ΣτΕ: Χάνει οριστικά τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα ο Γερμανός καθηγητής ιστορίας, Χάινς Ρίχτερ

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Στο αρθρο υπάρχουν κριτικές από άλλους ιστορικούς, και όχι οι παπαριες της καθημερινής για τους "λαϊκιστές ελληνες", το γνωστό κακόμοιικο παραμυθι

1. Το βιβλίο του Χ. Ρίχτερ είναι μια πυκνογραμμένη εξιστόρηση της Μάχης της Κρήτης. Πρόκειται για ένα αναλυτικό βιβλίο στρατιωτικής ιστορίας το οποίο αξιοποιεί τις πηγές όλων των πλευρών και εστιάζει στις αεροναυτικές και χερσαίες επιχειρήσεις. Ασχολείται με ζητήματα στρατηγικής και συνοψίζει τις εκτιμήσεις και τις ευθύνες των εμπολέμων, τόσο για την έκβαση της αναμέτρησης όσο και για ζητήματα εγκλημάτων πολέμου. Η απολογητική στάση που επέλεξε να υιοθετήσει ο συγγραφέας σχετικά με τις αγριότητες των αλεξιπτωτιστών κατά των αμάχων επισκιάζει, και τελικά ακυρώνει, τη συγκεκριμένη μελέτη στο σύνολό της.


2. Ο συγγραφέας αναπαριστά τη μάχη ως αναμέτρηση μεταξύ τακτικών στρατευμάτων και αυτό είναι το πλαίσιο αναφοράς και εξαγωγής όλων των συμπερασμάτων του. Για τον Ρίχτερ, ο ελληνικός παράγοντας στη Μάχη μοιάζει με παραφωνία σε ένα μεγάλο συμφωνικό έργο. Είτε υποβαθμίζεται ως στρατηγικά ασήμαντος στο γενικό πλαίσιο, είτε παρουσιάζεται ως ηθικά διαβλητός εξαιτίας «ακροτήτων» οι οποίες είτε πρέπει να πιστωθούν στην βρετανική πλευρά, είτε στον πρωτογονισμό των Κρητικών. Από κάθε άποψη το βιβλίο καταφανώς μεροληπτεί και, ακόμα κι αν έλειπαν οι επίμαχες αναφορές στο θέμα των αντιποίνων, πάλι θα είχαμε μια εμφανή αδυναμία κατανόησης του παράγοντα «κρητικός λαός» στην εξίσωση, όπως έχουν ορθά επισημάνει πολλοί σχολιαστές και επικριτές του βιβλίου.

3. Ο Ρίχτερ δεν είναι μοναδική περίπτωση ιστορικού που συζητά το θέμα των ναζιστικών αντιποίνων με βάση μια υποτιθέμενη σχέση αιτίας-αποτελέσματος, αν και θα πρέπει να πούμε πως τέτοιες απολογητικές τάσεις δεν ανήκουν στον κανόνα της mainstream γερμανικής ιστοριογραφίας. Ο ισχυρισμός πως ο Unger πιθανόν «προσπάθησε να συγκαλύψει τα έκτροπα προκειμένου να αποτρέψει τις αρνητικές αντιδράσεις της γερμανικής κοινής γνώμης» είναι τουλάχιστον αλλόκοτος. Αν τον δεχτούμε θα πρέπει να ακυρώσουμε όλη την ουσία της πολιτικής αντιποίνων που ακολούθησαν τα στρατεύματα κατοχής όχι μόνο στην Κρήτη αλλά σε όλη την Ευρώπη: μια ισχυρή, συντονισμένη και ενορχηστρωμένη προπαγάνδα γύρω από κάθε περιστατικό «ωμοτήτων ανταρτών» οι οποίες όχι μόνο έπρεπε να κοινοποιούνται παντού αλλά και να κατασκευάζονται από το μηδέν και να υπερτονίζονται, προκειμένου να νομιμοποιείται εκ των υστέρων το σύστημα της βίας των κατακτητών στο σύνολό του. Προβληματική ως προς αυτό είναι και η εμφανής προσπάθεια να εξηγηθεί ο ανταρτοπόλεμος μέσα από το «πολιτισμικό χάσμα» μεταξύ Γερμανών και Κρητικών ως προς τη διεξαγωγή του πολέμου. Στο έργο του Ρίχτερ διακρίνουμε τάσεις γενικοποίησης και αναγωγής στοιχείων πολιτισμικής ταυτότητας σε παγιωμένες εθνικές κατηγορίες. Πίσω από την ανάλυσή του, υπάρχουν «Έλληνες» και «Γερμανοί» που σκέφτονται και δρουν με συγκεκριμένους τρόπους. Το πρόβλημα ξεκινά όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε τις πηγές και να ανασυγκροτήσουμε το ιστορικό γίγνεσθαι παίρνοντας ως δεδομένες αυτές τις συνολοποιητικές διατυπώσεις. Επειδή αυτές οι γενικεύσεις είναι γοητευτικές, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως μιλάμε για μια άγρια και πολύνεκρη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην οποία επιτιθέμενη ήταν η ναζιστική Γερμανία και όχι για λαούς που κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν διαφωνώντας γύρω από την την παράδοση και τα έθιμά τους.

4. Η πρόθεση του Ρίχτερ μέσα στο βιβλίο είναι να παρουσιάσει την Μάχη της Κρήτης ως μια «ιπποτική» σύγκρουση των δύο μεγάλων αντιπάλων
-Γερμανών και Βρετανών- με εκατέρωθεν ηρωισμούς στο πεδίο της μάχης και ρητούς ή άγραφους κώδικες συμπεριφοράς. Δεν θα ήταν εντελώς άστοχο να πούμε ότι το 1941 είχαν απομείνει κάποια προσχήματα σε ό,τι αφορά τους κανόνες διεξαγωγής μιας πολεμικής αναμέτρησης, κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν κάνει ως τότε ό,τι μπορούσαν για να «ξεγράψουν» το δίκαιο του πολέμου, όπως τους ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς αμάχων σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και αλλού (Ρόττερνταμ, Βελιγράδι), τα εγκλήματα εναντίον αμάχων και τις πολιτικές εκμετάλλευσης στην Τσεχία και ειδικά στην Πολωνία, τις όχι και τόσο γνωστές ρατσιστικού χαρακτήρα εκτελέσεις στρατιωτών των αποικιακών μονάδων του γαλλικού στρατού κατά την εκστρατεία του 1940 και πολλά άλλα. Η ανάδειξη της Κρήτης από τον Ρίχτερ σε υποτιθέμενη «τομή», δηλαδή αφορμή μετατροπής του πολέμου σε «βρώμικο» είναι μια υπόγεια προσπάθεια συνολικής δικαίωσης του δράστη (που υποτίθεται απαντά στις «αγριότητες» των αμάχων που υφίστανται έναν πόλεμο που ο ίδιος ξεκίνησε!) και, εν τέλει, σχετικοποίησης της πρωταρχικής γερμανικής ευθύνης για τον «ολοκληρωτικό πόλεμο» και τις γενοκτονικές διαστάσεις που τελικά αυτός προσέλαβε.

5. Και μόνο αυτό το εδάφιο θα ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει τις αντιδράσεις εναντίον του βιβλίου. Ο Ρίχτερ δεν μένει, ως όφειλε, στην παράθεση-διασταύρωση των διαθέσιμων αριθμητικών στοιχείων (τα οποία προφανώς αποκλίνουν μεταξύ τους), αλλά προχωρεί σε επικίνδυνα εδάφη: Θέλοντας να παρουσιάσει τα αντίποινα πιο ήπια από ό,τι πιστεύεται, τα ποσοτικοποιεί. Εισάγει εντελώς αυθαίρετα και με τρόπο προκλητικό, κριτήρια σχετικά με το «πολύ» και το «λίγο». Αυτή η αριθμολογία δεν είναι απλώς μια τακτική συμψηφισμού. Επιχειρεί να διαταράξει σκόπιμα την αιτιώδη σχέση ανάμεσα στην εμπειρία της Μάχης της Κρήτης και την κατοχική πολιτική που εφαρμόστηκε αμέσως μετά έως το 1945.

https://www.haniotika-nea.gr/i-machi-ti ... -istorias/

[ΓΑΛΗ]

Να σου θέσω ένα αντίστοιχο ερώτημα, για να καταλάβεις την αναλογία. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την επανάσταση του 21.

Εχουμε μια υπόθεση: Οτι ο αγώνας των Ελλήνων για την ελευθερία, συνέβαλλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση του έθνους.

Ερχεται τώρα ο "αιρετικός" ιστορικός (ας τον ονομάσουμε Δήμου) και επιχειρεί να αποδομήσει την παραπάνω υπόθεση.

Πώς το κάνει αυτό; Λέγοντας "ναι, αλλά περισσότερο σφάζονταν μεταξύ τους, παρά πολεμούσαν με τους Τούρκους".

Αυτό τώρα τι είναι; Αλλάζει το αποτέλεσμα που ήταν ο ένοπλος αγώνας και η απελευθέρωση; Ή μήπως θα πρέπει να θεωρούμε ότι οι ήρωες του 21 ήταν οι απόλυτοι "μεταφυσικοί καλοί".

Βλέπεις το πρόβλημα όλων των δήθεν "αιρετικών" ιστορικών που επιχειρούν να απομυθοποιήσουν την ιστορία, είναι ότι θεωρούν ότι πετυχαίνουν τον στόχο τους. Αλλά πάντα παίρνουν τα @@ μας. Και καλός του πήρανε την έδρα, για να σταματήσει αυτή η ηλιθιότητα σε αυτό τον τόπο.

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Και όλως τυχαίως, όσοι θεωρούν παρεξηγημένους φίλους τους Τούρκους, θεωρούν τέρατα τους Γερμανούς. Και το αντίστροφο.

[AlienWay]

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Και όλως τυχαίως, όσοι θεωρούν παρεξηγημένους φίλους τους Τούρκους, θεωρούν τέρατα τους Γερμανούς. Και το αντίστροφο.

Γι αυτό εμένα με βλέπεις να είμαι αντίθετος και στις δύο περιπτώσεις. Σου είπα: Η μεθοδολογία τους είναι πανομοιότυπη, είτε πρόκειται για τους μεν, είτε για τους δε.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Και όλως τυχαίως, όσοι θεωρούν παρεξηγημένους φίλους τους Τούρκους, θεωρούν τέρατα τους Γερμανούς. Και το αντίστροφο.

Την ιστορία ως προς το
ΤΙ ΣΥΝΈΒΗ
Θα πρέπει να την μελετούμε με
Αντικειμενικότητα
Αμεροληψία
Εργαστηριακή ψυχρότητα

Τώρα για το
ΠΩΣ ΑΞΙΟΛΌΓΟΥΜΕ ΑΥΤΌ ΠΟΎ ΣΥΝΈΒΗ
Έχει σχέση περισσότερο με τις σημερινές πολιτικές ιδεολογικές μας απόψεις ημών σήμερα παρά με τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Να σου θέσω ένα αντίστοιχο ερώτημα, για να καταλάβεις την αναλογία. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από την επανάσταση του 21.

Εχουμε μια υπόθεση: Οτι ο αγώνας των Ελλήνων για την ελευθερία, συνέβαλλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση του έθνους.

Ερχεται τώρα ο "αιρετικός" ιστορικός (ας τον ονομάσουμε Δήμου) και επιχειρεί να αποδομήσει την παραπάνω υπόθεση.

Πώς το κάνει αυτό; Λέγοντας "ναι, αλλά περισσότερο σφάζονταν μεταξύ τους, παρά πολεμούσαν με τους Τούρκους".

Αυτό τώρα τι είναι; Αλλάζει το αποτέλεσμα που ήταν ο ένοπλος αγώνας και η απελευθέρωση; Ή μήπως θα πρέπει να θεωρούμε ότι οι ήρωες του 21 ήταν οι απόλυτοι "μεταφυσικοί καλοί".

Βλέπεις το πρόβλημα όλων των δήθεν "αιρετικών" ιστορικών που επιχειρούν να απομυθοποιήσουν την ιστορία, είναι ότι θεωρούν ότι πετυχαίνουν τον στόχο τους. Αλλά πάντα παίρνουν τα @@ μας. Και καλός του πήρανε την έδρα, για να σταματήσει αυτή η ηλιθιότητα σε αυτό τον τόπο.

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Το ότι ειδικά είναι Γερμανός, έπρεπε να είναι πιο προσεκτικος. Το πνεύμα όσων γράφει είναι εμφανές πώς εντάσσονται σε μια λογική αναθεωρητικου σχετικισμου, θέλοντας να βάλει τον δεύτερο παγκόσμιο σε πλαίσια λες και πολεμαει το Ιράν με το Ιράκ. Είναι πάγια οπτική αυτή αυτής της σχολής, ναι μεν αλλά, και οι άλλοι έκαναν αναλογα, η δρεσδη, οι αποικιες ,μπλα μπλα.

[AlienWay]

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Το ότι ειδικά είναι Γερμανός, έπρεπε να είναι πιο προσεκτικος. Το πνεύμα όσων γράφει είναι εμφανές πώς εντάσσονται σε μια λογική αναθεωρητικου σχετικισμου, θέλοντας να βάλει τον δεύτερο παγκόσμιο σε πλαίσια λες και πολεμαει το Ιράν με το Ιράκ. Είναι πάγια οπτική αυτή αυτής της σχολής, ναι μεν αλλά, και οι άλλοι έκαναν αναλογα, η δρεσδη, οι αποικιες ,μπλα μπλα.

Αναθεωρητικός σκεπτικισμός ήταν όλο το αφήγημα των εθνομηδενιστών του κυνερνοεμφυλίου της περιόδου 2005-2009

[nostromos]

οποιος δοκιμασε να παραστησει τον large σε Γερμανο αυτα επαθε ...

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Φαντασου να πούμε ότι οι έλληνες επαναστάτες του 21 .. σκότωναν και αμαχους τούρκους γυναικόπαιδα και μάλιστα βιαζαν και τουρκοπουλες

Μα εννοείται ότι ισχύει αυτό. Το θέμα είναι ότι οι αιρετικοί το αναφέρουν θεωρώντας ότι ακυρώνουν το νόημα της επανάστασης.

Το ότι ειδικά είναι Γερμανός, έπρεπε να είναι πιο προσεκτικος. Το πνεύμα όσων γράφει είναι εμφανές πώς εντάσσονται σε μια λογική αναθεωρητικου σχετικισμου, θέλοντας να βάλει τον δεύτερο παγκόσμιο σε πλαίσια λες και πολεμαει το Ιράν με το Ιράκ. Είναι πάγια οπτική αυτή αυτής της σχολής, ναι μεν αλλά, και οι άλλοι έκαναν αναλογα, η δρεσδη, οι αποικιες ,μπλα μπλα.

Δε έχουμε το δικαίωμα να μελετούμε αντικειμενικά και αμερόληπτα την ιστορία του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου;

[ΓΑΛΗ]

Στο αρθρο υπάρχουν κριτικές από άλλους ιστορικούς, και όχι οι παπαριες της καθημερινής για τους "λαϊκιστές ελληνες", το γνωστό κακόμοιικο παραμυθι

1. Το βιβλίο του Χ. Ρίχτερ είναι μια πυκνογραμμένη εξιστόρηση της Μάχης της Κρήτης. Πρόκειται για ένα αναλυτικό βιβλίο στρατιωτικής ιστορίας το οποίο αξιοποιεί τις πηγές όλων των πλευρών και εστιάζει στις αεροναυτικές και χερσαίες επιχειρήσεις. Ασχολείται με ζητήματα στρατηγικής και συνοψίζει τις εκτιμήσεις και τις ευθύνες των εμπολέμων, τόσο για την έκβαση της αναμέτρησης όσο και για ζητήματα εγκλημάτων πολέμου. Η απολογητική στάση που επέλεξε να υιοθετήσει ο συγγραφέας σχετικά με τις αγριότητες των αλεξιπτωτιστών κατά των αμάχων επισκιάζει, και τελικά ακυρώνει, τη συγκεκριμένη μελέτη στο σύνολό της.


2. Ο συγγραφέας αναπαριστά τη μάχη ως αναμέτρηση μεταξύ τακτικών στρατευμάτων και αυτό είναι το πλαίσιο αναφοράς και εξαγωγής όλων των συμπερασμάτων του. Για τον Ρίχτερ, ο ελληνικός παράγοντας στη Μάχη μοιάζει με παραφωνία σε ένα μεγάλο συμφωνικό έργο. Είτε υποβαθμίζεται ως στρατηγικά ασήμαντος στο γενικό πλαίσιο, είτε παρουσιάζεται ως ηθικά διαβλητός εξαιτίας «ακροτήτων» οι οποίες είτε πρέπει να πιστωθούν στην βρετανική πλευρά, είτε στον πρωτογονισμό των Κρητικών. Από κάθε άποψη το βιβλίο καταφανώς μεροληπτεί και, ακόμα κι αν έλειπαν οι επίμαχες αναφορές στο θέμα των αντιποίνων, πάλι θα είχαμε μια εμφανή αδυναμία κατανόησης του παράγοντα «κρητικός λαός» στην εξίσωση, όπως έχουν ορθά επισημάνει πολλοί σχολιαστές και επικριτές του βιβλίου.

3. Ο Ρίχτερ δεν είναι μοναδική περίπτωση ιστορικού που συζητά το θέμα των ναζιστικών αντιποίνων με βάση μια υποτιθέμενη σχέση αιτίας-αποτελέσματος, αν και θα πρέπει να πούμε πως τέτοιες απολογητικές τάσεις δεν ανήκουν στον κανόνα της mainstream γερμανικής ιστοριογραφίας. Ο ισχυρισμός πως ο Unger πιθανόν «προσπάθησε να συγκαλύψει τα έκτροπα προκειμένου να αποτρέψει τις αρνητικές αντιδράσεις της γερμανικής κοινής γνώμης» είναι τουλάχιστον αλλόκοτος. Αν τον δεχτούμε θα πρέπει να ακυρώσουμε όλη την ουσία της πολιτικής αντιποίνων που ακολούθησαν τα στρατεύματα κατοχής όχι μόνο στην Κρήτη αλλά σε όλη την Ευρώπη: μια ισχυρή, συντονισμένη και ενορχηστρωμένη προπαγάνδα γύρω από κάθε περιστατικό «ωμοτήτων ανταρτών» οι οποίες όχι μόνο έπρεπε να κοινοποιούνται παντού αλλά και να κατασκευάζονται από το μηδέν και να υπερτονίζονται, προκειμένου να νομιμοποιείται εκ των υστέρων το σύστημα της βίας των κατακτητών στο σύνολό του. Προβληματική ως προς αυτό είναι και η εμφανής προσπάθεια να εξηγηθεί ο ανταρτοπόλεμος μέσα από το «πολιτισμικό χάσμα» μεταξύ Γερμανών και Κρητικών ως προς τη διεξαγωγή του πολέμου. Στο έργο του Ρίχτερ διακρίνουμε τάσεις γενικοποίησης και αναγωγής στοιχείων πολιτισμικής ταυτότητας σε παγιωμένες εθνικές κατηγορίες. Πίσω από την ανάλυσή του, υπάρχουν «Έλληνες» και «Γερμανοί» που σκέφτονται και δρουν με συγκεκριμένους τρόπους. Το πρόβλημα ξεκινά όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε τις πηγές και να ανασυγκροτήσουμε το ιστορικό γίγνεσθαι παίρνοντας ως δεδομένες αυτές τις συνολοποιητικές διατυπώσεις. Επειδή αυτές οι γενικεύσεις είναι γοητευτικές, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως μιλάμε για μια άγρια και πολύνεκρη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην οποία επιτιθέμενη ήταν η ναζιστική Γερμανία και όχι για λαούς που κάθονται σε ένα τραπέζι και συζητούν διαφωνώντας γύρω από την την παράδοση και τα έθιμά τους.

4. Η πρόθεση του Ρίχτερ μέσα στο βιβλίο είναι να παρουσιάσει την Μάχη της Κρήτης ως μια «ιπποτική» σύγκρουση των δύο μεγάλων αντιπάλων
-Γερμανών και Βρετανών- με εκατέρωθεν ηρωισμούς στο πεδίο της μάχης και ρητούς ή άγραφους κώδικες συμπεριφοράς. Δεν θα ήταν εντελώς άστοχο να πούμε ότι το 1941 είχαν απομείνει κάποια προσχήματα σε ό,τι αφορά τους κανόνες διεξαγωγής μιας πολεμικής αναμέτρησης, κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν κάνει ως τότε ό,τι μπορούσαν για να «ξεγράψουν» το δίκαιο του πολέμου, όπως τους ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς αμάχων σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά και αλλού (Ρόττερνταμ, Βελιγράδι), τα εγκλήματα εναντίον αμάχων και τις πολιτικές εκμετάλλευσης στην Τσεχία και ειδικά στην Πολωνία, τις όχι και τόσο γνωστές ρατσιστικού χαρακτήρα εκτελέσεις στρατιωτών των αποικιακών μονάδων του γαλλικού στρατού κατά την εκστρατεία του 1940 και πολλά άλλα. Η ανάδειξη της Κρήτης από τον Ρίχτερ σε υποτιθέμενη «τομή», δηλαδή αφορμή μετατροπής του πολέμου σε «βρώμικο» είναι μια υπόγεια προσπάθεια συνολικής δικαίωσης του δράστη (που υποτίθεται απαντά στις «αγριότητες» των αμάχων που υφίστανται έναν πόλεμο που ο ίδιος ξεκίνησε!) και, εν τέλει, σχετικοποίησης της πρωταρχικής γερμανικής ευθύνης για τον «ολοκληρωτικό πόλεμο» και τις γενοκτονικές διαστάσεις που τελικά αυτός προσέλαβε.

5. Και μόνο αυτό το εδάφιο θα ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει τις αντιδράσεις εναντίον του βιβλίου. Ο Ρίχτερ δεν μένει, ως όφειλε, στην παράθεση-διασταύρωση των διαθέσιμων αριθμητικών στοιχείων (τα οποία προφανώς αποκλίνουν μεταξύ τους), αλλά προχωρεί σε επικίνδυνα εδάφη: Θέλοντας να παρουσιάσει τα αντίποινα πιο ήπια από ό,τι πιστεύεται, τα ποσοτικοποιεί. Εισάγει εντελώς αυθαίρετα και με τρόπο προκλητικό, κριτήρια σχετικά με το «πολύ» και το «λίγο». Αυτή η αριθμολογία δεν είναι απλώς μια τακτική συμψηφισμού. Επιχειρεί να διαταράξει σκόπιμα την αιτιώδη σχέση ανάμεσα στην εμπειρία της Μάχης της Κρήτης και την κατοχική πολιτική που εφαρμόστηκε αμέσως μετά έως το 1945.

https://www.haniotika-nea.gr/i-machi-ti ... -istorias/

Ακόμη ένα κουραστικό μπλαμπλαμπλά, στο γνωστό κόνσεπτ του ανορθολογικού "συμψηφισμού", την προσπάθεια απόκρυψης/αποπροσανατολισμού από την "αιτιώδη σχέση" κλπ κλπ

Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο που παίζει και το κατεβατό από το λινκ του βάτραχου.



You can't teach an old dog new tricks.

Μαξ, να είναι κόκκαλο, τρέχα πιασ' το.

[Dwarven Blacksmith]

Spoiler

είναι σαν κάποιος να βγει και να γράψει ένα βιβλίο για τη σφαγή της Τριπολιτσάς και εμείς να τον δικάσουμε επειδή δεν θέλουμε να ακούγεται το γεγονός ότι οι πρόγονοί μας έσφαξαν τους Τούρκους
ε τι να κάνουμε, είναι ένα γεγονός, deal with it
αν έχεις διαφορετικά στοιχεία εξέθεσέ τα και απέδειξε ότι γράφει λάθος, όχι δίκες και αφαίρεση τιμητικών τίτλων

σαν παιδάκια κάνουμε

όχι σαν παιδάκια
σαν συμπλεγματικά -γαυροπασοκικά σκουπίδια

Είσαι σίγουρα στη σωστή πλευρά; Ξανασκεψου το.

[AlienWay]

Εδώ, από το άρθρο της καθημερινής:

Σύμφωνα με τον κ. Ρίχτερ, ένας ακόμα μύθος είναι και ότι ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο γιατί οι Ελληνες αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση επί έξι εβδομάδες, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν οι μεραρχίες να φτάσουν στη Μόσχα. «Στο βιβλίο μου “Η Ιταλογερμανική επίθεση” ανέλυσα και κατέρριψα αυτή τη θεωρία.

Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι ο "μύθος" αυτός είναι αποδεκτός από τους περισσότερους διεθνείς ιστορικούς.

Πώς τάχα τον κατέρριψε; Η μεθοδολογία είναι γνωστή από τα δικά μας μπουμπούκια. Έθεσε ως στόχο την κατάρριψή του, βρήκε και κάνα δυο επίσημα έγγραφα που δείχνουν ότι τα πράγματα "δεν έγιναν ακριβώς έτσι", αποσιώπησε κάνα δυο επίσημα έγγραφα που δείχνουν ότι "τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι", βρήκε και κάνα δυο παράγοντες που καθιστούσαν πιθανό το να καθυστερήσουν οι μεραρχίες για άλλο λόγο και σου λέει "ωπ! Το κατέρριψα".

Τα ξέρουμε αυτά και από τους δικούς μας "αιρετικούς".

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

οποιος δοκιμασε να παραστησει τον large σε Γερμανο αυτα επαθε ...

Τέτοιες μαλακιες θα έλεγαν και καμποσοι Εβραίοι, και έγιναν σαπούνια σεμνά και ταπεινά.

[AlienWay]

οποιος δοκιμασε να παραστησει τον large σε Γερμανο αυτα επαθε ...

Επιτέλους, κάποιος το είπε κι αυτό

[Orion22]

Spoiler

Spoiler

είναι σαν κάποιος να βγει και να γράψει ένα βιβλίο για τη σφαγή της Τριπολιτσάς και εμείς να τον δικάσουμε επειδή δεν θέλουμε να ακούγεται το γεγονός ότι οι πρόγονοί μας έσφαξαν τους Τούρκους
ε τι να κάνουμε, είναι ένα γεγονός, deal with it
αν έχεις διαφορετικά στοιχεία εξέθεσέ τα και απέδειξε ότι γράφει λάθος, όχι δίκες και αφαίρεση τιμητικών τίτλων

σαν παιδάκια κάνουμε

όχι σαν παιδάκια
σαν συμπλεγματικά -γαυροπασοκικά σκουπίδια

Είσαι σίγουρα στη σωστή πλευρά; Ξανασκεψου το.

Spoiler

Μεγάλη κουβέντα αυτή...

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Μία φασιστική αρχή είναι ότι την ιστορία την μελετούμε όχι έτσι όπως έγινε πραγματικά αλλά όπως βολευει την δική μας πολιτική ιδεολογική πλευρά ..