Μακεδονία

[ΓΑΛΗ]

Η Μακεδονια ειναι μεσαιωνικη

Ε ναι. Οι πέντε έξι καλόγριες δίνουν μεσαιωνικό τόνο. Έπρεπε να είναι καμμία χιλιάρα με μπούργκες για να γίνει κοσμοπολίτικος.

[Deja]

Έφτασε η Ιερά εξέταση. Κρύφτητε άθεοι

[Northerner]

Πως και τον κάνατε πόλη αυτόν αφού ήταν προδότης;

Η πολη έλαβε το όνομά της το 1950 όταν στην εξουσία ήταν οι κόκκινοι προδότες. Γιατί δεν άλλαξε μετά το 1990 δεν ξέρω. Υποθέτω επειδή το παλιό όνομα ήταν Γκόρνα Τζουμαϊά που είναι τουρκικό όνομα. Ο Ντόμπριτς κι η Μοντάνα άλλαξαν ονόματα (Τολμπούχιν και Μιχάιλοβγκραντ). Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μπολσεβίκοι είναι σημαντικό μειονότητα και πάντα λένε: "Γιατί θέλετε να αλλάξετε τα ονόματα; Είστε φασίστες που θέλουν μόνο να καταστρέφουν και γκρεμίζουν!" και άλλες τέτοιες βλακείες.

Λοιπόν, χτες λένε ότι είχε συγκρούσεις και ταραχές εκεί κάτω. Οι μπολσεβίκοι λένε ότι είχε πράκτορες του CIA στις τάξεις της ελληνικής αστυνομίας ενώ οι ευρωγκει λένε ότι οι διαδηλωτές ήταν πληρωμένοι από την ρουσική πρεσβεία (σύντροφο Πούτιν). Θέλω πληροφορίες.

Bonus round 1 - Όπως όλοι ξερούμνε σήμερα είναι η πιο μαύρη ημερομηνία στη βουλγαρική ιστορία που συγκρίνεται μόνο με την κατάκτηση του Τ'ρνοβο από τους προγόνους των φίλων μας τούρκων το 1393. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1944 οι κόκκινοι προδότες έκαναν πραξικόπημα και πήραν την εξουσία από την νόμιμη κυβέρνηση με την βοήθεια των ασιατικών μπολσεβίκων (κυριολεκτικά κρύβοντας πίσω από τα τανκς των μπολσεβίκων). Ένα λεπτό σιωπή για όλους που πέθαναν στις σφαγές!

Spoiler

The killings of opponents of the Soviet system started as early as 9 September 1944, the very day the Communists seized power in Bulgaria.
Nobody knows how many Bulgarians lost their lives in the first weeks of the "people's democracy," their only crime being their political opinion or their social position. However, the number of victims of the so-called People's Court, which was created to give legitimacy to the murder of politicians, artists, writers and even physicians considered "dangerous" to the new regime, is well documented. From December 1944 to April 1945 the court issued 9,550 verdicts, with 2,680 death sentences and 1,921 life terms. To understand why the Bulgarian Communists were a lot more cruel than anyone else in Europe at the time one needs to go no further than the numbers: the Nuremberg Trials against top Nazis issued just 17 death sentences.
If you are looking for a single day when the Bulgarian political class was decimated with one blow, you get 1 February 1945. On that day the People's Court sentenced to death 67 MPs and 22 ministers who had held office between 1940 and 1944, including the former prime ministers Dobri Bozhilov and Ivan Bagryanov. Also killed were the regents Prince Kiril, Bogdan Filov and General Nikola Mihov, nine secretaries to the palace, publishers and journalists of national newspapers, and 47 generals and senior military. They were shot dead on the same day, beside an unused pit left on the outskirts of the Sofia Central Cemetery after the Allied air-strikes in the winter of 1943-1944, and were buried on the spot. The mass grave was left unmarked and several years later was turned into an ordinary burial ground. In 1995, in lot 124 of the cemetery, a monument to the victims of 1 February 1945 was finally erected. The following year the Supreme Court posthumously repealed the death sentences.
The victims of the People's Court are just a fraction of the number of Bulgarians who suffered various forms of repression during Communism. Between 1944 and 1989 thousands of opponents of the regime were detained, interned or denied education or work advancement. The reasons for the repression were many and varied: accusations ‒ usually bogus ‒ of espionage and plotting against the Communist state, or opposing the forced collectivisation of agricultural land, or disagreeing with the Bulgarianisation policies toward the country's Muslims. Telling political jokes, wearing mini-skirts, having a "bourgeois" past or the "wrong" relatives could all land you in a labour camp. So could listening to Elvis Presley music. The total number of those repressed between 1944 and 1990 is estimated at about 300,000.

The date of the communist coup – 9 September 1944 – was a signal for revenge and the start of blood-drenched Bacchanalia on the territory of the entire country. The victims of the class wrath were not only politicians, businessmen, lawyers, civil servants, police and army officers. The self-proclaimed “people’s revengers” attacked the Bulgarian intellectuals with the same zealousness: teachers, priests, journalists, writers, editors, artists, professors, lecturers and all kinds of people of the pen, of culture and of the spirit perished without trial or sentence in the cities, little towns and villages. It would be logical to ask ourselves why was the country’s cultural elite branded and persecuted as the most dangerous “enemy of the people”?

The indictment produced by the Sixth Panel of the so-called “People’s Tribunal” attached the following qualifications to the cultural elite: “career-seeking intelligentsia that had lost its touch with the people”, “public evil that needs to be cut out so that it would not contaminate the public organism”, “mercenaries of the pen and of speech”, “instigators and collaborationists” of the persons responsible for the national catastrophe, etc. The answer is very well known: propped on the bayonets of the occupiers, the communist upper crust followed the example of the Bolshevik revolution of 1917-1921. Without choosing its means, it showed determination to deprive the nation of the voice of free speech, and – as it proclaimed itself – “to cut the democratic values from the public organism”, to obliterate the notions of democracy, freedom and fatherland from public space, the carrier of these notions being the patriotic intelligentsia.

Thinking people are a barrier before any dictatorship, therefore the first task of usurpers is terror and genocide on a mass scale against the intellectual class.
Outstanding representatives of Bulgarian culture perished without trial or sentence in the first wave of the red terror: Danail Krapchev – journalist, writer and editor of the Zora [Dawn] newspaper, Yordan Badev – literary critic, Nencho Iliev-Sirius – writer, Konstantin Gindev – talented young poet, Boris Roumenov – satirist, Professor Lyubomir Vladikin, Rayko Alexiev – humorist, satirist and cartoonist, publisher of the Shtourets [Cricket] newspaper, beaten to death in prison.
A second large group of writers, journalists, scholars, artists and intellectuals were thrown into the Central Prison in Sofia and were given sentences of different length, combined with confiscations and fines. Among them were the writers Zmey Goryanin, Fani Popova, Yordan Stoubel, Dimiter Simidov, Georgi Kanazirski, Boris Makovski, the cartoonists Konstantin Kamenov, Alexander Bozhinov and Alexander Dobrinov, the journalists Hristo Bruzitsov, Krustyo Velyanov, Atanas Damyanov and Stefan Damyanov, Stefan Tanev, Matey Bonchev-Brushlyan, Dr. Peter Djidrov, Dimiter Gavriyski, who wrote for the leading daily papers in Bulgaria: Zora, Utro, Dvenvik, Slovo, etc., as well as dozens of other eminent figures in the sphere of culture. That group also included Professor Stefan Konsoulov, Professor Georgi P. Genov, the literary historian Professor Mihail Arnaoudov, Minister of Education in Bagryanov’s government for two months. Their life in prison is colourfully described in the miraculously preserved notes of Zmey Goryanin, "Sketches and Stories". Even when they were at such a critical moment in their lives and their endurance was put to the test, these internationally famous scholars succeeded in preserving their dignified behaviour and continued to live with their science and with their ideas. Their example has proven that only a man of the spirit is capable of bringing light, sensibility and nobility during times of sinister arbitrariness and social cataclysms, that only man’s creative genius has the strength of withstanding the sinister downfalls of history.
A part of the intellectuals who passed through the cells of the State Security and of the Central Prison were dispatched without trial or sentence directly to concentration camps that had been established under a special law and were given the name of labour-correctional communities: Bogdanov Dol, Koutsiyan, Rossitsa, Sveti Vrach, Belene, Doupnitsa, etc., where the writers Dimiter Talev, Slavcho Krassinski, Chavdar Moutafov, Pavel Spassov, Zvezdelin Tsonev and Yordan Vulchev, as well as the artists Alexander Bozhinov, Alexander Dobrinov and Konstantin Kamenov, were sent. A new phenomenon – political-literary toponymy – emerged in the geography of the Bulgarian literature. It linked the colourful names of small villages, localities and small towns in the countryside with the saga of prominent writers and creative artists. The spiritual elite of Bulgaria were banished to mines and stone quarries, to be replaced in the cultural centres by aggressive ignorance, marginal individuals and vulgarity. The concentration camps turned into coexisting spaces accumulating the energies of violence and the suffering, amongst which the freedom-loving spirit of the Bulgarian nation waned and died.
New martyrs were added to the prisoners of the first wave shortly after 9 September 1944 in 1946-1947: together with thousands of opposition figures from the Nikola Petkov Bulgarian Agrarian People’s Union and the Bulgarian Social-Democratic Party, emblematic names of the legal opposition became victims of terror, having stood up against the hegemony of the camouflage Fatherland Front: Trifon Kounev and Tsveti Ivanov – Editors-in-Chief of the newspapers Narodno Zemedelsko Zname [People’s Agrarian Banner] and Svoboden Narod[Free People], and also writers, journalists, public figures and freedom fighters. Standing at the crucial historic dividing line, they were condemned to suffer both for their political and moral compromises, and for their dignified and valiant fight to defend the democratic ideals and the independence of Bulgaria. Together with political leaders like Nikola Petkov and Krustyu Pastouhov, the writers carried on their shoulders the heavy cross of their re-enslaved nation and proved that the real artist is ready for self-sacrifice to defend his national dignity.
During the autumn of 1944, more than 30 thousand peaceful Bulgarian citizens were killed: slaughtered with axes, bludgeoned to death, shot at point blank, thrown off cliffs into precipices, burned, hanged or buried alive. The sense of impunity and arbitrariness, encouraged openly or behind the scenes by the leaders of the ruling Communist Party, notably Georgi Dimitrov, Traycho Kostov, Tsola Dragoycheva and Anton Yugov, made the public atmosphere fraught with aggressiveness of the reactions and with frenetic hatred. Mass paranoia, thirst for blood and vindictiveness flared. Frenetic mobs shouting death slogans attacked homes and offices, lynched, stampeded and clubbed to death innocent people in the streets merely because a finger had been pointed at them as “enemies of the people.” That was not a nationwide revolution, nor an uprising, nor a civil war, because there were no two fighting armed groups, as in 1923 during the insurgence. That was a political slaughterhouse. Life and the individual had lost their value, humanity was trampled and forgotten in the gigantic social and geopolitical collision. After World War II, when Bulgaria did not have even one casualty at the frontline, instead of peace and a spirit of constructivism on the basis of the protected status quo, the country was involved in a catastrophic psychological situation of self-extermination and moral genocide. The land of Bulgaria was covered with thousands of secret graves, its tolerant people were desecrated by fratricide and were stained with the blood of its own worthiest and most talented sons. The mass act of insanity reveals how it is possible with the mechanisms of ideology and politics to bring to extremes the mentality of the community so as to be directed in the service of party, power and imperialist goals. The unabated wartime aggression of the masses was easy to manipulate and to transform into political revenge-seeking by ideological profiteers and central offices of the party. The normal behavioural thresholds of the extremist individual were deliberately undermined in the direction of regression and barbarianisation so as to serve hidden power goals. And again, literature anticipated, caught and depicted the shadows of horror, fear and death in the spiritual space of Bulgaria. The writer Yana Yazova, a contemporary and witness of the events, recreated both concrete events and the frenzied rhythm of historical time, revealing its paranoid symbols and states. In her political and psychological novel "War", which was published in 2001, i.e., 25 years after her death and 55 years after the actual events, Yana Yazova documented the social, political and existential psychological motivations of terror and hatred, depicting the traumatically distorted mentality and the images of the “revengers” susceptible to manipulation, as well as the sufferings of the defenceless victims.

Bonus round 2 - μια προσωπική φωτογραφία που έπρεπε να βάλω χτες όταν έγραψα για τον ένδοξο Otto Carius

Spoiler

Λίγο σκοτεινή είναι αλλά ντάξει το βλέπετε. Εδώ βρέχει. Πάλι.

https://i.imgur.com/6RLoJlR.jpg

[nostromos]

Έφτασε η Ιερά εξέταση. Κρύφτητε άθεοι

αυτες προσκυνανε τον Θεο και οι Συριζαιοι εκει που εφτυναν ... τους Αμερικανους ... γλυψτε τωρα τις ροχαλες που ριχνατε ...πιο ξεφτιλας πεθαινεις

[run]

Έφτασε η Ιερά εξέταση. Κρύφτητε άθεοι

ιερα εξεταση βρισκεται στην αριστερα κκε νεοφιλ

[nostromos]

[Βινόσαυρος]

στην αρχή παίζει εν μπιτάκι
στα σχόλια του βίντεο:

[The Rebel]

Vardaska - fYROM



Βινόσαυρε πάω Τροία, να σε πάρω τρικάβαλο;

[The Rebel]

Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2018
ΑΦΙΕΡΩΜΑ. ΑΥΤΟΙ είναι οι γνωστοί και οι άγνωστοι Μακεδονομάχοι που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία για την ξεπουλήσει σήμερα ο Τσίπρας.



Από την ίδρυση της Εξαρχίας στην εξέγερση του Ίλιντεν - Το κομβικό σημείο του Μακεδονικού Αγώνα: ο θάνατος του Παύλου Μελά - Αγωνιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και γηγενείς Μακεδονομάχοι που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία.

Κάποιους γνωστούς, κάποιους λιγότερο γνωστούς και κάποιους σχετικά άγνωστους. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη, ελληνική Μακεδονία. Μερικοί έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν. Και πολλοί από αυτούς που βγήκαν αλώβητοι από τις μάχες με τους Τούρκους και τους Βούλγαρους, πήραν μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, ακόμα και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Χωρίς καμία ουσιαστική ανταμοιβή, πολεμώντας μόνο για τις αξίες, τα ιδανικά τους και την Ελλάδα …

Τα γεγονότα ως την εξέγερση του Ίλιντεν
Το 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία, η αυτοκέφαλη βουλγαρική Εκκλησία δηλαδή. Το γεγονός αυτό, σήμανε την αρχή του ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο των επισκοπών στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κήρυξε το 1872 την Εξαρχία σχισματική. Η ανάδειξη του πανσλαβισμού σε βασικό άξονα της ρωσικής πολιτικής, είχε σαν αποτέλεσμα με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), τη δημιουργία μιας «μεγάλης Βουλγαρίας»

Κάνουμε εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρουμε ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Βουλγαρίας, είχαν αρχίσει να καλλιεργούνται από την Πανσλαβιστική Οργάνωση, πρώτη επίσημη εκδήλωση της οποίας ήταν το Α’ πανσλαβιστικό συνέδριο στην Πράγα, το 1848.
Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της οργάνωσης αυτής, ήταν ο Ρώσος κόμης Ιγνάτιεφ, διπλωμάτης, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας.

Θεωρείται ο ιθύνων νους της Συνθήκης. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, είπε στους Βουλγάρους: «Τώρα ας πάνε κολυμπώντας οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη»!

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τη δημιουργία της «μεγάλης Βουλγαρίας», είχαν ως αποτέλεσμα στο Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878) που ακολούθησε, να γίνει επανακαθαρισμός των συνόρων. Ωστόσο, το θέμα της Μακεδονίας, άρχισε να απασχολεί την ευρωπαϊκή διπλωματία, η οποία ως τότε, μάλλον το αγνοούσε.

Οι Βούλγαροι, το 1885 κατέλαβαν πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν επισκοπές και εξαρχικά σχολεία στη Μακεδονία. Από ελληνικής πλευράς, στη Δυτική Μακεδονία, άρχισαν να λειτουργούν από το 1871 ελληνικά σχολεία . Ιδιαίτερα σημαντικό, ήταν το ιστορικό Γυμνάσιο Τσοτυλίου (Κοζάνης), το οποίο θεμελιώθηκε τον Μάιο του 1873.

Το 1894, ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Εθνική Εταιρεία», από αξιωματικούς του Στρατού, με σκοπό, ανάμεσα στους άλλους, τη διάσωση του υπόδουλου ελληνισμού της Μακεδονίας. Έτσι, το 1896, συγκροτήθηκαν αντάρτικα σώματα (Βερβέρη, Παπαδήμου, Βελέντζα, Σαράντη, Γκρούτα), που κατευθύνθηκαν προς τη Μακεδονία.

Ένας από τους θρυλικούς Μακεδονομάχους, ο πρώτος που έχασε τη ζωή του στον αγώνα για τη Μακεδονία, ήταν ο Αθανάσιος Μπρούφας (1850 – 1896), που σκοτώθηκε μετά από προδοσία των Βουλγάρων, σε μάχη με τους Τούρκους στο Μορίχοβο.



Η ατυχής έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της δραστηριότητας από ελληνικής πλευράς στη Μακεδονία. Άλλωστε και πριν, το επίσημο κράτος δεν υιοθετούσε αλλά και δεν απαγόρευε τις αποστολές στη Μακεδονία.

Όμως οι Βούλγαροι αποθρασύνθηκαν. Άγριες επιθέσεις των κομιτατζήδων σε πολλά χωριά της Μακεδονίας, αναγκάζουν ελληνικούς πληθυσμούς να προσχωρήσουν στη βουλγαρική Εξαρχία.
Η εξέγερση του Ίλιντεν (21/7/1903), παρά την τελική της αποτυχία, είχε σαν αποτέλεσμα, Έλληνες κάτοικοι χωριών όπως τα Άλωνα και το Κρατερό, να γίνουν στόχος των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και ατάκτων που είχαν σταλεί στην περιοχή για να επιβάλλουν την τάξη με κάθε τρόπο.

Παράλληλα, πολλά χωριά που είχαν παραμείνει πιστά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτέλεσαν τους πρώτους στόχους των Εξαρχικών. Ο ηρωικός θάνατος του Παύλου Μελά (13 Οκτωβρίου 1904), όπως αναφέραμε και σε σχετικό άρθρο μας στο protothema. gr (15/10/2017) είχε σαν αποτέλεσμα την εθνική αφύπνιση και τη συγκρότηση ένοπλων σωμάτων, που πολέμησαν εναντίον Βουλγάρων και Τούρκων στη Μακεδονία. Επικεφαλής τους, ήταν τόσο αξιωματικοί από την «Παλαιά Ελλάδα» όσο και ντόπιοι, γηγενείς οπλαρχηγοί.
Έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Στον Μακεδονικό Αγώνα, πήραν μέρος χιλιάδες.

Σύμφωνα με τους επίσημους πίνακες των Μακεδομάχων έχασαν τη ζωή τους:
i) Αξιωματικοί αρχηγοί Σωμάτων 10
ii) Ιδιώτες αρχηγοί Σωμάτων 5
iii) Οπλαρχηγοί Α΄ Τάξεως 17
iv) Οπλαρχηγοί Β’ Τάξεως 12
v) Ομαδάρχες 25
vi) Οπλίτες 315

Σύνολο -----
384
Οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν πενήντα. Οι δέκα από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Εκτός από τον Παύλο Μελά, οι υπόλοιποι ήταν.

i) Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Τέλος Αγαπηνός (καπετάνιος Άγρας).
Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας.
Γεννήθηκε το 1881. Το 1901, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Το 1906, απογοητευμένος από την αδράνεια της στρατιωτικής ζωής στην Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και επικεφαλής μικρού ένοπλου σώματος, έδρασε στο Βέρμιο, αλλά, κυρίως, στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών την οποία εκκαθάρισε από τους κομιτατζήδες.



Προσβλήθηκε από ελονοσία και επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αναμένοντας τον αντικαταστάτη του Δουμπιώτη επιχείρησε να προσεταιριστεί τα βουλγαρικά σώματα των Κασάσεφ και Ζλατάν με τους οποίους δεν είχε συγκρουστεί. Ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί τους σε ουδέτερο έδαφος και πήγε μάλιστα στον τόπο των συζητήσεων μόνο με ένα οπλίτη. Καλόπιστα, παρέδωσε τον ατομικό του οπλισμού, όπως και του συνοδού του, στους κομιτατζήδες. Αυτοί τους αιχμαλώτισαν, τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και στη συνέχεια τους κρέμασαν σ’ ένα δέντρο ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο (σημ. Καρυδιά) και Βλάδο (σημ. Άγρας), στις 8 Ιουνίου 1907. Και η άνανδρη εκτέλεση του Τέλου Αγαπηνού έδωσε νέα ώθηση στον μακεδονικό αγώνα.

ii) Ανθυπολοχαγός Βλαχάκης Αντώνιος (Νάκης Λίτσας).
Γεννήθηκε το 1874 στο Γύθειο Λακωνίας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και έγινε στρατιωτικός. Το 1897, τραυματίστηκε βαριά στη μάχη του Δομοκού.

Το 1905, ζήτησε άδεια για να μεταβεί στο Παρίσι και να τελειοποιήσει τις στρατιωτικές του σπουδές. Ωστόσο πήγε στη Μακεδονία και από την περιοχή του Βοΐου που ήταν το ορμητήριο του, πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των κομιτατζήδων στη Σταρίτσανη και το Έζερετς. Για καλύτερη οργάνωση του αγώνα, ήρθε στην Αθήνα και επέστρεψε στη Μακεδονία με τον Λεωνίδα Πετροπουλάκη και 75 άνδρες.

Στις 7 Μαΐου 1906, σε συμπλοκή με τους κομιτατζήδες στο χωριό Οσνίτσανη (σημ. Καστανόφυτο της Φλώρινας) τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι δύο.
iii) Ανθυπολοχαγός Λυμπερόπουλος Μαρίνος (καπετάν Κρόμπας), από την Ιθώμη της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1875. Έδρασε στην περιοχή του Μορίχοβου και έφθασε ως το Μοναστήρι. Έγινε φόβος και τρόμος των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Η δράση του θορύβησε και τους Τούρκους, που κινήθηκαν εναντίον του και τον περικύκλωσαν.
Στις 7 Νοεμβρίου 1905, σκοτώθηκε στο χωριό Πετάλινο (σημ.ανήκει στη FYROM).

iv) Λοχαγός Μωραΐτης Μιχαήλ (καπετάν Κόδρος), από την Αθήνα. Γεννήθηκε το 1856. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Την άνοιξη του 1905, επικεφαλής σώματος 40 ανδρών, πέρασε στη Μακεδονία. Στις 16 Μαΐου 1905, συνέτριψε μεγάλη δύναμη κομιτατζήδων έξω από την Καστανερή. Δυο μέρες αργότερα, περικυκλώθηκε από μεγάλη δύναμη Τούρκων και σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους άνδρες του.

v) Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος Νικόλαος (καπετάν Γέρμας). Γεννήθηκε στη Γέρμα Λακωνίας το 1874, απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του. Ως Ανθυπολοχαγός, με ένα σώμα 45 επίλεκτων ανδρών, κυρίως από τη Λακωνία, στις 7 Ιουνίου 1907 πέρασε στη Μακεδονία όπου ανέπτυξε έντονη δράση προστασίας των ελληνικών πληθυσμών. Έπεσε όμως θύμα προδοσίας. Περικυκλώθηκε από 2.000 Τούρκους και έπεσε ηρωικά μαχόμενος (16/7/1907) στη θέση Καλογερικό. Μόλις τρεις από τους άνδρες του σκοτώθηκαν.

vi) Ανθυπολοχαγός Παπαδάς Ζαχαρίας (καπετάν Φούφας) από τον Άγιο Πέτρο Αρκαδίας. Γεννήθηκε το 1876. Στη Δυτική Μακεδονία, πέρασε το 1906. Έδρασε στην ευρύτερη περιοχή Βιτσίου – Φλώρινας – Περιστερίου. Τον Μάρτιο του 1906, εισέβαλε στην περιοχή των Κορεστίων, όπου απέκρουσε τουρκική επίθεση 250 ανδρών. Τον Ιούλιο του 1906, επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 10 Απριλίου 1907, επικεφαλής 35 ανδρών, πέρασε πάλι στη Μακεδονία. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου 1907, επιτέθηκε εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων στο Παλαιοχώρι (σημ. Φούφας). Στη μάχη που ακολούθησε, έχασε τη ζωή του, μαζί με 4 άνδρες του.



vii) Ανθυπίλαρχος Πραντούνας Χρήστος (καπετάν Καψάλης). Ο πατέρας του, ναξιώτικης καταγωγής, ήταν ειρηνοδίκης στα Λεχαινά Ηλείας, όπου γεννήθηκε το 1873 ο Χρήστος Πραντούνας. Παππούς της μητέρας του, ήταν ο Μεσολογγίτης ήρωας του 1821, Χρήστος Καψάλης. Σπούδασε δυο χρόνια στην Ιατρική και το 1893 κατατάχθηκε εθελοντικά στο ιππικό. Ως λοχίας, διακρίθηκε στον πόλεμο του 1897. Το 1901, μετά από φοίτησή του σε στρατιωτική Σχολή, αποφοίτησε ως Ανθυπίλαρχος. Δεινός ιππέας, άριστος ξιφομάχος και σκοπευτής, χορευτής, αθλητής αλλά και καλλιτέχνης (ζωγράφος κλπ), ήταν περιζήτητος στους αριστοκρατικούς κύκλους της Αθήνας. Τα εγκατέλειψε όμως όλα για τη Μακεδονία. Του ανατέθηκε η πλέον επικίνδυνη αποστολή, της εκκαθάρισης της λίμνης των Γιαννιτσών από τους κομιτατζήδες. Στις 28 Απριλίου 1906, έδωσε σκληρή μάχη εναντίον επταπλάσιων εχθρών πάνω σε πλάβες (βάρκες). Πολεμούσε όρθιος, παρά τις προτροπές των συντρόφων του να προστατευτεί. Μια σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Μεγάλη Ελλάς».

iix) Ανθυπολοχαγός Φραγκόπουλος Σπυρίδων (καπετάν Ζόγρας). Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1879. Καταγόταν από ονομαστή βυζαντινή οικογένεια. Σκοτώθηκε στα Λειβάδια του όρους Πάικο, στις 18/5/1905.

ix) Υπολοχαγός Παπαδόπουλος Γεώργιος (καπετάν Νικηφόρος Β’). Δυστυχώς βρήκαμε ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτόν. Καταγόταν από τη Βράχα Αιτωλοακαρνανίας. Σκοτώθηκε στο Πέτροβο στις 22/6/1907.

x) Παύλος Κύρου. Σλαβόφωνος μακεδονομάχος από το Ανταρτικό της Φλώρινας. Από το 1881 ως το 1897, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με Μακεδόνες πολιτικούς, όπως ο Στέφανος Δραγούμης. Επέστρεψε στη Μακεδονία και δεν ενέδωσε στις πιέσεις των Εξαρχικών να τον προσεταιριστούν. Συνεργάστηκε με τον καπετάν Κώττα, τον Ι. Καραβίτη, τον Γ. Τσόντο, τον Ν. Καλομενόπουλο, τον Γ. Κατεχάκη και τον Ε. Σκουντρή. Σκοτώθηκε στο χωριό Τρίγωνο της Φλώρινας, στις 13 Νοεμβρίου 1906, καθώς έπεσε σε ενέδρα οθωμανικού αποσπάσματος.

xi) Ευάγγελος Νάτσης (Γεωργίου) ή Στρεμπενιώτης. Καταγόταν από τα Ασπρόγεια της Φλώρινας. Γεννήθηκε το 1876. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Αρχικά, συνεργαζόταν με το βουλγαρικό κομιτάτο, ωστόσο η συνάντησή του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη τον έκανε ν’ αλλάξει στάση. Το 1901, ήταν επικεφαλής σώματος 12 ανδρών. Τον Ιούνιο του 1903, ηγήθηκε ομάδας από Κρητικούς και Μακεδόνες. Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση εναντίον των κομιτατζήδων. Στις 12/5/1904, επιστρέφοντας από το Μοναστήρι, έπεσε σε ενέδρα Βούλγαρων μεταξύ Αετού και Ασπρογείων και σκοτώθηκε.



xii) Καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου). Ένας από τους πιο ξακουστούς μακεδονομάχους. Γεννήθηκε στη Ρούλια της Φλώρινας (σημ. Κώτας) το 1863. Υπήρξε πρόκριτος της κοινότητας και πρόεδρός της από το 1893 ως το 1896. Έκανε διάφορα επαγγέλματα. Ήταν σλαβόφωνος και έδειχνε μηδενική ανοχή προς τους Τούρκους μπέηδες, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν θύματά του. Αρχικά βρέθηκε να πολεμά στο πλευρό των Εξαρχικών. Η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του από τους Πετρόφ και Τσακαλάροφ, το 1901 και η γνωριμία του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη το 1902, είχε σαν αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον των Τούρκων και των κομιτατζήδων. Τον Αύγουστο του 1902, με υπαρχηγούς τους Σ. Παρασκευαΐδη, Π. Κύρου και Δ. Νταλίπη, ξεκίνησε τη δράση του. Σημείωσε μεγάλες νίκες επί των τούρκων στον Λευκώνα, το Πισοδέρι και τον Άγιο Γερμανό. Από τον Ιανουάριο του 1904, συνεργάστηκε με Έλληνες αξιωματικούς που είχαν έρθει στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904 συνελήφθη από τους Τούρκους στη Ρούλια και απαγχονίστηκε στο Μοναστήρι, παρά τις προσπάθειες για την απελευθέρωσή του.

xiii) Δημήτριος Γκογκολάκης. Καταγόταν από το Μητρούσι Σερρών, απ’ όπου πήρε και το προσωνύμιο «Μητρούσης». Από το 1904, εντάχθηκε στο Σώμα του Χαλκιδικιώτη οπλαρχηγού Γιαγκλή. Η δολοφονία της γυναίκας του και του παιδιού τους από κομιτατζήδες το 1906, τον συγκλόνισε. Με τους άνδρες του, σκότωσε 30 κομιτατζήδες. Στις αρχές του 1907 φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε και με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Την άνοιξη του 1907 επέστρεψε στις Σέρρες, συγκροτώντας μικρό ένοπλο σώμα. Στις 13 Ιουλίου 1907, κυνηγώντας τον κομιτατζή Τάσκα στη συνοικία Καμενίκια των Σερρών, περικυκλώθηκε με 4 άνδρες του (τον ανιψιό του Μιχαήλ Ουζούνη, τον Ιωάννη Ούρδα και τους λοχίες Θεόδωρος Τουρλεντέ από τη Μεγαλόπολη και Νικόλαο Παναγιώτου από το Αγρίνιο) από την Οθωμανική στρατιωτική δύναμη της φρουράς Σερρών και εκατοντάδες ατάκτους. Ο Μητρούσης προσποιήθηκε ότι θα παραδοθεί και σκότωσε τον Αστυνομικό Διευθυντή Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε, συνελήφθησαν οι Ούρδας και Παναγιώτου οι οποίοι αργότερα εκτελέστηκαν. Ο Μητρούσης με τους άλλους δύο, κλείστηκαν στο καμπαναριό της εκκλησίας της Ευαγγελίστριας. Σκότωσαν πολλούς Οθωμανούς, αλλά και ο Θ. Τουρλεντές έχασε τη ζωή του. Ο Μητρούσης με τον Ουζούνη πολέμησαν ώσπου τους τελείωσαν οι σφαίρες. Με την τελευταία σφαίρα ο Μητρούσης σκότωσε τον ανιψιό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε με μαχαίρι για να μην συλληφθεί…

Με τον ηρωικό και τραγικό θάνατο του Δημήτρη Γκογκολάκη, κλείνουμε εδώ το αφιέρωμά μας σε μερικούς από τους Μακεδονομάχους που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία. Εκείνοι έκαναν το χρέος τους, αυτό που θεωρούσαν καθήκον προς την πατρίδα. Και αναμφισβήτητα η Μακεδονία και η Ελλάδα τους οφείλουν πολλά…

Πηγές:
«Αφανείς Γηγενείς Μακεδονομάχοι 1903 – 1913», επιμέλεια Ιάκωβος Λ. Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών 2008
Γιώτα Γ. Σφυρή, «Το Έπος του Μακεδονικού Αγώνα 1904 – 1908, Κρήτες και Μανιάτες Μακεδονομάχοι», εκδόσεις Βεργίνα, 2009
https://www.protothema.gr/stories/artic ... donomahoi/

[Chainis]

i) Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Τέλος Αγαπηνός (καπετάνιος Άγρας).
Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας.
Γεννήθηκε το 1881. Το 1901, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Το 1906, απογοητευμένος από την αδράνεια της στρατιωτικής ζωής στην Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και επικεφαλής μικρού ένοπλου σώματος, έδρασε στο Βέρμιο, αλλά, κυρίως, στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών την οποία εκκαθάρισε από τους κομιτατζήδες.



Προσβλήθηκε από ελονοσία και επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αναμένοντας τον αντικαταστάτη του Δουμπιώτη επιχείρησε να προσεταιριστεί τα βουλγαρικά σώματα των Κασάσεφ και Ζλατάν με τους οποίους δεν είχε συγκρουστεί. Ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί τους σε ουδέτερο έδαφος και πήγε μάλιστα στον τόπο των συζητήσεων μόνο με ένα οπλίτη. Καλόπιστα, παρέδωσε τον ατομικό του οπλισμού, όπως και του συνοδού του, στους κομιτατζήδες. Αυτοί τους αιχμαλώτισαν, τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και στη συνέχεια τους κρέμασαν σ’ ένα δέντρο ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο (σημ. Καρυδιά) και Βλάδο (σημ. Άγρας), στις 8 Ιουνίου 1907. Και η άνανδρη εκτέλεση του Τέλου Αγαπηνού έδωσε νέα ώθηση στον μακεδονικό αγώνα.

Το πρώτο θέμα μπέρδεψε τον Τέλο Άγρα με τον καπετάν Μητρούση.

Δημοσιογράφοι.

[Golden Age]

[Drexler]

Spoiler

Καλα δεν σας απελευθερωσαν?

[TheoPhrm]

Θέλω να δω το θέμα από άλλη σκοπιά.
Από τότε που ανέκυψε ασχολήθηκαν πολλές κυβερνήσεις, και κολλήσαμε σε αδιέξοδο.
Σταθήκαμε τελικά στο FYROM, έστω για προσωπική χρήση. Κάτι ήταν και αυτό. Μια χαρά κάναμε τις δουλειές μαζί τους.

Και μόνο για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας θα έπρεπε να συνεχίσουμε έτσι μέχρι να παγώσει η κόλαση. Να μην υπαναχωρήσουμε.

Προβάλλεται η δικαιολογία ότι όλες οι χώρες μεγάλες, μικρές, μικρομέγαλες έπεσαν επάνω μας να μας πείσουν, να μας δελεάσουν, να μας απειλήσουν να δεχτούμε κάποιο όνομα.

Γιατί όμως οι χώρες αυτές δεν μπόρεσαν να κάνουν τα Σκόπια, ένα ανθυποκρατίδιο κατά πολλούς, να μετακινηθούν έστω κατά μία τρίχα από τις παγιωμένες θέσεις τους;

Επειδή βέβαια εμείς πάντα είμαστε οι καλοί, μεγαλόψυχοι, οι πραγματιστές, που διαβλέπουμε τα πολλά οφέλη από την συμφωνία.
Εμείς πήραμε μια γραβάτα, τα Σκοπιανά στρατά θα προβάλλουν τα στήθη τους για να μην περάσει ο εχθρός από τον βορά, και η ΕΕ θα ξεχυθεί στην αχανή αγορά των Σκοπίων.
Η πραγματικότητα είναι ότι είπαμε, όπως λέμε πάντα: Δεν γ… για ένα κωλοόνομα θα ασχολούμαστε τώρα;

Πάμε παρακάτω.
Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής ο Ζάεφ αναφέρθηκε πεντέξι φορές σε σκέτη Μακεδονία.

Ο δικός μας ο χαζοχαρούμενος αντί να χασκογελάει έπρεπε αμέσως να τον διακόψει και να του πει:

Σύντροφε, από εδώ και μπρος το κράτος σου λέγεται Βόρεια Μακεδονία. Αν από επίσημα χείλη ή και από άλλο κράτος ειπωθεί σκέτη Μακεδονία η συμφωνία μεταβάλλεται σε κωλόχαρτο.
Τι θα γίνει αν κάποιος αποκαλέσει τη Βόρεια Κορέα σκέτη Κορέα;
Αντ’ αυτού όμως αρχίσαμε τις ιερεμιάδες ότι όλοι θα την αποκαλούν σκέτη Μακεδονία.
Δεν υπάρχει τρόπος να διασφαλιστεί τουλάχιστον το Β. Μακεδονία;

[Βινόσαυρος]

Θέλω να δω το θέμα από άλλη σκοπιά.
Από τότε που ανέκυψε ασχολήθηκαν πολλές κυβερνήσεις, και κολλήσαμε σε αδιέξοδο.
Σταθήκαμε τελικά στο FYROM, έστω για προσωπική χρήση. Κάτι ήταν και αυτό. Μια χαρά κάναμε τις δουλειές μαζί τους.

Και μόνο για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας θα έπρεπε να συνεχίσουμε έτσι μέχρι να παγώσει η κόλαση. Να μην υπαναχωρήσουμε.

[Βινόσαυρος]