Κυλικείο φόρουμ.

[ksk]

Ο Κόναν ο βάρβαρος και ο Ντύλαν Ντογκ, αλλά γενικά διαβάζω ανεξάρτητα, που ολοκληρώνονται τις περισσότερες φορές σε έναν τόμο.

Συγκεντρώσου...Μίκυ μαο είπες...εκτός κι αν εννοούσες κόμικ.

Ναι. Τα λέω "μικι μάο" γιατί έτσι τα λένε οι νεοέλληνες.

Αυτό διάβασα πριν. Ηταν horror. 160 σελίδες.

Να μιλάτε κυριολεκτικά γιατί με μπερδεύετε στην "μεταφραση"...

[AlienWay]

Συγκεντρώσου...Μίκυ μαο είπες...εκτός κι αν εννοούσες κόμικ.

Ναι. Τα λέω "μικι μάο" γιατί έτσι τα λένε οι νεοέλληνες.

Αυτό διάβασα πριν. Ηταν horror. 160 σελίδες.

Να μιλάτε κυριολεκτικά γιατί με μπερδεύετε στην "μεταφραση"...

[Naida]

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας;

ο συνάδελφος στο πιο κοντινό γραφείο που ακούει την νάιδα στην δουλειά

Όλο το όνομα μου αναφέρεις. Να το προσέξεις.

[AlienWay]

Σκέφτομαι να μετατρέψω το κυλικείο του πχώρουμ σε πολεμικό καταφύγιο.

[Cavaliere]

Κεσάτια το μαγαζί, δεν πατάει ψυχή. Σήμερα ούτε ένα κονιακάκι δεν σέρβιρα.

[AlienWay]

Ξέγνοιαστες εποχές. Όμορφοι καιροί. Μέσα στη γλυκειά θολούρα του πιώματος, έβλεπα τα φώτα που στόλιζαν την πόλη να διαχέονται φασματικά. Βρισκόμουν μπροστά από μια βιτρίνα καταστήματος που πουλούσε ηχοσυστήματα και θαύμαζα τις πολύχρωμες λάμψεις που τριγύριζαν μέσα στον χώρο του, προερχόμενες από μία ντισκομπάλα. Λίγο παραπέρα, κάτι αναρχοαυτόνομοι είχαν στήσει ένα θεατρικό στον δρόμο, με καλόγριες. 50 μέτρα πιο πέρα, ένας είχε στρέψει έναν προβολέα, να φωτίζει ενα πελώριο ντουβάρι μιας πολυκατοικίας και μπροστά του, είχε τοποθετήσει δύο κατσαρίδες. Οι πελώριες σκιές των κατσαρίδων, καταγράφονταν πάνω στην πολυκατοικία και κουνούσαν τις κεραίες τους, θυμίζοντας, εξωγήινα πλάσματα, κθουλικά.

Εκείνη την εποχή, είχα αυπνίες. Οι αυπνίες, είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Διέθετα ένα cd player, με πελώρια ακουστικά, το οποίο συντόνιζα τις νύχτες στο ραδιόφωνο και ξάπλωνα, στο σκοτάδι ακούγοντας του ήχους που μετέδιδε. Ενα βράδυ, είχα κολλήσει με μία εκπομπή όπου ο εκφωνητής απάγγελλε... Εντγκαρ Αλλαν Πόε.

Οι νέοι -κι όταν λέω οι νέοι, εννοώ όλοι όσοι μιλούν και σκέπτονται σαν νέοι- δεν θα ζήσουν ποτέ την ομορφιά που ζήσαμε εμείς. Θέτουν όρια. Περιχαρακώνονται. Αυτοτιμωρούνται. Λογοκρίνουν και λογοκρίνονται.

Οι κοινωνίες προοδεύανε μέχρι που αποφάσισαν να γυρίσουν στο σημείο μηδέν, χωρίς να ρωτήσουν τους λαούς τους. Το νεο-χίπικο τάγμα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αδιαφορώντας εντελώς για τον πόλεμο.

Προτιμούν τον πόλεμο από τον έρωτα. Εκεί μας κατέντησαν, πιο κάτω μας έφτασαν.

[Πασιφάη]

Ξέγνοιαστες εποχές. Όμορφοι καιροί. Μέσα στη γλυκειά θολούρα του πιώματος, έβλεπα τα φώτα που στόλιζαν την πόλη να διαχέονται φασματικά. Βρισκόμουν μπροστά από μια βιτρίνα καταστήματος που πουλούσε ηχοσυστήματα και θαύμαζα τις πολύχρωμες λάμψεις που τριγύριζαν μέσα στον χώρο του, προερχόμενες από μία ντισκομπάλα. Λίγο παραπέρα, κάτι αναρχοαυτόνομοι είχαν στήσει ένα θεατρικό στον δρόμο, με καλόγριες. 50 μέτρα πιο πέρα, ένας είχε στρέψει έναν προβολέα, να φωτίζει ενα πελώριο ντουβάρι μιας πολυκατοικίας και μπροστά του, είχε τοποθετήσει δύο κατσαρίδες. Οι πελώριες σκιές των κατσαρίδων, καταγράφονταν πάνω στην πολυκατοικία και κουνούσαν τις κεραίες τους, θυμίζοντας, εξωγήινα πλάσματα, κθουλικά.

Εκείνη την εποχή, είχα αυπνίες. Οι αυπνίες, είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Διέθετα ένα cd player, με πελώρια ακουστικά, το οποίο συντόνιζα τις νύχτες στο ραδιόφωνο και ξάπλωνα, στο σκοτάδι ακούγοντας του ήχους που μετέδιδε. Ενα βράδυ, είχα κολλήσει με μία εκπομπή όπου ο εκφωνητής απάγγελλε... Εντγκαρ Αλλαν Πόε.

Οι νέοι -κι όταν λέω οι νέοι, εννοώ όλοι όσοι μιλούν και σκέπτονται σαν νέοι- δεν θα ζήσουν ποτέ την ομορφιά που ζήσαμε εμείς. Θέτουν όρια. Περιχαρακώνονται. Αυτοτιμωρούνται. Λογοκρίνουν και λογοκρίνονται.

Οι κοινωνίες προοδεύανε μέχρι που αποφάσισαν να γυρίσουν στο σημείο μηδέν, χωρίς να ρωτήσουν τους λαούς τους. Το νεο-χίπικο τάγμα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αδιαφορώντας εντελώς για τον πόλεμο.

Προτιμούν τον πόλεμο από τον έρωτα. Εκεί μας κατέντησαν, πιο κάτω μας έφτασαν.

Με συγκίνησες μπαγάσα..

[AlienWay]

Οταν ήμουν πιο μικρός, κατοικούσα σε μια κωμόπολη. Εξω από την αυλή του σπιτιού μου, υπήρχε κάτι σαν χαβούζα, όπου τα φορτηγά αδειάζανε ληγμένα φάρμακα. Ημουν περίπου 7 χρονών.

Μια φορά καθώς βγήκα από την αυλή, είδα έναν συνομήλικό μου να λιώνει με γουδί ένα υπόθετο και να το αδειάζει σε ένα ποτήρι.

"Τι κάνεις;", τον ρώτησα.

"Φάρμακο", μου απάντησε.

Πλέον στο σημείο έχει δημιουργηθεί μια παιδική χαρά

Ευτυχήσαμε να ανδρωθούμε σε μία εποχή ανέμελη. Σε μία εποχή που η προσωπικότητα μετρούσε παραπάνω από τις υλικές απολαβές. Ξενυχτισμένοι ξαπλώναμε δίπλα στο κύμα και στις πισίνες των μπιτσόμπαρων, ενώ κατά πάνω μας έτρεχαν χαριτωμένα... γυμνίστριες με πλούσιο μπούστο (ασχέτως αν τρέχανε προς αυτόν που βρισκόταν πίσω από εμάς). Η αλμύρα της θάλασσας, αναμιγνυόταν με τη μουσική από τους κιθαρισμούς της νιότης.

Τα βράδια ανάβαμε φωτιά στην παραλία και ανταλλάσσαμε ανέκδοτα, ιστορίες τρόμου, πιώμα και φιλιά.

Υπήρχε κάτι το μυσταγωγικό στην δεκαετία του 80. Πολύ μυστήριο και ομίχλες.

Εγώ βέβαια την εφηβεία μου την πέρασα στα 90s, αλλά ακόμη μου λείπουν οι ομίχλες της δεκαετίας του 80.

(Και ποτέ δεν υπήρξα ΠΑΣΟΚ).

Επώδυνη ήταν η εμπειρία του να αντικρίσω δημοφιλή ντισκοτέκ της Θεσσαλονίκης, να έχει μετατραπεί σε σκυλάδικο. Γεμίσαν την πίστα της με τραπέζια για να ανεβαίνουν πάνω τους οι τσιφτετελούδες.

[AlienWay]

Ανοίχτε τα παράθυρα να βγούνε οι μύγες από το κυλικείο, για να μη μας κάνει παρατήρηση η Μπάρμπαρα Στρέιτζαντ.