Έφυγε από τη ζωή ο Μίκης Θεοδωράκης

[Εμπεδοκλής]

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δίνει κάποιος μισή δεκάρα για το που θα ταφεί. Πρέπει να είναι από τις πιο γνήσιες εκφράσεις ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Για να σκεφτώ. Βεργίνα, Μυκήνες, Κεραμικός. Α, να. Διότι είναι κομμάτι του πολιτισμού μας...

Ναι. Your point; Αν δεν υπάρχει κάποιος θρησκευτικός λόγος που να σχετίζεται με την πίστη στη μετά θανατον ζωή (στον χριστιανισμό τουλάχιστον δεν υπάρχει) γιατί να σε ενδιαφέρει το που θα ταφεις;

Really;

[Λοξίας]

Και ο Χ’’δάκης μεγάλος ήταν, αλλά σε μέγεθος κάτι σαν τον Λοΐζο (που απόθανε νωρίς).
Ο Θεοδωράκης είναι άλλη κλάση.

Ο Θεοδωράκης ήταν μεγάλο κεφάλαιο, αλλά καμμιά σχέση με τον Χατζιδάκι. Μουσικά δεν συγκρίνονται καθόλου.

Ωχ...αυτό τώρα το είδα.
Παρενέργεια του εμβολίου σίγουρα...

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

εντωμεταξυ αλλη μια μερα σημερα που το κυκλοφορει κανονικα, αλλη μια μερα ξεφτιλας για την κοινωνια μας.

[Beria]

εντωμεταξυ αλλη μια μερα σημερα που το κυκλοφορει κανονικα, αλλη μια μερα ξεφτιλας για την κοινωνια μας.

Το;

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

εντωμεταξυ αλλη μια μερα σημερα που το κυκλοφορει κανονικα, αλλη μια μερα ξεφτιλας για την κοινωνια μας.

Το;

τοση αηδια με πιανει που αυθορμητα δεν μπορεσα να το γραψω. το μακελειο.

[Jolly Roger]

μιας και ο Μίκης έχει συνδεθεί τόσο πολύ - και δικαίως - με τη λαϊκή μουσική, ξεχνιέται η πρώιμη περίοδός του, σαν κλασικός συνθέτης έργων φανερά επηρεασμένων από τον Στραβίνσκι.

Επί χούντας ο Στραβίνσκι (στα 90 του χρόνια) ένωσε τη φωνή του με αυτή του Άρθουρ Μίλερ και άλλων ζητώντας την απελευθέρωση του Μίκη.

[Jolly Roger]

δε νομίζω να υπάρχει καλύτερη περιγραφή για το Μίκη από τα λόγια του Ρίτσου:

«Όλα σ’ αυτόν είναι μεγάλα: ανάστημα, χέρια, πόδια, φωνή, γέλιο, κίνηση – όλα στον υπερθετικό βαθμό. Είναι απ’ αυτούς που όταν χορεύουν στην πλατεία μέσο στο σπίτια τρέμουν τα ταβάνια και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια. Ρωμιός. Γνήσιος Ρωμιός. Κι έχει πάντα κρεμασμένο στον κόρφο του. σε χοντρό, λαϊκό, τσαγκαράδικο σπάγκο (κι όχι σε χρυσή αλυσιδίτσα) γκόλφι του την Ελλάδα. Κι η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπά της.

Ο Μίκης. στον οραματικό δυναμισμό του, έχει κάτι απ’ Μογιακόβσκη. απ’ τον Ουγκώ και τον Μπετόβεν. Ούτε στιγμή δε θα βρούμε το ΜΙκη σε χαλάρωση. Πάντα σε έξαρση. Ένας παλαιστής. Ένας ακάματος αγωνιστής. Φλέβες, νεύρα, μυώνες νεύμα της ιστορίας, σε κάθε νεύμα απ’ το “μέσα” του «(…) έβγαλε από τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες (την ποίηση) και την έφερε ως το τραπέζι του λαού»

[Beria]

μιας και ο Μίκης έχει συνδεθεί τόσο πολύ - και δικαίως - με τη λαϊκή μουσική, ξεχνιέται η πρώιμη περίοδός του, σαν κλασικός συνθέτης έργων φανερά επηρεασμένων από τον Στραβίνσκι.

Επί χούντας ο Στραβίνσκι (στα 90 του χρόνια) ένωσε τη φωνή του με αυτή του Άρθουρ Μίλερ και άλλων ζητώντας την απελευθέρωση του Μίκη.

Οι μουσικές σπουδές του ήταν σοβαρής μουσικής.
Στο Παρίσι σπούδασε με τον Μεσσιάν και είχε πάρει και το βραβείο Σοστακόβιτς για την Σουίτα αρ 1 για πιάνο και ορχήστρα.

[Κόκκορας]

[Jolly Roger]

[Κόκκορας]

[Jolly Roger]

[Jolly Roger]

Στρώσε το στρώμα σου για δυο
Miladin Ristić και Dobrila Čabrić
1966

[Jolly Roger]

[Jolly Roger]