Χθες έκανα μία μικρή βόλτα στα Πομακοχώρια της Ξάνθης , όχι σε όλα ( είναι πάρα πολλά ) . Ανέβηκα από τον δρόμο Ξάνθης - Σταυρούπολης προς Εχίνο , ο δρόμος άνετος αν και με μερικές στροφές , πέρασα από την Σμίνθη και την Μύκη ( σοκ ότι είδα μωρά με μαντίλα , αν και γενικά στην Μύκη επιμένουν να φοράν όλες οι γυναίκες παραδοσιακές φορεσιές ) , στον Εχίνο έπαθα πλάκα από το γεγονός ότι βλέπεις ένα τεράστιο χωριό στο πουθενά με σχεδόν όλες τις υποδομές , και στην συνέχεια ανηφόρισα προς τις Θέρμες όπου υπάρχουν ιαματικές πηγές και ενοικιαζόμενα δωμάτια , έπειτα αντί να συνεχίσω προς το τελωνείο Θερμών για Ζλάτονγκραντ Βουλγαρίας πήγα προς το χωριό Μέδουσα και μετά ακόμα πέντε χιλιόμετρα , δύσβατου χωματόδρομου , στο τελευταίο κατοικημένο χωριό την Κοττάνη όπου υπάρχει μία ταβέρνα διαφορετική από τις υπόλοιπες . Παραδοσιακό Πομακικό σπίτι σαν να είσαι σε μουσείο σε ύψωμα με καταπληκτική θέα και από τις δύο πλευρές , η μία βεράντα κοιτάει τον οικισμό και μία κοιλάδα και η άλλη τα βουνά και ένα ποτάμι που ρέει προς την Ξάνθη . Τα φαγητά πολύ νόστιμα , ψωμί και πίτες ζυμωμένα στο χέρι , ορεκτικά και κρέατα πολύ ωραία στα κάρβουνα ή στην σούβλα και τιμές λογικές για όσα προσφέρει ( τέσσερα άτομα χωρίς ποτά ογδόντα ευρώ αλλά φάγαμε πάρα πολύ ) .
Θετική εντύπωση οι πολλές Ελληνικές σημαίες σε μαγαζιά σπίτια και κτήματα σε πολλά Πομακοχώρια που δείχνει ότι μεγάλη μερίδα του Πομακικού πληθυσμού δεν έχει τουρκική συνείδηση παρά τα λάθη του Ελληνικυο κράτους τις προηγούμενες δεκαετίες .
Η φύση υπέροχη .
