Eurostat: Το 69,4% των Ελλήνων 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους

[Fluffy]

Συγγνώμη, δεν βρίσκετε τίποτα αρνητικό στο να διαμένουν 34χρονοι μαντραχαλάδες ακόμη στο πατρικό τους, με την μαμά και τον μπαμπά;
Εμ' γι' αυτό θησαυρίζουν μετά οι ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι.

Ε, εδώ που τα λέμε και να ζεις σε άλλο σπίτι με έξοδα και μπέιμπι σίτινγκ εξασφαλισμένα από τους γονείς, δεν είναι και το άκρον άωτον της απεξάρτησης.

Πιο υπεύθυνος είναι κάποιος που συμμετέχει σε όλα τα έξοδα του πατρικού, παρά κάποιος "ανεξάρτητος" που δεν αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά του δικού του χώρου.

πάλι ατομική ευθύνη;
¨οταν πρόκειται για μετρημένες περιπτώσεις έχει βαση η κουβέντα για ατομική ευθύνη.
Εδω πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο και φυσικά η καπιταλιστική κοινωνία όχι μονο δεν μπορεί να το λύσει αλλά το επιδεινώνει κιόλας.

[Jack Shephard]

Όσον αφορά τα χρήματα: αφενός το ή 1000€ θα αργήσει για τους περισσότερους το ενδεχόμενο να φύγουν από το πατρικό. Αν θες να φύγεις μπορείς να ξεκινήσεις και πιο στριμωγμένα, π.χ. με ένα συγκάτοικο ή με λίγη υποστήριξη από τους γονείς στο στο φαγητό. Η ιδέα είναι ότι δε περιμένεις να στρώσουν το δρόμο με ροδοπέταλα για να αποφασίσεις να φύγεις. Πρέπει να τραβήξεις και λίγα ζόρια.

Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και η πλευρά των γονέων. Ως πότε θα τους επιβαρύνει κάποιος; Και η δική τους η ζωή μπορεί να έχει σκαμπανεβάσματα. Τίποτε δε λέει ότι στη μέση ηλικία τους θα συνεχίσουν να έχουν τη δουλειά τους, τα ίδια εισοδήματα και την ίδια ευκολία να υποστηρίζουν τα παιδιά τους. Πρέπει κι αυτοί να ελαφρυνθούν, να ζήσουν λίγο τη ζωή τους και αν μπορούν να βάλουν και πέντε δεκάρες στην άκρη για τα γεράματα τους, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους να ετοιμάσουν το φαγητό του σαραντάχρονου μπούλη τους.

[sharp]

Η συγκατοίκηση λύνει πολλά προβλήματα στα πρώτα στάδια της επαγγελματικής (ή και φοιτητικής) ζωής, αλλά στον Έλληνα είναι ταμπού. Λογικό αν σκεφτείς ότι δεν έχει και την καλύτερη σχέση με την συνεργασία.

[Kauldron]

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσοι άνω των 30 (μην πώ και 40) που μένουν με τους γονείς τους είναι φιλελέδες (χωρίς να εργάζονται οι ίδιοι).

[Fluffy]

α ναι είναι και η μάχη των γενεών ως ιδεολογημα μετά την ατομικη ευθυνη. Βασικα οτιδήποτε συσκοτίζει της γενεσιουργες αιτίες.

[Ναύτης]

Συγγνώμη, δεν βρίσκετε τίποτα αρνητικό στο να διαμένουν 34χρονοι μαντραχαλάδες ακόμη στο πατρικό τους, με την μαμά και τον μπαμπά;
Εμ' γι' αυτό θησαυρίζουν μετά οι ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι.

Ε, εδώ που τα λέμε και να ζεις σε άλλο σπίτι με έξοδα και μπέιμπι σίτινγκ εξασφαλισμένα από τους γονείς, δεν είναι και το άκρον άωτον της απεξάρτησης.

Πιο υπεύθυνος είναι κάποιος που συμμετέχει σε όλα τα έξοδα του πατρικού, παρά κάποιος "ανεξάρτητος" που δεν αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά του δικού του χώρου.

Δεν ξέρω.
Όλοι μου οι φίλοι τσοντάρουν τακτικά τα παιδιά τους που ζουν μόνα τους, όπως άλλωστε κάνω κι εγώ.
Έτσι είναι συνήθως οι γονείς στην Ελλάδα, ό,τι μπορούν κάνουν.
Άλλα, νομίζω, είναι ψυχοφθόρο και απογοητευτικό, από μια ηλικία κι έπειτα, ένας άνθρωπος να διαμένει μόνιμα με τούς γονείς του.
Για τον ίδιον, για τούς γονείς μάλλον χαρά τους είναι.

[ΓΑΛΗ]

Συγγνώμη, δεν βρίσκετε τίποτα αρνητικό στο να διαμένουν 34χρονοι μαντραχαλάδες ακόμη στο πατρικό τους, με την μαμά και τον μπαμπά;
Εμ' γι' αυτό θησαυρίζουν μετά οι ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι.

Ε, εδώ που τα λέμε και να ζεις σε άλλο σπίτι με έξοδα και μπέιμπι σίτινγκ εξασφαλισμένα από τους γονείς, δεν είναι και το άκρον άωτον της απεξάρτησης.

Πιο υπεύθυνος είναι κάποιος που συμμετέχει σε όλα τα έξοδα του πατρικού, παρά κάποιος "ανεξάρτητος" που δεν αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά του δικού του χώρου.

πάλι ατομική ευθύνη;
¨οταν πρόκειται για μετρημένες περιπτώσεις έχει βαση η κουβέντα για ατομική ευθύνη.
Εδω πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο και φυσικά η καπιταλιστική κοινωνία όχι μονο δεν μπορεί να το λύσει αλλά το επιδεινώνει κιόλας.

Η κομμουνιστική το είχε λύσει με μικρότερους χώρους και μια εφαρμοσμένη λιτότητα στο πρότζεκτ "ποιότητα ζωής".

Ουδείς σε εμποδίζει να το εφαρμόσεις, φλάφυ.

[nyxtovios]

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσοι άνω των 30 (μην πώ και 40) που μένουν με τους γονείς τους είναι φιλελέδες (χωρίς να εργάζονται οι ίδιοι).

Ξέρω αρκετούς που παράλληλα είναι και αρκετά ηλίθιοι.
Φίλος που δουλεύει σε σουπερ μαρκετ 32 χρονών και παίρνει 700 ευρώ + μένει με τη μάνα του. Μου έλεγε ότι εντάξει είναι τα πράματα, πήρε και άυξηση 60 ευρώ να μην κλαίγεται ο κόσμος. Η διασκέδασή του είναι ένα πακέτο winston και μπύρες.

[Fluffy]

και όπως βλέπετε η καπιταλιστική κοινωνία για να ξεπεράσεις τον βιο που σου γίνεται αβιωτος σε στρεφει στα ναρκωτικά, αλκοολισμό, κάπνισμα

[ΓΑΛΗ]

Συγγνώμη, δεν βρίσκετε τίποτα αρνητικό στο να διαμένουν 34χρονοι μαντραχαλάδες ακόμη στο πατρικό τους, με την μαμά και τον μπαμπά;
Εμ' γι' αυτό θησαυρίζουν μετά οι ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι.

Ε, εδώ που τα λέμε και να ζεις σε άλλο σπίτι με έξοδα και μπέιμπι σίτινγκ εξασφαλισμένα από τους γονείς, δεν είναι και το άκρον άωτον της απεξάρτησης.

Πιο υπεύθυνος είναι κάποιος που συμμετέχει σε όλα τα έξοδα του πατρικού, παρά κάποιος "ανεξάρτητος" που δεν αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά του δικού του χώρου.

Δεν ξέρω.
Όλοι μου οι φίλοι τσοντάρουν τακτικά τα παιδιά τους που ζουν μόνα τους, όπως άλλωστε κάνω κι εγώ.
Έτσι είναι συνήθως οι γονείς στην Ελλάδα, ό,τι μπορούν κάνουν.
Άλλα, νομίζω, είναι ψυχοφθόρο και απογοητευτικό, από μια ηλικία κι έπειτα, ένας άνθρωπος να διαμένει μόνιμα με τούς γονείς του.
Για τον ίδιον, για τούς γονείς μάλλον χαρά τους είναι.

Άλλο το τσοντάρω κι άλλο το "αναλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής και ξεκαθαρίσματος του σπιτιού του παιδιού".

Και όχι, δεν είμαι από τους γονείς που θέλουν να βρίσκονται μονίμως με τα παιδιά τους.

[Ναύτης]

Δύσκολα είναι τα πράγματα, πολύ δύσκολα.
Στην εποχή μου, οι περισσότεροι μετά τις σπουδές βρίσκαμε μια δουλειά, ανοίγαμε την πόρτα του πατρικού μας και φεύγαμε.
Είχαμε τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε μια χαρά και λίγο-πολύ έτσι συνέβη. Αν κάποιος απ' εμάς 30άριζε και ζούσε ακόμα με τούς γονείς του τον δουλεύαμε.
Τώρα πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι ανεβαίνουν Γολγοθά, τελειώνουν τις σπουδές τους, εργάζονται και δεν μπορούν καλά-καλά ούτε στα βασικά τους έξοδα να ανταποκριθούν.

[Ναύτης]

Ε, εδώ που τα λέμε και να ζεις σε άλλο σπίτι με έξοδα και μπέιμπι σίτινγκ εξασφαλισμένα από τους γονείς, δεν είναι και το άκρον άωτον της απεξάρτησης.

Πιο υπεύθυνος είναι κάποιος που συμμετέχει σε όλα τα έξοδα του πατρικού, παρά κάποιος "ανεξάρτητος" που δεν αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά του δικού του χώρου.

Δεν ξέρω.
Όλοι μου οι φίλοι τσοντάρουν τακτικά τα παιδιά τους που ζουν μόνα τους, όπως άλλωστε κάνω κι εγώ.
Έτσι είναι συνήθως οι γονείς στην Ελλάδα, ό,τι μπορούν κάνουν.
Άλλα, νομίζω, είναι ψυχοφθόρο και απογοητευτικό, από μια ηλικία κι έπειτα, ένας άνθρωπος να διαμένει μόνιμα με τούς γονείς του.
Για τον ίδιον, για τούς γονείς μάλλον χαρά τους είναι.

Άλλο το τσοντάρω κι άλλο το "αναλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής και ξεκαθαρίσματος του σπιτιού του παιδιού".

Και όχι, δεν είμαι από τους γονείς που θέλουν να βρίσκονται μονίμως με τα παιδιά τους.

Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα. Όσα έχω, μαζί τα τρώμε. Μην σού πω ότι είμαι και μόνιμα ριγμένος στη μοιρασιά.

[nyxtovios]

Δύσκολα είναι τα πράγματα, πολύ δύσκολα.
Στην εποχή μου, οι περισσότεροι μετά τις σπουδές βρίσκαμε μια δουλειά, ανοίγαμε την πόρτα του πατρικού μας και φεύγαμε.
Είχαμε τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε μια χαρά και λίγο-πολύ έτσι συνέβη. Αν κάποιος απ' εμάς 30άριζε και ζούσε ακόμα με τούς γονείς του τον δουλεύαμε.
Τώρα πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι ανεβαίνουν Γολγοθά, τελειώνουν τις σπουδές τους, εργάζονται και δεν μπορούν καλά-καλά ούτε στα βασικά τους έξοδα να ανταποκριθούν.

Στη ηλικία μου οι γονείς μου είχαν δικό τους σπίτι, αυτοκίνητο, εμένα και άλλους 2. Αυτά με 2 απλά πτυχία.
Στην σήμερον εποχή νέος με πολύ περισσότερα προσόντα δεν μπορεί να αγοράσει ούτε ποδήλατο μέσα σε ένα 6μηνο.
Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και μικρών επιχειρηματιών έχει φτάσει πάτο.

[Fluffy]

Μπορείνα ζήσει κανείς με χαρτζιλίκι που αποκαλείται μισθός;

[nyxtovios]

Μπορείνα ζήσει κανείς με χαρτζιλίκι που αποκαλείται μισθός;

Όχι, για αυτό έξω οι λαθρομετανάστες για αρχή. Δε Συμφνωνείς;