στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

συμπόσιο,απο θνητές ιδέες
πόσο θα ζήσω άραγε?
κι άλλες πιο ζωντανές ,νέες
απ το μανίκι με κράταγε

φίλος κι αδερφός,
που ψηλά κοίταζε απ΄τον ώμο μου
έψαχνε να βρεί το φώς
με τα μάτια του όταν
σφάλιζε το δρόμο μου

είναι η ώρα μυστική
σκοτάδι και νοιώθω παράφορη
έλξη,απο το κερί που λιώνει
μια ζέση μοναδική
κι ένα φεγγάρι που θολώνει

τα κλείστρα της ψυχής
το διάκοσμο του Ερωτα
και της φυγής
άραγε θα είναι όπως πρώτα?

λίγο το βιβλίο
που τού΄ριξα μια ματιά
λίγο το κρασάκι
που ΄πιαμε χθές
και κάνω όνειρα συνετά
για την ευτυχία που σε
ρώτησ΄αν΄τη θές

[vag_el]

φωτεινή η Πολιτεία,
αφουγκράζεται το κύμα,
μιάς αρχέγονης θεότητας,
κι ήταν το δώρο ένα σήμα,
μιας παλέτας τ΄Ουρανού
σημαιοστόλιστη

οι γέφυρες ,ενώνουν
τις καρδιές των ανθρώπων
μέχρι να βρούν μέτρο και ρυθμό
σκοπό ύπαρξης ,κι ανοίγουν
τα ρυτιδωμένα αυλάκια μιάς ζωής κόπων

φύλακες στα σύννεφα μιας μουσικής
και κλείνουν με ήχους το χώμα
που έσκαψαν ο πόλεμος και η εξαθλίωση
η πείνα και η αρρώστια
μιάς υπέρτατης υπόστασης κενής
κι εμείς ,τριγυρίζουμε
δώμα το δώμα

[vag_el]

μέρες τώρα προσπαθώ
να κλείσω το τηλέφωνο μου
κι όσο το λέω δε μπορώ
σ΄εχω πάντα στο μυαλό μου

είναι ο χρόνος
που νοστάλγησε ο καιρός
πόνος έιναι και σπαραγμός
σε όσα ζήσαμε μαζί,
για την αγάπη μας
που ακόμη ζεί

μοιάζει αναλλοίωτο το παρελθόν,
στην σκέψη πως άλλος σ΄αγκαλιάζει,
κι εγώ να είμαι απών,
αυτή η λέξη μόνο μου ταιριάζει

στο γαλάζιο μας παραμύθι
τους όρκους εσύ τους έδινες
κι ήταν αξημέρωτα φιλιά κι ας έγινες
τώρα φωτιά στα στήθη

[vag_el]

ξεπλυμένα τα όνειρα,
σε μιάς στιγμής φιλιά
λές κι ήταν απόνερα
απο ένα πλοίο στην νυχτιά

μαγεμένες οι αισθήσεις
κοιτάζουν το σύμπαν ,λές
κι είναι συνήθεια ,παλιές αφηγήσεις,
κάποιοι παλιοί το είπαν

λές κι ήρθαν ,τα πάνω κάτω
αργά χθες το βράδι
κι έμεινα μόνος να κοιτώ,
στην άμμο το βαρύ σκοτάδι

φεγγάρι μου άνέμελο
χλωμό ,το μέλλον μου τάζεις
απ΄τη ψυχή σου τώρα,σιωπή
μου λές μη με ταράζεις

κι΄ολο σηκώνω το παρελθόν
αντίβαρο στο παρόν
κι όλο κοσκινίζω τη πέτρα
κάθησε μαζί μου έλα και μέτρα

χαρές ,πίκρες και ντοκουμέντα
αστείων στιγμών τη δροσιά
όπως χαρούμενο είναι το δείλι
τα κεχριμπαρένια σου φιλιά


κοιμάται τώρα η προσταγή,
το σύννεφο και η δική σου η οργή
ναυλώνω σκέψεις που θα ορίζουν
το κορμί σου οι λέξεις
καθως θα γύρω σου θα τριγυρίζουν

[vag_el]

το χθές,το ζήσαμε
κι ήταν τα ξένα φιλιά
σε τουαλέτες μικρές και κίτρινες
όπως το σκοτάδι που βρυχάται

σε πομφόλυγες δηλώσεις
σε ταιριαστους χειμώνες
και φληναφήματα που ο καιρός
έφερε στην πορτα μας μπροστά

ποτέ μου είπα μην ενδώσεις
παρα μόνο σαν έρθει η Ανοιξη
κι ανθίσουν οι ανεμώνες
ευωδιά της μουσικής
σύμπνοια ο σπαραγμός

[vag_el]

τον ακέριο ζωοφόρο ¨ηλιο
που μεσουρανεί ,σ΄ενα κατάπτυστο
σκοτάδι κι έρχεται η μέρα η αυριανή

νογούσα ,μα δε μ΄αφηνε το δάκρυ
που σκορπαε εδώ κι εκεί,κι έτρεχε
στα χείλη που τώρα έχουν υγρανθεί

σε μιαν άκρια του δρόμου σκόρπισα
κι αντάμα δυο κορφές ,βουνά
που τόλμησα να αγγίξω

αλόγιστα έδωσες το νού σου
και την καρδιά,σε μάγισσες εικόνες
και τώρα γελάνε φωναχτά

[vag_el]

στους Ερωτες πιστεύω,
που δεν τους ορίζει ο νόμος
τη λύση μου γυρεύω,
δίχως να με πιάνει ο φόβος

η υστερία της στιγμής
η ματαιοδοξία μελαγχολική συνεύρεση
κι ο θυμός της προσταγής
στο κάλεσμα της φύσης

κλαίει κι ο σπαραγμός
μια ταραχή,μια ουδέτερη σχέση
είναι μύθος ο ασπασμός
που τα χέρια μας έχουν δέσει

ακόμη με τριγυρίζουν οι λέξεις,
μοναχά να σε νοιαστώ μπορώ,
να βγάλω από το νου σου τις άσχημες σκέψεις
μήπως έτσι σ΄αποκτήσω ,δώρο ακριβό

[vag_el]

αντίθεση,
μια μάνα που παιδεύει
Γη και Ουρανό,
στα πόδια της η Αγγελική ψυχή
που σημαδεύει μια αντίφαση
του χρόνου την πνοή

μέσα στα τίμια δάχτυλά της
περνάει τη μπόρα και την
κατάρα του καιρού,
πως η μάνα έβγαλε απ
την κοιλιά της,
το αστέρι ενός
μικρού Θεού

απο τα σπλάχνα της
δίχως φόβο,δίχως στοργή
στο χώμα πάτησε η άχνα της
και φίλησε του διαβόλου τη μορφή

πως ο κλαυσίγελος ,
έγινε Ερωτας ζεστός,
με τα καυτά του δάκρυα
ακούστηκε ο λυγμός
κι ας ήταν ο περίγελος

[vag_el]

σκοτεινό το μυαλό,
τρέμει,στου δρόμου τη βουή,
ν΄ανέβει τον Γολγοθά
με βήματα αργά προσπαθεί
που όλο πέφτουν στο κενό

συσκότιση,
τρέχεις να διαβείς το μονοπάτι
σ΄αυτήν του κόσμου γωνιά βροχερή
κι εσύ στο πλάι μου ,να δίνεις αγάπη
και μια αγκαλιά ζεστή

φώτιση,
του Θείου Πνεύματος στοργή,
στέκονται οι κορυφές γυρτές
απο νοσταλγία τρυφερή,
και θυμίζουν των αετών γιορτές

σε πνίγει ο θυμός,
η αγρύπνια,που φέρνει τη χαρά
και αν το θέλει ο Θεός,
όλα μα όλα τα καλά

[vag_el]

είναι και κάτι ώρες,
που αρέσκεσαι στα απλά
το οξυγόνο που αναπνέεις
στα δέντρα απο κάτω

μένεις σ΄ολες τις χώρες
που σου δίνουν τη σιγουριά
με το νού σου όλο θέλεις,
και με την καρδιά
πηγαίνεις παρακάτω

είναι κάποιες ώρες
που βομβαρδίζεται η σιωπή,
αυτή η άχνα που μερώνει
κι αντέχεις όλες τις μπόρες
και γίνεται γιορτή

να΄σου κι η μάνα που απλώνει
τα λερωμένα της πόλης
στίβεις,την πέτρα για να φάς
κι ο ιδρώτας χύνεται στα δάση
της φύσης όλης

είναι κάτι στιγμές
που ακούς τον ψίθυρο απ΄τ΄αηδόνι
και χαίρεσαι που αγαπάς
τις ώρες τις κοινές

[vag_el]

μέσα σε συμπληγάδες ζούνε,
κρυφά και συνεσταλμένα,
λέξεις που ξέρουν να ακούνε
τη βοή του κόσμου
με χέρια απλωμένα

αυτόφωτες συνδιαλλαγές
με στιγμές που χρόνια τριγυρίζουν
σ όλων των βουνών τις κορυφές
και δίπλα μου απο το κρύο
τουρτουρίζουν

πως σ΄άγγιξα δε θυμάμαι
στα χέρια σου φίλησα το βιός
πως την ώρα που κοιμάμαι
δίπλα μου στέκει ο Θεός

απ΄αυτά τα χέρια τα κλαμένα
τη θλίψη μου φέρνει ο καιρός
τα μάτια σου τα δακρυσμένα
για να θυμάται ο φτωχός

αλίμονο στη ζωή που λάκισε
να φύγει μακριά
σε μια γωνιά του δρόμου γονάτισε
η δική μου η θωριά

ήμουν ,όλος δικός σου
το φεγγάρι εσύ και η θολή νυχτιά

[vag_el]

πολεμοκάπηλος καιρός,
κρύβει τις ρυτίδες του προσώπου του
με αίμα,
αλυχτά τις ώρες που οι σειρήνες ουρλιάζουν
πυροβολεί με ψέμα
κι όταν οι μάγισσες ημέρες πλησιάζουν,
τότε συναντά τον φτωχο εργάτη απ
το μελισσι,
την αδικία ο Θεός
ποτέ του δε θ΄αφήσει
να γίνει δικαίωμα
κι όταν ο Ήλιος ,
σηκώσει την ασπίδα του
τοτε η προσφυγιά θα γίνει σώμα
που στα στήθια θα γράφει
λησμονιά κι αντάμα ο καιρός
πολύς στη συννεφιά
κι η γενειάδα του θα φέρνει
των αστεριών τη λάμψη

[vag_el]

γιατί εγώ,ήμουν φύλλο στον αγέρα
σκουπίδι που το παιρνε η βροχή,
το πάταγε,το πήγαινε πιο πέρα
σε μια γωνιά του κόσμου μυστική

γιατί εγώ,ήμουν φωτιά
που σε καίει προς τα μέσα
εκεί που είναι η εκκλησιά
εκεί που λιώνει η μετρέσα

γιατί εγώ,ήμουν καράβι που μπαζε νερά
κι ο άνεμος το δερνε τα βράδια,
το κύμα ήταν η δική μου συντροφιά
κι όχι ένα χέρι που θυμίζει χάδια

[vag_el]

των αστεριών τη λάμψη,
ήθελε ν΄αφουγκραστεί ,
την ψυχή του να κάψει
δίπλα στο κύμα μ΄αλάτι
στην οσμή

κι όταν έρθει η ώρα,
θα κόψεις τον καρπό απ΄τη λεμονιά
η αγάπη αν υπάρχει ακόμα,
απ΄τα τελευταία μας φιλιά

μύρισε Μάης,
του κεφιού μας η γιορτή,
πλάι καθόμαστε κι αντικρυστά
στου κόσμου αυτην την θαλπωρή
με γέλια μαζι και αναφιλητά

μας προξένεψε η μοίρα
του φεγγαριού την χάση,
κι όλο κοιτάμε προς τα κεί
μήν τύχει και μας φτάσει
το δάκρυ και γίνει πλημύρα

πεινασμένη η γειτονιά
το φαί λίγο για όλους μας
μα η γενιά μας είναι μαθημένη
και το χαμόγελο εδώ κι εκεί σκορπά

στη τέχνη της ζωής περπάτα
δίπλα μου να κοιμηθεις,
μαζί επήραμε την ίδια στράτα
οι δυό μας κι άλλος κανείς

[vag_el]

κλείνω τα μάτια
να θυμηθώ τις αναμνήσεις ,
να φέρω κοντά μου το άρωμά σου
με τα δυό μου χέρια
που θέλεις να φιλήσεις

όλα τώρα πιά ,γίναν κομμάτια
κυκλοθυμικές υπάρξεις των ασθενών
κροτάφων μου,που ιδρώτα στάζουν
σ΄εκείνα τα έρημα χρόνια της εργατιάς,
και κουρνιάζουν στις πλάτες
φίλων κι αδερφών

έμεινε πίσω να θυμίζει,
το ξαφνικό πέταγμα των βλεφάρων σου
τη δυνατή σου οσμή,
μα η καρδιά τώρα ραγίζει
απο αγάπη κι απο στοργή

με σημαδεύει,με στοχοποιεί
η παιδική σου εικόνα,σήμαντρο
διάφανο που δραπετεύει την Αυγή
αλάβαστρο που δένει τα χέρια μας

μέρες τώρα,με διαπομπεύει,
το τόξο ρίχνει στην καρδιά
σαν να ήθελε εξ αρχής
ο Ερωτας να με κυριεύει
να με λυτρώνει να με κυβερνά

είναι η θύμησή σου φλογερή,
των αετών μια ατίθαση μορφή
στο διάγγελμα της πίστης ,της αθανασίας
τα γυμνά σου στήθη διάκοσμο
της οργασμικής σου νεότητας

κυλίστηκε στην αμμουδιά,
η θαλπωρή και η αγάπη ,πόνεσε,
που σε είδε να τρέχεις εκεί μακριά
στην αγκαλιά μου χώρεσε