Maspoli έγραψε: 01 Ιούλ 2021, 20:30Οι Τούρκοι θα πουν ότι η Ελλάδα αναγνώρισε επισημα ως κράτος εγκλήματά της. Μπορεί επίσης να πει ότι ελληνική κυβέρνηση πρότεινε τον Κεμάλ για νόμπελ ειρήνης. Μιλάμε για επίσημα χαρτιά και υπογραφές. Έχουμε εμείς αντίστοιχα γι' αυτούς;
Για τις γενοκτονίες Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων λες, τις οποίες μάλιστα εξισώνεις με αυτά που έκανε ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία;

Δεν υπάρχει γραπτό κείμενο επίσημης οθωμανικής πηγής της εποχής που να λέει ότι πχ ο σκοπός των αμελέ ταμπουρού ήταν να πεθάνουν όσο περισσότεροι γίνεται στη διαδρομή, άρα γενοκτονία δεν υφίσταται; Ακόμα και στο γνωστό Ολοκαύτωμα οι πρωτογενείς, ευθείες αποδείξεις πριν το 1945 είναι σχετικά λίγες κι έχουμε κατά βάση εκ των υστέρων ομολογίες ηττημένων και αποτελέσματα ερευνών. Ως ηττημένη αποδέχτηκε γραπτώς και η Ελλάδα αυτά που έκανε εκεί ενώ πχ η Τουρκία μπορούσε και ακόμη μπορεί να πουλάει τρέλα ότι οι "άπιστες" γειτονιές της Σμύρνης κάηκαν από... προβοκάτσια ή κατά λάθος διότι δεν υπάρχει κάπου γραπτώς η διαταγή! Αυτό μου θυμίζει τη λογική των δημόσιων υπαλλήλων.
Αν είσαι υπέρ τού να οδηγήσουμε την Τουρκία, ως διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε κάτι αντίστοιχο με τις δίκες της Νυρεμβέργης ώστε να αποσπάσουμε γραπτές ομολογίες, δεν είμαι κατά αλλά είναι κάπως μακρινός στόχος. Για αρχή αρκεί να μην υπάρχει σύγχυση αντικειμενικότητας και ουδετερότητας - ισαποστακισμού. Η ουδετερότητα - ίση απόσταση μεταξύ ενός εθνικισμού που αργοσβήνει και είναι ξεκάθαρα υπέρ της υπάρχουσας κατάστασης (ελληνικός) κι ενός εθνικισμού που θέλει να ανατρέψει με δημογραφικά και ξεκάθαρα πολεμικά μέσα την ισορροπία ενός αιώνα (τουρκικός) δεν είναι αντικειμενικότητα ούτε... αντιεθνικιστική στάση. Επίσης, κάθε ήττα σε πόλεμο με άλλο κράτος δεν συνιστά απαραίτητα ευκαιρία για τους κομμουνιστές, όσο και αν το νομίζουν αυτό λόγω της ιδιόμορφης κατάστασης της δεκαετίας 1940.
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.