Τουντορ Βλαντιμιρεσκου:Ο εθνικος ηρωας της Ρουμανιας που προδωθηκε απο τους φιλικους

[sharp]

με το ελληνικό όνομα Κορίνα

[Μπίστης]

Νομίζω υπήρχε στους αρχαίους το Κόρινα.

Όχι Κορίνα βεβαίως ...

[sys3x]

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE ... E%BF%CF%85

Αυτες τις ημερες πριν απο 200 χρονια ο Βλαντιμιρεσκου καταλαμβανει το Βουκουρεστι. Παρα το γεγονος οτι θα υπαρξει μια συνεργασια μαζι με τους φιλικους, το τελος του θα ειναι φρικτο. Οι φιλικοι(που δεν ηθελαν την ανακυρηξη ενος κρατους απο τον Τουντορ)θα τον συλλαβουνε, θα τον βασανισουν και θα τον εκτελεσουνε τον Μαιο του 1821

Είχαμε πάει με τη μασαμπουκα σε ένα ρουμανικό εστιατόριο. Ήταν η πρώτα φορά που εμαθα για το συγκεκριμένο συμβάν.
Και η πρώτη που ένιωσα άσχημα ως Έλληνας.

Κάτι Τριπολιτσες κλπ με αφήνουν αδιάφορο, στο θέμα με τον Ρουμανο πραγματικά ντραπηκα

ειναι οντως βρωμικη φαση και πανω κατω αισθανομαι το ιδιο.

Να μην τρώτε το βραδ, έστω ελαφριά.

[Δημοκράτης]

με το ελληνικό όνομα Κορίνα

σήμερα έμαθες ότι το κορίνα είναι ελληνικό όνομα;

[taxalata xalasa]

με το ελληνικό όνομα Κορίνα

σήμερα έμαθες ότι το κορίνα είναι ελληνικό όνομα;

ελα ντε;

οπως και το μακεδονικο κοριναῖος που σημαινει «ο νοθος»...

ελληνιδα, η νοθα...

[sharp]

με το ελληνικό όνομα Κορίνα

σήμερα έμαθες ότι το κορίνα είναι ελληνικό όνομα;

ναι

περίμενα ότι θα το εξηγούσες, τεσπα γκουγκλισα. Δεν ξαναρωτάω τιποτε έμψυχα όντα

ΥΓ: ωστόσο είναι Κόριννα. Ο τονισμός με μπέρδεψε
Corinna or Korinna (Ancient Greek: Κόριννα, romanized: Korinna)

[Jolly Roger]

Τι λένε οι ίδιοι οι Ρουμάνοι για το θέμα, από την Ιστορία της Ρουμανίας (Mircea Musat και Ion Ardeleanu, 1986, μεταφρασμένο στα αγγλικά), πηγή εδώ

The 1821 Revolution was a national revolution, a struggle for the freedom of the Romanian people, first against the Ottoman Empire, which had violated the provisions in the Capitulations. This objective once attained, Tudor was to continue the struggle against the invading neighbouring empires which had extended their domination over important Romanian territories and did not conceal their policy of further interference.

The political programme of the revolution formulated in the Proclamation of Pades and the Proclamation of Bucharest emphasized the idea of respect for the long-standing relations of the Romanian Principalities with the Porte. All the classes and social strata in Romania were interested in achieving those desiderata. From the outset, besides its marked social claims, the movement also included among its aims the achievement of internal freedom. Tudor’s relations with the "liberal-minded” boyars had the same purpose, i.e. the liberation of the country from Ottoman domination. The proclamation also includes a justification of the revolution, stating the inalienable right of the nation to replace by force an authority whose legitimacy does not emanate from the people. Through the whole people’s rising in arms in 1821, national awareness powerfully asserted itself and found one of the fundamental reasons of its further development. Foreign diplomats and politicians emphasized the national character of the Romanian Revolution. In his report of 10 March 1821 the diplomatic agent of the Two Sicilies in Constantinople stated that from the =very beginning of his struggle Tudor had put forward the claim that the ruling princes should be elected by the native people of Wallachia. Giovani Battista Navon wrote that Tudor sought only to put an end to the abuses in the administration of the country and the unlawful activities of the Phanariot princes, demanding a native prince and a constitution in keeping with the requirements of the country. When on 22 March 1821 Tudor was received in audience by Udritzki, the chancellor of the Austrian agency, he declared boldly: “I shall never cease to raise my voice for the restoration of the rights and privileges of Wallachia.”

Very important in this respect is the Certificate (Carte de adeverire) the metropolitan of the country, the bishops of Buzau and Arges, and 54 boyars of every rank gave Tudor on 22 March 1821, in which they admitted that “the movement initiated by Purveyor Tudor Vladimirescu is not bad and harmful to anybody or to the country; on the contrary it is useful and redeeming.” While carrying on numberless negotiations with the Porte to avoid an armed conflict, Tudor finally realized that “the Romanians must wrest by force from the Turks what they could not gain by fair means.” To this purpose, he prepared for the fight. At the same time, with his keen political insight, Tudor realized that in order to counter the pressure exerted by the Great Powers it was necessary to achieve the political unity of the Romanian nation: “for we are one, of the same race and the same faith,” beginning — as the times required — with the union into a common front of action of the Wallachians and the Moldavians. He also gave directions to this effect, as “harbouring the same thoughts and voicing the same feelings as Moldavia, we shall be able to win the rights both Principalities are entitled to, by helping one another.”

The Revolution in Wallachia caused a deep echo in the Romanian Lands occupied by the neighbouring empires, where people followed its progress with eager interest. The name of the leader — known as Todoras or Todorut, both terms of endearment — was on. the lips of all the Romanians under foreign domination. In Transylvania, the revolution recalled “the spectre” of Horea to the authorities and the Austrian and Hungarian ruling classes. The Transylvanian peasants were convinced that as soon as Tudor set things right in Wallachia, he would come to free them too. “Everything, goes to show that the Romanian peasantry here look approvingly on developments in Wallachia, and in the event of an invasion from those parts they would doubtless be willing to join it,” said Toma Vointa, a peasant of Hunedoara, Transylvania.

As regards Moldavia, Joseph von Raab, the Austrian diplomatic agent in Jassy, wrote to Chancellor Metternich that the principles put forward by Tudor Vladirnirescu concerning the ejection of the Phanariots, the restoration of the former privileges of the Romanian Principalities, the restriction of the rights of the all-powerful boyars, the condemnation of partiality in the administration of justice werelooked upon with satisfaction “and publicly praised” by the townspeople, the lesser boyas and the peasantry. In a letter to the samechancellor, the Austrian diplomatic agent in Bucharest, von Hakenau, wrote that “the spirit of liberty and insubordination stirred up by Purveyor Tudor” would spread “like a catching disease” to the Romanians in Transylvania who are not well treated “by their landlords.”

The tidings of Tudor’s uprising revived the hopes which the great peasant uprising of 1784 had instiiled in the hearts of the Transylvanian Romanians. This state of mind was grasped from the very beginning by Banffy, governor of Transylvania, who sent word to the frontier districts to take special measures, as “there are close economic and trade relations, as well as religious and national ties between this great Principality and neighbourilng* Wallachia [and] we can rightly fear that the unrest and dangerous principles, which resemble those of the so-called movement of Horea, may secretly penetrateinto our country and spread among the humble people who are favourable to them as it is.”

A solution of the Romanian problems through Tudor’s Revolution was not favourably looked upon in the Chancellery of St. Petersburg. With the help of agents in the leadership of the Hetairia, the czar hoped to create in the Principalities an atmosphere that would enable Russia to give permission or even to command the Russian army to restore order, without for that matter impairing the Holy Alliance. That is why by exchanging diplomatic notes with the Great Powers, with the Porte more particularly, Russia was trying to obtain the right to pacify Wallachia. At the same time Austria too offered to help Turkey, by sending arms and ammunition if only the Porte asked for them.

The Turks crossed the Danube with an army 18,000 strong. This made Tudor leave Bucharest on 15 May 1821. However, before leaving the capital, he delivered a fiery speech at Cotroceni. in which he once again stated his true and steadfast intention. Although the Romanians had done nothing but “defend the rights of the homeland” against the Porte, he said, “our enemies have reached our capital city, meaning to wage war on us,” which made it absolutely necessary to fight openly against them to the end. “We must aim our guns at the Turks, if they invade our country,” Tudor declared peremptorily, “and make all the peoples praise our name because we have courageously withstood our enemies.”

Tudor retreated to the camp at Golesti. He fought the Turks at Dragasani, Slobozia and Bucharest. On 27 May 1821 Tudor Vladimirescu was murdered by agents of the Hetairia, to which Alexander Ipsilanti belonged too.

No longer able to suffer national and social oppression, the Romanian people gave expression to their wishes by rallying round Tudor, who as the head of the revolution embodied national consciousness. After the revolution the right of the boyars’ councils of the Principalities to elect the princes was restored; thus the direct interference of the Porte in the internal affairs of the Romanian Lands was put an end to. This was a firm assertion of the Romanian people’s independence, an important result of the revolutionary uprising of 1821.

το κίνημα χαρακτηρίζεται στην παραπάνω αφήγηση ως εθνικό, κοινωνικό (αγροτών και κατώτερων βογιάρων) και κατά Οθωμανών, Αυστροούγγρων, Φαναριωτών και ανώτερων βογιάρων. Τους Φιλικούς η αφήγηση αυτή τους θεωρεί πράκτορες του τσάρου.

bonus κωστοπουλέικο άρθρο για "το Εικοσιένα των Βαλκανίων" με πολλές πληροφορίες για το πώς βλέπουν οι Ρουμάνοι το δικό τους 1821, καθώς και συλλογικό έργο "Βαλκανικές Αναγνώσεις του 1821"

[Ζαποτέκος]

Σύντομο χρονικό της επανάστασης στην Μολδοβλαχία

1/10/1820 : Σύσκεψη στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας. Υπεραισιοδοξία του Παπαφλέσσα. Επιφυλάξεις του Χριστόφορου Περραιβού.

16/2/1821 : Κηρύττεται η Επανάσταση στο Κισνόβιο. Σύμμαχοι και βοηθοί του Υψηλάντη είναι ο Ιωάννης Φαρμάκης ( 1772 - 1821 ) απ' το Μπλάτσι της Δυτικής Μακεδονίας , ο Γεωργάκης Νικολάου Ολύμπιος ( 1772 - 1821 ) από τη Φτέρη του Ολύμπου και ο Σάββας Φωκιανός Καμινάρης ( 1785 - 1821 ) απ' την Πάτμο. Ακόμη θα βοηθούσε ο Βλάχος ( Ρουμάνος ) Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου , ο οποίος αντιπαθούσε εξίσου τους Τούρκους , αρκετούς Ρουμάνους προκρίτους ( βογιάρους ) και τους Έλληνες Φαναριώτες. Ο Υψηλάντης προσπάθησε να συνάψει συμμαχία και με τον Μίλος Ομπρένοβιτς της Σερβίας.

21/2/1821 : Ο Βασίλειος Καραβιάς καταλαμβάνει το Γαλάτσι. Οι Έλληνες σφάζουν 30 μουσουλμάνους εμπόρους και τον Τούρκο διοικητή.

22/2/1821 : Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τους αδελφούς του Γεώργιο και Νικόλαο μπαίνει στο Ιάσιο.

24/2/1821 ¨: Κυκλοφορεί η προκήρυξη Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.
Ο ηγεμών των Σέρβων Μίλος Ομπρένοβιτς , μαθαίνοντας την αποδοκιμασία του Υψηλάντη απ' τον τσάρο , δεν βοηθάει.

1/5/1821 : Νίκη του Γιουσούφ Περκόφτσαλη κατά του Αθανασίου Καρπενησιώτη στο Γαλάτσι.

24/5/1821 : Ο Βλαδιμηρέσκου εκτελείται κατηγορούμενος για προδοτικές επαφές με τους Τούρκους.

7/6/1821 : Μάχη στο Δραγατσάνι. Οι Έλληνες ( 5.000 πεζοί , 2.500 ιππείς και 4 κανόνια ) δεν κατάφεραν να συντονίσουν τις κινήσεις τους και ηττώνται.

14/6/1821 : Νίκη των Τούρκων κατά του Αθανασίου Καρπενησιώτη στο Σκουλένι και θάνατος του Καρπενησιώτη.

15/6/1821 : Οι Αλέξανδρος , Γεώργιος και Νικόλαος Υψηλάντηδες καταφεύγουν στην Αυστρία. Συλλαμβάνονται και φυλακίζονται απ' τις αυστριακές αρχές υπό άθλιες συνθήκες. Λέγεται πως ο Νικόλαος Υψηλάντης θεωρούσε υπεύθυνο για τα παθήματά τους τον αδελφό του Αλέξανδρο και δεν του μιλούσε για 2,5 χρόνια !!! Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποφυλακίστηκε τον Νοέμβριο του 1827. Πέθανε στις 31/1/1828. Το 1964 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα.

9/9/1821 : Μάχη της Μονής Σέκ(κ)ου. Σκοτώνεται ο Ολύμπιος. Ο Φαρμάκης τραυματίστηκε , αλλά συνέχισε να πολεμά ως τις 23/9/1821 , όταν και αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Οι Τούρκοι τον οδήγησαν στην Πόλη και τον αποκεφάλισαν στις 28/10/1821.

=================================================

Καρπενησιώτης Αθανάσιος ( ή Τουφεκτσής ) : Ο Πουκεβίλ τον αναφέρει ως Αθανάσιο Αγραφιώτη. Γεννήθηκε στον Άγιο Ανδρέα του Καρπενησίου το 1770. Εγκαταστάθηκε στην Μολδοβλαχία. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και συμμετείχε στο κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Στις 30/4/1828 , στη γέφυρα του ποταμού Σερέτη κοντά στο Γαλάτσι , με 700 συναγωνιστές του απέκρουσε 2.000 Τούρκους. Την 1/5/1821 , ο Γιουσούφ Περκόφτσαλης με 7.000 άνδρες ( Τούρκοι και Ζαπορόγοι Κοζάκοι ) επιτέθηκε σε 900 πολεμιστές του Καρπενησιώτη, ο οποίος αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι Έλληνες είχαν 350 νεκρούς , ενώ οι Τούρκοι , οι οποίοι και κατέλαβαν το Γαλάτσι , 1.200. Στις 17/6/1821 , στο Σκουλένι , 2.000 Τούρκοι πεζοί και 4.000 Τούρκοι ιππείς επιτέθηκαν στους 500 Έλληνες του Καρπενησιώτη. Σκοτώθηκαν 300 Έλληνες και μαζί τους ο Καρπενησιώτης. Οι Τούρκοι πλήρωσαν ακριβά τη νίκη τους με 1.600 νεκρούς ! Κατά την διάρκεια της μάχης , οι Ρώσοι κοιτούσαν απ' την απέναντι όχθη του Προύθου λυπημένοι την άνιση μάχη.

Οι Κοζάκοι στο Σκουλένι :

( Απόστολος Βακαλόπουλος )
Άλλοι 200 Κοζάκοι συμμετείχαν στο πλευρό των Τούρκων στην πολιορκία του Μεσολογγίου.
Κοζάκοι είχαν ταχθεί και με το μέρος των επαναστατών. Ο Γεώργιος Υψηλάντης στην Μολδοβλαχία ήταν επικεφαλής 120 Κοζάκων.

[Δημοκράτης]

με το ελληνικό όνομα Κορίνα

ελληνικό είναι,.ικρη κόρη σημαίνει

[Δημοκράτης]

Οι Ρουμάνοι θεωρούν την κυριαρχία των Ελλήνων Φαναριωτών στην Βλαχία και την Μολδαβία ως κακές περιόδους της ιστορίας τους. Ο Βλαδιμηρέσκου είναι ένας τέτοιος ήρωας κατά των Γραικών Φαναριωτών. Διατυπώθηκαν όμως και άλλες απόψεις σύμφωνα με το Έθνος 1/12/1940 .

Νικολάε Γιόργκα
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE ... E%BA%CE%B1

έχω πάει Βουκουρέστι, επίσκεψη στην βουλή τους.
ένα φαραονικο κτίριο κάπου 100 φορές μεγαλύτερο από την ελληνική βουλή, πολύ εντυπωσιακό. Η ξεναγός έχει πιάσει το θέμα βλαντιμιρεσκου και λέει η Ρουμάνα ότι ο Τιούντυ, Θεόδωρος στα ελληνικά, ήθελε εθνικά ανεξάρτητη Ρουμανία και είχε θέματα με τους φαναριωτες αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Ρουμάνος επί των φαναριών είδαν καλύτερες μέρες. της έπιασα και την συζήτηση επί το θέμα και από ότι κατάλαβα υπάρχει η αντίληψη ότι οι φαναριωτες ήταν η διεφθαρμένη εξουσία της εποχής αλλά η αλήθεια είναι ότι γενικώς ναλα κυβερνούσαν

[Ζαποτέκος]

Ένα παλιό άρθρο εφημερίδος του 1884 για τους Φαναριώτες και τον Βλαδιμηρέσκου. Ο εν Ρωμουνία μισελληνισμός.

σελ. 2-3 του pdf
https://lekythos.library.ucy.ac.cy/bits ... sAllowed=y

σελ. 2-3 του pdf
https://lekythos.library.ucy.ac.cy/bits ... sAllowed=y

σελ. 2-3 του pdf
https://lekythos.library.ucy.ac.cy/bits ... sAllowed=y

σελ. 2-3 του pdf
https://lekythos.library.ucy.ac.cy/bits ... sAllowed=y


Ο αρθρογράφος πρέπει να είναι αυτός εδώ : https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE ... E%AC%CF%82

==========================================
Ο Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος έμεινε γνωστός για τη Μεταρρύθμιση του 1740, που ονομάστηκε «Ρεφόρμα». Συγκεκριμένα παραχώρησε Σύνταγμα, με το οποίο καταργήθηκε η δουλεία των χωρικών, αναδιοργανώθηκε το προβληματικό σύστημα φορολόγησης, καταργήθηκαν η πολιτοφυλακή και οι στρατιωτικές συνοδείες των βογιάρων, εισήχθη η μέχρι τότε άγνωστη στην περιοχή καλλιέργεια του αραβόσιτου, μεταφράστηκε η Αγία Γραφή στη ρουμανική, καθιερώθηκε η ρουμανική γλώσσα στη λατρεία της Εκκλησίας αντί της σλαβονικής και τέθηκαν οι βάσεις για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF ... E%BF%CF%82

[Ζαποτέκος]

Ο θάνατος του Ιωάννη Φαρμάκη.


Π ιερολοχίτης Δημήτριος Σούτσος , λίγο πριν σκοτωθεί , προς τον ποιητή και αδελφό του Αλέξανδρο Σούτσο :



πηγή : Απόστολος Βακαλόπουλος

[Ζαποτέκος]

Καλλιμάχης : Επώνυμο φαναριώτικης οικογένειας της Κωνσταντινούπολης. Το "Καλλιμάχης" είναι εξελληνισμένος τύπος του "Καλμούκος" ή του "Καλμάς". Oι Καλμούκοι ήταν μογγολικός λαός της Νότιας Ρωσίας , βορείως του Νταγκεστάν του Καυκάσου .

Ιωάννης Καλλιμάχης : ( 1700 - 1761 ) Το 1758 έγινε ηγεμόνας της Μολδαβίας. Κατηγορήθηκε για προδοσία και καρατομήθηκε.

Γρηγόριος Καλλιμάχης : ( 1723 - 1769 ) Γιος του προηγούμενου. Ηγεμών της Μολδαβίας το 1761 - 1764. Το 1769 εκτελέστηκε ως προδότης.

Αλέξανδρος Καλλιμάχης : ( 1737 - 1821 ) Γιος του Ιωάννη και αδελφός του Γρηγορίου. Το 1795 έγινε ηγεμών της Μολδαβίας. Το 1799 επανήλθε στην Πόλη. Με την έναρξη του κινήματος του Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία , εξορίστηκε στην Βιθυνία όπου και πέθανε.

Ιωάννης Καλλιμάχης : ( 1781 - 1821 ) Γιος του Αλεξάνδρου. Καρατομήθηκε το 1821 λόγω των σχέσεών του με την Φιλική Εταιρεία.

Σκαρλάτος Καλλιμάχης : ( 1773 - 1821 ) Γιος του Αλεξάνδρου και αδελφός του Ιωάννη. Το 1806 διετέλεσε για 2 μήνες ηγεμών της Μολδαβίας. Διετέλεσε για δεύτερη φορά ηγεμών της Μολδαβίας το 1807 - 1810 και για τρίτη φορά το 1812 - 1819. To 1819 αντικαταστάθηκε απ' τον Μιχαήλ Σούτσο. Το 1821 έγινε ηγεμόνας της Βλαχίας και λίγο αργότερα της Μολδαβίας ( για 4η φορά ) , μετά την απομάκρυνση του Μιχαήλ Σούτσου. Θεωρήθηκε ύποπτος για συνεργασία με τους επαναστάτες της Μολδοβλαχίας και θανατώθηκε.

==========================================================================================
Σούτσος : Επώνυμο αρχοντικής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης. Καταγόταν απ' την οικογένεια των Δράκων της Ηπείρου , κλάδος της οποίας εγκαταστάθηκε στην Πόλη τον 17ο αι. Το 1668 ο Διαμαντάκης Δράκος Σούτσος ήταν Μέγας Ρήτορας του πατριαρχείου. Ο Κωνσταντίνος Δράκου Σούτσος ήταν σπαθάριος το 1711 και Μέγας Λογοθέτης το 1738.

Νικόλαος Σούτσος : Γιος του Κωνσταντίνου. Το 1768 έγινε Μεγάλος Διερμηνέας. Κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο ( 1768 - 1774 ) θεωρήθηκε φιλορώσος , φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε στις 29/8/1769 μαζί με τον ηγεμόνα της Βλαχίας Γρηγόριο Καλλιμάχη.

Μιχαήλ Σούτσος : ( 1729 - 1803 ) Αδελφός του προηγούμενου. Ηγεμών της Μολδοβλαχίας.

Αλέξανδρος Σούτσος : Γιος του προηγούμενου και Μέγας Διερμηνέας. Κατηγορήθηκε στον σουλτάνο απ' τους Άγγλους ότι συνεργαζόταν με τους Γάλλους εις βάρος των Οθωμανών. Αποκεφαλίστηκε απ' τον σουλτάνο στις 22/9/1807.

Αλέξανδρος Σούτσος : ( 1758 - 1821 ) Γιος του Νικολάου Σούτσου. Συμμετείχε ως Μέγας Διερμηνεύς στη ρωσοτουρκική συνθήκη της Κωνσταντινούπολης ( 21/3/1800 ) με την οποία ιδρύθηκε η Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Νήσων. Το 1801 έγινε ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας. Η γνώμη που είχε διατυπωθεί παλαιότερα πως δηλητηριάστηκε από μέλη της Φιλικής Εταιρείας δεν είναι τεκμηριωμένη και έχει αποδειχθεί πως ο θάνατός του οφείλεται σε ολιγοήμερη σοβαρή ασθένεια.

Μιχαήλ Βόδας Σούτσος : ( Πόλη 1784 - Αθήνα 1864 ) Τελευταίος ουσιαστικά Έλλην ηγεμών της Μολδαβίας. Εγγονός του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Μιχαήλ Σούτσου και ανιψιός του Αλεξάνδρου Σούτσου. Το 1819 έγινε ηγεμών της Μολδαβίας. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία το 1820. Συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη κατά την επανάσταση της Μολδοβλαχίας ( 22/2/1821 ). Στο κείμενο του αφορισμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου εναντίον του Υψηλάντη ( 23/3/1821 ) ο Σούτσος χαρακτηριζόταν "κακόβουλος και αχάριστος". Μετά την αποτυχία του κινήματος και ενώ κατευθυνόταν προς την Ελβετία συνελήφθη απ' τους Αυστριακούς , οι οποίοι τον κράτησαν 3 χρόνια. Κατά την Καποδιστριακή Περίοδο έγινε πρεσβευτής σε διάφορες χώρες.Συμμετείχε στην πολιτειακή μεταβολή της 3ης Σεπτεμβρίου . Το όνομά του δόθηκε σε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας.

Ιωάννης Σούτσος : ( Πόλη 1803 - Αθήνα 1890 ) Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σκαρλάτος Σούτσος : ( Βουκουρέστι 1806 - Αθήνα 1887 ) Υπουργός Στρατιωτικών κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Το 1878 εισέβαλε στην Θεσσαλία για να ενισχύσει τους εκεί επαναστάτες. Το 1881 έγινε αντιστράτηγος.

Αλέξανδρος Σούτσος : ( Πόλη 1803 - Σμύρνη 1863 ) Ποιητής και εκπρόσωπος της Αθηναϊκής Σχολής. Γιος του Κωνσταντίνου Σούτσου ( 1760 - 1810 ) και της Ελένης. Αντικαποδιστριακός και αντιοθωνικός.

Spoiler

Δείγμα της ποίησής του #1
(…)
Σιώπα Σούτσε ! Στους κακούς μην πρόσφερε καθρέπτας
Μήπως δεν είδαμεν ημείς τόσους Επάρχους κλέπτας ;
Μήπως δεν είδαμε ημείς ν’ αρμέγουν την Ελλάδα
Εκτελεσταί και Υπουργοί καθείς με την αράδα ;
Και όμως σιωπήσαμεν, αφήσαμεν να τρέχη
Και να πηγαίνει πάντοτε το πράγμα όπως έχει.
Αφήσαμεν τους κόλακας να γλύφουν τους Μεγάλους,
Και, λόγιοι, αφήσαμεν λογιωτάτους άλλους
Εις των Προκρίτων ταις αυλαίς να κοίτωνται ριμμένοι
Σαν ψιττακοί να φλυαρούν εις το κλουβί κλεισμένοι,
Δεν σε αρέσκωμεν ημείς ; Σιώπα ! Βουβός μείνε !
Καθένας Διπλωματικός δεν ημπορεί να είναι
Ατιμωρήτως χαμερπής, ψεύτης και Φαρισαίος ;
Όποιον εμπρός σου κι αν ιδής, ας είναι και δικαίως,
Πρέπει να κάθεσαι κρυφά να τον ζωγραφίζης ;
Ή έργον χριστιανικόν, θεάρεστον νομίζεις
Το να πληγώνης όλους μας για μια ξερή πατρίδα ;
Εκείνος τι σ’επείραξεν αν έχη αυτιά Μήδα ;
Αν έχει γάτου κύτταγμα, μορφήν αλωπεκώδη,
Αν έχη καύκαλα βωδιού, αν φέρεται σαν βώδι ;
Τι πολεμάς τα ήθη μας ; ήλθες να δώσης νόμους ;
Ωσάν πιθήκους τι τραβάς τους Γραμματείς στους δρόμους ;
Τι προσκαλείς απάνθρωπα τον κόσμον εμπροστά των
Και προξενείς τον γέλωτα με τα σκιρτήματά των ;
Αυτά τα τόσα γέλια σου θέλουν σε φέρει θρήνους,
τι πιάνεσαι αστόχαστα με τούτους και με κείνους ;
Αν η Ελλάς κατέστρεψεν Αγάδων χιλιάδες ,
Είναι Γραικοί Βεζίρηδες , είναι Γραικοί Πασάδες,
Είναι Μουφτήδες ρασωτοί και μοναχοί Δερβίσαι,
Την μέθην των την λύσσαν των πώς Σούτσε, δεν φοβείσαι ;
(…)

Δείγμα της ποίησής του #2
Όταν ζούσαν εις ημέρας δουλικάς οι Αθηναίοι, δύο ήρωες γενναίοι
ο Αρμόδιος ο ένας , άλλος ο Αριστογείτων,
έκρυψαν με ταις μυρσίναις το αθάνατον σπαθί των,
και τα σπλάχνα του τυράννου σπάραξαν εις τον ναόν.
Πέθαναν…πλην μ’ αδριάντας τιμάς έλαβον θεών.
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι.
.
Ένας πλάνος Κερκυραίος νόμους , όρκους παραβαίνει·
με το μισθωτό του χέρι Έλληνας αλυσοδένει ,
και το αίμα της Ελλάδος με τα όπλα των Ελλήνων
σ’ εμφυλίους στάσεις χύνων,
τον δεσποτικόν του θρόνον εις τους τάφους μας υψώνει ,
και κανείς απ’ τα δεσμά της την πατρίδα δεν λυτρώνει .
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι .
.
Παντού θρήνοι , εξορίαι και καταδρομαί κρυφαί·
παντού φόνοι , προδοσίαι και του Σύλλα προγραφαί .
Εις βαρύν ζυγόν ο Έλλην χρόνια τέσσερα στενάζει
και τας δάφνας του με λύπην να μαραίνωνται κυττάζει .
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι .
.
Κυριακούλη, Κυριακούλη ! άλλαις έτρεφες ελπίδες,
όταν πήγες στης Ηπείρου να ταφής την πεδιάδα …
Ευτυχής ! την καταισχύνην της πατρίδος σου δεν είδες ,
κι εξεψύχησες αφίνων ελευθέραν την Ελλάδα ·
έχυσεν εις την Ελλάδα δάκρυ , αίμα ο καθένας ·
τόσο δάκρυ , τόσο αίμα το εκληρονόμησ’ ένας !
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι.
.
Η σκιά του Καραΐσκου χθες στους ύπνους μου εφάνη ·
εις το μελανό της χέρι
εκρατούσ’ ένα μαχαίρι, κι έκραξε : « Μαυροχιχάλαι !
ο βαρύς σας ύπνος φθάνει ·
πάρτε τούτο μου το ξίφος , εκδικήστε την πατρίδα , και του αίματός σας χύστε την υστερινήν ρανίδα !»
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι .
.
Ο κρατήρ μας επτά χρόνους αφ’ ου έχυσε φωτιαίς ,
Έσβυσε … δεν καίει πλέον,
και εις την στάκτην του την κρύαν ρίπτουν άφοβαις ματιαίς
οι αυθάδεις Κερκυραίοι …Με σεισμόν και κρότον νέον
δεν φοβούνται μην ξεσκάση , και του φλογερού θυμού του
η ορμή μην τους προφθάση ;
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω με μυρσίνη,
εις τον τύραννον θα πέσω… θα τον σφάξω και γενναίως
θα σφαγώ καθώς εκείνοι .
.
Τρέμε , τύραννε ! …η ώρα του θανάτου σου σημαίνει ·
η οργή του έθνους όλου , η οργή μου σε προσμένει ·
στον ναόν που θα μολύνης τρέχω να παραμονεύσω …
τρέχω , τρέχω στου Υψίστου τον βωμόν να σε φονεύσω …
έρχεται … τον προμηνύουν σάλπιγγες και μουσική ·
έρχεται …τον προπομπεύει μισθοφόρος φυλακή .
Μιμητής του Αρμοδίου και Αριστογείτων νέος ,
Σκέπασε , Μαυρομιχάλη , το σπαθί σου με μυρσίνη …
Τον προδότην της πατρίδος κτύπα…κτύπα …και γενναίως
Πέθανε καθώς εκείνοι !

Δείγμα της ποίησής του #3
( Υποτίθεται μιλάει ο καποδίστριας κατά των προεστών του '21 )
Εις τον Ράμφον μου θα δώσω του Σισίνη το παλάτι
και τους πύργους του Ζαΐμη στον πιστόν μου Μαυρομάτην .
Βεβαιώσατε το έθνος και χωρέστε στο μυαλόν του
ότ' Αλήπασιας θα γένω δια μόνον το καλόν του.

Δείγμα της ποίησής του #4
( Για τους πολιτικούς και τους δημοσίους λειτουργούς )
Στο Ναύπλιον είν’ άνεσις και μοναξιά μεγάλη,
οι Φροντισταί, οι Έπαρχοι, τόσοι κηφήνες άλλοι,
πηγαίνουν στην Συνέλευσιν ν’ αρπάσουν τας αξίας,
να μοιρασθούν τα κόλυβα της δυστυχούς Γραικίας·
από το Ναύπλιον σωρός Γραμματικών εβγήκε,
και με αυτούς η λοιμική το Ναύπλιον αφήκε.

Δείγμα της ποίησής του #5
( Για τον Μεγαλέκο )
Στρατηλάτης τῶν Ἑλλήνων, ἐκδικῶν τόν Μαραθώνα,
ὁ Ἀλέξανδρος εἰσῆλθε νικητής εἰς Βαβυλῶνα.

Δείγμα της ποίησής του #6
( Για τους πολιτικάντηδες του '21 )

Παναγιώτης Σούτσος : ( Πόλη 1806 - Αθήνα 1868 ) Ποιητής και εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Νεότερος αδελφός του προηγούμενου.

[Ζαποτέκος]

Καντακουζηνοί : Μεγάλη βυζαντινή οικογένεια που τα πρώτα της μέλη εμφανίζονται τον 11ο - 12ο αι. Κατάγονταν μάλλον απ' την Μικρά Ασία. Για την προέλευση του επωνύμου :

Donald Nicol repeats the theory of Konstantinos Amantos that Kantakouzenos derives from κατὰ-κουζηνᾶν or κατὰ-κουζηνόν, ultimately from the locality of Kouzenas, a name for the southern part of Mount Sipylus near Smyrna. Nicol lists some connections the Kantakouzenos had with the locale in the 11th and 13th centuries.
https://en.wikipedia.org/wiki/Kantakouzenos#Etymology

The origin of the Byzantine family can be traced to Smyrna. The Greek scholar Konstantinos Amantos suggested that "Kantakouzenos" derives from κατὰ-κουζηνᾶν or κατὰ-κουζηνόν, ultimately from the locality of Kouzenas, a name for the southern part of Mount Sipylon near Smyrna. Donald Nicol agrees with this theory, and lists some connections the Kantakouzenoi had with the locale in the 11th and 13th centuries.
https://en.wikipedia.org/wiki/Cantacuzi ... the_family

Τα γνωστότερα μέλη ήταν

Ιωάννης Στ΄ Καντακουζηνός : Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου το 1347 - 1354.

Ματθαίος Καντακουζηνός : Πρωτότοκος γιος του προηγούμενου. Βοήθησε τον πατέρα του στην πολιτική του σταδιοδρομία και έγραψε έργα. Πέθανε το 1383.

Μανουήλ Καντακουζηνός : Δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Στ΄. Δεσπότης του Μορέως το 1348 - 1380.

Ιωάννης Καντακουζηνός : Πρωτότοκος γιος του Ματθαίου Καντακουζηνού.

Δημήτριος Καντακουζηνός : Δευτερότοκος γιος του Ματθαίου Καντακουζηνού .

Μανουήλ Καντακουζηνός : Τρισέγγονος του αυτοκράτορα Ιωάννη Στ΄ Καντακουζηνού. Διοικητής της Μάνης. Οι Αλβανοί της Πελοποννήσου στασίασαν κατά των δεσποτών του Μορέα Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγων ( 1453 - 1454 ) και ανακήρυξαν τον Μανουήλ ηγεμόνα της Πελοποννήσου . Ωστόσο , ο Θωμάς και ο Δημήτριος ζήτησαν την βοήθεια των Τούρκων , οι Τούρκοι νίκησαν τους στασιαστές και ο Μανουήλ κατέφυγε στην Ουγγαρία , όπου και πέθανε.

Μετά την άλωση της Πόλης ( 1453 ) οι Καντακουζηνοί κατέφυγαν στην Ρωσία , αλλά κυρίως στην Μολδοβλαχία. Οι πιο σημαντικοί ήταν οι παρακάτω.

Μιχαήλ Σαϊτάνογλου Καντακουζηνός : Θανατώθηκε απ' τους Τούρκους το 1578 στην Αγχίαλο.

Ιωάννης Καντακουζηνός : Γιος του προηγούμενου. Εξισλαμίστηκε για να σώσει την οικογένειά του.

Σερμπάν Καντακουζηνός : ( 1640 - 1689 ) Γιος του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού , γενάρχη του βλαχικού κλάδου των Καντακουζηνών. Ο Σερμπάν έγινε ηγεμόνας της Βλαχίας ( 1679 - 1689 ) . Σχεδίαζε επανάσταση κατά των Τούρκων , αλλά δηλητηριάστηκε από φιλότουρκους.

Δημήτριος ( Ντιμιτράσκο ) Καντακουζηνός : Δισέγγονος του Μιχαήλ και εγγονός του Ιωάννη. Ηγεμών της Μολδαβίας 3 φορές : 1673 , 1674 - 1676 και 1684 - 1685.

Στέφανος Καντακουζηνός : Αδελφός του Σερμπάν και γιος του Κωνσταντίνου. Ηγεμών της Βλαχίας το 1714 - 1715. Αποκεφαλίστηκε το 1716 απ' τους Τούρκους ως φιλοαυστριακός.

Αλέξανδρος Καντακουζηνός : Γιος του πρίγκιπα Ματθαίου Ιωάννου Καντακουζηνού του κλάδου της Μολδαβίας. Ελληνομολβαδός βαθειάς ελληνικής παιδείας. Αυλάρχης του τσάρου . Κατέβηκε με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην επαναστατημένη Ελλάδα. Κατέλαβε το φρούριο της Μονεμβασίας ( 20/7/1821 ). Διαφώνησε με τον Δ. Υψηλάντη και προσχώρησε στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Πέθανε το 1841 στην Αθήνα.

Γεώργιος Καντακουζηνός : Αδελφός του Αλεξάνδρου. Αξιωματικός του ρωσικού στρατού. Συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο κίνημα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Μετά την ήττα στο Γαλάτσι εγκατέλειψε δυσαρεστημένος τον αγώνα . Απελπισμένος απ' την αποτυχία του κινήματος επέστρεψε στην Ρωσία. Πέθανε το 1857.

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός : ( 1798 - 1877 ) Ελληνοβλάχος αξιωματούχος της Βλαχίας.

[Sol]

Υπήρχε μια μεραρχία με το όνομα τουντορ βλαντιμιρεσκου που έδωσε παλικαρισιες μάχες με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής και τους συνεργάτες τους.