Η αλήθεια είναι ότι, με το που πρωτοείδα τον τίτλο του συγκεκριμένου πολ στην αρχή δεν το πίστεψα. Έπειτα εξοργίστηκα. Μετά θέλησα να το αλλάξω. Ακολούθησε η ψυχική κατάπτωση. Και τέλος ήλθε η αποδοχή.
Ποιος συνάδελφος, αναλογίστηκα, θα είχε το θράσος να εκθέσει τις γνώσεις του (ή μάλλον την έλλειψη αυτών) πάνω σε θέματα μουσικής παιδείας και πολιτισμού κατά αυτόν το επαίσχυντο τρόπο; Σίγουρα θεώρησα ότι είναι ατομο γύρω στα 50, οπότε ετοιμάστηκα να συγχωρήσω μεγαλόψυχα τις επιπτώσεις μιας πρώιμης ανδρικής εμμηνόπαυσης.
Έπειτα είδα το όνομα σου ως το διοργανωτή αυτού του πολ, ενός ατόμου που από όσο γνωρίζω ερχεται με δύο μεγάλες αγαπες: τον ΠΑΟΚ και τα ρολόγια.
Χαμογέλασα πονηρά, ηρέμησα, και αφού έκανα μερικά swipes στο Bumble θυμήθηκα την ιστορία με τον δάσκαλο του Ζεν:
Ο Ρύοκαν, ένας δάσκαλος του Ζεν, ζούσε μια απλοϊκή και ήσυχη ζωή στην καλύβα του στους πρόποδες ενός βουνού. Κάποιο βράδυ ένας ληστής μπήκε στο φτωχικό του αλλά δεν βρήκε τίποτα να κλέψει. Ο Ρυοκαν, γυρνώντας από το χωράφι αργά τη νύχτα τον πέτυχε μέσα στην καλύβα του. “Έκανες μεγάλο κόπο για να ταξιδέψεις μέχρι εδώ και είναι κρίμα να φύγεις με άδεια χέρια. Ορίστε! Πάρε τα ρούχα που φοράω και μια φέτα ψωμί που μου έμεινε, σου τα κάνω δώρο.” του είπε.
Ο κλέφτης ξαφνιασμένος τα άρπαξε κι έφυγε τρέχοντας.
Ο δάσκαλος, γυμνός πλέον, βγήκε έξω και κοιτάζοντας το φεγγάρι είπε:
“Κακόμοιρε άνθρωπε! Μακάρι να μπορούσα να σου χαρίσω αυτό το υπέροχο φεγγάρι…”
Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω τον παρακάτω πίνακα, ως την δική μου μοναδική απάντηση στο «δίλλημα» που έθεσες, κλείνοντας το θέμα και κλειδώνοντάς το οριστικά στα σκοτεινά κιτάπια της ιστορίας:
Τώρα γνωρίζεις, φίλε Maspoli.
