Το δικαίωμα στον θυμό

[omg kai 3 lol]

Δεν καταλαβαίνω απο πού συμπεραίνεις οτι η κλωτσοπατιναδα με τα κεφαλια είναι απλό πράγμα?
Πραγματικά, ξέρεις να διαβάζεις ή είναι και η ώρα περασμένη και όσο να ΄ναι ειμασε και κουρασμένοι?
Απορώ δηλαδή!

100 φορες να παει να κλεψει ο εξαθλιωμενος τοξικομανης τον εξαθλιωμενο μαγαζατορα δεν δικαιουται ο δευτερος να του κανει το κεφαλι σουρωτηρι

κι αν τυχει και το κανει (απο θυμο) δεν σωζεται σε κανενα δικαστηριο ακομα κι αν προσλαβει για δικηγορο υπερασπισης την κυρα σουβλιτσα
την αυτοκλητη εκπροσωπο μιας μεριδας εξαθλιωμενων

Να κλεβουμε εσενα τοτε, που δεν θα αντιδρασεις, και που το μεροκαματο για σενα δεν ειναι δα τοσο σημαντικο.
Θα δωσεις καμια διευθυνση η θα κανεις την κοτα οπως ο Mercury?

το πώς θα αντιδρασω εγω σε ενα τετοιο περιστατικο θα μου το υποδειξει η νοημοσυνη και η συνειδηση μου εκεινη τη στιγμη,
δεν δικαιολογω ουτε σπεκουλαρω και κυριως δεν αφηνω τα ενστικτα και τα συναισθηματα μου να με κυριευσουν και να γινω ενας εν δυναμει κι εκ προμελετης δολοφονος
οι σκηνες που ειδαμε στο βιντεο δεν ειναι αυτοαμυνα, ειναι ανθρωπομορφα σκυλια που η κοινωνια τα εχει εκπαιδευσει /αγριευσει για να λαβουν μερος σε κυνομαχιες...

δειτε/θυμηθειτε την ταινια Wild Tales (Ιστορίες για Αγρίους) την σκηνη με τους δυο οδηγους
εκει οδηγει παντα ο θυμος

[omg kai 3 lol]

Δεν καταλαβαίνω απο πού συμπεραίνεις οτι η κλωτσοπατιναδα με τα κεφαλια είναι απλό πράγμα?
Πραγματικά, ξέρεις να διαβάζεις ή είναι και η ώρα περασμένη και όσο να ΄ναι ειμασε και κουρασμένοι?
Απορώ δηλαδή!

100 φορες να παει να κλεψει ο εξαθλιωμενος τοξικομανης τον εξαθλιωμενο μαγαζατορα δεν δικαιουται ο δευτερος να του κανει το κεφαλι σουρωτηρι

κι αν τυχει και το κανει (απο θυμο) δεν σωζεται σε κανενα δικαστηριο ακομα κι αν προσλαβει για δικηγορο υπερασπισης την κυρα σουβλιτσα
την αυτοκλητη εκπροσωπο μιας μεριδας εξαθλιωμενων

εντάξει, δεν πειράζει, συνέχισε εσύ να εκφράζεσαι βασισμένος στα λεγόμενά μου αυθαίρετα και να κάνεις εκτιμήσεις, είναι και δυο το πρωί η ώρα

τα εχεις γραψει χαρτι και καλαμαρι στην 7η σελιδα αυτου του ευαγους νηματος

[Σουβλίτσα]

εντάξει, αύριο που θα τα ξαναδιαβάσουμε ίσως τα κατανοήσουμε καλύτερα

εγώ σε καληνυχτώ γιατί νυστάζω

[Dasein]

Εάν ο θυμός και το θυμικό καταχωρείται ως προσωπικό δικαίωμα και κατ' επέκταση και συλλογικό, αθωώνονται φαντάζομαι και οι Νεότουρκοι που θύμωσαν το 1922 με την παρέμβαση του ελληνικού στρατού. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που δικαιολογεί αμφιλεγόμενα περιστατικά της ιστορίας.

[omg kai 3 lol]

Εάν ο θυμός και το θυμικό καταχωρείται ως προσωπικό δικαίωμα και κατ' επέκταση και συλλογικό, αθωώνονται φαντάζομαι και οι Νεότουρκοι που θύμωσαν το 1922 με την παρέμβαση του ελληνικού στρατού. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που δικαιολογεί αμφιλεγόμενα περιστατικά της ιστορίας.

εσυ το πας πολυ μακρια,
δικαιολογει και τα περιστατικα βιας στα γηπεδα απο τα σφυριγματα των διαιτητων
τελικα θυμωμενος γεννιεσαι ή γινεσαι;

[Otto Weininger]

Omg πρέπει να είσαι είτε θιβετιανος μοναχός είτε ολίγον φλωράκι.

[Ίφιδα]

Είναι ο θυμός προσωπικό δικαίωμα ή όχι;

Ο θυμός όχι, δεν ειναι δικαίωμα, είναι φυσική λειτουργία, ένα απ τα ανθρώπινα συναισθήματα. Όσοι λοιπόν ειναι άνθρωποι, υπο ορισμένες συνθήκες είναι φυσιολογικό να θυμώνουν, το τί κάνουν βέβαια μ αυτό είναι άλλη συζήτηση. Όπως και νά χει θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και τις συνέπειες των πράξεών τους. Μιλάω ως ένας πολύ οξύθυμος άνθρωπος.

[sys3x]

Νομίζω πως ο θυμός είναι ο πιο κακός σύντροφος. Ο Άνθρωπος έχει αιώνια να παλεύει με την προσωπική του θυμική κατάσταση, και με τον ευγενικό νου του. Οι αρχαίοι τραγικοί τα είπαν όλα επ΄αυτού. Επέλεξαν την ύβρη ως αφορμή κι αιτία του τραγικού, και εξέλιξαν τις συνέπειές της. Η ύβρις είναι ο θυμός, κι ο θυμός γεννά την ύβρη. Φυσικά, υπάρχει και ο δίκαιος θυμός του φιλότιμου, αλλά είναι αλλιώτικος από τον εγωιστικό θυμό. Τ΄ότι ο Άνθρωπος θα πέσει στην οργή, είναι δεδομένο και ανθρώπινο. Το ότι θα την πληρώσει, επίσης. Κι όποιος δεν συμβιβαστεί με αυτό, είναι υπαρξιακό θύμα. Ας υποθέσουμε πως, οι εν λόγω άνθρωποι υποπέσαν στον θυμό, και παραφέρθηκαν. Παραφέρθηκαν τόσο ακραία, που έχασαν την ικανότητα της διάκρισης, με ποιόν έχουν να κάνουν (α) και ως πού μπορούν να εκδικηθούν (β). Δεν είναι κάτι που δεν μας αφορά. Θα έλεγα, δεν υπάρχει δικαίωμα στον θυμό, αλλά ανάγκη ύπαρξης θυμού, ο θυμός είναι ανθρώπινο συναίσθημα. Πάμε σε κάτι επόμενο: Είναι ένα άνθρωπος τόσο ώριμος, ώστε να αποδεχτεί το πλάτος της τραγικότητας στην οποία έπεσε, και να ακολουθήσει ως νέος Οιδίποδας τον τυφλό του δρόμο προς τον Κολωνό; Ή το μαρτύριο του Σίσυφου; Το ερώτημα δεν είναι αν έχουμε δικαίωμα στον θυμό. Πώς να έχουμε δικαίωμα σε κάτι που η φύση μας επιβάλλει; Μας υποχρεώνει ο θυμός. Και μας φορτώνει με φυσικές και φυσιολογικές ευθύνες. Ακόμα και το πιο τέλειο Ον, ο μονοθεϊστικός Θεός, οργίζεται, τιμωρεί, θυμώνει. Πώς να μη θυμώνει το μικρό του αντίγραφο; Ο ανθρώπινος Νόμος πρέπει να στέκει ακλόνητος, όμως. Θύμωσες; Θα πληρώσεις; Αυτό ήταν το μέτρο από αρχαιοτάτων χρόνων. Και για να έρθω στο προκείμενο: Ναι, οι άνθρωποι θύμωσαν. Δεν καταλαβαίνω, και δεν αποδέχομαι, το πώς. Αλλά δεν είμαι ούτε ψυχολόγους τους, ούτε μπορώ να εξηγήσω τον προτσές αυτής της αντίδρασης. Υπάρχει Δικαιοσύνη. Κι αυτή ας τους δώσει το μάθημα, ελπίζω, γερό. Η τιμωρία της οργανωμένης κοινωνίας είναι η καλύτερη απάντηση στην αλόγιστη θυμική δράση-αντίδραση. Κι εδώ, ψάχνουμε να βρούμε ποιός είναι το θύμα. Ο θανών, ή οι Täter;

Δεν είναι αναγκαία μόνο ο θυμός η μαμά της ύβρις.

[nemo]

Νομίζω πως ο θυμός είναι ο πιο κακός σύντροφος. Ο Άνθρωπος έχει αιώνια να παλεύει με την προσωπική του θυμική κατάσταση, και με τον ευγενικό νου του. Οι αρχαίοι τραγικοί τα είπαν όλα επ΄αυτού. Επέλεξαν την ύβρη ως αφορμή κι αιτία του τραγικού, και εξέλιξαν τις συνέπειές της. Η ύβρις είναι ο θυμός, κι ο θυμός γεννά την ύβρη. Φυσικά, υπάρχει και ο δίκαιος θυμός του φιλότιμου, αλλά είναι αλλιώτικος από τον εγωιστικό θυμό. Τ΄ότι ο Άνθρωπος θα πέσει στην οργή, είναι δεδομένο και ανθρώπινο. Το ότι θα την πληρώσει, επίσης. Κι όποιος δεν συμβιβαστεί με αυτό, είναι υπαρξιακό θύμα. Ας υποθέσουμε πως, οι εν λόγω άνθρωποι υποπέσαν στον θυμό, και παραφέρθηκαν. Παραφέρθηκαν τόσο ακραία, που έχασαν την ικανότητα της διάκρισης, με ποιόν έχουν να κάνουν (α) και ως πού μπορούν να εκδικηθούν (β). Δεν είναι κάτι που δεν μας αφορά. Θα έλεγα, δεν υπάρχει δικαίωμα στον θυμό, αλλά ανάγκη ύπαρξης θυμού, ο θυμός είναι ανθρώπινο συναίσθημα. Πάμε σε κάτι επόμενο: Είναι ένα άνθρωπος τόσο ώριμος, ώστε να αποδεχτεί το πλάτος της τραγικότητας στην οποία έπεσε, και να ακολουθήσει ως νέος Οιδίποδας τον τυφλό του δρόμο προς τον Κολωνό; Ή το μαρτύριο του Σίσυφου; Το ερώτημα δεν είναι αν έχουμε δικαίωμα στον θυμό. Πώς να έχουμε δικαίωμα σε κάτι που η φύση μας επιβάλλει; Μας υποχρεώνει ο θυμός. Και μας φορτώνει με φυσικές και φυσιολογικές ευθύνες. Ακόμα και το πιο τέλειο Ον, ο μονοθεϊστικός Θεός, οργίζεται, τιμωρεί, θυμώνει. Πώς να μη θυμώνει το μικρό του αντίγραφο; Ο ανθρώπινος Νόμος πρέπει να στέκει ακλόνητος, όμως. Θύμωσες; Θα πληρώσεις; Αυτό ήταν το μέτρο από αρχαιοτάτων χρόνων. Και για να έρθω στο προκείμενο: Ναι, οι άνθρωποι θύμωσαν. Δεν καταλαβαίνω, και δεν αποδέχομαι, το πώς. Αλλά δεν είμαι ούτε ψυχολόγους τους, ούτε μπορώ να εξηγήσω τον προτσές αυτής της αντίδρασης. Υπάρχει Δικαιοσύνη. Κι αυτή ας τους δώσει το μάθημα, ελπίζω, γερό. Η τιμωρία της οργανωμένης κοινωνίας είναι η καλύτερη απάντηση στην αλόγιστη θυμική δράση-αντίδραση. Κι εδώ, ψάχνουμε να βρούμε ποιός είναι το θύμα. Ο θανών, ή οι Täter;

Δεν είναι αναγκαία μόνο ο θυμός η μαμά της ύβρις.

Ποτέ δεν είπαν οι αρχαίοι ότι ο θυμός είναι ύβρις
Όταν οι νόμοι δεν λειτουργούν οι κοινωνίες καρπώνονται τους καρπούς του θυμού
Όταν δεν υπάρχει η παραμικρή και κρατική μέριμνα για τους τοξικομανείς έχουμε σαν φυσικό επακόλουθο αυτό που είδαμε
γιατί πρέπει να το κατατάξουμε σαν ατομική ανθρωπινη αδυναμία ή κακό; και όχι σαν πολίτικη και κοινωνική κρατική ανεπάρκεια
και να δείξουμε με το δάχτυλο τον πραγματικό φταίχτη;που είναι η ίδια πολιτεια.
Γιατί ντε και καλά πρέπει να καρπωθεί ο ιδιοκτήτης τις ελλείψεις της πολιτείας;

[nemo]

Αυτο εξετάζουμε τώρα οτι η αρμόδια αρχή μαζί και το δικαστικό δεν πράττουν σωστά αυτό που ορίζει ο νόμος
θα το διαπιστώσεις και εσύ όταν -που δεν το εύχομαι θα είσαι ένα από τόσα καθημερινά θύματα

Ποτέ δε θα είναι τέλεια αυτά τα συστήματα, αλλά είναι τα μόνα που έχουμε για να εμπιστευθούμε. Αν το δικαστικό σύστημα δε σε δικαιώσει δεν έχεις κανένα νόμιμο δικαίωμα να ασκήσεις βία σε αυτόν που σε αδίκησε. Αυτό είναι θεμελιώδης αρχή της πολιτείας που ζούμε, σε περίπτωση αμφιβολίας αυτής της αρχής, μπορούν όσοι είναι εναντίον της να χρησιμοποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και να τροποποιήσουν αυτές τις αρχές υιοθετώντας το οφθαλμός αντί οφθαλμού. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, ο κάθε πολίτης είναι υποχρεωμένος να υπακούει σε αυτήν την πάνω από τον ίδιο αρχή, σε επίπεδο Πολιτείας δεν είναι υποχρεωτικό να μας ενδιαφέρει πάντα η συναισθηματική δικαίωση του ατόμου εις βάρος του συνόλου και αυτό απαιτεί ανοχή από τη μεριά αυτουνού που νιώθει αδικημένος είτε μας αρέσει είτε όχι.

Δεν διαφωνώ,αλλά ο υπέρτατος νόμος ως ο ανώτερος ιεραρχικά νόμος,είναι η έννομη τάξης
όταν υπάρχει έλλειμμα θα έχουμε και την αυτοδικία σαν μέσο άμυνας είναι φυσικό επακόλουθο

[vatraxos]

Δεν διαφωνώ,αλλά ο υπέρτατος νόμος ως ο ανώτερος ιεραρχικά νόμος,είναι η έννομη τάξης
όταν υπάρχει έλλειμμα θα έχουμε και την αυτοδικία σαν μέσο άμυνας είναι φυσικό επακόλουθο

To πρόβλημα είναι ότι νομίζετε για λύση αυτό το φυσικό επακόλουθο ενώ αντιθέτως, το οξύνει.

[Cavaliere]

Δεν είναι αναγκαία μόνο ο θυμός η μαμά της ύβρις.

Σωστά. Αλλά δεν ήθελα να τα πιάσω όλα, για να μη φύγουμε.

[ΓΑΛΗ]

Παίδες, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.

Έχω όμως κάποια κενά.
Όταν εξετάζουμε αποσπασματικά τον θυμό, την οργή και τα πιθανά επακόλουθα τους, δηλαδή την εκδήλωση βίας, είναι φυσικό να εκλαμβάνονται ως κάτι αρνητικό, που μόνον προβλήματα μπορεί να προκαλέσουν τόσο στον δράστη όσο και στο θύμα, ανεξαρτήτως του αν αυτό που τα προκαλεί είναι μία σωστή ή όχι αίσθηση δικαίου, σε συλλογικό ή προσωπικό επίπεδο.

Αν όμως θεωρήσουμε ότι ο έλεγχος του θυμού σε προσωπικό επίπεδο είναι κάτι θετικό, τότε φτάνουμε σε σημείο που ψυχολογικώς τουλάχιστον, θεωρείται εξίσου επικίνδυνο ή απλώς αρνητικό για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Όταν αναφερόμαστε σε καταπιεσμένα συναισθήματα, δεν αναφερόμαστε μόνον στα θετικά και καταλήγουμε σε καταστάσεις όπου οι εκδηλώσεις βίας είναι δυσανάλογες του γεγονότος που τα προκαλεί. Συνήθως είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.


Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα μου. Έχω κι άλλα.

[Cecily Anne]

Eγώ δεν καταλαβαίνω ποιός σας δίνει το δικαίωμα να εκφράζετε/ξεσπάτε το θυμό σας ελεύθερα. Ναι πνίξτον, διοχέτευσέ τον ή λύστον με βοήθεια ειδικού.
Όλοι μας είμαστε θυμωμένοι κατά διαστήματα, δεν ξεσπάμε σε άλλους που δε φταίνε.
Μιλάμε για μια δικαιολογία που έχει αρχίσει πια να γίνεται βαρετή. Έχω βαρεθεί να ακούω για τη θυμωμένη κοινωνία και λοιπές αρλούμπες. Το βρήκαμε τώρα και δικαιολογούμε τα πάντα, ένεκα θυμού. Ρε ουστ.

[paul25]

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.

Αν είναι οικείο πρόσωπο τον τιμωρείς για να τον συνετίσεις πχ αν είναι ο σύζυγο σου και δεν έχετε παιδιά σταμάτα να του μαγειρεύεις ή κάνε κάτι άλλο που θα το νιώσει ως τιμωρία (χωρίς βία). Αν είναι ξένος και δεν μπορείς να τον αγνοήσεις υπάρχουν τα ένδικα μέσα που προσφέρει η πολιτεία.