Χειμώνας 1940: Ο Στάλιν υπόσχεται Ανατολική Μακεδονία και Θράκη στους Βουλγάρους

[Στρακαστρουκας]

Υπήρχαν φωνές, υπήρχαν πλάνα, υπήρχε αντικομουνισμος αλλά συνθήκη συμμαχίας με τους Ναζι οπως αυτή των Σοβιετικών δεν υπήρχε ούτε υπήρξε.

Και στην Ισπανία γιατί να ανακατευτούν, για να κερδίσουν οι Σταλινικοί του ΚΚΙ που είχαν πάρει το πάνω χέρι στο μετωπο;
Είτε αυτοί κέρδιζαν είτε ο Φράνκο το ίδιο δικτατορία θα είχε η Ισπανία.

Οχι δεν υπηρξε καμια συμμαχια. Απλα αφησαν τον Χιτλερ να προσαρτησει την Αυστρια, να προσαρτησει την Σουδητια και να εισβαλλει στο υπολοιπο της Τσεχοσλοβακιας. Οσο για την Ισπανια η κυβερνηση του 1936 ηταν δημοκρατικα εκλεγμενη. Οι δυτικοι ανεχτηκαν την παρουσια δεκαδων χιλιαδων στρατιωτων του αξονα στην χωρα την ιδια ωρα που κανανε εμπαργκο στην κυβερνηση της Μαδριτης. Η Δυση ενισχυσε τον Χιτλερ αλλα επειδη η πολιτικη της γυρισε μπουμερανγκ εκ των υστερων παρουσιαζετε η ισχυροποιηση του Χιτλερ απο τους δυτικους σαν "λαθος"

[Chainis]

Υπήρχαν φωνές, υπήρχαν πλάνα, υπήρχε αντικομουνισμος αλλά συνθήκη συμμαχίας με τους Ναζι οπως αυτή των Σοβιετικών δεν υπήρχε ούτε υπήρξε.

Και στην Ισπανία γιατί να ανακατευτούν, για να κερδίσουν οι Σταλινικοί του ΚΚΙ που είχαν πάρει το πάνω χέρι στο μετωπο;
Είτε αυτοί κέρδιζαν είτε ο Φράνκο το ίδιο δικτατορία θα είχε η Ισπανία.

Οχι δεν υπηρξε καμια συμμαχια. Απλα αφησαν τον Χιτλερ να προσαρτησει την Αυστρια, να προσαρτησει την Σουδητια και να εισβαλλει στο υπολοιπο της Τσεχοσλοβακιας. Οσο για την Ισπανια η κυβερνηση του 1936 ηταν δημοκρατικα εκλεγμενη. Οι δυτικοι ανεχτηκαν την παρουσια δεκαδων χιλιαδων στρατιωτων του αξονα στην χωρα την ιδια ωρα που κανανε εμπαργκο στην κυβερνηση της Μαδριτης. Η Δυση ενισχυσε τον Χιτλερ αλλα επειδη η πολιτικη της γυρισε μπουμερανγκ εκ των υστερων παρουσιαζετε η ισχυροποιηση του Χιτλερ απο τους δυτικους σαν "λαθος"

Δεν ήταν προετοιμάστε οι για πόλεμο και φάνηκε στην πράξη μετά.
Τον άφησαν εδώ κι εκεί αλλά στην Πολωνία δεν τον άφησαν και την Πολωνία την ξεχνάς για κάποιο λόγο.

[πατησιωτης]

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

Ήταν μέρος των συζητήσεων, αυτό είναι γνωστό. Από το ίδιο βιβλίο (που καλύπτει τα πάντα):

Before Molotov left Berlin, Ribbentrop was game enough to write up and hand over to him a draft agreement transforming the Tripartite Pact into a “Four-Power Pact” devoted to “the early restoration of world peace” (that is, to pressuring Britain into ending the war against the Axis). The four powers would agree to “respect each other’s sphere of influence,” with the boundaries of those influence spheres “to be valid for ten years.” As a sop to Stalin, the Germans put revision of the Montreux Convention front and center, committing the four powers to write up a new convention that “would accord to the Soviet Union the unrestricted right of passage through the Straits for her warships at any time,” while denying such access to other powers, such as the British. Molotov promised to respond after he had consulted with Stalin in Moscow. 18

The mood in the German camp was cautiously optimistic. “Agreement on all questions of mutual interest,” Hitler’s propaganda chief, Joseph Goebbels, wrote in his diary on November 15, the day after Molotov left Berlin. “A cold shower for the ‘friends of the Soviet Union’ in London. We can be satisfied. Everything else depends on Stalin. We shall have to wait for his decision.” 19

Molotov must have shown skill in fooling Ribbentrop, for he had already made up his mind that there was little hope of an agreement. As he wired Stalin just past midnight on the night of November 13–14, “Neither meeting [with Hitler] produced desirable results.” The Führer had shown teeth on the Finnish question, which they “had spent the bulk of their time discussing.” Hitler had swatted Stalin’s “Bulgarian guarantee” away by deferring to Italy. On the Turkish Straits, Hitler had again deferred to his alliance partner in Rome, with talk of overturning Montreux, but no approval of a Soviet occupation. When Molotov had raised this question again with Ribbentrop at the farewell dinner, Ribbentrop had insisted that Germany, Italy, Turkey, and the USSR together write up a post-Montreux convention. But “neither Italy nor Germany,” Molotov had retorted, “is a Black Sea power.” The only “concession” Hitler was willing to give to Soviet Russia, Molotov warned Stalin, “was recognition of the Indian Ocean as our sphere of influence”—a prospect so surreal and unrealistic that it seemed to indicate contempt. 20

Stalin’s formal reply to Ribbentrop’s invitation to join the Tripartite Pact was a blunt no. All but confessing its offensive nature, Molotov delivered the rejection to Schulenburg in person on November 25, 1940, in a handwritten note. The Soviet Union would not join the Tripartite Pact, Stalin declared, until five conditions were met. First, “all German troops must be withdrawn from Finland without delay.” In exchange, Stalin vowed “to safeguard German economic interests in Finland (the export of nickel and timber).” The second condition was that the Soviet Union be permitted, “in the coming months,” to station “naval and land forces [in Turkey] at the Bosporus and the Dardanelles.” Third, the signatory powers must recognize “a Soviet sphere of influence south of Baku and Batumi, towards the Persian Gulf.” Fourth, Japan must “renounce her claim on the coal and oil reserves of north Sakhalin [island].” Finally, Stalin demanded “a fifth secret protocol… recognizing Bulgaria as a security zone of the USSR’s Black Sea borders, pursuant to the signing of a mutual assistance pact between the Soviet Union and Bulgaria.” Unless these five conditions were satisfied in binding “secret protocols,” there would be no Four-Power Pact. 21

Stalin had made it perfectly clear where he stood. The next move was up to Hitler.

Προκύπτει μεγάλη υπερεκτίμηση του Χίτλερ για τις δυνατότητές του.Εάν οι όροι που έθετε ο Στάλιν για να μπει στο Σύμφωνο ήταν να πάρει μόνο τα Στενά και τη Βουλγαρία,η λογική λέει ότι θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί.Δεν απειλούσαν σε κάτι γεωπολιτικά την Γερμανία με δεδομένο βέβαια ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν την Ελλάδα.Και έξοδο στη Μεσόγειο θα είχαν εάν ενδιαφέρονταν βέβαια διότι το είχαν αναθέσει στην Ιταλία και σε τίποτε δεν απειλούνταν τα σύνορα εκεί που ενδιαφέρονταν στην Κεντροανατολική Ευρώπη ενώ πλέον θα χανόταν κάθε πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο η Αγγλία.
Αυτός όμως νόμιζε ότι μπορεί να νικήσει με όλο τον κόσμο απέναντι και φυσικά έχασε.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Έγιναν πολλές αλλαγές συνόρων όπως ξέρουμε στο ανατολικό μπλοκ μεταπολεμικα. Ο ένας έδινε απλόχερα εδάφη στον άλλον.

[Chainis]

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

Ήταν μέρος των συζητήσεων, αυτό είναι γνωστό. Από το ίδιο βιβλίο (που καλύπτει τα πάντα):

Before Molotov left Berlin, Ribbentrop was game enough to write up and hand over to him a draft agreement transforming the Tripartite Pact into a “Four-Power Pact” devoted to “the early restoration of world peace” (that is, to pressuring Britain into ending the war against the Axis). The four powers would agree to “respect each other’s sphere of influence,” with the boundaries of those influence spheres “to be valid for ten years.” As a sop to Stalin, the Germans put revision of the Montreux Convention front and center, committing the four powers to write up a new convention that “would accord to the Soviet Union the unrestricted right of passage through the Straits for her warships at any time,” while denying such access to other powers, such as the British. Molotov promised to respond after he had consulted with Stalin in Moscow. 18

The mood in the German camp was cautiously optimistic. “Agreement on all questions of mutual interest,” Hitler’s propaganda chief, Joseph Goebbels, wrote in his diary on November 15, the day after Molotov left Berlin. “A cold shower for the ‘friends of the Soviet Union’ in London. We can be satisfied. Everything else depends on Stalin. We shall have to wait for his decision.” 19

Molotov must have shown skill in fooling Ribbentrop, for he had already made up his mind that there was little hope of an agreement. As he wired Stalin just past midnight on the night of November 13–14, “Neither meeting [with Hitler] produced desirable results.” The Führer had shown teeth on the Finnish question, which they “had spent the bulk of their time discussing.” Hitler had swatted Stalin’s “Bulgarian guarantee” away by deferring to Italy. On the Turkish Straits, Hitler had again deferred to his alliance partner in Rome, with talk of overturning Montreux, but no approval of a Soviet occupation. When Molotov had raised this question again with Ribbentrop at the farewell dinner, Ribbentrop had insisted that Germany, Italy, Turkey, and the USSR together write up a post-Montreux convention. But “neither Italy nor Germany,” Molotov had retorted, “is a Black Sea power.” The only “concession” Hitler was willing to give to Soviet Russia, Molotov warned Stalin, “was recognition of the Indian Ocean as our sphere of influence”—a prospect so surreal and unrealistic that it seemed to indicate contempt. 20

Stalin’s formal reply to Ribbentrop’s invitation to join the Tripartite Pact was a blunt no. All but confessing its offensive nature, Molotov delivered the rejection to Schulenburg in person on November 25, 1940, in a handwritten note. The Soviet Union would not join the Tripartite Pact, Stalin declared, until five conditions were met. First, “all German troops must be withdrawn from Finland without delay.” In exchange, Stalin vowed “to safeguard German economic interests in Finland (the export of nickel and timber).” The second condition was that the Soviet Union be permitted, “in the coming months,” to station “naval and land forces [in Turkey] at the Bosporus and the Dardanelles.” Third, the signatory powers must recognize “a Soviet sphere of influence south of Baku and Batumi, towards the Persian Gulf.” Fourth, Japan must “renounce her claim on the coal and oil reserves of north Sakhalin [island].” Finally, Stalin demanded “a fifth secret protocol… recognizing Bulgaria as a security zone of the USSR’s Black Sea borders, pursuant to the signing of a mutual assistance pact between the Soviet Union and Bulgaria.” Unless these five conditions were satisfied in binding “secret protocols,” there would be no Four-Power Pact. 21

Stalin had made it perfectly clear where he stood. The next move was up to Hitler.

Προκύπτει μεγάλη υπερεκτίμηση του Χίτλερ για τις δυνατότητές του.Εάν οι όροι που έθετε ο Στάλιν για να μπει στο Σύμφωνο ήταν να πάρει μόνο τα Στενά και τη Βουλγαρία,η λογική λέει ότι θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί.Δεν απειλούσαν σε κάτι γεωπολιτικά την Γερμανία με δεδομένο βέβαια ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν την Ελλάδα.Και έξοδο στη Μεσόγειο θα είχαν εάν ενδιαφέρονταν βέβαια διότι το είχαν αναθέσει στην Ιταλία και σε τίποτε δεν απειλούνταν τα σύνορα εκεί που ενδιαφέρονταν στην Κεντροανατολική Ευρώπη ενώ πλέον θα χανόταν κάθε πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο η Αγγλία.
Αυτός όμως νόμιζε ότι μπορεί να νικήσει με όλο τον κόσμο απέναντι και φυσικά έχασε.

Δεν ήθελε συμμαχία διάρκειας με την ΕΣΣΔ, μόνο προσωρινή.
Ο ζωτικός χώρος που ονειρευόταν και οι πληθυσμοί που θα δούλευαν για την Γερμανία ήταν στην ΕΣΣΔ.

[Fluffy]

Ο Μολότωφ λοιπόν πήγε το Νοέμβριο στη Γερμανία όπου δεν τα βρήκαν. Αυτή η συνάντηση ήταν που οριστικοποίησε και την απόφαση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Το επόμενο λοιπόν διάστημα ξεκίνησαν και πολεμικές προπαρασκευές αλλά και διπλωματικός ανταγωνισμός για επιρροή στα Βαλκάνια με τη χώρα που βρέθηκε στο επίκεντρο να είναι η Βουλγαρία.

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

στον αντικομιντερν αξονα;
Πλέον δεν απαιτώ να πετύχω στο φορουμ βαθύ γνωστη (με εξαιρεση ίσως χρηστες της βικυπεδια ) αλλά έστω 2 συνειρμούς. Τι στο διάλο;

[Scouser]

Ο Μολότωφ λοιπόν πήγε το Νοέμβριο στη Γερμανία όπου δεν τα βρήκαν. Αυτή η συνάντηση ήταν που οριστικοποίησε και την απόφαση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Το επόμενο λοιπόν διάστημα ξεκίνησαν και πολεμικές προπαρασκευές αλλά και διπλωματικός ανταγωνισμός για επιρροή στα Βαλκάνια με τη χώρα που βρέθηκε στο επίκεντρο να είναι η Βουλγαρία.

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

στον αντικομιντερν αξονα;
Πλέον δεν απαιτώ να πετύχω στο φορουμ βαθύ γνωστη (με εξαιρεση ίσως χρηστες της βικυπεδια ) αλλά έστω 2 συνειρμούς. Τι στο διάλο;

Φυσικά (διαβασε το απόσπασμα που έβαλε ο Τζακ). Σύμφωνα εξάλλου με δήλωση του Μολοτωφ, ο φασισμος είναι θέμα οπτικής γωνίας.

[Λίνο Βεντούρα]

Ο Μολότωφ λοιπόν πήγε το Νοέμβριο στη Γερμανία όπου δεν τα βρήκαν. Αυτή η συνάντηση ήταν που οριστικοποίησε και την απόφαση του Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Το επόμενο λοιπόν διάστημα ξεκίνησαν και πολεμικές προπαρασκευές αλλά και διπλωματικός ανταγωνισμός για επιρροή στα Βαλκάνια με τη χώρα που βρέθηκε στο επίκεντρο να είναι η Βουλγαρία.

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

στον αντικομιντερν αξονα;
Πλέον δεν απαιτώ να πετύχω στο φορουμ βαθύ γνωστη (με εξαιρεση ίσως χρηστες της βικυπεδια ) αλλά έστω 2 συνειρμούς. Τι στο διάλο;

«Βαθύ γνωστή» ψάχνει ο αγράμματος θρησκόληπτος φίλος.

[Jack Shephard]

Προκύπτει μεγάλη υπερεκτίμηση του Χίτλερ για τις δυνατότητές του.Εάν οι όροι που έθετε ο Στάλιν για να μπει στο Σύμφωνο ήταν να πάρει μόνο τα Στενά και τη Βουλγαρία,η λογική λέει ότι θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί.Δεν απειλούσαν σε κάτι γεωπολιτικά την Γερμανία με δεδομένο βέβαια ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν την Ελλάδα.Και έξοδο στη Μεσόγειο θα είχαν εάν ενδιαφέρονταν βέβαια διότι το είχαν αναθέσει στην Ιταλία και σε τίποτε δεν απειλούνταν τα σύνορα εκεί που ενδιαφέρονταν στην Κεντροανατολική Ευρώπη ενώ πλέον θα χανόταν κάθε πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο η Αγγλία.
Αυτός όμως νόμιζε ότι μπορεί να νικήσει με όλο τον κόσμο απέναντι και φυσικά έχασε.

Ήταν πιο πολύπλοκο. Γιατί μπορεί αυτές να ήταν οι απαιτήσεις για ένταξη στην τριμερή αλλά οι επιδιώξεις των Σοβιετικών ήταν από τη Φινλανδία, με την οποία θεωρούσαν ότι δεν είχε κλείσει το θέμα, πρόσθετες εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρουμανία (στις οποίες η Γερμανία δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσει λόγω των πετρελαίων), εγγύηση στη Βουλγαρία (= να την μετατρέψει σε puppet state και να τη χρησιμοποιήσει για να ελέγξει τα στενά) έως και αναγνώριση σφαίρας επιρροής των Σοβιετικών νότια του Καυκάσου. Ουσιαστικά ήθελαν να πάρουν ότι μπορούσαν και να μετατρέψουν τη Γερμανία σε απόλυτα εξαρτώμενη.

Εκείνη την περίοδο ο Χίτλερ μόλις είχε χάσει τη μάχη της Αγγλίας και εξέτασε τη μεσογειακή στρατηγική του αλλά οι απαιτήσεις του Φράνκο δημιούργησαν μεγάλη περιπλοκή και εγκατέλειψε αυτά τα σχέδια.

Και όταν υπήρξε διάσταση απόψεων με τη Σοβιετική Ένωση αποφάσισε να πάει σε πόλεμο δύο μετώπων και να επιτεθεί εναντίον του εχθρού που ονειρευόταν να επιτεθεί.

[Scouser]

Να σημειωθεί ότι όταν λέμε ''δεν τα βρήκαν'' εννοούμε ότι δεν τελεσφόρησαν οι συζητήσεις για να ενταχθεί η ΕΣΣΔ στον Άξονα. Ω ναι, έγιναν τέτοιες συζητήσεις μεταξύ της μητερούλας των λαών και των ναζί δολοφόνων.

Ήταν μέρος των συζητήσεων, αυτό είναι γνωστό. Από το ίδιο βιβλίο (που καλύπτει τα πάντα):

Before Molotov left Berlin, Ribbentrop was game enough to write up and hand over to him a draft agreement transforming the Tripartite Pact into a “Four-Power Pact” devoted to “the early restoration of world peace” (that is, to pressuring Britain into ending the war against the Axis). The four powers would agree to “respect each other’s sphere of influence,” with the boundaries of those influence spheres “to be valid for ten years.” As a sop to Stalin, the Germans put revision of the Montreux Convention front and center, committing the four powers to write up a new convention that “would accord to the Soviet Union the unrestricted right of passage through the Straits for her warships at any time,” while denying such access to other powers, such as the British. Molotov promised to respond after he had consulted with Stalin in Moscow. 18

The mood in the German camp was cautiously optimistic. “Agreement on all questions of mutual interest,” Hitler’s propaganda chief, Joseph Goebbels, wrote in his diary on November 15, the day after Molotov left Berlin. “A cold shower for the ‘friends of the Soviet Union’ in London. We can be satisfied. Everything else depends on Stalin. We shall have to wait for his decision.” 19

Molotov must have shown skill in fooling Ribbentrop, for he had already made up his mind that there was little hope of an agreement. As he wired Stalin just past midnight on the night of November 13–14, “Neither meeting [with Hitler] produced desirable results.” The Führer had shown teeth on the Finnish question, which they “had spent the bulk of their time discussing.” Hitler had swatted Stalin’s “Bulgarian guarantee” away by deferring to Italy. On the Turkish Straits, Hitler had again deferred to his alliance partner in Rome, with talk of overturning Montreux, but no approval of a Soviet occupation. When Molotov had raised this question again with Ribbentrop at the farewell dinner, Ribbentrop had insisted that Germany, Italy, Turkey, and the USSR together write up a post-Montreux convention. But “neither Italy nor Germany,” Molotov had retorted, “is a Black Sea power.” The only “concession” Hitler was willing to give to Soviet Russia, Molotov warned Stalin, “was recognition of the Indian Ocean as our sphere of influence”—a prospect so surreal and unrealistic that it seemed to indicate contempt. 20

Stalin’s formal reply to Ribbentrop’s invitation to join the Tripartite Pact was a blunt no. All but confessing its offensive nature, Molotov delivered the rejection to Schulenburg in person on November 25, 1940, in a handwritten note. The Soviet Union would not join the Tripartite Pact, Stalin declared, until five conditions were met. First, “all German troops must be withdrawn from Finland without delay.” In exchange, Stalin vowed “to safeguard German economic interests in Finland (the export of nickel and timber).” The second condition was that the Soviet Union be permitted, “in the coming months,” to station “naval and land forces [in Turkey] at the Bosporus and the Dardanelles.” Third, the signatory powers must recognize “a Soviet sphere of influence south of Baku and Batumi, towards the Persian Gulf.” Fourth, Japan must “renounce her claim on the coal and oil reserves of north Sakhalin [island].” Finally, Stalin demanded “a fifth secret protocol… recognizing Bulgaria as a security zone of the USSR’s Black Sea borders, pursuant to the signing of a mutual assistance pact between the Soviet Union and Bulgaria.” Unless these five conditions were satisfied in binding “secret protocols,” there would be no Four-Power Pact. 21

Stalin had made it perfectly clear where he stood. The next move was up to Hitler.

Προκύπτει μεγάλη υπερεκτίμηση του Χίτλερ για τις δυνατότητές του.Εάν οι όροι που έθετε ο Στάλιν για να μπει στο Σύμφωνο ήταν να πάρει μόνο τα Στενά και τη Βουλγαρία,η λογική λέει ότι θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί.Δεν απειλούσαν σε κάτι γεωπολιτικά την Γερμανία με δεδομένο βέβαια ότι οι ίδιοι θα έπαιρναν την Ελλάδα.Και έξοδο στη Μεσόγειο θα είχαν εάν ενδιαφέρονταν βέβαια διότι το είχαν αναθέσει στην Ιταλία και σε τίποτε δεν απειλούνταν τα σύνορα εκεί που ενδιαφέρονταν στην Κεντροανατολική Ευρώπη ενώ πλέον θα χανόταν κάθε πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο η Αγγλία.
Αυτός όμως νόμιζε ότι μπορεί να νικήσει με όλο τον κόσμο απέναντι και φυσικά έχασε.

Δεν πέρναγαν όμως όλοι οι όροι από το χέρι του. Πχ για τον τέταρτο όρο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα: η Ιαπωνία ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου και ήταν μια πολύ ισχυρή στρατιωτική δύναμη από μόνη της. Αλλά και για τον δεύτερο, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Ιταλία θα δεχόταν, ακόμα και αν η Γερμανία συμφωνούσε. Ο Μουσολίνι ήθελε Μάρε Νόστρουμ και εκείνη την περίοδο φαινόταν να είναι σε καλό δρόμο για να το καταφέρει.