Maspoli έγραψε: 03 Αύγ 2021, 21:29
Σαφώς και το πεύκο έχει κάποιους κινδύνους αλλά δεν πρέπει να στοχοποιειται ως το απόλυτο κακό. Έχει σοβαρά θετικά ως δέντρο. Σαφώς βέβαια θα πρέπει να αποφεύγεται μέσα σε οικισμούς που γειτνιάζουν με δάσος.
Όπως πι-χι;
Το πευκόμελο. Οι μέλισσες που επικονιάζουν τα άνθη πεύκων, παράγουν συγκεκριμένο είδος μέλι.
Επίσης το κλίμα της χώρας μας είναι τέτοιο που στις πιο ξηρές τοποθεσίες, είναι σχεδόν τα μοναδικά δέντρα που μπορούν να αναπτυχθούν. Εναλλακτικά θα επικρατούσε στέπα σε αυτές τις τοποθεσίες (αν και με βάση το γεγονός ότι τα ίδια τα πεύκα χρησιμοποιούν τη φωτιά για να αναγεννιούνται, ίσως η στέπα να μην είναι κακή ιδέα τελικά)
Το πευκομελο δεν παράγεται από τα ανθη, αλλά από ένα εντομακι που το παρασιτει.
Οι αναδασωσεις με κωνοφορα γίνονται επίτηδες γιατί προετοιμαζουν το έδαφος για την ανάπτυξη άλλων δέντρων. Φυσικά και είναι γνωστό ότι τα πευκοδάση έχουν ημερομηνία λήξης, κυρίως από φωτιά. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να ετοιμάσουν τη δασωση με άλλα δέντρα. Οι αναδασωσεις γίνονται με ορίζοντα 40ετιας τουλάχιστον..
Το πευκόμελο. Οι μέλισσες που επικονιάζουν τα άνθη πεύκων, παράγουν συγκεκριμένο είδος μέλι.
Επίσης το κλίμα της χώρας μας είναι τέτοιο που στις πιο ξηρές τοποθεσίες, είναι σχεδόν τα μοναδικά δέντρα που μπορούν να αναπτυχθούν. Εναλλακτικά θα επικρατούσε στέπα σε αυτές τις τοποθεσίες (αν και με βάση το γεγονός ότι τα ίδια τα πεύκα χρησιμοποιούν τη φωτιά για να αναγεννιούνται, ίσως η στέπα να μην είναι κακή ιδέα τελικά)
Το πευκομελο δεν παράγεται από τα ανθη, αλλά από ένα εντομακι που το παρασιτει.
Οι αναδασωσεις με κωνοφορα γίνονται επίτηδες γιατί προετοιμαζουν το έδαφος για την ανάπτυξη άλλων δέντρων. Φυσικά και είναι γνωστό ότι τα πευκοδάση έχουν ημερομηνία λήξης, κυρίως από φωτιά. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να ετοιμάσουν τη δασωση με άλλα δέντρα. Οι αναδασωσεις γίνονται με ορίζοντα 40ετιας τουλάχιστον..
Ευχαριστώ για τη πληροφορία. Εγώ τα ξέρω μέσες-άκρες γιατί ενδιαφέρθηκα να μάθω όταν άκουσα ότι "τα πεύκα είναι εύφλεκτα".
Ναι ίσως τελικά να πρέπει να φυτεύονται θάμνοι στις εκτάσεις με πολλά σπίτια, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο όμορφο οπτικά. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μια χώρα, με κλίμα που είναι ένα βήμα πριν την έρημο (εκτός βέβαια από τα μεγάλα υψόμετρα, όπου το κλίμα γίνεται κατάλληλο για περισσότερα είδη δέντρων).
Ξέρεις καθόλου την ιστορία; Έχω ακούσει ότι δεν ε´χαμε πεύκα μέχρι και κάποιον αιώνς. Κι ότι από παρέμβαση ανθρώπινη έγινε αυτό με τα πεύκα. εν το έχω ψάξει καθόλου και ντρέπομαι γι αυτό.
Εντάξει δεν ντρέπομαι αλλά λέμε.
Ούτε εγώ γνωρίζω πότε ακριβώς έγιναν μαζικές φυτεύσεις πεύκων. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για εισαγόμενη τεχνική.
Στην αρχαία Αττική, οι πηγές αναφέρουν ότι δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο για να κάτσουν από κάτω.
Τα πιο διαδεδομένα δέντρα που υπήρχαν σε χαμηλά υψόμετρα ήταν οι δρύες, όμως όταν ρώτησα έναν δασάρχη γιατί δεν τα φυτεύουν και σήμερα, μου είπε ότι είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθούνε (υπάρχουν και σήμερα, αλλά βρίσκονται πιο ψηλά στα βουνά μας).
Πρόσφατα είδα κάτι συζητήσεις στο ίντερνετ σχετικά με πυρκαγιές κλπ που προτείνουν την κουκουναριά. Είναι ένα είδος πεύκου που το έχουμε ήδη στην χώρα. Στην Ιταλία έχει μειώσει ριζικά τις πυρκαγιές γιατί το κουρεύουν ώστε να γίνει κάπως έτσι.
Αυτό αντιστέκεται περισσότερο στην πυρκαγιά, αρκεί να κλαδεύεται όπως στην εικόνα. Και προκύπτει το ερώτημα, ποια κυβέρνηση θα θελήσει να ξοδέψει μπάτζετ για κλαδέψει μεγάλες εκτάσεις έτσι. (Σε περίπτωση που τα χρησιμοποιήσουν για αναδάσωση).
Μετά τον εμφύλιο έγινε εκτενής δεντροφύτευση πεύκου. Η Αττική από την αρχαιότητα ήταν ξερή, με χαμηλή βλάστηση και ελιές ως επί το πλείστον.
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
Το πευκόμελο. Οι μέλισσες που επικονιάζουν τα άνθη πεύκων, παράγουν συγκεκριμένο είδος μέλι.
Επίσης το κλίμα της χώρας μας είναι τέτοιο που στις πιο ξηρές τοποθεσίες, είναι σχεδόν τα μοναδικά δέντρα που μπορούν να αναπτυχθούν. Εναλλακτικά θα επικρατούσε στέπα σε αυτές τις τοποθεσίες (αν και με βάση το γεγονός ότι τα ίδια τα πεύκα χρησιμοποιούν τη φωτιά για να αναγεννιούνται, ίσως η στέπα να μην είναι κακή ιδέα τελικά)
Το πευκομελο δεν παράγεται από τα ανθη, αλλά από ένα εντομακι που το παρασιτει.
Οι αναδασωσεις με κωνοφορα γίνονται επίτηδες γιατί προετοιμαζουν το έδαφος για την ανάπτυξη άλλων δέντρων. Φυσικά και είναι γνωστό ότι τα πευκοδάση έχουν ημερομηνία λήξης, κυρίως από φωτιά. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να ετοιμάσουν τη δασωση με άλλα δέντρα. Οι αναδασωσεις γίνονται με ορίζοντα 40ετιας τουλάχιστον..
Δλδ η φωτιά δεν είναι το υπέρτατο κακό, λειτουργεί καταλυτικά μαζί με το πευκο για την αναγέννηση της περιοχης.
Αυτό που μπορουμε να κάνουμε είναι η απομάκρυνση του από κατοικίες;
Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά εφώναζαν, φωτιά.
πήζον bot έγραψε: 03 Αύγ 2021, 20:47
ο κουλης στις φωτιες παει αξυριστος.
ετσι λεει το σεναριο που ζει.
Ηθελα να το γραψω πιο πριν οτι θα παει ο κουλης αξυριστος αλλα κατι συνεβη και το ξεχασα..
Γιατι εκανε μπαμ οταν ειχαν σκασει αξυριστοι και οι δυο σε παρομοια κατασταση (δε θυμαμαι που) οτι ειναι κουκλοθεατρο.
Maspoli έγραψε: 03 Αύγ 2021, 22:02
Και στην αρχαιότητα υπήρχαν πεύκα. Δεν ισχύει ότι εμφανίστηκαν τον τελευταίο αιώνα
Υπήρχαν, ωστόσο η εκτεταμένη φύτευση έγινε κατόπιν πολιτικής απόφασης (δεν θυμάμαι πότε) ώστε "να πρασινίσει η χώρα". Προηγουμένως ήταν πιο διάσπαρτα και εναλλάσσονταν με θάμνους.
Αυτό αφορούσε οικιστικές περιοχές που είχαν υποστεί αποψίλωση. Ο Λυκαβηττός για παράδειγμα έγινε πράσινος και από τα πεύκα.
Ξέρεις καθόλου την ιστορία; Έχω ακούσει ότι δεν ε´χαμε πεύκα μέχρι και κάποιον αιώνς. Κι ότι από παρέμβαση ανθρώπινη έγινε αυτό με τα πεύκα. εν το έχω ψάξει καθόλου και ντρέπομαι γι αυτό.
Εντάξει δεν ντρέπομαι αλλά λέμε.
Ούτε εγώ γνωρίζω πότε ακριβώς έγιναν μαζικές φυτεύσεις πεύκων. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για εισαγόμενη τεχνική.
Στην αρχαία Αττική, οι πηγές αναφέρουν ότι δεν υπήρχε ούτε ένα δέντρο για να κάτσουν από κάτω.
Τα πιο διαδεδομένα δέντρα που υπήρχαν σε χαμηλά υψόμετρα ήταν οι δρύες, όμως όταν ρώτησα έναν δασάρχη γιατί δεν τα φυτεύουν και σήμερα, μου είπε ότι είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθούνε (υπάρχουν και σήμερα, αλλά βρίσκονται πιο ψηλά στα βουνά μας).
Πρόσφατα είδα κάτι συζητήσεις στο ίντερνετ σχετικά με πυρκαγιές κλπ που προτείνουν την κουκουναριά. Είναι ένα είδος πεύκου που το έχουμε ήδη στην χώρα. Στην Ιταλία έχει μειώσει ριζικά τις πυρκαγιές γιατί το κουρεύουν ώστε να γίνει κάπως έτσι.
Αυτό αντιστέκεται περισσότερο στην πυρκαγιά, αρκεί να κλαδεύεται όπως στην εικόνα. Και προκύπτει το ερώτημα, ποια κυβέρνηση θα θελήσει να ξοδέψει μπάτζετ για κλαδέψει μεγάλες εκτάσεις έτσι. (Σε περίπτωση που τα χρησιμοποιήσουν για αναδάσωση).
Μετά τον εμφύλιο έγινε εκτενής δεντροφύτευση πεύκου. Η Αττική από την αρχαιότητα ήταν ξερή, με χαμηλή βλάστηση και ελιές ως επί το πλείστον.
Ισως τελικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, να πρέπει -για λόγους ασφάλειας των κατοίκων- να επανέλθουν οι θάμνοι και οι ελιές.
σε ολα τα δαση να επιτρέπεται η βόσκηση και στα κοντινά δάση γύρω απο την πρωτεύουσα να τα αραιώνουν με την κοπή
και επιτέλους αντιπυρικές ζώνες και φυσικά και με την φύτευση ειδών που είναι δύσκολο να καούν
Το πευκόμελο. Οι μέλισσες που επικονιάζουν τα άνθη πεύκων, παράγουν συγκεκριμένο είδος μέλι.
Επίσης το κλίμα της χώρας μας είναι τέτοιο που στις πιο ξηρές τοποθεσίες, είναι σχεδόν τα μοναδικά δέντρα που μπορούν να αναπτυχθούν. Εναλλακτικά θα επικρατούσε στέπα σε αυτές τις τοποθεσίες (αν και με βάση το γεγονός ότι τα ίδια τα πεύκα χρησιμοποιούν τη φωτιά για να αναγεννιούνται, ίσως η στέπα να μην είναι κακή ιδέα τελικά)
Το πευκομελο δεν παράγεται από τα ανθη, αλλά από ένα εντομακι που το παρασιτει.
Οι αναδασωσεις με κωνοφορα γίνονται επίτηδες γιατί προετοιμαζουν το έδαφος για την ανάπτυξη άλλων δέντρων. Φυσικά και είναι γνωστό ότι τα πευκοδάση έχουν ημερομηνία λήξης, κυρίως από φωτιά. Αυτός είναι ο προορισμός τους, να ετοιμάσουν τη δασωση με άλλα δέντρα. Οι αναδασωσεις γίνονται με ορίζοντα 40ετιας τουλάχιστον..
Συγκεκριμενα από τα περιττώματα της Μαρκαλίνα Χελένικα.
Αντί να κόψουμε τα πεύκα, ας σταματήσουμε να χτίζουμε ανάμεσά τους κι ας αφήσουμε το δάσος να ανακυκλώνεται χωρίς να υπάρχει λόγος να ανησυχούμε για περιουσίες και ανθρώπινες ζωές.