ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58
Παίδες, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.
Έχω όμως κάποια κενά.
Όταν εξετάζουμε αποσπασματικά τον θυμό, την οργή και τα πιθανά επακόλουθα τους, δηλαδή την εκδήλωση βίας, είναι φυσικό να εκλαμβάνονται ως κάτι αρνητικό, που μόνον προβλήματα μπορεί να προκαλέσουν τόσο στον δράστη όσο και στο θύμα, ανεξαρτήτως του αν αυτό που τα προκαλεί είναι μία
σωστή ή όχι αίσθηση δικαίου, σε συλλογικό ή προσωπικό επίπεδο.
Αν όμως θεωρήσουμε ότι ο έλεγχος του θυμού σε προσωπικό επίπεδο είναι κάτι θετικό, τότε φτάνουμε σε σημείο που ψυχολογικώς τουλάχιστον, θεωρείται εξίσου επικίνδυνο ή απλώς αρνητικό για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Όταν αναφερόμαστε σε καταπιεσμένα συναισθήματα, δεν αναφερόμαστε μόνον στα θετικά και καταλήγουμε σε καταστάσεις όπου οι εκδηλώσεις βίας είναι δυσανάλογες του γεγονότος που τα προκαλεί. Συνήθως είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;
Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.
Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα μου. Έχω κι άλλα.
Ο βασικός σου προσανατολισμός είναι λάθος νομίζω, επειδή η τοποθέτησή σου στηρίζετε σε μία παποίθηση που είναι λάθος. Η πεποίθηση αυτή είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τέλειος.
Δηλαδή ναι μεν άμα θυμώσει έχει δίκιο νομίζει αλλά άμα επιτεθεί θα καει κακό. Αν δεν επιτεθεί θα καταπιεστεί και θα είναι πάλι κακό. Οπότε ρε παιδιά τι;
Θελω λύση, θέλω λύση
Όχι δεν θα έρθει καμία λύση. Ποτε΄δεν θα είναι τέλειος ο άνθρωπος και πάντα θα χρειάζονται οι γύρω. Αρχικά θα σε ηρεμήσουν, μετά θα ακούσεςι δυο τρεις κουβέντες που σεκάνουν να συνειδητοποιείς πράγματα.
Όπως μιλάμε στα παιδιά. Τους θυμίζουμε τι είμαστε - άνθρωποι, ότι κάνουμε λάθη, λέμε "για δες! Δεν έπαθες και τίποτα" και σιγά σιγά επανέρχεται ο άνθρωπος.
Αυτό με τις πρότυπες, συμπεριφορές, αυστηρά ελεγόμενες κλπ κλπ είναι ιδεολογία άρρωστη γιατί είναι αντικοινωνική. Εγώ μονος μου θα είμαι τέλειος και θα με κρατάει πίσω η κοινωνία με τις αδυναμίες της.
Όλα για τους ανθρώπους είναι. Και το ζήτημα δεν είναι τι θα κάνει ο ένας κάποια στιγμη. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι άλλοι γι αυτόν τον έναν.
Δες τώρα και μία ανώτερη πολιτισμική φάση για να μαθαίνετε εκεί στα χωριά σας βόρεια.
http://www.leximathia.gr/vblog/pos-mia- ... .htm?cid=0Σαν σκουπίδια τυχαία χυμένα ο πιο όμορφος κόσμος.
