Κανόνες Δ. Συζήτησης
Προσοχή: Σύμφωνα με το νόμο απαγορεύεται η δημοσιοποίηση ονομαστικά η φωτογραφικά ποινικών καταδικών οποιουδήποτε βαθμού & αιτιολογίας καθώς εμπίπτουν στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του ατόμου. Τυχόν δημοσιοποίηση τέτοιων δεδομένων ενδέχεται να επιφέρει ποινικές κυρώσεις στο συντάκτη. Επιτρέπεται μόνο αν έχει δοθεί εισαγγελική εντολή και μόνο για το χρονικό διάστημα που αυτή ισχύει. Οφείλετε σε κάθε περίπτωση να ζητήσετε με αναφορά τη διαγραφή της ανάρτησης πριν παρέλθει το χρονικό διάστημα της νόμιμης δημοσιοποίησης. Η διαχείριση αποποιείται κάθε ευθύνη για τυχόν ποινικές ευθύνες αν παραβιάσετε τα παραπάνω.
Lugozzi έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:06
Ξεπλυμα για τις μάνες που πετάνε τα νεογέννητα στα σκουπίδια.
εδω ειναι που κανεις λαθος, αυτες οι γυναικες ποτε δεν θελησαν να γινουν μανες. Κι αν εφτασαν εκει, ηταν γιατι ηταν το μοναδικο μεσο στη διαθεση τους για να υποστηριξουν την αποφαση τους.
Απαγορεύει κανείς να δώσει το παιδί για υιοθεσία;
Είναι καλύτερο να το πεθάνουν από ασιτία όπως το μωρό στη Λέρο;
John Brown Gun Club έγραψε: 13 Φεβ 2022, 17:02
Στον αληθινο κοσμο τωρα, εαν δεν αποδωσει ο προγεννητικος ελεγχος και τυχεικαι γεννησεις παιδι με συνδρομο η αναπηρια, απο το μαιευτηριο το ιδιο αφηνουν να εννοηθει πως με το καταλληλο αντιτιμο υπαρχουν ιδιωτικες κλινικες που μπορει να πεθανει απο φυσικα αιτια πολυ συντομα.
Από προσωπική εμπειρία, από τους 5 εμπλεκόμενους γιατρούς κανένας δεν ανέλαβε να το κάνει και το αντίτιμο ήταν πολύ υψηλό.
Σιγά μην θέλουν να τους τρέχουν μετά για λίγα ευρώ παραπάνω.
Κι εγω απο προσωπικη εμπειρια το λεω: γυναικα που γεννησε βιωσιμο μεν βρεφος αλλα με σπανιο συνδρομο και βαριες αναπηριες και μια αλλη που ηθελε να κανει εκτρωση στον 5ο μηνα. Στην πρωτη της ειπαν πως υπαρχουν κλινικες για τετοια βρεφη (οπου ξεχνανε τον χειμωνα τα παραθυρα ανοιχτα) και στην δευτερη ο χαιρουργος ζητησε 5 χιλιαρικα.
Ναι κατάλαβα.
Στες τρεις πήρα κι αράχνιασα, εις τες εννιά μυρίζω,
κι απʼ τες σαράντα κʼ ύστερα αρμούς αρμούς χωρίζω.
Lugozzi έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:06
Ξεπλυμα για τις μάνες που πετάνε τα νεογέννητα στα σκουπίδια.
εδω ειναι που κανεις λαθος, αυτες οι γυναικες ποτε δεν θελησαν να γινουν μανες. Κι αν εφτασαν εκει, ηταν γιατι ηταν το μοναδικο μεσο στη διαθεση τους για να υποστηριξουν την αποφαση τους.
Μπα και που το ξέρεις ότι δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ μάνες?
Μπορεί στην πορεία να την είδαν αλλιώς την δουλειά και να φουνταραν το βρέφος από τον φωταγωγο.
Συ ειπας.
Naida έγραψε: 13 Φεβ 2022, 17:16
Το διάβασα αυτό το κειμενάκι. Καθόλου δεν μου άρεσε, μια αίσθηση φασισμού με διαπέρασε. Αλλά αυτό με τις κλινικές που γράφεις δεν κατάλαβα.
Υγ συμφωνώ ότι δεν έχει σχέση με την υπόθεση και απλά ο αλιεν για άλλη μια φορά βγάζει τα απωθημένα του.
αίσθηση φασισμού;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η αντισύλληψη, η έκτρωση και η βρεφοκτονία αποτελούν στάδια στον αγώνα μιας γυναίκας να ελέγξει την αναπαραγωγική της ικανότητα και άρα την ίδια της τη ζωή. Έτσι, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που αποφασίζουν να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους και να κάνουν έκτρωση/αποβολή, πέραν του νόμιμου τριμήνου, ακόμη και αν το έμβρυο είναι βιώσιμο, και αυτό μπορεί να συμβαίνει για όλους τους λόγους του κόσμου. Τα
πράγματα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος δεν ακουλουθούν πάντα την περπατημένη νόρμα που θέλει να επιβάλλει το κράτος. Μπορεί μια νεαρή κοπέλα να συνειδητοποίησε αργά ότι έμεινε έγκυος, μπορεί μια ώριμη γυναίκα αρχικά να επιθυμούσε μια εγκυμοσύνη μέχρι εντέλει να κρίνει ότι είναι ανεπιθύμητη γιατί άλλαξε η συγκυρία στην προσωπική της ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα το «φυσικό» στην κοινωνική αναπαραγωγή, όλα εξαρτιώνται κατά βάσει από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες, σχέσεις και εξουσίες. Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν γιατροί που αν πληρωθούν αδρά είναι έτοιμοι να προσφέρουν εμπιστευτικά οποιαδήποτε υπηρεσία. Αρκεί κάποια να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις και να διαθέτει τα χρήματα που χρειάζονται. Πράγμα όχι αυτονόητο για όλες τις γυναίκες, εδώ η ταξική θέση και η ηλικία μιας γυναίκας παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ακόμη, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η μερική αποποινικοποίηση των εκτρώσεων το 1986 στην Ελλάδα (το ελληνικό κράτος είχε απαγορεύσει την αντισύλληψη και την έκτρωση ήδη από το 1886) μόνο μέχρι τους τρεις πρώτους μήνες της κύησης, ανακούφισε μερικώς τον γυναικείο πληθυσμό και ως ένα βαθμό τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Τα δημόσια νοσοκομεία ανέλαβαν να κάνουν εκτρώσεις σχεδόν «δωρεάν» (αν εξαιρέσεις το φακελάκι κάποιες φορές, και το ότι πρέπει να είσαι ασφαλισμένη ή να έχεις ΑΜΚΑ, ή να μιλάς καλά ελληνικά), δηλαδή με ταξικές διακρίσεις. Πριν το 1986, οι παράνομες εκτρώσεις σαφέστατα ενείχαν παραπάνω κινδύνους για τη ζωή και την υγεία των γυναικών: όποια είχε να πληρώσει αρκετά λεφτά πήγαινε στον σχετικά «καλό» ιδιώτη που
αναλάμβανε να της κάνει έκτρωση παράνομα («στραβές» βέβαια πάντα γίνονταν και άντε να βρεις το δίκιο σου) ενώ όποια δεν κατάφερνε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα κατέφευγε δυστυχώς σε πιο αβέβαιες και επικίνδυνες λύσεις. Το ελληνικό κράτος και στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του, αποποινικοποίησε τις εκτρώσεις αλλά μέχρι σήμερα, ακόμη και αυτή η εν μέρει νομιμοποίηση των εκτρώσεων δεν είναι δεδομένη στα δημόσια νοσοκομεία και αυτό το γεγονός αποτελεί ένα σημαντικό δείκτη προσβασιμότητας στην έκτρωση.
Έτσι, η πρόσβαση στην έκτρωση μπορεί καταρχήν να καταστρατηγείται στην πράξη με διάφορες μεθοδεύσεις από ορισμένο νοσηλευτικό προσωπικό. Εξαρτάται σε ποιον θα πέσεις. Μπορεί το νοσηλευτικό προσωπικό να είναι χριστιανικής ή γενικότερα δεξιάς ιδεολογίας: η εκκλησία και οι οργανώσεις εναντίον των εκτρώσεων εμπλέκονται δομικά και ασκούν δομική επιρροή, για παράδειγμα στις σχολές μαιών και νοσοκόμων. Από την άλλη μπορεί απλά το προσωπικό να βαριέται ή μπορεί να θέλει φακελάκι. Μπορεί να έχει «αξιολογήσει» τη γυναίκα ως «κατάλληλη» μάνα μελλοντικών εργατών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, από το επίτηδες αφιλόξενο εξεταστήριο, μέχρι τις ατάκες τύπου «γιατί δεν το κρατάς;», ο ιατρικός σεξισμός στέκεται ως ένα μεγάλο εμπόδιο στην απόφαση μιας γυναίκας να τερματίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η πίεση βέβαια που
ασκείται σε μια γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση μπορεί να προέρχεται από παντού, από την οικογένεια, από την κοινωνία. Το θέμα θεωρείται ταμπού και περιβάλλεται από μεγάλη ντροπή και συσκότιση. Ειδικά σε μια κοινωνία ή σε έναν πολιτισμό που το παιδί θεωρείται σημαντικότερο από τη γυναίκα. Για να μην αναφερθούμε στον λόγο περί «δημογραφικού προβλήματος» που δεκαετίες τώρα κράτος και αφεντικά μας βομβαρδίζουν, μια ρητορική που αφορά –και- τον κρίσιμο κρατικό έλεγχο του εργατικού δυναμικού μιας χώρας. Μια ρητορική που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι εναντίον των εκτρώσεων.
Τι το παραλογο γραφουν;
Είναι η βρεφοκτονία στάδιο στον αγώνα της γυναίκας την αναπαραγωγή της ικανότητα και την ζωή της; είναι το βρέφος ιδιοκτησία της μάνας;
Naida έγραψε: 13 Φεβ 2022, 17:16
Το διάβασα αυτό το κειμενάκι. Καθόλου δεν μου άρεσε, μια αίσθηση φασισμού με διαπέρασε. Αλλά αυτό με τις κλινικές που γράφεις δεν κατάλαβα.
Υγ συμφωνώ ότι δεν έχει σχέση με την υπόθεση και απλά ο αλιεν για άλλη μια φορά βγάζει τα απωθημένα του.
αίσθηση φασισμού;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η αντισύλληψη, η έκτρωση και η βρεφοκτονία αποτελούν στάδια στον αγώνα μιας γυναίκας να ελέγξει την αναπαραγωγική της ικανότητα και άρα την ίδια της τη ζωή. Έτσι, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που αποφασίζουν να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους και να κάνουν έκτρωση/αποβολή, πέραν του νόμιμου τριμήνου, ακόμη και αν το έμβρυο είναι βιώσιμο, και αυτό μπορεί να συμβαίνει για όλους τους λόγους του κόσμου. Τα
πράγματα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος δεν ακουλουθούν πάντα την περπατημένη νόρμα που θέλει να επιβάλλει το κράτος. Μπορεί μια νεαρή κοπέλα να συνειδητοποίησε αργά ότι έμεινε έγκυος, μπορεί μια ώριμη γυναίκα αρχικά να επιθυμούσε μια εγκυμοσύνη μέχρι εντέλει να κρίνει ότι είναι ανεπιθύμητη γιατί άλλαξε η συγκυρία στην προσωπική της ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα το «φυσικό» στην κοινωνική αναπαραγωγή, όλα εξαρτιώνται κατά βάσει από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες, σχέσεις και εξουσίες. Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν γιατροί που αν πληρωθούν αδρά είναι έτοιμοι να προσφέρουν εμπιστευτικά οποιαδήποτε υπηρεσία. Αρκεί κάποια να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις και να διαθέτει τα χρήματα που χρειάζονται. Πράγμα όχι αυτονόητο για όλες τις γυναίκες, εδώ η ταξική θέση και η ηλικία μιας γυναίκας παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ακόμη, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η μερική αποποινικοποίηση των εκτρώσεων το 1986 στην Ελλάδα (το ελληνικό κράτος είχε απαγορεύσει την αντισύλληψη και την έκτρωση ήδη από το 1886) μόνο μέχρι τους τρεις πρώτους μήνες της κύησης, ανακούφισε μερικώς τον γυναικείο πληθυσμό και ως ένα βαθμό τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Τα δημόσια νοσοκομεία ανέλαβαν να κάνουν εκτρώσεις σχεδόν «δωρεάν» (αν εξαιρέσεις το φακελάκι κάποιες φορές, και το ότι πρέπει να είσαι ασφαλισμένη ή να έχεις ΑΜΚΑ, ή να μιλάς καλά ελληνικά), δηλαδή με ταξικές διακρίσεις. Πριν το 1986, οι παράνομες εκτρώσεις σαφέστατα ενείχαν παραπάνω κινδύνους για τη ζωή και την υγεία των γυναικών: όποια είχε να πληρώσει αρκετά λεφτά πήγαινε στον σχετικά «καλό» ιδιώτη που
αναλάμβανε να της κάνει έκτρωση παράνομα («στραβές» βέβαια πάντα γίνονταν και άντε να βρεις το δίκιο σου) ενώ όποια δεν κατάφερνε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα κατέφευγε δυστυχώς σε πιο αβέβαιες και επικίνδυνες λύσεις. Το ελληνικό κράτος και στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του, αποποινικοποίησε τις εκτρώσεις αλλά μέχρι σήμερα, ακόμη και αυτή η εν μέρει νομιμοποίηση των εκτρώσεων δεν είναι δεδομένη στα δημόσια νοσοκομεία και αυτό το γεγονός αποτελεί ένα σημαντικό δείκτη προσβασιμότητας στην έκτρωση.
Έτσι, η πρόσβαση στην έκτρωση μπορεί καταρχήν να καταστρατηγείται στην πράξη με διάφορες μεθοδεύσεις από ορισμένο νοσηλευτικό προσωπικό. Εξαρτάται σε ποιον θα πέσεις. Μπορεί το νοσηλευτικό προσωπικό να είναι χριστιανικής ή γενικότερα δεξιάς ιδεολογίας: η εκκλησία και οι οργανώσεις εναντίον των εκτρώσεων εμπλέκονται δομικά και ασκούν δομική επιρροή, για παράδειγμα στις σχολές μαιών και νοσοκόμων. Από την άλλη μπορεί απλά το προσωπικό να βαριέται ή μπορεί να θέλει φακελάκι. Μπορεί να έχει «αξιολογήσει» τη γυναίκα ως «κατάλληλη» μάνα μελλοντικών εργατών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, από το επίτηδες αφιλόξενο εξεταστήριο, μέχρι τις ατάκες τύπου «γιατί δεν το κρατάς;», ο ιατρικός σεξισμός στέκεται ως ένα μεγάλο εμπόδιο στην απόφαση μιας γυναίκας να τερματίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η πίεση βέβαια που
ασκείται σε μια γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση μπορεί να προέρχεται από παντού, από την οικογένεια, από την κοινωνία. Το θέμα θεωρείται ταμπού και περιβάλλεται από μεγάλη ντροπή και συσκότιση. Ειδικά σε μια κοινωνία ή σε έναν πολιτισμό που το παιδί θεωρείται σημαντικότερο από τη γυναίκα. Για να μην αναφερθούμε στον λόγο περί «δημογραφικού προβλήματος» που δεκαετίες τώρα κράτος και αφεντικά μας βομβαρδίζουν, μια ρητορική που αφορά –και- τον κρίσιμο κρατικό έλεγχο του εργατικού δυναμικού μιας χώρας. Μια ρητορική που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι εναντίον των εκτρώσεων.
Τι το παραλογο γραφουν;
Είναι η βρεφοκτονία στάδιο στον αγώνα της γυναίκας την αναπαραγωγή της ικανότητα και την ζωή της; είναι το βρέφος ιδιοκτησία της μάνας;
Gherschaagk έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:20
Απαγορεύει κανείς να δώσει το παιδί για υιοθεσία;
Μιλαμε για περιπτωσεις οπου ακομα κι αυτο ειναι αδυνατο, πχ ανηλικη που ζει σε κακοποιητικο περιβαλλον και μονο το να μαθευτει πως γεννησε βαζει σε κινδυνο την ιδια.
wooded glade έγραψε:
Είπαμε ότι είμαστε υπέρ του πολυφυλετικού καθεστώτος - εσύ μας έβαλες και επί Ντάτσουν να πουλάμε καρπούζια.
Naida έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:26
Είναι η βρεφοκτονία στάδιο στον αγώνα της γυναίκας την αναπαραγωγή της ικανότητα και την ζωή της; είναι το βρέφος ιδιοκτησία της μάνας;
Οχι, αλλα ειναι υστατο μεσο για απελπισμενες -αυτες που γινονται γνωστες στις ειδησεις - και ταυτοχρονα πολυ ειδικη ιατρικη υπηρεσια σε αλλα κοινωνικα στρωματα. Ακομα ομως και το δικαιο του κρατους αναγνωριζει ελαφρυντικα σε αυτες τις γυναικες: στον Γαλλικο νομο η βρεφοκτονια δικαζεται ως πλημελλημα και στον Βρεττανικο ως ανθρωποκτονια εξ αμελειας. Η ποινη τις τελευταιες δεκαετιες ειναι νοσοκομειακος περιορισμος με επιβλεψη για οχι περισσοτερο απο 3 χρονια.
wooded glade έγραψε:
Είπαμε ότι είμαστε υπέρ του πολυφυλετικού καθεστώτος - εσύ μας έβαλες και επί Ντάτσουν να πουλάμε καρπούζια.
Naida έγραψε: 13 Φεβ 2022, 17:16
Το διάβασα αυτό το κειμενάκι. Καθόλου δεν μου άρεσε, μια αίσθηση φασισμού με διαπέρασε. Αλλά αυτό με τις κλινικές που γράφεις δεν κατάλαβα.
Υγ συμφωνώ ότι δεν έχει σχέση με την υπόθεση και απλά ο αλιεν για άλλη μια φορά βγάζει τα απωθημένα του.
αίσθηση φασισμού;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η αντισύλληψη, η έκτρωση και η βρεφοκτονία αποτελούν στάδια στον αγώνα μιας γυναίκας να ελέγξει την αναπαραγωγική της ικανότητα και άρα την ίδια της τη ζωή. Έτσι, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που αποφασίζουν να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους και να κάνουν έκτρωση/αποβολή, πέραν του νόμιμου τριμήνου, ακόμη και αν το έμβρυο είναι βιώσιμο, και αυτό μπορεί να συμβαίνει για όλους τους λόγους του κόσμου. Τα
πράγματα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος δεν ακουλουθούν πάντα την περπατημένη νόρμα που θέλει να επιβάλλει το κράτος. Μπορεί μια νεαρή κοπέλα να συνειδητοποίησε αργά ότι έμεινε έγκυος, μπορεί μια ώριμη γυναίκα αρχικά να επιθυμούσε μια εγκυμοσύνη μέχρι εντέλει να κρίνει ότι είναι ανεπιθύμητη γιατί άλλαξε η συγκυρία στην προσωπική της ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα το «φυσικό» στην κοινωνική αναπαραγωγή, όλα εξαρτιώνται κατά βάσει από τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες, σχέσεις και εξουσίες. Από την άλλη, σίγουρα υπάρχουν γιατροί που αν πληρωθούν αδρά είναι έτοιμοι να προσφέρουν εμπιστευτικά οποιαδήποτε υπηρεσία. Αρκεί κάποια να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις και να διαθέτει τα χρήματα που χρειάζονται. Πράγμα όχι αυτονόητο για όλες τις γυναίκες, εδώ η ταξική θέση και η ηλικία μιας γυναίκας παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ακόμη, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι η μερική αποποινικοποίηση των εκτρώσεων το 1986 στην Ελλάδα (το ελληνικό κράτος είχε απαγορεύσει την αντισύλληψη και την έκτρωση ήδη από το 1886) μόνο μέχρι τους τρεις πρώτους μήνες της κύησης, ανακούφισε μερικώς τον γυναικείο πληθυσμό και ως ένα βαθμό τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Τα δημόσια νοσοκομεία ανέλαβαν να κάνουν εκτρώσεις σχεδόν «δωρεάν» (αν εξαιρέσεις το φακελάκι κάποιες φορές, και το ότι πρέπει να είσαι ασφαλισμένη ή να έχεις ΑΜΚΑ, ή να μιλάς καλά ελληνικά), δηλαδή με ταξικές διακρίσεις. Πριν το 1986, οι παράνομες εκτρώσεις σαφέστατα ενείχαν παραπάνω κινδύνους για τη ζωή και την υγεία των γυναικών: όποια είχε να πληρώσει αρκετά λεφτά πήγαινε στον σχετικά «καλό» ιδιώτη που
αναλάμβανε να της κάνει έκτρωση παράνομα («στραβές» βέβαια πάντα γίνονταν και άντε να βρεις το δίκιο σου) ενώ όποια δεν κατάφερνε να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα κατέφευγε δυστυχώς σε πιο αβέβαιες και επικίνδυνες λύσεις. Το ελληνικό κράτος και στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του, αποποινικοποίησε τις εκτρώσεις αλλά μέχρι σήμερα, ακόμη και αυτή η εν μέρει νομιμοποίηση των εκτρώσεων δεν είναι δεδομένη στα δημόσια νοσοκομεία και αυτό το γεγονός αποτελεί ένα σημαντικό δείκτη προσβασιμότητας στην έκτρωση.
Έτσι, η πρόσβαση στην έκτρωση μπορεί καταρχήν να καταστρατηγείται στην πράξη με διάφορες μεθοδεύσεις από ορισμένο νοσηλευτικό προσωπικό. Εξαρτάται σε ποιον θα πέσεις. Μπορεί το νοσηλευτικό προσωπικό να είναι χριστιανικής ή γενικότερα δεξιάς ιδεολογίας: η εκκλησία και οι οργανώσεις εναντίον των εκτρώσεων εμπλέκονται δομικά και ασκούν δομική επιρροή, για παράδειγμα στις σχολές μαιών και νοσοκόμων. Από την άλλη μπορεί απλά το προσωπικό να βαριέται ή μπορεί να θέλει φακελάκι. Μπορεί να έχει «αξιολογήσει» τη γυναίκα ως «κατάλληλη» μάνα μελλοντικών εργατών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, από το επίτηδες αφιλόξενο εξεταστήριο, μέχρι τις ατάκες τύπου «γιατί δεν το κρατάς;», ο ιατρικός σεξισμός στέκεται ως ένα μεγάλο εμπόδιο στην απόφαση μιας γυναίκας να τερματίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η πίεση βέβαια που
ασκείται σε μια γυναίκα που θέλει να κάνει έκτρωση μπορεί να προέρχεται από παντού, από την οικογένεια, από την κοινωνία. Το θέμα θεωρείται ταμπού και περιβάλλεται από μεγάλη ντροπή και συσκότιση. Ειδικά σε μια κοινωνία ή σε έναν πολιτισμό που το παιδί θεωρείται σημαντικότερο από τη γυναίκα. Για να μην αναφερθούμε στον λόγο περί «δημογραφικού προβλήματος» που δεκαετίες τώρα κράτος και αφεντικά μας βομβαρδίζουν, μια ρητορική που αφορά –και- τον κρίσιμο κρατικό έλεγχο του εργατικού δυναμικού μιας χώρας. Μια ρητορική που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι εναντίον των εκτρώσεων.
Τι το παραλογο γραφουν;
Είναι η βρεφοκτονία στάδιο στον αγώνα της γυναίκας την αναπαραγωγή της ικανότητα και την ζωή της; είναι το βρέφος ιδιοκτησία της μάνας;
Lugozzi έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:06
Ξεπλυμα για τις μάνες που πετάνε τα νεογέννητα στα σκουπίδια.
εδω ειναι που κανεις λαθος, αυτες οι γυναικες ποτε δεν θελησαν να γινουν μανες. Κι αν εφτασαν εκει, ηταν γιατι ηταν το μοναδικο μεσο στη διαθεση τους για να υποστηριξουν την αποφαση τους.
Μπα και που το ξέρεις ότι δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ μάνες?
Μπορεί στην πορεία να την είδαν αλλιώς την δουλειά και να φουνταραν το βρέφος από τον φωταγωγο.
Συ ειπας.
Φανταζομαι πως θα προτιμουσες να εγραφα για μια «Συγχρονη Μηδεια», μια «Μεγαιρα», μια «Μη-Τερας», για μια «Στυγνη δολοφονο» που σκοτωσε οτι ιεροτερο και αθωοτερο υπαρχει, το ιδιο το μωρο της, που παραβιασε καθε νομο της φυσης και του Θεου, και που, εξ ορισμου αφυσικη και τερατωδης, δεν μπορει να σωθει αλλα μονο να εξαγνιστει στην πυρα.
Εγω προτιμω να ερευνω τις πραγματικες αιτιες που οδηγουν μια νεα γυναικα σε μια τοσο αποτροπαια πραξη.
wooded glade έγραψε:
Είπαμε ότι είμαστε υπέρ του πολυφυλετικού καθεστώτος - εσύ μας έβαλες και επί Ντάτσουν να πουλάμε καρπούζια.
Στη πόλη Ρεν της Γαλλίας, μετά την πυρκαγιά το 1721 ξεκίνησε, στα πλαίσια του προγράμματος ανοικοδόμησης, η κατασκευή νέου αποχετευτικού συστήματος στη θέση του παλιού. Σε μια μόνο από τις παλιές αποχετεύσεις ανακαλύφθηκαν περίπου 80 σκελετοί βρεφών που είχαν πεθάνει τις πρώτες ώρες της ζωής τους.
Hufton Olwen, Ιστορία των γυναικών στην Ευρώπη 1500-1800, σελ.318
wooded glade έγραψε:
Είπαμε ότι είμαστε υπέρ του πολυφυλετικού καθεστώτος - εσύ μας έβαλες και επί Ντάτσουν να πουλάμε καρπούζια.
εδω ειναι που κανεις λαθος, αυτες οι γυναικες ποτε δεν θελησαν να γινουν μανες. Κι αν εφτασαν εκει, ηταν γιατι ηταν το μοναδικο μεσο στη διαθεση τους για να υποστηριξουν την αποφαση τους.
Μπα και που το ξέρεις ότι δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ μάνες?
Μπορεί στην πορεία να την είδαν αλλιώς την δουλειά και να φουνταραν το βρέφος από τον φωταγωγο.
Συ ειπας.
Φανταζομαι πως θα προτιμουσες να εγραφα για μια «Συγχρονη Μηδεια», μια «Μεγαιρα», μια «Μη-Τερας», για μια «Στυγνη δολοφονο» που σκοτωσε οτι ιεροτερο και αθωοτερο υπαρχει, το ιδιο το μωρο της, που παραβιασε καθε νομο της φυσης και του Θεου, και που, εξ ορισμου αφυσικη και τερατωδης, δεν μπορει να σωθει αλλα μονο να εξαγνιστει στην πυρα.
Εγω προτιμω να ερευνω τις πραγματικες αιτιες που οδηγουν μια νεα γυναικα σε μια τοσο αποτροπαια πραξη.
Ναι ρε, τα πάμε, προσωπικές συγκυρίες της ωρίμου γυναικός
Naida έγραψε: 13 Φεβ 2022, 18:26
Είναι η βρεφοκτονία στάδιο στον αγώνα της γυναίκας την αναπαραγωγή της ικανότητα και την ζωή της; είναι το βρέφος ιδιοκτησία της μάνας;
Οχι, αλλα ειναι υστατο μεσο για απελπισμενες -αυτες που γινονται γνωστες στις ειδησεις - και ταυτοχρονα πολυ ειδικη ιατρικη υπηρεσια σε αλλα κοινωνικα στρωματα. Ακομα ομως και το δικαιο του κρατους αναγνωριζει ελαφρυντικα σε αυτες τις γυναικες: στον Γαλλικο νομο η βρεφοκτονια δικαζεται ως πλημελλημα και στον Βρεττανικο ως ανθρωποκτονια εξ αμελειας. Η ποινη τις τελευταιες δεκαετιες ειναι νοσοκομειακος περιορισμος με επιβλεψη για οχι περισσοτερο απο 3 χρονια.
Άλλο η δολοφονία βρέφους σε φάση επιλόχειας κι άλλο αυτό που λένε στο κείμενο. Να θεωρείται κανονικότητα η βρεφοκτονια.
