Ναι, μάλλον τους Πέρσες θα εννοεί! :-)
Επίσης ο μπάρμπας αγνοεί ότι η Θεσ/νίκη ήταν Ορθόδοξη και γι' αυτό δέχτηκε ο Μ. Θεοδόσιος να βαπτιστεί εκεί, άρα, στον ιππόδρομο θύματα ήταν πάρα πολλοί χριστιανοί (εφόσον ο αφελής θείος θεωρεί ότι οι Έλληνες ήταν κάτι διαφορετικό από τους Χριστιανούς...).
Και φυσικά η επιστολή του Ιουλιανού προς τον ειδωλολάτρη αρχιερέα Αρσάκιο, αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι Χριστιανοί όχι μόνο δεν δίωκαν τους ειδωλολάτρες, αλλά αντιθέτως, είχαν ένα εξαιρετικό σύστημα προστασίας των αναξιοπαθούντων το οποίο συμπεριελάμβανε και τους ειδωλολάτρες. Διότι ο Ιουλιανός σε αυστηρό τόνο λέει στους ειδωλολάτρες ιερείς ότι θεωρεί ντροπιαστικό να φροντίζουν οι χριστιανοί τους φτωχούς ειδωλολάτρες και οι παγανιστές να μην κάνουν τίποτα!
Τα λόγια του ίδιου του ειδωλολάτρη Ιουλιανού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι χριστιανοί φρόντιζαν τους φτωχούς ειδωλολάτρες, παρά το γεγονός ότι οι παγανιστές μέχρι πριν λίγα χρόνια θανάτωναν τους εντελώς αθώους χριστιανούς με φριχτούς τρόπους.
Να προσθέσουμε ότι η νομοθεσία του θεοδοσίου αυστηροποιήθηκε όχι τυχαία αλλά μετά το κίνημα του ειδωλολάτρη Αρβογάστη, και φυσικά είναι γελοίο να θεωρούν ότι η νομοθεσία αρκεί για να μας πείσει για δήθεν διώξεις. Το αντίθετο αποδεικνύει και ο Ιουλιανός αλλά και το γεγονός ότι το μέγιστο ειδωλολατρικό κέντρο, η Ακαδημία Αθηνών, είναι ακόμα ανοιχτή μετά από 150 ολόκληρα χρόνια από τη νομοθεσία του Θεοδοσίου. Ισχυρίζονται δηλ. ότι τάχα, η νομοθεσία του Θεοδοσίου "εξαφάνισε" κάποιους που τους βλέπουμε να δρουν ανενόχλητοι ακόμα και ενάμιση αιώνα μετά.
Όπως σωστά γράφουν οι πηγές και η βιβλιογραφία, οι ειδωλολάτρες ήταν παντελώς αδιάφοροι για να στηρίξουν την πίστη τους και έτσι οι νέο-παγανιστές:
Ξεχνούν ότι «οι παγανιστικές λατρείες, τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις, είχαν μικρή λαϊκή υποστήριξη».
Ξεχνούν ότι ο ίδιος ο ειδωλολάτρης Ζώσιμος ομολογεί άθελά του ότι ακόμη και στην Αθήνα, ήταν αντικείμενο χλευασμού οι δημόσιες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Όταν ο ειδωλολάτρης ιερέας Νεστόριος είπε στις Αρχές ότι για να γλυτώσει η πόλη από τους σεισμούς πρέπει να τιμηθεί με δημόσιες τελετές ο ήρωας Αχιλλέας, εκείνοι νόμισαν ότι βρίσκεται σε παραλήρημα λόγω γήρατος.
Ξεχνούν ότι ο Ιουλιανός, βιώνει αυτοπροσώπως το τέλος της ειδωλολατρίας, όταν πηγαίνοντας στην πλούσια Αντιόχεια, μέγα κέντρο της ειδωλολατρίας, αντί να συναντήσει τις μεγαλοπρεπείς τελετές και θυσίες που ονειρεύεται, βλέπει πικραμένος ναούς άδειους και έναν ταλαίπωρο ειδωλολάτρη ιερέα να έχει φέρει μια χήνα όλη για θυσία, και αυτή από το σπίτι του. Και γι’ αυτό αναφωνεί πικραμένος ότι «είναι φρικτό […] μια τόσο σημαντική πόλη να παραμελεί τους θεούς περισσότερο κι από κωμόπολη στα βάθη του Πόντου» μια πόλη που «κατέχει δέκα χιλιάδες κλήρους ιδιόκτητη γη» να μην φέρνει ούτε ένα πτηνό για θυσία.
Ξεχνούν ότι ο Ιουλιανός αγανακτεί βλέποντας ότι μέχρι και «οι σύζυγοι και τα παιδιά και οι δούλοι πολλών ιερέων ασπάζονταν τον χριστιανισμό».
Ξεχνούν τα «άφθονα σημάδια ειδωλολατρικής παρακμής […] μια ραγδαία πτώση σε αναθηματικές επιγραφές ιερής αρχιτεκτονικής […] [τις] εντυπωσιακά ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με ναούς και ιερείς μετά τα μέσα του 3ου αιώνα […] τα στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι η ειδωλολατρία στην Αίγυπτο μειώθηκε εμφανώς στον 3ο αιώνα αλλά […] [ήταν] ήδη σε πτώση στον 1ο αιώνα […] [ότι έχει γίνει τεκμηρίωση] μιας παρόμοιας πτώσης στην επιρροή της παραδοσιακής ειδωλολατρίας στην Καρθαγένη κατά τον 1ο αιώνα […] την έλλειψη δημόσιου σεβασμού [...] ότι οι τοίχοι της Πομπηίας αφθονούν σε εξαιρετικά βλάσφημα γκράφιτι και σχέδια, μερικά από τα οποία είναι επίσης πολύ άσεμνα [...] [τα οποία] κανένας δεν παρωθήθηκε να τα αφαιρέσει ή να τα επικαλύψει».
Ξεχνούν βεβαίως ότι η πνευματική πίεση του Χριστιανισμού έπαιξε κι αυτή σημαντικό ρόλο στην εξαφάνιση της ειδωλολατρίας και γι’ αυτό εμφανίζονται «παραστάσεις του Διονύσου […] σε βρεφική ηλικία» που παρουσιάζουν «έντονη επίδραση χριστιανικών στοιχείων» καθώς παρουσιάζουν ανθρώπους «που έρχονται κομίζοντας δώρα στον νεογέννητο θεό».
Ξεχνούν την επιρροή ακόμη και της χριστιανικής Σωτηριολογίας η οποία μεταβάλλει στην φιλολογία της εποχής τον ίδιο τον Διόνυσο σε έναν Χριστό που δακρύζει για τους ανθρώπους:
«ένας στίχος των Διονυσιακών, από το 12ο βιβλίο, δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει γραφτεί σε ελληνικό ειδωλολατρικό ποίημα της προχριστιανικής εποχής: «Ο κύριος μας, ο Βάκχος, έχυσε δάκρυα, για να δώσει τέλος στα δάκρυα των θνητών». Οι θεοί της ειδωλολατρίας δεν επωμίζονταν κατά παράδοση τα βάσανα των θνητών. Πρέπει να διακρίνουμε προσεκτικά την αφομοίωση χριστιανικών στοιχείων, κυρίως σωτηριολογικών, στον παγανισμό της ύστερης αρχαιότητας».