Costis Kontogiannis
Ξαφνικά και χωρίς να έχω καμία σχετική επιθυμία ή πρόθεση, βρέθηκα εν μέσω θέρους στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο κ. Βαξεβάνης σε σχετική του ανάρτηση, βρέθηκα να κάνω χρήση του πεντάλεπτου δημοσιότητας που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο (νόμιζα ότι ήταν δεκάλετπο αλλά δε βαριέσαι). Είναι γεγονός ότι είχα την τιμή να με αποκαλέσει "καραγωγέα" ο κ. Άδονις Γεωργιάδης (προφανώς κάθε βράδυ εμπλουτίζει το λεξιλόγιο του με άγνωστες λέξεις τις οποίες και χρησιμοποιεί) αλλά και να με περάσει γενεές δεκατέσσερις ο κ Βαξεβάνης γιατί δεν μου αρέσει το είδος της δημοσιογραφίας που διακονεί, γιατί είμαι φανατισμένος και υπάκουος σε αυτούς που με πήραν τηλέφωνο και μου τράβηξαν το αυτί και με ανάγκασαν να απαξιώσω την εφημερίδα του κλπ.
Βέβαια την ίδια στιγμή ο κ. Άδονις Γεωργιάδης, με εντυπωσιακή ρελάνσ, διαφωνεί με τον κ. Βαξεβάνη και θεωρεί ότι δεν με πήρε κανένας τηλέφωνο να μου τραβήξει το αυτί, αλλά απλώς είμαι ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, που κάτι κάνει με την καρέκλα του (λυπάμαι αλλά δε χρησιμοποιώ twiter και δεν έχω τη βαθυστόχαστη ανάλυση).
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι όταν οι δύο συγκεκριμένοι κύριοι "σου την πέφτουν" με τον συγκεκριμένο τρόπο, μόνο ικανοποίηση μπορείς να αισθανθείς, διότι μάλλον κάτι καλό έχει γίνει.
Αλλά επειδή ο κ. Βαξεβάνης προφανώς έχει δίκιο και τα όποια λεπτά δημοσιότητας πρέπει να τελειώνουν , ειδικά εν μέσω Αυγούστου και με δεδομένο ότι πρέπει να εξαντλήσουμε και τη δυνατότητα διακοπών, θα ήθελα να κλείσω το θέμα με μία τελευταία (από μεριάς μου) παρατήρηση. Να διευκρινίσω ότι η παρατήρηση αφορά κυρίως φίλους (κανονικούς και όχι εικονικούς) με τους οποίους συνομιλούμε εδώ και πολύ καιρό ανταλλάσσοντας απόψεις στο χώρο των SM και δευτερευόντως τις δεκάδες ανθρώπων που δεν γνωρίζω και για λόγους προσωρινής δημοσιότητας που πήρε άθελά μου το ζήτημα, ζήτησαν να γίνουμε "φίλοι" στο FB.
Το θέμα της Φώφης Μπουλούτα με τη μορφή που αυτό ανακινήθηκε τώρα, με απασχόλησε κυρίως ως θέμα Δημοκρατίας. Δε θεωρώ ότι είναι ζήτημα κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης. Αντιθέτως αποτελεί ένα από εκείνα τα μικρά και καθημερινά που χαρακτηρίζουν τους εμπλεκόμενους σε αυτά. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι βάρβαρη συμπεριφορά και δείχνει απόλυτη έλλειψη παιδείας να επιτεθείς για οποιονδήποτε λόγο σε κάποιον που είναι αδύνατον να υπερασπιστεί τον εαυτό του αφού πλέον έχει πεθάνει. Πολύ απλά αυτό στον κόσμο μου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Και όταν αυτό το κάνει ένας πρώην πρωθυπουργός και μάλιστα δι αντιπροσώπου, αυτό αποτελεί έλλειψη δημοκρατικού ήθους. Αυτή είναι η γνώμη μου αυτήν έγραψα. Παράλληλα αντέδρασα στην απόπειρα του πατέρα Σαμαρά να μετατρέψει ένα θέμα που αφορά την απαράδεκτη αντιμετώπιση της Μπουλούτα από το Κολέγιο, σε κυνήγι μαγισσών με θύμα τον υιό Σαμαρά. Κάπου εκεί το θέμα για μένα είχε τελειώσει, αφού άνοιξε τις παραδοσιακές συζητήσεις με του ανθρώπους που συστηματικά επικοινωνούμε στο FB.
Εκεί εμφανίστηκε το δεύτερο ζήτημα που και πάλι κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με τη Δημοκρατία. Πώς μπορεί κάποιος να πάρει μία φράση και "στρίβοντας κατάλληλα δύο βίδες" να την βάλει να υπηρετήσει τη δική του ατζέντα. Προσωπικά θεωρώ ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείται από τους εχθρούς του Σαμαρά η συγκεκριμένη ιστορία, δεν έχει καθόλου ως στόχο την αποκατάσταση της τιμής της συναδέλφου (προσωπικά δε θεωρώ ότι η απόλυση από κάπου αποτελεί και απώλεια της τιμής σου, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) αλλά έχει τα ταπεινά ελατήρια του δικομματικού σκυλοκαυγά.
(Επίσης δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί κάποιος να είναι τόσο αφελής που να νομίζει ότι ανακινώντας το συγκεκριμένο θέμα, ο κόσμος ασχοληθεί με αυτό και θα λησμονήσει την οικτρή ήττα της Πολιτείας στο Μάτι).
Όταν λοιπόν η DOCUMENTO παίρνει την πρωτοβουλία να "με κάνει διάσημο" (ενημερωτικά κ Βαξεβάνη θεωρώ μεγάλο ευτύχημα και κεφάλαιο αξιοπρέπειας που σε αυτό το χυδαίο παιχνίδι της εφήμερης δημοσιότητας με εντάξατε στους "άπειρους" ) αναδημοσιεύοντας την ανάρτηση, θα πρέπει να προσπαθήσει (όσο η γνώση και η μεγάλη εμπειρία του κου Βαξεβάνη το επιτρέπουν) να διασφαλίσει ότι επιμένει στην ενημέρωση και δεν σαγηνεύεται από την προπαγάνδα.
Εγώ ναι μεν κάνω αναφορά στην ανάρτησή μου για τη θητεία μου στο Κολέγιο, όμως πουθενά δεν αναφέρω ποια ήταν η θητεία αυτή (καθηγητής; υποδιευθυντής; διευθυντής; συντονιστής;). Άρα ψάξατε και το βρήκατε, οπότε προφανώς και βρήκατε ότι το 2004 πήρα εκπαιδευτική άδεια και ουσιαστικά ποτέ δεν ξαναγύρισα στο Κολέγιο. Σαφώς λοιπόν γνωρίζατε ότι την εποχή του επίδικου θέματος δεν ήμουν στο Κολέγιο και άρα σαφώς και γνωρίζατε ότι η εισαγωγή στο άρθρο σας
"Με μια σκληρή, αλλά αληθινή - λόγω της εμπειρίας του - ανάρτηση, ο πρώην διευθυντής του Κολεγίου Αθηνών (αυτό είναι λάθος) ..... δίνει αποστομωτική απάντηση στον Αντώνη Σαμαρά για την υπόθεση της αντιγραφής του γιου του."
είναι προβληματική: ρητά υποδηλώνει ότι η "εμπειρία μου" συνδέεται με την "αλήθεια της υπόθεσης", ενώ αυτή η εμπειρία είναι σε άλλη εποχή. Σαφώς είναι αρκετά ασύντακτα διατυπωμένο ώστε να μην κατηγορηθείτε για ψέμα. Απλώς υπάρχει μία βολική "δημιουργική ασάφεια" ικανή να νομίσουν οι αναγνώστες ότι κάποιος που κατείχε στελεχική θέση στο Κολέγιο εκείνη την περίοδο, βεβαιώνει με την ανάρτηση του ότι ο Σαμαράς ψεύδεται.
Αυτό λοιπόν εγώ το θεωρώ παραπειστική δημοσιογραφία (ελπίζω να μην κατηγορηθώ και πάλι ότι σας καθυβρίζω), και ισχυρίζομαι ότι αυτού του είδους τα δημοσιεύματα συνδέονται με το πώς λειτουργεί τελικά η Δημοκρατία στη χώρα μας. Αυτό ήταν και το νόημα του δεύτερου post.
Κλείνοντας το συγκεκριμένο θέμα και παρακάμπτοντας τους χαρακτηρισμούς τόσο του κου Αντιπροέδρου της ΝΔ, όσο και του κου εκδότη της Documento, θα ήθελα να τονίσω ότι ελπίζω πως δεν είναι υποχρεωτικό να δηλώσω την κομματική μου προτίμηση και συγκεκριμένα αν είμαι ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ, Πατριώτης, Φιλελεύθερος ή ότι άλλο.
Είναι εντυπωσιακό που ελάχιστοι ασχολούνται με το τι λέει κάποιος, παρά αναζητάνε να ανακαλύψουν τι είναι αυτός που λέει κάτι. Και είναι εντυπωσιακό γιατί ενώ ζούμε σε μία εποχή που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της οργάνωσης της ζωής μας εξαρτάται από κέντρα που βρίσκονται μακριά από εμάς, όλοι επικεντρώνονται στο αν ο συνομιλητής είναι "με εμάς ή με τους άλλους" , χωρίς να καταλαβαίνουν αν αυτό που ισχυρίζεται έχει κάτι να συνεισφέρει ή όχι, έχει κάποιο ενδιαφέρον ή όχι. Λες και νοιαζόμαστε μονάχα για το αν "οι δικοί μας θα πάρουν τις υπουργικές κούρσες ή οι άλλοι". Αν υποψιαστώ ότι μας νοιάζει μόνο αυτό ...... θα πεθάνω!!!
Κάτι λείπει εδώ πέρα. Και γιατί βγήκε μπροστά μια καθηγήτρια μόνη της χωρίς δεύτερο επιτηρητή τη συγκεκριμένη μέρα;
Τόσο απλό είναι