https://thehill.com/opinion/national-se ... issolution
Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία και η επίμονη υπονόμευση των δυτικών κρατών καταδεικνύουν ότι η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Μόσχας.
Η δέσμευση, η κριτική και οι περιορισμένες κυρώσεις απλώς ενίσχυσαν τις αντιλήψεις του Κρεμλίνου ότι η Δύση είναι αδύναμη και προβλέψιμη. Για να περιοριστεί ο νεοϊμπεριαλισμός της Μόσχας χρειάζεται μια νέα στρατηγική, μια στρατηγική που τροφοδοτεί την παρακμή της Ρωσίας και διαχειρίζεται τις διεθνείς συνέπειες της διάλυσής της.
Η Ρωσία είναι πιο εύθραυστη από όσο φαίνεται και η Δύση είναι πιο δυνατή από ό,τι φαίνεται. Υπό το καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν, το οποίο θα εισέλθει σύντομα στην τρίτη δεκαετία του, η χώρα έχει περάσει από μια αναδυόμενη δημοκρατία σε έναν ασταθή αυταρχισμό.
Αν και η Μόσχα απέτυχε να εκσυγχρονίσει την οικονομία της ώστε να είναι ανταγωνιστική παγκοσμίως, το Κρεμλίνο υπερέχει σε έναν τομέα - την παραπληροφόρηση - μέσω του οποίου απεικονίζει τη χώρα ως ανερχόμενη δύναμη σε επίπεδο με τις ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία είναι ένα παρακμιακό κράτος που συγκαλύπτει τις εσωτερικές της αναπηρίες με εξωτερικές επιθέσεις. Η οικονομία της Ρωσίας είναι στάσιμη. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2017, το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της Ρωσίας κατατάσσεται στην 62η θέση παγκοσμίως.
Ακόμη και ο αμυντικός προϋπολογισμός συρρικνώνεται και μόλις φτάνει το ένα δέκατο των ΗΠΑ Μέσω ενός συνδυασμού χαμηλών τιμών ορυκτών καυσίμων, υποδομής, διάχυτης διαφθοράς και δυτικών οικονομικών κυρώσεων, τα κρατικά έσοδα μειώνονται, το βιοτικό επίπεδο πέφτει, οι κοινωνικές συγκρούσεις εντείνονται και η περιφερειακή ανησυχία τοποθετείται.
Αν και οι οικονομικές επιδόσεις από μόνες τους είναι ανεπαρκείς για τη μέτρηση της ευαισθησίας στην κατάρρευση, οι αυξανόμενες κοινωνικές, εθνοτικές και περιφερειακές πιέσεις δείχνουν ότι η Ρωσία οδεύει προς τον κατακερματισμό.
Η Ρωσία απέτυχε να εξελιχθεί σε ένα εθνικό κράτος με ισχυρή εθνική ή πολιτική ταυτότητα. Παραμένει ένα αυτοκρατορικό κατασκεύασμα λόγω της τσαρικής και σοβιετικής κληρονομιάς του.
Η δυσκίνητη Ρωσική Ομοσπονδία αποτελείται από 85 «ομοσπονδιακά υποκείμενα», εκ των οποίων οι 22 είναι δημοκρατίες που αντιπροσωπεύουν μη ρωσικές εθνότητες, συμπεριλαμβανομένου του Βόρειου Καυκάσου και του Μέσου Βόλγα, και πολυάριθμες περιοχές με ξεχωριστές ταυτότητες που αισθάνονται όλο και πιο αποξενωμένες από τη Μόσχα.
Αντί να επιδιώκει την αποκέντρωση για να ικανοποιήσει τις περιφερειακές φιλοδοξίες, το Κρεμλίνο υποβαθμίζει την αυτονομία τους. Αυτό είναι εμφανές στον νέο νόμο περί γλωσσών που έχει σχεδιαστεί για την προώθηση της «ρωσοποίησης» και σχεδιάζει τη συγχώνευση και την εξάλειψη πολλών περιοχών.
Η πίεση αυξάνεται σε ολόκληρη τη χώρα, με την αυξανόμενη οργή για τους τοπικούς κυβερνήτες που διορίζονται από το Κρεμλίνο και τη δυσαρέσκεια που η Μόσχα οικειοποιείται τους πόρους τους. Πράγματι, περιοχές όπως η Σάκχα και το Μαγκαντάν στην Άπω Ανατολή, με τον σημαντικό ορυκτό πλούτο τους, θα μπορούσαν να είναι επιτυχημένα κράτη χωρίς την εκμετάλλευση της Μόσχας.
Τα αναδυόμενα κράτη θα ωφεληθούν από τη σφυρηλάτηση στενότερων οικονομικών και πολιτικών επαφών με τις γειτονικές χώρες αντί να εξαρτώνται από τη Μόσχα, της οποίας ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός συρρικνώνεται δραστικά. Η κατάρρευση των υποδομών σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Σιβηρίας και της Άπω Ανατολής της Ρωσίας θα διαχωριστούν ακόμη περισσότερο από το κέντρο, ενθαρρύνοντας έτσι τα αιτήματα για απόσχιση και κυριαρχία.
Δεδομένων των παθήσεων της Ρωσίας, μια δυναμική δυτική προσέγγιση θα ήταν πιο αποτελεσματική από την αντιδραστική άμυνα. Η Ουάσιγκτον πρέπει να επιστρέψει στις βασικές αρχές που συνόδευαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης υποστηρίζοντας τον εκδημοκρατισμό, τον πλουραλισμό, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον γνήσιο φεντεραλισμό, την αποκέντρωση και την περιφερειακή αυτοδιάθεση μεταξύ των ανόμοιων περιοχών και εθνοτικών ομάδων της Ρωσίας.
Ενώ η Μόσχα επιδιώκει να διχάσει τη Δύση και να σπάσει την ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ) υποστηρίζοντας εθνικιστικά και αυτονομιστικά κόμματα στην Ευρώπη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να προωθήσει την περιφερειακή και εθνική αυτοδιάθεση εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αυτό θα έστελνε ένα ισχυρό μήνυμα ότι η Δύση είναι πλήρως ικανή να αντιδράσει στην ανατροπή της Μόσχας.
Το σκεπτικό της διάλυσης πρέπει να πλαισιώνεται λογικά: Για να επιβιώσει, η Ρωσία χρειάζεται μια ομοσπονδιακή δημοκρατία και μια ισχυρή οικονομία. Χωρίς εκδημοκρατισμό στον ορίζοντα και επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών, η ομοσπονδιακή δομή θα γίνεται όλο και πιο ακυβέρνητη.
Για να διαχειριστεί τη διαδικασία διάλυσης και να μειώσει την πιθανότητα σύγκρουσης που θα ξεπεράσει τα κρατικά σύνορα, η Δύση πρέπει να δημιουργήσει δεσμούς με τις διαφορετικές περιοχές της Ρωσίας και να προωθήσει την ειρηνική μετάβασή τους προς την πολιτεία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να προετοιμάσει απρόβλεπτα τόσο για τους κινδύνους όσο και για τις ευκαιρίες που θα παρουσιάσει ο κατακερματισμός της Ρωσίας. Ειδικότερα, στους ευρωπαίους γείτονες της Μόσχας πρέπει να παρέχεται επαρκής ασφάλεια
για να προστατευθούν από τα πιο αποσταθεροποιητικά σενάρια, ενώ προετοιμάζονται για την εμπλοκή με αναδυόμενες μετα-ρωσικές οντότητες.
Ορισμένες περιοχές θα μπορούσαν να ενταχθούν σε χώρες όπως η Φινλανδία, η Ουκρανία, η Κίνα και η Ιαπωνία, από τις οποίες η Μόσχα έχει ιδιοποιηθεί βίαια εδάφη στο παρελθόν. Άλλες δημοκρατίες στον Βόρειο Καύκασο, τη Μέση Βόλγα, τη Σιβηρία και την Άπω Ανατολή θα μπορούσαν να γίνουν πλήρως ανεξάρτητα κράτη και να σφυρηλατήσουν σχέσεις με την Κίνα, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και τις Η.Π.Α.
Russia’s ongoing attacks on Ukraine and its persistent subversion of Western states demonstrates that Washington and Brussels have failed to restrain Moscow’s imperial ambitions.
Engagement, criticism and limited sanctions have simply reinforced Kremlin perceptions that the West is weak and predictable. To curtail Moscow’s neo-imperialism a new strategy is needed, one that nourishes Russia’s decline and manages the international consequences of its dissolution.
Russia is more fragile than it appears, and the West is stronger than it is portrayed. Under the regime of Vladimir Putin, which will soon enter its third decade, the country has transitioned from an emerging democracy to an unstable authoritarianism.
Although Moscow has failed to modernize its economy to be globally competitive, the Kremlin excels in one domain — disinformation — through which it portrays the country as a rising power on a level with the U.S.
In reality, Russia is a declining state that disguises its internal infirmities with external offensives. Russia’s economy is stagnating. According to World Bank statistics for 2017, Russia’s Gross Domestic Product (GDP) per capita ranks 62nd in the world.
Even the defense budget is shrinking and barely reaches a tenth of the U.S. Through a combination of low fossil fuel prices, infrastructural decay, pervasive corruption and Western financial sanctions, state revenues are declining, living standards are falling, social conflicts are intensifying and regional disquiet is mounting.
Although economic performance alone is insufficient to measure susceptibility to collapse, rising social, ethnic and regional pressures indicate that Russia is heading toward fragmentation.
Russia has failed to develop into a nation state with a strong ethnic or civic identity. It remains an imperial construct due to its Tsarist and Soviet heritage.
The unwieldy Russian Federation consists of 85 “federal subjects,” of which 22 are republics representing non-Russian ethnicities, including the North Caucasus and Middle Volga, and numerous regions with distinct identities that feel increasingly estranged from Moscow.
Instead of pursuing decentralization to accommodate regional aspirations, the Kremlin is downgrading their autonomy. This is evident in the new language law designed to promote "Russification" and plans to merge and eliminate several regions.
Pressure is mounting across the country, with growing anger at local governors appointed by the Kremlin and resentment that Moscow appropriates their resources. Indeed, regions such as Sakha and Magadan in the far east, with their substantial mineral wealth, could be successful states without Moscow’s exploitation.
Emerging states will benefit from forging closer economic and political contacts with neighboring countries rather than depending on Moscow, whose federal budget is drastically shrinking. Collapsing infrastructure means that residents of Siberia and Russia’s far east will become even more separated from the center, thus encouraging demands for secession and sovereignty.
Given Russia’s ailments, an assertive Western approach would be more effective than reactive defense. Washington needs to return to core principles that accompanied the collapse of the Soviet Union by supporting democratization, pluralism, minority rights, genuine federalism, decentralization and regional self-determination among Russia’s disparate regions and ethnic groups.
While Moscow seeks to divide the West and fracture the EU and North Atlantic Treaty Organization (NATO) by backing nationalist and separatist parties in Europe, Washington should promote regional and ethnic self-determination inside the Russian Federation. This would send a strong signal that the West is fully capable of reacting to Moscow’s subversion.
The rationale for dissolution should be logically framed: In order to survive, Russia needs a federal democracy and a robust economy; with no democratization on the horizon and economic conditions deteriorating, the federal structure will become increasingly ungovernable.
To manage the process of dissolution and lessen the likelihood of conflict that spills over state borders, the West needs to establish links with Russia’s diverse regions and promote their peaceful transition toward statehood.
ADVERTISEMENT
NATO should prepare contingencies for both the dangers and the opportunities that Russia’s fragmentation will present. In particular, Moscow’s European neighbors must be provided with sufficient security to shield themselves from the most destabilizing scenarios while preparations are made for engaging with emerging post-Russia entities.
Some regions could join countries such as Finland, Ukraine, China and Japan, from whom Moscow has forcefully appropriated territories in the past. Other republics in the North Caucasus, Middle Volga, Siberia and the far east could become fully independent states and forge relations with China, Japan, the U.S. and Europe.
Neglecting Russia’s dissolution may prove more damaging to Western interests than making preparations to manage its international repercussions. To avoid sudden geopolitical jolts and possible military confrontations, Washington needs to monitor and encourage a peaceful rupture and establish links with emerging entities.
The sudden collapse of the Soviet Union should serve as a lesson that far-reaching transformations occur regardless of the Kremlin’s disinformation campaigns or the West’s shortsighted adherence to a transient status quo.
Σας λένε στουρνάρια Καντάφι μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Αν είστε στουρνάρια ψηφίστε τους ξανά.
There are decades where you fuck around and days where you find out
