Στα όσα απίθανα συμβαίνουν στην ελληνικη πολιτική σκηνή, αναμφιβολα, ξεχωριστή θέση κατέχει, ένα πραγματικο “μετέωρο”, που όμοιό του, δυσκολα μπορει να εντοπίσει κανείς, όσο κι αν το αναζητήσει στο βάθος των δεκαετιών της συγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Ακαμπτο. Ακουνητο. Αμίλητο. Μια ασώματος κεφαλη. Ενα δικο μας Ράσμορ.
Αυτό το “μετέωρο” έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αλεξάνδρου, είναι 62 ετών, και έχει διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας για πέντε χρόνια έξι μήνες και είκοσι επτά ημέρες. Περιοδο, ίσως απο τις δυστυχέστερες της χώρας στους περιπου δυο αιώνες της υπαρξής της, αν κρίνει κανείς εκ του αποτέλεσματος. Μια αντικειμενικη αποτίμηση, απαλλαγμένη απο τη μυθολογία με την οποια έχουν περιβάλει οι οπαδοι του αυτά τα 5,5 χρόνια διακυβερνησης, θα καταληξει οτι στην διάρκεια αυτής της σχετικά βραχύβιας θητείας, ο θαυμαστός κύριος Καραμανλής ως πρωθυπουργός, επέτυχε:
να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπιας και να δραπετεύσει επιτηδείως, λίγο πριν το ναυάγιο
να αναγορεύσει το “ρουσφέτι” ως το απολυτο μέσο προσέγγισης και εκμαυλισμου των ψηφοφόρων
να καταργήσει κάθε είδους αξιοκρατία στο δημόσιο βίο
να καταστήσει κολλητους, κουμπάρους, συγγενείς και φίλους ως παράγοντες του δημοσίου βίου
να ενταθεί και να διευρυνθεί η δράση της διαπλοκής, σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτή να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη χώρα
να απαξιωθεί η πολιτική ως έννοια και οι πολιτικοι ως προσωπα
να πληγούν καίρια οι θεσμοι της Πολιτείας και ιδίως εκείνος της Δικαιοσυνης
να υπονομευθεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου, και να καταστεί αυτό μέσο εξυπηρέτησης των κυβερνητικών και κομματικών επιδιώξεων, και εν τέλει
να καταστήσει την “ραστώνη” απο τρόπο ζωής σε επάγγελμα!.
Για όλα αυτά, και κυρίως για το πρώτο εξ αυτών, απέφυγε πεισματικά να δώσει την παραμικρή εξήγηση. Δεν είπε λέξη, όταν εξ’ αιτίας του, λογω του υπερογκου δανεισμου, της αλογιστης σπατάλης, της δράσης της διαπλοκής και των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών, η χώρα τέθηκε υπο τον έλεγχο των δανειστών και του διεθνους παράγοντα.
Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη για μία απολογιστικου χαρακτήρα συγνώμη, βλέποντας και διαπιστώνοντας, την καταστροφή της μεσαίας τάξης λογω των μνημονιων. Δεν αντέκρουσε, έστω με ένα αντεπιχείρημα, καμία απο τις βαριές κατηγοριίες που διατυπώθηκαν για τα όσα συνέβησαν επι των ημερών του, και τα οποια είχαν τα γνωστά αποτελέσματα.
Παρακολουθει απαθής επι εννέα χρόνια τώρα, αυτο που συμβαίνει, και συμπεριφέρεται ωσαν να μην τον αφορά τίποτε εξ όσων μεσολάβησαν. Οχυρωμένος πισω απο την ιδιότυπη ασυλια που δημιουργησαν γι’ αυτον, τόσο η κυβερνηση Σαμαρά όσο και η κυβέρνηση Τσίπρα, απολαμβάνει όσα προνομια του παρέχει η ιδιότητα του πρωην πρωθυπουργού, και εκ παραλλήλου αυτάρεσκα υποδέχεται όσα κάνουν οι άνθρωποι του σε βάρος του κομματος του οποίου ηγηθηκε και εξακολουθεί να αποτελεί μέλος της Κοινοβουλευτικης Ομάδας.
Ως επικεφαλης φυσει και θέσει, ενός ρεύματος με θολά ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, εντος της Νέας Δημοκρατίας, αποδέχεται συμπεριφορές και πρακτικές ανθρώπων που ομνυουν στο όνομά του, αλλά αποφεύγει συστηματικά να τις αποθαρρυνει ή να τις αποτρέψει. Ακουει τον υπουργό Αμυνας της κυβερνησης Τσίπρα να επιτίθεται κάθε τόσο (ακομη και χθες στη ΔΕΘ) στη ΝΔ και τον προεδρο της δηλώνοντας ταυτόχρονα “καραμανλικος”,αλλά σιωπά, αντι να τον αποδοκιμάσει. Παρακολουθεί την βουλευτή κυρία Παπακώστα να εισέρχεται στην κυβερνηση ως “καραμανλική”, αλλά δεν κάνει το αυτονοητο- να διαχωρίσει τη θέση του. Βλέπει τον άλλοτε εκπρόσωπο Τύπου του Β. Αντώναρο να συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και να πλαγιοκοπει τη ΝΔ, ως “καραμανλικος” αλλά το ελάχιστο που οφειλει να κάνει, να τον αποκηρύξει επωνυμως και ευθαρσώς, δεν το κάνει.
Την τελευταία φορά που τον ακούσαμε να μιλάει, ήταν τη νυχτα της 4ης Οκτωβρίου 2009, στο Ζάππειο, όταν ως ηττημένος των εκλογών δήλωνε, μεταξυ άλλων:
“Θα παραμείνω στην πρώτη γραμμή, θα στηρίξω
τις αποφάσεις που θα ληφθούν,αλλά δεν θα
είμαι υποψήφιος (για προεδρος του κομματος). Θα παραμείνω στην πρώτη
γραμμή των αγώνων για το εθνικό συμφέρον».
Αλλά εννέα χρόνια εκτοτε, η μονη πρώτη γραμμη που επιλέγει, είναι αυτή στο τέλος της αίθουσα οπου συνεδριάζει το Κοινοβούλιο- κι αυτό όποτε παρίσταται. Και η μονη του συμμετοχή στις εργασίες της Βουλής, όλα αυτά τα χρόνια, είναι χαιρετουρες με βουλευτές και καλαμπουρια με διάφορους “χιουμορίστες”, που όπως και τότε που κυβερνουσε, έτσι και τώρα, έχουν αναλάβει τον ρολο του γελοτωποιου του βασιλιά. Στα ουσιαστικά, τα σοβαρά, τα πραγματικά εθνικά προβλήματα, είναι εντυπωσιακά, και σταθερά, απών.
Η συμφωνια των Πρεσπών, προνομιακο πεδίο γι’ αυτον, ώστε -επιτέλους!- να μιλησει και να επικρίνει έστω για μία φορά την κυβέρνηση Τσίπρα, σχολιάστηκε απο το γραφείο του, με τα χίλια ζόρια, με ένα κειμενο τόσο αλληγορικο και μπερδεμένο, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τί θέλει να πει ο ποιητής:
«Η ομιλία της κας Μπακογιάννη αποτυπώνει με ακρίβεια το πλαίσιο της πολιτικής της τότε κυβέρνησης για το θέμα των Σκοπίων, με κατάληξη το Βουκουρέστι, όπως και τις ουσιώδεις διαφορές της από την πολιτική και την τακτική της σημερινής κυβέρνησης».
Αφου υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές, γιατι δεν πήρε τον λόγο να τις επισημάνει, κατά τις τόσες συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή; Δυο εκδοχές υπάρχουν: ή δεν ήθελε να τα “σπάσει”με τον πρωθυπουργό Τσίπρα με τον οποιο γυρευε τί συμφωνίες ασυλιας έχει συνάψει ή γιατί ούτε ο ίδιος πιστεψε ποτέ στην “επιτυχία” του Βουκουρεστίου, την οποια επικαλουνται με τόση ενταση οι οπαδοι του. Αλλη εξηγηση δεν υπάρχει.
Ο μυθος που τον περιβάλλει είναι οτι “παρακολουθεί,αποτιμά και κρίνει”. Τι παρακολουθεί; Και για ποιόν αποτιμά; Και σε ποιον μεταδίδει αυτές τις σοφές αποτιμήσεις του; Αγνωστο. Η ουσία είναι οτι εξ αιτίας αυτής της πραγματικά απιθανης στάσης , επιβιώνουν πολιτικά διάφοροι που αυτοαναγορευονται σε κηρυκες της αληθειας του: ο βουλευτής υπολοίπου Αττικής Βλάχος, ας πουμε. Μιλάει ο Βλάχος, και τα μέσα ενημερωσης σπευδουν να διευκρινίσουν οτι “εκφράζει τις αποψεις Καραμανλή”. Ποιες αποψεις; Αυτές που καθαγιάζουν τον Καραμανλή και τα 5,5 καταστροφικά χρόνια της διακυβέρνησής του.
Τα πρώτα χρόνια της αφωνιας του, όλοι εκτιμουσαν οτι αυτο είναι αποτέλεσμα της αδυναμιας του να αρθρώσει έστω και μια σοβαρή εξηγηση για το πως οδηγήθηκε επι των ημερών του η χώρα στην χρεοκοπια. Τώρα όμως, είναι προφανές οτι ο “αφωνος” Καραμανλής, στοχεύει στον καθολικο εξαγνισμό του μέσα απο την προεδρικη εκλογή του 2020. Με δεδομένο τον ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο δεν αντιπολιτευεται αλλά συνεργάζεται εμμέσως μαζί του, και με πιο δεδομένο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει δεμένα τα χέρια, λογικό είναι να πιστεύει οτι δια περιπάτου θα είναι ο επομενος Προεδρος της Δημοκρατίας.
Γιατι όχι άλλωστε; Στην Ελλάδα όλα μπορει να συμβούν. Ακομη και αυτο.Θα είναι ένα απτό δείγμα της επιτυχίας του να καταστήσει την αναξιοκρατία και την τεμπελιά ως το απολυτο προσόν για οτιδήποτε…
Γιώργος Παπαχρήστος – ΝΕΑ
12 Σεπτεμβρίου 2018 | 05:00
