Κάζα που έχετε παθει απο το αντιθετο φυλο

[Puma]

Ακολουθεί κατεβατό.

Περίεργη περίπτωση... ήμουν 25 χρονών (έτος 2005), λίγο πριν μπω φαντάρος. Έμπαινα σε ένα social network site και έψαχνα να βρω μία -κατά την άποψή μου- ενδιαφέρουσα κοπέλα να συνομιλήσουμε. Βρίσκω μία 40 ετών, καθηγήτρια αγγλικών σε σχολείο, της οποίας το προφίλ φάνηκε από τα ελάχιστα... εχμ... normal, οπότε στέλνω μήνυμα. Ανταποκρίθηκε και σχέδον άμεσα ζήτησε να μιλήσουμε τηλεφωνικά. Αν και προσπαθούσα αρχικά να διατηρήσω μία απόσταση, καταλήξαμε να είμαστε σαν να έχουμε σχέση εξ αποστάσεως. Μπήκα φαντάρος και σε κάθε σκοπιά ξενυχτούσε μαζί μου στο τηλέφωνο.

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι τρέχει, όταν σε κάθε άδεια που ερχόμουν Αθήνα, έβρισκε δικαιολογίες να μη βρεθούμε, παρόλο που -υποτίθεται- το ήθελε πολύ. Σε κάποια άδεια και ενώ είχε εξαντλήσει (ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον) τις δικαιολογίες, κανονίζουμε να συναντηθούμε. Ενώ ερχόταν, μου έστειλε μήνυμα για να δηλώσει πόσο χαρούμενη είναι που επιτέλους θα τα πούμε και ότι ανυπομονεί. Και ξαφνικά... ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το κινητό της έδειχνε να μη λειτουργεί. Έπαιρνα στο σπίτι και δεν το σήκωνε. Μετά από 3 μέρες επικοινωνεί. Είπε ότι την ώρα που ερχόταν, είχε ατύχημα με το αυτοκίνητο, το οποίο έγινε σμπαράλια. Εκείνη είχε χτυπήσει λίγο αλλά γενικώς ήταν καλά, όπως είπε. Εκεί κατάλαβα -επιτέλους- ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε ποτέ. Οπότε σταδιακά άρχισα να μειώνω την επικοινωνία μας (δίσταζα να το κάνω απότομα γιατί με όλα αυτά φοβόμουν την αντίδρασή της) ώσπου κάποια στιγμή διεκόπη εντελώς.

Ίσως ένας λόγος που κράτησε τόσο πολύ όλο αυτό ήταν ότι όσο ήμουν φαντάρος, είχα μία ευχάριστη παρέα. Αλλά πίστευα κιόλας ότι θα βρεθούμε, δε γινόταν. Όσο πλησίαζε το τέλος της θητείας μου, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, άρχισε να με πνίγει αυτό. Και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να απολυθώ και να εξακολουθούμε να έχουμε αυτό το είδος επικοινωνίας.

Ορισμένα από τα κάζα της ιστορίας:

• Το μεγαλύτερο ήταν ότι μετά από χρόνια έμαθα πως δεν είχαμε 15 χρόνια διαφορά. Αλλά 31! Επομένως, αυτό από μόνο του εξηγεί αρκετά πράγματα. Οι φωτογραφίες (ρεαλιστικότατες) 40άρας εμφανίσιμης γυναίκας που μου έστελνε τότε, δεν έμαθα σε ποια ανήκαν αλλά πρέπει να ήταν από το οικογενειακό της περιβάλλον.

• Όλη αυτή η επικοινωνία στο στρατό με εξάντλησε. Γιατί, ακόμα και τα μεσημέρια που είχαμε 2 ώρες ξεκούραση και όλοι κοιμόντουσαν, εγώ μιλούσα μαζί της με αποτέλεσμα να μην ξεκουράζομαι καθόλου.

• Έχασα ευκαιρίες να κάνω εκείνη την περίοδο κάτι χειροπιαστό, κι ας μην είχε διάρκεια. Θυμάμαι να προχωράω σε μία έξοδο με φίλους φαντάρους στην Κομοτηνή και κλασικά να μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο. Και ξαφνικά να μπαίνει μπροστά μου μία φοιτήτρια, να μου κλείνει το δρόμο και να μη με αφήνει να περάσω. Και τελικά, επειδή δεν ανταποκρίθηκα, κάτι μου είπε του στυλ "Σου κάνω καμάκι και με αποφεύγεις;". Η άλλη, εντωμεταξύ, να ακούει τη φοιτήτρια και να μου κάνει τηλεφωνικές σκηνές ζηλοτυπίας.

Υπάρχουν και άλλα περίεργα, όμως. στην ιστορία. Όπως, ότι μου έκανε δώρο ένα πανάκριβο gaming laptop ενώ κάτι μου έλεγε σχετικά με το να μου γράψει κάποιο σπίτι... δεν τα λες ακριβώς κάζα αλλά όταν μαθαίνεις ότι η άλλη πλευρά έχει τα θέματά της, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το πρώτο το καταχάρηκα, δεν μπορώ να πω. Το δεύτερο ελπίζω να μην έχει συμβεί, όσο δελεαστικό κι αν είναι ένα ακίνητο από το πουθενά.

[Belisarius]

Έχασα ευκαιρίες να κάνω εκείνη την περίοδο κάτι χειροπιαστό,

Με τόση τηλεφωνική συνομιλία περίμενα το αντίθετο...

[AlienWay]

Ενα από τα πιο σουρεάλ σκηνικά που μου έχει τύχει:

Οδηγούσα το αμάξι μου και πήγαινα στον Χολομώντα Χαλκιδικής. Εκεί, για όσους δεν ξέρουν ο δρόμος έχει όριο τα 100 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ στενός και έχει μόνο μια λωρίδα ανά ρέμα. Εγώ πήγαινα με 80.

Ξαφνικά εμφανίζεται από πίσω ένα αμάξι που έτρεχε σαν τον διάολο και άρχισε να με κολλάει. Εγώ σκέφτηκα "τι διάολο, κάποια στιγμή θα με προσπεράσουν". Οντως, μετά από 5 λεπτά (και πολύ κόλλημα), με προσπέρασε. Μέσα ήταν άντρας, γυναίκα και παιδί. Καθώς με προσπερνούσαν, η γυναίκα ούρλιαζε σαν υστερική "ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ! ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ" και με κοίταζε με οργή.

Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Γύρω στο ένα τέταρτο μετά, διέσχιζα ένα χωριό. Και εκεί που το διέσχιζα, είδα στην πλατεία να βρίσκεται το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που με προσπέρασε, σταματημένο. Το καπό ήταν ανοιχτό, έβγαζε καπνούς και ο σύζυγος ήταν όρθιος μπροστά του, να το κοιτάζει με απόγνωση. Δίπλα του ήταν η υστερική σύζυγος. Με το που με είδε η υστερική σύζυγος, άρχισε να τρέχει σαν λυσσασμένη κατά πάνω μου.

Δίχως δεύτερη σκέψη, ανέπτυξα ταχύτητα και έγινα καπνός.

[killzone]

Ενα από τα πιο σουρεάλ σκηνικά που μου έχει τύχει:

Οδηγούσα το αμάξι μου και πήγαινα στον Χολομώντα Χαλκιδικής. Εκεί, για όσους δεν ξέρουν ο δρόμος έχει όριο τα 100 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ στενός και έχει μόνο μια λωρίδα ανά ρέμα. Εγώ πήγαινα με 80.

Ξαφνικά εμφανίζεται από πίσω ένα αμάξι που έτρεχε σαν τον διάολο και άρχισε να με κολλάει. Εγώ σκέφτηκα "τι διάολο, κάποια στιγμή θα με προσπεράσουν". Οντως, μετά από 5 λεπτά (και πολύ κόλλημα), με προσπέρασε. Μέσα ήταν άντρας, γυναίκα και παιδί. Καθώς με προσπερνούσαν, η γυναίκα ούρλιαζε σαν υστερική "ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ! ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ" και με κοίταζε με οργή.

Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Γύρω στο ένα τέταρτο μετά, διέσχιζα ένα χωριό. Και εκεί που το διέσχιζα, είδα στην πλατεία να βρίσκεται το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που με προσπέρασε, σταματημένο. Το καπό ήταν ανοιχτό, έβγαζε καπνούς και ο σύζυγος ήταν όρθιος μπροστά του, να το κοιτάζει με απόγνωση. Δίπλα του ήταν η υστερική σύζυγος. Με το που με είδε η υστερική σύζυγος, άρχισε να τρέχει σαν λυσσασμένη κατά πάνω μου.

Δίχως δεύτερη σκέψη, ανέπτυξα ταχύτητα και έγινα καπνός.

[AlienWay]

Ενα από τα πιο σουρεάλ σκηνικά που μου έχει τύχει:

Οδηγούσα το αμάξι μου και πήγαινα στον Χολομώντα Χαλκιδικής. Εκεί, για όσους δεν ξέρουν ο δρόμος έχει όριο τα 100 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ στενός και έχει μόνο μια λωρίδα ανά ρέμα. Εγώ πήγαινα με 80.

Ξαφνικά εμφανίζεται από πίσω ένα αμάξι που έτρεχε σαν τον διάολο και άρχισε να με κολλάει. Εγώ σκέφτηκα "τι διάολο, κάποια στιγμή θα με προσπεράσουν". Οντως, μετά από 5 λεπτά (και πολύ κόλλημα), με προσπέρασε. Μέσα ήταν άντρας, γυναίκα και παιδί. Καθώς με προσπερνούσαν, η γυναίκα ούρλιαζε σαν υστερική "ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ! ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ" και με κοίταζε με οργή.

Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Γύρω στο ένα τέταρτο μετά, διέσχιζα ένα χωριό. Και εκεί που το διέσχιζα, είδα στην πλατεία να βρίσκεται το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που με προσπέρασε, σταματημένο. Το καπό ήταν ανοιχτό, έβγαζε καπνούς και ο σύζυγος ήταν όρθιος μπροστά του, να το κοιτάζει με απόγνωση. Δίπλα του ήταν η υστερική σύζυγος. Με το που με είδε η υστερική σύζυγος, άρχισε να τρέχει σαν λυσσασμένη κατά πάνω μου.

Δίχως δεύτερη σκέψη, ανέπτυξα ταχύτητα και έγινα καπνός.

Τώρα είναι αστείο, αλλά την ώρα που συνεβαινε, είχα τρομοκρατηθεί. Μου θύμιζε κάτι ταινίες με ζόμπι τα οποία δεν είναι αργά, αλλά τρέχουνε το κατοστάρι.

[Naida]

Ακολουθεί κατεβατό.

Περίεργη περίπτωση... ήμουν 25 χρονών (έτος 2005), λίγο πριν μπω φαντάρος. Έμπαινα σε ένα social network site και έψαχνα να βρω μία -κατά την άποψή μου- ενδιαφέρουσα κοπέλα να συνομιλήσουμε. Βρίσκω μία 40 ετών, καθηγήτρια αγγλικών σε σχολείο, της οποίας το προφίλ φάνηκε από τα ελάχιστα... εχμ... normal, οπότε στέλνω μήνυμα. Ανταποκρίθηκε και σχέδον άμεσα ζήτησε να μιλήσουμε τηλεφωνικά. Αν και προσπαθούσα αρχικά να διατηρήσω μία απόσταση, καταλήξαμε να είμαστε σαν να έχουμε σχέση εξ αποστάσεως. Μπήκα φαντάρος και σε κάθε σκοπιά ξενυχτούσε μαζί μου στο τηλέφωνο.

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι τρέχει, όταν σε κάθε άδεια που ερχόμουν Αθήνα, έβρισκε δικαιολογίες να μη βρεθούμε, παρόλο που -υποτίθεται- το ήθελε πολύ. Σε κάποια άδεια και ενώ είχε εξαντλήσει (ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον) τις δικαιολογίες, κανονίζουμε να συναντηθούμε. Ενώ ερχόταν, μου έστειλε μήνυμα για να δηλώσει πόσο χαρούμενη είναι που επιτέλους θα τα πούμε και ότι ανυπομονεί. Και ξαφνικά... ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το κινητό της έδειχνε να μη λειτουργεί. Έπαιρνα στο σπίτι και δεν το σήκωνε. Μετά από 3 μέρες επικοινωνεί. Είπε ότι την ώρα που ερχόταν, είχε ατύχημα με το αυτοκίνητο, το οποίο έγινε σμπαράλια. Εκείνη είχε χτυπήσει λίγο αλλά γενικώς ήταν καλά, όπως είπε. Εκεί κατάλαβα -επιτέλους- ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε ποτέ. Οπότε σταδιακά άρχισα να μειώνω την επικοινωνία μας (δίσταζα να το κάνω απότομα γιατί με όλα αυτά φοβόμουν την αντίδρασή της) ώσπου κάποια στιγμή διεκόπη εντελώς.

Ίσως ένας λόγος που κράτησε τόσο πολύ όλο αυτό ήταν ότι όσο ήμουν φαντάρος, είχα μία ευχάριστη παρέα. Αλλά πίστευα κιόλας ότι θα βρεθούμε, δε γινόταν. Όσο πλησίαζε το τέλος της θητείας μου, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, άρχισε να με πνίγει αυτό. Και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να απολυθώ και να εξακολουθούμε να έχουμε αυτό το είδος επικοινωνίας.

Ορισμένα από τα κάζα της ιστορίας:

• Το μεγαλύτερο ήταν ότι μετά από χρόνια έμαθα πως δεν είχαμε 15 χρόνια διαφορά. Αλλά 31! Επομένως, αυτό από μόνο του εξηγεί αρκετά πράγματα. Οι φωτογραφίες (ρεαλιστικότατες) 40άρας εμφανίσιμης γυναίκας που μου έστελνε τότε, δεν έμαθα σε ποια ανήκαν αλλά πρέπει να ήταν από το οικογενειακό της περιβάλλον.

• Όλη αυτή η επικοινωνία στο στρατό με εξάντλησε. Γιατί, ακόμα και τα μεσημέρια που είχαμε 2 ώρες ξεκούραση και όλοι κοιμόντουσαν, εγώ μιλούσα μαζί της με αποτέλεσμα να μην ξεκουράζομαι καθόλου.

• Έχασα ευκαιρίες να κάνω εκείνη την περίοδο κάτι χειροπιαστό, κι ας μην είχε διάρκεια. Θυμάμαι να προχωράω σε μία έξοδο με φίλους φαντάρους στην Κομοτηνή και κλασικά να μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο. Και ξαφνικά να μπαίνει μπροστά μου μία φοιτήτρια, να μου κλείνει το δρόμο και να μη με αφήνει να περάσω. Και τελικά, επειδή δεν ανταποκρίθηκα, κάτι μου είπε του στυλ "Σου κάνω καμάκι και με αποφεύγεις;". Η άλλη, εντωμεταξύ, να ακούει τη φοιτήτρια και να μου κάνει τηλεφωνικές σκηνές ζηλοτυπίας.

Υπάρχουν και άλλα περίεργα, όμως. στην ιστορία. Όπως, ότι μου έκανε δώρο ένα πανάκριβο gaming laptop ενώ κάτι μου έλεγε σχετικά με το να μου γράψει κάποιο σπίτι... δεν τα λες ακριβώς κάζα αλλά όταν μαθαίνεις ότι η άλλη πλευρά έχει τα θέματά της, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το πρώτο το καταχάρηκα, δεν μπορώ να πω. Το δεύτερο ελπίζω να μην έχει συμβεί, όσο δελεαστικό κι αν είναι ένα ακίνητο από το πουθενά.

Φαντάρος και κρατήθηκες από το να κάνεις κάτι με την φοιτήτρια ή όποια άλλη λόγω της εξ αποστάσεως κοπέλας που δεν είχες δει ποτέ; ουαου.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Ακολουθεί κατεβατό.

Περίεργη περίπτωση... ήμουν 25 χρονών (έτος 2005), λίγο πριν μπω φαντάρος. Έμπαινα σε ένα social network site και έψαχνα να βρω μία -κατά την άποψή μου- ενδιαφέρουσα κοπέλα να συνομιλήσουμε. Βρίσκω μία 40 ετών, καθηγήτρια αγγλικών σε σχολείο, της οποίας το προφίλ φάνηκε από τα ελάχιστα... εχμ... normal, οπότε στέλνω μήνυμα. Ανταποκρίθηκε και σχέδον άμεσα ζήτησε να μιλήσουμε τηλεφωνικά. Αν και προσπαθούσα αρχικά να διατηρήσω μία απόσταση, καταλήξαμε να είμαστε σαν να έχουμε σχέση εξ αποστάσεως. Μπήκα φαντάρος και σε κάθε σκοπιά ξενυχτούσε μαζί μου στο τηλέφωνο.

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι τρέχει, όταν σε κάθε άδεια που ερχόμουν Αθήνα, έβρισκε δικαιολογίες να μη βρεθούμε, παρόλο που -υποτίθεται- το ήθελε πολύ. Σε κάποια άδεια και ενώ είχε εξαντλήσει (ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον) τις δικαιολογίες, κανονίζουμε να συναντηθούμε. Ενώ ερχόταν, μου έστειλε μήνυμα για να δηλώσει πόσο χαρούμενη είναι που επιτέλους θα τα πούμε και ότι ανυπομονεί. Και ξαφνικά... ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το κινητό της έδειχνε να μη λειτουργεί. Έπαιρνα στο σπίτι και δεν το σήκωνε. Μετά από 3 μέρες επικοινωνεί. Είπε ότι την ώρα που ερχόταν, είχε ατύχημα με το αυτοκίνητο, το οποίο έγινε σμπαράλια. Εκείνη είχε χτυπήσει λίγο αλλά γενικώς ήταν καλά, όπως είπε. Εκεί κατάλαβα -επιτέλους- ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε ποτέ. Οπότε σταδιακά άρχισα να μειώνω την επικοινωνία μας (δίσταζα να το κάνω απότομα γιατί με όλα αυτά φοβόμουν την αντίδρασή της) ώσπου κάποια στιγμή διεκόπη εντελώς.

Ίσως ένας λόγος που κράτησε τόσο πολύ όλο αυτό ήταν ότι όσο ήμουν φαντάρος, είχα μία ευχάριστη παρέα. Αλλά πίστευα κιόλας ότι θα βρεθούμε, δε γινόταν. Όσο πλησίαζε το τέλος της θητείας μου, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, άρχισε να με πνίγει αυτό. Και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να απολυθώ και να εξακολουθούμε να έχουμε αυτό το είδος επικοινωνίας.

Ορισμένα από τα κάζα της ιστορίας:

• Το μεγαλύτερο ήταν ότι μετά από χρόνια έμαθα πως δεν είχαμε 15 χρόνια διαφορά. Αλλά 31! Επομένως, αυτό από μόνο του εξηγεί αρκετά πράγματα. Οι φωτογραφίες (ρεαλιστικότατες) 40άρας εμφανίσιμης γυναίκας που μου έστελνε τότε, δεν έμαθα σε ποια ανήκαν αλλά πρέπει να ήταν από το οικογενειακό της περιβάλλον.

• Όλη αυτή η επικοινωνία στο στρατό με εξάντλησε. Γιατί, ακόμα και τα μεσημέρια που είχαμε 2 ώρες ξεκούραση και όλοι κοιμόντουσαν, εγώ μιλούσα μαζί της με αποτέλεσμα να μην ξεκουράζομαι καθόλου.

• Έχασα ευκαιρίες να κάνω εκείνη την περίοδο κάτι χειροπιαστό, κι ας μην είχε διάρκεια. Θυμάμαι να προχωράω σε μία έξοδο με φίλους φαντάρους στην Κομοτηνή και κλασικά να μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο. Και ξαφνικά να μπαίνει μπροστά μου μία φοιτήτρια, να μου κλείνει το δρόμο και να μη με αφήνει να περάσω. Και τελικά, επειδή δεν ανταποκρίθηκα, κάτι μου είπε του στυλ "Σου κάνω καμάκι και με αποφεύγεις;". Η άλλη, εντωμεταξύ, να ακούει τη φοιτήτρια και να μου κάνει τηλεφωνικές σκηνές ζηλοτυπίας.

Υπάρχουν και άλλα περίεργα, όμως. στην ιστορία. Όπως, ότι μου έκανε δώρο ένα πανάκριβο gaming laptop ενώ κάτι μου έλεγε σχετικά με το να μου γράψει κάποιο σπίτι... δεν τα λες ακριβώς κάζα αλλά όταν μαθαίνεις ότι η άλλη πλευρά έχει τα θέματά της, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το πρώτο το καταχάρηκα, δεν μπορώ να πω. Το δεύτερο ελπίζω να μην έχει συμβεί, όσο δελεαστικό κι αν είναι ένα ακίνητο από το πουθενά.

71 τωρα η γιαγιά .

Άντε υπομονη και καλοριζικο το τριάρι στου Παπάγου

[Belisarius]

Ενα από τα πιο σουρεάλ σκηνικά που μου έχει τύχει:

Οδηγούσα το αμάξι μου και πήγαινα στον Χολομώντα Χαλκιδικής. Εκεί, για όσους δεν ξέρουν ο δρόμος έχει όριο τα 100 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ στενός και έχει μόνο μια λωρίδα ανά ρέμα. Εγώ πήγαινα με 80.

Ξαφνικά εμφανίζεται από πίσω ένα αμάξι που έτρεχε σαν τον διάολο και άρχισε να με κολλάει. Εγώ σκέφτηκα "τι διάολο, κάποια στιγμή θα με προσπεράσουν". Οντως, μετά από 5 λεπτά (και πολύ κόλλημα), με προσπέρασε. Μέσα ήταν άντρας, γυναίκα και παιδί. Καθώς με προσπερνούσαν, η γυναίκα ούρλιαζε σαν υστερική "ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ! ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ" και με κοίταζε με οργή.

Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Γύρω στο ένα τέταρτο μετά, διέσχιζα ένα χωριό. Και εκεί που το διέσχιζα, είδα στην πλατεία να βρίσκεται το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που με προσπέρασε, σταματημένο. Το καπό ήταν ανοιχτό, έβγαζε καπνούς και ο σύζυγος ήταν όρθιος μπροστά του, να το κοιτάζει με απόγνωση. Δίπλα του ήταν η υστερική σύζυγος. Με το που με είδε η υστερική σύζυγος, άρχισε να τρέχει σαν λυσσασμένη κατά πάνω μου.

Δίχως δεύτερη σκέψη, ανέπτυξα ταχύτητα και έγινα καπνός.

[Γιάννης]

Μοσχοβιτισα θεα με μαυρα μακρια σπαστα μαλλια, καταλευκη επιδερμιδα, και γκριζοπρασινα ματια οι φωτο της στο τιντερ ειναι με κατι συνολακια για εξωφυλλο της Vogue με 4 πτυχια απο οικονομικα μεχρι διδακτορικο στη ψυχολογια, (στη Ρωσια ειναι public figure οι φωτο της παραπεμπουν σε κορη ολιγαρχη κατι που εμαθα κατοπιν εορτης) μου λεει ερχεται Αθηνα για regatta στα greek islands και οτι μετα θα μεινει και λιγο στη πολη, ανταλλασουμε τηλ αλλα λεω καλα μετα απο 1 βδομαδα.. ανταλλασουμε 2-3 μηνυματα ετσι για την επαφη και στο τελευταιο μου λεει σημερα εχω γυρισει απο το μεσημερι αλλα ειμαι πτωμα.. ειχε πανσεληνο και μου στελνει μηνυμα στις 1 το βραδυ να το δουμε μαζι αφου πριν την ειχα ψησει οτι ειναι μοναδικη ευκαιρια να δει το φεγγαροφως απο το καλυτερο σημειο της Αθηνας με θεα ολη την πολη, σε 15 λεπτα την παραλαμβανω απο το ξενοδοχειο της λεγοντας της οτι ειναι τρελη και μου χαμογελαει, κανουμε τη βολτα μας με απαλα φιλια στο τελος και την επιστρεφω στο ξενοδοχειο εμφανως κουρασμενη σχεδον μισοκοιμισμενη,

την επομενη μερα λιγο πριν το μεσημερι μου στελνει μηνυμα να παμε για brunch γιατι μολις ειχε ξυπνησει και δεν εχει φαει τπτ,
εγω ειχα αλλα σχεδια εκεινη τη μερα και υπολογιζα να περασουμε το πολυ ενα 2-3ωρο μαζι μερα μεσημερι, παμε σε μαγαζι στου Ψυρρη που δεν ειναι γνωστο σε τουριστες μου λεει σε καποια φαση γιατι μας κοιταζουν ολοι, της χαμογελαω, φορουσε ενα κομψο συνολακι βγαλμενο απο το βιντεοκλιπ του la is la bonita δεν βλεπεις ελληνιδα με τετοιο στυλ ουτε σε βραδυνη εξοδο, μετα το φαγητο κι αφου μιλησαμε για τις ζωες μας ξεκιναμε περπατητι για Ακροπολη, μου λεει εχω 1 χρονο να φαω γλυκο και σημερα θελω να φαω παγωτο, για καλη μας τυχη περνουσαμε ακριβως διπλα απο τα 2 πασιγνωστα μαγαζια, το παιρνουμε στο χερι και καθομαστε παραδιπλα στο πεζουλι σα μικρα παιδια, πιανομαστε χερι-χερι και συνεχιζουμε τη βολτα μας μιλωντας και μαθαινοντας καλυτερα ο ενας για τον αλλο, στη διαδρομη ριχνουμε μερικα κλεφτα φιλια σε κρυψωνες σαν αθωα 18χρονα, η εισοδος της Ακροπολης μολις ειχε κλεισει οποτε καθησαμε παραδιπλα στους βραχους να αγναντεψουμε το ηλιοβασιλεμα με τους υπολοιπους θαμωνες, σε μια στιγμη βγαζει τα παπουτσια και περπαταει ξυπολητη να βγαλει φωτο για story στις ακρες των βραχων και φυσικα γινεται θεαμα μαζι με το ηλιοβασιλεμα, σιγα σιγα ο ηλιος δυει χρωματιζοντας τον οριζοντα ενω μετα απο λιγη ωρα αρχιζει να φωτιζει η χθεσινη πανσεληνος πισω απο την Ακροπολη, δεν ξερω ουτε κι εγω ποση ωρα καθισαμε εκει εχοντας την στην αγγαλια μου ανασκελα να φιλιομαστε κοιταζοντας τα αστερια, μετα απο ωρα αρχιζουμε να κατηφοριζουμε προς την Απ. Παυλου και απο μακρια ακουγεται μουσικη και με ρωταει επιμονα απο που προερχεται, της απανταω χαμογελωντας θα δεις σε λιγο, ειναι πλανοδιοι μουσικοι που εκεινη τη μερα το ρεπερτοριο τους εχει Χατζιδακι και τριγυρω κοσμος καθομαστε κι εμεις και παρακολουθει ενθουσιασμενη, μετα απο ωρα σηκωνεται δινει γενναιοδωρο tip μας ευχαριστουν οι μουσικοι και προχωραμε, η βραδια ειναι μαγικη η Αθηνα αν και καλοκαιρι δεν εχει το συνηθη συνωστισμο και βαβουρα κατηφοριζοντας παμε για φαγητο σε roof με θεα την Ακροπολη υπο το σεληνοφως και 2 πλανητες για στολιδι παραδιπλα, το τραπεζι και τα γκαρσονια ηταν λες και μας περιμεναν, η βολτα συνεχιστηκε με τα ποδια ως το σημειο που ειχαμε παρκαρει κι απο κει στο ξενοδοχειο, παρκαρα προχειρα δεν πολυ περιμενα να γινει κατι, τη συνοδευω στην εισοδο και βλεπω οτι δε με χαιρετα οπως το προηγουμενο βραδυ την ακολουθω στο ασανσερ, κι απο κει στο δωματιο της, μπαινοντας αρχιζουμε τα φιλια, με ρωταει αν εχω προφυλαξη της λεω εχω στο αυτοκινητο, ωραια μου λεει πηγαινε φερε και παρκαρε το και καλυτερα παω να κανω ενα ντουζ και θα σε περιμενω, της λεω οταν ερθω θα κανω κι εγω, το τι επακολουθησε φυσικα ηταν μοναδικο οπως ηταν και ολοκληρη η μερα μαζι της σαν σε ταινια του Γουντυ Αλλεν,

την επομενη μερα θα εκανε check out και θα πετουσε για Μοσχα χωρις να μου εχει πει την ωρα, χαιρετηθηκαμε αφηνοντας τη στο ξενοδοχειο, μετα απο 3-4 ωρες μου στελνει μηνυμα και μου λεει ξεχασες κατι στο κομοδινο ενα αξεσουαρ που φορουσα στο χερι, της απαντω δεν ειναι σημαντικο αλλα ειναι μια καλη αφορμη για να σε ξαναδω και να σε χαιρετησω για τελευταια φορα απο κοντα, πετουσε βραδυ οποτε πηγαμε παλι για φαγητο και μετα για ψωνια και για δωρα στα μαγαζια, απο το πολυ περπατητο μεσα στη ζεστη ζαλιστηκε λιγο και με ρωτησε αν υπαρχει ενα δροσερο μερος να ησυχασει λιγο, της προτεινα το σπιτι μου, δεχτηκε κι αφου ξαπλωσε εστειλα εντωμεταξυ και καποια email στο γραφειο, ειχαμε λιγο χρονο και παραγγειλαμε greek style, και μετα βουρ για αεροδρομιο, μου εστειλε μηνυμα οταν εφτασε Μοσχα και μευχαριστησε για ολα, κραταμε μεσω μηνυματων αραια και που επαφη, ισως καποια στιγμη ξαναβρεθουμε, ποιος ξερει;

Έχω και εγώ παρόμοια ιστορία. Μέχρι και η λεπτομέρεια με τα παπούτσια (το κάνουν οι Ρωσίδες). Το κάζο ήταν ότι τη παντρεύτηκα. Χώρισα και ηρέμισα. Οι Ρωσίδες είναι ακαταμάχητες ως γκόμενες αλλά αμφιβάλλω αν θα βρείτε κάποιον που είναι παντρεμένος μερικά χρόνια και δε θα έχει μαρτυρήσει.

Yπάρχει. Ο κολλητός μου. Εντάξει, είναι και ο ίδιος μισός Ρώσος, αλλά πάντως αυτός δεν έχει μαρτυρήσει. Απεναντίας η συζυγός του είναι τέρας υπομονής και άξια συγχαρητηρίων, τον έκανε άνθρωπο.

[Belisarius]

Yπάρχει. Ο κολλητός μου. Εντάξει, είναι και ο ίδιος μισός Ρώσος, αλλά πάντως αυτός δεν έχει μαρτυρήσει. Απεναντίας η συζυγός του είναι τέρας υπομονής και άξια συγχαρητηρίων, τον έκανε άνθρωπο.

Μηδένα προ του τέλους...
Γνωστός προς φίλος, χώρισε στα 60 του με δύο παιδιά.

Πάντως δεν είναι κακές. Καλές είναι οι περισσότερες αλλά έχουν περίεργες αντιλήψεις που δεν είναι συμβατές με τους δυτικούς.

[panos291]

Ενα από τα πιο σουρεάλ σκηνικά που μου έχει τύχει:

Οδηγούσα το αμάξι μου και πήγαινα στον Χολομώντα Χαλκιδικής. Εκεί, για όσους δεν ξέρουν ο δρόμος έχει όριο τα 100 χιλιόμετρα, αλλά είναι πολύ στενός και έχει μόνο μια λωρίδα ανά ρέμα. Εγώ πήγαινα με 80.

Ξαφνικά εμφανίζεται από πίσω ένα αμάξι που έτρεχε σαν τον διάολο και άρχισε να με κολλάει. Εγώ σκέφτηκα "τι διάολο, κάποια στιγμή θα με προσπεράσουν". Οντως, μετά από 5 λεπτά (και πολύ κόλλημα), με προσπέρασε. Μέσα ήταν άντρας, γυναίκα και παιδί. Καθώς με προσπερνούσαν, η γυναίκα ούρλιαζε σαν υστερική "ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ! ΠΑΛΙΟΧΕΛΩΝΑ" και με κοίταζε με οργή.

Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Γύρω στο ένα τέταρτο μετά, διέσχιζα ένα χωριό. Και εκεί που το διέσχιζα, είδα στην πλατεία να βρίσκεται το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που με προσπέρασε, σταματημένο. Το καπό ήταν ανοιχτό, έβγαζε καπνούς και ο σύζυγος ήταν όρθιος μπροστά του, να το κοιτάζει με απόγνωση. Δίπλα του ήταν η υστερική σύζυγος. Με το που με είδε η υστερική σύζυγος, άρχισε να τρέχει σαν λυσσασμένη κατά πάνω μου.

Δίχως δεύτερη σκέψη, ανέπτυξα ταχύτητα και έγινα καπνός.

Κακως. Εκει κοβεις ταχυτητα ισα ισα να μην σε προλαβαινει, και της κανεις κωλοδαχτυλα σκασμένος στα γέλια.

[Στύγιος]

Ε ας περιμενες να τελειωσει το σχολείο

38άρης με 18άρα,ωραίο μέλλον θα είχαμε.

Δε γράφω ψέματα, όσο κι αν το σκέφτομαι καμιά φορά και μετανιώνω;

[Naida]

Yπάρχει. Ο κολλητός μου. Εντάξει, είναι και ο ίδιος μισός Ρώσος, αλλά πάντως αυτός δεν έχει μαρτυρήσει. Απεναντίας η συζυγός του είναι τέρας υπομονής και άξια συγχαρητηρίων, τον έκανε άνθρωπο.

Μηδένα προ του τέλους...
Γνωστός προς φίλος, χώρισε στα 60 του με δύο παιδιά.

Πάντως δεν είναι κακές. Καλές είναι οι περισσότερες αλλά έχουν περίεργες αντιλήψεις που δεν είναι συμβατές με τους δυτικούς.

Δηλαδή; τι αντιλήψεις έχουν;

[Yochanan]

Λιγότερο είχα στεναχωρηθεί με τα παιτσάκια απο το Ατσιπόπουλο

[Belisarius]

Δηλαδή; τι αντιλήψεις έχουν;

Για παράδειγμα, η δικιά μου ήθελε όταν κάνει παιδί να σταματήσει τη δουλειά για 2 χρόνια για να το μεγαλώσει (σκέψου πόσα χρόνια για αρκετά κουτσούβελα). Παρατάνε καριέρες μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά και μετά βρίσκουν ότι δουλειά να ναι. Δε μου ακούγεται λάθος. Είναι άλλος τρόπος ζωής και ίσως καλύτερος αλλά πρέπει να δούμε όχι μόνο τι θα θέλαμε αλλά τι γίνεται.