Υπάρχει Θεός;

[stavmanr]

Δεν μπορει να ειναι αχρονος ο θεος εφοσον υπαρχει η στιγμη της Δημιουργιας του Συμπαντος.

Δηλαδή, αν πχ. εσύ δημιουργήσεις μία εφαρμογή C++, υπάρχεις μόνο μέσα στα όρια και τους κανόνες της εφαρμογής που έφτιαξες;
Προσπαθώ να καταλάβω πώς κρίνεται η ύπαρξη ενός δημιουργού μέσα από το δημιούργημά του και μόνο.

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

Σου το ξαναδίνω με παράδειγμα:
έστω ότι φτιάχνεις ένα πρόγραμμα υπολογιστή με συγκεκριμένους κανόνες. 4 συγκεκριμένους κανόνες που ονομάζεις x,y,z,t κι επάνω τους χτίζεται ένα λογισμικό.
Εσύ που έφτιαξες το πρόγραμμα αυτό ανήκεις σε αυτούς τους κανόνες; Υπάρχεις εξαιτίας αυτών των κανόνων του προγράμματος ή υπάρχεις εκτός αυτών κι ανεξάρτητα από αυτούς;

[axilmar]

Δηλαδή, αν πχ. εσύ δημιουργήσεις μία εφαρμογή C++, υπάρχεις μόνο μέσα στα όρια και τους κανόνες της εφαρμογής που έφτιαξες;
Προσπαθώ να καταλάβω πώς κρίνεται η ύπαρξη ενός δημιουργού μέσα από το δημιούργημά του και μόνο.

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

Σου το ξαναδίνω με παράδειγμα:
έστω ότι φτιάχνεις ένα πρόγραμμα υπολογιστή με συγκεκριμένους κανόνες. 4 συγκεκριμένους κανόνες που ονομάζεις διαστάσεις.
Εσύ που έφτιαξες το πρόγραμμα αυτό ανήκεις σε αυτούς τους κανόνες; Υπάρχεις εξαιτίας αυτών των κανόνων του προγράμματος ή υπάρχεις εκτός αυτών κι ανεξάρτητα από αυτούς;

Δεν λεω οτι ο θεος ανηκει στους κανονες που εφτιαξε. Λεω οτι υπαρχει χρονος και για αυτον. Δεν σημαινει οτι ο χρονος στο πλαισιο του θεου ειναι ιδιος με τον χρονο στο πλαισιο του ανθρωπου.

[stavmanr]

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

Σου το ξαναδίνω με παράδειγμα:
έστω ότι φτιάχνεις ένα πρόγραμμα υπολογιστή με συγκεκριμένους κανόνες. 4 συγκεκριμένους κανόνες που ονομάζεις διαστάσεις.
Εσύ που έφτιαξες το πρόγραμμα αυτό ανήκεις σε αυτούς τους κανόνες; Υπάρχεις εξαιτίας αυτών των κανόνων του προγράμματος ή υπάρχεις εκτός αυτών κι ανεξάρτητα από αυτούς;

Δεν λεω οτι ο θεος ανηκει στους κανονες που εφτιαξε. Λεω οτι υπαρχει χρονος και για αυτον. Δεν σημαινει οτι ο χρονος στο πλαισιο του θεου ειναι ιδιος με τον χρονο στο πλαισιο του ανθρωπου.

Πώς βγάζεις το συμπέρασμα ότι ο χρόνος επεκτείνεται πέρα από το συγκεκριμένο σύμπαν;

[tanipteros]

Δεν μπορει να ειναι αχρονος ο θεος εφοσον υπαρχει η στιγμη της Δημιουργιας του Συμπαντος.

Δηλαδή, αν πχ. εσύ δημιουργήσεις μία εφαρμογή C++, υπάρχεις μόνο μέσα στα όρια και τους κανόνες της εφαρμογής που έφτιαξες;
Προσπαθώ να καταλάβω πώς κρίνεται η ύπαρξη ενός δημιουργού μέσα από το δημιούργημά του και μόνο.

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

[Λοξίας]

Δηλαδή, αν πχ. εσύ δημιουργήσεις μία εφαρμογή C++, υπάρχεις μόνο μέσα στα όρια και τους κανόνες της εφαρμογής που έφτιαξες;
Προσπαθώ να καταλάβω πώς κρίνεται η ύπαρξη ενός δημιουργού μέσα από το δημιούργημά του και μόνο.

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

Και αυτός ο Θεός, που είναι άχρονος και αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος, πως εμφανίστηκε;
Πόθεν η "καταγωγή" του; Ποια είναι η πηγή δημιουργίας του;
Ποιες είναι οι ενδείξεις/αποδείξεις που συνηγορούν/βεβαιώνουν, ότι υπήρχε ανέκαθεν και αιωνίως;

[tanipteros]

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

Και αυτός ο Θεός, που είναι άχρονος και αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος, πως εμφανίστηκε;
Πόθεν η "καταγωγή" του; Ποια είναι η πηγή δημιουργίας του;
Ποιες είναι οι ενδείξεις/αποδείξεις που συνηγορούν/βεβαιώνουν, ότι υπήρχε ανέκαθεν και αιωνίως;

επειδή είναι εκτός δημιουργίας και χρόνου σημαίνει ότι υπήρχε από πάντα και είναι άχρονος.
το αμφισβητούμενο δεν είναι το αίτιο του χρόνου αλλά ότι αυτό το άχρονο αίτιο είναι Ον μια μορφή ζωής. Έτσι λοιπόν επαγωγικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχει μια μορφή ζωής ως ένα Ον που σημαίνει ότι είναι άναρχο, άφθαρτο δλδ αθάνατο.
Η αμφισβήτιση είναι αν το αίτιο του χωροχρόνου και της ύλης είναι Ον ή αν είναι μια μηχανιστική δύναμη του Σύμπαντος και όχι Ον.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Οι ήρωες έζησαν χωρίς τον φόβο του θανάτου και η ανταμοιβή τους ήταν η αθανασία.

Ήρωες όπως ο Αχιλλέας όχι μόνο δεν φοβήθηκαν τον θάνατο μα τον επεδίωκαν. Η υστεροφημία τους ήταν κάτι απαραίτητο. Η δόξα τους μέσα στους αιώνες. Οι ήρωες επίσης, ουδέποτε υπήρξαν καλοί με τη χριστιανική έννοια. Ο καλύτερος σκότωσε τα παιδιά του σε μια κρίση μανίας. Από την ίδια μανία πάσχει κι ο Αχιλλέας που παρακάλεσε τη θεά μάνα του να παρακαλέσει τον δια να σκοτώσει τους έλληνες επειδή ο Αγαμέμνων του έκλεψε την κόρη. Η κόρη καθαυτή δε σημαίνει πολλά. Είναι η προδσβολή στην υστεροφυμία του που κάνει τον ήρωα να λυσσάξει. Εγωιστές, γενναίοι, ετοιμοπόλεμοι.

Από κει, από το εγώ το τόσο ανθρώπινο, ξεπηδά ένας ολόκληρος πολιτισμός όχι αποκομμένος από τους μυθους μα βιώνοντας τους, από κει ξεκινά κι η άφταστη τέχνη των παλιών. Η κριτική σκέψη, η φιλοσοφία, το θέατρο, οι αγώνες, η επιστήμη και μια βαθιά γνώση που κρύβεται μέσα σε μύθους, προσεγγίσιμη στους πολλούς.
Και όλα βασισμένα σε ανθρώπινο ιδεώδες για την αρετή πολύ διαφορετικό από το σημερινό.

Είναι και ο συμβολισμός του ήρωα που περικλείει κάθε τι ανθρώπινο. Και ο άνθρωπος είναι ικανός για πολύ μεγάλο καλό αλλά και πολύ μεγάλο κακό. Είναι το δίπολο που συνυπάρχει και στους ήρωες όπως και σε όλους εμάς. Στην περίπτωση των ηρώων παραβλέπουμε τα κακά γιατί αν τα ζυγίσεις τα καλά είναι περισσότερα. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι μόνο καλοί ή μόνο κακοί. Επίσης οι ήρωες σου λένε πως δεν χρειάζεται να είσαι Θεός για να καταφέρεις το υπεράνθρωπο και πως μπορείς να έχεις κι εσύ μερίδιο από την πίτα της αθανασίας κρατώντας όλες τις ανθρώπινες σου ιδιότητες.

Όσο για την Βρισηίδα, θα διαφωνήσω. Την αγαπούσε λένε. Είχε παραγκωνίσει όλες τις υπόλοιπες για χάρη της. Το ότι του την πήρε ο Αγαμέμνονας το θεωρώ απάνθρωπο και για τους 2 τους. Νομίζω επίσης πως ο Αγαμέμνονας δεν κοιμήθηκε μαζί της άσχετα αν την ήθελε για παλακίδα. Και η αδικία στο πρόσωπο του Αχιλλέα έχει να κάνει από την μεριά του Αγαμέμνονα στην επιβολή μέσα από την εξουσία. Πού κι αυτό συμβολικό είναι, σου λέει πως η εξουσία διαφθείρει.

Σωστά ως ένα σημείο. Εμείς είμαστε ο ήρωας. Μα ο ήρωας είτε αυτός είναι ο Ηρακλής είτε ο Αχιλλέας διακατέχεται από ακόρεστη μανία που καταστρέφει τα πάντα. Ο Αχιλλέας έπρεπε να συγκρατηθεί από την Αθηνά για να μην σκοτώσει τον Αγαμέμνων για μια απειλή. Είχε ήδη τραβήξει το ξίφος. Η μανία του σπάνια υπηρετούσε τους άλλους κι ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του χαρακτήρα τους, αν δεν υπήρχε θα έπαυαν να είναι ήρωες.

Για το άλλο φυσικά ήταν η Αφροδίτη αυτή που ξεκίνησε τον πόλεμο μα η Ιλιάδα περιστρέφεται γύρω από ένα βασικό στοιχείο κι είναι εκείνο που την ωθεί. Η οργή του Αχιλλέα. Η μήνις. Είναι η πρώτη λέξη του έπους και βρίσκει κάθαρση μόνο στην τελευταία ραψωδία χωρίς επιστροφή του λάφυρου. Ο Αχιλλέας μπορεί να είχε μια μικρή καψούρα μα αυτό είναι το λιγότερο. Η μητέρα του του είπε ότι θα πεθάνει εαν πάει στην Τροία αλλά η αιώνια δόξα θα του δωθεί. Όλοι θα τον ξέρουν και το όνομα του θα αντηχεί στους αιώνες. Με την αξία του πολεμιστή. Δεν τον ενδιέφεραν πολλά άλλα. Αφαιρώντας ο βασιλιάς το γέρας του και κάνοντας το μπροστά σε όλους τους Αχαιούς τον προσβάλει βάναυσα. Αργότερα παρακαλά την μητέρα του, Θεά, να πει στον Δία να σκοτώσει τους Αχαιούς για να δούνε πόσο φρικτός έιναι ο Αγαμέμνων.
Την κόρη δεν αποχαιρετεί καν μα λέει στον Πάτροκλο να την φέρει. Ο λυγμός του έχουν να κάνουν μόνο με την υστεροφημία του. Είναι ένας θυμός. Η μανία που πάντα θα τον ωθεί.

Εμείς διατηρούμε διαφορετικά πρότυπα. Καλούς ήρωες. Ίσως με υπεράνθρωπες δυνάμεις μα που πάντα πολεμούν για το καλό της ανθρωπότητας κι έχουν βαλθεί και σε μια ακατανόητη και ηλίθια προπαγάνδα καθώς είναι όργανα της άρχουσας τάξης κι όχι προιόντα της αμεροληψίας. Που ήταν φυσικά ο Όμηρος. Ο πατέρας όλων μας.

[Λοξίας]

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

Και αυτός ο Θεός, που είναι άχρονος και αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος, πως εμφανίστηκε;
Πόθεν η "καταγωγή" του; Ποια είναι η πηγή δημιουργίας του;
Ποιες είναι οι ενδείξεις/αποδείξεις που συνηγορούν/βεβαιώνουν, ότι υπήρχε ανέκαθεν και αιωνίως;

επειδή είναι εκτός δημιουργίας και χρόνου σημαίνει ότι υπήρχε από πάντα και είναι άχρονος.
το αμφισβητούμενο δεν είναι το αίτιο του χρόνου αλλά ότι αυτό το άχρονο αίτιο είναι Ον μια μορφή ζωής. Έτσι λοιπόν επαγωγικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχει μια μορφή ζωής ως ένα Ον που σημαίνει ότι είναι άναρχο, άφθαρτο δλδ αθάνατο.
Η αμφισβήτιση είναι αν το αίτιο του χωροχρόνου και της ύλης είναι Ον ή αν είναι μια μηχανιστική δύναμη του Σύμπαντος και όχι Ον.

Όχι. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που δεν συνάγεται από κανένα τεκμήριο.
"Επαγωγικά", θα μπορούσες να συμπεράνεις πως και το Σύμπαν ήταν εκεί ανέκαθεν, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος και χωρίς δημιουργό αιτία.
Την ίδια αξιοπιστία έχει και αυτό το συμπέρασμα. Απλώς, εσύ επέλεξες το συμπέρασμα που βολεύει την δική σου κοσμοθεωρία.

[axilmar]

Δηλαδή, αν πχ. εσύ δημιουργήσεις μία εφαρμογή C++, υπάρχεις μόνο μέσα στα όρια και τους κανόνες της εφαρμογής που έφτιαξες;
Προσπαθώ να καταλάβω πώς κρίνεται η ύπαρξη ενός δημιουργού μέσα από το δημιούργημά του και μόνο.

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

ο θεος δεν υπηρχε πριν την δημιουργια του συμπαντος;

[tanipteros]

Και αυτός ο Θεός, που είναι άχρονος και αιώνιος, χωρίς αρχή και τέλος, πως εμφανίστηκε;
Πόθεν η "καταγωγή" του; Ποια είναι η πηγή δημιουργίας του;
Ποιες είναι οι ενδείξεις/αποδείξεις που συνηγορούν/βεβαιώνουν, ότι υπήρχε ανέκαθεν και αιωνίως;

επειδή είναι εκτός δημιουργίας και χρόνου σημαίνει ότι υπήρχε από πάντα και είναι άχρονος.
το αμφισβητούμενο δεν είναι το αίτιο του χρόνου αλλά ότι αυτό το άχρονο αίτιο είναι Ον μια μορφή ζωής. Έτσι λοιπόν επαγωγικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχει μια μορφή ζωής ως ένα Ον που σημαίνει ότι είναι άναρχο, άφθαρτο δλδ αθάνατο.
Η αμφισβήτιση είναι αν το αίτιο του χωροχρόνου και της ύλης είναι Ον ή αν είναι μια μηχανιστική δύναμη του Σύμπαντος και όχι Ον.

Όχι. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που δεν συνάγεται από κανένα τεκμήριο.
"Επαγωγικά", θα μπορούσες να συμπεράνεις πως και το Σύμπαν ήταν εκεί ανέκαθεν, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος και χωρίς δημιουργό αιτία.
Την ίδια αξιοπιστία έχει και αυτό το συμπέρασμα. Απλώς, εσύ επέλεξες το συμπέρασμα που βολεύει την δική σου κοσμοθεωρία.

Και αυτή είναι η θεολογία των Βουδδιστών... Το Σύπμαν είναι άχρονο, άφθαρτο, αλλά μεταβαλλόμενο και αυθύπαρκτο. Δεν το έχει αίτιο.
Η ύπαρξη ενός αιτίου και μάλιστα Όντος είναι αποτέλεσμα του αρχαίου Ελληνικού ανθρωπομορφισμού του Θείου.

[tanipteros]

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

ο θεος δεν υπηρχε πριν την δημιουργια του συμπαντος;

μπορεί να μην υπάρχει καν αίτιο-Ον = Θεός.

[stavmanr]

Απο που προεκυψε τωρα αυτο; εγω λεω το εξης απλο: εφοσον υπαρχει στιγμη της Δημιουργιας, υπαρχει και το ΄πριν την Δημιουργια' και το 'μετα την Δημιουργια', δλδ υπαρχει χρονος.

το αίτιο του χρόνου δλδ αυτό που τον δημιουργεί είναι και πριν και μετά και το λέμε Θεό.
ο Θεός λοιπόν είναι εκτός χρόνου δλδ είναι άχρονος και αιώνιος χωρίς αρχή και τέλος και χωρίς πριν και μετά διότι δεν υφίσταται χρόνος.
μόνο που όταν περιγράφουμε μια άχρονη διάσταση αναγκαστικά λέμε πριν και μετά για να συνενοούμαστε κανονικά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί εκτός χρόνου και "πριν" την δημιουργία.

Ο Πλάτων θέλοντας να περιγράψει αυτό το άχρονο του Ενός λέει ότι η Δημιουργία έγινε "εξαίφνης" και τότε άρχισε να μετράει ο χρόνος.

ο θεος δεν υπηρχε πριν την δημιουργια του συμπαντος;

Τι θα πει "πριν τη δημιουργία του σύμπαντος";
Ο χρόνος ξεκίνησε με το σύμπαν.

[Λοξίας]

επειδή είναι εκτός δημιουργίας και χρόνου σημαίνει ότι υπήρχε από πάντα και είναι άχρονος.
το αμφισβητούμενο δεν είναι το αίτιο του χρόνου αλλά ότι αυτό το άχρονο αίτιο είναι Ον μια μορφή ζωής. Έτσι λοιπόν επαγωγικά βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπάρχει μια μορφή ζωής ως ένα Ον που σημαίνει ότι είναι άναρχο, άφθαρτο δλδ αθάνατο.
Η αμφισβήτιση είναι αν το αίτιο του χωροχρόνου και της ύλης είναι Ον ή αν είναι μια μηχανιστική δύναμη του Σύμπαντος και όχι Ον.

Όχι. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που δεν συνάγεται από κανένα τεκμήριο.
"Επαγωγικά", θα μπορούσες να συμπεράνεις πως και το Σύμπαν ήταν εκεί ανέκαθεν, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος και χωρίς δημιουργό αιτία.
Την ίδια αξιοπιστία έχει και αυτό το συμπέρασμα. Απλώς, εσύ επέλεξες το συμπέρασμα που βολεύει την δική σου κοσμοθεωρία.

Και αυτή είναι η θεολογία των Βουδδιστών... Το Σύπμαν είναι άχρονο, άφθαρτο, αλλά μεταβαλλόμενο και αυθύπαρκτο. Δεν το έχει αίτιο.
Η ύπαρξη ενός αιτίου και μάλιστα Όντος είναι αποτέλεσμα του αρχαίου Ελληνικού ανθρωπομορφισμού του Θείου.

Οπότε, το να αποδεχθείς την ύπαρξη ή όχι θεού/θεών, είναι αποτέλεσμα της κοσμοθεωρίας ενός εκάστου.
Και, ως γνωστόν, ουδεμία θρησκευτική κοσμοθεωρία δεν έχει αποδειχθεί...

[tanipteros]

Όχι. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που δεν συνάγεται από κανένα τεκμήριο.
"Επαγωγικά", θα μπορούσες να συμπεράνεις πως και το Σύμπαν ήταν εκεί ανέκαθεν, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος και χωρίς δημιουργό αιτία.
Την ίδια αξιοπιστία έχει και αυτό το συμπέρασμα. Απλώς, εσύ επέλεξες το συμπέρασμα που βολεύει την δική σου κοσμοθεωρία.

Και αυτή είναι η θεολογία των Βουδδιστών... Το Σύπμαν είναι άχρονο, άφθαρτο, αλλά μεταβαλλόμενο και αυθύπαρκτο. Δεν το έχει αίτιο.
Η ύπαρξη ενός αιτίου και μάλιστα Όντος είναι αποτέλεσμα του αρχαίου Ελληνικού ανθρωπομορφισμού του Θείου.

Οπότε, το να αποδεχθείς την ύπαρξη ή όχι θεού/θεών, είναι αποτέλεσμα της κοσμοθεωρίας ενός εκάστου.
Και, ως γνωστόν, ουδεμία θρησκευτική κοσμοθεωρία δεν έχει αποδειχθεί...

Η κοσμοθεωρία ότι υπάρχουν αθάνατα Όντα δεν είναι απλά επαγωγική σκέψη μιας φιλοσοφίας.
Συνήθως συνοδεύεται με πνευματικά βιώματα όπως το να πέφτεις σε εγκοίμηση και να βλέπεις φωτεινά όντα, συνοδεύεται από τηλεπαθητικά ακούσματα φωνών που σου πιάνουν μέχρι και διάλογο. Τώρα ανάλογα την εμπειρια που έχει ο πνευματικός άνθρωπος τα αποδίδει σε Όντα και μάλιστα αθάνατα και κάπως έτσι έχουμε την νοητική απόδειξη κάποιου Όντος-Θεού.

[Λοξίας]

Και αυτή είναι η θεολογία των Βουδδιστών... Το Σύπμαν είναι άχρονο, άφθαρτο, αλλά μεταβαλλόμενο και αυθύπαρκτο. Δεν το έχει αίτιο.
Η ύπαρξη ενός αιτίου και μάλιστα Όντος είναι αποτέλεσμα του αρχαίου Ελληνικού ανθρωπομορφισμού του Θείου.

Οπότε, το να αποδεχθείς την ύπαρξη ή όχι θεού/θεών, είναι αποτέλεσμα της κοσμοθεωρίας ενός εκάστου.
Και, ως γνωστόν, ουδεμία θρησκευτική κοσμοθεωρία δεν έχει αποδειχθεί...

Η κοσμοθεωρία ότι υπάρχουν αθάνατα Όντα δεν είναι απλά επαγωγική σκέψη μιας φιλοσοφίας.
Συνήθως συνοδεύεται με πνευματικά βιώματα όπως το να πέφτεις σε εγκοίμηση και να βλέπεις φωτεινά όντα, συνοδεύεται από τηλεπαθητικά ακούσματα φωνών που σου πιάνουν μέχρι και διάλογο. Τώρα ανάλογα την εμπειρια που έχει ο πνευματικός άνθρωπος τα αποδίδει σε Όντα και μάλιστα αθάνατα και κάπως έτσι έχουμε την νοητική απόδειξη κάποιου Όντος-Θεού.

Πλην όμως ότι οι "βιωματικές εμπειρίες/βιώματα" είναι κάτι το απόλυτα προσωπικό και δεν μπορούν ούτε να μεταφερθούν σε κάποιον τρίτο αλλά ούτε και να τεκμηριωθούν αντικειμενικά.
Οπότε; Οπότε μηδέν εις το πηλίκον, διότι "εις μάρτυς, ουδείς μάρτυς".
Χωρίς να θέλω ούτε να το διακωμωδήσω ούτε να το απαξιώσω ή να προσβάλλω, "τηλεπαθητικούς διαλόγους", φωνές που σου μιλούν στο κεφάλι, υπνωτικό λήθαργο με αλλόκοτα όνειρα, βιώνουν και αρκετοί άνθρωποι που υποφέρουν από κάποιο ψυχικό νόσημα, όπως η σχιζοφρένεια.
Και το λέω, όχι μόνον επειδή είναι καταγραμμένο στην επιστημονική βιβλιογραφία, αλλά και επειδή έχω ιδίαν πείρα, καθώς πολύ στενός συγγενής μου πάσχει.