Εγώ που είμαι εργάτης, γιος εργάτη, θα πω δυο λόγια για μένα

[ΜπλεΜπουμπυς]

Υποκλίνομαι στον αγώνα της εργατιάς....

Πριν λίγο καιρό, εδώ στα Γιάννενα, ένα παλικάρι μας είπε δυο λόγια για τον εαυτό του. Όταν τελείωσε τις σπουδές του στο εξωτερικό, γύρισε πίσω για να προλάβει το τρένο της ανάπτυξης που είδε να έρχεται. Ο Παύλος, γιος βιομήχανου, τα είπε αυτά σε πολιτική εκδήλωση της ΝΔ.
Εγώ που είμαι εργάτης, γιος εργάτη, θα πω δυο λόγια για μένα εδώ στην εκδήλωση του ΚΚΕ.
Μετά από χρόνια που έμεινα στο βούρκο της ανεργίας, κάνοντας δουλειές του ποδαριού ίσα - ίσα για ένα χαρτζιλίκι, με παρακάλια (γιατί για να βρεις δουλειά πρέπει να νιώθεις ότι χρωστάς χάρη σε αυτόν που σε προσλαμβάνει), έπιασα δουλειά στο πτηνοσφαγείο της "ΠΙΝΔΟΣ".
Τα ωράρια ήταν δύσκολα, η δουλειά πιεστική. Κάθε μέρα εργάτες λιώνουν κυριολεκτικά στη δουλειά. Όσο καιρό δούλευα στο εργοστάσιο, πολλές απεργίες έγιναν, πάντα τα μέλη του Κόμματος ήταν εκεί με ανακοίνωση όπως και τα Σωματεία. Πολλές φορές ήθελα να απεργήσω, όμως ο φόβος, η αμφιβολία, τα "μη μιλάς", "μην αντιδράς", "θα χάσεις τη δουλειά σου" νικούσαν κάθε φορά.
Μετά ήρθε η παΝΔημία. Εκεί έγινε ξεκάθαρο στα μάτια μου ότι η ζωή του ανθρώπου ήταν λιγότερο πολύτιμη από την παραγωγή κοτόπουλου. Το μισό εργοστάσιο σε καραντίνα, το άλλο μισό να τρέχει σαν τρελό για να μη μείνει πίσω η παραγωγή, να μη χάσουν τα κέρδη τους!
Τότε αποφάσισα πως κανένας δεν αξίζει να ζει έτσι. Απέργησα. Μίλησα με συναδέλφους για ποιο λόγο πρέπει να απεργήσουμε. Μετά μίλησα ξανά μαζί για το αν έχουν αποτέλεσμα οι απεργίες.
Αυτό φαίνεται πως φόβισε την εργοδοσία πολύ. Ένα μήνα μετά την απεργία, παραμονή Πρωτοχρονιάς, απολύθηκα. Ίσως να πίστευαν ότι θα φοβηθώ να κάνω κάτι... όμως όταν αποφασίζεις ότι εσύ πρέπει να παλέψεις, δεν κάνεις εύκολα πίσω. Απευθύνθηκα στα εργατικά σωματεία, στους κομμουνιστές. Η εργοδοσία είπε ψέματα. "Δεν έκανες απεργία", "ήσουν μη παραγωγικός". Ακόμα και η Επιθεώρηση Εργασίας το μόνο που είπε ήταν να πάω νομικά. Το ίδιο είπε και η κυβέρνηση σε Ερώτηση που έκανε το ΚΚΕ στη Βουλή.
Μόνο το ΚΚΕ πήρε θέση υπέρ του εργάτη, μόνο τα εργατικά σωματεία έδειξαν αλληλεγγύη. Και τελικά με προσωρινή διαταγή γύρισα στη δουλειά. Βέβαια, δεν μπορούσα να πάω στο ίδιο πόστο. Έπρεπε να "τιμωρηθώ" για την κακή μου διαγωγή. Ένα χρόνο τώρα είμαι στο κρέμασμα. Εκεί δεν δουλεύει κανένας άλλος εργάτης της "ΠΙΝΔΟΣ", μόνο συνάδελφοι εργολαβικοί. Δουλεύουμε μέσα σε άθλιες συνθήκες. Χωρίς ιδιαίτερα μέσα ατομικής προστασίας.
Ίσως πίστευαν ότι δουλεύω από χόμπι και ότι θα παραιτηθώ. Όμως οι εργάτες δεν δουλεύουμε για πλάκα. Αυτό που έχω δει μέσα στο εργοστάσιο τρία χρόνια τώρα είναι εργάτες να δουλεύουν συνεχώς.
Τα δικά μας χέρια είναι που παράγουν!
Τα δικά μας μυαλά είναι που σκέφτονται!
Τα δικά μας κορμιά τσακίζονται για να δουλέψουν οι μηχανές!
Το δικό μας αίμα χύνεται, οι δικές μας ζωές ρισκάρονται!
Όταν όμως πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας...
Όταν χτυπάμε τα μαχαίρια...
Όταν τα δικά μας φτερά κουνηθούν...
Τότε θα σκορπίσουν τα σύννεφα του βούρκου που ζούμε!
Μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό!
Συμπόρευση τώρα με το ΚΚΕ! Γιατί είναι το μόνο που μας δίνει ελπίδα και προοπτική για ένα αύριο που ο ιδρώτας μας δεν θα δίνει κέρδος σε άλλους!
Για ένα αύριο που οι ζωές μας θα πηγαίνουν χέρι χέρι με τα θαύματα της επιστήμης και τεχνολογίας!
Για να ζούμε στον 21ο αιώνα ανθρώπινα!

Νίκος Καλαντζής, εργάτης στα πτηνοσφαγεία «ΠΙΝΔΟΣ

[Daje]

Τα δικά μας μυαλά είναι που σκέφτονται!

Γι'αυτο μην παιρνεις και ορκο.

[vag_el]

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν συνδεόταν με το λατομείο Βίνερ Γκράμπεν με μια σκάλα, τη λεγόμενη " Σκάλα του θανάτου".
Εκεί οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν από τους Ναζί να κουβαλήσουν βαριές γρανιτένιες πέτρες, ανεβαίνοντας τα 187 σκαλοπάτια της, έως την κορυφή.
Σε αυτήν βρέθηκε, τον Ιούνιο του '44, ο κρατούμενος με τον αριθμό 75521 Αντώνης Κωνσταντινίδης, από τους Αμπελόκηπους, συγκρατούμενος του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Μια μέρα, όταν κατά την ανάβαση της σκάλας, ένας Εβραίος συγκρατούμενός του παραπάτησε, ο Αντώνης πήρε και τη δική του βαριά πέτρα. Ο αξιωματικός των SS τους χώρισε αλλά η πέτρα του Εβραίου έπεσε και έτσι βρήκε αφορμή να τον σκοτώσει.
Ο Αντώνης ατάραχος κοίταξε τον Γερμανό, ξαναφορτώθηκε την πέτρα του Εβραίου και συνέχισε να ανεβαίνει με τις δύο πέτρες. Στο λατομείο, ο Γερμανός των SS, για να τον τιμωρήσει του βρήκε μια πιο μεγάλη, πιο βαριά πέτρα για να κουβαλήσει. Τότε ο Αντώνης, έψαξε και βρήκε μία ακόμα μεγαλύτερη από του Γερμανού και του είπε: "Αυτή είναι η δική μου".
Η γενναιότητά του αυτή ενέπνευσε τον Καμπανέλλη να γράψει το ποίημα "Ο Αντώνης" μέρος του έργου του "Μαουτχάουζεν", που εκδόθηκε το 1965.
Εκεί στη σκάλα την πλατιά
στη σκάλα των δακρύων
στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ
το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν
Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν,
βράχο στη ράχη κουβαλούν
βράχο σταυρό θανάτου.
Εκεί ο Αντώνης τη φωνή
φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ
βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα.
Μα κει στη σκάλα την πλατιά
και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά
τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα.
Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί
και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ
βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ
στο μαρμαρένιο αλώνι.
Λίγο αργότερα, το 1966, γεννήθηκε και η μελοποιημένη εκδοχή του έργου "Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν" από τον Μίκη Θεοδωράκη.

[vag_el]

[img]https://i.postimg.cc/3JJM8qBb/2760 ... .jpg[/img]
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν συνδεόταν με το λατομείο Βίνερ Γκράμπεν με μια σκάλα, τη λεγόμενη " Σκάλα του θανάτου".
Εκεί οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν από τους Ναζί να κουβαλήσουν βαριές γρανιτένιες πέτρες, ανεβαίνοντας τα 187 σκαλοπάτια της, έως την κορυφή.
Σε αυτήν βρέθηκε, τον Ιούνιο του '44, ο κρατούμενος με τον αριθμό 75521 Αντώνης Κωνσταντινίδης, από τους Αμπελόκηπους, συγκρατούμενος του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Μια μέρα, όταν κατά την ανάβαση της σκάλας, ένας Εβραίος συγκρατούμενός του παραπάτησε, ο Αντώνης πήρε και τη δική του βαριά πέτρα. Ο αξιωματικός των SS τους χώρισε αλλά η πέτρα του Εβραίου έπεσε και έτσι βρήκε αφορμή να τον σκοτώσει.
Ο Αντώνης ατάραχος κοίταξε τον Γερμανό, ξαναφορτώθηκε την πέτρα του Εβραίου και συνέχισε να ανεβαίνει με τις δύο πέτρες. Στο λατομείο, ο Γερμανός των SS, για να τον τιμωρήσει του βρήκε μια πιο μεγάλη, πιο βαριά πέτρα για να κουβαλήσει. Τότε ο Αντώνης, έψαξε και βρήκε μία ακόμα μεγαλύτερη από του Γερμανού και του είπε: "Αυτή είναι η δική μου".
Η γενναιότητά του αυτή ενέπνευσε τον Καμπανέλλη να γράψει το ποίημα "Ο Αντώνης" μέρος του έργου του "Μαουτχάουζεν", που εκδόθηκε το 1965.
Εκεί στη σκάλα την πλατιά
στη σκάλα των δακρύων
στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ
το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν
Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν,
βράχο στη ράχη κουβαλούν
βράχο σταυρό θανάτου.
Εκεί ο Αντώνης τη φωνή
φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ
βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα.
Μα κει στη σκάλα την πλατιά
και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά
τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα.
Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί
και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ
βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ
στο μαρμαρένιο αλώνι.
Λίγο αργότερα, το 1966, γεννήθηκε και η μελοποιημένη εκδοχή του έργου "Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν" από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Πόσο πολύ το θέλουν ,να μας φτάσουν πάλι σε τέτοιες καταστάσεις.
Λιγουρεύονται πλούτη και κέρδη απάνω στις πλάτες της κοινωνίας κι ας μην το μαρτυράνε ούτε στον εαυτό τους

[Fluffy]

[img]https://i.postimg.cc/3JJM8qBb/2760 ... .jpg[/img]
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν συνδεόταν με το λατομείο Βίνερ Γκράμπεν με μια σκάλα, τη λεγόμενη " Σκάλα του θανάτου".
Εκεί οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν από τους Ναζί να κουβαλήσουν βαριές γρανιτένιες πέτρες, ανεβαίνοντας τα 187 σκαλοπάτια της, έως την κορυφή.
Σε αυτήν βρέθηκε, τον Ιούνιο του '44, ο κρατούμενος με τον αριθμό 75521 Αντώνης Κωνσταντινίδης, από τους Αμπελόκηπους, συγκρατούμενος του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Μια μέρα, όταν κατά την ανάβαση της σκάλας, ένας Εβραίος συγκρατούμενός του παραπάτησε, ο Αντώνης πήρε και τη δική του βαριά πέτρα. Ο αξιωματικός των SS τους χώρισε αλλά η πέτρα του Εβραίου έπεσε και έτσι βρήκε αφορμή να τον σκοτώσει.
Ο Αντώνης ατάραχος κοίταξε τον Γερμανό, ξαναφορτώθηκε την πέτρα του Εβραίου και συνέχισε να ανεβαίνει με τις δύο πέτρες. Στο λατομείο, ο Γερμανός των SS, για να τον τιμωρήσει του βρήκε μια πιο μεγάλη, πιο βαριά πέτρα για να κουβαλήσει. Τότε ο Αντώνης, έψαξε και βρήκε μία ακόμα μεγαλύτερη από του Γερμανού και του είπε: "Αυτή είναι η δική μου".
Η γενναιότητά του αυτή ενέπνευσε τον Καμπανέλλη να γράψει το ποίημα "Ο Αντώνης" μέρος του έργου του "Μαουτχάουζεν", που εκδόθηκε το 1965.
Εκεί στη σκάλα την πλατιά
στη σκάλα των δακρύων
στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ
το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν
Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν,
βράχο στη ράχη κουβαλούν
βράχο σταυρό θανάτου.
Εκεί ο Αντώνης τη φωνή
φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ
βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα.
Μα κει στη σκάλα την πλατιά
και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά
τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα.
Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί
και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ
βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ
στο μαρμαρένιο αλώνι.
Λίγο αργότερα, το 1966, γεννήθηκε και η μελοποιημένη εκδοχή του έργου "Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν" από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Πόσο πολύ το θέλουν ,να μας φτάσουν πάλι σε τέτοιες καταστάσεις.
Λιγουρεύονται πλούτη και κέρδη απάνω στις πλάτες της κοινωνίας κι ας μην το μαρτυράνε ούτε στον εαυτό τους

μην είσαι τόσο σίγουρος, αυτοί που δεν το μαρτυράνε ίσως είναι οι μεσοαστοί.

[ΜπλεΜπουμπυς]

Αυτοί είναι οι καθημερινοί ήρωες και με αυτούς πρέπει να συμπορευεταιι κάθε εργαζόμενος που θέλει να λέγεται άνθρωπος!

[Υδράργυρος]

[img]https://i.postimg.cc/3JJM8qBb/2760 ... .jpg[/img]
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν συνδεόταν με το λατομείο Βίνερ Γκράμπεν με μια σκάλα, τη λεγόμενη " Σκάλα του θανάτου".
Εκεί οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν από τους Ναζί να κουβαλήσουν βαριές γρανιτένιες πέτρες, ανεβαίνοντας τα 187 σκαλοπάτια της, έως την κορυφή.
Σε αυτήν βρέθηκε, τον Ιούνιο του '44, ο κρατούμενος με τον αριθμό 75521 Αντώνης Κωνσταντινίδης, από τους Αμπελόκηπους, συγκρατούμενος του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Μια μέρα, όταν κατά την ανάβαση της σκάλας, ένας Εβραίος συγκρατούμενός του παραπάτησε, ο Αντώνης πήρε και τη δική του βαριά πέτρα. Ο αξιωματικός των SS τους χώρισε αλλά η πέτρα του Εβραίου έπεσε και έτσι βρήκε αφορμή να τον σκοτώσει.
Ο Αντώνης ατάραχος κοίταξε τον Γερμανό, ξαναφορτώθηκε την πέτρα του Εβραίου και συνέχισε να ανεβαίνει με τις δύο πέτρες. Στο λατομείο, ο Γερμανός των SS, για να τον τιμωρήσει του βρήκε μια πιο μεγάλη, πιο βαριά πέτρα για να κουβαλήσει. Τότε ο Αντώνης, έψαξε και βρήκε μία ακόμα μεγαλύτερη από του Γερμανού και του είπε: "Αυτή είναι η δική μου".
Η γενναιότητά του αυτή ενέπνευσε τον Καμπανέλλη να γράψει το ποίημα "Ο Αντώνης" μέρος του έργου του "Μαουτχάουζεν", που εκδόθηκε το 1965.
Εκεί στη σκάλα την πλατιά
στη σκάλα των δακρύων
στο Βίνερ Γκράμπεν το βαθύ
το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν
Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν,
βράχο στη ράχη κουβαλούν
βράχο σταυρό θανάτου.
Εκεί ο Αντώνης τη φωνή
φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ
βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα.
Μα κει στη σκάλα την πλατιά
και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά
τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα.
Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί
και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα εδώ
βράχο διπλό κουβάλα.
Παίρνω διπλό, παίρνω τριπλό
μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας, έλα εδώ
στο μαρμαρένιο αλώνι.
Λίγο αργότερα, το 1966, γεννήθηκε και η μελοποιημένη εκδοχή του έργου "Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν" από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Πόσο πολύ το θέλουν ,να μας φτάσουν πάλι σε τέτοιες καταστάσεις.
Λιγουρεύονται πλούτη και κέρδη απάνω στις πλάτες της κοινωνίας κι ας μην το μαρτυράνε ούτε στον εαυτό τους

μην είσαι τόσο σίγουρος, αυτοί που δεν το μαρτυράνε ίσως είναι οι μεσοαστοί.

Όταν δεν κερδάνε κάνουν έναν πραγματικό πόλεμο και λένε είμαστε σε πόλεμο όλοι μαζί

[Αλιόσα]

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ

Ποτέ να μην ξεχάσουμε τα καλά διδάγματα,εκείνα της τέχνης των Ελλήνων.
Πάντοτε το ουράνιο δίπλα-δίπλα με το καθημερνό.
Δίπλα στον άνθρωπο:το ζώο και το πράγμα-ένα βραχιόλι στο βραχίονα της
γυμνής θεάς, ένα άνθος πεσμένο στο δάπεδο.
Θυμηθείτε τις ωραίες παραστάσεις στα πήλινά μας αγγεία-οι θεοί με τα πουλιά και με τα ζώα μαζί κι η λύρα, ένα σφυρί, ένα μήλο, το κιβώτιο, η τανάλια.
α, και το ποίημα εκείνο, που ο θεός
όταν τελειώνει τη δουλειά του,
βγάζει τα φυσερά του απ τη φωτιά,
μαζεύει ένα-ένα τα εργαλεία μες στ αργυρό σεντούκι του
μετά μ ένα σφουγγάρι σκουπίζει το πρόσωπο, τα χέρια, το νευρώδη του λαιμό, το δασύ στήθος.
Έτσι καθάριος, ταχτικός, βγαίνει το βράδυ στηριγμένος στους ώμους των ολόχρυσων εφήβων- έργα των χεριών του πούχουν και δύναμη και σκέψη και φωνή- βγαίνει στο δρόμο,
πιο μεγαλόπρεπος απ όλους,
ο χωλός θεός, ο θεός εργάτης.

Γιάννη Ρίτσου

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Εργάτη ο γιος του εργάτη ο γιος, είναι πια καθεστώς, που έλεγε και το τραγούδι, γι αυτό όπως δήλωσε ο σιμοπουλος της νέας δημοκρατίας, βοηθάνε τους πλούσιους πλέον που χτυπήθηκαν σφόδρα απο την κυβέρνηση του σύριζα.

[pylothess]

Τα δικά μας μυαλά είναι που σκέφτονται!

Γι'αυτο μην παιρνεις και ορκο.

Εαν εννοείς να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που σκέφτονται ορισμένοι άλλοι ,να πάμε να γλείψουμε @@ για να βολευτούμε ,ε τότε δεν πειράζει καλύτερα να μην σκεφτόμαστε.

[pylothess]

Πόσο πολύ το θέλουν ,να μας φτάσουν πάλι σε τέτοιες καταστάσεις.
Λιγουρεύονται πλούτη και κέρδη απάνω στις πλάτες της κοινωνίας κι ας μην το μαρτυράνε ούτε στον εαυτό τους

μην είσαι τόσο σίγουρος, αυτοί που δεν το μαρτυράνε ίσως είναι οι μεσοαστοί.

Όταν δεν κερδάνε κάνουν έναν πραγματικό πόλεμο και λένε είμαστε σε πόλεμο όλοι μαζί

[pylothess]

Και όμως ξέρετε τι θα βρεθούν κάποιοι να πουν;;;
Γιατί καθότανε και δεν έφευγε; Θα πούνε αφού δεν του άρεσε ας έψαχνε πουθενά αλλού να βρει κάτι καλύτερο.
Ότι ήτανε μ@λ@κ@ς που καθότανε και δούλευε εκεί και ότι τα ήθελε.
Εξισώσουνε τον θύτη με το θύμα. Δηλαδή είναι ο εργαζόμενος ο μ......ας και για τον εργοδότη που δεν πληρώνει τίποτα, Τισμουδιά.
Στου αλλουνού των κώλο χίλιες ξυλιές στον δικό μας ούτε μια

[pylothess]

Η θεωρία για την ελευθερία της αγοράς , για ολοκληρωτισμούς καλή είναι αλλά είναι θεωρία.
Τι έχουν να μας πούνε για τον ολοκληρωτισμό στους χώρους εργασίας;
Θα μας πούνε μήπως ότι είμαστε κοπρόσκυλα και τεμπέληδες που δεν θέλουμε να δουλέψουμε;

[pylothess]

[pylothess]

Εμένα πάντως ο προηγούμενος εργοδότης μου δεν με σταμάτησε για τα πολιτικά. Με σταμάτησε επειδή του ζήτησα αύξηση . Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γιατί δούλευα με μπλοκάκι.