Κάτι γενικό κατ' αρχάς. Το ερώτημα είναι τι είναι μουσική και εκεί κανείς δεν μπορεί να δώσει τον ορισμό.
Όταν ο Μπετόβεν χρησιμοποιύσε συγχ. με 9η δεν το έκανε για να πρωτοτυπήσει, αλλά γιατί του άρεσε. Δεν άρεσε στον Μότσαρτ, δεν το σκέφτηκε ή πιθανότατα δεν είχε το ίδιο όργανο και του ακουγόταν άσχημα. Έτσι δεν την χρησιμοποίησε.
Ο Σαινμπεργκ όμως, όταν θέσπισε (πώς να το πεις καλύτερα...) το 12φθογγο το έκανε με το εξής σκεπτικό:
θα γράψουμε κάτι που θα ακούγεται αντίθετο από τα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα. Η συμφωνία είναι πλέον διαφωνία και ανάποδα. Δεν μάς ενδιαφέρει το άκουσμα, από την στιγμή που ισχύουν οι κανόνες, το αποτέλεσμα είναι σωστό.
Στο 12φθ. δεν έχει τόσο σημασία ότι βάζεις τις 12 νότες σε σειρά, αλλά ότι ηχούν διάφωνα. Απαγορευμένα είναι τα σύμφωνα διαστήματα. Ακόμη και αν λείψουν 2, 3 νότες κανείς δεν θα ενοχληθεί φτάνει να μην έχεις σύμφωνες συνηχήσεις.
Το δόγμα της διαφωνίας ακολουθεί όλα τα επόμενα είδη (με κάποιες εξαιρέσεις, μίνιμαλ κ.α.) και από μόνο του είναι διαστροφικό, γιατί δεν έχει καμμία σχέση με μουσική. Ακόμη και αν δεν έχουμε τον ορισμό της, ξέρουμε πως ό,τι ηχεί δεν είναι μουσική. Φυσικά το περάσαμε και αυτό, αλλά πόσο ενδιαφέρον έχει να βάζεις 15 ραδιόφωνα να ηχούν (Cage νομίζω) κάθε λίγο και λιγάκι;
Μετά τον Σαίνμπεργκ πέρασαν πάρα πολλοί προικισμένοι μουσικοί, που κατά την γνώμη μου αναγκάστηκαν να γράφουν έργα καταδικασμένα στην αφάνεια. Ακόμη και αν οι περισσότεροι σήμερα ακούν αηδίες, υπάρχουν κάποιοι λίγοι που ακούν Κουρτ Βάιλ. Ποιος όμως ακούει σήμερα Μαντέρνα ή Νταλλαπίκολα;
Ακόμη και ο Στραβίνσκυ έκανε σύνθεση σε σειρά, αλλά είπε ότι ήμουν αναγκασμένος ως συνθέτης να επιβιώσω. Τα κομμάτια αυτά είναι ευτυχώς πολύ πιο μουσική από άλλων, αλλά κατηγορήθηκε για αυτό.
Αυτά ήθελα να τα γράψω στο άλλο για τον Ξενάκη, δεν πειράζει τα άκουσε ο Στοκχάουζεν. Καλύτερα
