Σε ύπνος metal το πάνε οι maiden

[stavmanr]

Ο τελευταιος maiden δισκος των maiden ηταν το 7th son of a 7th son.
Αγορασα το no prayer for the dying και το fear of the dark και το μετανιωσα.Απο τοτε ουτε ευρω και παιζω συνεχως τα πρωτα πραγματικα maiden albums.

Το ομώνυμο είναι το Νο1 και τα υπόλοιπα ακολουθούν.

[Στρακαστρουκας]

To μονο κακο album των maiden είναι το no prayer for the dying αλλα ακομα και κει το ομωνυμο τραγουδι είναι αρκετα καλο

[Obi Wan Iakobi]

Κάποιος τρολοθεος ανέβασε και extended version.

Υπαρχει σε 6 βερσιον για τη συλλογη σου

https://www.discogs.com/Iron-Maiden-The ... ster/21485

[Obi Wan Iakobi]

To μονο κακο album των maiden είναι το no prayer for the dying αλλα ακομα και κει το ομωνυμο τραγουδι είναι αρκετα καλο

Αυτο ειναι ασχημο?

[Obi Wan Iakobi]

ο επιθανάτιος ρόγχος ψιλογίνεται αντιληπτός ήδη από το Powerslave, ενώ και το Piece of Mind είναι κλάσεις κατώτερο από το θεϊκό N.o.t.B

Με Aces High 2 Minutes to Midnight και το υπερεπος Rime of the Ancient Mariner επιθανατιος ρογχος?

[Λεγεών]

To μονο κακο album των maiden είναι το no prayer for the dying αλλα ακομα και κει το ομωνυμο τραγουδι είναι αρκετα καλο

Ευκόλως παραλειπόμενα τραγούδια έχει το No Prayer, αυτό που λένε forgettable, αλλά ακόμα και αυτό έχει μερικά καλά κομμάτια. Tailgunner, Holy Smoke, Bring Your Daughter, Mother Russia.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γενικά οποίος θέλει να ακούσει καλό μεταλ φρέσκο, πρέπει να πάει underground. Βέβαια δεν έχει και καμιά διάθεση, γιατί μπορεί μέσω διαδικτύου να ψάχνει καλή μουσική και να τη βρίσκει μέχρι να πεθάνει. Το θέμα είναι ωστόσο πως οι μουσικές δεν είναι απλά για ατομική ευχαρίστηση, αλλά κοινωνικό φαινόμενο που δημιουργεί σχέσεις, στέκια, φιλίες, εμπειρίες, κλπ, και αφού δεν τραβάει νεολαία πλέον το μεταλ, λίγο πολύ είναι σε παρακμή όπως τόσα άλλα μουσικά είδη του παρελθόντος. Άλλωστε η ροκ/μεταλ/πανκ μουσική πάντα ήταν δημιουργία κάτι κωλοπαιδων που αν τους έβλεπε στον δρόμο ο κάθε φορουμοευπρεπης σχολιαστής, θα έλεγε για την σαπίλα της νεολαίας.

[Obi Wan Iakobi]

Πρεπει να γινει καποια μελετη για το πως καταφεραν οι iron maiden να είναι τοσο δημοφιλείς στην Ελλαδα. Είναι το μονο συγκροτημα 40 χρονων και βαλε που εχει τοσους φανατικούς οπαδους

Γιατι ολες οι γενιες μεταλλαδων τους ακουνε απο συνομηλικους τους μεχρι 15χρονοι.Ειναι κατι σαν must θυμαμαι ειχα συναντησει εναν underground και καλα επικο σε μια παρεα που δεν τους γουσταρε και ολοι τον ειχαν παρει στο ψιλο

[Obi Wan Iakobi]

Ευκόλως παραλειπόμενα τραγούδια έχει το No Prayer, αυτό που λένε forgettable, αλλά ακόμα και αυτό έχει μερικά καλά κομμάτια. Tailgunner, Holy Smoke, Bring Your Daughter, Mother Russia.

Ο δισκος αυτος επειδη βγηκε μετα το μνημειωδες Seventh Son και δεν εφτασε αυτα τα επιπεδα θαφτηκε παντως εγω επιμενω οτι ειναι καλος.

[Arisvilla]

Γενικά οποίος θέλει να ακούσει καλό μεταλ φρέσκο, πρέπει να πάει underground. Βέβαια δεν έχει και καμιά διάθεση, γιατί μπορεί μέσω διαδικτύου να ψάχνει καλή μουσική και να τη βρίσκει μέχρι να πεθάνει. Το θέμα είναι ωστόσο πως οι μουσικές δεν είναι απλά για ατομική ευχαρίστηση, αλλά κοινωνικό φαινόμενο που δημιουργεί σχέσεις, στέκια, φιλίες, εμπειρίες, κλπ, και αφού δεν τραβάει νεολαία πλέον το μεταλ, λίγο πολύ είναι σε παρακμή όπως τόσα άλλα μουσικά είδη του παρελθόντος. Άλλωστε η ροκ/μεταλ/πανκ μουσική πάντα ήταν δημιουργία κάτι κωλοπαιδων που αν τους έβλεπε στον δρόμο ο κάθε φορουμοευπρεπης σχολιαστής, θα έλεγε για την σαπίλα της νεολαίας.

Ε οχι και underground μόνο. Μια χαρά συγκροτήματα έχουν βγει τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη του metal. Και από τα παλιά συγκροτήματα πολλά έχουν βγάλει δίσκους δυναμίτες πχ οι Priest το Firepower. Και η νεολαία συνεχίζει να ακούει μέταλ. Ισως όχι όπως στα eighties αλλά ακόμα υπάρχουν πολλά πιτσιρίκια που ακούνε μέταλ. Γιατί το ροκ και το μεταλ έχουν μια διαχρονικότητα. Θυμάμαι είχα πάει σε συναυλία Deep Purple πριν καμιά δεκαριά χρόνια και έβλεπες στο πλήθος από 65αρηδες μέχρι 5 χρονών παιδάκια να τραγουδούν το smoke on the water. Τα ίδια και σε συναυλίες Priest, Accept, Maiden κτλ. Αυτό δεν το βλέπεις σε κανένα άλλο είδος μουσικής.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γενικά οποίος θέλει να ακούσει καλό μεταλ φρέσκο, πρέπει να πάει underground. Βέβαια δεν έχει και καμιά διάθεση, γιατί μπορεί μέσω διαδικτύου να ψάχνει καλή μουσική και να τη βρίσκει μέχρι να πεθάνει. Το θέμα είναι ωστόσο πως οι μουσικές δεν είναι απλά για ατομική ευχαρίστηση, αλλά κοινωνικό φαινόμενο που δημιουργεί σχέσεις, στέκια, φιλίες, εμπειρίες, κλπ, και αφού δεν τραβάει νεολαία πλέον το μεταλ, λίγο πολύ είναι σε παρακμή όπως τόσα άλλα μουσικά είδη του παρελθόντος. Άλλωστε η ροκ/μεταλ/πανκ μουσική πάντα ήταν δημιουργία κάτι κωλοπαιδων που αν τους έβλεπε στον δρόμο ο κάθε φορουμοευπρεπης σχολιαστής, θα έλεγε για την σαπίλα της νεολαίας.

Ε οχι και underground μόνο. Μια χαρά συγκροτήματα έχουν βγει τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη του metal. Και από τα παλιά συγκροτήματα πολλά έχουν βγάλει δίσκους δυναμίτες πχ οι Priest το Firepower. Και η νεολαία συνεχίζει να ακούει μέταλ. Ισως όχι όπως στα eighties αλλά ακόμα υπάρχουν πολλά πιτσιρίκια που ακούνε μέταλ. Γιατί το ροκ και το μεταλ έχουν μια διαχρονικότητα. Θυμάμαι είχα πάει σε συναυλία Deep Purple πριν καμιά δεκαριά χρόνια και έβλεπες στο πλήθος από 65αρηδες μέχρι 5 χρονών παιδάκια να τραγουδούν το smoke on the water. Τα ίδια και σε συναυλίες Priest, Accept, Maiden κτλ. Αυτό δεν το βλέπεις σε κανένα άλλο είδος μουσικής.

Ναι, πάνε και βλέπουνε γερόντια να παίζουν τα παλιά. Οκ, και τους rolling Stones θα πας να δεις, δε σημαίνει τίποτα αυτό. Να τραγουδάς σμοκ ον δε Γουότερ και να βλέπεις κάτι 70χρονους σιτεμενους η να πίνεις νερωμενες μπύρες στο ροκ μπαρ ακούγοντας για τρισχιλιοστη φορά το moonchild, αυτό είναι η παρακμή. Το θέμα είναι να υπήρχε ενεργή σκηνή που να κάνει επιτυχίες, για να μαζεύει νεολαία, να συμμετέχει ενεργά κι αυτή, και πάει λέγοντας. Μέχρι τα 90ς έγινε αυτό, ειδικά στην Ευρώπη, μετά φιλιά. Ήρθαν κάτι νου μετάλ, κάτι ινταστριαλ, η παρακμή ξεκίνησε και πάει βαθιά.

[Sid Vicious]

Maiden μεχρι και το Killers αριστουργηματικοι. Μεχρι και το Somewhere in Time πολυ καλοι. Μετα αδιαφοροι.
Σκηνες σοβαρες δεν υπαρχουν πια, εχω να δω φασαρια σε μαγαζια ή lives πολλα χρονια, ησυχα πραγματα γιναν καφενεια οι σκηνες.

[stavmanr]

Γενικά οποίος θέλει να ακούσει καλό μεταλ φρέσκο, πρέπει να πάει underground. Βέβαια δεν έχει και καμιά διάθεση, γιατί μπορεί μέσω διαδικτύου να ψάχνει καλή μουσική και να τη βρίσκει μέχρι να πεθάνει. Το θέμα είναι ωστόσο πως οι μουσικές δεν είναι απλά για ατομική ευχαρίστηση, αλλά κοινωνικό φαινόμενο που δημιουργεί σχέσεις, στέκια, φιλίες, εμπειρίες, κλπ, και αφού δεν τραβάει νεολαία πλέον το μεταλ, λίγο πολύ είναι σε παρακμή όπως τόσα άλλα μουσικά είδη του παρελθόντος. Άλλωστε η ροκ/μεταλ/πανκ μουσική πάντα ήταν δημιουργία κάτι κωλοπαιδων που αν τους έβλεπε στον δρόμο ο κάθε φορουμοευπρεπης σχολιαστής, θα έλεγε για την σαπίλα της νεολαίας.

Ε οχι και underground μόνο. Μια χαρά συγκροτήματα έχουν βγει τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη του metal. Και από τα παλιά συγκροτήματα πολλά έχουν βγάλει δίσκους δυναμίτες πχ οι Priest το Firepower. Και η νεολαία συνεχίζει να ακούει μέταλ. Ισως όχι όπως στα eighties αλλά ακόμα υπάρχουν πολλά πιτσιρίκια που ακούνε μέταλ. Γιατί το ροκ και το μεταλ έχουν μια διαχρονικότητα. Θυμάμαι είχα πάει σε συναυλία Deep Purple πριν καμιά δεκαριά χρόνια και έβλεπες στο πλήθος από 65αρηδες μέχρι 5 χρονών παιδάκια να τραγουδούν το smoke on the water. Τα ίδια και σε συναυλίες Priest, Accept, Maiden κτλ. Αυτό δεν το βλέπεις σε κανένα άλλο είδος μουσικής.

Σωστά.
Βέβαια, ο όρος ποπ μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε είδος μουσικής. Έτσι, και στη ροκ έχουμε ...ποπ κομμάτια, δηλαδή κομμάτια που κοπιάρουν τεχνικά στοιχεία της ροκ (overdrive κλπ) αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν νοηματική σύνδεση με την επαναστατικότητα της ροκ.

[stavmanr]

Maiden μεχρι και το Killers αριστουργηματικοι. Μεχρι και το Somewhere in Time πολυ καλοι. Μετα αδιαφοροι.
Σκηνες σοβαρες δεν υπαρχουν πια, εχω να δω φασαρια σε μαγαζια ή lives πολλα χρονια, ησυχα πραγματα γιναν καφενεια οι σκηνες.

Από το Number of the beast κι έπειτα το κόνσεπτ βασίζονταν στην προσωπικότητα και το χάρισμα του Bruce.

[vantono]

Χ Factor και Virtual XI ήταν τα μοναδικά ανεξήγητα κακά έως απαίσια, για κυβικά μέηντεν. Όλα τα άλλα αλμπουμάκια ήταν από τίμια/καλά στη χειρότερη, έως αριστουργηματικά.