροπία.

Αν η γιαγιά έχει μάθει να ανέχεται ή να βρίσκει φυσικά τα "δεν κατάλαβες" από την κάθε παπάρω* κόρη ή εγγονή δεν φταίει η κόρη και η εγγονή.

Αυτές μια χαρά θα ανεχθούν αντίστοιχες προσταγές από όποιον τους κόψει από την αρχή στην ψύχρα τον δικαιωματικό αέρα.

[Naida]

Θεμιτές και συνήθεις, ναι ως διαπίστωση.
Και; Μόνον;
Το "συνήθεις" π.χ. έχουμε άποψη από το πού εκπορεύεται; Με τι κόστος πραγματοποιείται;
Η "ανταπόδοση" (που εντυπωσιακά θεωρείς δέουσα) έχει κάποιο μετρήσιμο τέλος;

Ελάχιστα από τα ερωτήματα που ξεφυτρώνουν και για να σε προλάβω δηλώνω ξανά πως θεωρώ τη "θεοποίηση" του παιδιού μια από τις μεγαλύτερες κακοδαιμονίες της φυλής. Αιτιολογημένη μεν, αποκρουστική δε.

Τι εννοείς "θεοποίηση" του παιδιού;

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

Εννοείται το παιδί θα το ανεβάσεις στον θρόνο. Εκεί είναι η θέση του από την στιγμή που το φέρνεις στην ζωή. Αλλιώς κάτσε μόνος σου στον θρόνο. Άλλο το βάζω στο θρόνο και άλλο το κακομαθαίνω.

[ethereal]

Ούτε τον λήγοντα.

[ΓΑΛΗ]

Και θα προσθέσω και κάτι άλλο.

Σαφώς και οι γονείς ή παπουδογιαγιάδες αγαπάνε τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Αλλά υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που δείχνει ότι όσοι ανέχονται να γίνονται υποχείρια των άλλων, είτε γιατί θέλουν να νοιώθουν απαραίτητοι είτε γιατί μόνον μέσω δικών τους προβολών προσπαθούν να αποκτήσουν ταυτότητα από παιδιά και εγγόνια, δεν αγαπούν/εκτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους.

[nemo]

Και θα προσθέσω και κάτι άλλο.

Σαφώς και οι γονείς ή παπουδογιαγιάδες αγαπάνε τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Αλλά υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που δείχνει ότι όσοι ανέχονται να γίνονται υποχείρια των άλλων, είτε γιατί θέλουν να νοιώθουν απαραίτητοι είτε γιατί μόνον μέσω δικών τους προβολών προσπαθούν να αποκτήσουν ταυτότητα από παιδιά και εγγόνια, δεν αγαπούν/εκτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους.

υπαρχει και η αγαπη τοσο δυνατη σαν τον ερωτα

[έργο_μακέτο]

Δεν μπορείς να χρωστάς σε κάποιον όταν για τα πρώτα 18 χρόνια της ύπαρξής σου η ζωή σου καθορίζεται από μη συνειδητές επιλογές που παίρνει αυτός για σένα. Εφ'όσων η σχέση δεν είναι ισότιμη όσον αφορά τα δικαιώματα δεν υπάρχει και ισομοιρασμός της ευθύνης.

[nemo]

Τι εννοείς "θεοποίηση" του παιδιού;

Στο πλαίσιο που βάζεις με την αρχική σου ανάρτηση (και λίγο πολύ περιγράφει μια υπαρκτή κοινωνική κατάσταση) υπάρχει ως δεδομένη μια συμπεριφορά που συνοψίζεται στη φράση "Για το παιδί".

Εκεί μέσα χώνονται πρακτικές και διαθέσεις από τις πλέον απαραίτητες (τροφή, ένδυση, εκπαίδευση κλπ) έως τις πλέον ενδόμυχες προβολές των "θέλω" των ενηλίκων.
Εάν για τις πρώτες έχουμε όλοι μας παραδείγματα υπερβολής (πάντα από "αγάπη"...) φαντάσου τι γίνεται με τις δεύτερες σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν έχει ακόμα ενηλικιωθεί.

Ανεβάζεις (ή προσπαθείς) το παιδί σ' έναν θρόνο (γιατί; για όλους τους λόγους που κρύβονται κάτω από ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ανέφερες με ανατριχιαστική και συνάμα εμετική αληθοφάνεια στα παραδείγματα των αναρτήσεών σου) και δεν διανοείσαι ότι κάποια στιγμή θα κατέβει.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Του παρέχω υλικά αγαθά ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μου, θα δανειστώ, θα χρωστάω, αλλά θα "προσφέρω" και θα το δείξω. Του ετοιμάζω σπίτι, συνήθως πάνω, δίπλα, κάτω, απ' το πατρικό. Κάνω τηλέφωνα μπας και περάσει μια στρατιωτική θητεία ζάχαρη. Φυλάω κατουρημένες ποδιές για να το "βολέψω" σε μια καλή εργασιακή θέση. Παρεμβαίνω στην (συνήθως ήδη ευνουχισμένη) προσωπική του ζωή, πάντα "για το καλό του".
Και πλήθος άλλων εξατομικευμένων πράξεων που βρίσκουν απήχηση στον "παιδενήλικα" αφού έτσι έμαθε να βολεύεται.
Θα μου πεις αν έχει φιλότιμο θα το αναγνωρίσει και μπλα μπλα μπλα. Περιμένεις αυτή η ανατροφή να δημιουργεί προσωπικότητες με φιλότιμο;

Και σε όλα αυτά υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει ψήγματα, ασυνείδητης έστω, πρόθεσης "αιχμαλωσίας"; Μήπως αυτή η περίφημη "ανταπόδοση" δεν είναι παρά η συνέχεια της αλυσίδας ;

Εννοείται το παιδί θα το ανεβάσεις στον θρόνο. Εκεί είναι η θέση του από την στιγμή που το φέρνεις στην ζωή. Αλλιώς κάτσε μόνος σου στον θρόνο. Άλλο το βάζω στο θρόνο και άλλο το κακομαθαίνω.

ειπε την λεξη φιλοτιμο -που δεν την εδωσες προσοχη

[ΓΑΛΗ]

Εννοείται το παιδί θα το ανεβάσεις στον θρόνο. Εκεί είναι η θέση του από την στιγμή που το φέρνεις στην ζωή. Αλλιώς κάτσε μόνος σου στον θρόνο. Άλλο το βάζω στο θρόνο και άλλο το κακομαθαίνω.

Αν το ανεβάσεις στο θρόνο και το αντιληφθεί (γιατί τα παιδιά πιάνουν πιο εύκολα από τους μεγάλους κάποιες λεπτομέρειες) το έχεις μισοκαταστρέψει.

Για να το θέσω αλλιώς, το παιδί σαφώς και χρειάζεται ένα περιβάλλον που να νοιώθει ασφαλές/προστατευμένο από την αγέλη, αλλά ποτέ δεν πρέπει να νοιώσει ως ο αρχηγός της αγέλης.

[Naida]

ειπε την λεξη φιλοτιμο -που δεν την εδωσες προσοχη

Δεν είναι φιλότιμο. Είναι αγάπη.

[Naida]

Εννοείται το παιδί θα το ανεβάσεις στον θρόνο. Εκεί είναι η θέση του από την στιγμή που το φέρνεις στην ζωή. Αλλιώς κάτσε μόνος σου στον θρόνο. Άλλο το βάζω στο θρόνο και άλλο το κακομαθαίνω.

Αν το ανεβάσεις στο θρόνο και το αντιληφθεί (γιατί τα παιδιά πιάνουν πιο εύκολα από τους μεγάλους κάποιες λεπτομέρειες) το έχεις μισοκαταστρέψει.

Για να το θέσω αλλιώς, το παιδί σαφώς και χρειάζεται ένα περιβάλλον που να νοιώθει ασφαλές/προστατευμένο από την αγέλη, αλλά ποτέ δεν πρέπει να νοιώσει ως ο αρχηγός της αγέλης.

Καμία σχέση αυτό που είπα εγώ. Στον θρόνο το ανεβάζεις ως το πιο σημαντικό στην ζωή σου όχι στο να κάνει κουμάντο. Είναι το άτομο το οποίο είναι το α και το ω στη ζωή σου.